20. Niedopowiedzenia.

“ Nie wiem, co mnie bardziej przeraża:

Zobaczyć Cię ponownie, czy nie zobaczyć Cię już nigdy. ”

— Une Rencontre

           

            Zmoczony wszedł po cichu do namiotu, mając nadzieję, że krople deszczu rozbijające się o tropik nie zbudziły Sakury. Tym razem jego życzenie zostało spełnione - Sakura spała jak suseł, wtulając się w swój plecak, który tymczasowo był jej poduszką. Tuż po ściągnięciu przemoczonej koszulki i spodni, ułożył się obok niej i wsłuchiwał się w ulewę, która przed kilkoma minutami rozpoczęła się na zewnątrz.

            Niespodziewanie poczuł jak ramiona Sakury oplatają się wokół jego torsu, a ona sama przyległa do niego ciałem.

            - Jesteś zimny… - wymruczała przez sen, wtulając głowę w jego ramię. - I mokry - dodała grymaśnie, wykrzywiając nieznacznie usta, lecz ani przez chwilę nie przestała go obejmować.

            Kącik ust Sasuke uniósł się mimowolnie. Nie zwracając uwagi na jej chwilowe oburzenie wyswobodził ramię z jej uścisku.

            - Śpij - wyszeptał do jej ucha, obejmując ją ramieniem.

            Tym razem Sasuke zauważył, jak wcześniejszy grymas na twarzy Sakury zamienił się w nikły uśmiech. Przytaknęła przez sen, wygodnie układając głowę na jego klatce piersiowej.

            Opuszkami palców przejeżdżał subtelnie po jej kręgosłupie, w myślach powracając do wydarzeń sprzed kilkunastu minut. Gdy Sakura spała w namiocie pogrążona w swoim głębokim, alkoholowym śnie, on wybrał się na małą przechadzkę, podczas której dowiedział się przy okazji o czym Hachiro tak bardzo chciał z nim rozmawiać.

            - Zaproponowałem jej wspólny wyjazd - oznajmił spokojnie stojąc na pomoście, czekoladowym spojrzeniem spoglądając prosto przed siebie.

            - Wiem - odparł niewzruszony Sasuke, stając tuż obok niego z rękami w kieszeni.

            Hachiro parsknął pod nosem, kręcąc głową w dezaprobacie.

            - Powiedziała ci - mruknął sam do siebie pół-śmiechem, niedowierzając własnym słowom. - Jaaaa… Zmieniła się i to bardziej, niż bym przypuszczał.

            Sasuke w żaden sposób nie skomentował jego słów. Nie znał Sakury wcześniej, nie wiedział, jaka była, aczkolwiek miał ogromną satysfakcję z tego, co właśnie usłyszał. Nikt nie przymuszał Sakury do podzielenia się z nim tym co powiedział jej Hachiro, zrobiła to z własnej woli, gdy naszła ją taka ochota.

            - Tylko to chciałeś mi powiedzieć? - spytał beznamiętnie Sasuke.

            Akiyama spojrzał na niego kątem oka.

            - Jak ona z tobą wytrzymuje? - prychnął, odwracając się w jego stronę i tak jak Sasuke włożył dłonie w kieszenie. Skrzyżował swoje chłodne spojrzenie z jego zagadkowymi czarnymi tęczówkami. - Pozwól jej podjąć decyzję samej, nie ingeruj tak jak ja nie ingeruje.

Sasuke spojrzał na niego zadziornie.

- Nie zamierzam jej zatrzymywać, jeśli o to się boisz - wyznał niespodziewanie, wprowadzając Hachiro w kompletne osłupienie. Nie rozumiał go nic a nic. Był święcie przekonany, że coś było pomiędzy nim a Sakurą, zresztą nie był na tyle głupi by tego po prostu nie widzieć.

- Bo? - spytał zdawkowo, ciągle się mu przypatrując.

Sasuke jednak stał niewzruszony. Doskonale znał odpowiedź na zadane właśnie pytanie, ale nie zamierzał mu odpowiadać. To tylko i wyłącznie jego sprawa.

- Mam swoje powody - odparł bez żadnych emocji.

Nie zamierzał kwestionować decyzji Sakury - zrobi, co będzie chciała. Jednak wątpił, by zdecydowała się na kolejną ucieczkę - za dużo trzymało ją w Konoha. Lecz wiedział, że był również cień szansy, że wyjedzie, a wszystko przez braci Mori, którzy wyraźnie gdzieś się na nią czaili w jej rodzinnym mieście.

W jej oczach widział strach.

- Cokolwiek zadecyduje, ty również będziesz musiał uszanować jej decyzję - powiedział Sasuke o wiele chłodniej. - Chociaż i tak wątpię, by z tobą pojechała - wyznał bez ogródek.

- Rzeczywiście podzielasz tą samą pewność siebie co twoja rodzinka - parsknął w niezadowoleniu. Nie wiedział nawet, jakim cudem Sakura zaczęła się z nim zadawać, co więcej, że zaczęła z nim sypiać. Lecz w to nie zamierzał się wtrącać, jeśli postanowi zostać to zostanie.

- Zdajesz sobie sprawę w ogóle z tego, co przeszła w Kyoto? I jak bezprawnie twoja rodzinka próbuje wsadzić ją do więzienia? - zapytał czysto retorycznie.

Sasuke zmarszczył brwi w niezadowoleniu, co blondwłosy przyjaciel Sakury od razu wyłapał.

- Tego już ci nie powiedziała - zauważył słusznie z zadowoloną miną.

Sasuke wzruszył ramionami, w żaden sposób nie czuł się gorszy od niego, tylko dlatego, że Hachiro znał prawdę a on nie. Sakura sama mu powiedziała, że wyjawi mu wszystko z czasem. Zdawał sobie sprawę, że chwilowo nie pozostawało mu nic innego jak tylko czekać. Zrobił krok w tył z zamiarem wrócenia do namiotu - dla niego ta rozmowa została właśnie zakończona, jednak Hachiro, wyczuwając jego intencje, odezwał się ponownie.

- Zawrzyjmy układ, Uchiha - zawołał za nim.

- Jaki znowu układ? - zapytał znużony Sasuke.

- Jeśli postanowi wrócić do Konohy, nie dopuścisz, by Miyavi czy też Makuro coś jej zrobili - powiedział stanowczo, spoglądając na niego hardo. Wyczuwał, że Sasuke nie do końca rozumiał całą sytuację, dlatego też postanowił dodać coś jeszcze. - To psychopaci, socjopaci i najgorsze ścierwa, jakie chodzą po tej ziemi. Żaden się nie zawaha, nawet Miyavi, który do tej pory starał się być przy niej potulny jak baranek. Nagrabiła sobie, a co najgorsze uciekła im z Kyoto i uciekła wraz z tobą z Konohy przed Makuro. Wiedz, Uchiha, że będą tego konsekwencje, ale nawet ja nie jestem w stanie przewidzieć jakie dokładnie. Masz jej pilnować, tylko tyle od ciebie żądam. Zgoda?

Hachiro wyciągnął dłoń przed siebie, wyczekując odpowiedzi ze strony karookiego.

Tuż po przeanalizowaniu słów Akiyamy, Sasuke ścisnął jego dłoń.

Tego wieczoru zawarli pakt, który tylko im będzie znany.

            Sakura nie sądziła, że zwykła próba otworzenia powiek przysporzy ją o przeszywający ból głowy, przez co zwątpiła i zrezygnowała, wtulając się w prowizoryczną poduszkę. Jęknęła cicho, gdy poczuła dziwne nudności na żołądku.

            To będzie długi dzień, pomyślała niechętnie, błagając, by uczucie kaca zniknęło. Czuła się dwa razy gorzej niż po wieczorze, gdy stawiała czoła terapii wstrząsowej.

            - Ślinisz się - usłyszała jego cichy głos tuż nad swoim uchem.

            Dla świętego spokoju przetarła usta wierzchem dłoni. Nawet cichy szept Sasuke brzmiał w jej głowie jak przez megafon, a tego dudnienia nie zniesie kolejny raz. Ponownie poprawiła głowę na poduszce. Dzisiaj nie zamierzała nic robić. Planowała spać cały błogi dzień i nikt ani nic jej w tym nie przeszkodzi. Nie chciała o niczym myśleć; propozycja Hachiro, sesja rozpoczynająca się już za dwa dni, Sasuke, Ino… to było zdecydowanie zbyt duże przeciążenie dla jej pogrążonego w stanie po przepiciu alkoholowym mózgu.

            - Nie za wygodnie ci?

            - Cicho. Śpię - mruknęła pod nosem, niezadowolona z kolejnej fali bólu. W tej chwili pragnęła tylko chwili wytchnienia i snu, ale Sasuke wcale jej w tym nie pomagał. Samo jego bicie serca i ciepły oddech na jej szyi tylko potęgowały jej kacową migrenę. Nie wspominając już o bijącym od niego gorącu. Lecz gdy tylko zdała sobie z tego sprawę, pomimo migreny nie do zniesienia zmusiła się do uniesienia powiek. Intrygowała ją ta bliskość Sasuke. Wiedziała, że znajdowała się niebezpiecznie blisko niego, ale zupełnie niespodziewała się ujrzeć jak zrobiła sobie z niego swoją własną poduszkę. Policzek miała praktycznie przyklejony do jego piersi, nie wspominając już o jej dłoniach, które bez przerwy go obejmowały i o ich splecionych razem nogach.

            Zażenowana uniosła niepewnie głowę, spoglądając z zaróżowionymi policzkami na jego twarz. Dłonie miał splecione tuż za głową, a jego kare jak noc tęczówki uważnie śledziły jej poczynania.

            - Zmieniłaś zdanie co do spania? - zapytał ponownie ze swoim niezmąconym spokojem.

            - Chyba spasuję - odparła niemrawo, odklejając delikatnie swoje ciało od niego i kładąc się tuż obok. Nie chciała nawet myśleć, jak długo na nim beztrosko spała. Ciekawił ją jednak fakt, że Sasuke nic nie robił sobie z bycia przez kilka godzin jej poduszką.

            Zamlaskała kilka razy, czując nieprzyjemny posmak w ustach. Dawno nie miała takiego kapcia w buzi jak dzisiejszego poranka. Chcąc jak najszybciej pozbyć się tego niesmaku, wymusiła na samej sobie podniesienie się do siadu. Zaspanym wzrokiem zaczęła rozglądać się po małym namiocie w poszukiwaniu czegokolwiek do picia. Woda w jej przypadku byłaby jednak najlepszą opcją, gdyż napoje gazowane tylko pogorszyłyby sytuację.

Po krótkiej chwili dostrzegła nietkniętą butelkę wody, jednak znajdowała się ona tuż po drugiej stronie Sasuke. Tu Sakura miała dwa wyjścia:

a) grzecznie poprosić Sasuke o podanie jej wody, co skończy się pewnie jakimś krótkim sarkazmem z jego strony;

b) skompromitować się jeszcze bardziej podczas próby przejęcia butelki, która będzie wymagać od niej gimnastyki całego ciała, by się przegramolić przez niego.

Rozmyślają,c za którą opcją ma podążyć, skupiła wzrok na nieodzianym torsie Sasuke, a jej myśli nagle zeszły na zupełnie inny tor. Teraz Sakura zastanawiała się nad wspomnianymi przez Hizashiego tatuażami, jakie miał posiadać na swoim ciele Sasuke. Wzrokiem błądziła uparcie po praktycznie nagim brunecie, który leżał obok niej w samych bokserkach.

- Pożerasz mnie wzrokiem, Haruno - zauważył Sasuke.

            Sakura wzruszyła ramionami i wybierając opcję b nachyliła się nad nim z zamiarem dorwania się do butelki, przy okazji jednak miała nadzieję na znalezienie kolejnego tatuażu Sasuke z innej perspektywy. Ale i tym razem poniosła sromotną porażkę. Gdy tylko woda znajdowała się w jej posiadaniu, powróciła do swojej poprzedniej pozycji, nadal uważnie pożerając wzrokiem Sasuke, jak to sam stwierdził.

            - Pokaż drugi tatuaż - powiedziała pewnym siebie głosem, nawiązując z nim kontakt wzrokowy. Skoro namówiła go, by pokazał jej labirynt, który wytatuował sobie na dniach, to i tym razem uda jej się go namówić. Jakoś.

            Widziała ten cień zaskoczenia, jaki przewinął się przez jego stoicki wyraz twarzy. Nie wiedziała dlaczego, ale jakaś cząstka jej samej podpowiadała, że coś było nie tak; coś się zmieniło.

            Odkręciła zakrętkę bez najmniejszego problemu i przed wypiciem całej zawartości w mgnieniu oka, dodała jeszcze:

- Jako rekompensatę za stres na jaki wczoraj mnie wystawiłeś.

            Ciche prychnięcie wydobyło się z krtani Sasuke, gdy Sakura łapczywie pochłaniała zawartość dużej butelki.

            - Czyżby kacyk? - zagaił.

            - Nie zmieniaj tematu, Uchiha - powiedziała, odkładając prawie pustą butelkę na bok. Zmrużonymi oczami nadal uparcie mu się przyglądała, cierpliwie wyczekując momentu, w którym łaskawie ukaże jej swój kolejny tatuaż. Po jego minie wnioskowała, że jeszcze będzie musiała się natrudzić by cokolwiek powiedział jej odnośnie swojego starego tatuażu. Ale nie zamierzała tak łatwo odpuszczać, nawet kac morderca jej w tym nie przeszkodzi.  Nie pogniewałaby się, gdyby Sasuke zaszczycił ją listkiem tabletek z aspiryną na okropny ból głowy, jaki bezprzerwy jej towarzyszył.

            - Jest piąta rano, a tobie się zabrało na pogawędki o moich tatuażach? - westchnął wyraźnie znużony.

            HA! Liczba mnoga! Czyli ma ich kilka! - krzyczało jej alter ego z ekscytacji.

            Sakura jednak zignorowała swoje wewnętrzne ja, przechylając głowę delikatnie na bok, bez przerwy mu się przyglądając. Nie spodziewała się, że jest tak wcześnie.

            - Spałeś w ogóle? - spytała, co nawet ją samą zaskoczyło.

            Sasuke pokręcił głową.

            Sakura nadęła na kilka sekund policzki, po czym bez słowa ponownie się położyła. Chyba nie było nic gorszego, niż niewyspany, zrzędzący facet. Minął zaledwie moment, a Sasuke odwrócił się do niej plecami. Sfrustrowana Sakura wystawiła mu język, którego on na szczęście nie był w stanie dostrzeć, gdy niespodziewanie usłyszała jego głos.

            - Masz i patrz, ale obawiam się, że już nic nie dostrzeżesz. Usunąłem je kilka miesięcy temu.

            Sakura rozdziabiła usta w szoku, szczerze niespodziewając się takiego toku wydarzeń. Uniosła dłoń, którą niepewnie dotknęła jego nagich pleców, po których zaczęła z powątpiewaniem błądzić palcami. Nie była w stanie wyobrazić sobie tatuażu, jaki niegdyś znajdował się na plecach Sasuke. Nie mogła dostrzec żadnego śladu. Nie będąc w stanie poskromić swojej ciekawości, poderwała się do siadu i nachyliła się nad nim z zainteresowaniem.

            - Wydałeś kilkanaście tysięcy jenów na tatuaże, a potem trzy razy więcej by je usunąć? - spytała w niedowierzaniu, lecz w jej głos wdarła się nutka rozbawienia.

            Sasuke uniósł kącik swoich ust, obserwując jak Sakura nie odpuszcza i przygląda mu się z tą swoją skrytą zaciętością. Rozczochrane różowe kosmyki włosów opadały na niego w nieładzie, dodając jej tym samym uroku. Widział, jak szmaragdowe tęczówki Sakury śmiały się z jego osoby, pomimo iż usta miała ułożone w delikatny, niby nic niemówiący uśmiech.

            - A kto bogatemu zabroni? - zapytał i niemalże od razu dostrzegł dezaprobatę ze strony Haruno. Studentka wywróciła oczami i prychnęła w rozdrażnieniu. Wiedział, że nie lubiła takich gadek, lecz nawet to nie przeszkodziło mu w powiedzeniu tego.

            - Nie zdziwiłabym się, gdyby następnym razem i tobie Hizashi odmówił zrobienia nowego tatuażu - skwitowała zadziornie, chcąc i jemu dogryźć w minimalnym stopniu. - A niby to kobiety nie są zdecydowane - zaśmiała się cicho.

            - Skoro uległ tobie, nie mam się o co martwić - sparował, ani na chwilę nie ściągając z twarzy maski obojętności.

            - Pffff… ja w przeciwieństwie do ciebie mam dar przekonywania, Uchiha - powiedziała ze śmiechem. - Czyżbyś wytatuował sobie kompromitujące kotki i motylki, których następnie postanowiłeś się pozbyć?

            Nie wiedziała, co naszło ją na droczenie się z Sasuke o piątej rano, ale nie chciała przestać z prostego powodu: było normalnie. Nawet jeśli zachorowała, jak to określiła Temari, to nie zamierzała zdrowieć. Chorować w taki sposób mogła już cały czas. Wiedziała, że niemądrze było z jej strony zakochiwać się w Sasuke, ale nie potrafiła inaczej. Jego obecność, pomimo iż denerwująca, nadal była czymś, czego pragnęła na dnie serca, które właśnie ponownie zaczynało stopniowo coraz bardziej łomotać w jej piersi.

            Sasuke przewrócił się z powrotem na plecy, wodząc za nią wzrokiem.

            - Raczej mojej matce nie podobały się owe kotki i motylki, i zabrała mnie by je usunąć - wyjaśnił pokrótce i chcąc odbiec nieco od tematu, powiedział: - Jak na osobę na kacu jesteś dość rozgadana.

            Sakura uśmiechnęła się szeroko i nachyliła się bardziej, po raz kolejny złączając ich usta ze sobą. O dziwo Sasuke nie był w żaden sposób zaskoczony takim zwrotem akcji, gdyż momentalnie złapał ją za biodrą i przyciągnął bliżej siebie.

            - Głowa mnie boli - zaśmiała mu się do ust, ponownie delektując się dotykiem jego ciepłych dłoni na jej ciele.

           Sasuke jedynie parsknął śmiechem, czując jak Sakura zaczyna całować jego szyję. Objął ją mocniej ramionami, by po chwili móc obrócić się wraz z nią. Szmaragdowe tęczówki zaiskrzyły z pożądaniem. Nie czekając ani chwili dłużej, wsunął dłonie pod jej koszulkę...

            Gdy Sakura obudziła się ponownie dzisiejszego dnia, Sasuke nie było już w namiocie a jej migrena, która była blisko powiązana z doskwierającym jej kacem, również wyparowała. Aczkolwiek ku jej niezadowoleniu mdłości i złe samopoczucie nieprędko planowały odczepić się jej osoby. Trzymając śpiwór na nagich piersiach usiadła na karimacie, zastanawiając się, jak dawno temu Sasuke opuścił namiot. Chwyciła za walający się pod materiałową ścianką telefon, sprawdzając godzinę. Piąta rano dawno przeminęła, a na wyświetlaczu pokazała jej się godzina druga po południu.

            - Nic dziwnego, że sobie polazł - skwitowała, opadając leniwie z powrotem na karimatę. O dziwo w namiocie nie było duchoty, jak to była dnia wczorajszego, co świadczyło tylko i wyłącznie o jednym: ładną pogodę szlag trafił.

            Po dłuższej chwili nic nie robienia i wpatrywania się nieobecnym wzrokiem w wewnętrzną część tropiku, wreszcie postanowiła się odziać. Bez wątpienia będzie musiała spytać się Sasuke, gdzie może się wykąpać, w końcu wczoraj sam poszedł wziąć prysznic. Ona sama natomiast żadnych takich punktów nie dostrzegała na Inazumie, ale gdzieś musiały być. Nie zamierzała jednak ryzykować zagubienia się w tłumie imprezowiczów. Gdy tylko zarzuciła na siebie jeansowe spodenki i czarny T-shirt wyszła z namiotu, w międzyczasie związując sobie włosy w luźnego koka. Nie musiała spoglądać w lusterko, by wiedzieć, że wygląda jak niezłe czupiradło.

            Miała rację - pogoda diametralnie się zmieniła. Pomimo, iż nie było zimno, ciemne, wręcz deszczowe chmury rozciągały się na bezkresnym niebie, jakby zaraz miało lunąć. Ciche westchnięcie wydobyło się z jej krtani, a następnie przeniosła spojrzenie na rozprzestrzeniające się wokół niej pole namiotowe. Nikogo w pobliżu nie znała i raczej nie zamierzała nawiązywać nowych znajomości. Usiadła przed namiotem, naciągając na siebie luźną bluzę Sasuke, która leżała obok karimaty, kiedy dostrzegła kierującego się niepewnie ku niej Hachiro. Sakura uśmiechnęła się do niego szczerze, lecz blado - najchętniej wyrwałaby sobie żołądek i położyła obok, by mógł dojść do siebie w spokoju i bez marnowania jej nastroju podczas ostatniego dnia festiwalu. Wiedziała, że zrobiła to na własne życzenie, co skwitowała niemym grymasem.

            - Pocieszę cię - oznajmił z rozbawieniem Akiyama. - I tak wyglądasz lepiej, niż twoje wczorajsze zwłoki.

            Sakura spojrzała na niego ze zdziwieniem.

            - Byłem świadkiem, jak ten gbur z tobą wracał - zaśmiał się, co tylko utwierdziło Sakurę w swoim poprzednim stwierdzeniu zbłaźniła się.

            Świetnie, mruknęła w niezadowoleniu, ale nic już nie mogła na to poradzić. Film urwał jej się zaraz po tym, jak postanowiła zwrócić wszystkie posiłki z wczorajszego dnia. Później miała tylko przebłyski.

            Po chwili Hachiro uderzył ją zaczepnie w ramię.

            - Nie popadaj w depresję, Sakura, może ciut podkoloryzowałem. Nie było aż tak źle - zaznaczył, siadając tuż obok niej. - A więc, gdzie jest…?

            - Nie ma go - odpowiedziała machinalnie, spoglądając przed siebie.

            W żadnym wypadku nie była zła na Sasuke, że go nie było. Po prostu poszedł gdzieś, gdy spała. Może poszedł się wykąpać? Zjeść? Odwiedzić Hizashiego? Wszystko było możliwe. Kątem oka zerknęła na przyjaciela i nie była w stanie nie pomyśleć o propozycji, jaką jej wczoraj złożył. Kusił ją. Oj, kusił. Głupiec powiedziałby, że decyzja była banalnie prosta do podjęcia. Głupiec skarciłby ją. Głupiec…

            Sama jesteś głupcem, wtrąciło poważnie jej alter ego, siadając po turecku w jej podświadomości. Przestań drążyć temat i podejmij wreszcie racjonalną decyzję!

            Sakura nieświadomie przygryzła wewnętrzną część policzka. Racjonalna decyzja mogła inaczej wyglądać z perspektywy różnych osób. Czy ucieczka przed czychającym na nią złem nie była racjonalna? Czy pozostanie z rodziną i walka nie była racjonalna? To i to mogło być tą racjonalną opcją dla dwóch inncyh osób. A ona niestety nie potrafiła się rozdwoić.

            Z jednej strony poprzez ucieczkę z Hachiro nie mieszałaby nikogo z bliskich w jej porachunki. W końcu Makuro już wspomniał o Ino, co wyraźnie świadczyło o tym, że zaczynał bardziej badać jej przeszłość przed Kyoto. Sakura bała się, że niedługo nie tylko o Ino będzie mowa. Co jeśli bracia Mori obejmą sobie za cel Daichiego, tylko i wyłącznie po to, by dotrzeć do niej samej? Nie zniosłaby tego, gdyby coś mu się stało. Jednak taki sam efekt mógłaby przyniść jej kolejna ucieczka. Była w potrzasku, nie za bardzo wiedząc, który z dwóch kierunków wybrać. Wątpiła, by kolejny dzień rozmyślań cokolwiek jej dał. Jutro tak samo jak dziś nie będzie w stanie podjąć własnej decyzji bez pomocy osoby trzeciej. Po prostu nie była w stanie.

- Nie wiem - powiedziała niespodziewanie poważnym tonem. - Nie wiem czy zostać, czy pojechać. I wybacz Hachiro, ale jutro nadal nie będę wiedzieć, co odpowiedzieć - westchnęła z niesmakiem, obserwując przyjaciela kątem oka.

- Tak. Mam ochotę pierdolnąć to wszystko i z tobą pojechać, by mieć święty spokój. Ale co z moimi rodzicami? Co z Daichim? Nie chcę zawieść brata jeszcze bardziej niż dotychczas. On ma ledwo siedem lat, a i tak zbyt dużo rozumie. Nie chcę go znowu zostawiać. Nie chcę nikogo ponownie narażać przez to, że podjęłam nieodpowiednią decyzję - mówiła z wyraźnym poddenerwowaniem.

- Wiesz, że do niczego cię nie zmuszam. Chcesz, to zostań - powiedział, uśmiechając się do niej czule.

- Ale ja się ich boję! - wyznała szczerze, unosząc niekontrolowanie głos. Czuła jak łzy zaczynają zbierać się w jej oczach. - Przyjrzyj się dobrze mojej szyi i powiedz, co widzisz oprócz pieprzonych malinek.

Hachiro nie krył swojego zdziwienia jej słowami, czy też stanem roztrzęsienia, w który właśnie zaczynała popadać. Była zaledwie krok od histerii. Tak jak chciała, przyjrzał się jej szyi, ale nigdy nie przypuszczałby, że dostrzeże na niej blade już ślady podduszania. Jego źrenice zadrżały niebezpiecznie i z trwogą uniósł wzrok na jej zaszklone oczy. Objął ją ramieniem mocno, przyciągając ją bliżej siebie. Westchnął ciężko. Nie spodziewał się, że jego starzy znajomi już podjeli jakieś kroki w dalszym uprzykrzeniu życia Sakurze.

Gołym okiem było widać, że Sakura jest w niemałym rozdarciu. Bała się braci Mori na tyle, by w myślach móc flirtować z jego propozycją.

- Nie ujdzie im to na sucho - szepnął, zaciskając mocno dłoń na swoim udzie.

Sakura nie skomentowała jego słów. Wiedziała, że jakikolwiek protest z jej strony rozpocząłby jedynie niepotrzebną w tej chwili kłótnię. Nie chciała uciekać z Konohy na dobre, ale też nie chciała dłużej bać się Miyaviego i Makuro. O wiele bardziej odpowiadałoby jej pozostanie tu. Mogłaby tkwić w takim limbo w nieskończoność.

- Wiesz, że nawet jeśli bym z tobą pojechała, to nie byłabym w stanie odwzajemnić twoich uczuć - powiedziała, niespotykając jego spojrzenia.

Nie była już ślepa na uczucia Hachiro, aczkolwiek nie była zdolna do obdarzenia go czymś innym niż przyjaźnią. To było najwięcej, na co było ją stać. I nie tylko ze względu na Sasuke. Zawsze traktowała Hachiro jak bliskiego przyjaciela, nic poza tym.

Sakura dostrzegła jak Hachiro zaciska mocniej szczękę i tak samo jak ona przed chwilą, nie odpowiedział. Milczenie w tej chwili było dla nich niczym błogosławieństwo. Błogosławieństwo, które zostało przerwane przez natrętne dzwonienie jej telefonu znajdującego się w namiocie. Westchnęła cicho i po porozumiewawczym spojrzeniu, jakim wymieniła się z Hachiro, mężczyzna rozluźnił uścisk, a ona sama nachyliła się do namiotu wyciągając z niego telefon, który chwilowo przestał dzwonić.

Dostrzegając numer rodzicielki na wyświetlaczu zamarła na chwilę.

- Powiedział jej? - szepnęła w przerażeniu, przejeżdżając dłonią po twarzy. Opcja, że Daichi poinformował ich rodzicielkę o notorycznie łamanych przez nią zasadach jako pierwsza nasunęła jej się na myśl. Telefon od matki podczas jej obecności na Inazumie był niczym przyłapanie dziecka na gorącym uczynku. Sakura wiedziała, że gdy tylko Mebuki połączy jej uczestnictwo na festiwalu wraz z w miarę świeżymi informacjami od jej siedmioletniego brata, skończy się nie tylko na ostrej reprymendzie z jej strony.

Telefon trzymany przez nią w dłoni ponownie zaczął dzwonić.

Sakura przełknęła głośno ślinę, błagając w myślach, by był powód, dla którego Mebuki zdecydowała się na zatelefonowanie do niej właśnie w ten dzień.

            - Nie odbierzesz? - zapytał Hachiro.

            - Uduszę tego miałego diabła, jeśli powiedział jej choć słówko - powiedziała nerwowo, po czym nacisnęła zielony przycisk i przystawiła telefon do ucha. - Halo?

            Ostatni raz słyszała łacz matki, gdy sędzia z Kyoto uznał ją winną zarzucanych jej czynów. Tego dnia przysięgła sobie, że nigdy więcej nie przysporzy Mebuki więcej łez.Wystarczyło, że i tak musiała zmagać się z perspektywą, że jej jedyna córka może spędzić w więzieniu długie lata.

            - Mamo? Co się dzieje? - spytała zaniepokojona i jak na złość oprócz jej płaczu, Sakura usłyszała irytujący dźwięk w słuchawce zwiastujący ostatnie sekundy żywotu jej baterii. - Mamo! Bateria mi pada, co się dzieje?! - tym razem krzyknęła w przerażeniu.

            Sakura wiedziała, że nie był to płacz nad roztrzaskaną porcelaną. Był to płacz z jej koszmarów. Głośny, doskwierający lament, jakby ktoś właśnie obdzierał biedną Mebuki z jej własnej skóry. Słysząc ledwo wypowiedziane imię brata, w oczach Sakury pojawiły się łzy. Dłonią dotknęła drżącej niebezpiecznie dolnej wargi. Kolejne słowa jakie wydobyły się z krtani jej matki, wywiercały ogromną dziurę w jej sercu.

            Wypadek.

            Potrącenie.

            - Jestem za miastem. Zaraz... - zaczęła dygotającym głosem, ale wnet bateria w telefonie odmówiła posłuszeństwa i rozmowa została przerwana.

            Poderwała się z siadu i ignorując zaniepokojone spojrzenie blondyna z nieziemskimi dołeczkami, zaczęła pakować kilka porozrzucanych po namiocie ubrań do małego plecaka.

            Hachiro obserwował jak przerażona czymś Sakura chaotycznie zbierała swoje rzeczy. Łzy zbierały się w jej oczach, lecz nie płakała. Jeszcze. Ale to była tylko kwestia czasu. Nawet męska bluza Sasuke nie potrafiła zamaskować drżenia jej drobnego ciała.

            - Co się stało? - zapytał ze złym przeczuciem. Cokolwiek powiedziała jej matka, miało druzgocący efekt.

            - Mój brat - pociągnęła mocno nosem, zarzucając plecak na jedno ramię. - Ktoś go potrącił. Muszę wracać do Konohy. Teraz - zasunęła zamek od namiotu.

            Nie miała czasu na czekanie, czy też poszukiwanie Sasuke. Mógł być wszędzie a zarazem nigdzie. Musiała czym prędzej wrócić do Konohy, jakkolwiek to zrobi. Najszybszą i najbardziej głupią opcją, jaką w tej chwili widziała, było wzięcie stopa. Pozostawiając Hachiro pod namiotem, czym prędzej zaczęła oddalać się w kierunku parkingu, od którego planowała skierować się na główną drogę, gdzie miała nadzieję na szybkie zatrzymanie jakiegoś samochodu.

            - Sakura! Poczekaj! - powiedział Hachiro, dorównując jej kroku.

            - Nie mam czasu Hachiro, muszę znaleźć się w Konoha w tej chwili - oznajmiła mu z desperacją w głosie.

            Bała się.

            Strach, jaki odczuwała na wzaminkę o braciach Mori, był niczym w porównaniu do tego, co czuła w tej chwili.

            Hachiro śledził wzrokiem zdenerwowaną i przestraszoną Sakurę, która co rusz wstrzymywała oddech na zbyt długo, aż wreszcie sama się na tym przyłapywała.

            - Zawiozę cię, Sakura. Nie będziesz brać stopa - stwierdził ostro, idąc tuż obok niej.

            Jeżeli nie posiadasz własnego pojazdu - nie dostaniesz się na Inazumę, bo wszelkie środki transportu publicznego były oddalone o conajmniej kilkanaście kilometrów; Sakurze zajęłoby co najmniej dwie godziny piechotą, bydostać się na jakikolwiek przystanek. Praktycznie tyle samo czasu może zająć im podróż samochodem do Konohy.

Sakura spojrzała na niego ze zdziwieniem, które po chwili zamieniło się we wdzięczność.

- Zawiozę cię - powtórzył pewniej, nie zaprzestając kierować się w stronę parkingu. - Nie chcesz na niego zaczekać? - spytał niespodziewanie, gdy namioty pozostawili daleko w tyle.

Chłodne letnie powietrze musnęło twarz Sakury, podrywając również różowe kosmyki włosów do góry.

- Nie wiem, gdzie jest. Nie wiem, o której wróci. Nie mam jak się z nim skontaktować - powiedziała niemrawo, chowając podbródek w bluzie Sasuke. Czując jego zapach, miała ochotę zaklnąć srogo na niego za to, że wyszedł z namiotu przed jej przebudzeniem. Chciała, by był tu z nią i po prostu ją przytulił ot tak, niezobowiązująco. Ale go nie było i prędko nie będzie, dlatego bluza musiała jej wystarczyć.

Hachiro bez słowo zaczął prowadzić ich w kierunku zaparkowanego samochodu, do którego wsiedli po kilku dłużących się minutach. Kątem oka bez przerwy obserwował zaniepokojoną przyjaciółkę, która ciągle zagryzała dolną wargę, myślami błądząc daleko stąd. Dłonie kurczowo trzymały się granatowej za dużej bluzy jaką miała na sobie. Gdy tylko Sakura zatrzasnęła za sobą drzwi, ponownie wyciągnęła z kieszeni swój niedziałający telefon. Potrząsała nim od czasu czasu, ręką również uderzając w obudowe.

- Działaj - warknęła desperacko.

Chciała zadzwonić do rodziców, by powiedzieli jej, co dokładnie stało się Daichiemu. Nie dopuszczała do siebie myśli, by mogło być z nim beznadziejnie źle. Starała się myśleć pozytywnie. Może to tylko złamana ręka, a jej matka niepotrzebnie zamartwiała siebie i wszystkich wokół, powtarzała sobie kojąco w myślach.

Chciała zadzwonić do Sasuke, by… Sakura westchnęła ciężko. Tak, chciała zadzwonić do Sasuke, ale był jeden szkopuł: za cholerę nie wiedziała, co miałaby mu powiedzieć. Ubranie zdania w odpowiednie słowa byłoby dośc trudne. Teoretycznie Sasuke nie potrzebna była wiedza, gdzie pojechała ani też po co. Tak jak powiedziała wczoraj do Nanami - to był tylko seks. Z tym, że nawet jej alter ego uparcie prosiło, by telefon zaczął działać, by mogła do niego zadzwonić.

- Masz - powiedział Hachiro, wyciągając do niej lewą dłoń, w której znajdował się jego telefon. - Dzwoń.

Sakura uśmiechnęła się do niego blado, chwytając za telefon i wybierając numer rodzicielki. Lecz przy każdej próbie dodzwonienia się do Mebuki, włączała się od razu poczta głosowa. Wiedziała, że w szpitalach zazwyczaj był problem z zasięgiem w niektórych punktach, co wyjaśniało zaistaniałą sytuację. Nie znała zbyt wielu numerów na pamięć, a zwłaszcza nie Sasuke. Nawet nie była w stanie przypomnieć sobie dwóch cyfr z jego numeru, przez co zadzwoniła do Ino. Tym razem Yamanaka odebrała za pierwszym razem.

- Halo? - spytała niepewnie blondwłosa studentka dziennikarstwa, pragnąc jak najszybciej poznać swojego rozmówcę.

- Ino to ja - powiedziała na wstępie ze zdenerwowaniem.

- Sakura? Od kogo ty do cholery dzwonisz? - zapytała, a Sakura w oddali była w stanie usłyszeć uliczny szum. Nie była w akademiku ani w domu.

- Jesteś na mieście? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, a milion różnych myśli zaczęło przechodzić przez jej głowę.

- Tak, ale…

- Blisko szpitala? - wtrąciła pośpiesznie, nie dając nawet Ino dokończyć.

W telefonie nastała pauza, a Sakura słyszała ciężkie oddychanie przyjaciółki.

- Co się dzieje Sakura?

Dawno już nie słyszała, by Yamanaka była aż tak poważna. Wiedziała, że Ino mogła wyczuć po jej głosie, że coś było nie tak. Kobiety już tak miały - zawsze wiedziały, gdy tą drugą coś trapiło. Tak samo było w tej chwili.

- Daichi miał wypadek. Telefon mi padł. A mamie się poczta włącza, pewnie brak zasięgu - mówiła pośpiesznie, ledwo składając ze sobą odpowiednie słowa. Gdy Ino przed chwilą odebrała jej połączenie, poczuła ogromną ulgę.

- Już tam idę, dam znać, gdy dowiem się czegoś od twoich rodziców - oznajmiła Ino, bez zadawania tysięcy pytań na które Sakura niestety nie byłaby w stanie odpowiedzieć. - Oddzwonić na ten numer czy do Sasuke, gdy się czegoś dowiem? - Ino chciała w tej chwili bez dwóch zdań jak najlepiej dla niej.

Sakura wzięła głęboki wdech.

- Nie ma go ze mną, oddzwoń na ten z którego dzwonię - odpowiedziała kątem oka, zerkając na prowadzącego nowy samochód Hachiro, który przytaknął. Nie chciała przykolegowywać się do jego telefonu na zbyt długo bez pozwolenia, nawet jeśli to była sytuacja kryzysowa. - A co do Sasuke… - zawahała się. Wolną dłonią przejechała po kolanie, czując jak zaczyna pocić się ze zdenerwowania. - Możesz mu powiedzieć, że wracam do Konohy?

- Jasne - westchnęła niemrawo Ino. Sakura domyśliła się, że po głowie jej przyjaciółki pałętało się bezpańsko wiele pytań, których nie zadała. To nie był odpowiedni moment na świeże ploteczki, których Sasuke był wisienką na torcie, teraz liczył się tylko i wyłącznie Daichi. - Jak tylko będę coś wiedzieć to dam ci znać. Za ile będziesz?

- Dwie godziny. Wszystko zależy od korków - Sakura mogła wyobrazić sobie, jak Ino skinęła teraz głową w zrozumieniu.

            Tuż po rozłączeniu się Sakura cały czas ściskała w dłoni telefon Hachiro, czekając aż Ino do niej oddzwoni. Lecz telefon milczał.

~***~

            Nie zwracając uwagi na mijających go ludzi, zmierzał spokojnym tempem w stronę widocznego już czerwonego namiotu, jakiego przed kilkoma dniami pożyczył od brata. Zamknięta klapa świadczyła o nadal śpiącej Haruno. Sasuke parsknął pod nosem kręcac przy okazji głową w dezaprobacie. Bez wątpienia Sakura nadal cierpi z powodu nieznośnego kaca moredercy, który ostatnio przykleił się do niej niczym rzep. Przerzucił małą przeźroczystą reklamówkę przez ramię. Wątpił, by Sakura zdążyła spakować do swojego plecaka medykamenty takie jak aspiryna czy idealny na kaca plush cytrynowy. Nie miał zamiaru spędzić ostatniego dnia festiwalu na wysłuchiwaniu jej marudzenia i jęczenia związanego ze złym samopoczuciem.

            Stojąc przed namiotem, zaczął rozsuwać pomału zamek ekspresowy.

            - Jeżeli myślisz, że… - zaczął ostro, lecz urwał pośpiesznie nie dostrzegając w namiocie Sakury.

            Kare tęczówki zlustrowały w ekspresowym tempie wnętrze małego pomieszczenia, a nie natykając się nawet na jedną jej rzecz uniósł obie brwi w zdziwieniu. Nie było niczego, co świadczyłoby o egzystencji Sakury. Ale jeszcze jakiś czas temu była tutaj - spała spokojnie z uśmiechem i rumieńcami na twarzy. A teraz po prostu wyparowała.

            Etap pierwszy: Niedowierzanie

            Bezwarunkowo wycofał się jednym krokiem, po czym kopnął w znajdujący się nieopodal kamień. Nagła frustracja poderwała coś w jego wnętrzu, ścisnęła i opadła z łosotem. Na oślep cisnął reklamówką do namiotu. Nic nie rozumiał i chyba nawet nie chciał rozumieć... Wyjechała? Nie, nie mogła. Z zaciśniętą szczęką usiadł na ziemi, kręcąc od czasu do czasu głową - nie docierała do niego nieobecność Sakury.

            - Nie wierzę - szepnął jakby w rozbawieniu, a dłonią przejechał przez gęste włosy.

            Sakura nie mogła przecież tak bez słowa spakować się i wyjechać. N i e  m o g ł a. Nieświadomy własnych odruchów, nad którymi nie panował, uniósł głowę do góry, spoglądając w stronę dużego namiotu, w którym jej przyjaciel zatrzymał się wraz ze swoimi znajomymi. Materiałowa konstrukcja nadal stała, a tuż przed nią na ziemi siedzieli i śmiali się towarzysze Hachiro, lecz po nim nie było ani śladu. Raz jeszcze przeniósł wzrok na wnętrze namiotu Itachiego, chcąc się upewnić, czy rzeczywiście Sakura zabrała wszystkie swoje rzeczy, czy może zostawiła cokolwiek, co świadczyłoby o tym, że jednak wróci.

Ale nie było nic. Wszystko zniknęło.

            - Nie wierzę - powtórzył tym samym tonem. Nie potrafił pojąć jej niespodziewanego zniknięcia bez słowa, tej śmiesznej ucieczki podczas jego nieobecności.

            Nie akceptował jej.

            Etap drugi: Zaprzeczenie

            Jeżeli to był jakiś głupi żart z jej strony, to ewidentnie bardzo słaby. Rozejrzał się wokół, lustrując ludzi razem i każdego z osobna, jakby Sakura miała odnaleźć się gdzieś wśród nich. Ani przez chwilę nie docierało do niego, że mogła ot tak po prostu wyparować - bez słowa, bez żadnej informacji, nic… Jakby w ogóle jej tu wcześniej nie było, jakby nic się nie liczyło. Ale ona tu była i on doskonale o tym wiedział. Pamiętał ją, do jasnej cholery! Jeszcze nad ranem z nim rozmawiała, ba! Śmiała się do niego. Nadal czuł na ciele jej dotyk i czułe pocałunki. Zachowywała się jakby w ogóle nie pamiętała albo nie wiedziała, kim tak naprawdę był; jakby nie przeszkadzał jej jego rodowód, którego nie był w stanie zmienić. Lecz co jeśli coś zupełnie innego stało za jej zachowaniem? Co jeśli ich ostatnie pocałunki, pieszczoty były swoistym pożegnaniem z jej strony? Bo to wszystko to miał być jakiś pieprzony ostatni raz?

            Etap trzeci: Wyrzuty

Zacisnął mocno dłonie, doprowadzając knykcie do białości, wpatrując się z wściekłością w namiot naprzeciwko. Gdyby tylko miał nadprzyrodzone moce, owy namiot spłonąłby właśnie w ogniu piekielnym. Perspektywa, według której w jakikolwiek sposób mógł przyczynić się do podjęcia przez nią dezycji o zgodzeniu się na propozycję Hachiro, uderzyła w niego niczym kubeł lodowatej wody. Wiedział, że Sakura różnie mogła odebrać jego wczorajsze słowa, które odpowiedziały na jej pijackie pytanie. Ale nie chciał, by jechała! Powiedział jej przecież, by została!

Nie usłyszała?

Zignorowała?

W końcu nie zapytała go o to, więc nie miał pewności co do tego, że jego słowo dotarło do niej w nikłym chociaż stopniu. Warknął zły w irytacji, gwałtownie zrywając się z miejsca. Na pewno nie zamierzał tu siedzieć jak pień i rozpaczać nad rozlanym mlekiem, nie zamierzał być żałosnym desperatem. Jednakże nadal zniknięcie Sakury wpłynęło na niego gorzej niż wcześniej mógł przypuszczać. Początkowo spodziewał się, że jeśli jednak zdecyduje się na wyjazd z Hachiro, jakoś się z nim pożegna - powie mu to prosto w oczy, nawet jesli nie byłoby to miłe. Ale nie, ona postanowiła uciec przy pierwszej lepszej okazji. Nie tak sobie to wyobrażał.

Etap czwarty: Nienawiść

Przeklnął siarczyście i nad wyraz głośno, gdy poczuł burzącą się w nim złość a wraz z nią uczucie o wiele bardziej negatywne i silniejsze. Sasuke nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek zostanie po prostu… Olany i to w tak banalny sposób. Zero wiadomości. Zero informacji. Po prostu przepadła jak kamfora, a zaledwie kilka godzin temu tuliła się do niego przez sen. Nigdy nie lubił, gdy Ayanami czy ktoś inny obejmował go w taki sposób, w jaki Sakura robiła to całkowicie bezkarnie, ale to była Sakura. Starał się wszystko wyjaśnić alkoholem. Była napruta, całkowicie pijana i na pewno nie pamiętała połowy rzeczy z wczoraj. Jednak z drugiej strony…

- Kłamałem, Haruno. Nienawidzę Cię.

Wyrzucił to z siebie w przestrzeń - do nikogo i do wszystkich. Tak, odczuwał względem niej czystą nienawiść podszytą innymi uczuciami, których nie starał sie nazywać. Nie spodziewał sie tego i wcale się do tego nie przygotowywał. Jeszcze wczoraj zarzekał się, że nigdy nie poczuje do niej nienawiści. A tu proszę, życie zafundowało mu kolejną niespodziankę. A raczej solidnego kopa w rzyć, który od razu ustawił go do pionu.

Upewniając się, że namiot był zamknięty, zaczął kierować się z powrotem w stronę serca muzycznego festiwalu. Skoro Sakura podjęła decyzję o wyjeździe ze swoim przyjacielem, nic już nie był w stanie zrobić. Wyjechała, co oznaczało, że było już za późno na próby przekonania ją, by została.

Sasuke prychnął złowieszczo pod nosem - oczywiście, że to szargnęłoby jego reputacją, dlatego też wczoraj nie zamierzał usilnie pilnować, by podjęła decyzję o pozostaniu. Zresztą był święcie przekonany, że nie pojedzie! Zbyt dużo trzymało ją w Konoha, a jej ucieczka tylko jeszcze bardziej zrani Daichiego. Wątpił, by intencjonalnie chciała ponownie zranić brata, ale nadal to zrobiła… Przecież wyjechała.

- A niech was trafi szlag - powiedział niespodziewanie z goryczą, spoglądając beznamiętnie na zachmurzone niebo. Parsknął niekontrolowanym śmiechem, gdy tylko zdał sobie sprawę z wypowiedzianych przez niego słów. Perspektywa, że jednak był w stanie czuć coś głębszego do Sakury była jeszcze gorsza niż fakt, że go bezceremonialnie olała. Myślał, że zaraz to jego trafi szlag od nadmiaru wrażeń; potrzebował się napić i to teraz.

- Tu jesteś! - usłyszał niespodziewanie głos nawołującego go Suigetsu.

Sasuke niechętnie przystanął w miejscu, obracając się w stronę znajomego. Ostatnim, czego teraz chciał, było jego irytujące zrzędzenie. Dziś miał zamiary pójść wczorajszymi śladami Sakury i porządnie się napić.

Hozuki zatrzymał się kilka kroków od niego, a fiołkowymi tęczówkami zawzięcie zaczął przyglądać się Sasuke.

- A myślałem, że nie możesz być bardziej naburmuszony niż wczoraj. Znowu nadepnęła ci na odcisk? - zaśmiał się głośno Suigetsu, lecz widząc wściekłe spojrzenie stwierdził, że bezpieczniej dla niego będzie się po prostu zamknąć, albo zmienić temat. - Ehm… Masz w trybie ekspresowym oddzwonić do Ino - wypalił ze sztucznym uśmiechem. Nie było zagadką, jak Sasuke reagował na zachcianki dziewczyny jego brata. Z tym że tym razem sytuacja wyglądała nieco inaczej. Pomimo iż Ino nie wtajemniczyła go w nic a nic, wiedział, że coś się stało. Jeszcze nigdy nie słyszał Yamanaki tak spanikowanej.

- Już pędzę - prychnął, wymijając go i wznawiając swoją wędrówkę, po czym z czystej ciekawości wysunął telefon z kieszeni, by móc spojrzeć na wyświetlacz; miał pięćdziesiąt nieodebranych połączeń od Ino w ciągu zaledwie pół godziny.

- Sasuke - warknął poirytowany Suigetsu, krocząc tuż za nim. - To ważne - zaznaczył, mówiąc mu to praktycznie do ucha.

- Szminka jej się połamała? - zironizował z przekąsem.

Suigetsu spojrzał na niego z rozdrażnieniem, wiedząc, że to nie będzie łatwa rozmowa. Chyba, że przedstawi mu sprawę jasno i dosadnie.

- Wątpię, by problem leżał w tej dziedzinie - zaczął z udawanym spokojem. - Raczej w kwestii studentki, którą zgubiłeś. Znowu.

Sasuke, nie tracąc czasu, posłał mu ostre spojrzenie.

- Jednak nadepnęła ci na odcisk - skwitował  tryumfalnie Suigetsu. - I to mocno - wyszczerzył się do niego, dostrzegając, jak twarz Sasuke tężeje z sekundy na sekundę.

- Co wiesz? - warknął w jego stronę, czując wzbierającą w nim wściekłość. Dziś jego pokłady cierpliwości były wyjątkowo ubogie.

Nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy. Ino bez wątpienia dzwoniła z pretensjami, na które on nawet nie był w stanie odpowiedzieć. Nie było sposobu, w który wytłumaczyłby zniknięcie Sakury oprócz prostego “to była jej decyzja, niech robi co chce”. Jednak Ino nadal by tego nie zrozumiała, a przynajmniej nie gdyby on to powiedział. Nie zamierzał ponosić winy za dziecinadę i ucieczkę Sakury.

- Tylko tyle, że Ino poprzestawia ci kości, jeśli do niej zaraz nie zadzwonisz. Wiem, tylko tyle, że coś się stało. Coś niefajnego - powiedział spokojnie, chcąc wreszcie jakoś dotrzeć do Sasuke. Kiedy brat Itachiego ponownie posłał mu sceptyczne spojrzenie, Suigetsu myślał, że go rozszarpie. Prowadzenie dialogu z Sasuke czasami było rzeczą niemożliwą.

- Sasuke, do kurwy nędzy! - warknął przeciągle, bez przerwy idąc tuż za nim. - Nie słyszałeś jej! To nie jest kolejna błahostka! To coś poważnego! Dlaczego do ciebie to nie dociera? - prawie krzyczał z frustracji.

- Bo rozmawiamy o Ino. - Wzruszył ramionami.

- Ale to się tyczy Sakury, tępaku!

Sasuke spojrzał na niego przez ramię z istnym mordem w oczach, aczkolwiek nie mógł nie przyznać mu racji. Ostatnim razem gdy Ino panikowała, Sakura wpadła pod koła jego brata. Wtedy to nie była błahostka. A jak było tym razem?

            Nim zdążył sam odpowiedzieć sobie na to pytanie, poczuł w kieszeni wibracje telefonu, których wcześniej najwyraźniej nie zauważał. Automatycznie wyciągnął go i, by wyjaśnić spekulacje, odebrał.

            - Czego ? - spytał opryskliwie.

            - Grzeczniej - warknęła zła Yamanaka, lecz głos dziwnie jej drżał. Sasuke wyłapując tę małą zmianę w jej tonacji zmarszczył brwi; teraz i on czuł, że coś jest nie tak.

- Sakura kazała przekazać, że wraca właśnie do Konohy.

            Etap piąty...

            Sasuke przystanął w miejscu całkowicie zaskoczony słowami dziewczyny Itachiego.

            - Co? - wymsknęło mu się szeptem.

            Nie pojmował jakim cudem Sakura mogła być w tej chwili w drodze powrotnej do ich rodzinnego miasta. To było co najmniej dwie godziny jazdy, a nie mogła przecież dostać się tam sama.

            Ino rozumiejąc jego zdziwienie, westchnęła i powiedziała:

- Daichi miał wypadek, Sasuke.

...Nadzieja?

            To wyjaśniało wszystko. Sakura nie uciekła. Sakura desperacko próbowała wrócić do Konohy, gdzie była potrzebna.

            - Nie jest dobrze, Sasuke - powiedziała niespodziewanie Ino, rozklejając się do słuchawki. Sasuke słyszał jak usilnie próbowała stłumić w sobie płacz, ale to tylko pogarszało sprawę. - Nie wiem, jak mam do niej zadzwonić i jej to powiedzieć - szepnęła.

            Sasuke poczuł, jak wszystko wokół zaczęło wirować. Daichi był zwykłym siedmiolatkiem cieszącym się swoim błogim dzieciństwem. Jego zawziętość niejednokrotnie go rozbawiała, a zwłaszcza to, jak bardzo próbował zatrzymać przy sobie swoje zwierzątka. W bracie Sakury od czasu do czasu potrafił dostrzec samego siebie. Ta jego nadpobudliwość i zaciętość wydawała mu się tak bardzo znajoma. Nie wierzył, że mogło go spotkać coś złego.

            - Co się stało? - spytał hardo, zawracając z pomiędzy straganów, którymi wczoraj zachwycała się Sakura z powrotem do namiotu. Jego krok niebezpiecznie przyśpieszył, zamieniając się w bieg.

            - Ktoś go potrącił. Policja szuka sprawcy. Operują go, ale ponoć doznał urazu głowy, Sasuke - mówiła przez łzy.

            Sasuke ścisnął mocniej telefon w dłoni.

            - Jadę - oznajmił i się rozłączył.

~***~

            Sakura coraz bardziej się denerwowała, a kiedy Hachiro wjechał do Konohy, siedziała jak na szpilkach. Ino nie zadzwoniła, co tylko pogarszało jej złe przeczucia co do stanu brata. Wiedziała już, że Daichi nie złamał ręki, jak prosiła o to w duchu, gdy matka poinformowała ją o wypadku brata. Ale dopóki nie dojedzie do szpitala, nie będzie pewna swoich przypuszczeń.

            - Gdzie teraz? - spytał Hachiro, rozglądając się po ulicznych znakach.

            - Jeszcze prosto. Na drugich światłach skręć w prawo - powiedziała, unosząc rękę do góry i zaczynając przygryzać paznokieć kciuka. Nieobecnym wzrokiem spoglądała przez szybę na ludzi przechadzających się chodnikiem w to późne niedzielne popołudnie. Wydawali się nie mieć żadnych zmartwień. Cieszyli się, śmiali, rozmawiali. Spędzali czas z rodzicami, ze znajomymi czy też ukochanymi. Nic innego ich nie obchodziło.

            Zazdrościła im tego.

            Nie chciała się zamartwiać o brata. Chciała nigdy nie dostać telefonu od matki. Chciała, by Daichiego nikt nie potrącił. Chciała by był taki jak zawsze. Nie pogardziłaby nawet, gdyby zapoznał ją ze swoim nowym zwierzątkiem. Zaakceptuje wszystko, powtarzała w myślach, błagając tym razem, by z Daichim nie było tak źle, jak się obawiała.

            - Będzie dobrze - zapewnił ją Hachiro, ale nawet w jego głosie Sakura była w stanie wyczuć obawę.

            Przytaknęła niemrawo, nie wiedząc zbytnio, co powiedzieć. Zresztą nie potrzebowała słów. Chciała tylko wiedzieć, że z Daichim wszystko było w porządku. Ponownie pociągnęła nosem, a widząc, jak Hachiro zbliża się do świateł, powiedziała:

- Za zakrętem druga w lewo.

            Po kilku kolejnych dłużących się w nieskończoność minutach, podjechali pod szpital miejski. Sakura pośpiesznie odpięła pas, spoglądając błyszczącymi oczami w stronę przyjaciela, a słowa ponownie ugrzęzły w jej gardle. Wiedziała, że Hachiro nie wyjdzie z nią z samochodu i nie wejdzie do szpitala. Nie mógł. Bracia Mori krążyli gdzieś wkoło i nawet ona nie chciała, by ponownie natknęli się na Hachiro. Wystarczyło jej, że sama miała z nimi na pieńku, nie potrzebowała by i Hachiro ponownie stał się obiektem ich poszukiwań.

            - Nie patrz tak na mnie - powiedział, przerywając tym samym ciążącą ciszę.

            Sakura przygryzła wargę i powstrzymując się przed płaczem, przytuliła go mocno. Nie wiedziała kiedy i czy w ogóle jeszcze go zobaczy. Hachiro również objął ją silnie, pozwalając jej ułożyć głowę na jego ramieniu. Ostatnim razem pożegnanie zostało im brutalnie uniemożliwione. Teraz, gdy została postawiona przed wyborem, który powinien zostać jej zadany rok wcześniej, nie mogła nawet się zastanawiać, bo było oczywiste, że w świetle obecnych wydarzeń wybierze pozostanie w Konoha.

            - Brat cię potrzebuje - szepnął czule, przejeżdżając dłonią po jej plecach.

            Sakura skinęła, odsuwając się od niego pomału.

            - Masz się odzywać - mruknęła przyciszonym głosem, spoglądając niepewnie w jego czekoladowe oczy.

            - I vice versa, Sakura. Daj znać jak to wszystko się potoczy - powiedział unosząc dłoń do góry i rozczochrał jej włosy. Gdy chciał dodać coś jeszcze na pożegnanie, po samochodzie rozeszło się stłumione, pośpiesznie pukanie w szybę.

            Sakura odwracając się do siebie od razu ujrzała długie, rozpuszczone blond włosy przyjaciółki. Czym prędzej chwyciła za klamkę otwierając drzwi.

            - Ino - powiedziała i od razu poczuła na sobie ramiona zapłakanaje przyjaciółki.

            - Przepraszam, że nie zadzwoniłam… ale cały czas go operują - zająkała się, wtulając się mocniej w ciało Sakury. Od razu wyczuła męski - znajomy - zapach bijący od bluzy, jaką miała na sobie różowowłosa kobieta, ale to nie był czas na zbędne komentarze o jej garderobie.

            Sakura zamarła w jej ramionach na słowo o operacji i nie wiedziała, czy chciała pytać o szczegóły. Wiedząc, że czas goni, spojrzała raz jeszcze na Hachiro ledwo uśmiechając się w jego stronę.

            - Pora na ciebie, Sakura - powiedział Akiyama spokojnie. Znał Sakurę na tyle, by móc stwierdzić, że w tej chwili po prostu się bała. Bała się wieści, które pozna od rodziców czy też lekarzy. Ale musiała wejść do tego szpitala, oboje o tym wiedzieli.

            Ino wyswobodziła Sakurę ze swoich objęć, przyglądając się z zaciekawieniem nieznajomemu kierowcy. Z początku sądziła, że to zwykły obcy człowiek, u którego Sakura złapała się na stopa, jednak słysząc z jaką delikatnością wypowiedział imię przyjaciółki, wiedziała, że się myliła. Kimkolwiek był, był zdecydowanie kimś więcej niż nieznajomym.

            - Żegnaj Hachiro - szepnęła z ogromnym sentymentem.

            Blondyn uśmiechnął się do niej czule na pożegnanie i odprowadził ją wzrokiem, aż zniknęła w gmachu szpitala.

            Z każdym nowym krokiem, Sakura czula jak ciężar słowa operacja wewnętrznie ją przygniatał. Obawiała się tego, czego niedługo może się dowiedzieć. Ino bez przerwy trzymała ją pod ramieniem, błądząc daleko w myślach, nie podejmując ani jednej próby konwersacji. Gdyby nie obecna sytuacja, Sakura byłaby pewnie w połowie swojego monologu, który miałby za zadanie skarcić przyjaciółkę za jej zachowanie ostatnimi dniami i wystawienie do wiatru w sprawie Inazumy. I och, jak bardzo chciała, by taki właśnie był scenariusz na ten dzień. Ale niestety, los okazał się dla niej okrutny - poważny wypadek brata przekreślił wszystko. Całkowicie pozwoliła Ino prowadzić się w miejsce, gdzie znajdowali się jej rodzice oczekujący zakończenia operacji Daichi’ego.

            - Powiedziałam twoim rodzicom o Inazumie - Yamanaka przerwała ciszę.

            Sakura skinęła spokojnie, nie spodziewając się innego toku wydarzeń. Prawda była jedynym sposobem na wytłumaczenie nieobecności Sakury w Konoha. Wiedziała, że Mebuki nie była zbytnio zadowolona z tej nowiny, ale ze względu na Daichiego nie podejmie tego tematu. Ale gdy tylko wszystko skończy się dobrze, a Daichi wróci do domu cały i zdrowy, wybór Sakury odnośnie pojechania na festiwal na pewno zostanie wyciągnięty na światło dzienne. Sakura uśmiechnęła się pod nosem minimalnie, chcąc właśnie, by tak to się potoczyło.

            - To był stary przyjaciel z Kyoto - powiedziała niespodziewanie Sakura.

            Widziała, jak Ino spoglądała na Hachiro, chcąc przejrzeć jego tożsamość, ale ze względu na obecną sytuację wszystkie ploteczki musiały zostać odstawione na dalszy tor.

            - Wyglądał na sympatycznego - uśmiechnęła się Ino. - A ja przekazałam Sasuke wiadomość od ciebie - dopowiedziała, pomijając resztę konwersacji z bratem Itachiego. Spostrzegając, jak Sakura wypuszcza z płuc większą ilość wstrzymanego powietrza, odezwała się w niej ciekawość odnośnie tego, co wydarzyło się pomiędzy tą dwójką na festiwalu. Mimo wszystko poskromiła swoją zachciankę, nawet gdy zorientowała się, że Sakura uparcie próbuje dobrać jakieś słowa, by jej wszystko wyjaśnić.

            - Później, Sakura. Później. Zresztą ja też muszę ci powiedzieć kilka rzeczy - oznajmiła stanowczo. - Póki co jesteśmy - mruknęła, wskazując skiniem głowy w stronę państwa Haruno siedzących na niebieskich plastikowych krzesełkach tuż przed blokiem operacyjnym.

            Sakura spojrzała na rodziców z bólem; nie dość, że i tak przeżywali to, co mogło się stać z nią, to jeszcze teraz to.

            Mebuki gdy tylko ujrzała córkę, od razu wstała i mocno ją do siebie przytuliła. Studentka od razu objęła matkę ramionami, pociągając mocno nosem. Nie będzie płakać. Nie tu i nie przy rodzicach. Nie może im pokazać swojej słabości, gdyż jeśli się rozklei w ich obecności, skutki mogą być katastrofalne. W tej chwili musi być silna. Dla rodziców i dla Daichiego.

            Daichi bawiąc się przed domem został potrącony przez niezidentifikowanego jeszcze kierowcę, który cały czas jest poszukiwany przez lokalną policję. Również z tego powodu kilka metrów dalej przechadzał się jeden z funkcjonariuszy tak samo jak oni oczekując zakończenia operacji. Nie było z nim dobrze - widziała to po rodzicach nawet jeśli nie potwierdzili tego słowami. A operacja, jaką właśnie przechodził jej brat, była przeprowadzana na mózgu z powodu dotkliwego urazu głowy. Nie lubiła mieć pesymistycznych mysli, gdy w grę wchodziło dobro jej młodszego braciszka, ale słysząc uraz głowy przeszły ją zimne dreszcze; mogło być gorzej niż z początku sądziła.

            W czwórkę siedzieli pogrążeni w ciszy, cierpliwie czekając aż lekarz wyjdzie z bloku operacyjnego i poinformuje ich o przebiegu operacji. Gdy tylko przechodziła obok nich jakaś pielęgniarka, każdy z nich pytająco spoglądał w jej stronę, ale za każdym razem dostawali tą samą odpowiedź: proszę czekać.

            Ile można czekać?! - pytała samą siebie Sakura, pomału mając dość i tracąc cierpliwość. Wskazówki zegara przesuwały się nieubłaganie a oni nadal byli trzymani w niewiedzy. Jeszcze nigdy szpital nie był dla Sakury aż tak przygniębiający. W dodatku jako student medycyny powinna rozumieć długie oczekiwanie, gdy za drzwiami toczyła się skomplikowana operacja. Ale nie rozumiała i nie potrafiła zrozumieć. Czekanie jeszcze bardziej ją przygnębiało i pomału doprowadzało na skraj obłędu. Przed oczami nadal widziała roześmianego brata z piątkowego popołudnia, który to wykorzystał Sasuke do przejażdżki motorem i zobaczenia kilku oślizgłych, obrzydliwych gadów. Na samą myśl przeszły ją ciarki.

            Uniosła się powoli z krzesełka, zwracając na siebie uwagę rodziców w objęciach i Ino.

            - Idę po kawę - powiedziała cicho półprawdą.

            Nikt nie zaprotestował i nikt za nią nie poszedł.

            Wolnym krokiem przechadzała się po szpitalnym korytarzu w poszukiwaniu najbliższego automatu do kawy bądź też kawiarni - czegokolwiek, gdzie mogłaby się napić sporej dawki koffeiny. Nie do końca wiedziała, na którym piętrze się znajduje - nie pamiętała czy z Ino szły po schodach, jechały windą czy też po prostu szły cały czas prosto. Była zbyt skupiona na bracie, by móc zapamiętać drogę na oddział, na którym się znajdują. Przyglądała się tabliczkom informacyjnym na przygnębiająco białych ścianach, ale żadna nie była w stanie pokierować ją w kierunku, gdzie byłaby zdolna zakupić zwykłą kawę. Nie zapytała nikogo o drogę, wiedząc, że przy pierwszym słowie może rozkleić się jak małe dziecko - a tego starała się za wszelką cenę uniknąć. Obiecała sobie, że będzie silna. Nie może w tej chwili zmienić zdania. Nie i koniec. N I E.

            Schowała podbródek w grubą bluzę Sasuke, rozglądając się po różnych zaułkach, gdy wreszcie po kilku minutach poszukiwań na piętrze natknęła się na pospolity automat do kawy. Ku jej szczęściu znajdował się w odizolowanym korytarzyku, na którym nikogo nie było. Stając przed nim, wygrzebała kilka drobnych monet z tylniej kieszeni szortów, po czym jedną po drugiej zaczęła wrzucać do małego pionowego otworu. Lecz gdy palcem nacisnęła na przycisk z regularnym Latte, wrzucone przez nią pieniądze wyleciały dolnym otworem.

            Sakura zmarszczyła gniewnie brwi, nie mając czasu ani chęci na takie zagrywki. Wyciągnęła monety i od razu ponowiła wcześniejszą czynność. Tym razem jednak monety ani nie wyleciały, ani nie dostała kawy.

            - To chyba jakiś żart - powiedziała zła, a głos, tak jak wcześniej przypuszczała, od razu zaczął jej niekontrolowanie drżeć.

            W rozdrażnieniu zaczęła coraz mocniej naciskać palcem wskazującym przycisk, pod którym było jasno napisane Latte, a w jej oczach zaczęły niekontrolowanie zbierać się łzy. Przeklnęła siarczyście w myślach, wiedząc, że tak będzie. Chwila nieuwagi, a zaczynała płakać i nic nie potrafiła na to poradzić.

            Otwartą dłonią uderzyła z impetem w maszynę.

            - Chcę swoją kawę - wysyczała głosem, który był już na krawędzi rozpaczy.

            W rzeczywistości kawa była beznadziejnym pretekstem, który miał zamasakować jej prawdziwe intencje. Kawa była jej metaforą.

            Pieprzyć kawę.

            Ponowiła uderzenie, ignorując zbliżające się do niej pielęgniarki, które zamierzały grzecznie poprosić ją o uspokojenie się. Zignorowała je. No chyba, że łaskawie udzielą jej informacji odnośnie stanu zdrowia Daichiego. Wtedy ewentualnie może ich nie opieprzyć, a rzucić się im na szyję, jeśli przekażą jej tak bardzo upragnione dobre wieści.

            Uroniła kilka małych kropelek łez, w międzyczasie wyżywając się na automacie do kawy, który nie chciał ani wydać jej ciepłego napoju ani pieniędzy.

            - Pieprzony złom - warknęła w targającej jej wściekłości - Chcę kawę.

            Chciała Daichiego - całego i zdrowego.

            Zacisnęła mocno oczy i przymierzyła się do kolejnego uderzenia w duże urządzenie, gdy niespodziewanie poczuła jak ktoś chwyta ją za dłoń.

            - Nie pomożesz mu, robiąc sobie krzywdę - oznajmił ze spokojem Sasuke.

            Powieki Sakury roztworzyły się, niedowierzając, kogo właśnie usłyszała. Z nieznikającym zaskoczeniem spojrzała na niego w szoku. Sasuke był ostatnią osobą, którą spodziewała się spotkać w szpitalu. Przecież powienien być na Inazumie, a nie tu.

Przyglądała mu się w kompletnym osłupieniu, nie potrafiąc zapanować nad drżeniem własnego ciała. W wolnej dłoni trzymał czarny kask, a wyraz jego twarzy jak zawsze pozostawał niewzruszony. Lecz kare jak noc tęczówki przyglądały jej się z niespotkaną wcześniej troską. W dodatku dyszał, jakby biegł. Po raz pierwszy w życiu bez żadnych wątpliwości cieszyła się z niezapowiedzianej obecności Uchihy. Niepewnie rozluźniła pięść i wyswobodziła ją z uścisku mężczyzny. Chwiejnymi krokami zbliżyła się do niego ze łzami w oczach, po czym bez słowa objeła go mocno w pasie, wtulając się w jego przemoczoną skórzaną kurtkę. Nie wiedziała nawet, że na zewnatrz rozpadało się na dobre; w poczekalni nie było okien, by móc dostrzec, co działo się na dworze. Zimne deszczowe krople drażniły jej policzek, ale nie zwracała na to uwagi - liczyło się tylko i wyłącznie ciepło jego ciała i dłoni, jakie właśnie ułożył na jej ciele, również ją obejmując.

Dotyk Sasuke jednak zadziałał także w inny sposób.

Jej żelazna zbroja i postanowienie, że będzie silna i niezłomna, zaczęły kruszyć się niczym suchy liść. Zacisnęła mocniej dłonie na jego kurtce, czując jak z jej oczu zaczęły wypływać kaskady łez. Nie chciała płakać, ale nie była w stanie się powstrzymać. Ramiona Sasuke zacisnęły się jeszcze mocniej wokół niej.

Milczał.

Po prostu trzymał ją mocno w swoich ramionach, pozwalając jej na gromki płacz, który nie ustawał przez dłuższy czas. Dłonią jeździł na oślep po jej plecach, przypominając sobie jak jeszcze w nocy spała spokojnie w jego ramionach. Nie wierzył, że jeszcze jakiś czas temu był niemalże pewny, że podjęła decyzję o nie wracaniu do Konohy, że wyjechała z Hachiro bez żadnego pożegnania. Ale gdyby nie to, nie zdałby sobie sprawy, że coś do niej czuje. Czuje coś do tulącej się do niego kobiety, która cierpiała z powodu wypadku brata.

Nachylił się nad jej uchem, szepcąc uspokajająco.

Nikogo nigdy nie pocieszał. Nie wiedział nawet, jak to się robi. Nie potrafił nawet pocieszyć Ayanami, gdy dowiedziała się o zamordowaniu Satoru. To nie były jego klocki. Ale z drugiej strony, nie chciał, by Sakura płakała. Wierzył, że wszystko skończy się dobrze, mowa przecież była o Daichim, a tego dzieciaka nie dało się nie lubić. Wiedział, że siedmiolatek w tej chwili był operowany - pielęgniarki przy wejściu  poinformowały go o tym, gdy tylko spytał, gdzie może spotkać młodego Haruno.

Po pietnastu minutach Sakura zaczęła uspokajać się w jego ramionach, a może po prostu zaczęło brakować jej łez - nie był pewien. Zaskoczył go jednak gest, jaki sam wykonał, gdy tylko Sakura przestała łkać. Sasuke zetknął swoje usta z jej różowymi włosami i pomimo, iż nie sądził, że to w jakikolwiek pomoże wyszeptał jeszcze do jej ucha, że wszystko będzie dobrze.

Sakura w żaden sposób nie zareagowała na jego słowa. Nie odpowiedziała ani też nie uniosła głowy, by na niego spojrzeć. Tkwiła w jego objęciach, gdzie czuła się wyjątkowo bezpiecznie.

Sasuke ułożył podbródek na czubku jej głowy, pozwalając Sakurze jeszcze bardziej się w niego wtulić, co od razu zrobiła. Drżenie jej ciała również pomału ustępowywało, chociaż zmartwienia pozostawały. Nikt nie wiedział, jak długo jeszcze będzie trwać operacja Daichi’go, a to czekanie wykańczało Sakurę od środka.

Wnet Sasuke zacisnął mocniej szczękę, dostrzegając mężczyznę który wychodzi z następnego korytarza i zatrzymuje się zaledwie kilka metrów przed nimi. Bladoniebieskie tęczówki Miyaviego przeszywały go złowieszczo, ale to nie było coś, czym Sasuke mógł się przejmować. Dokładnie pamiętał ich drugie spotkanie, gdy wrócił w nocy do rodzinnego domu, chcąc nieco ukoić nerwy i pogrzebać przy motorze feralnej nocy, której Sakura przypadkowo wpadła pod koła Itachiego. Wtedy Miyavi wbiegł do jego garażu zdenerwowany, informując Madare i Obito o jakiś kłopotach. Kłopoty. Ona… . Mori uciał zdanie, gdy tylko ujrzał jego osobę. Natychmiast pomyślał, że to on wpakował wtedy Sakurę pod koła jego brata. Chyba. Nie mógł być pewien, aczkolwiek widząc teraz furię wymalowaną na twarzy Miyaviego czuł ogromną satysfakcję. Podczas ich konfrontacji w garażu Miyavi mówił o Sakurze jako o jego dziewczynie, ale teraz to nie w jego ramionach się znajdowała.

Ostrzeżenie Hachiro niespodziewanie zaczęło odbijać się echem w jego głowie. Nie lubił gościa, a on również nie pałał do niego zbytnią sympatią, lecz nie miał powodów, by mu nie wierzyć. Aktualnie, biorąc pod uwagę jego złe przeczucia odnośnie Miyaviego i jego wrednego braciszka, przeczuwał, że to co powiedział mu Akiyama w nocy nad jeziorem było szczerą prawdą. Dlatego zamierzał dotrzymać danego mu słowa. Będzie ją chronić tak długo, jak bracia Mori będą w pobliżu. Chociaż… nie zamierzał tego robić tylko i wyłącznie przez układ. To małe zamieszanie ze zniknięciem Sakury uświadomiło mu kilka ważnych rzeczy. I pomimo iż ciężko było mu nazwać uczucia po imieniu, nie pozwoli, by Miyavi bądź Makuro mogli ją skrzywidzić.

Kącik ust Sasuke uniósł się zadziornie, a następnie czule pocałował Sakurę w głowę. Teraz Sakura była jego.

Widząc, jak Miyavi zacisnął dłonie w solidne pięści, uniósł dumnie środkowy palec w jego stronę, kulturalnie informując go by spieprzał. W tym momencie Sasuke był niemalże pewny, że Miyaviemu puszczą nerwy i zrobi coś bardzo głupiego. I pewnie tak by też było, gdyby nie dłoń Obito, która mocno chwyciła Miyaviego za ramię.

Sasuke spojrzał srogo w stronę wuja. Tak jak i w przeszłości, tak i teraz nie zamierzał podporządkowywać się wujostwu, co właśnie idealnie manifestował.

- Sasuke…? - spytała nieoczekiwanie Sakura, która od kilku chwil obserwowała jego zacięty wyraz twarzy. Widząc dziwny błysk w karych tęczówkach, gdy tylko spojrzał na nią przelotnie, czuła, że coś było nie tak. Obawiając się, że ma to coś wspólnego z jej bratem, odsunęła swój policzek od jego kurtki i spojrzała za siebie.

Zastygła w bezruchu, dostrzegając stojącego nieopodal Miyaviego wraz z Obito.

Była całkowicie wypruta z jakichkolwiek emocji, aczkolwiek spoglądając w zimne spojrzenie swojego eks zrodził się w niej strach. Był to pierwszy raz od ponad roku, gdy stanęła z nim twarzą w twarz. Fakt, Makuro potwierdził kilka dni temu, że Miyavi, odkąd pojawił się jakiś czas temu w Konoha, cały czas ją obserwował, ale to było coś zupełnie innego. Strach jednak zniknął, gdy zorientowała się, że obejmujące ją ramiona Sasuke nie rozluźniły się nawet na moment. Trzymał ją, jakby chciał ją chronić. Była to dość dziwna myśl, ale dość adekwatna do sytuacji.

Obito uniósł prawą dłoń i zaczął rozmasowywać swoje skromnie, jakby uparcie na czymś myślał, nie spuszczając kontemplującego spojrzenia z bratanka.

- Ignoruj ich - usłyszała nagle głos Sasuke tuż przy swoim uchu. Po zatopieniu się w karych tęczówkach przytaknęła niepewnie, a czując jak dłoń Sasuke wplata się w jej włosy ponownie oparła twarz o jego klatkę piersiową i zaczęła wsłuchiwać się w stonowane bicie jego serca.

Po chwili Sasuke dostrzegł jak młodszy brat jego ojca bez słowa odciąga Miyaviego i siłą zaczyna prowadzić go ku wyjściu.

- Poszli sobie - oznajmił, a dłonią niepewnie pogładził ją po głowie.

Sakura w odpowiedzi jedynie skinęła, nie odrywając się od niego. Nie chciała iść pod salę operacyjną brata, by w niepewności czekać na jakieś informacje. Chciała, by wszystko było w porządku. To chyba nie było dużo, prawda? Więc dlaczego los tak ją pokarał?

Czując jak łzy ponownie zaczynają zbierać się w jej oczach, pociągnęła nosem, zaciskając mocno powieki. Sasuke poprowadził ich w stronę krzesełek przymocowanych do ściany, na których następnie usiedli.

- Odpocznij - powiedział spokojnie, wpatrując się w automat do kawy znajdujący się tuż na przeciwko. - Chcesz tą kawe? - zapytał, zerkając na nią kątem oka. Znowu cała się trzęsła, mając wzrok wbity w swoje pozdzierane trampki.

- Nie - wychrypiała, a już po chwili odchrząknęła, gdy tylko uświadomiła sobie jak brzmiał jej głos. Nie wiedziała czemu było jej zimno, bluza Sasuke była w końcu wystarczająco gruba by dostarczać jej ciepło.

- Chcę tylko by wyszedł z tego cało - powiedziała, zaciskając mocniej dłonie na kolanach. - Ponoć doznał silnego urazu głowy i możliwie, że urazu kręgosłupa - głos ponownie zaczął się jej łamać. Nie wiedziała czemu mu to mówiła, ale jego obecność wpływała na nią kojąco. - Chcę by znowu biegał, cieszył się, tak jak robił to jeszcze dwa dni temu - dodała, po czym zacisnęła mocno wargi, chcac powstrzymać się od ponownego wybuchnięcia płaczem.

- Wyjdzie z tego - powiedział, narzucając na jej ramiona swoją kurtkę, którą przed chwilą z siebie ściągnął.

Sakura spojrzała na niego ze łzami w oczach, które tym razem poskromiła i nie pozwoliła wypłynąć całkowicie. Zdziwiła ją ta nieugięta pewność słów Sasuke. Uśmiechnęła się do niego blado w podzięce i naciągnęła bardziej skórzaną kurtkę na ramiona.

- Chcesz iść zobaczyć czy operacja już się skończyła? - zapytał, rozsiadając się w plastikowym krześle i przyglądając się jej kątem oka.

Kobieta pokręciła głową, a następnie oparła się nią niepewnie o jego ramię.

- Jeszcze nie - szepnęła.

Sasuke przyłożył potylicę do chłodnej ściany, przymykając powieki na chwilę.

- Wyjdzie z tego, zobaczysz. To silny dzieciak - westchnął.

Sakura nie zaprotestowała.

Bardzo chciała wierzyć w słowa Sasuke. Chciała wierzyć, że cały ten koszmar skończy się tak jak filmiach. Happy end i nic poza tym. Tak bardzo tego pragnęła, że nawet mogła zacząć w to wierzyć. Będąc dobrej myśli po raz pierwszy od momentu, w którym dowiedziała się o wypadku brata, uniosła kąciki ust, uśmiechając się do siebie samej.

Będzie dobrze, zapewniło ją nawet jej alter ego, gdy ociążałe powieki Sakury zaczęły się zamykać.

Sasuke nie wiedzia,ł ile było prawdy w jego słowach, ale tak samo jak Sakura chciał,by z tego wyszedł, cokolwiek by mu nie było. W końcu Daichi był niewinnym siedmiolatkiem, który miał jeszcze całe życie przed sobą. Na pewno nie mogło być to nic aż tak poważnego. Po dłuższej chwili ponownie zerknął na nią kątem oka.

- Sakura… - powiedział cicho, lecz dziewczyna tylko zamruczała pod nosem poprawiając głowę na jego ramieniu.

Zasnęła.

Zetknął swoją głowę z jej, pogrążając się w chwilowym zamyśleniu. Interesowała go obecność Obito w szpitalu. Z tego co wiedział, nie miał żadnego powodu do odwiedzania tego miejsca - wszyscy członkowie rodziny byli cali i zdrowi. W dodatku był w towarzystwie Miyaviego, co mogło być dość niepokojącą oznaką, jeśli miał brać go za psychola i socjopatę w jednym. Spuścił wzrok, obserwując jak dłoń Sakury spoczywa w bezruchu na jego udzie. Z lekkim wahaniem, chwycił za nią palcami, obserwując cały czas czy przez przypadek się nie budzi. Lecz nic nie wydawało się wpływać na sen różowowłosej studentki. Przyglądając się już nieco pewniej jej dłoni, którą gładził od czasu do czasu kciukiem, swe myśli przeniósł na przeszłość Sakury, która po dziś dzień w dużej mierze była dla niego zagadką. Nadal nie miał pojęcia, co takiego wydarzyło się w Kyoto, ale po krótkiej rozmowie z Hachiro wnioskował, że wiele. Karcił się teraz za swój idiotyzm. Zostawiła mu pamiętnik na wierzchu, by mógł go przeczytać, ale nie zrobił tego. Dlaczego? Bo ogarnęły go pieprzone wyrzuty sumienia, że już wcześniej do niego zajrzał bez jej zgody. Natomiast siłą nie zamierzał ich od niej wyciągać.

- Skrzywdź ją a obiecuję, że osobiście utnę ci jaja i nawet Itachi mnie nie powstrzyma - odezwała się cicho Ino, opierając się o niedaleką ścianę.

Sasuke uniósł brew, zerkając na dziewczynę brata.

- Jak długo tu jesteś? - zapytał tak by nie zbudzić Sakury.

- Niedługo, ale wystarczająco - odpowiedziała wyprostowując się i zmniejszając między nimi odległości. - Operacja Daichiego dobiegła końca. Przygotowują go właśnie do przeniesia na salę pooperacyjną - powiedziała a ostry ton jakiego użyła przy kilku wcześniejszych zdaniach, znacząco zelżał. - Zaraz lekarz będzie rozmawiał z jej rodzicami. Wydaje mi się, że Sakura też powinna przy tym być - wyciągnęła dłoń by zbudzić przyjaciółkę, gdy niespodziewanie Sasuke chwycił ją za nadgarstek.

- Czekaj - szepnął pośpiesznie. Priorytetem było teraz zbudzenie Sakury, by mogła dowiedzieć się, jaki był stan zdrowia Daichiego, ale najpierw Sasuke miał coś do przekazania Ino, tak by Sakura niczego nie słyszała i nie kwestionowała. - Kiedy przyjdzie pora, w której będzie trzeba się rozejść, zabierz ją do siebie. Nie pozwól jej póki co iść do jej mieszkania.

Widział jak niebieskie tęczówki kobiety przyglądały mu się z konsternacją. Gdy już spodziewał się, że Ino zacznie zadawać kłopotliwe pytania, ta, przechodząc jego wszelkie wyobrażenia, po prostu przytaknęła.

Sakura natomiast zbudziła się, kiedy Ino spokojnie nią szturchnęła.

- Co..? Co się dzieje? - spytała, przeciarając oczy dłonią, która jeszcze przed chwilą była w uścisku Sasuke.

- Operacja się skończyła.

To jedno zdanie wystarczyło, by Sakura zerwała się z krzesła jak oparzona i zaczęła biec w stronę poczekalni przed salą operacyjną, gdzie zapewne nadal stali jej rodzice. Czując jak kurtka Sasuke zsuwa się z jej ramion, chwyciła ją w ręke i nadal biegła. Biegła, pragnąc wreszcie się czegoś dowiedzieć, pragnąc ponownie ujrzeć brata. Ani razu nie obejrzała się za siebie, by sprawdzić czy Ino z Sasuke biegną razem z nią. Powinna chociaż zerknąć, ale nie mogła. W tej chwili liczył się tylko i wyłącznie Daichi. Skrupulatnie omijała ludzi i personel szpitalu, nie chcąc na nikogo niepotrzebnie wpaść. I nie wpadła, choć kilka razy była temu bliska. Nie wiedziała, ile biegła, ale miała nadzieję, że krótko,bo gdy tylko dobiegła pod salę operacyjną, jej rodzice stali w swoich objęciach, rozmawiając z lekarzem, który operował Daichiego.

- ...trzeba czekać - usłyszała, gdy zdyszana stanęła obok rodziców.

- Co z nim? - zapytała w pośpiechu, rozbieganym wzrokiem świdrując chirurga.

- Sakura, gdzieś ty była? - spytał Kizachi z poddenerwowaniem, ale Mebuki od razu skarciła go hardym spojrzeniem.

- Proszę kontynunować - wtrąciła ostro pani Haruno.

- Tak jak zacząłem. Operacja była dość skomplikowana, biorąc pod uwagę rozległe obrażenia jego głowy, nie wspominając już o kręgosłupie, Możliwe że będzie potrzebna jeszcze jedna operacja, ale z tą decyzją musimy poczekać. Póki co przez kilka kolejnych dni będzie w śpiączce farmakologicznej. - Rodzina Haruno spoglądała wyczekująco na wykwalifikowanego lekarza w średnim wieku.

- Wyjdzie z tego? - spytała Sakura prosto z mostu, widząc jak jej rodzice nie mogą z siebie wydusić słowa.

- Jest jeszcze za wcz…

- Wyjdzie czy nie?! - wrzasnęła tym razem w rozgoryczeniu, zaciskając mocno dłonie wzdłuż ciała.

- Sakura… - skarciła ją tym razem matka. Wszyscy byli poddenerowani, ale musieli cierpliwie czekać, aż lekarz przekaże im wszystkie odpowiednie informacje. Jednak ten argument nie wydawał się działać na Sakurę wystarczająco. Zadała to najważniejsze pytanie i chciała poznać na nie odpowiedź tu i teraz. Nie odrywając wściekłego spojrzenia od lekarza, otwierała usta, by ponownie zadać jak ważne pytanie, kiedy poczuła silną dłoń na swoim ramieniu. Wystarczyło przelotne spojrzenie by rozpaznać, do kogo należała owa ręka. Wypuściła z ust powietrze, rozluźniając przy tym ramiona. Może jednak nie powinna się awanturować?

Lekarz przeczyścił gardło chrząknięciem, po czym zlustrował całą piątkę współczującym spojrzeniem.

- Jeśli z tego wyjdzie, możliwe, że będzie potrzebował kosztownej rehabilitacji. Póki co musimy czekać, by dokładnie ocenić jego stan pooperacyjny i udzielić dokładniejszych informacji. Narazie proszę wrócić do domu, odpocząć i wrócić jutro. Dopiero rano będziecie mogli go zobaczyć, ale nie na długo.

Sakura wychwyciła ton głosu i dobór słów mężczyzny.

Jakie kurwa “jeśli”?! - wrzała w myślach.

- Ale proszę być dobrej myśli. A teraz przepraszam, muszę porozmawiać z policją - powiedział ze stoickim spokojem i zaczął oddalać się do stojącego kilka metrów dalej funkcjonariusza.

Sakura była w szoku. Nie tego się spodziewała. Nie to chciała usłyszeć. Wstrząśnięta spojrzała na rodziców, chcąc upewnić się, że nie tylko ona nie akceptowała słów lekarza. Jakie było jej zdziwienie, gdy ujrzała rodziców dwa razy spokojniejszych od niej samej. Widząc ich spojrzenia, wiedziała, że nic nie zdziała kłócąc się z nimi a nawet lekarzem. Wyrzuciła dłonie w powietrze w zrezygnowaniu. Teraz nie pozostawało jej nic innego, jak tylko udać dobrą dziewczynkę, która słucha się starszych i iść do domu spać.

Jakby to kurwa było takie proste!

- Zostań dziś u mnie. Rano razem tu przyjdziemy - wtrąciła Yamanaka, posyłając jej czuły uśmiech.

Wiedziała, że Ino chciała dobrze, ale w tej chwili jedyne czego chciała, to być sama.

- To doskonały pomysł Ino -  odezwała się jej matka, a Sakura ponownie poczuła się jak głupia nastolatka. - Tu teraz nic nie zaradzimy. Trzeba czekać tak jak lekarz powiedział.

Sakura nadęła policzki, ale pomimo swojego niezadowolenia nie powiedziała nic. Uważnie przyjrzała się rodzicielce z wyrzutem, obserwowując, że ona wcale nie mierzyła jej karcącym wzrokiem. Zamiast tego całą swoją uwagę miała skupioną na Sasuke stojącym tuż za nią.

~***~

            Rozumiał niezadowolenie Sakury, ale niestety taka była kolej rzeczy. Nie można było przyśpieszyć procesu regeneracji ciała po operacji. Niestety jednak wszyscy musieli czekać, nawet ona pomimo iż była siostrą Daichiego. Od tej reguły nie było wyjątków. Ino natomiast stanęła na wysokości zadania i namówiła ją na spędzenie nocy w akademiku, co wbrew pozorom nie było aż takie łatwe jak z poczatku sądził. Uparta Sakura długie minuty debatowała z przyjaciółką.

- Trzymaj - powiedziała Sakura ze spuszczonym wzrokiem, podając mu jego kurtkę. Jej rodzice jakiś czas temu wsiedli do autobusu z zamiarem wrócenia do domu, pozostawiając ich we trójkę.

- Później po nią zajdę - stwierdził, opierając się o motocykl w oczekiwaniu na taksówkę dla nich.

- Już mi ciepło, tobie bardziej się przyda - odparła, podstawiając mu kurtkę niemalże pod nos.

Sasuke chwycił za skórzany materiał, nie spuszczając z niej swojego spojrzenia. Pomimo iż Ino cały czas przyglądała się im, siedząc z boku na ławce, nachylił się nad nią lekko wraz z wyciągniętą dłonią.

- Daj klucze - szepnął, obserwuwjąc jak Sakura pomału unosi głowę. Szmaragdowe tęczówki zerkały na niego pytające, aczkolwiek dłońmi zaczęła szperać w bocznej kieszeni swojego plecaka. Nie musiała pytać, by wiedzieć, o co dokładnie ma na myśli. Powód również był jej dobrze znany.

Piątkowego popołudnia uciekli w dość spektakularny sposób z jej mieszkania, przez co drzwi pewnie nie były zamknięte, ale przezorny zawsze ubezpieczony. Nie wiedział, co może zastać idąc do jej mieszkania, ale wolał sprawdzić to miejsce, zanim ona postawi tam nogę.

Bez sprzeciwu Sakura położyła na dłoni Sasuke jeden osamotniony klucz.

            - Chcesz coś stamtąd? - wtrącił również szeptem, gdy tylko dostrzegł, jak Sakura otwierała usta by coś powiedzieć.

            - Przejdę się tam jutro - odparła, przenosząc wzrok na ulicę pogrążoną w ciemnościach. Kiedy wyszli ze szpitala był już środek nocy, a zmęczenie dawało w kość każdemu z nich. - Masz mi nie grzebać w szufladach, Uchiha - fuknęła niespodziewanie, wkładając dłonie do przedniej kieszeni jego bluzy.

            Sasuke parsknął pod nosem.

            - Nie zapominaj, że już widziałem twoją bieliznę - sparował, chwytając za swój kask. - Wasza taksówka już jest - powiedział do niej widząc jak srebrny samochód zatrzymuje się tuż przed Ino. Sakura posłała mu jedno ostrzegawcze spojrzenie. Niech zajrzy do którejś z jej szuflad a gorzko tego pożałuje.

            - Do później - powiedziała spokojniej, ale nadal nie ruszając się z miejsca. Sasuke uśmiechnął się lekko.

- Do później - odparł, po czym na moment wplótł dłoń w jej włosy i delikatnie ucałował ją w czoło.

Na policzkach Sakury pojawiły się nikłe rumieńce, po czym pomału zaczęła oddalać się w stronę Ino i taksówki.

            Sasuke skinął głową, na którą po chwili założył kask. Karymi tęczówkami obserwował, jak Sakura niepewnie wsiada do samochodu wraz ze swoją przyjaciółką, cały czas mu się przyglądając. Ich długi weekend spędzony razem właśnie dobiegł końca, a szara rzeczywistość powróciła ze zdwojoną siłą. Sakura zatrzasnęła drzwi, a jej dłoń niespodziewanie uniosła się i dotknęłą szyby. Widział jak Ino na drugim siedzeniu coś do niej mówiła, lecz Sakura wydawała się jej w ogóle nie słuchać. Po chwili taksówkarz odjechał z nimi w stronę oddalonych o kilka kilometrów akademików. Gdy tylko samochód zniknął zza zakrętem, Sasuke założył na siebie kurtkę i wsiadł na motor, z zamiarem przejechania się do mieszkania Sakury.

            Droga była niemalże pusta, a światła póki co zmieniały się na zielony kolor, gdy tylko się do nich zbliżał, przez co praktycznie cały czas jechał z tą samą prędkością. Jednak gdy tylko zaczął zbliżać się do budynku, w jakim Sakura wynajmowała mieszkanie, wiedział, że coś jest nie tak. Naciskał tylnie hamulce raz po raz, ale nic się nie działo - prędkość nie zaczynała się redukować. Spróbował przednie, co przy jego prędkości i tak było ryzykowane, ale również  n i c . Przeklnął pod nosem siarczyście, próbując zachować spokój i szybko coś wymyślić.

Widząc jak na kolejnym skrzyżowaniu dróg, światła zmieniają się na czerwone, wiedział, że czas mu się skończył. Nie było szans, by światła ponownie zabłysnęły zielenią w przeciągu kilkunastu sekund. Dostrzegając na drodze reflektory świateł samochodu, nie był w stanie tak po prostu przejechać na czerwonym, nie powodując żadnej kolizji.

Jedyne co mu pozostawało, to samemu się rozwalić. Zacisnął mocniej trzęsące się dłonie na kierownicy i ostro skręcił w lewo, próbując czym prędzej przechylić pojazd ku ziemi. Czuł jak motocyl zaczął wariować pod nim, a gdy zaczął chylić się, Sasuke wiedział, że to była jego jedyna szansa. Odepchnął się z impetem od pojazdu próbując zeskoczyć z niego.

Wszystko działo się tak szybko, tak chaotycznie, że sam nie do końca był pewien swoich ruchów.

Poczuł silne uderzenie o asfalt, a wszystko wokół niego zawirowało szalenie, jakby się obracał.

Słysząc głośny huk w oddali, zmusił się do obrócenia głowy, a jedyne co dostrzegł przed straceniem świadomości, to ogień trawiący jego motocykl.

Od Autorki: Nie marudzić, że krótkie, bo was zjem :P Ze względu na przyszłe wydarzenia, rozdziały będą właśnie takiej długości. Fabuła będzie lecieć  w dół po równi pochyłej, ale dla mnie osobiście dopiero teraz zaczynają się schody. Podczas pisania tego rozdziału miałam kilka blokad, ale pomału kroczek po kroczku rozpoczęłam wspinaczkę po tych nieszczęsnych schodach i dałam radę :)

Jeśli nie śledzicie mojego fejsbooczka, to wiedzcie, że niedługo ruszy nowy blog, tym razem już o shinobi. I tu bębny - będzie to mój ostatni fanfick, nie licząc jednopartówek na które coraz częściej mam chęci. Wielu was teraz pewnie sobie pomyśli, że to opóźni a nawet spowolni Shannaro i tu nie przeczę. Lecz czasami gdy blokuje się pisząc coś na tego bloga, właśnie zatracam się w pisaniu czegoś innego. Na przykład pisząc moment z Sasuke, gdy zorientował się o zniknięciu Sakury, utknęłam w czarnej dziurze na dobrych kilka dni. I co zrobiłam? Zaczęłam pisać pierwszy rozdział na nowego bloga. Po napisaniu pierwszej sceny na pięć stron, moja wewnętrzna blokada na Shannaro zniknęła.

Huragan, który mnie obecnie nawiedza zrodził również historię na jednopartówkę w mojej głowie, którą również zaczęłam. Możliwe nawet, że ten O-S będzie dłuższy od Głośnej Samotności, ale to już czas pokaże :)

Przypominam również, że JUTRO jest ostatni dzień zgłoszeń na KONKURS NA MŁODSZEGO EDYTORA. Jeśli ominełaś/eś post sprzed dwóch tygodni, link znajduje się w ramce “Informacyjnie” po lewej stronie. Następny rozdział najprawdopodobniej będzie już powstawał również pod okiem własnie Młodszego Edytora.

A teraz idę chędożyć z Geraltem. ;)