Prolog.

- Haruno Sakuro, jesteś uznana winną zarzucanych ci czynów. - Głośne uderzenie solidnego młotka sądowego rozległo się po całej sali poprzedzając potężny basowy głos starszego sędzi.

Pomimo iż owe wydarzenie miało miejsce niecały miesiąc temu, nadal doskonale pamiętała tamten dzień. Płacz jej matki, którą cały czas pocieszał mąż. Jej zdezorientowany brat, który po dziś dzień nie potrafi pojąć, co się stało. Tsunade ze swoją kamienną twarzą, która najchętniej podeszłaby i strzeliła prokuratora jak i oskarżającego adwokata prosto w twarz. Do tego Miyavi ze swoim paskudnym wyrazem twarzy, jakby rzeczywiście sądził, że z nim przegrała. Ale wiedziała, że to nie tyle koniec, co początek.

Jednak to, co najbardziej ją raniło, to fakt, że system sprawiedliwości w tym kraju zawiódł ją po raz kolejny.

Na samą myśl o tym przyśpieszyła bieg, przemieniając go w sprint. Poruszała się  takim tempem od dłuższego czasu tuż przy skraju szerokiej rzeki, starając się wymazać z głowy niechciane wspomnienia. Opuszczając dom kilka lat temu miała nadzieję, że uda jej się stąd wyrwać, a jednak dość szybko została zmuszona do powrotu do korzeni. Złość zaczynała w niej niepokojąco wzbierać, tak samo jak i deszcz, który pojawił się znienacka. Zarzuciła kaptur na głowę, nie zaprzestając biegu. Wbiegła na stary drewniany most, który zaprowadził ją na drugi brzeg konohańskiej rzeki. Nie zatrzymując się nawet na chwilę, biegła dalej. Nawet nie zauważyła, kiedy wbiegła na miejskie uliczki rozświetlane blaskiem latarni. Musiała przyznać, że jej rodzinne miasto nie zmieniło się ani odrobinę. Te same budynki, te same uliczki tylko ludzie inni.

Z każdą sekundą deszcz przybierał na sile. Była głupia, że tego nie przewidziała. W wiosnę w Konoha jest zawsze tak samo. Wiedząc, że zbliża się do swojego celu, przyśpieszyła jeszcze bardziej. Chciała czym prędzej znaleźć się w środku, gdy nagle usłyszała, jak ktoś woła ją po imieniu. Doskonale znała ten głos. Po raz pierwszy od dłuższego czasu Haruno zatrzymała się i zaczęła błądzić wzrokiem po ulicy w poszukiwaniu znajomej.

Wysoka blondynka, która znajdowała się po drugiej stronie ulicy, z uśmiechem na twarzy zaczęła iść w jej stronę z parasolką w ręku. Sakurze nie umknął strój, w jakim znajdowała się Yamanaka - najwyraźniej kierowała się na większą imprezę. Jednak ujrzawszy ją, zrobiło jej się lżej na duszy. Chociaż jedna osoba, nie licząc rodziny, nie była jej obca w tym mieście.

- Ino - powiedziała, a drobny uśmiech pojawił się na jej twarzy.

- Twoja mama mówiła, że wracasz, ale nie sądziłam, że tak szybko - wtrąciła pośpiesznie Yamanaka, przytulając do siebie dawno niewidzianą przyjaciółkę i dzieląc się z nią parasolką.

Sakura słysząc wzmiankę o matce, przewróciła jedynie lakonicznie oczyma. Domyślając się, że jej mama uchyliła więcej niż tylko rąbek tajemnicy.

- Ile ci powiedziała? - spytała z grymasem na twarzy.

Ino zaczęła owijać palec wokół kosmyka włosów.

- Tylko troszeczkę… - odparła niepewnym głosem, na co Haruno westchnęła i usiadła na mokrym schodku.

- Czyli wszystko, co? - rzuciła w niezadowoleniu, ale wiedziała, że na to już nie była w stanie nic poradzić. - Tylko proszę, niech nikt się nie dowie.

Blondynka uważnie zlustrowała twarz przyjaciółki, wiedząc, że mogła być na jej miejscu. I pomimo iż współczuła jej, to w głębi cieszyła się, że to, co przydarzyło się Sakurze, ją ominęło. Ona nie byłaby taka silna. Nie potrafiłaby stać tu, gdzie teraz stoi z uśmiechem na twarzy.

Na jej prośbę skinęła i obdarzyła przyjaciółkę czułym uśmiechem. Rozumiała, że nie chce, by ktokolwiek się dowiedział o tym, co miało miejsce w przeszłości jak i na przestrzeni kilku ostatnich miesięcy.

- Co teraz planujesz? - zapytała, chcąc rozruszać ponurą różowowłosą. - Idę ze znajomymi do baru i pewnie będą tańce, moglibyśmy się pobawić jak za dawnych lat – mówiła, chcąc zachęcić Sakurę do pójścia z nimi.

Haruno doskonale pamiętała, jak wyglądały ich wspólne „dawne lata”. Były śmiechy i tańce, ale w zdecydowanie uboższym towarzystwie. Łzy także się pojawiały, czasami nawet częściej niż śmiechy. Takie były ich początki, dopóki rodzinie Yamanaki nie poszczęściło się. Ich kwiaciarniany biznes okazał się sukcesem na krajową skale. Rodzina różowowłosej nie miała takiego szczęścia.

Sakura pokręciła tylko głową.

- Nie mam ochoty - odparła z uśmiechem na twarzy. - Po za tym muszę tam wejść – dodała, wskazując na budynek za sobą.

Ino uniosła jedną brew w zdziwieniu.

- Czego ty szukasz w starej siłowni?

- Tsunade dała mi zajęcie - powiedziała tajemniczo, ale Ino nie drążyła dalej tego tematu. - Do tego jakaś robota w knajpie na campusie – dopowiedziała, wstając ze schodka i otrzepując mokry tyłek.

Uśmiech na twarzy blondynki poszerzył się od razu.

- To w takim razie będziemy pracować razem - powiedziała z zadowoleniem. W zeszłym tygodniu Tsunade poinformowała ją, że zatrudniła jeszcze jedną dziewczynę, ale nie sądziła, że to będzie akurat Sakura.

Różowowłosa zaniemówiła. Zastanawiała się tylko, czy Tsunade zdawała sobie sprawę z tego, że miała wspólną przeszłość z Yamanaką, czy to może zwykły przypadek. Ale ona w przypadki przestała wierzyć już dawno temu.

- Na pewno nie dasz się skusić nawet na jednego drinka? - kusiła ciągle.

        W innym okolicznościach prawdopodobnie wróciłaby do domu, przebrała się i dołączyła do Ino i jej znajomych. Ale nie tym razem. Teraz musi wyładować negatywne emocje, które w niej kiełkują.

- Może następnym razem - odparła z niegasnącym uśmiechem.

- Trzymam za słowo - powiedziała zadziornie, będąc przekonaną, że przy następnym wyjściu uda jej sie wyciągnąć także Haruno.

        Sakura weszła do opuszczonej siłowni, która była nieużywana od kilkunastu lat. Dłonią na ślepo błądziła po ścianie w poszukiwaniu włącznika, a gdy na niego natrafiła, stare jarzeniówki zaczęły zapalać się w żółwim tempie, rozświetlając swym blaskiem dużej wielkości pomieszczenie. Musiała przyznać, że pomimo iż nie było zbyt dużo sprzętu, to to co było dostępne w zupełności jej wystarczy. Dłuższą chwilę spoglądała w lustrzane odbicie samej siebie znajdujące się tuż naprzeciw niej. Ściągnęła z siebie przemoczoną bluzę, rzucając ją w najbliższy kąt.

- Pora zabrać się do roboty - mruknęła cicho pod nosem.

Jedyną bieżnię, jaka znajdowała się nieopodal niej, przesunęła najdalej, jak tylko mogła, by nie przeszkadzała jej w dalszych poczynaniach. Podchodząc do sterty zakurzonych materaców zaczęła ściągać je jeden po drugim, układając je skrupulatnie na betonowej podłodze, nie pozostawiając między nimi żadnej szpary. Będąc zadowoloną z efektu końcowego, usiadła na środku i zaczęła rozglądać się po całym pomieszczeniu dostrzegając jego potencjał. Wiedziała, że czeka ją jeszcze sporo pracy, ale nie demotywowało jej to. Wręcz przeciwnie - dostawała skrzydeł. Niespodziewanie przedmiot wystający z jednej z wielu metalowych szaf przykuł jej uwagę. Zmarszczyła lekko swe brwi i podnosząc się leniwie, zaczęła kierować się w tamtym kierunku. Otwierając na oścież stare metalowy drzwi mebla, ujrzała coś, czego właśnie jej tu brakowało. Odwróciła się i wzrokiem zaczęła lustrować sufit w poszukiwaniu kilku haków. Ujrzawszy i je, kącik jej ust uniósł się, powodując zadziorny uśmiech. Czując nagły przypływ energii, chwyciła za metalowe łańcuchy, za które wieszało się worek treningowy i zaczęła go ciągnąć przez salę. Jednak owe zadanie nie było aż takie łatwe jak jej się wydawało. Solidny worek treningowy pokaźnych rozmiarów posiadał swoją niemałą wagę. Ale nie odpuszczała, ciągnęła go z wytrwałością. Będąc w połowie drogi upadła na materace, chcąc złapać oddech.

- Zawieszę cię, dziadzie jeden - warknęła ostro, dysząc ciężko.

Po kilku minutach odpoczynku ponownie wstała na równe nogi i zaczęła dalej ciągnąc pokaźny wór.

        Szedł przez miasto z rękoma w kieszeniach, przeklinając pod nosem brata, który jak zwykle pozostawił go samego sobie. Był święcie przekonany, że gdy tylko spotkają się za chwilę powie: „Wybacz Sasuke. Następnym razem.”  Musiał przyznać, że pomału zaczynał mieć tego dość. Do tego doszła przeprowadzka ich matki do Tokio, ze względu na nową prace. Cieszył się jednak, że na czas studiów mieszka w akademiku, a nie w domu, w którym mieszkają także wujowie. Bez Mikoto prawdopodobnie każdy z każdym byłby na wojennej ścieżce, wliczając w to jego i Itachiego.

        Ciężkie westchnięcie wydobyło się z jego krtani. Miał już po dziurki w nosie tego deszczu. Co wieczór ciągle padało i padało.

        Mając zamiar wejść do pubu, w którym spotykał się ze znajomymi, zatrzymał się nagle. Jego uwagę przykuło zapalone światło w teoretycznie nieczynnej siłowni. Niczym zaklęty, zaczął przechodzić na drugą stronę ulicy.

        Otworzył nie zamknięte od wewnątrz drzwi i jak gdyby nigdy nic wszedł do środka. Pierwszym, co usłyszał, były ostre przeklęcia. Nie znał tego głosu, ale wiedział, że owy język nie pasuje do niej - miała zbyt delikatną tonację. Zaglądając do obszernego pomieszczenia, które niegdyś było wypełnione przeróżnymi sprzętami sportowymi, zupełnie nie spodziewał się tego, co zobaczył. Najchętniej zacząłby się śmiać, ale widząc determinajcę dziewczyny, oparł się jedynie o framugę i obserwował postępy nieznanej sobie osoby. Nigdy wcześniej nie widział jej w Konoha. Nie wiedząc nawet, kiedy jego usta wygięły się, tworząc zadziorny uśmiech. Zdawał sobie sprawę, że wór, który właśnie targa, jest cięższy niż ona; co najmniej podwaja jej wagę. Po chwili jednak dotarła do miejsca, w którym niegdyś wisiał owy worek treningowy. Zastanawiał się, co dalej owa nieznajoma planuje. Widząc, jak opiera się na worku i stuka paznokciami o jego górę, przerzucił ciężar swego ciała z jednej nogi na drugą. Wiedział, że cokolwiek by nie wymyśliła i tak brakuje jej co najmniej jeszcze jednej pary rąk. Nie wiedząc czemu, wolnym krokiem zaczął kierować się w jej stronę, mając cały czas zarzucony na głowę kaptur. Po drodze chwycił za stare metalowe krzesło.

        Będąc blisko niej postawił je, chwycił worek od podstawy i podniósł go do góry.

- Wskakuj i zawieszaj go - powiedział spokojnie.

        Nie miała zielonego pojęcia, kiedy mężczyzna znalazł się koło niej, a, co najważniejsze, kiedy w ogóle wszedł. Jeszcze większym zdziwieniem był fakt, że chwycił za worek treningowy, chcąc jej pomóc. Nieco zmieszana weszła na krzesło, które ze sobą przytargał i powiesiła metalowe uchwyty na haczykach. Widząc to, uśmiech zawitał na jej twarzy. Udało się, pomyślała.

        Zeskoczyła z krzesła, chcąc podziękować nieznajomemu, aczkolwiek ten był już przy wyjściu z sali. Czuła niedosyt, nie mogąc dostrzec jego twarzy. Na odchodne uniósł rękę ku górze, żegnając się z nią.

Początkowo nie chciałam nowego bloga, gdyż wolałam skupić się na Bonds i redagowaniu NFOF, ale gdy pomysły zaczęły kiełkować w mojej głowie, nie mogłam się oprzeć i musiałam spisać je na kartkę papieru. A z niej wrzuciłam do GoogleDocs, gdzie z każdym dniem rozrosła się historia, którą tak bardzo chcę wam opowiedzieć że uległam pokusie ;) To jest również pierwszy raz, gdy mam zaplanowane niemalże całe opowiadanie, pomijając zakończenie, które jeszcze jest dla mnie zagadką. Ale prawdopobnie będzie 30 rozdziałów - chociaż ze mną nigdy nic nie wiadomo ;)
Blog oczekuje na szablon autorstwa Akemii i początkowo miałam zamiar na niego czekać, jednak w przyszłym tygodniu kończę sesję i tuż po niej wybywam na długi weekend, a do tego momentu chciałam by 1 rozdział także się ukazał ;)

A i najważniejszę. Dziękuje wam wszystkim za to że jesteście ;*