Epilog

„Przeszłość  to część twojego życia. Możesz ją odsunąć na bok, ale nie sprawisz, że zniknie. Nie pogodzisz się z nią, dopóki nie stawisz jej czoła”
Lisa Renee Jones

           Nigdy nie przypuszczała, że kiedyś się tu znajdzie. Szare, brudne ściany, małe okno usytułowane wysoko ponad jej głowę, mające nie więcej niż siedemdziesiąt pięć centymetrów szerokości, bez żadnej możliwości uchylenia go. I przede wszystkim solidne kraty po drugiej stronie szyby, które co chwile przypominały jej o tym gdzie właśnie przebywa.

            Czuła jak przez jej ciało przechodzą dreszcze. Może jednak nie powinna była tu przychodzić? Może powinna była tylko pójść na zakupy i wrócić od razu do domu. Zamiast tego wsiadła w złapaną na ulicy taksówkę i przyjechała do więzienia znajdującego się w samym centrum hucznego Tokio.

            Wzięła głębszy wdech, wpatrując się w niewielki skrawek bezchmurnego nieba. Musiała przyznać, że był to przepiękny błękit, rzadko spotykany w stolicy. Wysokie wieżowce pięły się ku niebu, a zapracowani ludzie nawet nie zdawali sobie sprawy co ujrzą gdy zatrzymają się na chwilę i spojrzą ponad siebie. Jakaś mała cząstka niej żałowała, że tu była. Jednak cały czas wmawiała sobie, że nie miała innego wyjścia. Sumienie nie przestałoby jej męczyć, gdyby unikała tej wizyty przez całe swoje życie.  

            Skryła zielone tęczówki pod powiekami, wsłuchując się w błogą ciszę, która nie powinna potrwać zbyt długo. Jedyne co słyszała to miarowe bicie własnego serca. Nie sądziła, że będzie aż tak opanowana. Zarówno oddech, jak i tętno miała równomierne, nic nie wskazywało na jakiekolwiek przejawy zdenerwowania. Lata praktyki, wyraźnie przyniosły pożądane efekty. Aż sama była nieco zaskoczona swoją postawą. Sądziła, że będzie niczym lew zamknięty w klatce, gotowy do ataku w każdej chwili. Jednak jej ciało i umysł były odrętwiałe, nienaturalnie spokojne.

            Słysząc nagły brzdęk przekręcanego w drzwiach zamka, wzięła głęboki wdech i nadstawiła ucha nasłuchując kroków dwóch osób wchodzących do pokoju widzeń. Pierwsze, stawiane stanowczo bez wątpienia należały do więziennego strażnika. Drugie, spowodowały, że włosy na jej karku niekontrolowanie stanęły dęba. Słyszała ten nieprzyjemny dźwięk  metalowych kajdanek, który odbijał się echem od ścian przy każdym kroku jaki wykonał w jej stronę. Pomimo niespodziewanej fali mdłości, nadal cierpliwie nasłuchiwała. Jednak nie była taka odporna na stres, jak wydało jej się przed zaledwie kilkoma minutami. Teraz słyszała tylko i wyłącznie jego. Wyminął ją, a ona czuła na sobie jego palące spojrzenie. Nie otworzyła oczu. Bała się. To jeszcze nie była odpowiednia pora, choć ciekawskie alter ego, drażniło jej umysł swoimi irytującymi spekulacjami.

            Był zdziwiony? Zszokowany? Czy może po takim czasie, pałał satysfakcją, że jednak uległaś?

            Te myśli nawet zaczęły udzielać się jej samej.  

— W razie problemów wystarczy nacisnąć przycisk paniki — odezwał się barytonem strażnik, o którym już dawno zdążyła zapomnieć. — Jesteście cały czas na podglądzie. Jeden nieodpowiedni ruch, a zostaniesz stąd od razu wyprowadzony — powiedział bezpośrednio do więźnia.

Następne co usłyszała, to jak zasiada na krześle naprzeciwko niej, a strażnik wycofuje się z pokoju widzeń. Mogła odbyć tą wizytę jak większość, w głównym holu, gdzie na raz miało miejsce wiele spotkań z więźniami. Ona zażądała jednak prywatności. Mimo monitoringu w pokoju, nie było podsłuchu. Nie chciała by ktokolwiek z postronnych przysłuchiwał się ich rozmowie; by usłyszał  wahanie w jej głosie, przejaw niepewności, którego nie chciała pokazać. W końcu nie co dzień ofiara chce spotkać się ze swoim oprawcą.

— Kto by pomyślał — parsknął, kiedy tylko zostali sami.

Zaciskając mocniej pięści pod stołem, uchyliła powieki, spoglądając wprost na znienawidzoną przez siebie do szpiku kości osobę.

Miyavi Mori.

Milczała, wpatrując się w jego szarawe lico. Więzienie zdecydowanie mu nie służyło. Widziała, jak podejrzliwym wzrokiem obserwował ją z konsternacją. Pierwsze słowo, zdanie, pytanie było najtrudniejsze. I nie do końca wiedziała od czego miała zacząć. Oprócz tlącej się w niej platonicznej nienawiści do człowieka siedzącego tuż naprzeciw niej, nic ich ze sobą nie łączyło.

Ciszę przerwał jednak on i nic nie wskazywało na to, że tęsknił za swoją „cheri”.

— Co ty tu robisz? — zapytał z wyraźną wrogością. Nie spodziewał się, że dane mu będzie jeszcze raz ją zobaczyć, że kiedykolwiek to ona sama go odwiedzi z własnej, nieprzymuszonej woli.

Ona sama również nie do końca wierzyła, że tu przyszła. Gdyby tylko Ino wiedziała, od razu skierowałaby ją do przychodni lekarskiej po skierowanie na badania psychiatryczne, albo grupę wsparcia. Nie wątpiła, że spędziłaby tam dość dużo czasu.

— Przyszłam odwiedzić skazańca — odpowiedziała pozbawionym emocji głosem.

Miyavi pochylił głowę i spojrzał na nią spode łba.

Był wściekły.

— Zrujnowałaś mnie, Sakura. Spieprzyłaś mi życie, zresztą nie tylko mi. Makuro także — wycedził przez zaciśnięte zęby, kątem oka zerkając na kamerę w rogu.

Przez ułamek sekundy miała ochotę zaśmiać mu się prosto w twarz. Tak jak on to robił, gdy szpiczastym ostrzem nożem znaczył jej ciało. Blizny jakie jej zostawił były nie do zatuszowania. Zarówno te psychiczne, jak i fizyczne, pozostaną z nią na całe życie.

— Pogrążyłaś nas. Po kim jak po kim, ale po tobie bym się tego nigdy nie spodziewał — dodał, a Sakura mogła przysiąść, że po raz pierwszy słyszała w jego głosie zawód.

Szkoda tylko, że nie mogła sprostać jego chorym wyobrażeniom.

Oprócz tłumienia w sobie gorzkiego śmiechu, miała ochotę zacisnąć mocno pięść, nachylić się i przywalić mu z całej siły. Tak by wypadły mu wszystkie zęby. On prawił jej kazanie o tym, jak to ona zmarnowała mu życie?! ON! A co z nią? Z jej życiem? I przede wszystkim z Daichim, którego nikt nie jest w stanie przywrócić do życia? Dla niego nie miało to najmniejszego znaczenia. Zacisnęła wargi i pozwoliła mu mówić, niech sukinsyn zazna odrobiny rozrywki. Miała jeszcze trochę czasu na słuchanie tych wszystkich bredni.

Długimi palcami zastukał po blacie metalowego stołu, wwiercając w nią spojrzenie swoich niebieskich tęczówek.

Kalkulował. Zawsze gdy poruszał dłońmi w ten sposób, właśnie to robił. Rozważał co dokładnie powiedzieć, jakich argumentów użyć. Wszystko po to, aby wymierzyć rozmówcy jak najdotkliwszy cios.

Ona się nie ugnie. Nie będzie znowu wiła się przed nim z bólu. To jest jedno z wielu nowych postanowień, jakiego nigdy nie zamierzała złamać.

— Nie masz za co mnie obwiniać Sakura. Doskonale wiesz, że to nie ja zabiłem twojego brata, tylko ty sama — oznajmił po dłuższej chwili, będąc bardzo pewnym swoich słów. — Gdybyś nie była na tyle durna twój brat nadal by żył. Wystarczyło tylko wrócić do Kyoto. Ale nie, ty musiałaś postawić na swoim. Uchiha przeciągnął cię na swoją stronę, zabrał mi ciebie, co miało swoją cenę. Za twoją zdradę Daichi zapłacił życiem.— Żałowała, bardzo żałowała, że Miyavi trafił tutaj zamiast do zakładu psychiatrycznego. Tam pasowałby o wiele bardziej.

Widziała ten niebezpieczny błysk w jego oku. Miyavi był niezrównoważony, niestabilny emocjonalnie. A jego reakcje nigdy nie były do przewidzenia.

Nie powstrzymała się, zaśmiała się krótko, lecz paskudnie.

— Tylko tyle masz mi do powiedzenia? — Mogła się tego spodziewać, zamiast dziwić się niepotrzebnie. — Jesteś w stanie tylko obarczać mnie winą za śmierć Daichiego, którego przypominam umyślnie zamordowałeś? — zapytała hardo, cytując również słowa sędziego z ostatecznej rozprawy przeciwko braciom Mori.

Miyavi od samego początku był całkowicie oderwany od rzeczywistości. Żył w świecie w którym to on miał wyimaginowaną władzę, wraz ze swoim bratem. I nikt nie był w stanie zaburzyć tego fałszywego obrazu, aż do momentu w którym to ona postanowiła im się postawić.

Dostrzegła jak jego szczęka zaciska się w niezadowoleniu. Nie często udawało jej się trafić w jego czuły punkt. Prawie nigdy. Więzienie pomału łamało jego władczą i niezłomną postawę.

— Po co tu właściwie przyszłaś? — spytał podejrzliwie, świdrując ją swoim przenikliwym spojrzeniem.

— Spotkać się ze skazańcem, już ci to powiedziałam — powtórzyła się.

Chciała zamknąć rozdział, który rozpoczęła przed kilkoma laty w Kyoto. Nadeszła wreszcie pora by powiedzieć sobie symboliczne „to koniec”. Wymazać go ze swojej pamięci i ostatecznie zapomnieć.

— Musiałaś mieć lepszy powód. Nie przyjechałaś tu na durne pogaduszki. Nie robisz nic, co nie miało by jakiegoś znaczenia. Nadal jesteśmy tacy sami cheri, nic nie robimy bez powodu.

Wzdrygnęła się.

Kiedyś lubiła to, jak ją nazywał. K i e d y ś . Czuła się wtedy wyjątkowa. Ale pomiędzy miłością a nienawiścią była bardzo cienka granica, o czym oboje przekonali się na własnej skórze. Teraz, gdy po tych kilku latach ponownie usłyszała to przezwisko, od razu poczuła nieprzyjemne mdłości. To było dla niej niczym policzek. Tak, jakby ten idiota sądził, że są tacy sami. Był w wielkim błędzie.

— Mylisz się — wtrąciła się mu w zdanie. Widziała jak chciał coś jeszcze dopowiedzieć, ale wolała nie dawać mu satysfakcji z dokończenia myśli.

Miyavi jednak nie wyglądał jakby się czymś zraził, wręcz przeciwnie kontynuował z jeszcze większym zapałem.

— Może i masz rację. — Sakura uniosła delikatnie brew w zdziwieniu. Po tak długim czasie musiała stwierdzić, że była to nowość. Miyavi nigdy nikomu nie przyznawał racji, nikomu oprócz siebie. — Może i się mylę. Może teraz ty i ja nie jesteśmy podobni. Uchiha zaczął cię zmieniać, a ty mu na to pozwoliłaś. Teraz daleko nam do podobieństwa. Ale co z tą drugą Sakurą? Tą Sakurą, która żyła w Kyoto? Tą Sakurą, którą kochałem? Gdzie się podziała tamta dziewczyna? — Uniósł głos.  

Tym razem się nie powstrzymała. Zaśmiała się donośnie. Jego chore wizje znowu dały o sobie znać.

— Która dokładnie dziewczyna? Tamta którą próbowałeś od samego początku owinąć sobie wokół palca, grając wielkiego bohatera? Ta, którą stopniowo starałeś się uzależnić od siebie i dragów, a potem przymusiłeś do ich produkcji? Poszła po rozum do głowy. Nie chciała być dłużej marionetką w twoich rękach. Miała dość wyczekiwania dnia, w którym ci się znudzi i wyrzucisz ją niczym zepsutą zabawkę, a mówiąc „wyrzucisz” mam na myśli zabijesz, bo właśnie tak lubisz pozbywać się zbędnego dla ciebie balastu. Tamta była głupią, strachliwą, zaślepioną dziewczynką, której zależało na czyjejś atencji, głupiej aprobacie. Ale ona umarła w dniu, w którym pochowała swojego brata, chociaż tak naprawdę tamta dziewczyna nigdy nie istniała. Była jedynie twoim urojeniem. Wymysłem twojej chorej wyobraźni. Ta, którą masz teraz przed sobą już się nie boi, nie dba o to, co pomyślą inni, ani o to, co wypada a czego nie i na kilometr wyczuwa takie gnidy jak ty  — mówiła z furią, wiedząc, że strażnicy nie są w stanie jej słyszeć. Tylko z tego powodu, jeszcze nie zerwała się z krzesła i mu nie przywaliła najmocniej jak tylko potrafiła.

Ściągnęła czarno białą chustę, którą miała zawiniętą luźno wokół szyi, ukazując pomału część szpecącej ją szramy. Niech patrzy. Niech podziwia swoje paskudne dzieło.

— Po niej pozostały mi tylko i wyłącznie blizny, których jesteś podłym autorem.

Oczami wyobraźni widziała jak odwraca wzrok w zażenowaniu, a nawet może i wstydzie. Bardzo pragnęła, by rzeczywiście tak się stało. Tak jak ona do tej pory się ich wstydzi. Chowa je przed światem i tylko nieliczni są w stanie je zobaczyć.  Jednak on zaledwie lustrował ją swoimi chłodnymi, niebieskimi tęczówkami. Nie było w nich ani grama wstydu, jedynie zaciekawienie.

Miyavi, który pokazał swoje prawdziwe oblicze, kiedy zaatakował ją w jej własnym mieszkaniu, właśnie powrócił. Oparł się wygodniej o zniszczone, skórzane obicie starego, drewnianego krzesła, jakby w rzeczywistości był u siebie w domu, a więzienne kajdany wcale mu nie przeszkadzały.

Czuł się tutaj zdecydowanie zbyt komfortowo jak na jej gusta.

— Żałuję tylko jednego, cheri — odezwał się nagle, a ona ponownie poczuła jak po jej ciele przechodzą zimne dreszcze. — Że nie zatłukłem cię wtedy jak zwykłego psa. Powinnaś wtedy zdechnąć i wąchać kwiatki do spodu razem ze swoim braciszkiem.

Mimo poczucia dyskomfortu, nie przejęła się zbytnio.

— Żałuj dalej gnijąc tu. A ja życzę ci z całego serca, żebyś nigdy więcej nie opuścił murów tego budynku. Zasługujesz na to.

Miyavi parsknął złowieszczo.

— Doskonale wiesz, że nic nie jest jeszcze przesądzone.

Wiedziała to, aż za dobrze. Pomimo solidnego oskarżenia i proponowanemu przez prokuratora dożywocia, sędzia nałożył na obu braci Mori zaledwie dwadzieścia-pięć lat pozbawienia wolności. Bez wcześniejszej możliwości ukończenia kary, zwolnienie za dobre sprawowanie nawet nie wchodziło w grę. Nawet jako pięćdziesięciolatek Miyavi był w stanie przysporzyć jej wiele problemów. A na to nie zamierzała pozwolić.

— Miałeś rację, mówiąc, że nie przyszłam tu bez powodu. Przyszłam tu z ostrzeżeniem — powiedziała stoicko, układając łokcie na blacie i splatając wysoko dłonie. — Jeśli jakimś cudem uda ci się przetrwać więzienne piekło i wyjdziesz, zbliżysz się do mnie, mojej rodziny, Ino czy kogokolwiek innego kogo znam i kto jest mi bliski, to ja cię zabiję z ogromną przyjemnością, nie obawiając się, że spędzę resztę życia za kratami.

Tym razem groźba wydawała się wpłynąć na niego. I ciężko było mu ukryć swoje zdziwienie.

— Nie byłabyś do tego zdolna — zaargumentował, nie spuszczając z jej wzroku.

— Spróbuj tylko a się przekonasz. Chyba już ustaliliśmy, że osoba, którą wcześniej znałeś odeszła i nigdy więcej nie wróci. Nie wiesz na co mnie stać, a na co nie. Nie potrafisz przewidzieć moich kolejnych ruchów, tak jak nie potrafiłeś przewidzieć, tego, że kiedyś przyjdę do ciebie z wizytą — odparła twardo nie przerywając kontaktu wzrokowego.

Nie pozwoli by jeszcze komuś stała się krzywda. Śmierć Daichiego była tym, co przechyliło szalę.

— Skoro już się tu pofatygowałaś, teraz ja ci coś powiem — powiedział nachylając się nad blatem stołu. — Twoje słowa w ogóle mnie nie ruszają. Ale skoro odważyłaś mi się zagrozić, to i ja nie będę dłużny. Dopadnę cię, dopadnę Sasuke, nawet jeśli ci się znudzi i znajdziesz sobie kogoś innego, to i tak ucierpi. Ucierpią wszyscy, którzy cię znają. Bez wyjątku czy będzie to starzec, czy też niemowlę. Zabije wszystkich! Nie zostawię przy życiu nikogo! NIKOGO rozumiesz?! Bój się Sakura. Lękaj się każdego cienia, ciemnego zakamarku, szmeru. Będę twoją zmorą, cheri. Twoim najgorszym koszmarem. Nie dożyjesz nawet trzydziestki! Masz na to moje słowo kochanie. A wiesz, że ja nigdy nie rzucam słów na wiatr.

Poderwała się z miejsca, szybko, gwałtownie i w mgnieniu oka zacisnęła chłodne dłonie wokół jego krtani. Skrupulatnie wbiła paznokcie w jego skórę, zakleszczając wzrok na jego jasno niebieskich tęczówkach. Z satysfakcją w oczach obserwowała jak blednie, a spod jej paznokci wyciekają małe stróżki krwi.

Nie wiedziała ile minęło, nim poczuła jak obce łapska odciągają ją od skazańca. Szarpała się ze strażnikiem, nie chcąc pozwolić by Miyavi znowu tak łatwo przed nią uciekł. Żałowała, że nie wzięła ze sobą noża. Nie wiedziała jakby go miała przemycić do więzienia, jednak perspektywa tego, co mogła z nim zrobić napędzała ją. Miyavi zaczął śmiać się do rozpuku, a nim Sakura zniknęła za drzwiami odciągana przez strażników, usłyszała jeszcze jego ostatnie słowa.

— Pamiętaj cheri, tamta dziewczyna jest zaledwie kilka myśli stąd. Nigdy nie wiesz, kiedy powróci.

Niestety jedyne co usłyszał w odpowiedzi to jej stłumiony przez zamknięte drzwi krzyk. Chciała więcej. Chciała by poczuł taką niemoc, strach i ból jak ona przed sześcioma laty.

Musiała ochłonąć. Więzienna strażniczka podała jej biały plastikowy kubek z woda, tuż po tym, jak zaprowadziła ją do innego pokoju widzeń, gdzie tym razem była kompletnie sama. Wiedziała, że znowu nabroiła. Czekało ją ostre upomnienie, albo i nawet gorsze konsekwencje. Nawet jeśli Miyavi był więźniem osadzonym za morderstwo, nadal przysługiwały mu pewne prawa. A ona go zaatakowała, nie myśląc o tym co stanie się później. Nie zdawała sobie nawet wtedy sprawy, że tym razem to on może ją posądzić o przestępstwo, które zostało dokładnie udokumentowane na taśmach monitoringu.

Opróżniła kubek z wodą do dna i odstawiła go na blat stołu, czekając cierpliwie na srogą reprymendę. Takowa jednak nie nadeszła. Zamiast tego, ta sama strażniczka, która przyniosła jej wodę do picia, otworzyła przed nią drzwi na oścież i oznajmiła, że może już wyjść. Tu pomimo swojego głębokiego zaskoczenia nie zamierzała dyskutować. Nie chciała jeszcze bardziej kusić losu. 

— Zadzwonić po kogoś? — zaproponowała kobieta w mundurze.

            Przeszło jej przez myśl, że musiała wyglądać naprawdę na roztrzęsioną, skoro takie pytanie padło z ust strażniczki.

            — Sama to zrobię. Dzięki.

Po odebraniu swoich osobistych rzeczy z więziennej przechowalni, opuściła jego mury z o wiele lżejszym sercem i czystszym sumieniem. Po czym wysłała treściwego sms’a. Mogła zamknąć tą złą księgę zatytułowaną „Mori Miyavi”, na co najmniej dwadzieścia kolejnych lat. Chociaż miała nadzieję, że już nigdy nie będzie jej dane jej otworzyć. Niech się kurzy gdzieś w odmętach zapomnienia. Niech przepadnie.

Jedyne czego na tą chwilę nie mogła zapomnieć, były parszywe słowa Miyaviego sprzed kilku minut. I to, że będzie zmuszona z nimi żyć.

Zaczesała dłonią włosy do tyłu i spojrzała na zegarek. Westchnęła lekko. Miała dokładnie dwie godziny na powrót do domu i przyszykowanie się do wyjazdu do Konohy, gdzie miała spędzić kilka następnych dni.

Usiadła na ławce przy parkingu i cierpliwie czekała. Nie wiedziała ile czasu tutaj spędzi i czy nie lepiej byłoby czasami zadzwonić po jedną z taksówek. Co prawda nienawidziła nimi jeździć, bo była zdana na łaskę całkowicie obcych ludzi, którzy mogli zabrać ją wszędzie i to bynajmniej nie tam gdzie by chciała. Wystarczyło jej brawury jak na jeden dzień. To, że przyjechała do więzienia taksówką i nic złego jej się nie stało, nie oznacza, że od razu zmieni swoje nastawienie. Nie zamierzała kusić losu, jak to mówią co za dużo to niezdrowo, a dwa razy to zdecydowanie byłaby dla niej przesada jak na jeden dzień. Nie wiedziała co zrobi, jeśli jej plan nie wypali. W końcu równie dobrze, mogła zaraz dostać wiadomość zwrotną z informacją, że nie będzie mieć prywatnej podwózki. Suma summarum był przecież środek dnia, to, że ona miała akurat dzisiaj urlop nie znaczyło, że inni też byli w takiej sytuacji.

            Lecz po niecałych dwudziestu minutach czerwony samochód zatrzymał się tuż przed ławką na której siedziała. Doskonale znała kierowcę i wcale nie zdziwiły ją słowa jakie usłyszała, kiedy tylko uchylił okno.

            — Nawet nie jestem pewny, czy chce wiedzieć co tu do cholery robiłaś.

            Posłała Hachiro blady uśmiech i wzruszyła po prostu ramionami. Nie miała nic na swoje usprawiedliwienie i on dobrze o tym wiedział.

            — Winna — odparła unosząc do góry prawą dłoń.

            Akiyama pokręcił głową w dezaprobacie.

            — Wsiadaj.

            Tak naprawdę nie wiedziała, dlaczego pomyślała właśnie o nim. Jego reakcja była do przewidzenia, zresztą tak samo jak i Sasuke. Z dwojga złego wolała jednak towarzystwo przyjaciela, jego łatwiej jej było przekabacić na swoją stronę.

            — Jak czuje się Tamako? — zapytała po zapięciu pasów.

            Zdecydowanie więcej zmieniło się w życiu Hachiro niż w jej w przeciągu tych ostatnich sześciu lat. Poniekąd nawet odrobinkę mu zazdrościła. Kiedy ona walczyła ze swoimi demonami, on mógł wreszcie ruszyć z miejsca. Żyć bez poczucia bycia ściganym. Nie musiał już oglądać się przez ramię czy ktoś go nie śledzi. Wrócił dawny, beztroski Hachiro jakiego poznała lata temu, tylko ciut starszy, odrobinę przystojniejszy, ale co istotniejsze żonaty i spodziewający się pierwszego potomka.

            — Nie zmieniaj do cholery tematu, jeszcze nie skończyłem. Ale dzięki, że pytasz, ma się już lepiej. Właśnie przygotowuje pełną listy rzeczy, które trzeba będzie kupić nim dziecko się urodzi. Wracając jednak do ciebie, to co ci w ogóle strzeliło do łba, co?

— Ponoć pierwszy trymestr jest najgorszy, ale dobrze, że już jej lepiej. Mdłości to nic fajnego — odpowiedziała spokojnie, zaczynając grzebać w swojej torebce.

— Sakura… — warknął, karcąc jej chwilową ignorancję.

— Nie rozumiem po co się tak stresujesz. Byłam tam i wyszłam w jednym kawałku. Wielkie mi halo.

Hachiro spojrzał na nią sceptycznie kątem oka, zwłaszcza gdy dojrzał jak Sakura otwiera fiolkę z tabletkami i połyka bez zastanowienia jedną z nich.

— Od kiedy je znowu bierzesz? — spytał o wiele spokojniej, marszcząc brwi.

Sakura zakręciła z powrotem szklany pojemniczek i wrzuciła go ponownie w głąb torebki.

— Od teraz. — Cztery lata. Tyle minęło od kiedy wzięła ostatnią tabletkę hydroksyzyny. Ale zawsze miała przy sobie te kilka pigułek, tak „na wszelki wypadek” jak to sobie cały czas wmawiała.

— Jednak nie wyszłaś stamtąd w jednym kawałku — prychnął pod nosem, nie ukrywając swojej złości. — Sasuke w ogóle wie, że tam poszłaś? — zapytał unosząc już nieco swój głos.

Oj tak był piekielnie zły na nią, ale i tak nie tak bardzo jak byłby Sasuke, gdyby się dowiedział. A prędzej czy później i tak się dowie. W tej kwestii akurat Sakura wolała opcję numer dwa.

Hachiro odebrał jej milczenie jako potwierdzenie własnych przypuszczeń.

— Po co ja w ogóle pytałem, przecież to oczywiste — mamrotał do samego siebie. — Nadal nie wiem dlaczego tam poszłaś, co Sakura?

Opierając twarz na zaciśniętej pięści, westchnęła lekko.

— Chyba szukałam zamknięcia — odpowiedziała cicho, wzrokiem śledząc pnące się ku niebu wieżowce. — Ale z drugiej strony, sama nie wiem co mnie popchnęło by go odwiedzić.

            Kiedy rano otworzyła powieki, nie przypuszczała, że tak potoczy się jej dzień, a do końca jeszcze daleko. Życie nauczyło ją jednak, że pomimo ogromnych chęci czasu nie da się tak po prostu cofnąć.

            — I co? Znalazłaś wreszcie to zamknięcie? — zapyta o wiele spokojniej.

            Każdy wiedział, że wbrew pozorom ostatnie lata wcale nie były dla Sakury takie łatwe, jakby się mogło wydawało. Było jej ciężko, zwłaszcza w dni gdy znienacka przypominała sobie wydarzenia z przeszłości. Hachiro zdawał sobie sprawę z tego, że to Sasuke posiadał największą wiedzę na temat tego jak bardzo Sakura zmagała się z przeszłością, samą sobą i otaczającą ją rzeczywistością. Dla Sasuke była niczym otwarta księga, potrafił wyczytać z niej wszystko. Dlatego w dni takie jak te starała się uciec do niego, bądź Ino. Hachiro nie miał jej tego za złe.

            — Nie. — Chciała odpowiedzieć inaczej. W końcu przecież zamknęła tą przeklętą księgę i zakopała ją w najdalszych zakamarkach swojego umysłu. Jednak gorzkie słowa Miyaviego cały czas wracały do niej niczym widmo. Nadzieja na to, że uda jej się zamknąć ten niechlubny rozdział w jej życiu okazały się płonne. Jej marzenie o normalnej, spokojnej codzienności, okazały się jedynie pobożnym życzeniem. Miyavi nie da jej spokoju, tak jak obiecał. On nigdy nie rzucał słów na wiatr. Zawsze dotrzymywał danego słowa, a groźby spełniał z największą satysfakcją i dokładnością. A to oznaczało, że zegar Sakury ponownie zaczął tykać.

            T i c k   t o c k    t i c k  t o c k    t i c k  t o c k

            Kiedy umrzesz skarbie?

            T i c k   t o c k    t i c k  t o c k    t i c k  t o c k

            Dzisiaj? Jutro? Czy za rok?

            T i c k   t o c k    t i c k  t o c k    t i c k  t o c k

            Koniec końców i tak cię dopadnie.

            T i c k   t o c k    t i c k  t o c k    t i c k  t o c k

            A czas ucieka…

            — Wszystko w porządku? — Głos Hachiro skutecznie rozproszył jej myśli. Nie słyszała już w głowie tykania zegara odliczającego czas do jej śmierci, ale wiedziała, że trybiki nieustannie się w nim obracają bez względu na wszystko. Jej czas ucieka.

            — Tak — odparła, przecierając oczy. — Jestem po prostu zmęczona. W środku nocy zeszłam z dyżuru i jeszcze nie odespałam. A później jeszcze jedziemy do Konohy. — Starała się brzmieć normalnie, jakby słowa Miyaviego wcale jej nie poruszyły. Poradzi sobie z tym, z nim i cała resztą. Nie da się zastraszyć i uciszy to irracjonalne przeświadczenie, że jej czas, jej życie się kończy. Już raz z nim wygrała, może  to zrobić po raz kolejny. Grunt to nie dać się pochłonąć… własnym lękom.

            — Ano tak, wspominałaś, że Ino urodziła niedawno syna. Na długo jedziecie?

            — Tydzień — mruknęła cicho.

            Ostatnio gdzie nie spojrzała, to wszędzie widziała albo szczęśliwe kobiety w ciąży, albo z małymi dziećmi. Przeklęty koszmar, który wciąż do niej wracał. W tej kwestii była całkowicie bezsilna. Niby lekarze dawali jej jakieś małe szanse na zajście w ciąże. W kółko powtarzali, że powinna być dobrej myśli, w końcu jest jeszcze młoda, a jej organizm silny. Ale nie było żadnych rezultatów, a ona z miesiąca na miesiąc traciła coraz bardziej nadzieję. Nawet przestała chodzić do swojego ginekologa. Bo po co? Skoro i tak nic nie pomaga. Może kiedyś jeszcze los się do mnie uśmiechnie, powtarzała sobie łudząco. Najtrudniej jej było zachować pozory normalności przy Ino. Dlatego nawet nie zastanawiała się zbytnio, kiedy rozmawiali Sasuke o wspólnej przyszłości i o tym w jakim mieście zamieszkają. Właściwie z miejsca przyjęła jego propozycje przeniesienia się do stolicy. W Konoha o wiele szybciej trafiłaby do wariatkowa, niż w Tokio. Patrzenie na cudze szczęście bywało czasem wbrew pozorom ciężką pigułką do przełknięcia, zwłaszcza, gdy było to szczęście bardzo dobrze znanej ci osoby.

            — Jaki był? — spytał nagle Hachiro, ponownie spoglądając na nią kątem oka. — Gdy się z nim spotkałaś?

            Poprawiła uwierający ją w ramię pas, przygryzając w kontemplacji dolną wargę.

            — Tak naprawdę nic a nic się nie zmienił. Nadal jest tym samym skurwysynem, którego znaliśmy.

            Hachiro ponownie pokręcił głową w dezaprobacie. Wiedział, że te słowa nie mogły oznaczać niczego dobrego. Coś musiało się wydarzyć, kiedy poszła go odwiedzić, ale musiała sama chcieć o tym opowiedzieć.

            — Ciągle nie rozumiem co ci strzeliło do łba żeby tam pójść i chyba nie chcę nawet próbować — mruknął pod nosem wjeżdżając na podziemny parking.

            Ona sama także nie chciała tego analizować. Nie widziała w tym żadnego sensu. Tak jak powiedziała już Hachiro, poszła tam, przeprowadziła z nim w miarę cywilizowaną rozmowę i wyszła. Przebieg konwersacji pozostawał tylko i wyłącznie pomiędzy nią a Miyavim.

            Po kilku minutowym pożegnaniu z Hachiro, od razu skierowała się do mieszkania, które wynajmowała razem z Sasuke. Od kiedy Akiyama,  przeprowadził się do stolicy ze względu na lepiej płatną pracę, dość często się spotykali. Zdarzało im się nawet wychodzić gdzieś we czwórkę, kiedy tylko była tak sposobność. A zdarzały się one ostatnio coraz to częściej. Chociaż w obecnej sytuacji, Sakura nie wiedziała ile jeszcze takich spotkań zdoła wytrzymać. Przebywanie w towarzystwie ciężarnej żony Hachiro zaczynało być ponad jej siły, a był to dopiero drugi miesiąc. Nie chciała zrobić, bądź powiedzieć czegoś, co przekreśliłoby ich znajomość. Jedynie do samej siebie powinna mieć pretensje.

            Zatrzasnęła za sobą mocno drzwi do mieszkania i wrzasnęła na całe gardło. Nie sprawdzała nawet czy Sasuke był w domu. Było zdecydowanie za wcześnie na jego powrót. Głośny krzyk cały czas wydobywał się z jej krtani, kiedy szybkimi krokami przemierzała korytarz. Zdzierała sobie struny głosowe by dać upust tłumionej wcześniej frustracji i bezradności. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego wszystkim wokół, wszystko przychodziło z dziecinną łatwością. Zwłaszcza Ino.  Jej przyjaciółka wiodła wręcz idealne życie, pomimo przedwczesne macierzyństwo z jakim przyszło się jej zmierzyć. Zazdrościła jej tego. Miała kochającego i oddanego męża, który notabene był wokalistą w małym zespole rockowym. Studia ukończyła z wyróżnieniem i od razu dostała pracę w najlepszej gazecie w mieście. Zawsze potrafiła wytropić najciekawsze wydarzenia, a jej reportaże cieszyły się największą popularnością. Miała dwójkę dzieci i aż promieniała szczęściem. Istna kobieta sukcesu. Sakura często zastanawiała się, jakby to było, gdyby zamieniły się miejscami…  

Chociaż… jest jedna rzecz, której nie zamieniłaby w swoim życiu za nic…

Był nią Sasuke.  

Cliche.

Oprócz niego, tak naprawdę nie miała nikogo. Jej rodzice cały czas mieszkali w Konoha, lecz po śmierci Daichiego ich relacje nie były już takie jak dawniej. Nawet jeśli ojciec przestał ją obwiniać, to gorycz po stracie syna odbiła na nim swoje piętno. Nic nie było w stanie wypełnić pustki jaka pojawiła się po stracie Daichiego.

Chcąc zająć czymś myśli postanowiła spakować siebie i Sasuke na wyjazd. Przez chwilę żałowała, że się nie przeprowadzali, albo nie jechali gdzieś na dłuższe wakacje. Wybierając się do Konohy nie potrzebowali zabierać ze sobą zbyt wielu rzeczy. Pakowanie zajęło jej nie więcej jak pół godziny, a całe napięcie i gniew zdążyły się tylko skumulować.

Rzuciła okiem na wyświetlacz komórki i oszacowała, że Sasuke powinien niedługo wrócić, wraz z jakimś gotowym obiadem, który miał kupić w drodze powrotnej u chińczyka. Taki przynajmniej był ich wspólny plan. Jednak Sasuke spóźniał się. Wprawdzie rzadko mu się to zdarzało, ale zaczynała się do tego przyzwyczajać. W większości przypadków za jego spóźnieniami stała praca, albo jakieś niesprzyjające okoliczności jak na przykład Tokijskie korki.

— Coś go musiało zatrzymać — mruknęła pod nosem, odrzucając telefon na bok. W takich sytuacjach miała w zwyczaju podejmować tylko jedną próbę skontaktowania się z nim. Jeśli nie odbierał, wiedziała, że pracował i, że oddzwoni gdy tylko będzie mógł.

Zawsze tak było.

Chcąc wyzbyć się wszystkich negatywnych emocji jakie się w niej dzisiaj zrodziły, przebrała się pośpiesznie w luźne sportowe ciuchy i udała się do pomieszczenia sąsiadującego z ich sypialnią. Nie było w nim nic oprócz zawieszonego na środku worka treningowego i znajdującego się w rogu systemu stereo. Podłączyła telefon, puściła z niego rockową muzykę i założyła rękawice do MMA. Zdecydowanie wolała je od tych klasycznych bokserskich. Były mniejsze i o niebo lepsze w użyciu. Pozwalały na wyprowadzenia bardziej precyzyjnych ciosów i pozostawiały swobodę ruchów.

Pomijając kluczową dla sportowców rozgrzewkę, od razu wymierzyła pierwszy solidny cios. Nie była zawodowcem i nigdy nie zamierzała nim być. Zresztą… Nie nadawała się do tego, tak samo jak nie nadawała się do bycia prawdziwym lekarzem. Jej nastoletnie marzenia by zostać wykwalifikowanym medykiem i ratować ludziom życie, legły w gruzach. Przebywanie na stażu w szpitalu uświadomiło jej, że nigdy nie będzie wstanie przekazać pacjentom, albo ich rodziną złych wieści. Zbyt żywe były w niej wspomnienia pozbawionych emocji informacji przekazywanych jej przez lekarzy. Nie potrafiła nawet rozmawiać z pacjentami, nie ważne czy byli oni po zwykłym nieszczęśliwym wypadku czy po urazie zakwalifikowanym jako „przemoc domowa”, po prostu nie potrafiła. Za każdym razem automatycznie blokowała się. 

Miała pani wypadek.

Prawy prosty.

Przeszła pani skomplikowaną operację.

Lewy prosty.

Pani życiu nie zagraża niebezpieczeństwo.

Dwa proste.

Obrażenia były jednak tak poważne, że musieliśmy wyciąć śledzionę. A także…

Krzyknęła głośno wymierzając szybkie dwa prawe proste w sam środek worka.

…w przyszłości może mieć pani poważne problemy z zajściem w ciąże.

Lewy prosty. Prawy prosty. Kick.

Była do niczego.

Była tego świadoma. Zmagała się z tym, każdego pieprzonego dnia i nikt nie potrafił jej pomóc….

Lewy sierpowy. Dwa prawe proste.

…bo nikomu o tym nie powiedziała. Dusiła to w sobie od lat.

Prawy. Lewy. Prawy. Lewy. Lewy. Kick.

Zdawała sobie sprawę z tego, że zmierzała ku autodestrukcji. Stała się sama dla siebie narkotykiem, który skutecznie zatruwał jej myśli i niszczył ją od środka. Próbowała z tym walczyć, ale było ciężko. Depresja to suka, która niepostrzeżenie zakrada się do człowieka i odbiera mu chęć do życia, jednocześnie przywołując najgorsze demony. Choć Sakura nie chciała przyznać nawet przed samą sobą, że być może właśnie z tym się zmagała.

Przecież było dobrze. Nawet dawno tamo odstawiła Hydroksyzynę na bok i dopiero dzisiaj po latach przerwy wzięła pierwszą tabletkę. 

            Wymierzyła serię szybkich prostych, oddychając przy tym ciężko.

            Nie zamierzała brać ich więcej. Nie chciała ponownie dać się ogłupić Miyaviemu.

            To nie tak, że nie lubiła swojego obecnego życia i wyuczonego zawodu. Nie było niczego złego w byciu fizjoterapeutą. Jednak wystarczy, że zamknie oczy a widzi rozczarowanie malujące się na twarzach jej rodziców, kiedy powiedziała im, że zmienia specjalizację. Wciąż pytali gdzie podziała się jej ambicja, zapał, nie pytali natomiast dlaczego podjęła taką decyzję. To trochę bolało, ale pomimo zachęt z ich strony nie potrafiła zmusić się do dokończenia chirurgii. Jedynie Tsunade, Sasuke, Ino, Itachi i Mikoto nie negowali podjętej przez nią decyzji. Prowadzenie rehabilitacji pozwalało jej się zrelaksować, wyciszyć, a co ważniejsze nikt nie patrzył jej na ręce. Sama podejmowała decyzję, co i jak należy zrobić.  Czuła się na swoim małym oddziale jak ryba w wodzie. Znała każdy najmniejszy zakamarek tego pomieszczenia, jego wyposażenia i z każdym swoim pacjentem była na „ty”, a szansa oglądania ich postępów sprawiała, że miała poczucie, że robi coś pożytecznego. A zawdzięczało to, jak zresztą wszystko ostatnio, Sasuke, a dokładniej jego połamanej ręce. Nie była zadowolona z tego, że przypadkowo dowiedziała się o czymś tak ważnym i to od kogoś innego, bo on postanowił nie dzielić się z nią tą informacją. Pomimo upływu czasu nadal pamiętała ich wymianę zdań na ten temat, a zwłaszcza jej mały napad złości. Początkowy okres ich rozłąki, związany z wyjazdem Sasuke na studia, wcale nie był taki łatwy jak sobie to wcześniej wyobrażała. Mieli kłopoty jak każda para, która zdecydowała się na związek na odległość. Najgorsze było w tym wszystkim jednak to, że dopiero zaczynali być parą. Byli dwojgiem praktycznie obcych sobie ludzi, połączonych węzłem małżeńskim.

              — No dobra — westchnęła ciężko. Czuła się jak krnąbrne dziecko, które nie chce się przyznać się do winy, pomimo, że przyłapano je na gorącym uczynku. Wzięła głęboki wdech i postanowiła wyrzucić z siebie wszystko to, co leżało jej na wątrobie. Miała świadomość, że jeśli dalej będzie to w sobie tłamsić, to w końcu wybuchnie. — Poniosło mnie trochę. — Widziała, jak brew Sasuke unosi się w niedowierzaniu.

            — Trochę? — parsknął z wyraźną złością. — Niedopowiedzenie roku.. Zwyzywałaś mnie, oskarżyłaś o cholera wie co, a później uciekłaś, bo tak uważałaś za stosowne, a potem przestałaś odbierać telefony i w ogóle się odzywać.

            Sakura zmarszczyła nos i wbiła morderczy wzrok w swoją kawę. Zaklęła siarczyście w myślach, co jej alter ego nie zostawiło bez drwiącego komentarza.

Sama tego chciałaś.

            — Próbuje przeprosić, a Ty mi tego nie ułatwiasz — fuknęła karcąco, wyginając usta i obracając kubek w dłoniach. Sasuke pozostawił to bez komentarza, a ona korzystając ze sposobności rozpoczęła swój długi monolog. — Wiem, że mnie wtedy poniosło. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Nie powinnam reagować w ten sposób, ale nie potrafiłam inaczej. Wybuchłam, od tak — pstryknęła palcami. — Wiem o tym, ale postaw się na moim miejscu. Nie widujemy się zbyt często. Ledwo się znamy. Spędziliśmy ze sobą zaledwie kilka miesięcy w Konoha, z czego większość czasu na nienawidzeniu siebie nawzajem. Do cholery ja nawet nie wiem jakie jedzenie lubisz a jakiego nienawidzisz?; na koncerty jakich zespołów chodzisz?; czy czytasz książki, a jeśli tak, to kto jest twoim ulubionym autorem?; jaki rodzaj muzyki preferujesz?; jaki jest twój ulubiony kolor, marka samochodu?; gdzie chciałbyś pojechać na wakacje? Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność. Nie wiem o tobie właściwie nic, więc wybacz mi proszę moje poirytowanie, kiedy jakaś na wpół ubrana panna wręcza ci WYMARZONY prezent w postaci biletu na koncert zespołu, o którego istnieniu ja nawet nie miałam pojęcia i z którą to panną balujesz na imprezach do ranach, cykając sobie fotki i wrzucając na cholernego facebooka. Twój podły humor tamtego dnia, brak obrączki i wszystko inne podziałały na mnie jak płachta na byka. Nie rozumiałam niczego. I nie chciałam wtedy zrozumieć, byłam wściekła, ok? Ale od tego czasu zdążyłam ochłonąć i chcę zrozumieć co wtedy się stało i dlaczego okłamywałeś mnie przez tyle miesięcy.

Sasuke spojrzał na nią zdziwiony. A jeszcze bardziej zaskoczył go widok Sakury rozsiadającej się wygodnie w fotelu i spoglądającej na niego wyczekująco.

            — Co? — zapytał ostrożnie. Jeszcze przed chwilą, była zdenerwowana, teraz natomiast wydawała się być oazą spokoju.

            — Twoja ręka, Sasuke. Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć o komplikacjach po wypadku? Albo czy w ogóle zamierzałeś to zrobić? — Przystawiła do ust kubek z zimną już kawą. Od początku powinni zachować się jak dorośli ludzie, usiąść ze sobą i wszystko sobie wyjaśnić. Lecz czasem nawet dorośli ludzie zachowywali się gorzej niż dzieci.

            Z ust Sasuke wydobyło się ciężkie westchnienie, a jego ramiona opadły jakby właśnie spadł z nich jakiś niewidoczny ciężar.

            — Nie. — Wystarczyła jedna głupia sylaba, żeby jej serce zamarło. — Nie zamierzałem ci o tym wspominać, bo i po co? Żebyś znowu obwiniała się za coś, na co nie miałaś żadnego wpływu? Zresztą to nic poważnego. Chodzę na rehabilitacje, już jest lepiej i niedługo lekarz powinien mnie z nich zwolnić. I nie okłamałem cię, jedynie nie wspomniałem o tym, a to jest różnica.

            — Nie jesteśmy na sali rozpraw, więc możesz sobie podarować ten prawniczy ton – warknęła, odstawiając dużą filiżankę z powrotem na blat małego, drewnianego stolika. — Nie rozumiesz, że poczułam się nie wiem, pominięta, nie ważna? — Wyrzuciła z siebie unikając jego spojrzenia. Wciąż pamiętała to uczucie zdrady, odrzucenia, bezradności, które ją ogarnęło gdy Itachi zapytał ją jak Sasuke radzi sobie na rehabilitacjach.

            Fakt, mieli być egoistami w ciągu tego roku i mieli myśleć tylko o sobie, swoich zachciankach, ale to nie była błahostka, głupi kaprys i on  doskonale zdawał sobie z tego sprawę, dlatego wciąż milczał.

            — Wszyscy wokół wypytują mnie o ciebie, sądząc, że będę wstanie udzielić im odpowiedzi, bo kto wie więcej o mężu niż jego własna żona? Nawet nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo się mylą, co, Sasuke? — spytała ze smutnym uśmiechem.

            Usta Sasuke poruszały się bezgłośnie. Może nawet próbował się wytłumaczyć. Lecz żadne słowo nie wydobyło się z jego krtani. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek zabraknie mu języka w gębie. Zawsze wyszczekany Sasuke Uchicha, tym razem nie potrafił znaleźć właściwych słów.

            — Nie chcę dowiadywać się takich rzeczy z ust innych osób, Sasuke. Zwłaszcza kiedy to moja…

            — Przestań — przerwał jej ostro. — Właśnie dlatego ci nie powiedziałem. Ciągle obwiniasz się o rzeczy, na które nie miałaś wpływu. To nie ty przecięłaś hamulce, to nie ty doprowadziłaś do wypadku, więc przestać mówić jakbyś była za niego odpowiedzialna, bo tak nie jest. Do cholery, odpuść sobie wreszcie! Zapomnij o tym i żyj dalej.

            Naburmuszyła się jeszcze bardziej, ale nie zaprzeczyła, co dawało mu nikłą nadzieję, że może chociaż tym razem udało mu się wlać jej trochę oleju do głowy.

            — Lekarze rokują, że do sześciu miesięcy moja ręka wróci do pełnej sprawności i z powrotem będę mógł jeździć na motorze, więc niepotrzebnie się martwisz. Wszystko jest dobrze. Straciłem sezon i co z tego?

            Sakura pomieszała łyżeczką w filiżance, trawiąc jego słowa. Nadal nie była zadowolona z tego, że przez tyle czasu trzymał to przed nią w tajemnicy, może rzeczywiście nie było to do końca czystym kłamstwem, ale nadal jej się to nie podobało.

            Przeczuwając, że najgorsze mają już za sobą wypuścił z ust małą ilość powietrza, po czym wyciągnął z portfel jej obrączkę. Położył ją na stoliku i posunął w jej stronę. Dostrzegł jak Sakura przenosi swój wzrok w zdziwieniu najpierw na krążek z białego złota, a później na niego.

            Powiodła wzrokiem po jego dłoniach od razu skupiając go na serdecznym palcu, lewej ręki. Może i mówił rację przed tymi kilkoma tygodniami. Może rzeczywiście zapomniał wtedy wziąć obrączki z umywalki jak się tłumaczył, kiedy ona nie chciała go słuchać. Poniekąd było jej nawet głupio, że pod wpływem impulsu rzuciła nią w niego i wybiegła z samochodu.

            W kontemplacji chwyciła za swoją obrączkę zaczynając skrupulatnie obracać ją w palcach.

            — Ja przeprosiłam i wytłumaczyłam swoje zachowanie, za to ty właściwie nic mi nie wyjaśniłeś, wiesz? — Nie zamierzała elaborować. Sprawę wypadku mieli mniej więcej wyjaśnioną, jednak pozostała jeszcze jedna kwestia do omówienia. Sasuke nie był głupi, od razu wiedział co kryję się za słowami Sakury.

            Po zaledwie krótkiej chwili, Sasuke niespodziewanie dwoma palcami pacnął ją niedelikatnie w czoło, mówiąc: — Nic mnie nie łączy z Mitsuki, więc pohamuj te swoje niedorzeczne myśli, bo masz zdecydowanie zbyt bujną wyobraźnię.

            Sakura wydęła policzki, pocierając wewnętrzną stroną dłoni czoło.

            —  Chociaż nie powiem, że twój wybuch zazdrości nie był imponujący — parsknął pół-śmiechem.

            Na końcu języka miała już ciętą ripostę w odpowiedzi na jego komentarz, jednak w porę się ugryzła. Miał rację i nie będzie się z nim spierać. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że cokolwiek mu teraz powie, on użyje tego przeciwko niej. W końcu była zazdrosna. Bardzo zazdrosna. Taka jest prawda.

            — Enchilada.

            Sakura zamrugała długimi rzęsami, kompletnie nie wiedząc o czym on teraz do niej mówi.

            — Co? — wydukała zdumiona, marszcząc nos.

            — Pytałaś o moje ulubione danie. Więc udzieliłem ci odpowiedzi.

— Enchilada – powtórzyła cicho, a głupkowaty uśmiech wykrzywił jej usta. Ich pierwszy poważny kryzys został zażegnany.

            Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem na te wspomnienia. Otarła przedramieniem pot z czoła i wzięła kilka głębszych oddechów. Nawet po tych kilku latach mogła z czystym sumieniem stwierdzić, że zdecydowanie wtedy przesadziła. Teraz natomiast oboje mogli śmiać się z tego do rozpuku.

            Wstrząsnęła ramionami, żeby rozluźnić lekko spięte mięśnie i powróciła do poprzedniego zajęcia. Walenie w worek pozwalało nie tylko utrzymać formę, ale przede wszystkim wyzbyć się nadmiaru energii i kumulowanej złości, ale co ważniejsze uporządkować myśli.

            Wymierzyła precyzyjny prawy sierpowy w sam środek worka, a jej umysł znów zawędrował do przeszłości.

Dwa razy udało jej się towarzyszyć Sasuke podczas rehabilitacji. Dwa razy. Tyle wystarczyło, by ją zaintrygować. Stopniowo zaczęła odkrywać nieznane do tej pory tajemnice ludzkiego ciała. Wystarczył jeden błąd by doprowadzić człowieka do całkowitego paraliżu. Dopytywała. Poszerzała swoją wiedzę o różne dziedziny fizjoterapii i rehabilitacji nie przypuszczając, że jest ich tak wiele. Pediatryczna, ortopedyczna, geriatryczna i wiele innych. Wybór był ogromny, a ona zdecydowała się na rehabilitację neurologiczną.

Prawy sierpowy. Kick. Lewy.

            Nie reagowała na szybsze bicie swojego serca i przyśpieszone tętno. Waliła w worek z wszystkich możliwych sił. Uderzała z istną furią i rozsierdzeniem, zwłaszcza, że kilka minut temu jej worek treningowy przywdział twarz znienawidzonej przez nią osoby.

Lewy. Prawy. Kick. Prawy. Kick. Lewy. Lewy. Prawy. Prawy.

Wylewała przy tym hektolitry potu, ale nie zwalniała. Obiecała mu, że tym razem mu nie odpuści i tak zrobi. Tym razem będzie szybsza, mądrzejsza i przebieglejsza. Dopadnie go, zanim on zdąży zrobić choć jeden fałszywy ruch. To ona okaże się zwycięzcą tej toczącej się od lat wojny. Zgniecie go jak zwykłego karalucha. Nie spocznie dopóki Miyavi nie stanie się tylko przykrym wspomnieniem. Już ona się o to postara.  

Zamachnęła się i uderzyła lewą pięścią, po czym poprawiła jeszcze mocnym kopnięciem. Dysząc ciężko opadła na podłogę, kompletnie pozbawiona sił. Nie potrafiła określić jak długo waliła w worek, ale oprócz lakonicznego „długo” nic nie przychodziło jej do głowy. Ale tym co ją tak naprawdę zaskoczyło, był opierający się o framugę drzwi i bacznie przyglądający jej się Sasuke.

Była w takim amoku, że nawet nie słyszała, kiedy wszedł do domu.

— Dawno wróciłeś? — spytała bez przerwy dysząc.

Sasuke wyprostował się i poluzował krawat, który pomagała mu zawiązać o poranku. Były dni, kiedy budziła się przed nim i zadawała sobie pytanie, czy rzeczywiście byli małżeństwie. Ale tak. Po roku życia na odległość, oboje stwierdzili, że są w stanie stworzyć wspólne życie. Nie oszukujmy się, nie było łatwo. Związki, nie ważne czy z krótkim czy z długim stażem nigdy nie były łatwe. To ludzie jedynie byli do siebie źle dopasowani. Z Sasuke nauczyła się, że w związku najważniejsza jest rozmowa i wspólne szukanie kompromisu. Jeśli oszukujesz, nic z tego nie będzie. Tym kierowali się w życiu To było ich motto.

— Przed chwilą. Chińczyk był zamknięty, więc zaraz przyjedzie pizza.

Skinęła głową w podzięce, po czym wyłożyła się na podłodze. Wymęczyła się bardziej, niż zazwyczaj, ale potrzebowała dać upust swoim emocjom.

— Zatrzymali cię w pracy? — spytała, ściągając rękawice z dłoni i rzucając je gdzieś w bok, próbując jednocześnie uspokoić oddech. Musiała przyznać, że lekko przesadziła z tym treningiem.  

Spod wpółprzymkniętych powiek obserwowała jak spokojnie podchodzi do niej. Ku jej zdziwieniu zasiadł koło niej i położył kopertę A4 na jej brzuchu. Spojrzała na niego pytająco, nie rozumiejąc do końca o co mu chodziło. Sądziła, że to jest coś związanego z jego pracą. Sasuke nigdy nie dzielił się z nią żadnymi informacjami związanymi z przestępstwami z jakimi przychodziło mu się mierzyć na sali sądowej. Zresztą sama mu tego zabroniła. Nie chciała wiedzieć co dzieje się w biurze prokuratora i nad jakimi sprawami pracował.

Skiną głową w kierunku koperty, skłaniając ją tym samym by do niej zajrzała. Miała złe przeczucia, jednak podniosła się na łokciach i czym prędzej wyciągnęła zawartość otwartej koperty. Już po pierwszym spojrzeniu wiedziała, że to były zdjęcia.

Zdjęcia z więziennego monitoringu.

Westchnęła ciężko rozpoznając na jednej klatce siebie i Miyaviego. Nie było ich dużo, zaledwie cztery dobrej jakości ujęcia.  Jednak tyle w zupełności wystarczyło by uchwyci rządzę mordu w jej oczach, jak i szyderczy uśmiech malujący się na twarzy Miyaviego w momencie, w którym strażnik odrywał jej dłonie od krtani tego skurwiela.

— Biuro prokuratora jest informowane o każdej wizycie jaką ktoś mu składa — wyjaśnił, nim Sakura zdążyła wyciągnąć nieodpowiednie wnioski.  Ostatnim czego było mu teraz trzeba, to mierzenie się z furią Sakury, wywołaną jej przeświadczeniem jakoby on mógł ją śledzić. Nie byłby zaskoczony, gdyby właśnie taka myśl zrodziła się w jej głowie. — Mówiłem, byś nigdy tam nie szła, Sakura.

Sakura wzięła głęboki oddech. Nie miała bladego pojęcia o dodatkowych zabezpieczeniach nałożonych na Miyaviego przez prokuraturę. Zresztą, wiele razy mówiła Sasuke, że nie chciała wiedzieć o niczym związanym z braćmi Mori. Wmawiała sobie wtedy, że tamten rozdział ma już za sobą, ale teraz wiedziała, że było to zwykłe kłamstwo, którym karmiła siebie i Sasuke. Nawet teraz, wie, że przeszłość będzie ją prześladować do czasu, aż Miyavi nie wyda z siebie ostatniego tchnienia.

— Plus… Hachiro do mnie dzwonił.

Tego akurat się spodziewała, zwłaszcza gdy przyjaciel wyraźnie zaniepokoił się tym, że ponownie chwyciła za swoje koło ratunkowe, jakim były jej tabletki na uspokojenie. W głębi duszy przypuszczała, że jeszcze dzisiaj skontaktuje się z Sasuke. Nie myliła się. Ale i też nie miała mu tego za złe. W końcu jak widać Sasuke i tak dowiedział się o wszystkim wcześniej.

— Jeśli chcesz zapytać po co tam poszłam. To nie wiem! Nie mam bladego pojęcia dlaczego to zrobiłam. To było silniejsze ode mnie. Już dawno temu chciałam spojrzeć temu draniowi w oczy i powiedzieć co o nim myślę. Chciałam pokazać mu, że się go nie boję, że nie ma już nade mną żadnej władzy — wybuchła, podnosząc się powoli z podłogi.

Spojrzała na Sasuke i jedyne co dostrzegła to wymalowane na jego twarzy zdziwienie.

— Przepraszam — powiedziała pośpiesznie, po czym skierowała się prosto do łazienki.

Zimny prysznic – tego właśnie potrzebowała. Nie potrafiła zrozumieć co się z nią działo. Nie potrafiła nawet wytłumaczyć własnego zachowania. Sasuke wyraźnie również miał z tym niemały problem. Już od dawien dawna nie była aż tak rozchwiana emocjonalnie.

Wchodząc do łazienki zamknęła za sobą drzwi. Mimo iż chciała wrócić do niego i rzucić mu się w ramiona, potrzebowała też ochłonąć pod strumieniem zimnej wody. Nie chciała znowu niepotrzebnie wybuchnąć. Potrzebowała się wyciszyć, uporządkować myśli. Po prostu dokończyć to, co zaczęła wyżywając się na worku treningowym.

Wzięła kilka głębszych oddechów, po czym weszła pod prysznic. Oparła się o zimne kafelki i dumała nad najlepszym sposobem, dzięki któremu mogła wreszcie kompletnie wyzbyć się Miyaviego z ich życia.

Jego paskudne słowa znowu zaczęły echem odbijać się w jej głowie. Chciała krzyczeć, wrzeszczeć jeszcze głośniej niż wcześniej. Ale wiedziała, że to tylko niepotrzebnie zaniepokoi Sasuke. I tak zastanawiała się czasami, czy nie miał jej za skończoną wariatkę. Zaczesała palcami do tyłu mokre włosy i wypuściła z płuc ciężkie westchnięcie.

Żałowała.

Nie powinna była w ogóle iść do niego. Wszystko co dzisiaj zrobiła, mijało się z celem, który sobie postawiła.

Miała żyć pełnią życia.

Miała cieszyć się każdą chwilą.

Miała zapomnieć.

M i a ł a .

Zmarnowała dzisiaj wszystko na co pracowała przez ostatnie lata. Było jej głupio z tego powodu. Znowu dała się mu się zastraszyć. Po raz kolejny to on był górą. 

Sakura widziała tylko jedną możliwość, która pozwoliłaby jej być kilka kroków przed Miyavim. Ba! Bezceremonialnie mogła wygrać tą wojnę, jaką ze sobą toczyli.

Odpowiedzią była śmierć.

Już nawet wyobrażała sobie jego wyraz twarzy, kiedy dowiedziałby się, że popełniła samobójstwo. Nie mógłby wtedy jej tknąć. Wszyscy którzy się dla niej liczyli byliby bezpieczni, bo ostatecznie to ona była jego celem. To ją chciał zranić, a przecież martwi nie czują. To było tak banalnie proste rozwiązanie, że aż chciało jej się śmiać.

Uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

Nie bądź idiotką – warknęło jej alter ego, wyrywając ją  z chwilowego otępienia.

Jej myśli zdecydowanie zawędrowały w nieodpowiednim kierunku.

Potrzebowała pomocy.

Tu i teraz.

Czym prędzej zakręciła kurki, wytarła się ręcznikiem i owinęła się w ciepły szlafrok.

Weszła do salonu, akurat gdy Sasuke rozmawiał przez telefon, na stoliku kawowym znajdowała się już ich pizza, której zapach czuła już od progu.

— Nie damy rady przyjechać dzisiaj, Itachi. Postaramy się jakoś w tygodniu, ale to zależy jak uwinę się z pracą.

Sakura zmarszczyła delikatnie brwi, przysłuchując się jego rozmowie.

— To nie moja wina, że akurat dzisiaj ktoś popełnił przestępstwo i to właśnie mnie zostało ono przydzielone. Sakura też nie jest tym zachwycona, ale przyjedziemy za te kilka dni, jak sprawy się ustabilizują.

Kłamał.

Kłamał dla niej i co więcej wziął całą winę na siebie. Ta perspektywa wcale jej nie cieszyła. Przygryzła dolną wargę w konsternacji.

— Przełożyłem to. I tak nie chciałaś jechać — powiedział do niej, kiedy tylko skończył rozmawiać z bratem. Sakura przeczuwała, że za kilka minut to jej telefon się rozdzwoni a Ino zacznie narzekać na Sasuke i jego pracę, nie znając prawdy. Jednak to przy drugim wypowiedzianym przez niego zdaniu poczuła jakby uderzył ją w twarz.

Przejrzał ją tak jak zawsze.

Boso zaczęła stąpać ku niemu, znacząc mokre ślady po podłodze, bez przerwy słysząc w uchu słowa Miyaviego, jakby był tu z nimi i mówił je na głos. Poczuła jak coś nagle ściska jej krtań. Nie zamierzała już stracić nikogo więcej przez własną głupotę. Daichi był jej największym grzechem, który czasami spędzał jej sen z powiek.

— Zagroził, że mnie dopadnie, ale zanim to zrobi zabije wszystkich, na których mi zależy. Ino. Itachiego. Hachiro. Mamę. Tatę i…..Ciebie — wyznała niebezpiecznie drżącym głosem.

Wtuliła się w niego, wdychając silny zapach jego perfum.

Ten zapach.

Te ramiona.

To była jej codzienność. Błoga, kolorowa codzienność, dzięki której funkcjonowała jak normalny człowiek.

Nim zdążyła choć poczuć jak jej oczy napełniają się krystalicznymi łzami, już moczyła nimi garnitur Sasuke.

Nie straci go.

Nie pozwoli, żeby Miyavi zabrał jej jeszcze choćby jedną osobę. Nawet jeśli będzie musiała dotrzymać danego mu słowa, to, zrobi to bez chwili wahania.

— Nie tknie cię już nigdy więcej — wyszeptał czule.

Oplótł ją ramieniem, objął, tak jak zawsze to robił, w chwilach jej słabości. Mocno. Jakby nigdy nie miał zamiaru jej puścić. Nigdy nie był dobry w słowach. Przyzwyczaiła się już do tego. W jego wypadku o wiele bardziej liczyły się czyny i najdrobniejsze gesty.

            Po chwili chwycił jej twarz w swoje dłonie, zmuszając by spojrzała mu prosto w oczy.

            — Wszystko będzie dobrze, możesz mi wierzyć. Pomyśl ile już przeszłaś, ile masz już za sobą. Skoro przetrwałaś tamto, teraz też sobie poradzisz. Ucisz te głupie myśli. Obiecuję ci, że nie musisz się już niczego bać. To był ostatni raz.

            Jego kare tęczówki iskrzyły czystą furią. Nie chciała aby kiedykolwiek był na nią tak wściekły, jak jest w tej chwili na Miyaviego. Paradoksem było to, że bała się osoby, która od pięciu lat gnije w więzieniu. Ale z drugiej strony znała go lepiej niż ktokolwiek inny. Jeśli tylko znajdzie jakiś sposób, spełni wszystkie swoje groźby.

            Była tego pewna.

            Jednak chciała wierzyć Sasuke.

            Chciała mieć pewność, że Miyavi nigdy więcej jej nie tknie.

            Przytakując, zaczęła ocierać łzy z twarzy wierzchem dłoni. 

            Ufała mu, bo nie ważne co działo się w jej życiu on zawsze był przy niej. Nigdy się na nim nie zawiodła.

Wierzyła w niego, bardziej niż w samą siebie.

            — Zjedz coś — odezwał się po chwili.

            Ino nie zadzwoniła z czego Sakura w głębi duszy niezmiernie się cieszyła. Nie musiała ignorować jej telefonów, ani wymyślać głupich wymówek dlaczego nie odebrała. Ostatnimi czasy oddaliły się od siebie, ale nadal pozostawały przyjaciółkami.

            Po trzecim zjedzonym kawałku pizzy, Sakura ostrożnie zlustrowała lico Sasuke.

            — Dlaczego okłamałeś Itachiego? — spytała spokojnie, na wpół leżąc, na wpół siedząc na kanapie w samym szlafroku.

            — A co innego miałem mu powiedzieć?  Jeśli zdradziłbym mu prawdę to miałabyś do mnie pretensje, bo Ino przez kilka następnych tygodni nie dałaby ci spokoju. Wiem, że nie chcesz tam jechać. Wiem, że jest ci ciężko i że dusisz w sobie wiele emocji, ale przestań, bo to nie ma sensu.

            Trawiła jego cierpkie słowa z anielską cierpliwością, opierając głowę o jego ramię. Dokładnie w ten sam sposób siedzieli kilka lat wcześniej, kiedy zdecydowali dać sobie szansę i spróbować związku na odległość. Wtedy nie wierzyła, że im się uda. Myliła się, tak jak myliła się w wielu innych kwestiach. Może rzeczywiście przyszła teraz pora by zawalczyć o siebie i o swoją przyszłość.

            — Chcę wrócić na terapię i do psychologa. Ale tym razem chcę żebyśmy chodzili tam razem. — Postanowiła postawić sprawę jasno.

            Miała problem emocjonalny, zdawała sobie z tego doskonale sprawę. Jednak wiedziała, że sama nie da rady przez to przebrnąć. Potrzebowała Sasuke.

            Brew Sasuke uniosła się w zdziwieniu.

            — Zgoda — odparł, bez chwili wahania.

            Posłała mu pierwszy od dawna czuły uśmiech.

            — Nie wierzę, że kocham Uchihę — parsknęła, szczerząc się przy tym i marszcząc nos. Nagle poczuła się jakby wszystkie przykrości prysnęły niczym bańka mydlana. Ku jej zadowoleniu, nie był to efekt leków uspokajających. Tak właśnie działał na nią tylko Sasuke.

            Sasuke również parsknął pod nosem, unosząc kącik ust. Właśnie takiego go kochała.

            Nagle całą swoją uwagę skupiła na transmitowanych właśnie wiadomościach, w których młoda spikerka podawał informacje dnia.

            — Dziś w godzinach popołudniowych, w tokijskim więzieniu o zaostrzonym rygorze znaleziono ciało jednego z więźniów. Okoliczności śmierci nie są jeszcze dokładnie znane. Po wstępnym zbadaniu sprawy prokuratora, policja jak i straż więzienna wykluczyła możliwość udziału osób trzecich.  Więzień najprawdopodobniej popełnił samobójstwo. Zmarły to Miyavi Mori, 27’latek skazany na dwadzieścia pięć lat więzienia, za…

            Sakura odstawiła na stół na wpół zjedzony kawałek pizzy i wpatrywała się nieobecnym wzrokiem w ekran telewizora. Nie rozumiała co właściwie się stało. Jeszcze kilka godzin temu widziała się z nim. Słyszała jak jej groził. A teraz nie żyje…

            Przeniosła spojrzenie na Sasuke i tym co ją przeraziło, był fakt, że wydawał się być niewzruszony tą informacją. Nie potrafiła zrozumieć, jak to możliwe, że on w takiej chwili jest całkiem spokojny, a ona ma mętlik w głowie. Nie wiedziała co, gdzie i jak. Nie pojmowała niczego. Jej myśli wciąż wracały do trzech prostych faktów.

            Pierwszy – Miyavi nie żyje.

            Drugi – Jest bezpieczna.

            Trzeci – Sasuke nie był ani trochę zdziwiony.

            Rozchyliła w niedowierzaniu usta, nie potrafiąc oderwać od niego wzroku. Miyavi nie byłby w stanie popełnić samobójstwa. Był zbyt wielkim tchórzem, żeby to zrobić. Zresztą obiecał jej coś i  nie zrezygnowałby z realizacji swojego planu, jeśli miałby w tej kwestii coś do powiedzenia.

            — Sasuke… — szepnęła otumaniona.

            Była szczęśliwa.

            — Obiecałem — odpowiedział, ściskając mocno jej dłoń. — że już więcej cię nie skrzywdzi.

THE END

Od Autorki: Nie wierzę… To ostatni wpis na tym blogu. WOW. Ale po kolei:

            *szczerzy się* Nikt się nie spodziewał, nie? Zaskoczyłam? (mam taką nadzieję, ha!)

Przepraszam was z całego serca, że musieliście aż tyle czekać na ten epilog, którego nie oszukujmy się jeszcze się nie spodziewaliście. Ale tak jak próbowałam wyjaśnić kilka miesięcy temu końcówka starego i początek nowego roku były dla mnie niczym bieg przez płotki. Mimo iż, lubiłam przez nie skakać, to i tak miałam dość. Później nowa praca zbytnio wciągnęła, a gdy już znajdowałam tą chwilę by coś napisać, to kompletnie nie potrafiłam się w czuć znowu w Shannaro. Pewnie dlatego zamiast porządnego rozdziału 30’tego, wyszedł mi gówniany filler, którego dzięki bogu nie zobaczycie.

A więc przepraszam, że nie dostaniecie jednego więcej rozdziału Shannaro.

Pomijając przeprosiny, dziękuje właśnie Tobie czytelniku, za to, że byłaś/eś ze mną. Nieważne, czy od początku, od roku, czy dopiero co znalazłaś/eś to opowiadanie. Dziękuje za to, że mogłam zaszczepić w tobie klimat Shannaro i za to, że cierpliwie czekałaś/eś. Gdybym mogła, wyściskałabym was wszystkich pojedynczo.

Wiecie za co najbardziej wam dziękuje? ZA TE PONAD PÓL MILIONA WEJŚĆ!!! Mój największy wynik, nielicząc miliona na starym onetowskim NFOF, ale tam były trzy opowiadania a nie jedno!

Dziękuje Wam wszystkim za to, że byliście. Za to, że mogłam czytać wasze ciepłe, budujące, a także te krytyczne i konstruktywne komentarze. Wszystko to bardzo mi pomogło w tych ostatnich latach.

W moim serduchu, oprócz bardzo was czytelników są też osoby, którym należą się te specjalne podziękowania, a pewnie i tak kogoś pominę, za co później będę musiała przepraszać na prywacie!

Takie pierwsze podziękowania należą się Just Me, bez której nie byłoby tego Epilogu, jak i kilku ostatnich rozdziałów. To ona na moje marudzenie, bujanie się na wszystkie strony na krześle i moje słowa „Coś tam brakuje, nie wiem co”, potrafi odpowiedzieć jednym dobitnym słowem, po którym ja mam ochotę przywalić głową w biurko i krzyknąć „PRZECIEŻ TO OCZYWISTE”. Zresztę jej mogę dziękować za wiele rzeczy i ona doskonale zdaje sobie z nich sprawę :) Powiedzmy, że będę jej dłużniczką do końca życia.

Dziękuje też Black_Cloud, bez której z drugiej strony Shannaro by nigdy nie ruszyło :)

Podziękowania należą się również Chustii, Ann, Beci, Rin i naprawdę wielu, wielu innym osobom, łącznie z Akemii, która wspomagała Shannaro szatami graficznymi, tak samo jak i Mayako, której to grafika będzie na Shannaro już do końca :) I MITSHIE MOJA KOCHANA, O KTOREJ ZAPOMNIALAM XD

             Jeśli o kimś zapomniałam to PRZEPRASZAM i będę się przed Tobą płaszczyć na prywacie, ot co! :) 

            Do końca tygodnia na Fejsie pojawi się także mały filmik pt. Co dalej? W którym również opowiem nieco o Epilogu, który mam nadzieję, że was zszokowała :) Jeśli macie jakieś pytania, odnośnie fabuły, które nie zostały wyjawione, albo wyjaśnione, zostawcie komentarz, a odpowiedź usłyszycie na filmiku w niedzielę :)

            A teraz żegnam się z wami Moi Drodzy :) Miałam zaszczyt mieć takich czytelników, jak wy :)