13. Terapia wstrząsowa.

"Miłość jest tym, o czym marzysz paląc trzeciego papierosa."

Mian Mian - Cukiereczki

            Karymi tęczówkami śledził uważnie krzywe pismo Suigetsu, starając się cokolwiek rozczytać. Linijka po linijce czytał jego uwagi i notatki odnośnie porannego wykładu z Kakashim, i musiał przyznać, iż wykładowaca rzeczywiście nie ujawnił zbyt dużo informacji. Stukał delikatnie końcówką długopisu o blat biurka, rozmyślając nad tym, co przeczytał i już po krótkiej chwili zaczął kreślić na czystej kartce schemat mapy myśli. Zakreślił w kółko dziewczyna vel oskarżona, po czym pociągnął od niej kilka kresek, przy których kolejno napisał: chłopak, wypadek, narkotyki, niespłacone długi, zatargi z Yakuzą, przy którym dał dodatkowo znak zapytania. Kto jest winnym, a kto jest ofiarą? Niestety, nie był w stanie odpowiedzieć sobie na to pytanie. Miał zdecydowanie zbyt mało informacji. Jednak znał Kakashiego nie od dziś i wiedział, że nie jest to prawnik, który bierze sprawy błahe, a już na pewno nie takie, w których jest przekonany o popełnionym przestępstwie. Tylko dlaczego podjął się akurat tej apelacji? Przecież wina wyraźnie spada na nieznajomą dziewczynę, ale Kakashi zaznaczył, że to jedno z tych oskarżeń, w której system sądowniczy zawiódł w pierwszej instancji. Jemu osobiście trudno było w to uwierzyć, bo nie to rodzice wpajali mu do głowy całe życie, a oni również znali się na tych rzeczach. Lecz nadal nie potrafił odwieść się od dziwnego przeczucia, że tym razem jego wykładowca miał rację. W końcu mowa była o Hatake Kakashim - zaciętym prawniku, który nie spóźnił się na ani jedną rozprawę, ale za to nie omieszkał nadrobić tego na zajęciach. Chyba nie zdarzył się dzień, w którym Hatake przyszedł do sali wykładowej przed wyznaczoną godziną. Chociaż nie, zdarzyło mu się to raz i to nawet dziś, gdzie podczas wykładu poruszył niesłuszną według siebie sprawę.

            Sasuke jeszcze kilka razy zakreślił dziewczyna w nierówne kołeczko, zastanawiając się o co w tym wszystkim może chodzić. Komukolwiek nie pokazałby notatek Suigetsu, był święcie przekonany, że każdy powiedziałby mu to samo - winna. Więc co takiego widział w tym wszystkim Kakashi, czego on nie był w stanie dostrzec? Doskonale pamiętał anegdotę o złej dziewczynce, której użył mężczyzna na samym początku wykładu, nim Haruno wybiegła z auli.

            Nagle uniósł brew w zdziwieniu, a długopis zatrzymał się tuż nad literką n. W głowie pośpiesznie analizował całą sytuację z rana i niespodziewaną reakcję różowowłosej studentki. Czego zareagowała tak a nie inaczej? I jeszcze ta hydroksyzyna, o której za dużo nie wiedział, jednak po słowach Chikaru bez problemu mógł wywnioskować, że to rzeczywiście były poważne tabletki uspokajające.

            Co aż tak wstrząsnęło nią, że musiała po nie sięgnąć w akcie takiej desperacji?

            Zmrużył niebezpiecznie oczy, ponownie powracając do swoich wcześniejszych spekulacji i tuż obok nakreślonego wcześniej słowa dziewczyna postawił znak równości, przy którym zaraz dopisał ‘Haruno Sakura?’.

            Nie wiedział, dlaczego to zrobił, ale nie mógł pohamować przeczucia, że to ma coś wspólnego z nią. Zresztą kto przenosiłby się na inny uniwersytet praktycznie pod koniec drugiego semestru? Raczej nikt, no chyba, że dana osoba miałaby w tym dobry powód. A co mogłobyć lepszym powodem niż ucieczka przed przeszłością?

            Odłożył długopis na bok, wpatrując się w prowizoryczną rozpiskę, która nadal nic mu nie mówiła, oprócz kłujących w oczy kłopotów wielkiej skali. To mogła być ona, ale również mógł się grubo mylić. W końcu nie miał w zasadzie żadnych podstaw do swoich podejrzeń, a zaledwie przeczucie by sądzić, że to Haruno wpakowała się w takie a nie inne problemy. Jednak gdy tylko teoretycznie założył, że to ona, od razu pokręcił przecząco głową. Nie znał jej zbyt długo, ale wątpił, by była zdolna do tego wszystkiego. Nie pasowało mu to zupełnie do jej osoby.

            Po jego pokoju nagle rozległo się pośpieszne pukanie i nim Sasuke zdążył cokolwiek odpowiedzieć czy nawet spojrzeć w stronę drzwi, Suigetsu wparował do środka.

            - I jak wyglądam?

            Sasuke uniósł brwi w zdziwieniu, obracając się do niego na biurowym krześle.

            - A czy ja wyglądam na stylistę? - spytał bez żadnego entuzjazmu Uchiha, obserwując przyjaciela znużonym wzrokiem. Chociaż zaledwie po krótkiej chwili musiał przyznać, że jak na Suigetsu, to był on odpicowany do bólu. I jeszcze ten mocny aromat męskich perfum.

            Hozuki poprawił świeżo wyprasowaną koszulkę, chcąc ją wyprostować jeszcze bardziej, jeśli w ogóle było to możliwe.

            - No co się tak gapisz? Na randkę idę - sparował seledynowowłosy student, poprawiając przy okazji krótkie rękawy. - Mógłbyś powiedzieć koledze czy dobrze wygląda i, czy nie zrobię z siebie pośmiewiska - fuknął, spoglądając na Sasuke z przymrużonymi oczyma.

            - Randka? - parsknął pod nosem Uchiha. - Krawatu nie zapomnij jeszcze - wyśmiał go już zupełnie.

            - Ja tu mówię poważnie, Sasuke - powiedział oburzony. - Ale myślisz, że krawat pomoże?

            Ponowny cichy śmiech wydobył się z krtani kruczowłosego.

            - Jeansy i ciemna koszula jak najbardziej mogą być. Chociaż mógłbyś darować sobie tą kolońską - skwitował z rozbawieniem, pokazując kciuk do góry. - A więc kim jest ta szczęściara? - spytał, przeczesując dłonią gęste kosmyki włosów.

            Kąciki ust Suigetsu uniosły się zadziornie.

            - Nie powiem ci teraz - odparł, będąc wyraźnie z czegoś dumny. - Może jutro się dowiesz - dodał, posyłając mu ten jego niezrozumiały uśmieszek.

            Sasuke pokręcił głową z rozbawieniem i pobłażaniem, widząc nieopisane szczęście jakim emanuje jego przyjaciel.  

            - Tylko niech rano zniknie z twojego pokoju, nim ktoś ją przykuka - sparował, odwracając się na chwilę w stronę biurka. Pierwszą lepszą książką zakrył bazgroły odnośnie wykładu Kakashiego i w swoich podejrzeń odnośnie oskrażonej, po czym wziął zeszyt z notatkami i rzucił je Suigetsu.

            - Dzięki, nawet się przydały.

            - Luz - odparł Hozuki, machając dłonią.

            - Jeszcze jedno - zagaił, zerkając na niego zaciekawiony. Widząc, jak drugi student prawa przytakuje mu, kontynuował swoją wypowiedź:

- Kakashi nie wspomniał, kto reprezentuje tego jej chłoptasia?

            Suigetsu wzruszył ramionami.

            - Ponoć jakaś szycha. Zresztą prokurator też, ale nie powiedział kto dokładnie.

            Sasuke zamyślił się na chwilę, przypominając sobie ostatnią wizytę w rodzinnej posiadłości. Miał przeczucie, że odpowiedzi na wszystkie kotłujące się w jego głowie pytania są na wyciągnięcie ręki. Ale czy rzeczywiście to wszystko było aż tak proste?

            Bez definitywnej odpowiedzi nie był w stanie dojść do żadnych satysfakcynujących go wniosków. Potrzebował pomocy i widział tylko jedną osobę, która owej pomocy mogłaby mu udzielić. Wstał z biurowego krzesła i zaraz chwycił za czarną skórzaną kurtkę.

            - Po twojej minie widzę, że bierzesz to na poważnie - powiedział zdziwiony Hozuki, uważnie obserwując zbierającego się przyjaciela.

            - Mam ku temu pewien powód - odparł chłodno, przypominając sobie dzisiejsze pocałunki z Sakurą. Biorąc do ręki kluczyki i kask, posłał Suigetsu spojrzenie, które mówiło, że pora się ulotnić. Hozuki niech idzie na tę swoją wspaniałą randkę, a on w międzyczasie postara się udowonić swoją tezę odnośnie zaciśniąjącego się prawdopodobieństwa, że zła dziewczynka to tak naprawdę Haruno Sakura.

            Po dziesięciu minutach Sasuke wyłączył swój silnik tuż pod mieszkaniem brata. Nie tracąc cennego czasu, przykuł łańcuchem przednie koło do specjalnej blokady zamontowanej przed domem, a następnie od razu skierował się ku drzwiom, w które zaczął donośnie pukać. Itachi otworzył mu w ułamku sekundy.

            - Wychodzisz gdzieś? - spytał Sasuke, a w jego głosie można było usłyszeć wyraźny zawód.

            - Dziś wtorek, to w końcu oczywiste - skwitował Itachi, ubierający buty.

            Sasuke wziął głęboki wdech, dopiero teraz przypominając sobie, co zazwyczaj robił w tym czasie jego brat. Ale przynajmniej zdążył go zastać, nim ten opuścił dom.

            - Co chcesz? - spytał spokojnie Itachi, zerkając ciekawsko w stronę młodszego brata.

            - Pomocy - odpowiedział nader poważnie, wbijając kare tęczówki w sylwetkę gitarzysty.

            Itachi słysząc jego ton wyprostował się zaintrygowany, lecz już po chwili splótł ramiona na klatce piersiowej. Już niejednokrotnie słyszał jak owe słowa padają z ust młodszego brata. I za każdym razem, nie wróżyły one nic dobrego.

            - W co tym razem się wpakowałeś?

            Nie byłby ani trochę zdziwiony, gdyby Sasuke wtajemniczył go w kolejne kłopoty, z jakimi właśnie starał się uporać. A wszystko tak, by ich rodzicielka się nie dowiedziała. Chociaż ona i tak była w stanie zrozumieć wszystko. Lecz z Madarą nigdy nie poszłoby tak łatwo jak z nią i to tyczyło się obu synów zmarłego Fugaku. Itachi poznał na własnej skórze konsekwencję stawienia czoła starszemu bratu ojca.

            - Jeszcze w nic - odpowiedział spokojnie Sasuke, opierając się ramieniem o framugę. Nie trudno było mu się domyślić, co takiego chodziło Itachiemu po głowie.

            - Jeszcze? - spytał zdziwiony jego jakże prostolinijnym stwierdzeniem.

            - Ty coś wiesz - zsumaryzował bez najmniejszych ogródek Sasuke, przyglądając się bratu z przymrużonymi oczami.

            - Co? Co takiego? - zapytał ponownie, nie rozumiejąc, co jego młodszy braciszek może miec na myśli.

            - Jest sprawa apelacyjna - zaczął, opierając się o framugę i żywo gestykulując. - Jest też dziewczyna oskarżona przez swojego dzianego faceta. Teraz pewnie byłego. Ten koleś, a przynajmniej jego kumple ponoć handlowali i dealowali narkotykami, nawet grubymi...

- Czekaj, czekaj - przerwał mu wyraźnie zaciekawiony. - Widzę, że to coś większego, więc trzeba rozrysować - dodał i wszedł w głąb mieszkania. Obaj usiedli przy poobdzieranym drewnianym stoliku w salonie. Starszy Uchiha wyciągnął z półki poniżej naddarty kawałek kartki i zdewastowany długopis z pogryzioną końcówką, po czym spokojnie zaczął mówić.

- Dobra, szybko, bo mi się śpieszy, jak zresztą wiesz - powiedział, chcąc, by brat wytłumaczył mu to zwięźle i konkretnie. - Jest chłopak, który oskarżył dziewczynę - dyktował sam sobie pod nosem, kreśląc na kartce chłopak i strzałkę, która prowadzi go do słowa dziewczyna.

Widząc, co robi jego brat, Sasuke prychnął z rozbawieniem pod nosem. Jednak mieli ze sobą coś wspólnego.

- Tak. Chłopak oskarża ją - powiedział Sasuke, a Itachi napisał nad długą strzałką oskarżenie.

- Co dalej? - zapytał, gestykulując żwawo dłonią, by ten sprężał się z odpowiedzią.

- Nie wiem zbyt dużo. Prawdopodobnie byli w jakiejś swojej paczce znajomych, którzy dealowali różnymi środkami odurzającymi. Ponoć we wszystko również jest jakoś wplątana Yakuza, ale do jakiego stopnia to ci nie powiem. Rzekomo są tropy, że próbowali z nimi handlować, ale coś poszło nie tak. To tylko czyste spekulacje.  Nie ma na to żadnych większych dowodów. Obrona w pierwszej sprawie również nie była w stanie przekonać sędziego, iż jego klientka nie brała w tym udziału. Oskarżona zeznała, że prawdą jest, iż należała do tej grupy, ale nie miała nic wspólnego z narkotykami. Co innego twierdzi prokurator i oskrażyciel. Co więcej, po jednej z grubszych imprez był wypadek samochodowy. Oskarżona jechała ze swoim chłopakiem i spowodowała wypadek z premedytacją. Tego również się nie wypiera - wyjaśnił Sasuke, taksując brata zamyślonym spojrzeniem.

- No dobra, to jest tło, a jakie jest oskarżenie? - dopytał Itachi, słuchając dotąd uważnie, ignorując czerwoną lampkę, jaka od krótkiej chwili świeciła w jego myślach. Doskonale wiedział, że podobną historyjkę niedawno usłyszał z ust Ino, z tym, że jej wersja wygladała nieco inaczej.

- Handel narkotykami, zażywanie środków odurzających, członkowstwo w grupie przestępczej, spowodowanie uszczerbku na zdrowiu i chęć pozbawienia życia. Co więcej, kradzież i  szantaż. Jej chłopak twierdzi, że jako biedna studentka, która miała dużo problemów rodzinnych, ukradła mu sporo pieniędzy i zwiała z miasta, że generalnie to ona wraz z kilkoma ćpunami nakręcali cały handel. On zaś próbował podobno odciąć się od tego, ale nie mógł, bo go bez skrupułów szantażowała, że go wsypie i znajdzie takie dowody, które sprawią, że dostanie dożywocie albo co najmniej dwadzieścia pięć lat. Zarzuca jej się również, że sama była od początku narkomanką, która to wciągnęła go w ten cały bajzel - powiedział z udawanym stoickim spokojem, wdrażając brata w to, co było mu dane wyczytać z notatek Suigetsu.

Sasuke cały czas uważnie przyglądał się bratu, czekając tylko na jeden krótki moment, w którym Itachi potwierdziłby wszystkie jego przypuszczenia. Ale jak na złość Itachi postanowił założyć maskę swojej cholernej powagi i uparcie milczał. Lecz młodszy z braci wiedział, że cierpliwość popłaca. Musiał tylko poczekać chwilę. W końcu Sakura musiała coś powiedzieć Ino, a ta natomiast nigdy zbyt długo nie potrafiła trzymać ust na kłódkę. Co od razu podpowiadało mu, że Itachi coś musi wiedzieć.

- Wiadomo dlaczego doszło do tego wypadku? - zapytał nad wyraz spokojnie, a Sasuke myślał, że zaraz trafi go szlag. Jak on mógł być teraz aż tak spokojny i irytujący za razem? Zaledwie chwila dzieliła go od zadania pytania wprost, czy to Sakura jest oskarżoną, czy nie. Ale wtedy nim Itachi by odpowiedział, najprawdopodobniej zadałby to swoje denerwujące pytanie A co ciebie to obchodzi? Na to niestety nie posiadał żadnej racjonalnej odpowiedzi. Dlatego też zacisnął dłoń na kolanie starając się dalej tańczyć, jak zagra mu Itachi.

- A to jest dla mnie dziwne. Chłopak twierdzi, że oskrażona specjalnie spowodowała ten wypadek, czemu ona w ogóle nie zaprzecza, tylko przytakuje. Zastanawia mnie właśnie, jaki był powód i dlaczego niczemu nie zaprzecza... - odparł we frustracji, nadal czekając na jakieś potknięcie ze strony brata.

Itachi jednak nadal postanowił zadawać pytania.

- Są jacyś świadkowie?

- Strona oskrażająca ma. Obrona  natomiast zero - wzruszył ramionami.

            Starszy z braci ponownie zamyślił się na dłuższą chwilą, dorysowując kilka strzałek  i dopisując kilka słów. Narkotyki, Yakuza, szantaż, długi. Wszystko jednak niespecjalnie mu się kleiło, ale nie wiedział, czy przez chaotyczność opisu Sasuke czy dlatego, że to oskarżenie jest po prostu naciągane. Był w stanie wyczuć nawet bez posiadania kwitka, który uprawniałby go do posiadania licencji adwokackiej.

- Skoro go szantażowała i zwiała z miasta, to dlaczego ją pozywa? Jest dziany, więc uwolnił się od niej - skwitował zerkając na brata kątem oka.

            Sasuke patrzył się w kartkę beznamiętnie, pomimo iż wrzały w nim same negatywne emocje. Albo Itachi rzeczywiście nic nie wiedział, albo był naprawdę dobrym aktorem. Wykrzywił usta w grymasie, chcąc jeszcze coś oddać. Tylko czy powinien? Nie chciał, by imię różowowłosej studenki pierwsze wydobyło się z jego ust. Rozdrażnienie pomału zaczynało brać nad nim górę.

- Ta dziewczyna jest z Konohy. I mam wrażenie, że nie jest nam obca - powiedział w końcu, ale nie podniósł wzroku na Itachiego, który mimo niedosłowności brata natychmiast połączył wszystko w całość.

- Ty chyba nie sądzisz…

Bingo! - pomyślał Sasuke, wiedząc, że Itachi wreszcie połknął haczyk.

- Nic nie sądzę - przerwał mu automatycznie, wiedząc, co ten najprawdopodobniej by powiedział. Nie chciał usłyszeć tego na głos. - Spekuluję. Mam napisać opinię na temat tej sprawy i zanieść Kakashiemu jak najszybciej.

            Itachi wpatrywał się w brata ze szczególną uwagą. Zdziwiło go, jak bardzo Sasuke był ożywiony tą sprawą do momentu, w którym skojarzył, że może chodzić o nikogo innego jak pracownicę uniwersyteckiej kawiarni. Chociaż trudno mu było w to uwierzyć, to wiedział, że jego braciszek wysnuwa takie wnioski nie bez powodu. W zasadzie Itachi był pewny, że to Sakura, ale nie zamierzał odsłaniać przed młodym studentem prawa takich faktów. Nie jemu było decydować o tym, ile Sasuke może się dowiedzieć. Twierdził, że on sam wiedział od Ino za dużo, a przynajmniej więcej, niż Haruno by sobie tego życzyła. I to od niej samej zależało, czy Sasuke będzie wiedział, czy też nie. On nie zamierzał mieszać się do tej sprawy bez jej zgody, chcąc uszanować jej prywatność. Zdawał sobie sprawę, że prawdopodobieństwo, iż to Miyavi pozywa studentkę medycyny o takie rzeczy było więcej niż pewne. Był dziany, więc miał dobrych prawników.

Sasuke czekał cierpliwie na jakąkolwiek odpowiedź ze strony brata. Jemu samemu brakowało szczegółów, które potwierdziłyby jego przypuszczenia, co do sprowadzenia tej sprawy i przeszłości Sakury do wspólnego mianownika. Ale może gdyby dowiedział się wersji Sakury…

- Sprawa jest naciagana i śmierdzi, widać to gołym okiem. Co zeznaje dziewczyna oprócz tego wypadku? - zopiniowal wreszcie Itachi po dłuższych przemyśleniach i zadał ostatnie już pytanie dotyczące tego tematu.

- Mało, a nawet praktycznie nic - warknął grymaśnie, wreszcie przenosząc wzrok z kartki na brata. - Twierdzi, że nigdy nie ćpała, jednak wyniki toksykologiczne po wypadku samochodu wskazują inaczej. Podobno mówi cały czas to samo i trudno cokolwiek więcej z niej wyciągnąć. Ciekawy jest  też sam profil oskarżonej… - mówił dalej, siegając po butelkę wody, która stała obok sąsiedniego fotela. - Studentka z niezbyt zamożnej, ale nie biednej rodziny. Podrzędnej, powiedziałbym. Podobno zgarniała laury w jakichś konkursach czy olimpiadach, a testy psychologiczne nie pokazały, żeby była psychopatką. Taka przynajmniej była linia obrony w poprzednich rozprawach, ale jak widać okazała się mało skuteczna.

            Wiesz tak dużo, Sasuke. Więc dlaczego sam z niej tego nie wyciągniesz tylko przychodzisz z tym do mnie? - myślał Itachi. Nie mógł nic powiedzieć i nawet nie chciał. Nie chciał być za to odpowiedzialny. Dziwilo go jednak, że Kakashi przedstawił im taką sprawę. W końcu jaki mógł mieć w tym powód?

            No nie… niemożliwe - pomyślał nagle.

- Kto jest jej adwokatem? - zadał pytanie i gorączkowo oczekiwał odpowiedzi, choć zachowywał niewzruszoną twarz. Pomimo tego oczywistość odpowiedzi aż raziła go w oczy.

- Kakashi i Yamato. Sprawa apelacyjna jest niedługo i osoba, która przedstawi najlepsza opinię będzie uczestniczyła w tym wszystkim. A oni nie biorą byle czego i byle kogo. Pytanie tylko, czy to na pewno ona?

            A jednak, pomyślał Itachi zastanawiając się jeszcze, o co dokładnie chodzi Sasuke. O tajemnicę Sakury czy zaszczytne miejsce na rozprawie?

            - A ty coś wiesz - powtórzył swe stwierdzenie sprzed kilku minut, mając dość tej zabawy w kotka i myszkę. Wystarczy mu, że Haruno bez przerwy wodziła go za nos - jego rodzony brat nie musiał tego robić.

            Itachi, wzruszając ramionami, wstał leniwie.

            - Wyraziłem swoją opinię na ten temat, Sasuke. Nie wiem czy to ona, czy też nie - odparł tylko, chcąc uniknąć kolejnych pytań ze strony brata. Sakura, jeśli będzie chciała mu to powiedzieć, zrobi to sama. Z pewnością nie potrzebuje kolejnej osoby, która ingerowałaby w jej życie w ten sposób. I nie mógł omieszkać zadać jeszcze jednego pytanie:

- Ale nawet jeśli, to nie sądzisz, że dziewczynie należy się trochę prywatności?

            - Gdyby tak było, Kakashi nie poruszałby tego tematu na wykładzie - skwitował hardo młodszy z braci.

            - Skąd spekulacje, że to w ogóle ona? - zapytał Itachi, skinąjąc głową w stronę brata, by ten łaskawie ruszył swój tyłek z fotela.

            Sasuke wywrócił oczami, jednak bez protestów podążył tuż za bratem, kierując się ku wyjściu z jego mieszkania.

            - Przeczucie.

            Ta odpowiedź wydawała mu się w obecnej chwili najrozsądniejsza i najbardziej prawdziwa. Praktycznie w ogóle nie odbiegała od prawdy. Gdy tylko przejrzał notatki przyjaciela, połączając je również z dziwnym zachowaniem Sakury podczas wykładu, owa spekulacja sama zrodziła się w jego głowie. Pytanie tylko czy nasiono jego podejrzeń rozkwitnie czy też zwiędnie?

            Itachi spojrzał przez ramię w stronę brata, po czym otworzył drzwi od garażu.

            - Bierz swojego crossa - zagaił tajemniczo, rzucając Sasuke jego własne klucze od specjalnego motoru wyścigowowego.

Widząc pytające spojrzenie młodszego brata, westchnął cicho, po czym kontynuował swoją wypowiedź:

- Zróbmy sobie mały wyścig. Tylko ty i ja. Jeśli dojedziesz pierwszy na tor, postaram ci się jakoś pomóc. Ale jeśli to ja wygram, nie zadasz mi ani jednego pytania odnośnie tej sprawy.

Kącik ust Sasuke uniósł się zawadiacko - sytuacja idealna.

- Przygotuj się na wyjawienie wszystkich sekrecików, braciszku - stwierdził zadziornie wchodząc do garażu bratu i bez zawahania zaczął wyprowadzać swój crossowy motor na zewnątrz.

Akurat w tym przypadku Itachi nie musiał się powtarzać.

Po zaledwie chwili oboje byli gotowi do swojego małego wyścigu. Sasuke siedział na motorze wyścigowym z kaskiem i goglami na głowie, a jego brat dumnie zaciskał dłonie na kierownicy swojego Audi.

- Wszystkie chwyty dozwolone, ale nie daj się złapać - powiedział Itachi, zerkając kątem na studenta.

Doskonale wiedział, co się stanie, jeśli Sasuke znów zostanie przyłapany na szarżowaniu motocrossem po ulicach Konohy. Kolejny mandat, kolejna rozmowa z wujaszkami i kolejna niezliczona już kara z ich strony. Standard. Ale oboje również zdawali sobie sprawę, że nawet Madara był w stanie stracić swoją cierpliwość. A przy ostatnich wybrykach Sasuke bez wątpienia limit starszego brata Fugaku pomału sięgał zenitu. Nie pozostawało już nic innego, jak tylko oczekiwać momentu jego wybuchu.

Sasuke jednak prychnął pod nosem, słysząc jego komentarz. Akurat on najmniej przejmował się tym, co Madara czy też Obito mogą mu zrobić. Ani razu nie prosił ich o kasację jego mandatów czy też innych przewinień drogowych, a nawet bójek. Wszystko robili z własnej nieprzymuszonej woli, popuszczając mu w niemalże każdym przewinieniu.

Itachi widząc reakcję brata, pokręcił głową z dezaprobatą, lecz nie powiedział już nic - jedynie uniósł otwartą dłoń do góry. Co sekunda zginął jeden z palców, odliczając tym samym czas do startu. Trzy, dwa jeden… Dwaj bracia ruszyli w dokładnie tym samym momencie.

Głupi pomyślałby, że to motor ma przewagę w tym terenie i na tej trasie, ale Sasuke ani przez chwilę nie zamierzał lekceważyć brata i jego czterokołowego pojazdu. Młodszy z braci, chcąc wygrać za wszelką cenę, skręcił w jedną z bocznych uliczek, którą już niejednokrotnie jeździł, zostawiając brata na główej ulicy.

Sam Itachi powiedział zresztą, że wszystkie chwyty dozwolone i bez wątpienia w grę wchodziły również wszelkiego rodzaju skróty. Przyśpieszył jeszcze bardziej, nie mając najmniejszego zamiaru przegrać ze starszym bratem, a przynajmniej nie dzisiaj. Wyciągnie z Itachiego wszystko, co wie odnośnie Sakury i jej sprawy sądowej. W obecnej chwili miał zaledwie cień wątpliwości, że to jednak ktoś inny, ale starał się to ignorować, gdyż przeświadczenie, że to sprawa Sakury Haruno całkowicie przejęło nad nim kontrolę. Nie obchodziło go, ile przepisów drogowych złamie dzisiejszej nocy, liczyło się tylko zwycięstwo nad Itachim.

Z piskiem opon wyjechał z wąskiej uliczki prosto na jedną z główniejszych konohańskich ulic. Ku jego zadowoleniu wyścig lada moment powinien się skończyć, a wszystko dzięki temu, iż Itachi mieszkał rzut beretem od toru wyścigowego, na którym kilka dni temu zdobył kolejny tytuł. Widząc siatkę, jaka ogradzała tor, Sasuke ponownie przyśpieszył, uważając przy okazji, by przez przypadek nie wyjechał komuś prosto pod koła, zwłaszcza gdy przejeżdżał na czerwonym świetle. Na jego ustach widniał zadziorny uśmieszek, gdy zorientował się, że nigdzie w pobliżu nie ma Itachiego. Skręcił w kolejną ulicę, przyblokowując na chwilę tylnie koło, pozostawiając tym samym ślad na asfalcie.

Jednak niespodziewanie z drugiej strony wyjechał tuż za nim ciemny samochód Itachiego. Uśmiech z twarzy Sasuke zniknął w ekspresowym tempie, wiedząc, że jeszcze wszystko może się zdarzyć. Z tym, że on nie miał zamiaru do tego dopuścić. Musi to wygrać, jeśli chce by brat mu pomógł, a bez zwycięstwa będzie mógł tylko o tym pomarzyć.

Przeklnął pod nosem na brata i jego konie mechaniczne galopujące pod maską Audi. Sasuke nie miał wątpliwości, że Itachi ostatnimi dniami podrasował nieco swój samochód. Nawet warczenie silnika było inne niż wcześniej. Skupiony na wygranej Sasuke, przekręcił jeszcze bardziej rączkę. Ale Itachi bez problemu już po chwili znalazł się tuż obok niego, jadąc z nim łeb w łeb w kierunku wymyślonej przez nich mety.

I zaledwie po kilku sekundach wjechali w tym samym momencie na tor - coś, czego żaden z nich się nie spodziewał.

Sasuke zatrzymał się na ubitym piachu, w nerwach ściągająć kask i google.

- Kiedy podrasowałeś silnik? - warknął w stronę brata wychodzącego z samochodu.

- Dzisiaj rano. Test przeszedł śpiewająco - odpowiedział dumnie Itachi, na co Sasuke wywrócił oczami. Mógł się domyślić, że Itachi coś szperał przy samochodzie - w końcu to było jego hobby. Nie było dnia, by nie siedział w swoim garażu, majstrując coś.

- No, no, zrobiliście istne wejście smoka. Bracia Uchiha w swej najlepszej formie - zaśmiał się siedzący na trybunach Deidara.

Sasuke jednak zignorował kolegę z zespołu brata, mając coś ważniejszego do obgadania z Itachim.

- Nie uzgodniliśmy co z naszym układem, gdy wypadnie remis - mruknął niezadowolony odkładając kask na motor, po czym zaczął zbliżać się w stronę brata. Był tak skupiony na wygranej, że nawet nie pomyślał, co będzie, gdy dojdzie do remisu.

Z ust Itachiego wydobył się gromki śmiech.

- Nie licz na szczęście Sasuke, nie wygrałeś, więc nic ci nie powiem - wyszczerzył się do niego, nie mająć najmniejszego zamiaru niczego mu ułatwiać.

- Gdzie reszta? - zawołał w stronę blondyna.

- W drodze, wszyscy oprócz Sasoriego, coś mu wypadło - mruknął grymaśnie, schodząc z widowni z rękami w kieszeniach. Jednak już po chwili jedną z nich wyciągnął wraz z telefonem:

- O wilku mowa - powiedział, wciskając zieloną słuchawkę. Przysłuchiwał się uważnie słowom Akasuny, a z każdym nowym momentem na jego ustach pojawiał się coraz to szerszy uśmiech.

- Do ciebie - powiedział z rozbawieniem, rzucając starszemu z braci komórkę.

Itachi oddalił się kilka kroków dalej, rozpoczynając telefoniczną konwersację z Sasorim.

- I właśnie dlatego nie mam dziewczyny - zaśmiał się Deidara, klepiąc Sasuke po plecach. - Same z nimi kłopoty.

Młodszy Uchiha spojrzał na niego ze zdziwieniem, lecz nim zdążył o cokolwiek zapytać, Itachi powrócił do nich z istnym rozsierdzeniem.

- Wsiadaj do samochodu, jedziemy - rzucił do brata zdenerwowany, oddając przy okazji Deidarze telefon. - Spóźnię się na wyścig ale będę. Muszę tylko kogoś oddelegować do domu.

Tyle wystarczyło, by Deidara ponownie zaniósł się gromkim śmiechem.

- Mówiłem, młody - zaopiniował blondwłosy mężczyzna, nie potrafiąc stłumić w sobie śmiechu. - Trzymaj się z dala od dziewczyn pokroju Yamanaki, bo z nimi same problemy.

- Zamknij się, Deidara - wtrącił hardo Itachi, ciągnąc brata za ramię w stronę samochodu. - Przypilnuj jego motocrossa. Widzimy się później.

Sasuke zlustrował uważnie brata karymi tęczówkami, czując wiszącą w powietrzu bombę. Bombę związaną z Yamanaką we własnej osobie, tylko po co on był mu potrzebny?

- Co jest? - spytał tuż po zainstalowaniu się na miejscu pasażera.

- Ino spotkała się z Chikaru - westchnął, kręcąc w niedowierzeniu głową i odpalając w międzyczasie silnik samochodu.

Tym razem to nawet Sasuke nie potrafił powstrzymać się od parsknięcia śmiechem. Już wiedział, z czego tak rżał Deidara. I nawet mu się nie dziwił.

- Wydaje mi się, że obie sobie poradziły. Najwyżej będą całe podrapane, pogryzione i stracą trochę włosów. Nie wspominając już o zniszczonych ciuchach, ale przecież stać je na nowe, więc w czym problem? - powiedział z rozbawieniem Sasuke, otwierając okno. Późno wiosenny wiatr wdarł się do samochodu, mierzwiąc krucze włosy obu braci.

- Pijana Ino, pijana Chikaru i pijana Sakura - myślisz, że to taka dobra kombinacja?

Na wspomnienie o różowowłosej studentce Sasuke przestał się śmiać.

- Achh i do tego jeszcze Sasori. Zajebiście - podsumował Itachi, przedeptując jeszcze bardziej pedał z gazem.

- Mieszanka wybuchowa - stwierdził Sasuke wzruszając beznamiętnie ramionami. Nie omieszkał zastanowić się, czy za każdym razem gdy przyjaciółki postawiają ze sobą chlać, muszą przy okazji wdać się w jakieś kłopoty. Ostatnim razem Ino zleciała ze stołu, a Sakura wdała się w pyskówkę z Satoru, co skończyło się tym, że on sam musiał ją podnosić z podłogi i ogarniać.

- Ja zabieram Ino, a ty Sakurę - rozporządził Itachi, kierując się ku barowi wspomnianym przez przyjaciela z zespołu i lekarza w jednym.

Sasuke spojrzał na brata z uniesioną brwią, nie spodziewając się usłyszeć taki słów.

- Jest dużą dziewczynką, poradzi sobie sama - odparł spokojnie.

- W takim razie następnym razem bądź dla niej milszy, gdy będzie przed kimś uciekać i ponownie wpadnie pod samochód - sparował ironicznie Itachi, zerkając na brata kątem oka, a ich niemalże identyczne tęczówki spotkały się ze sobą. Widząc spojrzenie studenta prawa, Itachi parsknął pod nosem - Tylko stwierdzam fakty,  nie denerwuj się tak, braciszku - mruknął, posyłając mu zadziorny uśmieszek.

Sasuke wywrócił lakonicznie oczyma, odwracając wzrok na widok zza na wpół uchylonej szyby. Spoglądał na oświetlone witryny sklepowe, które mijali w szybkim tempie, starając nie myśleć się o Haruno, z którą spotka się za chwilę po raz pierwszy po tym, jak uciekła z siłowni. Na samo wspomnienie parsknął śmiechem, nie mogąc się wręcz powstrzymać. Widział jakiego miała cykora, gdy tylko zorientowała się, co robili. Zarówno ona, jak i on.

Całował ją.

Całował bez żadnych skrupułów, a ona wcale nie była mu dłużna.

Nie odepchnęła go. Nie zaprotestowała. Nie...

Po prostu oddawała namiętne pocałunki, jakby już niejednokrotnie się ze sobą całowali. I było jej z tym ogromnie dobrze aż do momentu gdy wróciła na ziemię.

Raz jeszcze parksnął pod nosem, domyślając się, że jako kobieta Sakura będzie teraz rozmyślać nad wszystkim i dramatyzować jak to na tę płeć przystało. Bez wątpienia lody musiały też pójść w ruch. Och! I czekolada. A przynajmniej tak zazwyczaj było w filmach.

- Z czego się chichrasz? - mruknął Itachi, parkując samochód w pierwszym wolnym miejscu, po czym zgasił silnik. Widział, jak Sasuke beztrosko sie z czegoś naśmiewa.

- Nie twój interes - odparł zadziornie, odpinając pas i wychodząc z pojazdu.

Dwójka braci podążyła zaraz w kierunku dość popularnego baru w Konoha, w którym to miało dość do spotkania na linii Chikaru versus Ino. Zdecydowanie nie najlepsza kombinacja na wtorkowy wieczór. Gdy zamierzali przejść na drugą stronę ulicy, dostrzegli taksówkę podjeżdżającą pod lokal, do której zaraz podeszła laboratorantka. Dostrzegając braci przystanęła na chwilę, a następnie mruknęła coś pod nosem i wsiadła do zaparkowanego samochód. Tuż zza niej wyłonił się nagle Sasori, który, gdy tylko ujrzał przyjeciela wraz z bratem, machnął do nich ręką, śmiejąc się pod nosem.

- Wygląda na to, że sytuacja została rozwiązana bez twojej interwencji - skwitował Sasuke, chowając dłonie w kieszenie.

Itachi spojrzał na brata pobłażliwie, poprawiając w myślach jego wypowiedź na naszej interwencji i gdy planował dogryźć mu mówiąc to na głos, ten niespodziewanie go uprzedził.

- To jak? Wracamy?

Brew Itachiego uniosła się zadziornie.

- Czyżbyś miał cykora? - zagaił prowokacyjnie i nie czekając na niego, zaczął przekraczać ulicę.

Sasuke zaszczycił brata wymownym spojrzeniem, a następnie podążył jego krokiem. Zdecydowanie nie miał cykora ani też niczego się nie obawiał. Jednak nie mógł tego powiedzieć o Sakurze.

- Nie śpieszyło ci się czasami na wyścig? - spytał chłodno, idąc tuż za nim.

Starszy z braci odchylił skrawek skórzanej kurtki zerkając na zegarek znajdujący się na lewym nadgarstku.

- Zdąże jeszcze odstawić swoją alkoholiczkę do domu - zaśmiał się, przez ramię rzucając bratu przelotne spojrzenie.

Tym razem Sasuke nie odpowiedział już nic, jedynie wzruszył ramionami nie przestając kroczyć tuż za nim. Zresztą nie miał raczej innego wyboru, chociaż musiał przyznać, że z chęcią zobaczy, jak to wyśmienicie bawią się dwie przyjaciółki. I nie musiał długo czekać na ten moment, gdyż tuż po przekroczeniu progu lokalu obie studentki były dość widoczne. Tym razem jednak odpuściły sobie tańcowanie po barowych stołach. Zamiast tego Ino skandowała wraz z resztą zgromadzonych, zagrzewając różowowłosą przyjaciółkę, która zachłannie piła kufel piwa, mierząc się tym samym z osobnikiem płci męskiej w jednej z pijackich gier. Ku zdziwieniu braci, studentka medycyny żwawo dotrzymywała tempa swojemu przeciwnikowi, raz po raz chwytając za kolejny kufel. Alkohol co jakiś czas wyciekał jej kącikami ust, a lodowate krople znaczyły ślady na jej żuchwie, szyi, aż wreszcie chowały się między jej wyeksponowanymi piersiami. Owe zjawisko najwyraźniej bardzo działało na otaczającą ją grupkę mężczyzn, którzy zamiast dopingować kolegi po fachu, co rusz podawali Sakurze kolejny przepełniony kufel. Nawet początkowo nie zauważyli, kiedy przeciwnik Haruno skończył opróżniać ostatni kufel, który z hukiem postawił na stole bilardowym, co zwróciło wreszcie na niego upragnioną uwagę.

Jednak ani Sakura, ani Ino, ani zebrani nie byli w żaden sposób rozczarowani przegraną różowowłosej studentki - wręcz przeciwnie, byli w euforii.

- Ktoś tu idzie na ostro - powiedział roześmiany Itachi, przyglądając się uważnie własnej dziewczynie, która notabene ledwo już trzymała się na nogach i jej przyjaciółce, która była w bardzo podobnym stanie.

Starszy z braci, nie chcąc dłużej być niewidzialny, skierował pomału swe kroki ku świetnie bawiącej się dziewczynie. Nie wiedział, co w nią wstąpiło i chyba nie chciał wiedzieć. Lecz gdy kilka godzin temu rozmawiał z nią, mówiła jedynie, że idzie uczyć się do Sakury na sesję. A barowe gierki na pewno się do tego nie zaliczały. Mimo tego szeroki uśmiech nie potrafił zejść z jego twarzy.

Sasuke obserwował bacznym wzorkiem brata przedzierającego się przez tłum w stronę Yamanaki, a także Haruno, która ni stąd ni z owąd weszła za pomocą kilku panów - i Suigetsu - na stół bilardowy.

Nagle zrobiło się jeszcze głośniej niż wcześniej. Zaintrygowany kruczowłosy oparł się obojczykiem o filar obity kiczowatą imitacją drewna, nadal śledząc wzrokiem Sakurę, która zadziornie spoglądała na osoby zebrane wokół niej - wszystkich oprócz niego. Widział po niej, że coś kombinowała. To jej uwodzicielskie spojrzenie, delikatnie przygryziona warga. Zdecydowanie coś kombinowała. I zaledwie po kilku sekundach jego przypuszczenia się potwierdziały, gdyż Haruno wsunęła dłonie pod obcisłą czarną koszulkę i zaraz wyciągnęła spod niej tego samego koloru stanik.

Kącik ust Sasuke uniósł się zadziornie i nie potrafił pohamować przyłożenia otwartej dłoni do twarzy. Po prostu nie dowierzał własnym oczom, zwłaszcza gdy studentka zaczęła kręcić stanikiem nad głową, a następnie rzuciła go gdzieś w tłum.

Owy czyn został skwitowany kolejnym wiwatem. Sasuke natomiast nadal nie wierzył temu, co właśnie widzi. Jednak ku niezadowoleniu zebranych, Sakura tuż po swoim wyczynie postanowiła zeskoczyć ze stołu bilardowego. Młody Uchiha przeczesał dłonią gęste włosy, obserwując reakcję Ino, gdy tylko zorientowała się co do obecności Itachiego. Nietrudno było stwierdzić, że była w dosłownym szoku po ujrzeniu własnego chłopaka. Trwoga wkradła się na jej twarz. Minęła zaledwie chwila, a Ino odłożyła kufel piwa, chwytając w międzyczasie Itachiego za dłoń i zaczęła kierować się wraz z nim ku wyjściu.

Yamanaka wydawała się wytrzeźwieć w trymiga, jednak jej chwiejny krok wyraźnie zdradzał, iż wypiła więcej niż powinna. Lecz dopiero gdy dostrzegła młodszego z braci koło wyjścia, pobladła jeszcze bardziej. Jej wyraz twarzy jasno mówił, że jego nie powinno tu być. Nie taki był początkowy plan. Przerażona Yamanaka zerknęła przez ramię na przyjaciółkę, która jeszcze nie zdążyła zauważyć braci Uchiha. Mijając Sasuke i jego złapała za przedramię, kierując się z nimi na zewnątrz - im szybciej stąd znikną tym lepiej.

Jednak tak szybko jak znalazła się na zewnątrz, a chłodne powietrze w nią uderzyło, zachwiała się niebezpicznie, wpadając prosto w ramiona Itachiego.

- Oho, koniec na dziś. Zdecydowanie - parsknął rozbawiony.

            - Niiieeee - zaprotestowała, próbując wydostać się z ramion chłopaka. - Nie mogę jeszcze zostawić Sakury samej - tłumaczyła, wymachując chaotycznie dłońmi tuż przed twarzą Itachiego.

            - Nie będzie sama - zaprotestował Itachi, nadal śmiejąc się z dziewczyny, próbując ją uspokoić. Ale pijana Ino nie odpuszczała, tylko upierała się jeszcze bardziej, że nigdzie nie idzie. Oczywiście nie mogło się obyć bez pijackiego tupania studentki.

            - Nie idę - twierdziła uparcie, spoglądając na starszego z braci przymrużonymi oczami.

            - Ino - westchnął Itachi, spoglądając kątem oka na brata stojącego tuż obok i przyglądającemu się wszystkiemu z niewzruszonym wyrazem twarzy.

            - Miałeś się ścigać - wtrąciła oskarżycielsko, próbując zrobić kilka kroków w tył, aczkolwiek rezultat był taki sam jak sprzed kilku minut - Ino zachwiała się, a Itachi ponownie nie dopuścił do jej upadku.

            - Ale ktoś wdał się w pyskówkę z moją byłą - skwitował, obdarzając ją zawadiackim uśmiechem.

Yamanaka wyszczerzyła się do niego, a następnie machnęła ręką jakby to nie było nic wielkiego.

- Oj tam, oj tam. Tylko powiedziałam jej kilka słów, ale jej nie dotknęłam - oznajmiła mu dumnie.

- Bo Sakura cię trzymała - odparł zgodnie z prawdą, obdarzając ją szczerym uśmiechem rozbawienia. - A jeśli o nią chodzi, to Sasuke ją zgarnie i odprowadzi do domu - powiedział spokojnie, lecz już po chwili z krtani Yamanaki wydobył się gromki śmiech.

Lazurowe spojrzenie zlustrowało Sasuke od stóp do głów, a jego właścicielka ani na chwilę nie przestała się śmiać. Obaj bracia patrzyli na nią przez chwilę jak na zwykłą wariatkę, nie rozumiejąc ani przez chwilę, dlaczego jest jej aż tak do śmiechu.

- Ona z nim nigdzie nie pójdzie - oznajmiła Ino opierając się jedną dłonią o ramię Itachiego i ściągając pierwszego a następnie drugiego buta na obcasie. - Ale próbuj szczęścia Uchiha, może tym razem ci nie zwieje - ponownie się zaśmiała.

- Zaczyna bredzić - skwitował niewzruszony niczym Sasuke, lecz w głębi miał przeczucie o czym właśnie zaczęła mówić pijana Yamanaka. I pewnie gdyby Sakura również była z nimi na zewnątrz, robiłaby wszystko, co w jej mocy, by tylko zakneblować gadatliwą przyjaciółkę.

Ale nawet chłodny ton Sasuke nie zraził Ino, która chwiejnym krokiem z obuwiem w prawej dłoni zaczęła się ku niemu kierować z groźnym wyrazem twarzy.

- Nie udawaj, nie udawaj! - protestowała, unosząc palec wskazujący i wymachując nim tuż przed jego nosem. - Słyszałam, że bardzo dobrze całujesz… - po raz kolejny Yamanaka wyszczerzyła bieluśkie ząbki, z pomiędzy których wydobył się zapach alkoholu.

Stojący nieopodal Itachi z wrażenia aż zachłysnął się powietrzem. Nie trudno było mu się domyśleć, skąd Ino posiadała takie a nie inne wiadomości.

- A to dobre - zaśmiał się, a Sasuke zaczął się zastanawiać, czy każdy tego wieczoru jest na etapie “rozbawienie” z byle jakiego powodu. - Jeszcze jakieś pikantne szczególiki, Ino? - prowokował własną dziewczynę, którą objął od tyłu, by czasami nie runęła niespodziewanie na asfalt.

            Sasuke zmierzył parę lodawatym spojrzeniem karych tęczówek, przeczuwając, iż lada moment zaczną wyciągać ciężką artylerię .

            - Zwiała mu i to w takim momencie... - powiedziała zszokowała, z politowaniem spoglądając przez ramię na chłopaka. Dosłownie jakby Sakura popełniła najgorszą z możliwych zbrodni. Sasuke nie zapytał się w duchu, czy Ino również kwestionowałby zachowanie przyjaciółki, gdyby nie miała w sobie hektolitrów alkoholu.

            - Ale dobra, idę do domu, a Sasuś niech próbuje szczęścia - oznajmiła nagle, wyciągając dłonie przed siebie z zamiarem złapania studenta prawa za poliki, jednak Sasuke w ostatniej chwili zrobił krok w bok.

            - Ty ją tak urządziłaś, więc sama ją nieś do domu - zaoponował Sasuke, splatając ramiona na klatce piersiowej. Tragażem w żadnym wypadku nie był, lecz wiedział, że niesienie zachlanej w trzy dupy Sakury do domu może być mu nawet na rękę. Zakładając, że będzie przytomna i nie zarzyga całej ulicy od baru do swojego mieszkania. Jednak nie zamierzał dać im po sobie poznać, iż nawet rozważa taką opcję.

            - Ale przez ciebie tu jest. Leczy się - zakomunikowała mu uparcie.

            Sasuke zmarszczył pytająco brwi, próbując przejrzeć Ino i jej pijackie słowa. Nie kazał Sakurze tu przychodzić, zalewać się w trupa i grać w studenckie pijackie gierki, które tylko powodowały, iż człowiek jeszcze szybciej się upijał. Zresztą nawet jeśli tak by jej powiedział, panna Haruno na pewno postąpiłaby na odwrót.

I niby z czego do cholery miałaby się leczyć?

            - Ktoś tu nabroił - powiedział karcąco Itachi w stronę brata, lecz w jego głosie nadal słychać było nutkę rozbawienia. - Skoro dziewczyna przez ciebie chleje, to idź to jakoś napraw.

            Ino chwyciła swojego chłopaka za rękę, oddalając się pomału od zamyślnego Sasuke. Ale starszy z braci przystanął po chwili, spoglądając na kruczowłosego studenta.

            - Dobra, zabieram ją, a tobie chyba nie muszę mówić, co powinieneś zrobić.

            Sasuke nie odpowiedział nic, jedynie patrzył na brata znużonym wzrokiem, zastanawiajac się, od kiedy jest taki skory do dawania takich rad. On nie przejmował się specjalnie, gdy Chikaru topiła swoje smutki…

            - Ach i nie pozwól się jej jeszcze bardziej upokorzyć! - krzyknęła Yamanaka, nie zaprzestając swoich kroków ani na chwilę.

            A jest to w ogóle jeszcze możliwe? - pomyślał Sasuke, przypominając sobie Sakurę balującą na stole bilardowym i rzucającą bielizną w stronę zebranych studentów. Miał dziwne przeczucie, że gdy Haruno obudzi się z rana, oprócz zwykłego kaca będzie również męczyć się z kacem moralnym. Nie była to jednak jego sprawa.

            - Nie zawiedź mnie, braciszku - powiedział na odchodne Itachi, próbując dogonić Ino, która szła Bóg wie gdzie.

            Sasuke śledził karymi tęczówkami sylwetkę brata i jego dziewczyny, którzy zniknęli zaraz za zakrętem. Wiedział, że Itachi już nie zdąży na wyścig z resztą swojego zespołu, ale nie wyglądał na zbyt zmartwionego tym faktem, wręcz przeciwnie - dobry humor nie wydawał się go opuszczać ani na chwilę. Kilka minut bił się z własnymi myślami, czy by nie  pójść czasami ich krokiem i po prostu się nie ulotnić z tego miejsca. W końcu wcześniej mówił szczerze - Sakura to duża dziewczynka i na pewno wie, jak o siebie zadbać. Z drugiej jednak strony, dzisiejsze pijaństwo Sakury ponoć zawdzięczał samemu sabie, a przynajmniej to wywnioskował ze słów Ino. W dodatku informacje podobno najlepiej jest wyciągnąć od osoby pijanej, a zwłaszcza wtedy, gdy dana osoba coś ukrywa.

            Dlatego też jego wybór był oczywisty - Uchiha Sasuke wszedł z powrotem do baru z istnie szpiegowską misją.

            Incognito podszedł do baru, przy którym usadowił się i dla niepoznaki zamówił piwo. Z zimnym kuflem w dłoni obrócił się, opierając łokieć o solidny drewniany blat. Ponowne zlokalizowanie panny Haruno nie było wcale takie trudne, wystarczyło jedynie dostrzec największe zamieszanie w lokalu i tadam! Cel został dostrzeżony. Jednak gdy tylko kare tęczówki ujrzały po raz kolejny seledynowowłosego przyjeciela kręcącego się przy swoim obiekcie tajniackiej misji, zmarszczył groźnie brwi.

            Czy on czasami nie miał być na randce? - warknął w myślach, uważnie się im przyglądając. Chwilowo odrzucił irracjonalną myśl, że to właśnie z nią udało mu się umówić. W końcu niejednokrotnie już odrzucała jego propozycje, czego on sam był świadkiem. Ale skoro tak, to dlaczego Sakura w żaden bojowy sposób nie reagowała na dłonie Suigetsu znajdujące się na jej biodrach?

            Sasuke upił większy łyk cierpkiego piwa, nie spuszczając z nich spojrzenia ani na chwilę. Niby jak to miało się tyczyć jego osoby? I jakiegoś niezrozumiałego leczenia? To chyba była jakaś kpina. Nie wiedział, co miał wspólnego z pijackim wieczorkiem dwóch przyjaciółek, ale Sakura wydawała się świetnie bawić.

Jednak wtedy szmaragdowe tęczówki skrzyżowały się z jego chłodnym spojrzeniem, jakim ich obdarzał. Haruno zamarła na chwilę w bezruchu, gdy tylko go dostrzegła.

Delikatnie przechylił kufel, wlewając w siebie kolejne porcje alkoholu, nie spuszczając wzroku ze zdezorientowanej różowowłosej studentki, która za wszelką cenę starała się uniknąć spojrzenia jego karych tęczówek. Los jednak zarządził inaczej, gdyż Sasuke ani się śniło by patrzeć teraz na kogoś zupełnie innego. Widząc jak z każdą sekundą Haruno peszy się coraz intensywniej, tym bardziej nie zamierzał odpuszczać.

Sakura była wyraźnie zakłopotana jego obecnością. Miotała się. Nie wiedziała, gdzieutkwić wzrok, byle uciec od upartego spojrzenia czarnych oczu młodszego Uchihy. Nie wiedziała, jak się zachować. Najchętniej uciekłaby stąd, gdzie pieprz rośnie, ale jak na złość nigdzie nie mogła dostrzec przyjaciółki. Przez chwilę głowiła się, czy ta czasami nie poszła już do akademika, tak jak się umówiły. Lecz Ino miała wcześniej ją o tym uprzedzić, a nie znikać bez słowa. Bez przerwy czując na sobie przenikliwe kare tęczówki, zaczęła chaotycznie rozglądać się w okół siebie w poszukiwaniu bujnej czupryny Ino. Nie na to się zgadzała. Jego tu nie miało być! Terapia Ino poległa tak szybko, jak tylko zauważyła obiekt (nie)chcianych uczuć siedzący przy barze i jak gdyby nigdy nic popijającego sobie piwo. Piwo, którego praktycznie już nie miał. A jeszcze dwie minuty temu kufel był pełny! Ściągła z siebie dłonie Suigetsu, z zamiarem ulotnienia się z tego miejsca. Pomimo iż w terapii wstrząsowej Yamanaki, nie było opcji ucieczki, to i tak miała zamiar to zrobić. W końcu owy genialny plan  Ino nie zawierał możliwości takiej jak ta - pojawienia się owego obiektu westchnień, co zdecydowanie jeszcze bardziej komplikowało sytuację. To wszystko miało pomóc jej zapomnieć o napalonym motorzyście, a nie powodować, że czuła się jeszcze bardziej zagubiona. I oczywiście jak na złość, uparcie musiał się w nią wpatrywać, tak jakby wiedział, że jest nie tylko ostatnią osobą, jaką chce teraz widzieć, a także że jego cholernie przenikliwe spojrzenie ponownie zaczyna przysparzać ją o palpitację serca i dorodne rumieńce. Zdecydowanie musiała coś zrobić, by przestać sie tak czuć po każdym jego spojrzeniu.

            Niestety nim zdążyła zrobić dwa kroki, alkohol znów został podstawiony pod jej nos, a płeć przeciwna zaczęła skandować, zachęcając ją do dalszego picia. Sakura westchnęła ciężko. Wiedząc, że się wkopała i nie widząc żadnego innego wyjścia z owej sytuacji wzięła kolejny - niezliczony już - kufel piwa, zachłannie zaczynając go pić. W duchu modliła się, by Sasuke zniknął stąd w mgnieniu oka. Nie pogardziłaby nawet, gdyby okazał się zwykłą halucynacją spowodowaną zdecydowanie zbyt dużą dawką promili, którymi jeszcze bardziej zaczynała się katować.

            Uchiha jednak zamówił kolejne pół kwarty piwa, obserwując ze spokojem rozwijającą się sytuację nieopodal, która z każdą chwilą traciła miano opanowanej. Sakura wyraźnie była osaczona przez płeć męską i  nie wyglądała już na taką zadowoloną jak przed kilkunastoma minutami, gdy tańczyła na stole bilardowym i ściągała stanik. Wtedy świetnie się bawiła, miała frajdę. A teraz? Widział ogarniające ją przerażenie i zakłopotanie. W dodatku nie potrafił odrzucić uczucia, iż studentka medycyny za moment puści pawia na osaczających ją mężczyzn. I prawdę mówiąc, nie miał nic przeciwko temu - on przynajmniej miałby z tego niezły ubaw. Na ten moment nie mógł sobie życzyć nic więcej, jak widzieć upokarzającą się przed nim Sakurę Haruno.

Zresztą nie był na tyle głupi, by nie wiedzieć czego chcieli od niej (nie)znajomi mężczyźni. W końcu panna Haruno dała im już mały przedsmak striptizu, jakim to panowie zazwwczaj zachwycali się tydzień przed rozpoczęciem roku akademickiego. Wtedy nikt nie był w stanie nie polecieć grubo na imprezie. Zresztą to była coroczna tradycja w Konoha i nie tylko. Ale najwyraźniej różowowłosa studentka zupełnie zapomniała o powiedzeniu daj palec, a utną rękę.

Perspektywa obserwowania, jak dziewczyna staje się coraz bardziej zażenowana całym zajściem zmierzającemu w linii pochyłej ku jednemu wydawła się kusząca, ale wcale nie wróżyło to dobrze dla Sakury. Po tym jak ponownie znalazła się metr nad ziemią, przypuszczenia Sasuke jeszcze bardziej się utwierdzały. Gdyby nie sytuacja w jakiej się znalazła, Sasuke mógłby przypuszczać, że bladość twarzy Sakury jest związana z jej lękiem wysokości, ale nie mógłby się bardziej mylić.

Bała się.

Bała się tych natarczywych i pożądających spojrzeń, jakimi obdarzali ją zgromadzeni studenci.

Sasuke pokręcił z dezaprobatą głową, gdy Suigetsu zniknął mu z oczu - to jest on z nią na tej randce czy nie, warczał w myślach. Nie wierząc temu, co właśnie robi, wypił haustem resztę piwa a następnie odstawił pusty kufel na blat i leniwie wstał ze stołka, kierując spokojne kroki w kierunku zebranych, z zamiarem ponownego uratowania Haruno z opresji. Teraz wydawało się paranoją, że przy bliższym zapoznaniu o mało co nie zabił jej z dwa razy.

Ponownie próbował nawiązać z nią kontakt wzrokowy, lecz tym razem spoglądała gdzieś ponad jego ramię - tam gdzie jeszcze chwilę temu siedział. Nie chcąc tracić więcej czasu na przyglądaniu się zdenerwowanej i zaszczutej Sakurze, podszedł bliżej stolika i nie zważając na protesty zebranych, oplótł ramiona na jej udach, po czym przerzucił dziewczynę przez własne ramię. Nie był rycerzem w srebrnej zbroi, więc nikt nie powinien oczekiwać od niego kulturalnego niesienia na rękach niewiasty wzdychającej mu do ucha. A postura Sakury i miejsce w jakim stała, były idealne do zwykłego przerzucenia przez ramię i ulotnienia się stamtąd bez zbędnych protestów z jej strony.

Morderczy wzrok Uchihy zgromił dwóch nieogarniętych typków, którym wyraźnie nie spodobało się jego zagranie. Ale tak szybko jak zorientowali się, z kim mają do czynienia, przepuścili Sasuke rzucając mu jedynie nienawistne spojrzenia. Co jak co, ale nikt nie chciał kłopotów z którymkolwiek Uchiha.

Ani razu nie poczuł by Sakura zaczęła się wiercić, żadając postawienia na chwiejne nogi. Również nie uderzała zaciśniętymi pięściami w jego plecy, po prostu wisiała na nim, a goście lokalu mogli podziwiać jak wytarte jeansowe shorty opinające się na jej pośladkach.

Dopiero gdy znalazł się z nią w dalekim kącie knajpy postawił Sakurę na ziemię, opierając ją o obitą drewnem ścianę.

Widząc, jak wstrzymuje powietrze a jej policzki są różowiutkie, uniósł prawą brew wpatrując się w nią z bliska. Dopiero teraz dostrzegł drobne kropelki potu na jej czole i przyklejone do twarzy kosmyki różowych włosów. Tęczówkami uciekła gdzieś bok, nie chcąc patrzyć wprost w czarną otchłań jego spojrzenia - wręcz przerażało ją to.

A co jeśli Uchiha był na tyle wspaniały by móc przejrzeć ją jak otwartą księgę? Każdy jej sekret wypłynąłby z niej bez otworzenia różowych ust, włączając w to jej irracjonalne uczucia względem niego, których uparcie chciała się dziś pozbyć. Chociaż w głębi nie czuła się ani trochę zaskoczona takim obrotem spraw. W końcu zawsze coś musiało się zepsuć - nie ważne czy pomysł należał do niej, do Ino, czy też do kogokolwiek innego. To już nie była dla niej żadna nowość. Tylko czemu ani trochę nie czuła się zawiedziona takim obrotem sprawy? Ale mimo wszystko i tak musiała burknąć pod nosem kilka charakterystycznych dla niej słówek:

- Nie miało cię tu być.

Wykrzywiła usta w grymasie, gdy tylko zorientowała się, jak bardzo kiepską aktorką była w jego obecności - zawiedziona tonacja nic a nic nie zabrzmiała tak, jak powinna. Można było bez problemu stwierdzić, że jej wypowiedź zabrzmiała wręcz infaltymnie. A ciche parsknięcie Sasuke tylko potwierdziło jej przypuszczenia.

- Chodzimy po wolnym świecie, Sakura. I na pewno nie zabronisz mi tu być- oznajmił, wyraźnie naciskając na kilka ostatnich słów, co pomimo szumu w głowie studentki nie umknęło jej uwadze.

“Tu” w barze czy “tu” w jej przestrzeni osobistej?

- Muszę się napić - szepnęła przerażona, gdy tylko jej alterego odpowiedziało na zadane pytania. Drugie stwierdzenie zdecydowanie bardziej przypadło do gustu jej racjonalnej osobowości.

Nie czekając na jego reakcję wyminęła młodszego brata Itachiego i od razu chwiejnym krokiem skierowała się w stronę baru. Po ostatniej pijackiej gierce nie zamierzała spożywać kolejnej większej dawki alkoholu, by czasami ponownie nie upić się na umór. Ale przy Sasuke zdecydowanie nie potrafiła być trzeźwa. Zwłaszcza nie teraz gdy próbuje stłumić swoje uczucia. To wszystko z każdym nowym dniem zaczęło ją przerastać, a w szczególności ciągła obecność kruczowłosego mężczyzny, gdziekolwiek by sie nie znalazła - nie mogla nawet spędzić spokojnie pijackiego wieczorku, bo brunet musiał zaszczycić ją swoją obecnością.. Miał to byc wieczór, w którym chciała o nim zapomnieć. Wieczór, w którym zamierzała powrócić do swojego przedmiotowego traktowania jego osoby. Wieczór, w którym ponownie chciała go znienawidzić.

I co, Sakura? Jak zwykle wszystko poszło w pizdu.

A na takie momenty zdecydowanie najlepsza była jedna rzec:

- Tequilla, razy kilka. A najlepiej dziesięć - rzuciła, gdy tylko nawiązała kontakt wzrokowy z barmanem, który następnie skinął i zabrał się za polewanie zamówionego alkoholu. Nie minęła chwila, a tuż przed nią znalazło się dziesięc szotów maksykańskiej tequilli wraz z solą i limonką pokrojoną na szklanym talerzyku. Lecz to nie była jedyna nowość, która zaszczyciła ją w tym momencie, gdyż oprócz nowej porcji alkoholu również Uchiha ponownie zjawił się tuż obok niej. Dokładniej mówiąc, stanął sobie po jej prawie stronie stykając się z nią ramieniem.

            - Ta pani już więcej nie pije - obwieścił wszem i wobec.

Z wrażenia Sakura aż musiała odstawić pełny kieliszek z powrotem na blat. Co jak co, ale nawet przez niego nie zamierzała marnować pieniędzy Ino. Zaśmiała się perliście, spoglądając z rozbawieniem na Sasuke.

- A to niby czemu, tato? - parsknęła z przekąsem nasypując soli w mały dołeczek pomiędzy kością kciuka a palca wskazującego, uśmiechając się do niego zadziornie.

Bo kazali mi ciebie pilnować? - spytał retorycznie samego siebie, nie do końca będąc w stanie bez zakłopotania odpowiedzieć na jej pytanie. Bo przecież nikt nie kazał mu stać nad nią i obserwować każdy jej ruch - raczej zaprowadzić ją do domu, pilnując by nie upokorzyła się zbytnio, cokolwiek słowa Ino miałyby wtedy znaczyć.

Widząc, jak dziewczyna bierze kieliszek tequilli do ręki w międzyczasie zlizując sól z ręki i spoglądając na niego swymi dużymi zielonymi oczami, stwierdził, że też koniecznie musi się czegoś napić.

Sakura już po chwili przechyliła szkło, a gdy tylko wypiła jednym haustem całą jego zawartość zagryzła wszystko limonką. Sasuke natomiast zawtórował jej, wypijając pierwszy kieliszek tequilly w ten sam sposób.

- A jednak? - zaśmiała się, ponawiając sypanie soli na dłoń. - Jeszcze raz?

I miała w szerokim poważaniu to, że jej zdrowy rozsądek doradzał jej odstawienie kieliszka i natychmiastową ucieczkę. Ale z drugiej strony czy picie z nim alkoholu miałoby być aż takie złe? Równie dobrze mogła spróbować zwalczyć swoje irytujacę uczucia do niego poprzez odreagowanie wszystkiego na nim samym.

Sasuke przyjrzał się jej jeszcze raz, a widząc jak po raz kolejny Sakura opróżnia kieliszek a następnie gryzie owoc, nie mógł nie zadać jej krótkiego pytania:

- Nie masz dość?

Sakura usadowiła się na barowym stołku, czując jak nogi pomału zaczynają odmawiać jej posłuszeństwa. Oprócz coraz bardziej kłopoczącego ją szumienia w głowie, miała wrażenie jakby była na rozpędzonej karuzeli - wszystko wokół wirowało. Nawet on stojący tuż obok niej. Co najdziwniejsze bez problemu potrafiła złapać pełny kieliszek, solniczkę i limonkę. Warknęła w myślach na przyjaciółkę; Ino alkoholiczka Itachiego demoralizująca (nie)rozgarniętą studentkę medycyny. Jeszcze jakby wystawiła kciuki do góry, to byłoby jeszcze lepiej.

Chcąc odpowiedzieć na jego pytanie, zerknęła na niego zalotnie kątem oka tuż po odstawieniu trzeciego już kieliszka, a widząc jak i on się jej przygląda, uniosła subtelnie kącik ust.

- Uchiha, ja jestem Haruno. Ja nigdy nie mam dość.

Teraz to ona przejmuje pałeczkę, ot co! Już nie będzie tańcować, jak jej zagra!

Sasuke uśmiechnął się do niej zadziornie i z rozbawieniem pokręcił głową.

- Ledwo stoisz na nogach, jeśli w ogóle jeszcze potrafisz ustać o własnych siłach - powiedział, a zawadiacki uśmieszek ani na chwilę nie znikał z jego twarzy. Mógłby tak ją prowokować bez przerwy, tylko po to, by przyglądać się temu, jak ponownie go zaskakuje.

Powieki Haruno napowietrzyły się, po czym zwinnie zeszła z wysokiego stołka, chcąc zaprzeczyć jego słowom. Zawsze mogła powiedzieć, że nogi ją bolą. Czy to nie idealna wymówka, gdy cały wieczór spędza się w szpilkach, które wcisnęła ci przyjaciółka?

- Kwestia wprawy - odpowiedziała zadziornie, ale po chwili miała najszczerszą ochotę ugryźć się w język. Pomimo swojego upicia alkoholowego i minimalnego flirtowania z Uchihą, nadal zdawała sobie sprawe, że w tym stanie aluzje do życia w Kyoto nie były dobrym pomysłem. Zwłaszcza przy nim! Wystarczy, że tam została uznana za wariatkę z nieuleczalną psychozą - tutaj tej nalepki naprawdę nie potrzebowała. Po co jeszcze bardziej komplikować sobie życie?

- Wprawy?

Ale jak zwykle Uchiha nie potrafił nie zadawać pytań, na które one nie miała zamiaru bezprośrednio odpowiadać.

            - Myślisz, że tylko ty możesz się dobrze bawić? - spytała, przygotowując się do wypicia czwartego z rzędu kieliszka tequilly. Jednak ku jej zdziwieniu Sasuke uprzedził ją.

            - Spodziewam się, że Haruno potrafi bawić się jeszcze lepiej - orzekł nad wyraz spokojnie tuż po wypiciu czwartego shota.

            Z ust Sakury wydobyło się ciche parsknięcie. Aż nie potrafiła powstrzymać się od odwrócenia się w jego stronę całą sylwetką.

            - Żebyś tylko wiedział jak - powiedziała kokieteryjnie, wpatrując się śmiejącymi szmaragdowymi tęczówkami w surowe rysy jego twarzy. Surowe, lecz przystojne i pociągające.

            I tak bardzo jak próbowała zapierać się i nie robić tego, to nie potrafiła nie zatopić się w jego enigmatycznym spojrzeniu. Ta otchłań… Ta głębia, w której mogłaby zatracać się godzinami. Nie ważne czy były lekko podpite czy też nie. Ważne, że były. Ważne, że kare tęczówki wpatrywały się w nią, wręcz rozpalając ją od środka.

            Jak na złość jej alterego ponownie postanowiło pobawić się jej i tak zbyt wybujałą już wyobraźnią, pokazując jej jakże iracjonalną wizję. Alterego wyciągnęło swoją niewidzialną rękę i bez najmniejszego zawahania położyło dłoń na policzku młodszego Uchihy.

            Sakura przełknęła głośno zalegającą w krtani ślinę. Zdecydowanie potrzebowała więcej alkoholu - musiała jak najszybciej zapomnieć o surrealistycznych wizjach, które jej wewnętrzne ja pokazywało jej coraz częściej przy spotkaniach z Uchihą. Pytanie tylko, czy kolejne porcje alkoholu nie pogorszą sprawy jeszcze bardziej?

            Nie chcąc tracić czasu na zbędnych rozmyśleniach i wszystkich “za” i “przeciw”, pośpiesznie chwyciła piąty kieliszek opróżniając go do zera. Tym razem nie fatygowała się nawet z solą czy limonką, co było jej najwiekszym błędem, gdyż tuż po odsunięciu kieliszka od ust poczuła niemiłe uczucie w żołądku, jakby wszystko co się w nim znajdowało, miała zaraz zwrócić.

            Przymknęła oczy, błagając by to nieznośne uczucie minęło i gdy wreszcie wgryzła się w limonkę tak właśnie się stało, przynajmniej tymczasowo.

            - A więc pokaż - usłyszała nagle, na co jej źrenice aż zadrażały w szoku.

            - Uchiha! To jest jawny flirt! - powiedziała z oburzeniem, rozbawieniem i wyraźnym zdenerwowaniem. To nie była sytuacja, w której była w stanie zdecydować się na tylko jedną reakcję. Nie wiedziała nawet, jak ma to odebrać.

            Lecz co ją jeszcze bardziej zaskoczyło, były jego kolejne pytania.

            - A od kiedy ci to przeszkadza?

            To zdecydowanie był flirt! Była tego święcie przekonana! Co najgorsze - nie przeszkadzało jej to w żadnym stopniu. O la Boga! Nie miałaby nic przeciwko, gdyby częściej coś podobnego słyszała z jego ust.

            Nie nie, STOP! - krzyknęła w myślach, nie chcąc jeszcze bardziej się zagalopować. Wystarczająco już się dziś przed nim pogrążyła. W dodatku…

            - Terapię wstrząsową szlag trafił - wyszptała pod nosem, świadomie wypowiadając na głos swe ostatnie przemyślenia. Z zażenowania naparła ciałem na ladę, opadając delikatnie na blat.

            - Barman! - zawołała, unosząc rękę wysoko i broń ci Boże, wcale nie planowała dotknąć policzka Sasuke, jak insynuowało to jej alterego. - To samo - oznajmiła mu, wyciągając z kieszeni szortów kilka ostatnich już banknotów, a następnie przesunęła je po ladzie.

            Jednak nim mężczyzna, zaczął polewać jej zamówiony alkohol spojrzał na Uchihę stojącego tuż koło niej.

            - Seriooo? - przeciągnęła, delikatnie uderzając głową o blat, a następnie ponownie zainstalowała się na barowym krzesełku. - To co, tato, mogę pić dalej? - zapytała z przekąsem, zerkając jarzącymi się ze wściekłości szmaragdowymi tęczówkami na Sasuke, który wyraźnie był czymś rozbawiony.

            W głowie się jej nie mieściło, że po raz pierwszy była zależna od kogoś w piciu. Ba! Znużony wzrok barmana mówił jasno i wyraźnie, że nie poleje jej niczego bez zgody Uchihy. No cholera! - wrzasnęła rozgoryczona, mrużąc niebezpiecznie oczy w kierunku brata Itachiego. Czuła, że zaraz zostanie oddelegowana z kwitkiem i na tym zakończy się jej nocne balowanie. Chociaż! Pozostawała jej jeszcze jedna opcja - Suigetsu, którego jak na złość gdzieś wcięło.

            Warknęła złowrogo pod nosem, nadal czekając na jakże oczywistą odpowiedź Sasuke, po której pewnie chwyci ją za fraki, wrzuci do taksówki i każe wrócić do domu. Jego niedoczekanie.

            - Wódka z RedBullem razy dwa - powiedział nagle chłodnym barytonem, kompletnie zbijając ją tym z pantałyku.

            Spojrzała na niego niezrozumiale, lecz póki co nie zadała żadnego pytania. Wolała chwilę pogłówkować w tej swojej upojonej alkoholem głowie. Bez słowa chwyciła obszerną szklankę, w której znajdował się zamówiony przez niego drink i pomału zaczynając go sączyć.

            Pytała siebie, dlaczego zamówił jej drinka, zamiast wygonić do domu. Mierzyła go bez przerwy, próbując rozwiązać tę małą zagadkę.

            Pij Uchiha, pij. Będziesz łatwiejszy, pomyślała szatańsko, ani na chwilę nie odstawiając szklanki od ust. Jednak ani przez chwilę nie pomyślała o własnym stanie upicia alkoholowego.

            - O jakiej terapii przed chwilą mówiłś? - wypalił niespodziewanie, wprowadzając ją w osłupienie. Nie sądziła, że to słyszał - a jednak jej przeklęte alterego ponownie zapunktowało.

            Lecz zamiast unikać upokarzającej ją odpowiedzi, zaśmiała się perliście do niego odkładając szklankę na blat.

            - Spytaj Ino, jaką miała genialną strategię uwolnienia mnie od ciebie - odparła bez najmniejszego zawahania, śmiejąc się bez powodu.

            Sasuke uniósł brew w zdziwieniu, zupełnie nie spodziewając się takiej odpowiedzi. Początkowo sądził, iż jej słowa miały coś wspólnego z tabletkami uspokajającymi. W końcu Chikaru wspomniała o prawdopodobnych wizytach u psychiatry. Tylko dlaczego przeczuwał, iż Ino mogła o tym nie wiedzieć? Fakt, zachowywała się dość opiekuńczo w stosunku do przyjaciółki, lecz nie wystarczająco opiekuńczo jeśli w grę wchodzą psychotropy.

            - Ode mnie? - spytał, nie do końca rozumiejąc, o czym mówi. A w końcu wypadałoby zaspokoić ciekawość, zwłaszcza że różowowłosa studentka poruszyła temat jego osoby.

            Sakura żwawo przytaknęła, po czym wzięła kolejny większy łyk alkoholu.

            - Pocałoweś mnie! - powiedziała, nadal nie potrafiąc wybudzić się z szoku, w jakim znajdowała się bez przerwy od momentu ich błogiej chwili w siłowni.

            - A ty mnie - wzruszył ramionami, jakby to było nic. - Nie protestowałaś - zaznaczył, również skuszając się na pierwszego łyka zamówionego drinka. Kto by pomyślał, że język Sakury zacznie rozwiązywać się pomału po zdecydowanie zbyt dużej dawce alkoholu, po którym bez wątpienia będzie cierpieć następnego ranka. Nie chciał nawet myśleć, o której z Yamanaką powinny otworzyć kawiarnię. Ale raczej studenci Konohy nie napiją się z rana świeżo parzonej kawy.

            Sakura napowietrzyła policzki, opuszkiem wskazującego palca przejeżdżając po krawędzi szklanki.

            - Nie protestowałam - powtórzyła jego słowa, wzdychając przy tym ciężko.

            - Dlaczego?

            - Bo nie chciałam - mruknęła, zerkając na niego kątem oka. - Wykorzystujesz mój stan, prawda, Uchiha? - spytała, wysilając się na pseudo-zły głos, co ponownie zakończyło sie jej porażką.

            Sasuke parsknął śmiechem, ponownie przystawiając szklankę do ust.

            - Skądże - odparł, spoglądając na nią kątem oka. - Po prostu po alkoholu jesteś o wiele bardziej rozmowna i nie wytykasz mi mojego nazwiska - stwierdził, rzucając jej zadziorny uśmieszek.

            Sakura upiła większy łyk drinka, rozmyślając przez chwilę nad jego słowami, po czym niespodziewanie powiedziała:

            - Chwilowo mi ono nie przeszkadza - wzruszyła ramionami, odstawiając na blat pustą szklankę. Sasuke tuż po dopiciu swojego drinka, zamówił kolejną porcję alkoholu.

            - Dlaczego chwilowo?  - spytał spokojnie.

Studentka wykrzywiła usta subtelnie, przygryzając niepewnie wargę.

- Bo chwilowo tak na mnie działasz - burknęła grymaśnie, mierząc go złowieszczym spojrzeniem. - Plus całujesz z zaskoczenia, a mi jak na złość się to podoba. Przeklęty Sasuke - skwitowała, po czym zaczeła wlewać w siebie kolejną dawkę promili.

            Sasuke uniósł brew w zdziwieniu. Ponownie zaskoczyła go użyciem jego imienia zamiast nazwiska, a także tym, do czego właśnie sie przyznała.

            - Wydaje mi się, że jednak strategia Ino była marna, skoro tak swobodnie ze mną rozmawiasz - powiedział z rozbawieniem, przyglądając się jej cały czas, a zwłaszcza jej rumianym policzkom. Czy to przez alkohol? Czy może przez zażenowanie i wstyd, który tak bardzo chciała w sobie ukryć. Widząc, jak szklanka Sakury staję się bardziej pusta niż pełna skinął do barmana, ponawiając zamówienie. Im więcej wlewała w siebie alkoholu, tym bardziej była rozmowna. A więc…

            Pij Haruno, pij...

            - Zdecydowanie tak! - skwitowała podniesionym głosem, odstawiając z hukiem kolejną pustą szklankę na blat. - Ale nieee, Sakura! Ja wiem, co jest dla ciebie dobre! - krzyczała z oburzeniem, chwiejąc się niebezpiecznie na stołku i spoglądając na Sasuke zamglonym, uwodzicielskim spojrzeniem. - Nie pamiętasz, Haruno? Alkohol, zabawa i przygodny seks. To jest to! - zakończyła pijacki wywód do samej siebie.

            Sasuke z wrażenia zachłysnął się alkoholem. Odstawił szklankę na blat, chwilowo nie mając zamiaru podejmować następnej próby napicia się alkoholu przy niej. Spojrzał na nią z rozbawieniem, lecz widząc, jak jeszcze bardziej chwieje się na stołku, chwycił ją za ramię.

            - Jesteś pijana - parsknął śmiechem.

            - Twooooja wina - zaprotestowała hardo, wyciągając dłoń po zamówionego przez Sasuke nowego drinka. Ale tym razem złapanie szklanki nie było aż takie proste w jej przypadku. Zmrużyła oczy, chcąc bardziej skupić się na złapaniu przedmiotu, gdy dostrzegła ,jak Sasuke zwinnie ją uprzedził.

            - Jednak go nie dostaniesz, jesteś bardziej pijana niż sądziłem - skwitował, próbując powstrzymać się od zaśmiania.

            O dziwo Sakura nie zaprotestowała. Zdecydowanie miała już dość. Najchętniej wróciłaby teraz do domu i położyłą się spać, a przynajmniej tak kazał jej zdrowy rozsądek, który ginął w alkoholowym szumie wypełniającym jej głowę. Lecz tym razem o wiele bardziej podobała jej się opcja Alterego, które wywaliło zdrowy rozsądek z impetem za burtę, by czasami nie zaczął zbytnio mieszać w jego planach.

            - Sasuke… - zaczęła przeciągle, opierając twarz na otwartej dłoni i wpatrując się w niego jak w obrazek z na wpół zamkniętymi powiekami. - Powiedz mi coś… - wybełkotała, starając się nie spaść z hukiem z barowego krzesła. Takie anomalie wolała pozostawić do dyspozycji Ino, która była bezkonkurencyjną mistrzynią w tej dziedzinie.

            Sasuke spojrzał na nią zdziwiony, zastanawiając się, co takiego chodzi jej po głowie. Chociaż wątpił, by było to coś normalnego. Ale nie dowie się dopóty dopóki nie zapyta.

            - Co takiego?

            Haruno wyszczerzyła się do niego szeroko, po czym jak grom z jasnego nieba wypaliła:

            - Co to za cholerny układ z Ayanami?

            Jego źrenice rozszerzyły się w zdumieniu. Panna Haruno ponownie zaskoczyła go w całej swojej całej okazałości. Ale gdy dziewczyna pytała faceta o drugą dziewczynę musiało chodzić tylko o jedno...

            Uniosł czupurnie kącik ust.

            - Zazdrosna?

            Ponownie beztroski śmiech wydobył się z krtani studentki.

            - Piekielnie - odparła zadziornie, nie mogąc powstrzymać się od tej szczerej odpowiedzi. Matka zawsze jej wmawiała, że szczerość popłaca, ciekawe czy owe stwierdzenie zadziała i tym razem. - Więc? - ponaglała go, chcąc jak najszybciej poznać odpowiedź na dręczące ją do kilku godzin pytanie. Ayanami od dłuższego czasu krążyła po jej myślach, a za każdym razem widząc ją z Sasuke, zadawała sobie coraz więcej pytań.

            Sasuke zlustrował ją uważnie, upijając raz po raz kolejne łyki alkoholu.

            - Co zyskasz tą wiedzą? - spytał nonszalancko.

            - Zaspokoję swoją ciekawość - powiedziała, chichrając się pod nosem. - No to jak będzie? - ponowiła swoje pytanie, przechylając się bliżej w jego stronę.

            Na twarz kruczowłosego mężczyzny wkradł się szelmowski uśmiech, widząc, jak dziewczyne znajduje się coraz to bliżej niego.

            - Tajemnica - wyszeptał subtelnie niskim tonem głosu, na co Haruno wykrzywiła usta grymaśnie. Jego odpowiedź ani trochę nie przypadła jej do gustu. Starała się, jak tylko może, by wyciągnąć z niego te informacje i tak łatwo nie zamierzała sie poddawać.

            - To nie fair! Całowałeś mnie, więc teraz mam prawo zadawać pytania - oznajmiła mu, mając nadzieję, że te jej pijackie przekamarzanie się nie pójdzie na marne i wreszcie dowie się prawdy.

            Sasuke miał ochotę wyśmiać jej słowa, które w praktyce nawet nie miały nic wspólnego z ich pocałunkami w siłowni. Jeszcze jakby dopytywała się, dlaczego ją całował, to może i mogłaby użyć takiego pretekstu, jednak to nie chodziło teraz o to lecz o Ayanami. A to już była zupełnie inna historia.

            Odłożył szklankę na blat, bez przerwy przyglądając się roześmianej Sakurze, która tak uparcie próbowała wyciągnąć z niego informacje.

            - Jeśli odpowiesz na jedno moje pytanie.

            Nie zamierzał stawiać takich warunków, bo nie powinno ją w ogóle interesować, co łączyło go z Ayanami. Ale mimo wszystko nie miał jej tego za złe, tak jak nic przeciwko temu, by wiedziała, tym bardziej że gdy obudzi się rano i tak mało co będzie pamiętać z tego wieczoru, a zwłaszcza z ich rozmowy.

            - Wal - odparła pewna swoich słów, nie myśląc dwa razy nad jego propozycją. Zależało jej tylko i wyłącznie na poznaniu prawdy odnośnie jego i Ayanami - była nawet gotowa na odpowiedzenie na każde pytanie odnośnie Miyaviego.

            Ale Sasuke po raz kolejny ją zaskoczył, zadając zupełnie niespodziewane pytanie.

            - Dlaczego bierzesz te tabletki?

Bez skrupułów mogła stwierdzić, że nie sądziła, iż kiedykolwiek o to zapyta. Była święcie przekonana, że Uchiha w swoim pytaniu bardziej skupi się na jej byłym, niż na cholernych tabletkach - to nawet nie przeszło jej przez myśli.

            Sasuke wiedział, że miał multum pytań do wyboru. Lecz jego wybór padł na zwykłe tabletki, zamiast spytać o wydarzenia z poprzedniego uniwersytetu czy nawet o jej kochasia, z którym miał już do czynienia. Jednak na wcześniejsze zadane pytanie o Miyavim odpowiedziała. A gdy tylko dostrzegł białe pigułki, Sakura wyraźnie podłamała się, zwłaszcza gdy oskrażył ją o ćpanie. Więc to wcale nie były aż tak zwykłe tabletki. Za nimi, tak jak i za nią całą, kryła się nieodkryta dotąd historia.

            Historia, do której z każdym nowym dniem jeszcze bardziej lgnął.

            Słysząc jego pytanie przygryzła dolną wargę, wzrokiem błądząc gdzieś na boki, spoglądając czy czasami ktoś się im nie przygląda.

            - Widziałam coś, czego nie chciałam - szepnęła i czując jak jej głowa robi się coraz to cięższa, oparła ją o jego ramię.

            Ten wieczór pomału zaczynał ją nużyć i tym razem nie przez Uchihę, z którym mogłaby tak rozmawiać całą wieczność, lecz przez alkohol znajdujący się w jej organiźmie.

            Zerknął na nią kątem oka, nie przejmując się tym, że zrobiła sobie z niego poduszkę.

            - Co takiego? - zapytał spokojnie, wiedząc, że nie do końca odpowiedziała na jego pytanie.

            Sakura westchnęła ciężko, wbijając nieobecny wzrok w swoją pustą szklankę.

            - Śmierć, Sasuke. Śmierć - odpowiedziała przyciszonym głosem

            Kruczowłosy student zamarł w bezruchu tuż po usłyszeniu jej słów. Śmierć? - pytał samego siebie w przerażeniu. Mylił się i to bardzo, bo odpowiedź na jego pytanie tylko wrzuciło do puli z pytaniami kolejne zagadki. Z notatek Suigetsu wynikało, że Kakashi nic o żadnej śmierci nie wspomniał. Ale skąd pewność, że to cokolwiek miało wspólnego z tą sprawą? Co więcej, skąd pewność, że Sakura i oskarżona były tą samą osobą? Coraz bardziej zaczynał się gubić w tym wszystkim.

            - Teraz twoja kolej - powiedziała tuż po chwili, nie pozwalając mu zadać więcej pytań, jakie krzątały się w jego głowie. I ona doskonale sobie o tym zdawała sprawę. - Co cię łączy lub łączyło z Ayanami? - spytała ponownie, zadzierając delikatnie głowę. Niemalże od razu natknęła się na dwa lekko podpite medaliony spoglądające prosto na nią.

            - Łączył nas tylko seks i to byłoby na tyle w tym temacie - odparł tym razem bez problemu, nie odrywając spojrzenia od jej szmaragdowych oczu.

            - Tak myślałam - mruknęła naburmuszona, spuszczając wzrok, lecz ani na chwilę nie ściągnęła głowy z jego ramienia.

            Sasuke chwycił szklankę do połowy wypełnioną alkoholem i zachłannie wypił ją, zastanawiajac się, po co jej to w ogóle powiedział. Póki nikt nie wiedział o jego układzie z Ayanami, było idealnie. Zero wścibskich pytań i wkurzających spojrzeń.

            - Ale to już przeszłość - dodał nagle, nie wiedząc, co go podkusiło do kontynuacji tej rozmowy.

            Poczuł, jak Sakura jedynie skina głową na jego ramieniu. Zerkając na nią dostrzegł, jak pomału zaczyna przymykać powieki, pomimo harmidru panującego w lokalu.

            - Chcesz już wracać?

            Ponownie skinęła, mrucząc cicho pod nosem, nie mając siły powiedzieć nic normalnego w tej chwili.

            Sasuke wiedział, że w zaistniałej sytuacji nie ma innego wyboru, jak zrobić tak, jak kazał mu brat i odprowadzić ją do domu, pilnując by przez przypadek nie zrobiła sobie czegoś po drodze. I ku swojemu zdziwieniu, jakoś nie miał z tym najmniejszego problemu. Przed odejściem od baru kupił jeszcze butelkę wody i gdy już miał zamiar objąć Sakurę ramieniem i wyprowadzić ją z tłumnego lokalu, tuż przy nich pojawił się zaginiony przed kilkudziesięcioma minutami Hozuki.

            - Wszędzie jej szukałem - powiedział, chwiejąc się na nogach, przyglądając się półprzytomnej Haruno. - A co ty tu w ogóle robisz?

            Sasuke uniósł brew, spoglądając ze zdziwieniem na przyjaciela, nie sądząc wcześniej, że spotka go jeszcze dzisiejszej nocy, na dodatek w takim a nie innym stanie.

            - Przyszedłem się napić. - Wzruszył ramionami. Wiedział, że Suigetsu raczej nie byłby  zadowolony, gdyby oznajmił mu całą prawdę. W końcu celem Itachiego niemalże od początku było zostawienie go z Sakurą a tym samym przerwanie jej randki, o której obaj nie mieli pojęcia. Musiałeś się tu znowu pojawić, Suigetsu? Gdzie on w ogóle był, gdy Sakura próbowała uspokajać Ino podczas pyskówki z Chikaru?

            - Więc nie będziesz mieć nic przeciwko, jak ją zabiorę. Mieliśmy jeszcze plany na wieczór - oznajmił mu zadziornie kumpel, robiąc krok ku nim.

            Rysy twarzy Uchihy zaostrzyły się niebezpiecznie, ale ze względu na to, że jednak się z nim przyjaźnił i to od dłuższego czasu, zamierzał powstrzymać swój cięty język i być tylko trochę opryskliwym.

            - Nim odleciała, powiedziała, że chce wracać. Więc zabieram ją do domu - skwitował Sasuke, spoglądająć na niego hardo. Nie minęła nawet chwila, a zrobił to, co planował przed chwilą, objął Sakurę ramieniem z zamiarem wyprowadzenia ją z baru, a jej głowa opadła subtelnie na jego klatkę piersiową.

            Jednak Suigetsu zatorował im drogę.

            - I że niby wiesz, gdzie ona mieszka? - zakpił złośliwie, sądząc, iż miejsce zamieszkania Haruno jest obce im obu.

            Kącik ust Sasuke uniósł się łobuzersko.

- Doskonale wiem, gdzie mieszka, bo już tam bywałem. Czyżbyś ty tego nie wiedział? - zawtórował mu również z kpiną, starając się nie być zbyt obryskliwym względem kumpla. Jednak był na niego wściekły, że zwiał, zamiast wyrwać Sakurę z małej opresji, w jakiej oczywiście musiała się znaleźć - inaczej Sasuke wątpił, by mogła jeszcze kiedykolwiek nazywać się Haruno Sakura.

Sakura, czując jak ktoś zmuszą ją do zejścia ze stołka, uniosła powieki. Widząc kogoś przed sobą z powrotem przymknęla jedno oko, a dostrzegając, że tym kimś był Suigetsu, machnęła mu ręką. I dopiero teraz zorientowała się, że ktoś szczelnie ją obejmuje, nie pozwalając jej zaliczyć bliskiego spotkania z podłogą. Lecz nim była w stanie zorientować się, kim był drugi ktoś, poczuła jak jej żołądek rozpoczął misję pod tytułem “rewolucja”.

Niemrawo przystawiła dłoń do ust, czując jak zaczyna jej się odbijać i nie zwracając uwagi na trzymające ją dłonie, otrzeźwiała na tyle, by pędem pognać ku łazience.

            Sasuke odprowadził ją wzrokiem, domyślając się, co mogło spowodować w niej taką a nie inną reakcję. Instynktownie chciał podążyć za nią, kiedy poczuł niemrawe szarpnięcie za ramię.

- A ty gdzie? Ze mną tu przyszła i ze mną stąd wyjdzie - warknął wyraźnie zdenerwowany Hozuki.

            Sasuke czuł, że po raz pierwszy ma najprawdziwszą ochotę mu przyłożyć. Najlepiej na tyle konkretnie, żeby nie utrudniał mu tego wieczoru. Schlał się i mu odbija, cały Suigetsu.

- Spadaj do domu, Suigtesu. Jesteś zalany praktycznie tak samo jak i ona - skomentował, widząc, jak ten chwieje się na nogach.

- To tym lepiej. Będzie łatwiej i szybciej.

W jednej chwili Sasuke stracił nad sobą kontrolę. W mgnieniu oka posłał zalanego w trupa Suigtesu na podłogę, który tuż po tym spojrzał na niego niezrozumiale. Wyglądał, jakby nagle otrzeźwiał i powoli docierało do niego całe zajście.

- Daj jej spokój, Suigetsu. I tak ma wystarczająco kłopotów - rzucił na odchodne i skierował się tam, gdzie zniknęła mu z oczu Sakura. Nie spojrzał już przez ramię na leżącego na podłodze przyjaciela, nawet nie przeszło mu to przez myśl. W tej chwili kłopotał się jedynie z odnalezieniem Sakury. Lecz widząc obdrapane drzwi z zardzewiałą plakietką, która wyraźnie informowała wszystkich, iż jest to wejście do damskiej łazienki, wszedł do niej, nie wahając się nawet.

Ku swojemu zdziwieniu nie zastał Sakury rozmawiającej z muszlą klozetową, co nawet by go nie zdziwiło, biorąc pod uwagę fakt, ile alkoholu w siebie wlała. Był natomiast zdziwiony, widząc ją nachylającą sie nad umywalką i oblewającą twarz zimną wodą. Kręcąc głową w niedowierzeniu podszedł bliżej niej i postawił butelkę z wodą na blacie tuż obok umywalki. Obserwował ją uważnie, opierając się ramieniem o chłodną ścianę, nie odzywając się jeszcze zbytnio.

Sakura uniosła po chwili głowę do góry, spoglądając w lustrzane odbicie kruczowłosego studenta.

- A jeszcze chwilę temu byłam skora stwierdzić, że jesteś jedynie zwykłym przywidzeniem - westchnęła, odwracając się w jego kierunku.

Sasuke w odpowiedzi parsknął śmiechem, nadal lustrując ją bacznym spojrzeniem. Zbladła i ledwo trzymała się na nogach, lecz mimo wszystko resztkami sił jakoś podtrzymywała się o kraniec blatu, na którym były zainstalowane umywalki.

- Jakbyś miała omamy, potwierdziłabyś przed samą sobą, że nie jesteś w stanie tak łatwo o mnie zapomnieć - skwitował z zadziornym uśmieszkiem.

Sakura przewróciła oczami, opierając głowę o jakże przyjemne w tej chwili zimne kafelki.

- Jeśli zaraz nie przestaniesz flirtować, Uchiha, naprawdę pomyślę, że mam halucynację - mruknęła z rozbawieniem, chwytając za butelkę z wodą. Spoglądała przez chwilę na zamkniętą ciecz, przypominając sobie jej pierwszej wyjście do klubu w Kyoto. Wspomnienia ponownie powróciły, ale tym razem odrzuciła je, nie chcąc myśleć o tym co było, a juz na pewno nie o Miyavim. Odkręciła korek i już po chwili wypełniła krtań upragnioną cieczą, która skutecznie zaczęła studzić jej rozgrzane ciało.

- Jedynie stwierdzam okrutne fakty, panno Haruno - zsumaryzował z rozbawieniem, przyglądając się, jak Sakura ponownie zaczyna chwiać się na nogach. - Jednak trochę za dużo, co?

Różowowłosa kobieta wypuściła z ust większą ilość powietrza, a następnie przytaknęła niechętnie.

- Ale tylko tak tyci-tyci - upierała się, a cichy chichot ponownie zaczął wydobywać się z jej krtani. Uniosła prawą dłoń i chcąc bardziej zobrazować to Sasuke, z przymrużonym okiem przystawiła palec wskazujący do kciuka, zostawiała pomiędzy nimi zaledwie małą szparkę. - Tyci-tyci - powtórzyła radośnie.

Kącik ust Sasuke uniósł się łobuzersko. Po raz pierwszy w życiu byłby w stanie nazwać pijaną dziewczynę uroczą. Jeśli wziąć pod uwagę fakt, że była nią Haruno we własnej osobie, wydawało się to jeszcze bardziej nadzwyczajne.

Sakura zachichotała jeszcze głośniej pod nosem zupełnie bez powodu. Lecz niespodziewanie jej dłoń omsknęła się z krawędzi blatu i zachwiała się niebezpiecznie.

- Hej, hej - powiedział Sasuke, łapiąc ją za ramię i przywracając ją do pozycji względnie pionowej. - Siadaj. Aż tak z tobą źle? - dodał bez cienia złośliwości, unosząc ją i sadzając na szerokim blacie.

- Za chwilę przejdzie. Chyba - mruknęła, przyglądając mu się z na wpół otwartymi powiekami. Ponownie łapczywie zaczęła opróżniać zawartość plastikowej butelki, uparcie rozmyślając na swój pijaciki sposób o obecności kruczowłosego mężczyzny. Pomimo iż mogłoby wydawać się to nieracjonalne i głupie dla jej zdrowego rozsądku, to w jakiś sposób jego obecność tutaj wydawała się być kojąca i niezastąpiona. Po raz pierwszy - no dobra Haruno, drugi, albo trzeci. Może i nawet czwarty? - myślała, nie miała nic przeciwko jego osobie, a wręcz przeciwnie, potrzebowała i pragnęła jego obecności. Nie chciała, by odszedł i zostawił ją samą w tej zapyziałej - damskiej ! - łazience. Nieustannie czuła na sobie jego przeszywający wzrok.

Kare lekko tylko upojone alkoholem tęczówki bacznie się jej przyglądały, jakby nie były w stanie spoglądać gdzie indziej. I ponownie - nie miała nic przeciwko temu. Tak samo jak słyszeć wypowiadane przez niego jej imię, mogłaby bez przerwy przyglądać się jego pożądającemu spojrzeniu. Potrafiła spoglądac na niego w ten sam sposób, lecz nie była w stanie stwierdzić, czy robiła to także teraz - świat zbyt bardzo kręcił się wokół niej. Ale za to widziała jedną rzecz jasno i wyraźnie. I alkohol, który krażył w jej organiźmie, jak zaraza dodał jej (nie)chcianej odwagi do oznajmnienia słów, jakich na trzeźwo prawdopodobnie nigdy by przy nim nie powiedziała.

- Ty naprawdę myślisz, że ja niczego nie widzę? - zakpiła, opierając głowę o stare lustro. - Wszystko widzę, Uchiha. Wszystko - dodała z barwnym śmiechem.

Sasuke również parsknął śmiechem pod nosem, w ogóle nie zaprzeczając jej słowom. Doskonale wiedział, o czym mówi i zamierzał wykorzystać ten moment.

- To ty na mnie lecisz, Haruno - odparł z zadziornym uśmieszkiem.

Tym razem Sakura zaśmiała się o wiele głośniej, podobnie jak on nie zaprzeczając jego stwierdzeniu. To nie było już nowością nawet dla niej samej, że jej libido drastycznie wzrastało, gdy pojawiał się przy niej czarnowłosy student prawa. I ten moment wcale nie różnił się od poprzednich chwil sam na sam, jakie dane im było doświadczyć.

Wiedząc, że jest na wyciągnięcie ręki, chwyciła go za koszulę, przyciągając bliżej siebie.

- I vice versa. Lecisz na mnie i w dodatku masz na mnie ochotę - powiedziała uwodzicielsko, odklejając głowę od lustra, by lepiej móc spojrzeć mu prosto w oczy.

- Akurat w tym nie mogę zaprzeczyć - wyszeptał spokojnym, ponętnym tonem. Po chwili zerwał kontakt wzrokowy, nachylając się bardziej nad jej uchem, do którego szepnął niskim, pożądliwym szeptem:

- Ale zo z terapią wstrząsową, co? Jeszcze masz szansę na powodzenie leczenia, napalony Suigetsu czeka tuż za drzwiami - dodał z nutką złości, której tym razem nie był w stanie zamaskować. Kątem oka zerknął na prawą dłoń, której użył do przyłożenia kumplowi z prawego sierpowego. Co jak co, ale nienawidził takiego przedmiotowego traktowania, o kimkolwiek by nie mówił. Lecz Suigetsu nieświadomie popełnił tego wieczoru największy błąd, mówiąc tak a nie inaczej właśnie o niej. Słowa Suigetsu podziałały na niego jak płachta na byka.

- Patrzcie go jaki pewny siebie! - zaśmiała się perliście, wyrywając go z jego krótkich rozmyślań. - Pan bezkonkurencyjny? - spytała, przyglądając mu się zadziornie, gdy niespodziewanie czknięcie wydobyło się z jej krtani. Pośpiesznie ściągnęła dłoń z jego koszuli i przystawiła ją do ust: - Przepraszam - mruknęła speszona, po czym ponownie czknęła cichutko.

            Sasuke pokręcił głową w rozbawieniu, wolnym krokiem cofając się w stronę drzwi.

            - Jednak potrafisz być urocza - sarknął z uniesionym kącikiem ust, nie przerywając swoich kroków do tyłu.

            Powieki różowowłosej studentki zaczęły poruszać się w zastraszająco szybkim tempie, a jej usta rozchyliły się delikatnie. Pomimo iż co chwilę czkała i podskakiwała przez to w miejscu, nie myślała o tym. Jej głowę zaprzątało ostatnie słowo wypowiedzaine przez Uchihę. Urocza?! Nie wiedziała, czy skakać ze szczęścia czy płakać z nieszczęścia. Jednak widząc go tuż przy drzwiach ogarnęła ją obawa. Strach, że zamierza ot tak odejść. W jej głowie zaraz pojawiły się pytania, co takiego złego zrobiła, że odchodzi, pozostawiając ją samą.

            - Hej, co ty robisz? - wymsknęło jej się z desperacją.

            - Ratuję efekty twojej terapi - usłyszała w odpowiedzi, lecz nie za bardzo wiedziała, co kryło się za jego słowami.

            Jak to ratował efekty mojej terapi? -, pytała samą siebie niezrozumiale. Nie wiedziała nawet jak można było ją w jakikolwiek sposób uratować. Przez chwilę pomyślała, że zamierza przyprowadzić jej tu napalonego - jak wspomniał - Suigetsu, który notabene był początkowo częścią jej terapi. B Y Ł. Był do momentu, w którym dostrzegła brata Itachiego siędzącego przy barze i jak gdyby nigdy nic popijającego sobie piwko i wpatrującego się w nią uparcie. Wtedy jednak cały plan uległ destrukcji i ona osobiście nie miała zielonego pojęcia, jak mogła uratować efekty leczenia zarządzonego przez Ino. A skoro ona nie wiedziała, to jak on mógł?

            - Nie potrzebuję terapii. I tak poszła w pizdu - dodała z grymasem.

            Nie wiedziała, co jest gorsze - to, że siedzi pijana w łazience z Uchihą czy to, że rozmawia sobie z nim po przyjacielsku (jeśli w ogóle mogła użyć tego słowa w tym kontekście) o terapii wstrząsowej, która dotyczyła tylko i wyłącznie jego osoby?

            Coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że jej życie to jedna wielka paranoja.

            A jeszcze większego zdziwienia doznała, gdy usłyszała cichy brzdęk, który nie świadczył wcale o otwarciu drzwi, a o przekręceniu zamka.

            - Ale czyjejś pomocy raczej tak - powiedziała przyciszonym głosem, starając się przeanalizować to, co właśnie zrobił Sasuke i dlaczego w ogóle to zrobił. Nie wiedziała czemu, ale momentalnie przeszły ją zimne dreszcze, ale nie była w stanie stwierdzić czy były to dreszcze ekscytacji czy też przerażenia. W końcu już byli zamknięci w łazience i to w o wiele mniejszej. Lecz wtedy oboje zdecydowanie byli trzeźwi, a teraz? Ona ledwo widziała na oczy, a on też był nieco nietrzeźwy. Chwilowo żałowała zamówionej tequilli, która zmiażdżyła ją bez najmniejszych skruputłów. Ale zrobiła to tylko i wyłącznie na własne życzenie.

            - Boisz się? - spytał nagle Sasuke, podchodząc powolnym tempem z powrotem ku niej. Przez zaledwie ułamek sekundy dostrzegł, jak obawa wkrada się na jej bladą twarz. - Mówiłaś, że mi ufasz - przypomniał jej dumnie, stając tuż przed nią i uważnie się jej przyglądając. Nie podobał mu się ten strach wyraźnie malujący się na jej twarzy.

            - Względnie - odparła, przygryzając lekkodolną warrgę.

            - Względnie - powtórzył po niej, po czym ułożył dłonie po obu stronach jej ud, bacznie wpatrując się w szmaragdowe tęczówki.

            - Jestem Uchiha, którego starasz się nienawidzić, a jednak mi ufasz? - spytał półszeptem bez mrugnięcia okiem.

Dłuższą chwilę zaglądała w czarną otchłań jego spojrzenia, zastanawiając się, do czego dąży i czemu tak nagle o tym wspomniał. Pomimo swojego dzisiejszego pijaństwa, była na tyle trzeźwa, by nie próbować nawet podejmować tematu jego nazwiska. Bo po co? Było dobrze tak, jak jest teraz. I tak jak podczas ich dzisiejszych pocałunków w siłowni, tak i teraz nie chciała myśleć o rodowodzie Sasuke. Nie chciała, by okrutna rzeczywistość ponownie wylała na nią kubeł zimnej wody. Czy to naprawdę było takie złe obdarzać uczuciami osobę, którą powinno się teoretycznie nienawidzić?

- Sam sobie odpowiedz na to pytanie - zbyła go, odwracając wzrok gdzieś w bok. Chwilowo bardziej wolała spoglądać na stare, zużyte suszarki elektryczne niż spojrzeć prawdzie w oczy. Spojrzeć w oczy Sasuke.

Jednak niespodziewanie poczuła jego przyjemnie chłodną dłoń na swoim podbródku, która subtelnie zmusiła ją do ponownego zagłębienia się w jego enigmatycznym spojrzeniu.

- Tak czy nie? - spytał, starając się utrzymać swój głos w ryzach względnego spokoju. Potrzebował odpowiedzi. Pilnej.

Sakura zmierzwiła chaotycznie gęste różowe włosy, coraz bardziej gubiąc się w tej rozmowie. Miała najszczerszą ochotę pójść śladami Ino i zadeklarować się, że już więcej nie pije. Ale jak widać biedaczka nie dotrzymała swojego poweekendowego postanowienia i już dziś poszła z nią pić. Co jej właśnie przypomniało, że nie widziała przyjaciółki od bodajże kilku godzin…

- Ino? Gdzie…? - zapytała zdezorientowała, nieco odbiegając od głównego tematu ich rozmowy.

- Itachi odwiózł ją do domu - wtrącił, nim ta zdążyła zdecydować się na dobranie słów do reszty swego pytania. Widząc jak przytakuje, gdy tylko zrozumiała jego słowa, ponowił swoje pytanie:

- Tak czy nie?

Sakura spojrzała na niego niezrozumiale całkowicie już zdezorientowana.

- Ale że co tak czy nie? Że ufam? - spytała, próbując jakoś poskładać wszystkie jego pytania, które wydawały jej się dość natarczywe.

Sasuke westchnął ciężko, a następnie przytaknął minimalnie.

- Odpowiedz.

Sakura wzięła głęboki wdech, a po chwili napowietrzyła policzki jak małe dziecko, zastanawiając sie nad jakąś sensowną odpowiedzią, po której ewentualnie dałby jej spokój. Ale chwila! Przecież wcale nie chciała by dawał jej spokój. Chciała by był z nią tu i teraz. I basta! Nawet jej zdrowy rozsądek nie był w stanie wygrać z nią w tym pragieniu, zresztą już od dawna musi zaakceptować swoją sromotną porażkę w zmaganiach między sercem a zdrowym rozsądkiem.

Ufała mu. Ufała mu, kiedy złapał ją w ostatniej chwili, gdy jakaś wewnętrzna siła zmusiła ją do nieasekurowanego skoku z wysokości. Ufała mu, gdy zgodziła się na ochotnika, by przeskoczył nad nią na rozpędzonym motorze. Ufała mu, gdy zabrał ją do domu i zajął się nią po uderzeniu Satoru. Teraz wiedziała, że ufa mu od samego początku, a jej walka o nienawiść do niego była odgórnie przegrana.

Nie ufała mu. Nie ufała mu, gdy w grę wchodziła jego rodzina - pomijając Itachiego, rzecz jasna. Nie ufała mu, bo… Właśnie. Nie chciała mu ufać, bo jego rodzina zrobiła mu krywdę? Ale czy, pomijając ich początkowe spotkania, gdy prawie ją zabił, działał kiedyś na jej niekorzyść? Nie był fałszywy, ale szczery, można powiedzieć, że nawet do bólu. I skryty wbrew pozorom. Za co więc chciała go winić? Nie mogła obarczać go odpowiedzialnością za jej nieprzyjemne powiązania z członkami jego adwokackiej rodziny. Nie mogła niczego na  niego zrzucać, bo przecież nie miał z tym nic wspólnego. Nie mogła.

Nie chciała tego robić.

Męska decyzja, Sakura! - usłyszała od swojego upierdliwego alterego.

- Tak. - Nie była pewna czy zapytała, czy stwierdziła. Jednak powiedziała to. Powiedziała, że mu ufa, co tak naprawdę nie przyszło jej zbyt łatwo. Był to twardy orzech do zgryzienia.

Zresztą do czego miało prowadzić to pytanie?

- Zgodziłaś się. Tym samym nie będziesz mogła mieć do mnie żadnych pretensji. Oczywiście nie żebyś wcześniej jakieś miała - powiedział zagadkowo, wprowadzając w stan jeszcze większej dezorientacji.

- Ale o c… - chciała spytać, lecz w żaden sposób nie było jej dane dokończyć, gdyż  najpierw poczuła jego chłodne dłonie na swoich policzkach i nim zdążyła mrugnąć, Sasuke przyciągnął ją do siebie i ponownie zaczął pieścić jej usta gorącymi pocałunkami.

            Zamarła, kompletnie nie spodziewająć się tego, co właśnie uczynił Uchiha. Przez ułamek sekudny pragnęła odepchnąć go z pytaniem “co ty sobie myslisz?!”, ale była ponad to. Nie chciała go odpychać. Chciała go do siebie przyciągnąć i zatrzymać jak nadłużej, co zresztą zrobiła. Z równą zachłannością i zapamiętaniem zaczęła oddawać namiętne pocałunki. Nogami oplotła go w pasie, przesuwając się bliżej krawędzi blatu. Głupiutki Sasuke, pomyślała, w żadnym wypadku nie zamierzam mieć do ciebie pretensji.

            Muzyka dochodząca z drugiego pomieszczenia nagle stała się wyraźnie słyszalna tylko dla nich.

(..)If I lose myself tonight

It'll be by your side

I lose myself tonight…(...)

            Naparli na siebie ciałami, nie zaprzestając ani na chwilę zachłannych pocałunków. Przylgnęła do niego całą sobą, przymykając powieki i delektując się, jak jego usta zaczęły przechadzać się po jej żuchwie, podbródku, a następnie szyji. Zachichotała, czując jak jego dwudniowy zarost subtelnie zaczął łaskotać jej skórę i wbrew pozorom, nie zamierzała w żaden sposób protestować - było jej zbyt przejmnie, by przerywać tę chwilę rozkoszy. Wszystkie wcześniejsze amorki, herubinki i puszyste chmurki powróciły w mgnieniu oka, a ona sama myślała, że zaraz odpłynie w stronę nieba.

(...)If I lose myself tonight

It'll be you and I...

Lose myself tonight (...)

            Po chwili Sasuke ponownie zaczął obdarowywać słodkimi pocałunkami jej pełne usta, a ona sama zawiesiła mu ręcę na szyji, a dłonie wplotła w gęste kruczoczarne włosy. Zdecydowanie mogłaby być przez niego całowana codziennie. Czując piekące rumieńce na policzkach, delikatnie oddała pocałunek otwierając pomału powieki, by móc spojrzeć choć przez chwilę w jego karę tęczówki. Widząc jego iskrzące spojrzenie pokusiła się o dotknięcie jego policzką prawą dłonią, tak jak namawiało ją do tego jej alterego jakiś czas temu. Przejechała kciukiem po jego gładkiej skórze, nie odwracając wzroku od jego płomiennego spojrzenia. W małym lusterku tuż nad jego ramieniem po drugiej stronie pomieszczenia dostrzegła, iż i ona patrzy na niego w ten sam sposób. Jej szmaragdowe tęczówki aż wrzały z podniecenia i niepohamowanej chęci powrócenia do czynności rozkoszy cielesnych.

            Bez najmniejszego zawahania tym razem to ona wpiła się zachłannie w jego spierzchnięte usta. Pod wpływem emocji zsunęła z niego czarną skórzaną kurtkę, która z hukiem opadła na brudną posadzkę, a następnie wsunęła dłonie pod jego koszulkę, opuszkami palców dokładnie badając jego mięśnie. Kto by pomyślał, że kiedykolwiek będzie jej dane to zrobić. Nie wierzyła, że z tego powodu ogarniało ją uczucie euforii, ale chciała, żeby nigdy nie zniknęło. Czuła się, jakby w każdej chwili mogła wybuchnąć z nadmiaru hormonów w organiźmie. I ona zaraz zaczęła namiętnie całować szyję Sasuke, nie omieszkając nawet w lekkich przygryznieniach jego ucha. W końcu sztuka miłości nie była im obca.

            Sasuke ułożył dłonie na jej udach, przejeżdżając po nich. Również poszedł śladami Sakury i wsunął lodawato zimne dłonie pomiędzy jej czarną koszulkę, a plecy. Niemalże od razu zadziałał na nią chłód jego dłoni - wyczuł gęsią skórkę. Naparł na nią jeszcze mocniej, dłońmi bładząc po jej plecach, przez które co chwilę przechodziły zimne dreszcze niepohamowanej ekscytacji.

            Westchnęła podczas pocałunku, dłońmi nadal błądząc po jego klatce piersiowej i uważnie badając każdy nawet ten najmniejszy skrawek jego toru. Nie wiedzac nawet kiedy, złapała za krańce jego koszulki, a następnie bez najmniejszego zastoniewienia ściągnęła ją z niego. Słyszała jego szybki oddech, czuła gorące ciało. Poczuła jak Sasuke zsuwa jedną ze swych dłoni po jej kręgosłupie w dół, aż wcisnął ją pomiędzy blat a jej pośladki, które następnie ścisnął mocniej. Sakura naprężyła mocniej swoje ciało, jeszcze bardziej rozkuszując się jego pocałunkami. Pocałunkami, któuch nie będzie w stanie wymazać z pamięci. Pocałunkami, które nawet zamierza, a nawet pragnie z całego serca pamiętać tuż po przebudzeniu. Pocałunkami, których będzie łaknąć już każdego dnia.

            Spojrzała na niego zalotnie, żyjąc tylko i wyłącznie tą chwilą, a wszystkie nieprzyjemności i problemy poszły w zapomnienie. Ponownie wymazała ze swojej pamięci, jego nazwisko, które było najmniej ważne w tym momencie i w każdym nastepnym. Odchyliła delikatnie jego głowę w bok, zaczynając namiętnie całować jego szyję przejeżdżając paznokciami po jego plecach. Westchnął przeciągle, nadal błądząc dłońmi po jej rozgrzanym ciele, co wprowadzało ją w stan narkotycznego wręcz uniesienia.

            Przymknął powieki, delektując się jej pożądliwymi pocałunkami, które i jego rozpalały od środka. W którymś momencie aż nie mógł powstrzymać się od dotknięcia pod koszulką jej nagiej piersi. A ona ponownie nie zaprotestowała, tylko zaczeła go całować jeszcze bardziej zawzięcie i jeszcze bardziej namiętnie.

            Jednak z każdym kolejnym wymienionym pocałunkiem, z każdym przygryzięniem i z każdą pieszczotą czuł, jak Sakura coraz bardziej traci świadomość ze światym rzeczywistym. I gdy tylko dostrzegł, jak jej głowa pomału opada na jego ramię, nie mógł się powstrzymać od cichego parsknięcia.

            - Całuj… - zamruczała cicho, wtulając się bardziej w jego ramię.

            - Sakura - wyszeptał subtelnie do jej ucha, próbując uspokoić oddech, lecz w odpowiedzi usłyszał cichy pomruk. Spojrzał na nią do reszty upojonym wzrokiem - zarówną alkoholem jak przytulającą się do niego dziewczyną, a kącik jego ust uniósł się zadziornie. - Naprawdę jesteś jedyna w swoim rodzaju - powiedział z rozbawieniem, wysuwając dłonie spod jej koszulki. Nie często zdarza się, by ktoś odpłynął podczas takiego momentu, nawet jeśłi dana osoba była pod wpływem alkoholu. Ale Haruno Sakura to Haruno Sakura i bez wątpienia nigdzie nie znajdzie drugiej takiej jak ona.

            Chwycił ją delikatnie za ramiona, po czym oparł o obitą kafelkami ścianę, a następnie przyjrzał się jej uważnie, w poszukiwaniu jakiejś małej torebki czy czegokolwiek gdzie mogłaby schować klucz od swojego mieszkania. Jednak nie dostrzegając niczego takiego, wykrzywił usta grymaśnie. W końcu nie zamierzał zostawiać ją pod drzwiami i ulotnić sie jak gdyby nigdy nic. Nie wspominając juz o tym, że gdyby Itachi się o tym dowiedział, byłoby z nim krucho. Czasami miał wrażenie, iż jego brat był dwa razy starszy niż Madara, zwłaszcza kiedy chodziło o jego przewinienia.

            - Sakura… - powiedział cicho, delikatnie nią szturchając. Ponownie usłyszał zaledwie mruknięcie z jej strony, ale lepsze to niż milczenie. - Gdzie masz klucze? - zapytał spokojnie, trzymając ją za ramię, by przez przypadek znowu nie zaczęła się chwiać.

            Dostrzegł jak wzruszyła niemrawo ramionami, mlaskając przy okazji pod nosem.

            - Sakura - westchnął, przekręcając oczami, a nie widząc żadnej reakcji z jej strony, nachylił się nad nią po raz kolejny. - Klucz. - Tym razem warknął jej do ucha.

            Haruno machnęła dłonia tuż przed twarzą, próbując odstraszyć natręta, który nie pozwalał jej spać.

            - Schowany - mlasnęła, jeszcze bardziej przywierająć do ściany, która chwilowo robiła jej za niewygodną poduszkę.

            Sasuke odetchnął z ulgą, spodziewając się, że dla przestrogi pewnie schowała klucz pod wycieraczką, doniczką lub w innym równie dziwnym miejscu. Lecz najwyraźniej za szybko o tym pomyślał, gdyż kolejnej słowa różowowłosej studentki zwaliły go z nóg.

            - W… staniku - mruknęła, a jej usta zaraz roszerzyły się w szerokie ziewnięcie.

            Uchiha miał najszczerszą ochotę przywalić sobie z otwartej dłoni w czoło.

            - W staniku powiadasz - powiedział aż nazbyt poważnie, zastanawiając się, czy Haruno w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, gdzie jest teraz jej stanik. Bo z jego wiedzy wynikało, że mógł być dosłownie wszędzie, tylko nie na niej.

            Zmierzwił dłonią chaotycznie włosy, rozważając wszystkie możliwe opcje odnośnie upitej studentki medycyny. Skoro nie zamierzał zostawiać jej pod drzwiami mieszkania, tym bardziej nie zamierzał zostawiać ją na postwę losu w łazience baru. Syknął hardo, gdy uświadomił sobie, że tak naprawdę zbyt wielu opcji nie ma. Podniósł z podłogi swoją koszulkę, którą zaraz na siebie zarzucił, a skórzaną kurtkę ubrał jej.

            - A wrzeszcz tylko rano, to będę tego żałować - powiedział do śpiącej dziewczyny, która nawet nie usłyszała jego słów. Zrobił krok ku niej, a następnie odwrócił się tyłem i zarzucił jej ramiona na swoją szyję. - Trzymaj się, Sakura - rzucił do niej, zerkając na nią kątem oka.

            Tym razem zdawała się go posłuchać, gdyż zacieśniła uścisk wokół jego szyji, a jej głowa delikatnie opadła na jego bark. Wzdychajac ciężko, Sasuke chwycił ją za uda i dźwignął do góry, biorąc ją tym samym na barana i kierując się ku wyjściu z łazienki i baru.

            Po odblokowaniu drzwi łazienki od razu poczuł na sobie wściekłe spojrzenia damskiej części gości lokalu. Najwidoczniej byli głusi na ich nawoływania i próby dostania się do pomieszczenia. Miał to jednak w szerokim poważaniu - niczego nie żałował. W drodze do wyjścia rozglądał się w próbie znalezienia jeszcze bielizny Sakury, jednak zakończyła się fiaskiem.

            I w taki oto sposób powolnym krokiem zaczął kierować się z Sakurą na plecach w stronę akademików. Z każdym nowo postawionym krokiem nie wierzył, że wydarzenia z dzisiejszej nocy postawiły go w takiej a nie innej sytuacji. A jeszcze bardziej nie wierzył, że niósł właśnie śpiącą Haruno do własnego pokoju, ba, do własnego łóżka. Bez wątpienia z rana będzie w szoku, ale co mógł poradzić? Itachi powiesiłby go pewnie za jaja, a Ino zrobiła aferę na cały uniwersytet jak nie miasto. Więc te dwie opcje zdecydowanie odpadały. Co więcej musiał stwierdzić przed samym sobą, że nie może się doczekać, aż rano zobaczy jej minę, gdy zorientuje się, gdzie spędziła noc. Szatański uśmieszek wykwitł na jego twarzy. Najchętniej od razu przesunąłby wskazówki zegara na godziny poranne, chociaż… Ponownie zerknął na nią kątem oka, po czym pokręcił delikatnie głową. Nie, nie chciał przesuwać wskazówek zegara, no chyba że do tyłu.

            Zupełnie nie obraziłby się, gdyby mógł całować ją częściej, chociaż następnym razem mogłaby być ciut trzeźwiejsza. Lecz nie protestowała w żaden sposób. Wręcz przeciwnie, oddawała jego pocałunki z równą zaciętością, nie wahając się ani przez chwilę. W dodatku przyznała mu się, że to przez niego postanowiła tak się chlać dzisiejszego wieczoru. I jeszcze ta terapia. Kto w ogóle wymyśla tak niedorzeczne rzeczy? Bez wątpienia Ino przeszła samą siebie. Parsknął śmiechem pod nosem, zastanawiając się, jak Itachi zareagowałby na pomysły swojej dziewczyny, chociaż znając jego szczęście Itachi o wszystkim od dawna wiedział. I taka oto była sprawiedliwość na tym świecie.

            Czując jak Sakura wysuwa mu się z rąk, podrzucił ją delikatnie, chwytając ją pewnie za uda.

            - Mogłabyś się przebudzić - stwierdził ze stoickim spokojem, spoglądając na rozprzestrzeniający się na horyzoncie uniwersytet, za którym to znajdowały się akademiki. O wiele bliżej było do mieszkania Haruno, ale co miał poradzić skoro (nie)mądra przyszła pani doktor wyrzuciła swój klucz w tłum napalonych facetów. Zdecydowanie nienajlepsza zagrywka w jej wykonaniu. Jednak spoglądając na to z drugiej strony, inaczej niemiałby tej przyjemności spoglądać z rana na jej zszokowaną twarz. I czemu miał wrażenie, że będzie czerwona jak burak?

            Przechodząc przez bramę kampusu, niespodziewanie poczuł jak uścisk Sakury na jego szyji zaczyna słabnąć. Nie chcąc, by zleciała i runęła z hukiem na ziemię, nachylił się delikatnie do przodu, a następnie warknął hardo:

            - Trzymaj się do cholery - skarcił ją, zerkając na nią poddenerwowany. Nie dość, że nie było mu zbyt łatwo nieść ją w takiej pozycji, to zdecydowanie nie ułatwiłaby mu niczego, gdyby zleciała na chodnik. Jeszcze tego brakowało, by wiózł ją pijaną na pogotownie.

            Sakura zamruczała przez sen, ponownie oplatając mocniej ramiona wokół jego szyi. Tym razem nawet i za mocno, ale Sasuke nie zamierzał prostestować tak długo, jak będzie pewny, że nie spadnie.

            - Gdzie jestem? - wyszeptała półprzytomna, wtulając się bardziej w jego bark.

            Sasuke uniósł brew w zdziwieniu, nie spodziewając się, że usłyszy ją jeszcze dzisiejszej nocy. Spojrzał na nią. Ułożyła sie idealnie tuż obok jego szyji.

            - Niosę cię do łóżka. Potrzebujesz się przespać - odpowiedział ze spokojem, skupiając się by czasami nie potknąć się o jakiś kamień czy inną anomalię znajdującą się na drodze.

            Poczuł jak Haruno porusza głową, przytakując tym samym.

            - Dziękuję - szepnęła ni stąd ni z owąd, po czym niespodziewanie uniosła głowę i pocałowała go w policzek.

            Sasuke przystanął w miejscu i niezrozumiałym wzrokiem zlustrował jej bladą, lecz uśmiechającą się do niego twarz. Nie wiedział za co mu w tej chwili dziękowała. W końcu za wszystko, za co mogła mu podziękować już to zrobiła - i nie tak jakby tego od niej żądał. Ale teraz?

            - Za co mi dziękujesz? - spytał, nadal nie odrywając wzroku od jej twarzy.

            Uśmiech na twarzy Haruno poszerzył się tajemniczo.

            - Za to, że jesteś - odpowiedziała przyciszonym głosem, po czym ponownie ułożyła głowę na jego barku.

            Źrenice karych tęczówek rozszerzyły się w zdumieniu.

            Nikt.

            Nikt mu jeszcze nigdy tego nie powiedział.

            Przełknął zalegającą w krtani ślinę, wznawiając swój chód.

            - Śpij - szepnął spokojnie.

            Sakura nie odezwała się już ani słowem, tak samo zresztą jak i on. Niósł ją w kompletnej ciszy przez główny kampus ich uniwersytetu, kierując się w stronę akademików znajdujących się tuż za małą częścią miejskiego parku.

            Gdy po kilkunastu minutach stanął przed drzwiami od swojego akademika z Sakurą na plecach, westchnął ciężko. Przykucnął, a następnie puścił jej uda i ściągnął jej ręcę z własnej szyji. Podtrzymując ją cały czas, podniósł się z nią do pionu. Dostrzegając, jak Haruno pomału unosi powieki, przyłożył delikatnie palec do jej ust.

            - Ciii… - powiedział spokojnie, wyciągając z kieszeni spodni klucze od pokoju.

            Sakura przytaknęła niemrawo, spoglądając na niego spod na wpół otwartych powiek. Nie potrzebowali uwagi innych lokatorów akademika, a zwłaszcza Suigetsu, którego pokój znajdował się tuż naprzeciwko i którego notabene nie dostrzegł już w barze, gdy z niego wychodzili.

            Po otwarciu drzwi wprowadził ją pomału do ciemnego pomieszczenia, bez przerwy trzymając ją za ramiona, by przez przypadek nie potknęła się o niezidentyfikowany obiekt leżący gdzies na podłodze.

            Półprzytomna studentka stuknęła go palcem wskazującym rękę, prosząc tym samym o jego uwagę. Ale nie mogąc dostrzec jego reakcji w egipskich ciemnościach ani nie słysząc żadnej odpowiedzi, napowietrzyła policzki, po czym oburzona spytała:

            - Mogę już spać?

            Sasuke uniósł brew w zdziwieniu, starając się nie wybuchnąć śmiechem. Przecież niczego jej nie zabraniał.

            - Dam ci buzi.

            Tym razem już się nie powstrzymał, lecz zaśmiał się gromko. Oj, ile by dał, by mieć to nagrane. Panna Haruno zdecydowanie spaliłaby się ze wstydu na następny dzień, oglądając swoje pijackie ekscesy.

            - Żebyś tylko siebie słyszała - szepnął rozbawiony, prowadząc ją do jednoosobowego łóżka, znajdującego się po drugiej stronie pokoju.

            - Wiem, co mówię - skwitowała naburmuszona, spoglądając na niego kątem oka przymrużonymi oczami.

            Sasuke równiez zerknął na nią, nie będąc do końca pewnym jej słów.

            - Przekonamy się rano - odparł spokojnie, lecz jakaś jego część nie chciała, by trzeźwiała. Bo czy nie było im miło? Bez wypominania w nieskończoność nazwiska, które wyraźnie jej przeszkadzało. Bez zbędnych problemów i przeszkód. Bez jej uporu i zamknięcia. I ku jemu zdziwieniu Sakura, po co raz to kolejnym kieliszku była bardziej przychylna do rozmowy z nim. I tak samo jak on flirtował z nią, ona flirtowała z nim. Nie wyglądała nawet, jakby miała coś przeciwko temu. Wydawało jej się to podobać. Ale tak jak powiedział, rano się okaże, ile pamięta ze swojej terapii wstrząsowej.

            Sakura stojąc tuż przy krawędzi łóżka bez słowa ściągnęła z siebie szpilki i jego skórzaną kurtkę, a następnie zaczęła zsuwać z siebie jeansowe shorty stojąc do niego tyłem.

            Kare tęczówki uważnie lustrowały każdy jej chwiejny ruch. Przez chwilę nawet Sasuke zaczął się zastanawiać, czy Sakura również planuje ściągnąć z siebie koszulkę. Jako typowy samiec oczywiście nie miał nic przeciwko temu, ale z drugiej strony weź się człowieku z rana tłumacz jej, dlaczego jest w samych majtkach. Nim jednak skończył swoje rozmyślenia Sakura bez najmniejszego problemu weszła do jego łóżka, owijając się szczelnie kołdrą.

            Sasuke uniósł brew w zdziwieniu, a następnie zastanawiając się, zasiadł na krańcu materaca nie za bardzo wiedząc, czy rzeczywiście Sakura jak zaczarowana sama weszła do jego łóżka tak po prostu. Nie musiał prosić ani błagać ją, by łaskawie położyła się i zasnęła, gdyż sama zgubiła klucz do swojego mieszkania. Pokręcił głową z dezaprobatą, po czym  zrzucił z siebie koszulkę i spodnie, i położył się tuż obok niej. Napewno przez jej wybryk nie zamierza koczować na podłodze, co to, to nie - zamierza się wyspać.

            Ze względu na wielkość łóżka przewrócił się na drugi bok, wbijając tęczówki w jej plecy. Nagle jednak dostrzegł coś pomiędzy rozczochranymi kosmykami jej włosów. Zaciekawiony zaczesał kilka pasemek różowych włosów do tyłu, uważnie lustrując mały malunek tuż za uchem - subtelna gałązka kwiatu wiśni była wytatuowana na jej ciele, wraz z minimalistycznym napisem ‘cheri’.

            W skupieniu opuszkami palców zaczął gładzić tatuaż, zastanawiając się nad jego znaczeniem, gdy niespodziewanie Sakura chwyciła za jego dłoń.

            Rozszerzył oczy, spodziewając się hardej reprymendy, którą on pewnie skwitowałby sarkazmem. Jednak żadne ostre słowa nie wydobyły się jej krtani.

            Sakura delikatnie przeciągnęła jego dłoń przez swoją talię, a następnie wtuliła się w nią niczym w poduszkę.

            Sasuke bez słowa przytulił sie do niej, czując delikatny zapach jej bladej skóry. Po jego twarzy błąkał się niesforny uśmiech.

Od Autorki: 38! Stron… więc wyobraźcie sobie ile miałby ten rozdział gdybym jednak 14’tke tu dała O.o |Ale jak? Jak wyszło? Jest to chociaż trochę szalone? Bo pomysł pojawił się dość niedawno na ten rozdział, tzw rozdział ‘zapychacz’, ale cóż ja jestem z niego zadowolona :D Na początek nieco kręcę nosem, bo początkowo było tam ciut więcej info, jednak co za dużo to niezdrowo :) Od teraz rozdziały będą chyba pojawiać się ciut rzadziej, Mikulina ma sporo prac do napisania na Uni =.=’ Chociaż jak to dokąłdnie wyjdzie to zobaczymy w praktyce, bo okazało się, że popołudnia od pracy będę mieć już wolne… hallelujah! 14’tka jest zaczęta, ale to tylko zdań nie ma się więc czym chwalić procentowo :D

Piosenka: One Republic - If I lose myself

Od BC: Macie i dajcie mi spokój do ferii. :P Zaczynam czternastego lutego anno domini 2014. Od wtedy możecie zacząć sie pytać o korektę. ;p

Od Miku: A tu takie rozmowy z BC, podczas pisania:

‘Niech Sasuke zaznaczy swoj teren’ <- slowa BC

Czy to naprawdę było takie złe obdarzać uczuciami osobę, którą powinno się teoretycznie nienawidzić? A SKĄD! :D WSZYSTKO W JAK NAJLEPSZYM PORZĄDKU, SAKURA. BIERZ GO. ;D

            NIE KRZYCZ NA NIĄ xD

Ja nie krzyczę. Ja uświadamiam. :D

            Mam nadzieję, że się podobało :) Idę męczyć japoński, bo za tydzień egzamin próbny O.o’ Sayounara! :)