9. Zdradziecka suka.

Wślizgiem na kolanach zbliżył się do niej w zastraszająco szybkim tempie, łapiąc jej bezwładne ciało w swoje ramiona. Jeszcze chwila, a runęłaby z hukiem na ziemię. Czarną chustę studentki nadal zaciskał w prawej dłoni. Czując na sobie spojrzenia tysięcy widzów zasiadających na trybunach subtelnie odgarnął niesforne różowe kosmyki z jej twarzy.

          - Sakura… - szepnął, delikatnie klepiąc ją po policzkach. - Ej... Obudź się.

          Lecz nie doczekał się żadnej odpowiedzi z jej strony. W zamian w oddali słyszał wzrastające krzyki Ino, która najprawdopodobniej za wszelką cenę próbowała dostać się na arenę. I gdy tylko zerknął kątem oka w stronę trybun, wcale się nie mylił. Ino starała się właśnie przedrzeć przez ochroniarzy, którzy skutecznie blokowali jej wejście na tor. Chcąc uniknąć jej spektakularnych wrzasków i pretensji, objął mocniej Sakurę, a następnie dźwignął się z nią na równe nogi. Bez najmniejszego słowa i zbędnych ceregieli skierował się z nią ku zejściu z toru. Nie było konieczne robienie kolejnego widowiska. Publiczności powinno wystarczyć wrażeń na dziś - obejrzeli wyścig i byli świadkami jego nowego wyczynu. W dodatku zostali uraczeni dodatkowym bonusem w postaci jakże widowiskowego omdlenia Sakury. Wrażeń jak na jeden dzień na pewno im wystarczy.

          Wrzaski Ino w ogóle na niego nie działały, głównie te, które nakazywały mu zatrzymanie się. Spływało to po nim i, pomimo iż ona doskonale zdawała sobie z tego sprawę, donośny krzyk nie przestawał wydobywać się z jej krtani.  

          Po chwili wszedł z różowowłosą do ciemnego tunelu, który zaraz zaprowadził ich do odosobnionego pomieszczenia. Za wszelką cenę zamierzał uniknąć szatni, w której znajdowali się wszyscy jego przeciwnicy. Rzucenie Sakury na pożarcie tym wilkom w obecnej sytuacji  raczej nie było dobrym rozwiązaniem. Warsztat wydawał się najrozsądniejszą opcją - będą zdala od kilku wścibskich osób. Może przynajmniej do czasu ich wtargnięcia będzie wstanie ocucić Sakurę - wtedy wrzaski Ino powinny nieco zelżeć. Oby.

          Połóżył ją na starej podartej i gdzieniegdzie ubrudzonej smarem sofie w kolorze ciemnego karminu. Jej nogi uniósł delikatnie do gory, układając je na oparciu, aby krew swobodnie mogła krążyć w jej ciele. Swymi karymi tęczówkami zlustrował uważnie jej sylwetkę, po czym chwycił za pierwszą lepszą rzuconą niedbale szmatkę, którą następnie namoczył i zaraz starannie zaczął przecierać jej policzek. Miał nadzieję, że zaraz się przebudzi, a jego sumienie pozostałoby nietknięte. Zresztą to tylko zwykłe omdlenie z powodu zbyt dużej dawki adrenaliny i najprawdopodobniej braku przespanej nocy. Gdy tylko po raz pierwszy przetarł szmatką jej twarz, zamarł w bezruchu, dostrzegając dużą czarną smugę na jej policzku. Ze zdziwieniem obejrzał materiał, jaki dzierżył właśnie w dłoni, by tylko zorientować się, że było on ubrudzony w smarze. Przeklnął siarczyście pod nosem, odrzucając szmatkę w daleki kąt, a następnie wstał i podszedł do małego zlewu, którego zazwyczaj używali mechanicy. Wkrótce wyglądał niemal identycznie jak reszta pomieszczenia - ufajdany smarem, olejem i Bóg jedyny wie, czym jeszcze. Sfrustrowany nalał chłodnej wody do najczystszej miseczki, jaką udało mu się znaleźć i zaraz znalazł się wraz z nią przy Haruno. Nie chcąc tracić cennego czasu, zaczął skrapiać jej twarz zimną cieczą, mając nadzieję, że to pomoże ją wybudzić. Stwierdził, że plamą na jej policzku pomartwi się nieco później. Teraz jak najszybciej musiał ją wybudzić, nim Ino taranem wkroczy do warsztatu. Zresztą długie omdlenie nigdy nie wróżyło niczego dobrego. Z każdą kolejną sekundą jego niepokój wzrastał. Czemu się nie budziła?!

          Coraz bardziej przestraszony jej stanem zaczął ją szturchać, szepcząc co chwilę jej imię, nie przestając również pryskania ją chłodnymi kroplami wody.

          - Do jasnej cholery - warknął denerwując się pomału. - Co za irytująca kobieta - syknął przez zaciśnięte zęby, a nerwy zaczęły nim szargać we wszystkie strony. Już był gotowy chwycić za telefon stacjonarny z zamiarem zadzwonienia po karetkę, gdy nareszcie dostrzegł jak jej powieki zaczęły pomału drgać.

          Z gośnym świstem wypuścił z ust ogromną ilość powietrza. Wreszcie mógł odetchnąć z ulgą, jakiej dawno nie czuł. Najwidoczniej jego obelga podziałała lepiej niż miska zimnej wody. Wytarł mokre dłonie o kombinezon, a następnie obserwował jak różowowłosa zaczyna się wybudzać w istnym żółwim tempie. Jej powieki nie przestawały drgać. Po chwili jednak uniosła lewą dłoń, przebierając wewnętrzną częścią swe oczy.

- Co...? - szepnęła ukazując szmaragdowe tęczówki, które jeszcze przed chwilą były szczelnie skryte pod powiekami. - Gdzie... Gdzie ja jestem? - ponownie szepnęła, unosząc się delikatnie na łokciach. - Co się stało? - spytała pewniej, gdy ujrzała przed sobą jedynie Sasuke. Dłonią przeczesała rozpuszczone włosy, zastanawiając się nad pytaniami, jakie przed chwilą mu zadała. Czując mokre kosmyki, nieomieszkała zadać kolejnego pytania.

- I czemu jestem mokra?

- Zemdlałaś - odpowiedział zdawkowko Sasuke siadając na brudnej podłodze. - Przyniosłem cię do warsztatu - wyjaśnił krótko, nie wdrażając jej w żadne szczegóły, które, jego zdaniem, w tej chwili były zbędne.

- Zemdlałam? - spytała zdziwiona, przymykając na chwilę powieki chcąc przypomnieć sobie, co wydarzyło się, nim straciła świadomość. Ponownie ujrzała wyimaginowane czarne skrzydła rozprzestrzeniające się na tle lazurowego sklepienia i przelatujące nad nią. Dopiero po chwili przypomniała sobie rozjuszony dźwięk silnika jego krosowego motoru.

- Ty popaprańcu! - krzyknęła, otwierając oczy w szoku i unosząc się do siadu. Nie potrafiła nie wytknąć go palcem wskazującym, gdy tylko przypomniała sobie wydarzenia sprzed omdlenia. - Chciałeś mnie zabić!

Sasuke spojrzał na nią z pobłażaniem, a jego prawa brew drgnęła minimalnie.

- Przypominam ci, że to ty chciałaś się zabić jeszcze kilka godzin temu - parsknął.

- Ale zmieniłam zdanie!

- Widzę, że wigor ci powrócił. Nie chciałem i nie miałem zamiaru cię zabić - sparował, a widząc, jak jego argument nie za bardzo na nią podziałał, przekręcił oczami. Lecz gdy tylko dostrzegł jak otwiera swe usta, chcąc coś powiedzieć, pośpiesznie dodał:

- I, wyprzedzając twoje kolejne pytanie, również odpowiadam nie. Nie miałem zamiaru sprawić, byś straciła przytomność.

Sakura kilka razy otwierała i zamykała jeszcze usta, pragnąc jeszcze coś powiedzieć. Tylko problem polegał w tym, że za bardzo nie wiedziała co. Przecież sama się zgłosiła i nie przez prawdopodobne odebranie jej koszulki, która nie należała do niej. Była wspomnianym przez Ino samobójcą, który bez zawahania przystał na jego propozycję. W takim razie o co się awanturowała? Napowietrzyła policzki, nie za bardzo chcąc przyznać, że Uchiha ma przewagę i poniekąd rację. Sfrustrowana wstała z kanapy, nie zwracając uwagi na ślędzące ją kare tęczówki. Lecz gdy tylko oderwała swoje przysłowione cztery litery od miękkiej sofy, zakręciło się jej w głowie, a przed oczami zaczęła dostrzegać mroczki. Pośpiesznie chwyciła się oparcia, nie chcąc ponownie stracić gruntu pod nogami.

Przymykając powieki poczuła jego silny uścisk na ramieniu, który następnie zmusił ją do ponownego klapnięcica na starej, obskurnej sofie. Miała dziwne przeczucie, że był to mebel któregoś z mechaników. Mogła dać sobie ręke uciąć, że którejś z żon przestała się podobać i zamierzała wyrzucić ją na śmietnik, ale oczywiście przywiązany mężulek musiał ją przytargać do pracy. To takie w męskim stylu..

- Siadaj - warknął Sasuke, spoglądając na nią karcącym wzrokiem. - Jesteś bledsza niż najczystsza kartka papieru - powiedział tym razem z ogarniąjącą go złością. - Jadłaś ty w ogóle coś?

Zaczęła mrugać powiekami jak oszalała, zastanawiając się uporczywie nad pytaniem, które zadał. A przecież to nie była fizyka kwantowa, więc czemu nie była w stanie odpowiedzieć na jakże banalne pytanie? Bo nie miała bladego pojęcia, kiedy ostatni raz miała jakiś posiłek w ustach. Jedyne, czego była pewna, to że było to sporo przed wczorajszym koncertem Akatsuki.

Sasuke westchnął ciężko, analizując dokładnie jej reakcję.

- Wnioskuję, że nie - odparł poirytowany tym faktem. - Miałem rację, jesteś irytująca. Nic dziwnego, że ledwo trzymasz się na nogach się - skwitował i leniwym krokiem zaczął pokonywać dystans jaki dzielił go do drzwi.

- Ej! Nie pozwolę się obrażać - zaprotestowała hardo, ściągając ze sobą brwi, które zaraz zmarszczyły się w jedną długą linię.

Nie skomentował jej uniesienia, zamiast tego obrócił się do niej tyłem nie zaprzestając swoich ruchów. - Siedź tu i nigdzie się nie ruszaj, jeszcze tylko mi brakuje żebyś znowu gdzieś padła - skwitował i, nie czekając na jej komentarz, opuścił warsztat chwilowo pozostawiając Sakurę samą sobie.

Sakura warknęła złowieszczo pod nosem, a następnie opadła bokiem na sofę, ale gdy tylko poczuła wydobywający się z niej smród, zaraz ponownie usiadła.

- Od kiedy to Uchiha mi rozkazuje? - mruknęła, a jej twarz wykrzywił grymas. Uderzyła delikatnie palcem o podbródek. Gdy mineło pięć minut zwlekła się mozolnie z sofy i, nie zwrając uwagi na wcześniejsze słowa Sasuke, zaczęła iść w stronę drzwi z zamiarem szybkiego czmychnięcia z pomieszczenia, gdy te niespodziewanie zaczęły otwierać się od drugiej strony. Przeczuwając, że właśnie została złapana na gorącym uczynku, czym prędzej rzuciła się z powrotem na kanapę, dzięki czemu ponownie była w stanie wdychać odór wydobywający się z karminowych poduch.

- Ah… to ty… - powiedziała niespodziewanie Ayanami, powodując iż Sakura siedziała,  jakby ktoś wbijał w jej plecy tysiące szpilek.

Szmaragdowymi tęczówkami zmierzyła studentkę dziennikarstwa od stóp do głów, nie będąc zupełnie przygotowaną na spotkanie z nią. Kruczowłosa nadal była w swoim skąpym ubraniu hostessy, w który sprezentowała Sasuke jego kolejny do kolekcji puchar. Była święcie przekonana, że to Sasuke łaskawie powrócił ze swojej włóczęgi, a tu proszę - taka niespodzianka.

- Nie musiał ciebie wysyłać na posyłki - warknęła poirytowana, sądząc, że kruczowłosy wystawił ją teatralnie do wiatru. W końcu niczego innego się po nim nie spodziewała.

Jednak Ayanami zmarszczyła pytająco brwi.

- O czym ty bredzisz? - spytała, naśladując ton głosu, jakim Haruno posłuzyła się zaledwie kilka sekund.

Brew różowowłosej uniosła się w zdziwieniu, lecz nie zamierzała odpowiadać.

- Nie ważne - skwitowała zdawkowo, nie zamierzając poruszać przy niej tematu Uchihy. Lecz ku jej niezadowoleniu Ayanami nie planowała dać jej tej satysfakcji.

- Szukam Sasuke, gdzie poszedł? - spytała spoglądając na nią z wyższością.

Sakura w odpowiedzi prychnęła złowieszczo pod nosem.

- Tak jakbym ja to wiedziała - warknęła. - Nie jestem jego sekretarką i nie śledzę każdego jego ruchu.

Cichy śmiech wydobył się z krtani przyszłej dziennikarki.

- A to dziwne, bo wydaje mi się, że właśnie dzisiaj się tak zachowujesz.

Owy komentarz w żadnym stopniu nie przypadł do gustu różowowłosej, która miała najszczerzą ochotę wstać i zmierzyć się z nią na równi. Jednak stwierdziła, że nie warto. Zamiast tego postanowiła grać tymi samymi kartami co ona. A miała dobre przeczucie, co się święci.

- Chodzi ci o tę koszulkę? - spytała z zadziornym uśmiechem, dotykając granatowego materiału i przystawiając go sobie delikatnie pod nos. - Wydaje mi się, że jeszcze nim pachnie.

Nie wierzyła we własne słowa, które wypowiedziała pod nadmiarem negatywnych emocji, jakimi to właśnie zaczęła dażyć kruczowłosą. Co jak co, ale nie zamierza dać się obrażać, a to właśnie rozumiała przez jej złośliwy komentarz.

Uważnie obserwowała twarz Ayanami, której rysy zaczęły się złowrogo wyostrzać. Zacisnęła mocno szczękę, mrużąć tym samym w złości oczy, powodując iż kilka drobnych zmarszczek pojawiło tuż przy kącikach jej oczu.

- Złość piękności szkodzi - skwitowała z rozbawieniem, opierając się wygodnie o kanapę. Chęć jak najszybszej ucieczki właśnie minęła. Fajnie tak czasami się podroczyć z ludźmi, żeby ich trochę podenerwować.

- Słuchaj no - syknęła w furii Ayanami, wchodząc w głąb warsztatu. - Nie pozwalaj sobie  i radzę nie wtrącać się w nie swoje sprawy - warknęła, pomału tracąc nad sobą kontrolę.

Zadziorny uśmieszek nie schodził z twarzy różowowłosej, która była zadowolona ze swojego efektu.

          - Nie sądzisz, że jesteś trochę zbyt pewna siebie? - spytała spokojnie Sakura. - Życie to zdradziecka suka. Kopnie cię w dupę w najmniej odpowiednim momencie. Zapamiętaj to.

          Nie za bardzo wiedziała, dlaczego wzięło się jej na prawienie morałów i etyczne pouczenia, chociaż… już od pierwszego spotkania widziała w kruczowłosej kogoś, kto zachowaniem przypominał jej ją samą z czasów Kyoto. Czasów, które nie za bardzo chciała wspominać. Zresztą obiecała sobie nie dać ponieść sie emocjom w taki sam sposób, jak było to podczas nocnego koncertu Akatsuki. Nie dopuści do tego, by jej historia zataczała koło.

          - Ty na pewno nie będziesz prawić mi kazań - stwierdziła Ayanami zaciskając lewą dłoń w solidną pięść, co pozwoliło jej zapanować nieco nad zszarganymi nerwamii. - Niby co ty wiesz o prawdziwym życiu, co? Te twoje stereotypy i wywyższenia mi się nie podobają.

          - Wiem o życiu więcej, niż się wydaje - sparowała ostro Haruno, tym razem marszcząc brwi w irytacji.

          - Szczerze w to wątpię. Dziewczyna umazana smarem i podszywająca się pod kolejną jego miłośniczkę jest niczym i nie może mieć pojęcia o prawdziwym życiu.

          Twarz Sakury przedstawiała mieszankę nienawiści i zaskoczenia.

          - Miłośniczkę? Taką jak ty? I dlatego paradujesz w kiecce po młodszej siostrze? Możesz w tym oddychać? I jaki, do cholery, smar? - dodała na końcu rozbawionym sztucznie tonem.

          - Masz coś na twarzy - powiedziała uszczypliwie czarnowłosa. Sakura dotknęła swojego policzka przejeżdżając po nim subtelnie. Od razu poczuła lepką maź na opuszkach palców i, chcąc potwierdzić swoje podejrzenia, spojrzała na umbrudzoną dłoń. Nie musiała się zastanawiać nad tym, dlaczego miała smar na policzku, wystarczyło spojrzeć na miskę obok kanapy i leżącą nieopodal się szmatkę, która również nosiła ślady czarnej mazi. Winowajca został odnaleziony. Miała ochotę zabić Uchihę, ale postanowiła inaczej wykorzystać okoliczności…

          - Nie powiem, kto mnie tym usmarował… - sparowała, usmiechając się zadziornie i z wyraźną aluzją. Ayanami już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, kiedy do warsztatu wszedł Sasuke ze świeżą bagietką i butelką wody w ręce. Zaskoczony obecnością Ayanami, zmierzył ją.

          - Co ty tu robisz? - powiedział chłodno, zamykając za sobą drzwi i kierując się w stronę Haruno.

          - Szukałam cię. Chciałam porozmawiać... - zaczęła, ale Sasuke uciał tylko:

          - W tej chwili nie mamy o czym rozmawiać.

          Sakura obdarzyła kobietę wrednym, triumfalnym spojrzeniem. Po krótkiej chwili wstała z kanapy z zamiarem opuszczenia warsztatu.

          - No, to zostawię was samych, gołąbeczki... - rzuciła z uśmiechem pełnym jadu i miała wyminąć Uchihę, ale ten złapał ją silnie za ramię i zaczął prowadzić ku starej sofie. Nie opierała się tylko usiadła, gdy popchnął ją lekko do tyłu.

          - Sakura, nie wnerwiaj mnie nawet! Uparta jak osioł, siadaj i jedz! - uniósł się, a ona w zdumieniu aż nie potrafiła nic z siebie wydusić. Bez słowa przyjęła jedzenie, które wcisnął jej w dłonie.

W tym samym momencie do pomieszczenia wręcz wparował Naruto, który z impetem prawie wpadł na Hayashi. Lazurowymi tęczówkami zlustrował trójkę znajomych.

- Tu się ukrywacie - powiedział, zerkając z szatańskim uśmiechem na Sakurę wgryzającą się właśnie w bagietkę i Sasuke, który mierzył go nieprzychylnym spojrzeniem.  - Ale ty, co ona tu robi? - rzucił, przenosząc swój rozbawiony wzrok na Hayashi.

Słysząc jego zgryźliwe pytanie, Ayanami w czystej irytacji wywróciła lakonicznie oczyma, a następnie przeszła obok Sasuke, posyłając mu wściekłe spojrzenie i opuściła warsztat, mijając się w drzwiach z Ino, Itachim i Kibą.

- Czyś ty do reszty zgłupiał?! - krzyknęła na wstępie Yamanaka, mierząc Sasuke z istnym mordem w oczach.

Naruto z Kibą wymienili się przerażonymi spojrzeniami i niczym odbicia lustrzane glosno przełknęli ślinę.

Młodszy z braci zmierzwił chaotycznie swe kruczoczarne włosy, nie przejmując się nic a nic jej irytującymi wrzaskami.

- Żyje, prawda? Nic jej nie jest - warknął, wskazując dłonią na Sakurę, która jedynie przytaknęła z ustami pełnymi jedzenia. Dopiero teraz dotarło do niej, jak bardzo była głodna i, niestety, wątpiła, by zaledwie jedna bagietka załagodziła jej apetyt. Potrzebowała o wiele więcej  jedzenia, by móc ogłosić światu, że jest pełna i najedzona.

- O mało co jej nie zabiłeś! Znowu! - zaprotestowała, nie uważając jego słów za wystarczajaco adekwatne, by móc wytłumaczyć jego dotychczasowe zachowanie.

- Ja jej na pewno nie głodziłem - warknął, zerkając przez ramię na Sakurę z poirytowaniem.

- Ej! - wtrąciła z oburzeniem.

- Jedz, nie gadaj - skarciła ją hardo przyjaciółka, a następnie bez najmniejszego ostrzeżenia, chwyciła Sasuke za rękaw jego kombinezonu i wyciągnęła na korytarz.

Itachi, widząc to, zamierzał się wtrącić, mając poniekąd dość ciągłych awantur swojej dziewczyny, ktore miały miejsce bez wyraźnego powodu. Przecież sam widzi na własne oczy, że Sakura jest cała i bez najmniejszego zadrapania siedzi sobie jak gdyby nigdy nic na kanapie i je łapczywie chrupiące pieczywo. Lecz Sasuke najwyraźniej wyczuł w porę jego intencje i niemalże od razu pokręcił głową, by nie interweniował. I akurat w tym wypadku zamierzał chociaż raz zrobić to, czego chciał jego młodszy brat. Odpuścił.

Gdy drzwi zatrzasnęły się i oddalili się nieco od warsztatu, puściła czarnowłosego, wbijając w niego rozjuszony wzrok.

- Co ona niby była ci winna, co, Sasuke? - wycedziła wkurzona Ino, świdrując przenikliwymi niebieskimi tęczówkami sylwetkę Uchihy.

- Nie mam zielonego pojęcia, o co teraz się unosisz i mam dziwne przeczucie, że Itachi podziela moje zdanie - odparł ze stoickim spokojem, opierając się ramieniem o ścianę pomalowaną białą olejną farbą.

- Nie, tak na pewno nie będziemy rozmawiać. Nie mieszaj w to nikogo, zwłaszcza Itachiego - orzekła władczym tonem.

- Wiesz, zastanawiam się, dlaczego to ty wtrącasz się w nie swoje sprawy - oznajmił chłodno, nic nie robiąc sobie z jej pretensji. Jednak zamierzał wykorzystać tą okazję, by poznać chociaż jeden fakt na temat różowowłosej studenki, znajdującej się za ścianą. Coś mu to bardzo śmierdziło, zwłaszcza po wczorajszych wydarzeniach. Po za tym charakter Ino pogorszył się jeszcze bardziej tuż po pojawieniu się w Konoha Haruno. Jeszcze nigdy nie widział, by aż tak czymś się przejmowała. Zdążył zauważyć, że traktowała przyjaciółkę jak porcelanową lalkę, która w każdej chwili może rozbić się na tysiąc małych kawałeczków. I po tym co zauważył zeszłej nocy, poniekąd się jej nie dziwił. Lecz teraz to była zdecydowana przesada, która nawet jego brata zaczęła ruszać. Co jak co, ale zawsze była granica. Granica, którą Ino pomału zaczęła przekraczać i wszyscy, nie tylko Itachi, pomału zaczynali to dostrzegać.

Yamanaka ściągneła swoje brwi niebezpiecznie.

- A według mnie to ty wtrącasz się w nie swoje sprawy - wycedziła przez zaciśnięte zęby.

- Nie zmusiłem jej do niczego. Sama podniosła ręke - skwitował, wzruszając beznamiętnie ramionami. Wolał pominąć wzmiankę o swojej koszulce, jaka cały czas znajdowała się na ciele Sakury, bo czuł, że dopiero wtedy rozpętałby prawdziwą wojnę. Ale nadal twierdził, ba! Był święcie przekonany, że jeśli Sakura nie chciałaby brać udziału w jego wyczynie, to zniknęłaby gdzieś tak, by nie móg jej znaleźć. W takim tłumie nie było to specjalnie trudne.

Ino słysząc jego odpowiedź nie wytrzymała. Po prostu musiała krzyknąć, by dać upust emocjom.

- Ale na pytanie czemu to zrobiła, odpowiedziała, że jest coś ci winna!

- To może w takim razie łaskawie spytasz się jej, co miała na myśli, zamiast wrzeszczeć bezpodstawnie na mnie - warknął z poirytowaniem, coraz bardziej mając dość dziewczyny brata. Z każdą nową minutą coraz gorzej ją znosił.

- Przeginasz, Sasuke - odparła, splatając ramiona na klatce piersiowej. - Nie udawaj takiego niewiniątka, bo i tak wiem, że maczałeś w tym palce - skwitowała, będąc jakże pewna swoich słów.

Rozjuszony Sasuke prychnął złowieszczo pod nosem. - Wierz w co tylko chcesz, jednak to i tak nie zmieni jakże ważnego faktu... - stwierdził zimno, prostując się i zaczynając robić kroki w kierunku warsztaty.

- Jakiego niby faktu? - mruknęła przekręcając oczami, niespodziewając się niczego mądrego.

- W ogóle jej nie znasz.

          To zdanie przecięło przestrzen jak ostrze katany. Gdyby było to mozliwe, ton jego głosu zamroziłby krew w żyłach Yamanaki.

          Z ust Ino wydobył się cichy drwiący śmiech.

          - Czy chcesz mi właśnie powiedzieć, że znasz ją lepiej o mnie? - spytała z rozbawieniem, którego nie zamierzała przed nim w żadnym stopniu ukrywać. W jej mniemaniu brat Itachiego powiedział właśnie żart stulecia.

- To jakieś kpiny, nikt nie zna jej tak dobrze jak ja…

          Sasuke mając dość tej konwersacji, postanowił wtracić się jej w słowo, nim zacznie  rozdrabniać się nad jej i Sakury przyjaźnią. Akurat to były informacje, które go zupełnie nie interesowały. A on potrzebował faktów, w stylu “co, gdzie, jak i kiedy”. Zresztą właśnie tak był wychowany. Od dziecka wpajano jemu i jego bratu te cztery krótkie pytające sformułowania, żeby lepiej ich przygotować do pracy prawnej. I tak mu już zostało. Czuł wewnętrzną potrzebę, by dowiedzieć się, co tak niespodziewanie zdołało przemienić Haruno w zaledwie ułamku sekundy. I nie wiedział czemu, miał dziwne przeczucie, że facet, jaki kręcił się z rana przy siłowni miał z tym coś wspólnego. W końcu dlaczego tak uciekł spłoszony, gdy tylko zobaczył, jak się zbliża? Coś mu tu więcej niż śmierdziało. Ale postanowił, że zaspokoi swoją ciekawość krok po kroku. W końcu, jak to powiadają, Rzym nie od razu zbudowano. Więc i on będzie cierpliwy - wszystko w swoim czasie.

          - Nie wpychaj mi w usta słów, których nie powiedziałem. Stwierdziłem jedynie, że jej nie znasz i najwidoczniej mam rację - stwierdził oschle, wymijając ją.

          - Nie bądź aż taki pewny. Znam ją lepiej niż ci się wydaje.

          - To się jeszcze okaże - parsknął, chwytając za klamkę, a następnie w parszywym humorze wszedł do warsztatu. Lecz gdy tylko przekroczył próg, przystanął w miejscu widząc jak Kiba z Naruto próbują zmyć smar z twarzy Sakury. Ich poczynania nie przyniosły jednak zapragnionych rezultatów, gdyż czarna maź zakrywała jeszcze większą powierzchnię jej twarzy.

          - Jeśli chcecie zrobić z niej klauna, to proponuję białą farbę - powiedział, rzucając jej zadziorne spojrzenie.

          Sakura spojrzała na niego uważnie, a następnie zerknęła na dwóch przerażonych przyjaciół, którzy nagle pobledli.

          - O czym on mówi? - spytała w miarę spokojnie, mierząc ich uważnie swoimi zielonymi tęczówkami.

          - No bo… - zaczął niepewnie Naruto drapiąc się dłonią po swojej blond czuprynie.

          - To cholerstwo nie chce się zmyć, tylko rozmazuje się jeszcze bardziej - warknął poirytowany Inuzuka, siadając w zrezygnowaniu tuż obok niej.

          - Jak to się rozmazuje? - spytała zdenerwowana, podrywając się na równe nogi, a okruszki po bagietce zsypały się z jej koszulki na ziemię.

- Wyglądasz teraz jak kominiarz, a nie przyszła lekarka - odparł z rozbawieniem Sasuke, na co jego brat parsknął śmiechem, popierając go w jakże słusznym stwierdzeniu.

- Chryste! A tobie co się stało? - spytała przerażona Ino, gdy tylko weszła z powrotem do warsztatu.

- Połącz zdolności Uchihy, Uzumakiego i Inuzuki, a wyjdzie to - syknęła, wskazując palcem na swoją twarz. Dziękowała w duchu za brak lusterka, bo miała wrażenie, że popadłaby w istny szał, gdyby tylko dostrzegła swe odbicie.

Sasuke westchnął jedynie, a pozostała dwójka odetchnęła głęboko, ciesząc się, że ich wspólna znajoma nie postanowiła rozwiązać sprawy w inny sposób.

- Dobra, pora się zbierać. Sakura czuje się już lepiej, a Hinata pewnie umiera z nudów, czekając na zewnątrz na swojego rycerza w lśniącej zbroi - wtrącił Itachi, bawiąc się kluczem mechanicznym.

- Hinata? - spytał przerażony Naruto, a jego powieki zaczęły mrugać w zastraszająco szybkim tempie. - Hinata! - krzyknął, wybiegając z warsztatu, jakby dopiero teraz dotarło do niego, co właśnie powiedział Itachi.

- No to jednego mamy z głowy - skwitowała Yamanaka. - Plany nadal aktualne? - spytała Itachiego, choć lazurowe tęczówki nadal skupione były na Sasuke. Była na niego wściekła, lecz chwilowo postanowiła zawiesić ogień.

Itachi zamyślił się na chwilę, a następnie przytaknął.

- Jakie plany? - spytał Sasuke unosząc brew wysoko.

- Idziemy świętować twoje zwycięstwo, braciszku - odparł zadziornie członek Akatsuki. - I standardowo ja stawiam... - dodał już z mniejszym entuzjazmem, domyślając się, że dzisiejszego dnia jego konto bankowe ponownie zmiejszy się o pokaźną sumkę.

- Stajesz się rozrzutny - zaśmiał się Sasuke, a kącik jego ust powędrował zaraz do góry. - Ale w żadnym wypadku nie zamierzam ci odmawiać - odparł zadziornie.

- A więc popijawa! - skwitował bardzo zadowolony Kiba.

- A kominiarz idzie do domu wziąć prysznic - mruknęła z sarkazmem różowowłosa, planująca już jakże upokarzający spacer do domu. Już wyobrażała sobie szydercze uśmiechy dzieciaków czy też rówieśników, których bez wątpienia będzie mijać podczas powrotu do domu.

- Nie tak prędko, a co jeśli znowu źle się poczujesz po drodze? - wypalił niespodziewanie Itachi, wprowadzając ją w chwilowe osłupienie.

- Dawka adrenaliny, jaką zafundował mi twój brat, już dawno zniknęła. Nic mi nie będzie - zapewniła go, chociaż w rzeczywistości nie była aż tak bardzo pewna swych słów. Najchętniej tuż po opuszczeniu terenu toru wyścigowego poszłaby do jakiejś knajpki kupić coś na wynos, lecz stan drobniaków w jej portfelu zdecydowanie na to nie pozwalał. Będzie musiała wytrzymać aż dojdzie do domu, ale najpierw będzie czekać ją długi spacer.

- Wolałbym, byś została odstawiona bezpiecznie do domu samochodem. Miałbym czystrze sumienie - odparł nonszalancko, odkładając klucz mechaniczny na dużą, czerwoną skrzynkę z narzędziami. Zaraz jednak dłonią zaczął szukać czegoś w kieszeni. - A więc jak będzie? - spytał, uśmiechając się do niej subtelnie.

Z ust Sakury wydobyło się ciężkie westchnięcie. Miała dziwne przeczucie, że w tym wypadku nie uda jej się wygrać ze starszym z braci. Z drugiej jednak strony przyjechała z nimi, to równie dobrze może z nimi wrócić.

- Zgoda - odparła, przymykając powieki.

- Świetnie - odparł zadowolony, wyciągająć z kieszeni kluczyki od samochodu, które następnie rzucił bratu.

Sasuke widząc lecące do niego przedmioty, zwinnie i bez najmniejszego wysiłku złapał je w powietrzu.

- Zawieź naszą znajomą do domu. Niech się ogarnie, a następnie przyjedźcie tam, gdzie zawsze - zakomunikował Itachi, łapiąc Ino za rękę.

Sakura spojrzała na niego w niedowierzaniu. To nie tak miało być! To nie na to się zgadzała! To on miał ją odwieźć, a nie Sasuke! Już otwierała usta, by zaprotestować, gdy starszy z braci pożegnał się z nimi pośpiesznie a następnie wyszedł z warsztatu, ciągnąc za sobą swoją dziewczynę.

- No to podwieźcie i mnie - wysępił Inuzuka, spoglądając z nadzieją na kruczowłosego studenta.

          To była zdecydowanie długa i nużąca podróż do domu. Jednak nim wyruszyli, Sasuke musiał się wykąpać i przebrać w coś normalnego. Kiba nie mieszkał już tam, gdzie zapamiętała, ani nawet w akademiku, gdzie się spodziewała. Ponoć półtora roku temu przeprowadził się  wraz z rodzicami w całkowicie inną stronę Konohy, przez musieli wracać do niej okrężną drogą. Gdy tylko odstawili Kibe pod dom, w samochodzie Itachiego zapadła zdecydowanie niezręczna cisza. Szmaragdowymi tęczówkami lustrowała mijające budynku miasta, w którym się urodziła i wychowała, wsłuchując się w przyjemną, nieco melancholijną melodię piosenki, jaka właśnie leciała w radiu.

White lips, pale face

Breathing in snowflakes

Burnt lungs, sour taste

Light’s gone, day’s end

Struggling to pay rent (...)

          Znała tę piosenkę. Wsłuchiwała się w nią niejednokrotnie podczas chłodnych jesiennych wieczorów w Kyoto. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak nie daleko jej było do opisanej historii dziewczyny w piosence. Ciche parsknięcie wydobyło się z jej krtani. Cieszyła się, że akurat ten rozdział życiowy ma już za sobą, ale musiała przyznać, że z przyjemnością wsłuchiwała się w piosenkę. Cieszyła się, że nie podzieliła losu śpiewającej dziewczyny, która według piosenki ginie z powodu zbyt dużej dawki narkotyku.

(...)Stuck in her daydream

Been this way since eighteen

But lately her face seems

Slowly sinking, wasting

Crumbling like pastries

And they scream

The worst things in life come free to us (...)*

          Jednak Uchiha postanowił przerwać jej tę przyjemność, zmieniając stację radiową.

          - Słuchałam tego - wtrąciła hardo przenosząc swój wzrok na niego.

          - Bardziej depresyjnej piosenki nie mogłaś sobie przypodobać? - mruknął z grymasem, lecz ona zamiast odpowiedzieć, cofnęła z powrotem stację.

          Nie spuszczając z niego swego przenikliwego spojrzenia, wypowiedziała szeptem wraz z piosenkarzem kilka następnych słów piosenki:

- An angel will die, covered in white, closed eyes. And hoping for a better life, this time we’ll fade out tonight. Straight down the line.

          Zerknął na nią kątem oka.

          - Znowu zaczynasz mieć myśli samobójcze? - spytał, przyglądając się jej uważnie.

          - Wcale nie mam myśli samobójczych - odparła, mrużąc w niezadowoleniu oczy.

          - Nie? - parsknął rozbawiony. - To w takim razie co to miało być wczoraj? Myślałaś, że umiesz latać?

          Miała najszczerszą ochotę go zdzielić po twarzy.

- Nie twój interes - wycedziła z jadem, odwracając się do niego z mordem w oczach.

          - Czyżby? - spytał sarkastycznie, gwałtownie przyśpieszając samochód. - Może jeszcze mi powiesz, że jedynie się potknęłaś? - zakpił, powodując iż ciśnienie Sakury od razu podskoczyło. Po zaledwie kilku słowach ponownie był w stanie wyprowadzić ją z równowagi.

          - Nie, nie potknęłam się. Chciałam zapomnieć o osobach twojego pokroju - odparła z przekąsem, ponownie wbijając w niego iskrzące tęczówki.

          - Mojego pokroju? - warknął z wyraźną irytacją, zaciskając mocniej dłonie na kierownicy.

          - Patrz się na drogę! - skarciła go pośpiesznie, dostrzegając jak przeniósł spojrzenie czarnych  oczu na nią, ignorując drogę.

          - Bo? - zadrwił spoglądając na nią intensywnie.

          - Bo nas zabijesz! - krzyknęła spanikowana i w próbie zapanowania nad sytuacją wyciągnęła ręcę, chcąc złapać za kierownicę, gdy ten ją odtrącił.

          - Nie jestem aż taki głupi jak uważasz - odparł skupiając się ponownie na drodze, ani na chwilę nie ściągając nogi z gazu.

          Wywróciła oczami, nie chcąc zbytnio komentować jego słów, z którymi w żadnym stopniu się nie zgadzała. Zresztą miała wystarczająco dużo zastrzeżeń co do jego osoby.

          - Możesz trochę zwolnić? - spytała w miarę spokojnie, nie chcąc by ponownie odstawił jakiś numer.

          - Już mi nie ufasz?

          Nie słysząc żadnej odpowiedzi z jej strony, ośmielił się po raz kolejny zerknąć na nią kątem oka. Dostrzegając jak bije się z myślami nad jego pytaniem, uśmiechnął się do niej zadziornie.

          - Trzymaj się - rzucił łobuzersko i gdy tylko wjechał w zakręt chwycił dłonią za hamulec ręczny, wprowadzając tym samym cały samochód w kontrolowany poślizg.

          Sakura rozszerzyła tęczówki w przerażeniu, chwytając się pośpiesznie za rączkę umieszczoną nad oknem, przez które bez problemu widziała dym unoszący się z tylnich opon. Nie widziała tego nigdy na żywo. Jej doświadczenia w tym temacie opierały się jedynie na obejrzanych dotychczas filmach akcji. W istnym zdumieniu lustrowała zawadiacką minę Uchihy, nie potrafiąc wydusić z siebie ani słowa.

          Sasuke po chwili wyprowadził samochód na prostą, a łobuzerski uśmiech nie schodził z jego twarzy.

          - Ty… - wychrypiała Sakura, chcąc przemóc swoje przerażenie.

          - Nie było aż tak źle, co? - spytał zadziornie, przenosząc całe skupienie na jezdnię.

          Różowowłosa dziewczyna jakby za dotknięciem magicznej różdżki ocknęła się z chwilowego amoku.

          - I kto tu niby ma myśli samobójcze?! - wypaliła zszokowana, a dłonią dotknęła się swojej piersi. Jej serce dudniło w klatce piersiowej, jakby miało z niej wyskoczyć.

          - Wszystko było pod kontrolą - odpowiedział spokojnie.

          - Jesteś nienormalny - skwitowała z dezaprobatą.

- Masz coś w domu do jedzenia?

          - Że co proszę? - zapytała zbita z pantałyku.

          - Czyli nie - mruknął, zjeżdżając do jednego z fastfoodów.

          - Ej! - zaprotestowała.

          - Jestem głodny, a ty jeszcze bardziej. Po sklepach na pewno nie chce mi się chodzić, ani tym bardziej gotować - powiedział podjeżdżając pod okienko.

          Sakura siedziała jak zaklęta.

- Nie chce nic, wytrzymam do domu - odparła ostro. Wbrew jego słowom, miała jedzenie w mieszkaniu. Fakt, może nie za dużo, ale dla niej samej na pewno by wystarczyło.

          Spojrzał na nią z powątpiewaniem, a następnie zamówił wszystko podwójnie.

- Masz, jedz i nie marudź - powiedział po chwili.

          Haruno pomarudziła jeszcze chwilę pod nosem, narzekając bez przerwy na kruczowłosego mężczyznę i jego sposób bycia. Gdy tylko zjedli w samochodzie, Sasuke wznowił drogę do mieszkania dziewczyny. Sakura nie była zbyt zadowolona z faktu, by wpuścić dobrowolnie Uchihę do domu. Przecież jeszcze kilka tygodniu temu uznałaby taką sytuację za  surrealistyczną, jeśli nie totalnie głupią. Bo w końcu co ON miałby robić w jej domu? A odpowiedź, że ewentualnie czekałby aż się wyszykuje i wykąpie byłaby jak najbardziej nierealna i nie do pomyślenia. A jednak!

          Nigdy nie mów nigdy, pomyślała, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi frontowe, a Sasuke zaczął rozglądać się po jej klitkowatym mieszkaniu.

          - Nie spodziewałam się gości - mruknęła niezadowolona, podnosząc z ziemi pośpiesznie wczorajszą bieliznę, którą następnie wrzuciła do kosza na brudne ciuchy. Jej mieszkanie wyglądało w jeszcze gorszym stanie niż gdyrano przyszli Ino i Itachi, a wszystko przez pośpiech, by nie spóźnić się na wyścigi. Co i tak skończyło się pomalowaniem paznokci u tylko jednej dłoni.

- A tym bardziej nie ciebie - szepnęła pod nosem tak, by nie słyszał.

          Sasuke obrócił się raz wokół własnej osi, jakby skanując karymi tęczówkami jej mieszkanie i bez przerwy zastanawiając się, czy nie było mniejszego. Tyle dobrze, że łazienkę ma osobną, a ponoć zdarzało się, że w niektórych mieszkaniach prysznic znajdował się właśnie w salonie - istna paranoja.

          - Niczego nie ruszaj, pójdę się wykąpać i zmyć z siebie ten cholerny smar, zaraz wracam - powiedziała ostro, wyciągając z szafy jakąś czystą bluzkę i spodnie. Nie czekając nim odpowie, weszła do łazienki, zamykając za sobą zamek. W końcu Uchiha to nadal jedynie facet.

          Sasuke jak najbardziej wątpił w jej zaraz, niespodziewając się jej zobaczyć ponownie przez następne pół godziny, jak nie i dłużej. Może i była z tych kobiet, które potrafiły szybko się wyszykować, lecz na pewno zbyt prędko nie pozbędzie się smaru z twarzy. Padające w łazience krzyki i przekleństwa jeszcze bardziej go w tym utwierdzały. Parsknął śmiechem w rozbawieniu, słysząc złorzeczenia na jego temat i uważnie badał każdy detal jej mieszkania. Zresztą i tak nie widział nigdzie telewizora, więc pozostawało mu jedynie to. Wszędzie leżały gdzieś jakieś ciuchy, książki medyczne albo brudne naczynia. Normalnie jakby wszedł właśnie do pokoju Naruto w akademiku. Usiadłszy na jej łóżku oparł się o ścianę i tuż naprzeciwko dostrzegł średniej wielkości mapę świata a na niej powbijane małe szpileczki z kolorową końcówką. Na szczęście wzrok miał dobry, więc bez problemu potrafił rozpoznać mniej więcej, gdzie są powbijane. Nowy Jork. Paryż. Londyn. Seul. I wiele, wiele innych. Nieco znudzony po kilku minutach wyciągnął z kieszeni spodni telefon i słuchawki. Jedną z nich włożył do ucha, pozwalając szumien w nim głośnej muzyce, a jego oczy nadal błądziły po mieszkaniu Haruno, próbując znaleźć coś interesującego. Coś co zaspokoi jego nudę. I nie musiał aż tak daleko szukać, gdyż tuż po chwili dostrzegł leżący nieopodal pokaźnej wielkości zeszyt. W normalnych okolicznościach by to zignorował, w końcu co ciekawego może być w zwykłym zeszycie? Tym razem jednak znudzenie musiało pobudzić jego zainteresowanie, tak jak zniszczona twarda okładka, pozaginane rogi i wytarty grzbiet. Wszystko świadczyło o częstym używaniu. Piosenka dochodząca z małej słuchawki jeszcze bardziej kusiła go do niechwalebnego czynu.

Talk to me girl, tell me your lies

Let your secrets have no ties (...)**

Niepewnie wyciągnął dłoń ku tajemniczemu przedmiotowi, który następnie chwycił w swe palce i przyciągnął bliżej siebie. Opuszkami przejechał po okładce a następnie pomału zaczął rozwiązywać wiązania, które dzieliły go od treści zeszytu. Otworzył nieco pewniej zeszyt, pozwalając kartkom samym ułożyć się na odpowiedniej stronie. Jego oczom po chwili ukazał się duży wpis “nie bądź ciekawska” wykonany gwałtownie drukowanymi literami . Uniósł obie brwi w zdziwieniu, domyślając się, co kryją zapisane stronnice.

Nigdy nie przypuszcza,ł by jakakolwiek piosenka tak dobrze odzwierciedlała sytuację w jakiej się znajduje. W niedowierzeniu spoglądał na zeszyt, który zarazem był kluczem do wszystkich sekretów Sakury.

          - Pamiętnik? - szepnął, jednak jakie było jego zdziwienie, gdy odpowiedź została mu udzielona.

          - Tak, pamiętnik - warknęła zirytowana Haruno w samym ręczniku, idąca szybkim krokiem w jego kierunku. - Nie znasz takiego pojęcia jak prywatność? Może naucz się ją szanować - syknęła rozjuszona, wyrywając mu zeszyt.

          - A niby skąd miałem wiedzieć, że to pamiętnik - odparł oburzony, wzruszając beznamiętnie ramionami.

          Zmierzyła go wściekłym spojrzeniem, a krew ponownie odpłynęła z jej twarzy.

- Wynoś się stąd - rozkazała władczym głosem, który niespodziewanie zaczął jej drżeć. Nie tego się spodziewała, wychodząc z łazienki z naburmuszoną miną, chcąc go spytać o skuteczny sposób zmycia smaru z twarzy. To było więcej niż potrafiła znieść na tą chwilę. I wcale nie dlatego, że Uchiha mógł poczytać kilka pięknych epitetów przedstawiających jego osobę. Chodziło o coś więcej… Owy pamiętnik zaczęła pisać tuż przed rozpoczęciem studiów w Kyoto. Stronnice zeszytu kryły wszystko, o czym nie chciała teraz pamiętać. Wszystko co chciała zataić przed światem zewnętrznym. Nawet Ino i jej matka nie znały szczegółów zapisanych niebieskim atramentem. Przycisnęła mocniej pamiętnik do piersi, nie chcąc nawet myśleć, co by się stało, gdyby przeczytał coś, czego nie powinien.

Sasuke przyjrzał się jej uważnie, a następnie z ciężkim westchnięciem wstał z łóżka. Nie zamierzał protestować ani się z nią kłócić. Widział w jej szmaragdowych tęczówkach strach przed tym, co mógł przeczytać. Lecz nie zadając żadnego pytania wyminął ją, rzucając jej chłodne spojrzenie, a następnie, tak jak chciała, wyszedł z jej mieszkania.

Studentka z furią zatrzasnęła za nim drzwi, a następnie, trzęsąc się z tłumionej złości, odrzuciła pamiętnik z powrotem na łóżko, po czym wróciła do łazienki.

Teraz nigdzie się jej nie śpieszyło. Na pewno jej noga nie stanie w barze, w którym wszyscy mają świętować jego dzisiejsze zwycięstwo. Nie po tym, co właśnie próbował zrobić.

Gdy wreszcie po dłuższym czasie udało się jej zmyć z twarzy czarną maź, weszła pod prysznic. W momencie gdy wyszła z łazienki, cała pachnąca żelem truskawkowym, jej telefon zaczął wibrować jak oszalały na kuchennym blacie. Domyślała się, kto to może się do niej tak dobijać.

- Halo?

- Nie mów, że postanowiłaś zostawić mnie tu samą! - głośny protest Ino dobiegł ją z drugiej strony słuchawki.

- Nie mam zamiaru niczego świętować. Zwłaszcza zwycięstwa Uchihy - syknęła, idąc z telefonem do swojego ni to salonu, ni to sypialni, gdzie zaraz opadła na łóżko.

- Oho, znowu cię wkurzył - skwitowała przeciągle z rozbawieniem. - A już myślałam, że wcześniej postradałaś rozum, przytakując mu w warsztacie.

- To wcale nie jest śmieszne - mruknęła do słuchawki, po czym subtelnie przygryzła dolną wargę. - Nie będę świętować niczego, co ma z nim jakikolwiek związek i tyle - zaprotestowała i gdyby tylko mogła, tupnęłaby nogą, by jeszcze bardziej wyrazić swój sprzeciw.

- To przyjdź dla mnie. Porozmawiamy. Usiądziemy z daleka od niego i spędzimy a’la babski wieczór. No chodź... - powiedziała błagalnie, chcąc jakoś ubłagać różowowłosą przyjaciółke do zmiany zdania.

Sakura westchnęła ciężko, rozglądając się po małym pomieszczeniu. Jakoś nie chciało się jej siedzieć samej w czterech ścianach. Ale z drugiej strony, gdy tylko myślała o ponownym spotkaniu z Sasuke,czuła postepujący ból głowy. Jednak może Ino  miała rację - usiądą gdzieś z dala, porozmawiają na spokojnie. W końcu i tak planowały to zrobić.

- Gdzie jesteście?

Ostatnio zdecydowanie zbyt często zmienia zdanie.

          Oh! Jak bardzo żałowała swojej decyzji! Minęło pięć godzin od jej rozmowy telefonicznej z przyjaciółką, a one siedziały w kąciku pubu tak, jak to było zaplanowane. Z Sasuke również nie zamieniła ani słowa. Ba! Omijała go jak zarazę i on najwyraźniej wybrał identyczną taktykę, co aż przechodziło jej wszelkie wyobrażenia. Ale nikt nie wspominał, że Ino będzie połykać szota za szotem, a ona sama będzie kończyła pierwszy kufel piwa, w czego rezultacie blondynce było zdecydowanie daleko do osoby trzeźwej.

          - Mieliśmy rozmawiać a nie chlać - skwitowała ze zrezygnowaniem, opierając pobródek na otwartej dłoni, lecz żadnej sensownej odpowiedzi nie dostała.

          - Chodźmy potańczyć, proszę! - krzyknęła niespodziewanie nabuzowana Ino.

          Sakura uniosła brew, wątpiąc, by jej przyjaciółka była w stanie utrzymać się na nogach dłużej niż minutę.

          - No chodź! Nie daj się prosić! - Ino chwyciła ją za rękę, próbując wyciągnąć różowowłosą studentkę na parkiet.

          - Ino - westchnęła przeciągle.

          - Ten jeden, jeden raz chodź, zatańczymy jak za dawnych czasów.

Sakura spojrzała na nią z pobłażaniem. Nie miała zbytnio ochoty na tańce, lecz z drugiej strony nawet nie próbowała się dobrze bawić. Widok Uchihy trzymającego w rękach jej otwarty pamiętnik spartaczył jej humor na resztę wieczoru.  Musiała jednak przyznać bez bicia, że odkąd tylko weszła do pubu uwielbianego przez studentów Konohy, muzyka zachęcała ją do oddania się w wir tańca “jak za dawnych czasów”, jak to właśnie ujeła Ino. Jednak obawiała się, że na jednym tańcu wcale się nie skończy, chociaż... może wyszłoby mi to na dobre? Zwłaszcza Yamanace, która podczas ruchliwych tańców może by trochę wytrzeźwiała. Kto wie... Zawsze warto było spróbować. Ona na pewno nie będzie targać pijanej przyjaciółki do akademika.

Wstała leniwie od stolika i niepewnym krokiem szła za Ino, która cała w skowronkach prowadziła ją na parkiet. Sakura czuła, że potrzebuje jeszcze czegoś, by wzmonić swoją pewność siebie. Pół roku jej noga nie stała na parkiecie i z każdym nowo postawionym krokiem ogarniały ją coraz wieksze obawy. A co jeśli zrobi z siebie kolejne pośmiewisko? Potrzebowała tak zwanego strzemiennego, lecz nie było nawet szans, by dobiła się do baru w przeciągu pięciu następnych minut - tłum zdecydowanie by jej na to nie pozwolił, a Ino tym bardziej. Szmaragdowymi tęczówkami zaczęła przyglądać się ludziom ze studiów. Nagle Ino została zatrzymana przez Itachiego, który złapał ją za przedramię.

- Jesteś kompletnie pijana - oznajmił z niedowierzaniem.

- No to rzeczywiście jest nowość - wtrącił chłodno niespodziewanie Sasuke, bawiąc się pełnym kieliszkiem. Przyglądał się w niemałym zdziwieniu blondynce i towarzyszącej jej Haruno, która w przeciwieństwie do Ino była praktycznie trzeźwa.

Sakura natomiast ignorowała jego spojrzenie, skupiając całą uwagę na Itachim.

- Będę mieć na nią oko - powiedziała, obdarzając go bladym uśmiechem.

          - Chodź, idziemy tańczyć - wybełkotała Ino chwiejąc się na własnych nogach.

          Sakura przekręciła lakonicznie oczyma, chcąc mieć to już za sobą.

          - Chwila - mruknęła, przenosząc swój wzrok na dwa kieliszki znajdujące się na stoliku braci. Moment zastanowienia… I chwyciła pośpiesznie za dwa kieliszki i wypiła je zachłannie, jeden po drugim.

          Sasuke w zdziwieniu spoglądał na własny kieliszek, który jeszcze przed chwilą znajdował się przed jego nosem.

          - Hej! - zaprotestował srogo, lecz Sakura wystawiła mu jedynie język i tym razem to ona chwyciła przyjaciółkę za rękę, ciągnąc ją tym samym na parkiet.

          Itachi parsknął śmiechem w rozbawieniu.

          - No nic, to idę zamówić kolejną kolejkę - powiedział ze śmiechem, wstając od stolika, gdy jego kare tęczówki bez przerwy przyglądały się tańczącej już Ino.

          Sasuke natomiast wziął przykład z brata i również spoglądał na parkiet, uważnie przyglądając się nie tylko Yamanace ale i różowowłosej studentce. Tańczyły wraz z resztą do znanego Moves Like Jagger, wyraźnie dobrze się czując przy tym utworze, lecz gdy tylko dobiegł on końca, a następna melodia zaczęła lecieć z głośników, obie niespodziewanie przystanęły na przeciwko siebie. Wymieniły się zadziornymi spojrzeniami, po czym wraz z pierwszym mocnym uderzeniem basów ich dłonie zderzyły się ze sobą, a one same po ułamku sekundy odskoczyły od siebie i zaczęły tańczyć dobrze znany sobie układ, który niejednokrotnie tańczyły do Pump it.

          - Jest inna - wtrącił nagle Itachi, powracając do ich stolika z tacą wypełnionymi nie tylko szotami wódki, ale także jagger monstera i sambuci. Tequilla również się przewinęła tu i ówdzie.

          Sasuke spojrzał na brata kątem oka.

          - Powiedz mi coś, czego nie wiem - odparł, biorąc pierwszy lepszy kieliszek, którego zawartość zaraz rogrzała go od wewnątrzi.

          Ponowne parsknięcie śmiechu wydobyło się z krtani Itachiego.

          - Akurat wydaje mi się, że mimo wszystko wiesz o niej więcej niż ja - skwitował, rzucając mu zadziorny uśmieszek.

          - Swoje spekulacje zostaw dla siebie - wypalił, dobrze wiedząc, że Itachi jest już na granicy rozpoczęcia swych dociekliwych pytań i irytujących go gadek.

          - Dobra, dobra… Ja tylko nie wierzę w przypadki - zaśmiał się starszy z braci, również pijąc kieliszek alkoholu.

          Oboje obserwowali tańczące dziewczyny, które wyraźnie świetnie się bawiły. Nawet Ino wydawała się chwilowo wytrzeźwieć, natomiast na ustach Sakury znajdował się szeroki uśmiech, świadczącej o jej wielkiej pasji. Nieświadoma tego Haruno ponownie uchyliła rąbka tajemnicy młodszemu z braci. Mógł doskonale zobaczyć, jak bardzo musi kochać taniec, ale mimo wszystko przez jakieś wewnętrze przekonanie postanowiła zrezygnować z niego. Kolejne pytanie pojawiło się w jego głowie: dlaczego?

          Nagle obie pod wpływem emocji, jakie dostarczał im taniec, wskoczyły na dwa odrębne stoliki. Wszystko niemal przypominało minibitwę na taniec, którą bezprecedensowo wygrywała obecnie Haruno, gdyż każdy krok Ino nadal był nieco chwiejny. Kto wie, jakby to wyglądało, gdyby obie były kompletnie trzeźwe. Lecz po chwili zdarzyło się coś, czego nikt z obecnych się niespodziewał - Ino runęła niczym kłoda z drewnianego stolika i nim Sasuke zdążył się zorientować, Itachi czym prędzej pognał ku niej. Muzyka momentalnie przestała grać, a w szoku spoglądali na leżącą na ziemi blondwłosą studentkę.

          Sakura również zeskoczyła z powrotem na ziemię i po krótkiej chwili, zbierała przyjaciółkę z podłogi.

          - Jak ja cię któregoś dnia… - syknęła zdenerwowana Sakura, łapiąc Ino za ramię i próbując podnieść ją na równe nogi. Co wbrew pozorom nie było aż takim prostym zadaniem, jakby mogło się wydawać. Ale Itachi zaraz bez problemu podciągnął ją do góry.

          - Oops - szepnęła Ino, spoglądając na porozbijane wokół szklanki i przewrócony stolik.

          - Oops? - warknął zły Itachi, a z ust Yamanaki zaraz wydobiło się pijackie czknięcie.

          Sakura przeczesała w zdenerwowaniu gęste różowe włosy.

          - Zaprowadzę ją do łazienki - powiedziała do Itachiego, widząc, jak przyjaciółka zaczyna przystawiać sobie dłoń do ust.

          - Nie - zaprotestował hardo Uchiha. - Ja ją zabiorę, a ty baw się dalej - oznajmił, spoglądając w niezadowoleniu na swoją dziewczynę, którą zaraz wziął na ręcę i zaczął prowadzić do damskiej toalety na tyłach pubu.

          Spoglądała w niedowierzaniu za oddalającym się Itachim. No przecież nie może zostawić jej tak samej. Fakt, nie wątpiła w zdolności opiekuńcze Itachiego, ale… Ale… No właśnie, ale co? Wykrzywiła usta w grymasie, nie wiedząc, jak odpowiedzieć sobie na to pytanie. To oczywiste, że się o nią martwiła. Przecież gdyby nie zgodziła się na jej kolejną zachciankę, do niczego by nie doszło. Chociaż wtedy Ino bez wątpienia spałaby już pijana przy ich stoliku. Lekko zdruzgotana nie wiedziała,co było gorsze. Z ciężkim westchnięciem ruszyła za nimi. Może przynajmniej pomoże jakoś Itachiemu w ogarnianiu przyjaciółki. Jednak gdy była w połowie drogi, tuż przed nią stanął młodzy z braci.

          - Nie radziłbym - powiedział chłodno, trzymając w ręku nowo otwarte piwo.

          - Facet nie będzie mi rozkazywał - skwitowała, świdrując go iskrzącymi z wściekłości szmaragdowymi tęczówkami, po czym zaczęła go wymijać, ale tak jak i wcześniej chwycił ją mocno za przedramię.

          - Nie rozkazuję ci - syknął wściekły jej fałszywymi oskarżeniami. - Wyrażam swoją opinię. Oboje wiemy, że zrobisz to, co będziesz chciała, a ja skwituję to później poprzez “a nie mówiłem”.

          I wraz z tymi słowami puścił jej ramię i oddalił się jako pierwszy.

          Sakura przeklnęła siarczyście pod nosem i, ignorując jego słowa, wznowiła swe kroki w stronę toalet. W końcu co takiego złego mogło się stać?

          Wchodząc do praktycznie pustej łazienki, wyraźnie słyszała dobiegające z kabiny dla inwalidów odgłosy wymiotów. Nie musiała być geniuszem, by wiedzieć, komu zaszkodziła zbyt duża dawka alkoholu. Z dezaprobatą pokręciła głową i już miała zapukać do drzwi kabiny, gdy nagle usłyszała wyraźnie poddenerwowanego Itachiego.

          - Do jasnej cholery, co się z tobą ostatnio dzieje, Ino? - dopytywał w złości, a Sakura przystanęła w miejscu. - Zachowujesz się irracjonalnie i bezmyślnie w stosunku do wszystkich - warknął.

          Ino wybełkotała coś pod nosem, czego Sakura nie była w stanie dokładnie usłyszeć.

          - Na miłość boską! Ona nie jest małym dzieckiem Ino! - krzyknął, a Ino ponownie zaczęła zwracać. - Nie potrzebuje nadzoru dwadzieścia cztery na siedem i nie potrzebuje, byś ciągle ją ograniczała i decydowała o jej życiu!

          Oh, jak bardzo chciała teraz przywalić Sasuke w tę jego buźkę, gdy tylko go zobaczy. Miał rację. Miał cholerną rację! Ale ona jak ta głupia jak zwykle musiała postanowić na swoim i standardowo żałowała już, że tu przyszła.

          - Nic nie rozumiesz - wtrąciła Ino, co tym razem jej przyjaciółka była w stanie wyraźnie usłyszeć.

          - To mnie w takim razie oświeć - rozkazał poirytowany całą sytuacją. - Odkąd tylko wróciła, ty diametralnie się zmieniłaś. I jeszcze w dodatku ta piosenka! Przez ciebie cały kontrakt płytowy mógł szlag trafić, jeśli ona rzeczywiście by zatańczyła do niej na konkursie. I doskonale o tym wiesz.

          - Chciałam tylko, by posłuchała

Sakura wstrzymała oddech, nie dowierzając temu, co właśnie słyszy. Doskonale pamiętała wieczór, w którym dostała e-mail od przyjaciółki z Lie to me, by ją przesłuchała i dała znać, co o niej sądzi.  A ona przypadła jej na tyle do gustu, by wykorzystać ją do układu tanecznego z Miyavim, nie pytając Ino o zdanie. Zresztą skąd miała wiedzieć, że nie może? Że nie powinna albo kogoś przyszłość może zostać zniszczona? Dopiero po nakręceniu filmiku, który miał trafić do pre-eliminacji na konkurs wysłała go Ino, stawiając ją przed faktem dokonanym, że wykorzystała właśnie tę piosenkę.

- To i tak nie tłumaczy twojego ostatniego zachowania - warknął zły Itachi, który już nie brzmiał tak miło. Jego śmiechy i zgryźliwe teksty zniknęły, gdy tylko Ino spadła ze stołu. Gdy tylko do nich dobiegł, widziała strach w jego oczach. Przecież Ino z łatwością mogła sobie coś zrobić, ale na szczęście najprawdopodobniej skończy się tylko na wielkim kacu i kilkunastu siniakach.

Sakura, nie chcąc dłużej być świadkiem ich rozmowy, która notabene była niemalże o jej osobie, zaczęła wycofywać się z łazienki, a głos Itachiego zaczął zanikać, aż wreszcie po wyjściu z pomieszczenia, całkowicie ucichł. Oparła się o ścianę, spoglądając nieobecnymi tęczówkami na bawiący się dobrze tłum. Muzyka również ponownie umilała wszystkim czas. Nie było nawet śladu po upadku Ino. Stolik został postawiony, a potłuczone szklanki pozamiatane, aby ktoś na nich przez przypadek nie stanął.

Czując jak oddycha pośpiesznie, przystawiła dwa palce do swej szyji chcąc sprawdzić puls, który zdecydowanie był zbyt szybki. Czuła się, jakby Sasuke ponownie zaczął driftować, budząc paniczny strach zmieszany z oniemieniem. Miała najszczerszą ochotę wyjść teraz z pubu i uciec do domu, lecz nagle zawiesiła swój wzrok na Kibie, a świat przestał wirować wokół niej. Wzięła kilka głębszych oddechów, chcąc zapanować nad swoim drżącym ciałem. Mając pewność, że znowu nie przyjdzie jej do głowy żaden głupi pomysł, wyciągnęła z kieszeni małą, białą tabletkę i połknęła ją pośpiesznie bez popijania i z bladym, sztucznym uśmiechem zaczęła iść ku staremu znajomemu, przy którym zaraz usiadła.

- I jak, żyje ona? - spytał nieco zaniepokojony Inuzuka.

- Ledwo - parsknęła. - Rano będzie wydzwaniać do wszystkich i skarżyć się na kac giganta. I coś czuję, że rozkaże nam, byśmy nie pozwolili jej więcej tak chlać.

Kiba zaśmiał się głośno, nie wątpiąc w słowa przyjaciółki.

- Chyba aż wyłącze telefon - powiedział z rozbawieniem. - Piwo? - spytał, podając jej zamkniętą jeszcze butelkę.

Sakura przyjrzała się butelce z zastanowieniem.

- Nie, dzięki - odparła spoglądając w bok na Naruto śmiejącego się wraz ze swoją dziewczyną. Miała przeczucie, że jeśli teraz zacznie pić, podzieli los przyjaciółki, a tego nie chciała. Pomimo jeszcze młodego wieku nie zamierzała ponownie upijać się do nieprzytomności. Ktoś naprawdę musiałby nieźle namieszać w jej życiu, by raz jeszcze sięgnęła po alkohol w dużej dawce.

Nagle poczuła jak ktoś niespodziewanie obejmuje ją ramieniem. Zdziwiona spojrzała w bok, napotykając się na bursztynowe oczy.

- O proszę, kogo tu przywiało? - spytał Satoru. Cuchnął alkoholem,  którego tak samo jak Ino wypił zdecydowanie zbyt dużo. - Zastanawiam się, czy przelecenie dziewczyny Sasuke wystarczająco by go wkurzyło? - zadrwił, przyglądając się jej uważnie.

Kiba poderwał się ze swego miejsca, jednak Sakura machnęła dłonią, by dał sobie spokój - w końcu nie z takimi gagatkami dawała sobie już radę. Nieprzejęta jego słowami, ściągneła z siebie jego ramię, bez przerwy rozglądając się po ludziach. Gdy tylko dostrzegła osobę, której tak bacznie poszukiwała, wskazała palcem na Ayanami.

- Tam stoi jego dziewczyna - odparła beznamiętnie, chcąc go spławić. - Więc takie propozycję radzę do niej składać.

Satoru spojrzał na osobę wskazaną przez Sakurę, a następnie prychnął pod nosem rozbawiony.

- Co? To moja siostra. Tylko się z nią pieprzył - skwitował zaczepnie, po czym dodał. - Ale za to ty… - powiedział, owijając kosmyk różowych włosów wokół swego palca.

Brwi Haruno zmarszczyły się agresywnie, a następnie uderzyła w jego dłoń i odepchnęła go od siebie. Nowością było dla niej, że ta dwójka była ze sobą spokrewniona. Jednak jakoś nie zdziwiła ją informacją o relacjach na lini Sasuke - Ayanami i vice versa. W końcu z daleka było widać, jak na siebie patrzą. Po raz pierwszy dostrzegła to feralnej nocy pod siłownią, gdy po raz pierwszy poznała kruczowłosą studentkę dziennikarstwa. Nawet teraz, gdy wspomniana dwójka stała kilka metrów od niej i rozmawiała ze sobą, nie robiła na niej wrażenia. Ich życie, niech robią ze sobą, co tylko chcą. Tylko nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego była zawiedziona niepojawieniem się Sasuke tuż po jej wyjściu z łazienki z napomkniętym wcześniej “a nie mówiłem”. W końcu miał stuprocentową rację. A ona jakoś musiała teraz to zaakceptować.

- Ale za to ja nie mam i nie będę nigdy mieć nic wspólnego z tym panem, więc łapy precz - powiedziała o dziwo spokojnie. Miała dość ciągłych kłopotów, więc nawet pijanemu głupcowi nie zamierzała dać się wyprowadzić z równowagi.

- Uuu. Tygrysica - parsknął, puszczając oczko do Kiby, który już zaciskał pięści do białości.

- Jesteś zalany w trupa, Satoru, wracaj do domu i nie szukaj kłopotów - warknął Inuzuka, spoglądając na niego spode łba. Lecz Hayashi nie zamierzał tak łatwo odpuszczać. Nie teraz, gdy dostrzegł swoją zwierzynę. Ponownie objął ramieniem Haruno, przyciągając ją bliżej siebie.

- Popieram mojego kolegę. Wracaj do domu - rozkazała, spoglądając prosto w jego bursztynowe oczy. Zastanawiała się, jakim cudem może być bratam Ayanami, gdy oboje wyglądali całkowicie inaczej. Nawet ich oczy diametralnie się różniły. W żadnej partii ciała nie dostrzegała między nimi ani krzty podobieństwa. A jednak Kiba nie zaprzeczył, więc musiała to być prawda.

- Wrócę jedynie z tobą, maleńka. Chodź, zrobimy temu sukinsynowi na złość - wyszeptał, opuszkami palców drugiej dłoni chwytając ją za podbródek.

- Satoru… - syknął ostrzegawczo Kiba, chcąc go przywrócić do porządku. Ale standardowo rywal Sasuke ani myślał, by się kogoś słuchać.

Sakura uraczyła go perlistym rozbawieniem, wyśmiewając tym samym jego insyunuację i niemoralną propozycje.

- Wracaj do domku, siostrzyczka na pewno cię ulula - odparła zadziornie. - Chociaż muszę ci przyznać, jest w nim coś ze skurwysyna - dodała, nie potrafiąc się powstrzymać. W końcu Satoru z tym określeniem trafił w samiusieńką dziesiątkę.

- Wolałbym, żebyś to ty mnie dziś ululała - powiedział, próbując być uwodzicielskim, nie odwracając spojrzenia od jej szmaragdowych ślepiów.

Sakura westchnęła ciężko, chcąc, by jak najszybciej dał jej spokój. Pijackie zaloty nigdy na nią nie działały,lecz nużyły. Gdy już miała się odezwać, Satoru przeniósł swoją dłoń na jej udo.

- Dobra, koniec tego dobrego - powiedział srogo Kiba, siłą odciągając Satoru od przyjaciółki.

Sportowcowi ten ruch zdecydowanie się nie spodobał, więc zamachnął się, pragnąc dać mu nauczkę, gdy niespodziewanie ktoś złapał go za rękę.

- Nie ładnie bawić się beze mnie - wtrącił buntowniczo Naruto i nie czekając nawet na jego dalszą reakcję, pierwszy wymierzył cios, posyłając szatyna na deski. - Zemsta rzeczywiście jest słodka - powiedział, strzepując obolałą od uderzenia dłoń. Wreszcie mógł się odegrać za wypadek, jaki spowodował Hayashi kilka miesięcy temu, który wyeliminował go z tegorocznych mistrzostw. I tak jak w przypadku upadku Ino, muzyka ucichła i każdy spoglądał na leżącego na ziemi studenta, chcąc dowiedzieć się, co dokładnie się stało.

- Pożałujesz tego - wycedził przez zaciśnięte zęby Satoru, podnosząc się z podłogi. Wierzchiem dłoni otarł szkarłatną krew z kącika ust i morderczym wzrokiem lustrował Naruto.

Sakura miała już tego serdecznie dość. Zdeterminowana wstała z krzesełka, stając pomiędzy rywalami.

- Posłuchaj, frajerze. Spadaj do domu i wytrzeźwiej, zamiast robić aferę o przegrany wyścig. Życie to nie pieprzona bajka, więc pogódź się z przegraną. A za rok postaraj się być lepszy, może wtedy uda cię zdobyć tytuł. Zamiast robić awantury, powinieneś uczyć się od najlepszych - powiedziała ostro, prawiąc mu kazanie niczym matka dziecku.

Usłyszała ciche parsknięcie zza siebie, lecz nim zdążyła obejrzeć się kogo tak bardzo rozweseliła, poczuła ostre i silne uderzenie w policzek, przez które z impetem upadła na drewnianą podłogę. Jej źrenice rozszerzyły się w przerażeniu, nie za bardzo wiedząc, co się właśnie stało. Niepewnie  uniosła głowę do góry, chcąc spojrzeć na swojego oprawcę, gdy niespodziewanie dostrzegła, jak Sasuke chwyta Satoru za krtań w żelaznym uścisku i przyciska do ściany. Jak zaklęta opuszkami palców dotknęła piekącego policzka.

- Tyyy….! - wrzasnął Naruto z rosierdzeniem, który już zamierzał dołączyć się do Sasuke, by dać Satoru ostrą nauczkę, gdy nagle Kiba złapał go od tyłu za ramiona. Pomimo iż popierał jego wściekłość, gdyż i on nie był ostoją spokoju, to nie zamierzał dopuścić do wielkiej bijatyki. Jeszcze tego brakowało, żeby wszyscy zostali wyrzuceni z pubu na zbity pysk.

- Nic ci nie jest? - spytała zaniepokojona Hinata klękająca tuż przy niej.

Pokręciła głową, nie będąc w stanie wydobyć z siebie ani słowa. Cała się trzęsąc obserwowała rozwijającą się sytuację. Jeszcze nigdy nikt jej nie uderzył. Nawet Miyavi nigdy nie podniósł na nią ręki. Choć kilka razy było blisko, to przenigdy nie wymierzył w nią ciosu.

Ayanami zaraz znalazła się tuż przy Sasuke, wrzeszcząc coś i na niego i na swojego brata. Lecz ona nie słyszała ani słowa. Była kompletnie wyłączona na świat zewnętrzny. Cała lewa strona twarzy piekła ją niemiłosiernie, a w ustach poczuła po chwili cierpki posmak krwi.

Nieobecnym wzrokiem spoglądała na spięte plecy Uchihy, który w czystej furii bez przerwy trzymał rywala za szyję.

Czując wzbierającą w niej złość, podniosła się z ziemi skupiając swe spojrzenie na Satoru i jego cwaniackim spojrzeniu. Zahipnotyzowana wyminęła dwóch kłócących się przyjaciół. Naruto wcale nie podobało się, że nie był w stanie oddać Satoru za uderzenie wymierzone w Sakurę. Z każdym nowo zrobionym krokiem jej słuch zaczął ponownie się wyostrzać, a wszystkie szepty i słowa już po chwili były przez nią słyszane.

- Zabieraj stąd braciszka, nim ktoś zrobi mu krzywdę - powiedział z furią w swym głosie Sasuke, puszczając Satoru i wciskając go w ramiona Ayanami, która nies zczędziła bratu niemiłych słów. W końcu i ona była kobietą. A kobiet się nie bije.

- Ty… - szepnęła, drżącym głosem Sakura, stając oko w oko ze swym oprawcom. - Pożałujesz tego! - krzyknęła z zaszklonymi oczami i już miała się na niego rzucić, gdy niespodziewanie poczuła jak silne ramiona oplatają ją od tyłu i odciągają. Krzyknęła w rosierdzeniu, nie wierząc, że nie była w stanie ani razu go nawet uderzyć.

- Idź! - rozkazał ktoś.

A ona doskonale znała ten głos. Wystarczyło, że spojrzała za siebie, by dostrzec, w czyich ramionach właśnie się znajduje. Sasuke trzymał ją mocno, wściekłymi tęczówkami śledząc, jak Ayanami siłą wyprowadza brata z pubu. Jednak dla pewności, że i jej nic nie zrobi, Juugo wraz z Suigetsu powędrowali tuż za nią.

Nie chcąc robić dalszego widowiska, Sasuke od razu skierował się z nią na zaplecze pubu, nie puszczając jej ani na chwilę. Sakura szarpała się i krzyczała bez przerwy w jego ramionach, próbując wydostać się z jego uścisku. Lecz on puścił ją dopiero gdy wydostali się na zewnątrz tylnim wyjściem.

Była tak wściekła, że zaciśniętymi pięściami zaczęła uderzać w klatkę piersiową Sasuke, a łzy ciurkiem spływały po jej policzkach. Jednak nie przykładała się tak dokładnie, jak to było podczas jej wyżywania się na worku treningowym. Jej uderzenia były chaotyczne i niedokładne. W dodatku brakowało im siły.

- Trzeba przyłożyć lodu - powiedział Sasuke, spoglądając na nią zaniepokojony.

Ale ona nie zaprzestawała swych uderzeń, które nie robiły na nim żadnego wrażenia. Wiedział, że to uderzenia to nic w porównaniu z tym, co zazwyczaj dostaje worek na siłowni. Widział, jak cała się trzęsła w przerażeniu, które sparaliżowało ją z samego początku. Dostrzegając, jak z każdym nowym uderzeniem coraz bardziej zaczyna brakować jej sił, chwycił ją mocno za nadgarstki, a następnie przyciągnął bliżej siebie.

Wreszcie zdobył jej uwagę.

Sakura niepewnie uniosła głowę do góry, spoglądając zapłakanymi tęczówkami na jego twarz.

- Trzeba ci przyłożyć lodu - powtórzył, zaciskając mocniej szczękę. Nigdy by się nie spodziewał, że będzie świadkiem tego, gdy różowowłosa studentka opuści wszystkie chroniące ją bariery. Że jej żelazna kurtyna opadnie właśnie przed nim. I pomimo iż kreowała się na silną osobę, w środku była niestabilną uczuciowo studentką, która miała wyjątkowo cieżkie życie. I która, przede wszystkim, nadal skryła wiele tajemnic.

Skinęła głową, popierając jego słowa. W końcu jak się jutro pokaże rodzicom z wielkim siniakiem na policzku?
          Bez zbędnego pytania Sasuke zamówił taksówkę, która przyjechała po nich po chwili. Nie zamierzał pozwolić jej w tym stanie wracać samej do domu. Sakura ani razu nie odezwała się podczas powrotu do domu. Również nie protestowała, gdy osoba, która zuchwale dobierała się do jej pamiętnika jeszcze kilka godzin wcześniej, odwoziła ją do domu. Nie kwestionowała nawet, kiedy kruczowłosy ponownie krzątał się po jej mieszkaniu. Ani gdy przystawiał do jej policzka kolejną mrożonkę, którą okazało się zamarznięte spaghetti. Nic a nic jej to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie...

Tuż po przebudzeniu spoglądała bladymi tęczówkami w żółtawy sufit, zastanawiając się, czy wydarzenia z poprzedniej nocy były rzeczywiście prawdziwe. Jednak gdy tylko dotknęła policzka, szara rzeczywistość uderzyła w nią z impetem. To wcale nie był zły sen.

Przypominając sobie o wydarzeniach po usiadła na łóżku jak oparzona, a jej wzrok zaczął błądzić pośpiesznie po mieszkaniu w poszukiwaniu Uchihy. Lecz nigdzie go nie było. Łazienka również świeciła pustką. Ostatni raz zapamiętała go, gdy ona leżała na łóżku, a on przykładał jej zamrożone jedzenie do sinego policzka.

- Musiałam zasnąć - szepnęła, dostrzegając klucz od mieszkania na posadzce w kuchni tuż przy ościeżnicy. Domyśliła się, że najprawdopodobniej zamknął drzwi od zewnątrz a następnie wsunął klucz pod drzwiami. Niechętnie weszła do łazienki z zamiarem spojrzenia w lustro. Tak, jak się spodziewała, widok wcale nie był aż taki zachwycający. Siniak nie rzucał się aż tak mocno w oczy, ale nadal był widoczny. Przeklęła pod nosem na pijanego Satoru, którego w rzeczywistości nic nie usprawiedliwiało. Ale również klęła na samą siebie. W końcu gdyby nie postanowiła się wtrącić, nic by takiego się nie stało. Wróciłaby do domu i spokojnie położyłaby się spać. A tak to nieświadomie zrzuciła grubą powłokę, pod jaką się ukrywała od dłuższego czasu. Sam Sasuke zaś był w stanie dostrzec jej łzy. Ponownie.

- To zdecydowanie jest pora na ograniczenie kontaktów z nim. Zdecydowanie - mruknęła schylając się i z szafki pod zlewem wyciągając duże wiklinowe pudełko wypełnione kosmetykami. Nie zamierzała zawieść brata i nie pojawić się na rodzinnym obiedzie tylko i wyłącznie ze względu na jakiegoś siniaka, ale też nie zamierzała pojawiać się tam posiniaczona. Stwierdziłą, że pora sięgnąc po drastyczne środki, jakim był pełny makijaż, który zazwyczaj nosiła jedynie na konkursy taneczne bądź też na większe imprezy w Kyoto.

Czterdzieści minut.

Tyle jej zajęło położenie na twarz makijażu, który idealnie zakrył siniaka. Nie chcąc dalej patrzeć w swe odbicie, zaczęła się ubierać. Tuż po podgrzaniu i zjedzeniu rozmrożonego w nocy spaghetti, wyszła z domu zarzucając na siebie swój szmaciany plecak. Nim jednak zacznie kierować się do rodzinnego domu, musiała odebrać rower spod kawiarni, który kwitł pod nią aż od piątku, gdy była zmuszona zostawić go przez koncert. Ku jej szczęściu pogoda wcale nie odzwierciedlała jej pochmurnego humoru. Późno wiosenne słońce świeciło wysoko na nieboskłonie, oświetlając swymi ciepłymi promieniami jej nieco pomarańczowe oblicze.

Jednak gdy tylko dotarła pod kawiarnię, miała najszczerszą ochotę usiąść po turecku na chodniku i rozbeczeć się jak małe dziecko. Rozchyliła usta w niemałym szoku, widząc jak jej rowerowi brakuje kół. Wściekła uderzyła stopą w ramę roweru, który już raczej nie będzie jej przydatny, po czym sfrustrowana usiadła na pobliskiej ławce.

- Gorzej już być nie może - warknęła pod nosem, zastanawiając się, jak niby ma się dostać na drugą stronę Konohy, gdy akurat w ten rejon nie ma nawet niedzielnych autobusów. Ino natomiast na pewno nie wytrzeźwiała na tyle, by była w stanie wsiąść za kółko. Po za tym źle by się czuła, gdyby teraz do niej zadzwoniła z taką prośbą. Najpierw wolała z nią wyjaśnić kilka spraw.

Słysząc ryk silnika motorowego od razu schyliła głowę w dół, powtarzając w głowię jak mantrę “proszę nie, tylko nie on, tylko nie on”. Lecz akurat w tym szczęścia nie miała. Najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Sasuke był ostatnią osobą, którą spodziewała się właśnie spotkać. Zwłaszcza po tym, co wydarzyło się wczoraj.

Nagle ryk ustał, a ona sama przymknęła mocno powieki, chcąc stać się niewidzialną.

- Czyżby kolejny pech? - usłyszała znajomy ton głosu.

Psiakrew!

- Czy ja się od ciebie nigdy nie uwolnię? - westchnęła, unosząc wzrok do góry, a żelazna kurtyna ponownie zapadła. Sasuke siedział na swoim Ducati, którym ją niegdyś potrącił, a jego kare oczy spoglądały na nią uważnie przez szparę w kasku. Czuła na sobie jego badawczy wzrok, który zawiesił na jej gładkim policzku.

- Nie wytrzymałabyś długo beze mnie - odpowiedział swoim standardowo chłodnym głosem. Lecz na tym nie zamierzał kończyć rozmowy.

- Wszystko w porządku? - dodał tak samo nagle, jak się pojawił. Nie spodziewali spotkać się dzisiejszego dnia. Sądził, że dziewczyna cały dzień spędzi w domu pod kołdrą i wcale by jej się nie dziwił. Jednak jak gdyby nigdy nic młoda Haruno siedziała naburmuszona na ławce tuż przy nieczynnej w niedzielę kawiarni, w której pracowała.

- Nie - burknęła, napowietrzając policzki, po czym wskazała na swój wybrakowany rower.

Sasuke widząc brakujące koła uniósł brew w zdziwieniu, a następnie z jego krtani wydobyło się ciche parsknięcie.

- No cóż, musisz sprawić sobie nowe koła, chociaż chyba taniej byłoby kupić nowy rower - powiedział rozbawiony.

Sakura zmierzyła go chłodnym spojrzeniem, po czym wstała z ławki i zaczęła kroczyć w stronę domu rodziców. Innego wyjścia z tej sytuacji nie było. A słowa Sasuke jeszcze bardziej ją zdenerwowały, gdyż po raz kolejny miał całkowitą rację.

- Znowu strzelasz fochy? - rzucił za nią.

- Czeka mnie co najmniej dwugodzinny spacer. Śpieszy mi się - odpowiedziała, spoglądając na niego przez ramię.

- Podwiozę cię - wypalił niespodziewanie, powodując, iż przystanęła w miejscu ze zdziwienia.

- Co powiedziałeś? - spytała, odwracając się w jego stronę.

- Podwiozę cię, jeśli chcesz. I tak nie mam nic innego do roboty. No chyba, że chcesz, by to słońce stopiło ten staranny makijaż.

Zamrugała kilka razy, analizując w głowie jego słowa. Dotknęła niepewnie swego rozgrzanego policzka, przeklinając w myślach jego błyskotliwość. Zastanawiała się, czy ten makijaż aż tak rzucał się w oczy, czy powiedział to tylko i wyłącznie dlatego, że wiedział o istnieniu siniaka.

          Przygryzła wargę szczerze rozmyślając nad jego propozycją, która wcale nie była taka głupia. Wywróciła oczami, podchodząc do niego. I czego ona nie robi dla swojego brata? Nawet zgadza się na przejeżdżkę z Uchihą we własnej osobie. No kto by pomyślał.

          - Dzielnica Ueno - powiedziała, na co ten skinął głową.

          - Wsiadaj - odparł, ściągając z siebie swój kask i podając go jej.

          - A ty? - zapytała, biorąc niepewnie do rąk czerwony przedmiot i wsiadając niepewnie na tył motocykla.

          - Nadal mi nie ufasz?

          Spojrzała na niego z pobłażaniem.

          - Gdy wczoraj to powiedziałeś, niemal nas nie zabiłeś! - sparowała, przypominając sobie jego wczorajsze zagranie.

          - Przecież mówiłem, że panowałem nad wszystkim - skwitował parsknięciem. - Ubieraj kask i trzymaj się mocno - rozkazał, poprawiając rękawiczki.

          - Trzymać się czego mocno? - spytała po chwili skołowana, ale ta, jak chciał, założyła jego kask. Chociaż wolała, by i jego głowę coś chroniło.

          - Żartujesz sobie? - zaśmiał się, mierzwiąc w międzyczasie włosy.

          Głowa Sakury zaczęła poruszać się zaraz na prawo i lewo.

          Sasuke westchnął ciężko, a następnie chwycił jej dłonie i oplótł je wokół swojego pasa.

          - Wnioskuję że to twój pierwszy raz, więc nawet nie próbuj się puszczać. Jakby co, to krzycz - powiedział przez ramię i ruszył.

          Jeszcze nigdy nie była tak przerażona, jadąc jakimkolwiek środkiem transportu. Ale z drugiej strony miała niezłą frajdę. Co chwilę chichrała się pod nosem, bądź też zaciskała mocno powieki, gdy nagle Sasuke przyśpieszył, bądź też zaczął wykonywać jakiś drastyczny manewr. Lecz najbardziej przerażały ją zakręty i ronda. Asfalt zdecydowanie znajdował się wtedy zbyt blisko nich, co powodowało iż wtulała się w niego jeszcze bardziej.

          Jej dwugodzinny spacer zamienił się w dwudziestopięciominutową przejeżdżkę motocyklem. Coś, czego na pewno do końca życia nie zapomni.

          Będąc w dzielnicy Ueno, gdzie się wychowała, pokierowała kilkoma gestami dłoni, Sasuke prosto pod budynek, za którym krył się skromny dom jej rodziców.

          Gdy tylko się zatrzymał, zeszła z motoru.

          - To tu - powiedziała tuż po ściągnięciu z głowy kasku, a jej wewnętrze ja krzyczało tylko: Ja chcę jeszcze raz!

          Sasuke rozejrzał się po obskurnej okolicy, a następnie zawiesił swój wzrok na niej.

          - No co? - burknęła, oddając mu kask.

          - Na pewno tu? - zapytał, a gdy przytaknęła, dopowiedział: - Poczekać na ciebie?

          - O nie! Nic z tego! - powiedziała pośpiesznie. Jeszcze tego by brakowało, by Uchiha czekał na nią pod jej domem. Toż to jej ojciec rozszarpałby go na drobne kawałeczki, gdyby tylko się dowiedział! Nawet jeśli czasami go nie lubiła, nie chciała, by zginął w aż tak tragiczny sposób.

- Wracaj do akademika czy idź pognęb kogoś innego, ja dam sobie radę - mruknęła, chcąc go jak najszybciej spławić.

          - Dobra, dobra, już jadę. Tylko jak wrócisz?

          Jej mina zrzedła.

          - Zamówię taksówkę - sparowała, a szatański uśmiech wkradł się na jej usta. Wymówka dobra, tylko żeby jeszcze miała pieniądze na ten ekskluzywny środek transportu.

          Nie wierząc w ani jedno jej słowo, pokręcił głową z rozbawieniem.

- Jakby coś, to dzwoń - westchnął, opierając się o kierownicę.

          - Uchiha jako mój osobisty taksówkarz, co za kusząca propozycja. Przemyślę i dam znać - zaśmiała się i zaczęła oddalać się w stronę tyłów budynku, gdzie znajdowało się wejście do jej rodzinnego mieszkania. Jednak przystanęła po chwili i spojrzała na niego ponownie.

- Wiesz… - zaczęła niepewnie. - Tego pamiętnika ci nie wybaczyłam, ale... dziękuje za wczoraj... i przedwczoraj - powiedziała na jednym oddechu, będąc mu naprawdę wdzięczną za to, co dla niej zrobił. Na jego twarzy pojawiło się zdziwienie wywołane jej słowami. Nie chcąc czekać na jego słowną odpowiedź, czym prędzej czmychnęła za budynek. Dziękowała za makijaż, który nie tylko zakrywał właśnie sińca, ale i dorodne rumieńce.

          Sasuke odprowadził ją wzrokiem, a gdy dziewczyna zniknęła mu z pola widzenia, kącik jego ust uniósł się zadziornie do góry. Założył kask z zamiarem wrócenia na kampus, gdy niespodziewanie do jego uszu doszedł przeraźliwy wrzask Sakury. Zeskoczył z motoru i pognął za nią, słysząc niezrozumiałe wykrzykiwania Sakury.

*Ed Sheeran - A Team

**Hurts - Miracle

Od Autorki: Po pierwsze… dawno nikomu nie dedykowałam nikomu rozdziału, z kilku powodów :D Ale tym razem rozdział zadedykowany Myszce z okazji jej dzisiejszych urodzin ;D Tak, sis! Rozdział z przeklaństwami jest dla ciebie ;P <chowa się pod poduszkę> <szept> coś czuję że później czeka mnie reprymenda </szept>

Moja opinia na temat rozdziału: jest dobrze ale momentami mogłoby być lepiej :D

Ten tydzień jeszcze skupiam się głównie na zadaniach z uniwerku, plus muszę dopisać conieco na analizę…. Ponoć jest jeszcze gdzieś PART C napisana drobnym druczkiem :D Oops :D Ale jeśli w weekend uda mi się napisać Bonds, w przyszłych tygodniu zabiorę się za 10! ;) To praktycznie mój ostatni tydzień nauki, zwłaszcza że wszystkie zaliczenia mam w piątek ;) A następny tydzień mogę się trochę poobijać na wykładach i standardowo popisać trochę ;D

Ogromnie dziękuje za to że jesteście! Dziękuje za komentarze i obserwatorów (szczęka mi opadła w niedziele rano gdy zobaczyłam ile was jest)! Dziękuje cichaczom, którzy tworzą ładną stastyskę odwiedzin ;) Jesteś wielcy!

Od BC:

Ona kłamie, rozdziały sa coraz lepsze. ;p  

I powiem tak: to dopiero początek, jeszcze Wam szczeny opadną. XD I to konkretnie!

Daję Miku oficjalnego, opublikowanego bana na “aczkolwiek”, “w tej chwili” i kilka innych fraz, które wrzuca wszędzie i zawsze nie tak, jak trzeba. :D Czasem zastanawiam sie też, czy nie zostawić wszystkich ich językowych pomyłek, które potrafią rozprężyć sytuację najwyższego napięcia. :P

I dla odmiany ja mam fejma, a nie Miku, bo mogę sie tu wypowiedzieć. Łiiii! :3 :)