14. Remedium.

"Jak się pieprzy, to się pieprzy. Na całego! Nigdy się nie pieprzy w życiu na pół. Albo na trzy czwarte. Zawsze na całość."

Andrzej Ziemiański "Achaja - t.2"

            Czuła jakby już za moment cała głowa miała eksplodować na milion drobnych kawałków, a nie miała wątpliwości co do tego, że jej mózg nie komponowałby się zbyt dobrze z dekorem jakiegokolwiek pomieszczenia. Na pewno nie byłby to najprzyjemniejszy z widoków.

            Nie otwierając oczu zmierzwiła dłonią włosy, błagając w myślach, by ten cholerny ból głowy poszedł sobie i już nigdy nie wracał. Oj, od bardzo dawna nie miała aż takiego kaca, na domiar tego jeszcze to - cholernie! - nieprzyjemne uczucie w żołądku, jakby zaraz miała opróżnić całą jego zawartość na łóżko. Ledwo co uniosła rękę, by znów zmierzwić różowe pasma, a już po tym jednym minimalnym ruchu mogła bez problemu stwierdzić, że nie będzie w stanie podnieść się zbyt szybko. Nie chciała nawet myśleć, jaki był dzień, ale Ino najprawdopodobniej zacznie wrzeszczeć, gdy tylko ją zobaczy, a tego raczej by nie zniosła - nie w tym stanie fizycznym i psychicznym. Naciągnęła kołdrę jeszcze bardziej na siebie, nie chcąc nawet wychylać głowy na zewnątrz, wiedząc, że nie posiadała szczelnych zasłon w swoim mieszkaniu. Jednak gdy tylko przystawiła pościel do nozdrzy, poczuła dziwny zapach - męski zapach, a z tego co pamiętała jej kołdra zdecydowanie tak nie pachniała, zwłaszcza, że dopiero co ją wyprała. Gdzie podziały się fiołki?

            Przeklnęła w myślach na przyjaciółkę i jej chore pomysły dotyczące terapii, która miała na zadaniu wyzbycie się jej kiełkujących uczuć względem Uchihy. Oczywiście Yamanaka musiała dopiąć swego, w czego rezultacie Sakura musiała obudzić się w nie swoim łóżku. Przełknęła zalegającą w krtani ślinę, zaciskając powieki jeszcze bardziej. Nie miała najmniejszego pojęcia, gdzie się znajduje. Aż bała się ściągnąć kołdrę z głowy, mając nadzieję, że pościel wystarczająco ją maskuje. Chociaż i tak żałowała, że nie leży pod peleryną niewidką. Weź tu teraz człowieku myśl na trzeźwo, jeszcze mało kojarząc z zeszłej nocy. I prawdę mówiąc nie była pewna, czy chciała cokolwiek pamiętać.

            W pamięci zaczęła powracać do wydarzeń z poprzedniego wieczoru, starając się rozwiązać tę małą zagadkę bez wyglądania spod pościeli. A w obecnej chwili jedynym rozsądnym rozwiązaniem, jakie dostrzegała, było zwyczajne udawanie, że jeszcze śpi. Głowa huczała jej niemiłosiernie, do tego nadal miała to cholerne przeczucie, jakby wszystko wokół wirowało w zastraszająco szybkim tempie - jakby ktoś w irytujący sposób zaczął obracać łóżkiem niczym karuzelą na placu zabaw czy wesołym miasteczku, przez co nie za bardzo mogła skupić się na wspominkach z wczoraj. Dawno już nie czuła się tak beznadziejnie - dosłownie jakby ktoś ją połknął, przeżuł kilkanaście razy, po czym wypluł, gdy stwierdził, że smak mu nie odpowiada. Koniuszkami palców zaczęła rozmasowywać skronie, pragnąc, by przestała odczuwać pulsującą w nich krew, która tylko pogarszała całą sytuację, gdyż nie była w stanie skupić się na nasłuchiwaniu właściciela pokoju.

            Znała go? Nie wiedziała. Nie pamiętała - chwilowo.

            Ale była święcie przekonana, że wczorajszego wieczoru to Suigetsu miał paść ofiarą terapii zarządzonej przez Ino. Nawet do niego dzwoniła! Pamiętała to, jakby było to zaledwie pięć minut temu.

A później… ?

Bar! Pamiętała bar! A to już było coś!

Zawsze lepszy taki początek, niż żaden.

Ich pijacka impreza rozkręcała się z minuty na minutę, powodując, iż cała trójka stawała się coraz to bardziej pijana. Ku jej zdziwieniu Suigetsu wcale nie przeszkadzała obecność i gadatliwość Yamanaki, która ewidentnie doprowadziła do pyskówki z wcześniejszą dziewczyną Itachiego. Jednak Sakura nie znała tej historii, nie wiedziała co się wydarzyło i dlaczego zareagowały na siebie właśnie tak, z czym czuła się dość nieswojo. Ino znała praktycznie niemalże każdy szczegół z jej życia! Nawet powiedziała jej o swoich uczuciach względem Sasuke! A ona milczała… Słówka nie pisnęła, co to była za kobieta! I tego Sakura nie zamierzała jej odpuszczać - wyciągnie z niej wszystko o związku z Itachim i basta! Niech no ją tylko spotka, a rozplącze ten jej supełek na języku. I nie odpuści, dopóki się czegoś nie dowie.

Następnie wszyscy znajomi gdzieś zniknęli, zresztą prawdą było, że nawet nie próbowała ich szukać, gdyż bawiła się zbyt dobrze. Aż do momentu, gdy natknęła się na pare karych tęczówek, które bacznie się jej przyglądały. To wtedy cała terapia zaczęła się sypać.

Przypominając sobie ten moment, rozszerzyła oczy w szoku i niemalże od razu podniosła się do siadu. Pojawienie się tam Uchihy zdecydowanie nie mogło wróżyć niczemu dobremu.

Ponownie rozczochrała chaotycznie włosy, tak że różowe kosmyki były skierowane w każdą możliwą stronę, lustrując uważnie pomieszczenie w jakim się znajduje. Jedno spojrzenie i od razu wiedziała gdzie była - akademik.

Ale czyj to pokój? - spytała pośpiesznie samą siebie, próbując za wszelką cenę ogarnąć panujący mętlik w głowie. Sprawę o wiele ułatwiłoby jej, gdyby właściciel pokoju znajdował się w pomieszczeniu. Ale czy tego naprawdę chciała? Opcje były dwie.

Pierwsza - jak najszybsze ulotnienie się stąd, nie poznawszy danych osobowych głównego lokatora, co bez wątpienia zmusiłoby ją do unikania płci przeciwnej przez kilka następnych miesięcy. W końcu nie byłoby nic bardziej żenującego jak konfrontacją z facetem, którego mogła nie znać, a który notabene twierdziłby, że spędziła z nim noc. I weź się wtedy człowieku tłumacz.

Tu zaalarmowana spojrzała na swoje odzienie. Majtki i koszulkę miała, z czego niesamowicie się cieszyła. Ale gdzie znajdował się jej stanik? Tego już nie za bardzo pamiętała. Chociaż… tak szybko jak o nim pomyślała, w jej głowie pojawiła się dość dziwna wizja jej osoby tańczącej na stole bilardowym i wyrzucającej stanik w tłum.

Ciężkie westchnięcie wydobyło się z jej krtani. Niestety, ale wiedziała, że tej możliwości nie była w stanie przekreślić - w końcu w Kyoto nie takie incydenty miały miejsce. Mimo wszystko jednak miała przeogromną nadzieję, że tego nie zrobiła.

Opcja numer dwa: grzeczne siedzenie i oczekiwanie na właściciela akademika.

Pokręciła głową, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo nierealistyczna wydaje sie opcja numer dwa w jej przypadku. Nie posiadała ani grama ciekawości wobec tego, czyj jest to pokój. I bez skrupułów mogła stwierdzić, że z tą wiedzą będzie dane jej żyć.

- Walić Ino i jej terapię - szepnęła, przerzucając nogi przez krawędź łóżka, lecz widząc liczne puchary na półce z pozłacanymi figurkami motorzystów, zamarła w bezruchu rozchylając delikanie usta. Póki co znanych jej zapalonych motorzystów mogła wymienić na palcach jednej dłoni. I nie był to zdecydowanie pokój Naruto - zbyt czysty, by mogła nawet pomyśleć, że należał do niego. Pomimo iż Sasuke był w pubie, nie brała nawet jego osoby pod uwagę - po prostu wyrzucała tę myśl z głowy tak szybko, jak tylko się pojawiała. A pojawiała się niemalże co sekundę.

Dostrzegając swoje spodenki leżące na krzesełku nieopodal komody, zamierzała wstać i ubrać je, a następnie ulotnić się, nim lokator powróci na swoje włości. Jednak widząc, co znajduje się na komodzie resztki krwi odpłynęły z jej twarz, a szczęka zaczęła niekontrolowanie drżeć.

Krzyknęła przerażona, wskakując z powrotem na łóżko i oddalając się w najdalszy możliwy kąt, widząc jak wąż astronomicznych rozmiarów pełza w terrarium. Od razu pożałowała swego krzyku, gdy przez jej głowę przeszła kolejna dawka kacowego bólu.

Nie miała już najmniejszych wątpliwości do kogo należał pokój, w jakim się znajdowała, a na domiar złego zaalarmowany jej krzykiem właściciel wyszedł z łazienki obwinięty w pasie samym ciemnym ręcznikiem.

- Wiedziałem, że będę tego żałował - mruknął, przeczesując dłonią mokre krucze włosy, z których nadal skapywały krople wody. Krople, które następnie zaczęły znaczyć ślady na jego wyrzeźbionej klatce piersiowej.

Sakura rozchyliła usta w zdumieniu, a jej gardło nagle wyschło kompletnie, gdy tylko dostrzegła półnagiego brata Itachiego w całej swej okazałości. Szmaragdowymi tęczówkami taksowała z wyraźnym pożądaniem jego umięśniony idealnie tors, nadal niedowierzając, że mógł być on prawdziwy. Ponownie miała najszczerszą ochotę podbiec do niego i palcem wskazującym, a najlepiej całą dłonią zacząć macać jego mięśnie, chcąc się upewnić czy czasami nie są wytworem jej wyobraźni. I tym razem przyłapała się na tym, że to były jej własne myśli a nie alterego, które z jakiegoś powodu siedziało cicho jak mysz pod miotłą.

Co za sucz! - wrzasnęła w myślach na swoje drugie “ja”, które obwiniała bez skrupułów za swoje niemoralne myśli.

- Wreszcie się obudziłaś. I nie wrzeszcz. Nic tu na ciebie nie wypełznie i nie przeprowadzi krwiopijczego ataku - powiedział ironicznie, wyrywając ją tym samym z rozmyślań. Oparł się o framugę, splatając ramiona na klatce piersiowej, a Sakura zamarła, gdy dostrzegła, jak ręcznik minimalnie się porusza na jego ciele. Przez zaledwie sekundę wydawało jej się, że materiał runie jak teatralna kotara, a jej usta rozchyliły się jeszcze bardziej. Ale ku jej szczęściu tak się nie stało, inaczej bez wątpienia ktoś musiałby zbierać ją z podłogi. A miała dziwne wrażenie, że tą osobą byłby właśnie on i tym bardziej nie mogła do tego dopuścić - bo niby jak by to miało wyglądać?! Nie chciała nawet zagłębiać się w tajniki jej chorej wyobraźni. Nie tu i nie teraz.

Dlatego, mając jeszcze resztki godności, postanowiła ratować swoje jakże beznadziejne położenie.

- Uchiha, przysięgam, że jeśli mnie dotknąłeś… - zaczęła ostro, wpatrując się w niego z zaciętością. I jak na zawołanie jej upierdliwe alterego postanowiło się właśnie odezwać, szepcąc do jej ucha: Nie udawaj, Haruno - chciałaś tego, chcesz tego i będziesz tego jeszcze niejednokrotnie chcieć.

Jakby była w stanie chwycić za tasak i rzucić nim w tą upierdliwą cząstkę siebie, zrobiłaby to bez zawahania - paplała gorzej niż Ino!

- Dotknąłem - odparł nagle, obdarzając ją zawadiackim uśmiechem. - Pokazać ci gdzie?

Sakura w żaden sposób nie potrafiła zobrazować na twarzy burzących się w niej w tym momencie uczuć. Ale po jego wyraźnym rozbawieniu wiedziała, że musiała wyglądać gorzej niż przypuszczała. Jego komentarz całkowicie zbił ją z tropu.

- Zresztą tej nocy to ty grałaś pierwsze skrzypce - dopowiedział nagle, wprowadzając ją w jeszcze większe oszołomienie.

Nie omieszkała nawet w stwierdzeniu, iż Uchiha skrupulatnie stara się ją jeszcze bardziej upokorzyć. Jeśli w ogóle to było możliwe! W końcu co mogło być bardziej upokarzającego od obudzenia się w łóżku osoby, którą próbuję się tak uparcie nienawidzić? Temari miała całkowitą rację - pomału traciła wszystkie zdrowe zmysły.

- Kłamiesz! - odparła ciut zbyt agresywnie. Jednak ponownie, tak szybko, jak to powiedziała, jej ciało zaczęło podpowiadać jej coś zupełnie innego. Czuła na sobie jego pocałunki. Czuła jego usta na swoich ustach. Czuła jak jego chłodne dłonie błądziły po jej ciele. I, nie kłamiąc, wydawało jej się, że było bardziej niż przyjemnie.

No do jasnej cholery! - warknęła poddenerwowana wiedząc, że poprzedni wieczór miał wyglądać nieco inaczej. Miał wygladać  c a ł k o w i c i e inaczej! I broń ci Boże, nie miała skończyć w jego pokoju ani w jego łóżku! Miała się z niego wyleczyć skutecznie w jeden wieczór, a nie popadać jeszcze bardziej w swoje choróbsko, jak to w tej chwili nazywała. Zrobi wszystko, by póki co nie nazywać tego pospolitym i prostym określeniem “zakochanie”.

- A co, nie pamiętasz? - parsknął, uważnie taksując jej sylwetkę karymi tęczówkami.

Widząc jego długie spojrzenie pośpiesznie chwyciła za kołdrę i podciagnęła ją do góry skutecznie zakrywając długie i nagie nogi. Pomimo iż widział ją w samej bieliźnie już kilka razy, obecna sytuacja wydawała się nieco odstawać od poprzednich - była o wiele bardziej intymna. Nie obyło się również bez jej karcącego spojrzenia.

- Mam przebłyski - burknęła zgodnie z prawdą, okrywając się szczelnie kołdrą, a w myślach jeszcze dodała kilka pogróżek względem Ino i swojego przeklętego alterego. Niespodziewanie ciekawość zaczynała brać w niej górę. Pragnęła wiedzieć, co dokładnie się stało poprzedniego wieczoru. Nie chciała mieć tylko i wyłącznie przebłysków, chciała wszystko wiedzieć! Chciała czuć! Chciała tego! Chciała to wszystko pamiętać, jakby to działo się teraz i móc wracać do wspomnień dniami i nocami.

- Terapia wstrząsowa nie podziałała?

No dobra, zmiana planów - już nie chciała. Coś czuła, że w nocy kłapała dziobem jak najęta, a to naprawdę mogło mierzyć się z cudem. Aż bała się pomyśleć, co jeszcze mogła mu wypaplać przez swoje pijaństwo. Ponownie zaczęła klnąć pod nosem na Ino i jej terapię, z której na pewno już nigdy nie skorzysta. Przecież to był istny pomysł szaleńca! A ona była kompletnym głupcem, że w ogóle przystała na taką propozycję. Ale dotarło to do niej dopiero teraz gdyż jeszcze wczoraj była w stanie zrobić wszystko, byle tylko wyzbyć się wszelkich pozytywnych uczuć, jakimi gdzieś tam w środku - i coraz częściej na zewnątrz - obdarzała Sasuke. Lecz teraz, nie wiedząc do końca czemu, była tak skołowała, że już nie za bardzo wiedziała, co ma myśleć, a przede wszystkim co ma czuć. Zwłaszcza teraz gdy stał zaledwie trzy metry przed nią w samym ręczniku, który w dodatku ledwo co trzymał się na jego biodrach.  

Sfrustrowana złapała za małą poduszeczkę znajdującą się tuż pod jej nogami, a następnie rzuciła nią w niego. Przewidywalnie ten mały wybuch złości skończył się fiaskiem, gdyż Sasuke złapał rzuconego jaśka bez najmniejszego problemu.

- Ubierz się wreszcie - zakomunikowała ostro, chcąc jak najszybciej wybudzić się z tego oszołomienia, w jakim nadal się znajdowała.

Lecz on skomentował to kolejnym zawiadiackim uśmiechem a także:

- Do tej pory chciałaś mnie raczej rozbierać niż ubierać - skwitował zadziornie układając dłoń na krawędzi ręcznika, po czym wsunął delikatnie kciuki pomiędzy materiał a ciało.

- Uchiha! Nawet się nie waż! - powiedziała przerażona, domyślając się, co kruczowłosy student właśnie planował zrobić. I póki co zdecydowanie nie była w stanie stanąć z nim twarzą w twarz, gdy był kompletnie nagi. Wystarczyło jej już wrażeń na dzisiejszy dzień, a ten dopiero co się zaczął.

- Kto by pomyślał, że tak łatwo cię zawstydzić - sparował czupurnie.

Zgromiła go hardym spojrzeniem, wiedząc, że stara zrobić się wszystko, by tylko bardziej jej dogryźć. Już była skora do ciętej riposty, która za zadanie miała zmazać ten łobuzerski uśmieszek z jego twarzy, gdy niespodziewanie poczuła, jak jej żołądek rozpoczął rewolucję, ot tak, by po prostu zrobić jej na złość.

Przystawiła dłoń do ust, czując jak jej ciało wchodzi w stan drobnych drgawek. Wiedziała, że to była oznaka zbyt dużego spożycia alkoholu poprzedniej nocy. Biegnąc do łazienki, z której przed chwilą wynużył się Uchiha, jak najbardziej żałowała, że w taki dziecinny sposób dała się podejść Ino i zgodziła się na to wszystko. Z drugiej jednak strony, nie miała kogo obwniać za tą sytuację, jak tylko i wyłącznie samą siebie.

Głupia, głupiutka Sakura, szepnęło jej alterego, gdy nachyliła się nad muszlą klozetową, rozpoczynając swoją rozmowę z nią prawie sam na sam

I tak jak Ino ostatnim razem, sama zaczęła się w duchu zapierać, że prędko się już niczego nie napije. Nie zamierzała popełniać tego samego błędu co jej przyjaciółka - postanowiła przynajmniej przez jakiś czas stać się abstynentem. Plan idealny, ale czy wytrwa w nim do końca?

- Jednak nie takie tyci-tyci, co? - spytał tym razem o wiele spokojniej Sasuke, uważnie się jej przyglądając.

Słysząc jego, a raczej własne przekształcone słowa sprzed kilkunastu godzin, ponownie zamarła, przypominając sobie ten moment, a także kilka innych wydarzeń, które nastąpiły  tuż po jej spektakularnym tyci-tyci.

- Och, przymknij się - mruknęła zażenowana całą tą sytuacją. Miała wrażenie, że zaraz spali się ze wstydu, a powodów miała dwa. Pierwszy - dość banalny - to były rozmowy z muszlą klozetową, jakby nawoływała świętego Mikołaja w jego łazience. Drugi - bardziej upokarzający - to perspektywa, iż z całą zagorzałością całowała się z nim jeszcze kilka godzin temu. Perspektywa, która wcale jej się nie podobała. Pamiętała to. Pamiętała wszystko, oprócz własnych słów.

- Dużo głupstw paplałam? - spytała, próbując ukryć przed nim swoje skrępowanie. Na domiar złego obudziła się w jego łóżku, chyba gorszego (piękniejszego - podpowiedziało alterego) początku dnia nie mogła sobie wymarzyć.

- Zależy co uważasz za głupstwo - parsknął w odpowiedzi.

            - Czyli gadałam jak najęta - skwitowała grymaśnie, będąc coraz mniej zadowoloną z terapii wstrząsowej, która wcale nie przyniosła takich efektów, jakich by chciała. Spojrzała na niego wyprostowując się, lecz nie wstała z kucek, a dłonią zaczesała różowe kosmyki do tyłu. Jednak w pasie Sasuke nie znajdował się już ciemny ręcznik, lecz sportowe spodenki sięgającego kolan. Kiedy zdążył się przebrać? Nie wiedziała, ale była mu za to wdzięczna; przynajmniej nie będzie przy nim robić za chodzącego pomidora. Lecz wyraźne rumieńce nadal pozostały, tak samo jak naga klatka piersiowa, która nadal przyprawiała ją o przyśpieszone bicie serca.

- Byłaś dość rozmowna, nie ukrywam.

Oho, pomyślała, przeczuwając, że może zapowiadać się dość (nie)ciekawie. Chociaż musiała przyznać, że była zainteresowana swoimi wczorajszymi słowami. Miała jednak świadomość, że tak szybko jak je pozna, może tej zachcianki jak najbardziej żałować. Więc nie wiedziała co już było gorsze. Niewiedza? Czy może poznanie wszystkich możliwych faktów? Najlepszy pogubiłby się w tym wyborze.

- Ale skoro nic nie pamiętasz, to ja ci niczego nie powiem - dodał niespodziewanie, wprowadzając ją w jeszcze większe zaintrygowanie.

Teraz to dopiero chciała wiedzieć, co takiego nagadała mu po iluś tam piwach, shotach, czy czymkolwiek, co wypiła. A on jak na złość jeszcze tylko podsycał jej ciekawość. Wstrętny Uchiha.

Podniosła się z kucek, a następnie podeszła do umywalki i opłukała twarz, i usta przyjemnie chłodną wodą. Widząc swoje blade odbicie w lustrze z rozmazaną kredką westchnęła ciężko, zmywając zwykłą cieczą makijaż. Próbowała za wszelką cenę wymyślić w pośpiechu argument, któremu mógłby ulec Sasuke by powiedzieć jej co nieco odnośnie tematów ich rozmowy - jeśli taka w ogóle miała miejsce! Jedyne czego była pewna, to, to, że Sasuke również był w lokalu siedząc z nią przy barze, a następnie, że się z nim całowała. I póki co to by było na tyle. Lecz nie odrzucała jeszcze możliwości jakiegoś niespodziewanego olśnienia, by cudownie przypomnieć sobie trochę więcej.

- Nie ułatwiasz mi niczego - burknęła, próbując pozbyć się czarnych kresek z oczu.

- Czemu mam ci cokolwiek ułatwiać? Przecież tak bardzo próbujesz mnie nienawidzić, a jednocześnie twierdzisz, że mi ufasz. Kobieta zmienną jest, co? Jak zwykle.

Sakura spojrzała na niego wymownie, nie będąc ani trochę zadowoloną z faktu, iż została wrzucona do jednego worka z innymi kobietami, pewnie także tymi, z którymi się przespał.

- Nie masz za grosz współczucia - skwitowała grymaśnie, podnosząc wzrok znad umywalki. Po chwili jednak jej wzrok przykuła jej własna bluzka, a raczej to, w jakim była stanie.

- Szlag by to - warknęła pod nosem, dostrzegając kilka cuchnących plam znajdujących się na czarnym materiale. Jeszcze jej brakowało kolejnej przeszkody na rozpoczęcie tego dnia. Westchnęła ciężko, ponownie spoglądając na Sasuke, który gdziekolwiek by nie poszedł, wydawał się władać tym miejscem. - Trochę prywatności? - spytała z przekąsem, nie mając zamiaru paradować przed nim bez bluzki i, co najważniejsze, bez stanika. Ta opcja zdecydowanie nie była brana pod uwagę, o dziwo jej alterego nie raczyło nawet zaprotestować, co dawało jej jeszcze większą satysfakcję.

Brew Sasuke powędrowała ku górze w zdziwieniu.

- Teraz zachciało ci się prywatności? - prychnął zadziornie.

Sakura rozchyliła usta w szoku, nie mając bladego pojęcia, o co mu teraz chodzi.  I nie zamierzała pozostawiać tego ot tak bez odzewu. Jednak gdy już miała zadać mu to dręczące ją pytanie, ten wyszedł zgodnie z jej zgryźliwą prośbą.

Uniosła dłonie na wysokość wzroku, udając, że sciska mocno wyimiginowaną rzecz. W tym wypadku była to szyja Uchihy, który nie potrafił się zdecydować, kiedy ma zaprzestać swojego zwyczajowego dogryzania jej. Normalnie miała właśnie ochotę go udusić. Najpierw dogryza, a później nie potrafi wytłumaczyć puenty i nie daje dojść jej do słowa, i wychodzi, i...

I niby to kobiety zmienne są, pomyślała zgryźliwie, na dodatek wystawiając za nim język. A niech nie myśli sobie, że i nad nią może mieć jakąkolwiek władzę. Żaden Uchiha, nie będzie nigdy miał tego przywileju.  Co to, to nie.

Gdy tylko drzwi zamknęły się za kruczowłosym mężczyzną, podeszła do zamka, przekręciła go, a następnie ściągnęła z siebie wczorajszy t-shirt z zamiarem jak najszybszego zmycia z niego śladów wymiocin. W końcu nie mogła zostać tu wieczność! Musiała opuścić akademik w ekspresowym tempie, tak by przy okazji nikt nie dostrzegł ani jej, ani z jakiego pokoju wychodzi. To było kolejne duże  n i e  na dzisiejszy dzień. Bo jak później miała wytłumaczyć się przed kimkolwiek, co tu robiła, skoro nawet sama nie potrafiła udzielić sobie odpowiedzi na to proste pytanie?

Piorąc w zlewie koszulkę, rozmyślała nad odpowiednią strategią, która przekonałaby Sasuke do wyjawienia jej najważniejszych faktów z tego, co działo się w barze, a także co działo się potem i jak tu wylądowała. Przybliżyła materiał bliżej twarzy, marszcząć brwi i krzywiąc się z niesmakiem, wbijając swój skonsternowany wzrok w koszulkę, z której nadal ulatniał się nieprzyjemny odór.

Wykrzywiła usta grymaśnie, wrzucając w złości górną część odziania do zlewu. Szorowała tyle czasu, a efektów w zapachu nadal nie było. Jedynym plusem był brak bardziej widocznych śladów - jedynie jakieś małe plamki. Ale nadal bluzka raczej nie nadawała się do noszenia jej w ciągu dnia. Pomimo iż nie za bardzo przejmowała się ciuchami, które ubierała, to nie zamierzała stawać się studenckim pośmiewiskiem. Tego zapachu nawet najlepsze perfumy by nie zamaskowały, nie było nawet o tym mowy.

- I co teraz? - spytała samą siebie w akcie desperacji, trzymając się za piersi. Napewno nie zamierzała tak przechadzać się po kampusie ani wchodzić prawie nago do kawiarni.

Nagle nad jej głową zaświeciła się rażąca żarówka - Ino! - lecz zgasła tak szybko, jak się pojawiła, dostrzegając na małym zegarze, która godzina. Czarne analogowe cyfry wyraźnie wskazywały godzinę dwunastą pięćdziesiąt sześć. To zdecydowanie był najgorszy dzień w jej życiu! Nie dość, że obudziła się z kacem gigantem w łóżku Sasuke, to jeszcze zarzygała własną koszulkę i zaspała do pracy o jakieś cztery godziny. Bez wątpienia gdy tylko spojrzy na wyświetlacz swojego telefonu, dostrzeże tysiąc pięćset sto dziewięćset nieodebranych połączeń od przyjaciółki, a także million sms’ów. I tak też może być, jeśli Ino zbijała boki w pracy przez brak ruchu. Osobiście Sakura wolała drugą opcję, w której to Ino nie miała czasu nawet po tyłku się podrapać przez nawał klientów.

Tylko teraz pojawiało się kolejne pytanie bez oczywistej odpowiedzi - gdzie do cholery był jej telefon? W dodatku, nadal nie wiedziała czemu nie miała na sobie stanika, a swoją wizję tańczenia na stole i rzutu ową częścią garderoby jeszcze musiała zweryfikować, by mieć stuprocentową pewność. W końcu to były tylko przypuszczenia.

Nagle pobladła na twarzy, gdy tylko przypomniała sobie, co tak skrupulatnie ukryła w staniku.

- Klucz! - niemalże krzyknęła w przerażeniu, przeklinając w myślach własną głupotę, która właśnie przekroczyła wszelkie spectrum.

Zmierzwiła chaotycznie włosy, które i tak były wystarczająco potargane, jakby zalęgło się w nich stado gołębi, jak nie lepiej.

Szmaragdowe tęczówki błyskawicznie otaksowały skromną studencką łazienkę w poszukiwaniu czegokolwiek, czym mogłaby się zakryć. Jednak jedyną rzeczą, jaką dostrzegła była jego czarna koszulka przewieszona przez pręt z wiszącej półeczki.

- To się nie dzieje naprawdę - powiedziała głosem zrozpaczonego dziecka, któremu mama zabrała lizaka. Ze zrezygnowaniem zrobiła kilka kroków do przodu, a następnie chwyciła niechętnie za materiał. I nim się obejrzała, kolejna koszulka Sasuke znalazła się na jej ciele. Co jej przypomniało, że jeszcze nie zwrócia mu tej pierwszej, która leży sobie gdzieś zakopana na dole kosza z brudnymi ubraniami. A wbrew pozorom nie zamierzała stać się z dnia na dzień kolekcjonerem jego odzieży wierzchniej. Aż tak bardzo to w jej główce się jeszcze nie poprzewracało. Ale nadal jakieś szkody w jej łepetynie zaistniały w związku z ostatnimi wydarzeniami, skoro w ogóle odważyła się wyjść z łazienki w jego koszulce i samych majtkach.

Niemalże od razu natknęła się na kare tęczówki, które bacznie zlustrowały jej sylwetkę, a przede wszystkie długie nagie nogi, na których zawiesił swój wzrok dłużej niż “na chwilę”. O dziwo, w żaden sposób jej to nie krępowało. Chociaż... Musiała przyznać, że doświadczała w tej chwili dziwnego uczucia - jakiego? Nie była w stanie zidentyfikować. Jeszcze.

            - Nawet nic nie mów. Oddam ci ją razem z poprzednią - powiedziała, chwytając za materiał i poruszając nim delikatnie.

            Sasuke dopiero teraz wydawał się dostrzec swoją kolejną koszulką, spływającą wzdłuż sylwetki dziewczyny, co skwitował cichym prychnięciem wraz z niesfornym uśmiechem.

            - Aż tak bardzo ci się spodobała, że postanowiłaś zatrzymać ją na dłużej? - spytał zadziornie.

           - Prosiłam, byś nic nie mówił - skarciła go, wywracając przy okazji lakonicznie oczami. Mogła się spodziewać, że Uchiha nie pozostawi poprzedniej koszulki bez komentarza. Była tego wręcz pewna. I patrzcie no - wcale się nie myliła. A to ci nowość!

            - Zamiast się ze mnie nabijać, lepiej powiedz mi, gdzie jest mój klucz - powiedziała, mierząc go ostrym spojrzeniem. Wiedziała, że Sasuke był jedyną osobą, jaka posiadała wiedzę odnośnie tego, co dokładnie wydarzyło się poprzedniej nocy. Paradoksalnie, to on był jej kluczem do poznania dokładnej i szczegółowej prawdy. Prawdy, której bała się, że będzie żałować. Ale z drugiej strony, chciała poznać każdą sekundę wczorajszego wieczoru. A jej alterego podpowiadało jej, że na pewno tego nie pożałuje. I ku swojemu zdziwieniu ten pierwszy raz była skora do uwierzenia mu.

            - Tam, gdzie twój stanik - odpowiedział wzruszając ramionami, jakby nie była to wcale istotna rzecz w tej całej styuacji.

            - A możesz jaśniej? - burknęła, czując, że będzie zmuszona do ciągnięcia go za jęzor.

            - A jednak ciekawość zżera, co? - parsknął z rozbawieniem, nadal uważnie się jej przyglądając. - Zaginął w akcji, po tym jak nim rzuciłaś - wyjaśnił, czekając na jej reakcję. Lecz musiał stwierdzić, że nie spodziewał się zwykłego ciężkiego westchnięcia z jej strony, raczej obstawiał kolejną masę pytań w stylu “co? jak? gdzie?” wraz z małym wybuchem złości. To o wiele bardziej pasowało do nieposkromionej panny Haruno, niż ciche westchnięcie pod nosem.

            - Pamiętasz coś - stwierdził bez dłuższego przemyślenia, gdyż wspomniana teza nasunęła mu się w głowie w mgnieniu oka.

            - Coś - wyszczerzyła się sama nie wiedząc czemu. - To idealne określenie tego, co właśnie kotłuje się w mojej głowie - wyjaśniła po krótce. - Ale kawa na ławę, Uchiha, o czym wczoraj paplałam i co żeś ze mnie wyciągnął? - spytała spoglądając na niego z przymrużonymi oczami. Nie żeby go oskarżała w tej chwili, czy coś w tym rodzaju. Po prostu znała swój pijacki rozwiązany język i co mogła mu powiedzieć. A zdecydowanie kilka tajemnic chciała pozostawić tylko i wyłącznie dla samej siebie. Nikogo więcej nie zamierzała wtajemniczać, nawet jeśli to miało się dla niej źle skończyć, to niech tak będzie - decyzję już podjęła i jej nie zmieni.

            Cichy śmiech wydobył się nagle z jego krtani. Domyślał się, że różowowłosa dziewczyna wyraźnie obawiała się, iż mogła powiedzieć o kilka słów za dużo. Lecz nie wiedziała, że nawet po pijaku potrafiła bardzo skutecznie trzymać wszystkie tajemnice pod kluczem. I prawie nic przez całą noc nie wyjawiła. Prawie, gdyż wspomniała o byciu świadkiem czyjejś śmierci. Pytanie tylko, czyjej?  

            - Nie musisz się obawiać, idealnie ukryłaś przede mną wszystkie swoje tajemnice. Nic ci się nie wymsknęło - odpowiedział tym razem ze stoickim spokojem, nie wyjawiając przed nią wzmianki o śmierci. Biorąc pod uwagę jej zmianę nastroju, gdy o tym wspomniała i to, iż owa śmierć jest czynnikiem, który spowodował, że jest na tabletkach uspokajających, nie sądził, by wspomnienie o tym było akurat teraz na miejscu.

Lecz za to miał miał innego asa w rękawie, który musiał przyznać, że chwilowo korcił go bardziej niż owa śmierć. I tego asa zamierzał właśnie wykorzystać.

- Ale coś mi pokazałaś - zagaił tajemniczo, opierając się o biurko, przy którym się znajdował.

Sakura spojrzała na niego zainteresowana. A tonacja jego głosu powodowała, iż z każdą chwilą intrygował ją jeszcze bardziej. Przez chwilę zastanawiała się, co takiego mogła mu pokazać, by wyciągnął to tu i teraz. Bez wątpienia musiało to być coś niegroteskowego.

- Co takiego? - spytała, nie lubiąc długo być trzymaną w niewiedzy.

Sasuke nie odpowiedział słownie. Podszedł do niej i bez zawahania zaczesał kosmyk różowych włosów za jej ucho, odsłaniając przy okazji tatuaż, jaki to był jego celem.

- To - szepnął, przejeżdżając opuszkiem palca wskazującego po czarnym tuszu jaki został utrwalony na jej skórze.

            Po jej ciele przeszły zimne dreszcze i nie były one spowodowane jego delikatnym dotykiem, pod którym mogłaby się rozpływać, a wspomnieniami sprzed kilkunastu miesięcy.

            Ból był przeogromny, całe ciało miała spięte, lecz mimo wszystko ani razu krzyk nie wydobył się z jej krtani. To było najdłuższa godzina w jej życiu. Nie miała zielonego pojęcia, dlaczego się na to zgodziła. Jakaś część niej wrzeszczała w środku, że popełniała właśnie błąd, ale ona sama nie zamierzała już rezygnować z podjętej decyzji. Od pierwszego ukłucia naładowaną czarnym tuszem igłą, wiedziała, że nie ma już odwrotu. W końcu na pewno nie wyjdzie w połowie z niedokończonym dziełem na ciele. Jej rodzicielka bez wątpienia padłaby teraz na zawał, gdyby dostrzegła, jak jej córka szpeci swoje ciało. Ale nadal ją to nie powstrzymywało od tego kroku. Czy będzie kiedykolwiek w przyszłości żałowała tego wybryku ? Miała nadzieję, że jednak nie.

            Zacisnęła mocno powieki, błagając w myślach, by tatuażysta odłożył maszynkę na bok i dał jej już święty spokój. Lecz zamiast tego poczuła silny uścisk na swej dłoni.

            Niepewnie otworzyła oczy, spoglądając bezpośrednio w chłodne niebieskie tęczówki, które bacznie się jej przypatrywały.

            - Wytrzymasz, cheri - zapewnił ją szeptem, a ona w odpowiedzi zamrugała, wiedząc, że nie za bardzo miała jak się poruszyć.

            Jeden niewłaściwy ruch, a mogłaby nie tylko zniszczyć tatuaż, ale i zranić samą siebie.

            Czuła jak oddech jej przyśpieszył, na krótkie wspomnienie momentu ze studia tatuaży. Uniosła dłoń ostrożnie dotykając wytatuowaną gałązkę kwiatu wiśni i jednoczłonowy napis. Ponownie spotkała się z czarnymi jak noc oczami, które uważnie lustrowały jej reakcję. Kontrast pomiędzy odcienień jego oczu a oczami Miyaviego był nie do opisania.

            W myślach zaczęła kląć na Uchihę. Zachowywał się, jakby był czarodziejem, któremu za jednym machnięciem różdżki z dziecinną łatwością udało mu się przywołać w niej jedno z wielu wspomnień z Kyoto.

            A o wiele bardziej siarczyste przekleństwa zaczęły krążyć w jej głowie, gdy ni stąd ni z owąd w jej głowie pojawiła się jakże szokująca dla niej samej myśl. I mimo że to brzmi głupio, to terapia wstrząsowa była idiotyczną zagrywką, gdyż jedynym lekarstwym na wyleczenie się z Sasuke, był on sam, co nie do końca zadziałało w stosunku do Miyaviego.

           Dotykając przez przypadek jego palców, które nadal znajdowały się za jej lewym uchem, zrobiła krok do tyłu, wychodząc z zasiegu jego ręki. Nie wiedziała czemu, ale wydawało jej się, że Sasuke coraz częściej nie waha się z dotknięciem jej gdziekolwiek - tak samo jak i było na parkingu przed akademikiem, gdy dotknął jej policzka po zawiązniu chusty na jej szyi.

            Chcąc pozbyć się jakże nieproszonych myśli, musiała stąd zniknąć - musiała uciec jak najdalej.

            Chwyciła pośpiesznie za wczorajsze jeansowe shorty i czym prędzej ubrała je na siebie. Ku swojemu zadowoleniu od razu wyczuła swój starodawny telefon w przedniej prawej kieszeni.

            - To najlepsza pora, bym sobie poszła - westchnęła, zaczesując kilka pasmów włosów na bok, po raz kolejny powtarzając w myślach, iż musi - koniecznie! - zaprzestać swojej znajomości z Uchiha. W odpowiedzi alterego bez najmniejszych skrupułów wyśmiało ją, kuląc się niekontrolowane w jej podświadomości

            Sasuke obserwował, jak w roztargnieniu zbiera z podłogi swoje szpilki i trzymając je w dłoni, zaczęła kierować się w stronę drzwi.

            - Zero wdzięczności - mruknął, wyraźnie szukając zwady na koniec. A wszystko po to, by raz jeszcze zwrócić na siebie jej uwagę.

            Sakura przystanęła przy drzwiach spoglądając na niego zadziornie przez ramię.

            - Nie udawaj, Uchiha - powiedziała melodyjnym głosem, przypominając sobie pewną wymianę zdań z wczorajszego wieczoru. - Podziękowałam ci już wczoraj, tyle niech ci wystarczy - prychnęła pod nosem, chwytając za klamkę.

            Sasuke uśmiechnął się łobuzersko pod nosem, doskonale pamiętając tamten moment, a także pocałunek, jaki złożyła na jego policzku.

            - Skoro to pamiętasz, to powinnaś jeszcze pamiętajać, jak próbowałaś mnie przekupić całusami na dobranoc - dopowiedział, a dostrzegając jak zamiera na chwilę w bezruchu wiedział, że zbił ją zupełnie z pantałyku.

            Już myślała, że nie mogła bardziej upokorzyć się tej nocy, a tu proszę, kolejna niespodzianka. I wbrew pozorom nie zamierzała zaprzeczać ani twierdzić, że wkłada w jej usta słowa, których nie powiedziała, gdyż to było bardzo nie w jej stylu.

            Ale nadal nie dowierzała, że ośmieliła się zaszantażować Sasuke w taki a nie inny sposób. To wszystko zaczynało się robić coraz to bardziej żenujące i powodowało, iż coraz częściej poliki piekły ją od rumieńców, które próbowała za wszelką cenę ukryć.

            - To się już nie powtórzy. Nic z wczoraj się już nie powtórzy - powiedziała, próbując zapewnić samą siebie. Lecz tak bardzo, jak chciała w nie wierzyć, tak bardzo jej upierdliwe alterego kręciło głową, w ogóle nie zgadzając się z nią, ani z jej nową tezą.

            Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź z jego strony i nie dodając niczego więcej, co bez problemu upokorzyłoby ją jeszcze bardziej, nacisnęła klamkę pragnąc jak najszybciej wyjść z pokoju Sasuke. Jednak tak szybko jak otworzyła drzwi i zrobiła dwa kroki do przodu, praktycznie zetknęła się nosem z męską klatką piersiową. Po zadarciu głowy zetknęła się z delikatnymi fiołkowymi tęczówkami, które wodziły pomiędzy nią a Sasuke w głębi pomieszczenia.

            Mówiąc o upokorzeniu… - mruknęła niechętnie w myślach. W końcu czy mogło być coś gorszego i bardziej pogrążającego od wpadnięcia na faceta, z którym miała niby-randkę kilka godzin wcześniej, przy wychodzeniu z pokoju jego przyjaciela dzień po, w wyraźnie zbyt długiej koszulce, która należała do Uchihy, z wczorajszym makijażem i szpilkami w ręku?

            - Aha - powiedział zszokowany Hozuki, wpatrując się z konsternacją na kruczowłosego studenta.

            - Aha co? - prychnął sarkastycznie Sasuke, zbliżając się do nich powoli ze znużonym wyrazem twarzy.

Suigetsu spojrzał na niego wymownie.

- Jak zawsze musisz się wcinać tam, gdzie nie trzeba, co? - warknął złowieszczo pod nosem Hozuki, ignorując stojąca tuż przed nim Sakurę. W tej chwili chodziło o sprawy pomiędzy nim a Sasuke i to, że to ten drugi wykorzystał wczorajszą sytuację, spławiając kumpla i mając wolną rękę w tym, co poźniej zrobi z Haruno. I niby on tu nie był fair? Wolne żarty.

- Sam wczoraj zawaliłeś, więc teraz o nic mnie nie obwiniaj. Twoja strata - wzruszył ramionami, a po chwili oparł dłoń na ościeżnicy tuż nad głową Haruno, stając zaledwie milimetry za nią, a ich ciała zetknęły się ze sobą.

            Sakura zamrugała kilka razy, po czym przeniosła zdezorientowe spojrzenie z Suigetsu z podpuchniętym okiem na Sasuke, stojącego za nią. Pierwszy raz spotkała się z takim negatywnym napięciem pomiędzy tą dwójką. I czemu miała dziwne wrażenie, że całe zamieszanie tyczyło się jej osoby? Czy mogła być na tyle samolubna, by tak w ogóle myśleć? Och, jak bardzo teraz żałowała kilku ostatnich drinków, może wtedy miałaby przynajmniej niewielki zarys sytuacji, a tak to czuła się jak piąte koło u wozu, które za bardzo nie wiedziało, o co dokładnie im chodzi.

            Suigetsu zmarszczył niebezpiecznie brwi, nie będąc zbytnio zadowolonym z komentarza Uchihy.

            - I lepiej przyłów sobie coś do tego oka - dodał, widząc wyraźne opuchnięcie na jego twarzy.

            - Nie trzeba było się wtrącać i wymachiwać pięścią jak porypany - skwitował zły seledynowowłosy.

            Usta studentki medycyny rozchyliły się w szoku, po czym odwróciła się na pięcie w stronę Sasuke. Jednak nie zamierzając stać aż tak blisko niego, cofnęła sie o zaledwie krok do tyłu - na więcej jej alterego nie pozwoliło.

            - Uderzyłeś go? - spytała z niedowierzaniem i wyraźnym oskarżeniem w głosie. Nie wiedziała co się wydarzyło pomiędzy tą dwójką, ani kiedy doszło do tej jednostronnej bójki, ale była w pewnym sensie przerażona tym zajściem. W końcu to byli przyjaciele! A przynajmniej takie zawsze odnosiła wrażenie.

            Lecz młodszy brat Itachiego zignorował Sakurę, jakby w ogóle się nie odezwała i całą swoją uwagę skupił na Hozukim.

            - Trzeba było trzymać język za zębami, to byś nie oberwał - skwitował  niewzruszony, wprowadzając Sakurę w jeszcze większe osłupienie. Co takiego Suigetsu powiedział, że Sasuke mu bez zawahania dał mu strzała? - Po za tym Sakura nie narzekała na moją obecność. Sam sobie tego nie zrobiłem - dodał zadziornie, przechylając głowę delikatnie w bok i pokazując kilka czerwonych śladów na swojej szyi.

            Źrenice Sakury rozszerzyły się w przerażeniu, słysząc jego słowa i od razu zaczęła pośpiesznie taksować jego szyję w poszukiwaniu wspomnianej przed chwilą malinki. I jak na złość dostrzegła ją niemalże od razu, a dlaczego wcześniej była dla niej niewidoczna, to nie miała bladego pojęcia. Albo pora na wizytę u okulisty, albo nie zwracała po prostu uwagi na ukoszenie miłości własnego autorstwa. Teraz wiedziała jedno - tej nocy nie powstrzymywała się nic a nic i była pewna, że w tamtej chwili była gotowa na wszystko. Nawet na szybki numerek z Uchihą. Ironią było, że terapia wstrząsowa miała na celu wyzbycie się początkujących uczuć względem Sasuke, a jeszcze bardziej ją do niego zbliżyła - na tyle, by oddała się bez żadnych skrpułów w jego objęcia.  Kto by pomyślał, że na jej małą chorobę znienawidzonej miłości on sam był jej remedium. Lecz to, co jej się nie spodobało, była wyraźna insynuacja ze strony Sasuke, że w nocy doszło pomiędzy nimi do czegoś więcej niż kilku przelotnych pocałunków.

            Uniosła głowę wyżej, ponownie zatapiając się w czarnej odchłani jego spojrzenia. Słyszała, jak sfrustrowany Suigetsu odchodzi od nich, a następnie trzaska głośno drzwiami od swojego pokoju, ale nie obchodziło jej to teraz, gdyż o wiele bardziej skupiała się na wspomnieniach, które jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaczęły wypływać na powierzchnię jej podświadomości. A czarodziejem ponownie okazał się młodszy Uchiha we własnej osobie.

            Nawet nie była w stanie zaprotestować przed ani jednym wspomnieniem. Wszystko zaakceptowała z głową uniesioną wysoko, ale musiała przyznać, że perspektywa tego, iż była zaledwie milimetry od przespania się z nim nie dawała jej spokoju. Powód był prosty - pogubiła się w tym, czego chciała.

            Nie wiedziała, czy nadal nienawidziła go za to, kim był. Nie wiedziała, czy była w stanie go dalej nienawidzić. Nie wiedziała, czy chciała go w ogóle nienawidzić.

            - Czemu to zrobiłeś? - spytała chwiejnym głosem, wpatrując się nadal w jego kare tęczówki.

            Nie, nie chciała się rozpłakać, broń ci Boże. Była zdenerwowana i zła tym, co powiedział do Suigetsu. Skąd mu w ogóle przyszedł pomysł, by być tak bezpośrednim? Zresztą to nie była nawet prawda, a zwykłe kłamstwo.

            - Dlaczego mu zainsynuowałeś, że się z tobą przespałam? - burknęła niezadowolona, spoglądając na niego z napowietrzonymi w zażenowaniu policzkami.

            Sasuke uniósł brew w zdziwieniu, uważnie przyglądając się jej naburmuszonemu wyrazowi twarzy, a następnie wzruszył ramionami.

            - Tak wyszło. - Tak właśnie brzmiała jego odpowiedź, co niemal przyprawiło Sakurę o atak niepohamowanej złości. Normalnie miała ochotę wyrwać mu te czarne włosy i zrobić sobie z nich perułkę.  

            - Zapomnij, że kiedykolwiek pytałam - syknęła wściekła, a następnie wreszcie wyszła z jego pokoju. Nawet nie próbowała dobijać się do pokoju Suigetsu z zamiarem wyjaśnienia tego małego nieporozumienia, gdyż wątpiła, by nawet jej otworzył. Po drugie primo, musi wreszcie zjawić się w kawiarni, gdzie Ino chwyci za sznur, który wcześniej splotła w pętelkę i wyśle ją bezpośrednio na szubienicę. Biorąc pod uwagę ten prospekt, wreszcie zdecydowała się na wyciągnięcie z kieszeni telefonu z zamiarem sprawdzenia go.

            Jakie było jej zdziwienie gdy dostrzegła tylko jedno nieodebrane połączenie i zaledwie dwa smsy od Ino. I to by było na tyle. Z wrażenia aż musiała przystanąć w miejscu, gdy tylko wyszła z akademika by upewnić się, czy czasami oczy nie płatają jej kolejnego dzisiejszego dnia figla. Ale wcale się nie myliła. Pierwszy sms od Yamanaki brzmiał: “Mam nadzieję, że moje poświęcenie nie poszło na marne. W kawiarni dziś cicho - nie musisz się śpieszyć ;]”. A jeszcze niedawno była święcie przekonana, że dzięki braku klienteli przyjaciółka zaspamuje ją smsami wysyłanymi co niecałe pięć minut, a powód byłby jakże oczywisty - nuda w pracy. Druga wiadomość od Ino brzmiała już nieco inaczej i wcale nie była już taka spokojna, jak poprzednia, a brzmiała następująco: “Niech no ja cię…!! Wyspowiadasz mi wszystko jak na spowiedzi! Obiecuję ci to Haruno! Wyśpiewasz wszystko jak kanarek!”. I tu już Sakura przeczuwała, że miała się czego obawiać. Pomimo, iż owego smsa dostała niedawno, to nadal było za wcześnie by doszły do niej jakiekolwiek plotki z tego, co działo się tuż po jej wyjściu albo o tym, że wylądowała i obudziła się w łóżku Sasuke, prawda?

            Westchnęła ciężko wciskając telefon z powrotem do kieszeni. Zamiast jej odpisywać, wolała spojrzeć diabłu, a w tym wypadku diablicy prosto w oczy, która łaskawie wyjaśni jej, jakich to informacji tak bardzo łaknie.

            Ze szpilkami w dłoni zaczęła kierować się w stronę kawiarni, która znajdowała się zaledwie pietnaście minut drogi od akademików. Ignorowała dziwne spojrzenia, jakimi obdarowywali ją wymijani studenci, rzucając wszystko na brak obuwia na stopach. Dawno już nie zmierzała się ze spacerem wstydu, jakim to nazywano przechadzkę dzień po hucznej imprezie w stanie nietrzeźwości. Może i nie była pijana, ale nadal czuła przy skroniach każdy najmniejszy impuls, który przyprawiał ją o niemiłosierny ból głowy. Pierwsze, co zrobi po wejściu do kawiarni, to zażyje aspirynę i przebierze się w ciuchy robocze, a na jej nogach ponownie pojawią się wreszcie jakieś normalne buty. Aż nie mogła się doczekać tej chwili. Jednak póki co analizowała kawałek po kawałku wydarzenia z wczorajszego wieczoru, które to urzeczywistniały się coraz bardziej. Nie wierzyła, z jaką łatwością po kilku głębszych wypaplała mu o arcyinteligentnym planie Ino, co więcej, że przyznała się przed nim do zazdrości wobec Ayanami! Nie potrafiła pojąć, jak mogła powiedzieć, że jest piekielnie o nią zazdrosna. Gdyby pamiętała o tym tuż po przebudzeniu, bez wątpienia zrobiłaby sobie z jego kołdry szczelny kokon i nie wychyliłaby się z niego, dopóki Sasuke nie opuściłby pokoju. Lecz problem leżał w tym, iż tuż po przebudzeniu praktycznie niczego nie pamiętała, więc za bardzo nie była w stanie skojarzyć faktów, przez co pogrążała się z każdą minutą coraz bardziej. Najgorszy jednak wydawał się fakt, że Sasuke wyraźnie miał z niej ubaw - kolejna kompromitacja panny Haruno. W dodatku jeszcze ta ewidentna malinka.

Przeklinała w myślach samą siebie za zarzyganie swojej koszulki przez czysty przypadek, w czego rezultacie ponownie musiała nosić koszulkę Sasuke. Nawet nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby nie jakże irytujący fakt, że była zmuszona paradować w niej przez cały kampus.

Wydawało jej się nawet, że na czole miała napisane czarnym markerem i to drukowanymi literami “MAM NA SOBIE KOSZULKĘ SASUKE UCHIHY!”, a biorąc pod uwagę rozmiar jej czoła, to zdanie bez problemu by się na nim zmieściło. A na dodatek, na jej policzku mógłby widnieć kolejny napis mówiący “P.S. Całowałam się z nim!”. Wtedy przynajmniej mogłaby wiedzieć, dlaczego studenci uniwerstytetu Konoha spoglądali na nią w taki a nie inny sposób. Przecież nic nie zrobiła! Oprócz zabalowania poprzedniej nocy w popularnym wśród studentów barze, ale to w ogóle wolała pominąć; w końcu nie tylko ona tam balowała i wszyscy byli pijani. Więc żadnego wielkiego  h a l o  nikt nie powinien robić. Ale nadal czuła, że coś jest nie tak i nie za bardzo wiedziała, jak ma to odebrać. Nie miała przeczucia, że brać nogi za pas i uciekać gdzie pieprz rośnie - po prostu przeczuwała, że coś wisi w powietrzu - każde obce spojrzenie jej to podpowiadało.

A ona jak na złość nie wiedziała, o co może im chodzić. Nawet nic nie przychodziło jej na myśli, co to takiego mogło być. Dlatego też postanowiła zignorować wszystkich mijanych studentów, którzy rzucali jej zdziwione, a także rozbawione spojrzenia. Jednak w pewnym momencie zerknęła na przyciemnioną szybę jednego z uniwersyteckich budynków, by upewnić się, czy rzeczywiście jej czoło i policzek nie są pomazane markerem. I ku jej niezadowoleniu była czyściutka jak łza, pomijając kilku czarnych smug wczorajszego makijażu. Wykrzywiła usta grymaśnie, mierząc chłodnym wzrokiem każdego, kto spojrzał na nią w ten niezrozumiały dla niej sposób.

W pewnym momencie miała najszczerszą ochotę spytać się pierwszej napotkanej osoby,  o co chodzi, ale w tym momencie tuż przed nią znalazły się drzwi od kawiarni, przez które bez zawahania weszła, mając nadzieję, że tu wreszcie będzie w stanie odsapnąć.

            Lecz dopiero po przekroczeniu progu wiedziała, jak bardzo się pomyliła. Ino, dostrzegając ją tuż po wejściu, od razu zgromiła ją lazurowym spojrzeniem.

            Sakura przełknęła zalegającą w krtani ślinę, czując, że pojawienie się w kawiarni nie było aż takim dobrym posunięciem na rozpoczęcie tego dnia. Myślała, że kawiarnia okaże się jej azylem i będzie mogła zatracić się w pracy, nie chcąc w ogóle myśleć o wydarzeniach z wieczoru i o tym, gdzie się obudziła. Chwilowo chciała o tym zapomnieć aż do wieczora, gdy będzie sama i w spokoju będzie mogła pomyśleć o wszystkim pod prysznicem. Dłonią zmierzwiła różowe kosmyki włosów podchodząc dość niechętnie do przyjaciółki stojącej za ladą, która bez przerwy gromiła ją wzrokiem. Chyba po raz pierwszy od bardzo dawna obawiała się Yamanaki.

            - Mam coś na twarzy? - burknęła, po czym wykrzywiła usta grymaśnie.

            Ino zastukała długimi paznokciami o mahoniowy blat, nie spuszczając z niej ani na chwilę swego przenikliwego spojrzenia.

            - Tłumacz się, Haruno - rozporządziła ze stoickim spokojem blondynka, nie zaprzestając stukania, który powstrzymywało ją od wybuchnięcia.

            Sakura spojrzała na nią skonsternowanym wzrokiem, nie za bardzo więdząc, o co może jej chodzić. Aż nagle w jej głowie pojawiła się jakże chora myśl, że Ino doskonale wiedziała, co robiła w nocy, a także gdzie później wylądowała. Czuła spekulacje wiszące w powietrzu - niepotrzebne spekulacje. Przecież nie przespała się z nim! Ale to i tak nie przeszkodziło Sasuke w niezaprzeczeniu temu przed Suigetsu, za co miała najszczerszą ochotę mu strzelić, ale powstrzymała się, nie sądząc, by ta sytuacja wyszła poza okręg ich trzech osób. Najwidoczniej ponownie się pomyliła...

            - Nie przespałam się z nim - wypaliła zażenowana, chcąc jak najszybciej wyperswadować przyjaciółce tę nierealną tezę z jej blondwłosej głowy. Miała jeszcze na języku kilka drobnych słóweczek, którymi mogłaby poprzeć swoje stwierdzenie, jednak widząc zmieszany wyraz twarzy przyjaciółki, postanowiła się powstrzymać, by znowu nie palnąć czegoś głupiego. W końcu dzisiaj była to jej specjalność.

            Yamanaka pośpiesznie zatrzepotała wachlarzem swoich długich, gęstych rzęs. Teraz to ona nie rozumiała do końca, w czym rzecz.

            - Czekaj… - powiedziała i wreszcie zaprzestała swego stukania paznokciami. - Chyba nie mówimy o tym samym - dodała, schylając się pod ladę, spod której zaraz wyciągnęła gazetę uniwersytecką i z impetem położyła ją na blat.  - A teraz śpiewaj wszystko jak na spowiedzi, Haruno - oznajmiła, spoglądając na nią z przymrużonymi oczami.

Szmaragdowe tęczówki zlustrowały z przerażeniem okładkę czasopisma uniwersyteckiego, mając najszerszą ochotę ukatrupić autora a także fotografa - amatora. Chwyciła za gazetę, pośpiesznie lustrując jej stronnice, aż wreszcie dane jej było dotrzeć do tak bardzo pożądanego przez nią w tej chwili artykułu.

Kilka dni temu dziękowała w duchu osobie, która spowodowała, iż nie doszło do pocałunku pomiędzy nią a Sasuke. Dziś natomiast wolała już być przez niego pocałowana, niż widzieć zdjęcie, na którym ich usta dzielą zaledwie głupie milimetry. W dodatku to zbliżenie! Niech no ona tylko dorwie osobę odpowiedzialną za to, a już się z nią bądź też nim rozprawi tak, że popamięta ją na wieki. Jednak to nie było jedyne zdjęcie, które przykuło jej uwagę. Autor artykułu nie omieszkał zamieścić również kilku zdjęć z sobotniego wyścigu motocrossowego, którego notabene wygrał Sasuke we własnej osobie. Fotografie przedstawiały następująco zacięty wyścig pomiędzy nim a Satoru, triumf młodszego Uchihy i jego pokaz akrobacyjny, gdzie na rozpędzonym motorze przeskoczył tuż nad nią, ściągając z niej czarną chustę. Spoglądając na utrwalony wyraz swej twarzy na fotografii, dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo bała się wtedy tego momentu. W końcu wiedziała, że wszystko może pójść nie tak: złe wyliczenia Sasuke, szwankujący kross, a nawet jej ucieczka, o którą raczej nikt nie powinien ją winić - strach jest w stanie zawładnąć każdym. A ostatnim czasem stawała się jego ofiarą na porządku dziennym. Jednak to, co spowodowało u niej kolejne zażenowanie była fotografia przedstawiająca jak zemdlała, a Sasuke znosił ją z areny wypełnionej specjalnie przygotowanej na tamten dzień piaskiem. Niby normalna rzecz, ale to, co ją przerażało najbardziej, to jej głowa oparta idealnie o jego klatkę piersiową.

Kompletna kompromitacja! - krzyczała w myślach z rozpaczą.

Po ponownym pojawieniu się w Konoha zamierzała być szarą myszką, tak jak to niegdyś było. Nie chciała zwracać na siebie takiej uwagi jak w Kyoto. Chciała ponownie żyć w czyimś cieniu, dlatego odmawiała Ino, gdy ta chciała wyciągnąć ją na trening taneczny z jej zespołem. Ale to już nie było dla niej.

Chciała znowu stać się niewidzialna.

            Lecz jak widać nic jej ostatnio nie wychodziło, nawet taka banalna rzecz.

            - Treść artykułu jest o wiele bardziej intresująca - skwitowała na domiar złego Yamanaka, wyrywając jej gazetkę z dłoni i szukając wzrokiem odpowiednigo fragmentu tekstu.

            - Wyraźnie można stwierdzić, że nieznajomej nam - jeszcze! - studentce wyraźnie udało się usidlić niedostępnego Uchihę podczas jego wyścigu. Interesujące jest to - Ino uniosła wzrok znad gazetki, ponownie obdarzając przyjaciółkę karcącym spojrzeniem, - że już zaledwie dzień później oboje przyjechali do akademika, pod którym nie szczędzili sobie czułości, a następnie razem udali się do środka. - Zamknęła gazętę, a jej dłoń znalazła się na blacie i po raz kolejny po lokalu rozszedł się dźwięk stukających pośpiesznie paznokci. - Całowałaś się z nim w niedzielę i dopiero wczoraj mi o tym powiedziałaś? I coś ty robiła w jego akademiku? - szepnęła zszokowana, nachylając się nad ladą, by tylko Sakura była w stanie ją usłyszeć.

            - Nie całowałam się z nim w niedzielę, całowałam się z nim wczoraj - syknęła półszeptem, spoglądając na boki, by upewnić się, czy czasami nikt się im nie przysłuchuje. Widząc, jak każdy wydaje się zajęty samym sobą, ponownie nawiązała kontakt z lazurowymi tęczówkami. - I wtedy poszłam do ciebie, sklerotyku, dopiero dzisiaj się obudziłam w jego pokoju - odparła, chcąc zakończyć te chore spekulacje, ale wiedząc, że powiedziała o kilka słów za dużo, od razu ugryzła się w język.

            - Że co proszę? - spytała, tuż po zamruganiu kilkakrotnie rzęsami. - Spałaś...!? - niemalże krzyknęła, lecz w porę Sakura przystawiła jej dłoń do ust, by dwa następne słowa nie zdążyły wydobyć się z jej krtani.

            - Już ci powiedziałam, że się z nim nie przespałam! - odparła oburzona. I pomimo iż to była szczera prawda, reszta kampusu wyraźnie musiała sądzić inaczej; Sakura wreszcie zrozumiała, dlaczego obdarzano ją takimi spojrzeniami, gdy tylko wyszła z akademika. - Zostawiłaś mnie wilkowi na pożarcie! Czemu nie powiedziałaś, że on tam wczoraj był? - spytała, tym razem odrzucając piłeczkę z oskarżeniami w stronę przyjaciółki.

            - Itachi mnie zwinął, po za tym Sasuke miał cię odprowadzić domu w razie czego, a nie targać do własnego pokoju - powiedziała na swoje usprawiedliwie, trochę panikując, chociaż nadal nie wiedziała zbytnio, jakim cudem Sakura nocowała u Sasuke. - A co z Suigetsu? - spytała ciut spokojniej, przypominając sobie, iż to właśnie z nim poszły wczoraj do baru i to z nim Sakura miała się przespać, by skutecznie przejść terapię wstrząsową zanegowaną przez nią samą. Ino przyjrzała się uważniej przyjaciółce, dopiero teraz zauważając dwa niepokojące fakty.

            - Błagam, powiedz mi, że to nie jest znowu jego koszulka i że masz jednak stanik pod spodem - parsknęła, tym razem z wyraźnym rozbawieniem.

            Sakura wydęła policzki w niezadowoleniu.

            - Zgubiłam stanik wraz z kluczem do domu, dlatego wylądowałam, gdzie wylądowałam - odpowiedziała, upiekając tym samym dwie pieczenie na jednym ogniu. Pozostawało tylko w skrócie opowiedzieć całą resztę, bo wiadomym faktem było, że Ino nie zaprzestanie na tych kilku krótkich informacjach. To było zdecydowanie za mało, by móc zaspokoić jej nieposkromioną ciekawość. Ale by móc to zrobić, potrzebowały choć trochę prywatności, co by przez przypadek ktoś nie usłyszał jakichś pikantnych szczególików z wczorajszego wieczoru. Nie widząc na horyzoncie żadnych nowych klientów, skinęła głową w stronę wejścia na zaplecze.

            O dziwo, Ino bez najmniejszych protestów przystanęła na tę propozycję i po chwili obie przyjaciółki znalazły się na tyłach kawiarenki.

            - Suigetsu gdzieś wcięło nagle, a ja oczywiście musiałam się upić nie przy kim innym, jak właśnie Sasuke - powiedziała, odrzucając szpilki gdzieś na bok i,  kucając, rozpoczęła grzebać w swojej szafce za swoimi starymi trampkami. - I nie ukrywam, że twoją terapię szlag trafił, gdy zaczęłam z nim chlać, co raczej nie skończyło się tak, jak bym chciała - westchnęła ciężko, a gdy tylko znalazła swoje poździerane stare obuwie, na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. Jej następnym celem było znalezienie czegoś na ból głowy, który nadal nie dawał jej spokoju. Zdecydowanie zbyt dużo wczoraj wypiła.

            - Czyli jak się skończyło? - spytała zaintrygowana Yamanaka, nachylając się nad nią.

            - Twoja terapia obróciła się przeciwko mnie - mruknęła niechętnie, zerkając na przyjaciółkę przez ramię. Jednak w jej spojrzeniu nie było złości ani żadnej urazy. Było w nim pewnego rodzaju rozbawienie, gdyż, szczerze powiedziawszy, nawet ona sama nie spodziewała się takiego zakończenia wczorajszego imprezowania. Przecież to miało być takie proste - wyszły do baru wraz z Suigetsu, mieli się dobrze bawić, a następnie Sakura bez zawahania miała się z nim przespać. Nic trudnego… Ale nadal praktycznie wszystko spartaczyło się na całej lini, przez co o mały włos Sakura nie przespała się z Sasuke. Wiedziała, że gdyby nie urwał jej sie film, wszystko mogłoby się wtedy zdarzyć i bez wątpienia po przebudzeniu żałowałaby wszystkiego, co miałoby miejsce wczorajszego wieczoru. Zamiast tego wolała teraźniejszą wersję wydarzeń. Pomimo niesmaku, że w ogóle spała z nim w jednym łóżku, to miała też pewnego rodzaju satysfakcję - nie zostawił ją samej sobie ani nie porzucił ją przed mieszkaniem, by spała na korytarzu, co w jego wykonaniu wydawało sie bardzo prawdopodobne. Wysilił się na tyle, by zanieść ją na barana do samego akademika, co w praktyce nie było aż takim łatwym wyczynem. Mogła stwierdzić, że jedyne, czego żałowała z wczorajszej nocy, była jej jakże żenująca próba przekupstwa całusami.

            Uniosła prawą dłoń i ponownie zbliżyła do siebie kciuk i palec, wskazujący odległość zaledwie kilku milimetrów.

            - Aktualnie tyle mnie dzieliło od przespania się z nim - wyjaśniła i nie wiedząc dlaczego, zaśmiała się pod nosem, a kąciki jej ust uniosły się.

            Ino natomiast wydawała się być jeszcze bardziej skonfundowana niż wcześniej. Milion sprzecznych myśli zaczęło kotłować się w jej głowie.

            - Miałaś się z niego wyleczyć, a nie jeszcze bardziej się w nim zakochiwać! - oświadczyła poważnym tonem Ino. Pogubiła się już w tym, czego chciała Sakura i do czego tak naprawdę dążyła. Ale była pewna jednego - tuż po tym jak zniknęła z Itachim, w pewnym momencie pomiędzy Sakurą a Sasuke musiało być gorąco, wręcz pikantnie.

            - Nie zakochuję się w nim bardziej - zaprotestowała, lecz w rzeczywistości była daleka od prawdy i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ale widząc pobłażliwe spojrzenie przyjaciółki, nie mogła nie westchnąć ciężko. Usiadła na posadzce, zakładając na nogi znoszone trampki.

            - To jest silniejsze ode mnie, Ino - powiedziała grymaśnie, starając się zawiązać sznurowadła, co nie wychodziło jej najlepiej. Czuła się jak małe dziecko, które nie potrafiło zasznurować własnych butów. Kto by pomyślał, że Sasuke wywoła u niej takie emocje. Miała dziwne wrażenie, że pogubiła się już w tym wszystkim. Raz mówiła tak, a raz inaczej, w dodatku jej czyny zaczęły zdradzać jej niewiedzę i zagubienie. Widząc zdziwione a także zatroskane spojrzenie przyjaciółki wiedziała, że miała rację.

            Klatka piersiowa Ino uniosła się w górę, a z jej ust wydobyło się ciężkie westchnięcie.

            - Musisz zadecydować wreszcie, czego chcesz - stwierdziła bez ogródek, ale nie zamierzała na tym zaprzestawać swojego wywodu - miała jej jeszcze kilka rzeczy do powiedzenia i nic jej nie powstrzyma, dopóki tego nie powie. - Już ci powiedziałam, że Sasuke to nie materiał na kochanego i wylewnego chłopaka. To w ogóle nie jest materiał na faceta - powiedziała, machając dłonią, jakby próbowała przegonić niewidzialną muchę. - Ale nie jest też Miyavim. Można powiedzieć, że plasuje się gdzieś tak po środku - odparła i tak szybko, jak to powiedziała, spotkała się z taksującymi ją nieprzychylnie szmaragdowymi tęczówkami. Wiedziała, że wypowiedzenie imienia byłego chłopaka Sakury nie było zbyt rozsądnym posunięciem, ale innego wyjścia w tej chwili nie widziała i na pewno nie zamierzała się już wycofywać - w końcu jeszcze nie zakończyła swojego długiego wywodu. - Wspominałam ci już,  że Sasuke nie będzie zabierał cię na randki i wręczał kwiatki przy każdej okazji, może nie do końca, ale wiem, jak to było pomiędzy nim a Ayanami. Ona mu pomogła, a on to wykorzystał, Sakura. Nie jest z niego takie święte ziółko, oj nie - pokręciła głową w dezaprobacie, jednak zaraz musiała się schylić, gdyż Sakura z impetem rzuciła w nią trampkiem, którego nie udało jej się w nerwach zawiązać. - Pogięło cię Haruno?! - wrzasnęła Yamanaka, gdy tylko but obił się z hukiem o przeciwległą ścianę.

            - Przestaniesz wreszcie? Na pewno nie powiedziałam, że zamierzam się za nim uganiać ani że chcę z nim chodzić za rączkę. Nie powiedziałam też, że zamierzam czy też chcę się w nim zakochać po uszy, bo tak się nigdy nie stanie. I stanowisko na ten temat już ci wyraziłam wczoraj. To był tylko mały i nic nieznaczący flirt - zakwestionowała ostro, chcąc wreszcie zakończyć ten temat. Nie widziała najmniejszego sensu w wałkowaniu tej sprawy ani chwili dłużej. Jej opinia nadal była taka sama i nawet te jawne flirty z poprzedniej nocy nie były w stanie zmienić jej decyzji.

            Łudzisz się, usłyszała nagle od swojego alterego, które wyraźnie było rozbawione jej wewnętrznymi postanowieniami. Skoro jest twoim remedium, to nie jesteś w stanie się go tak łatwo wyprzeć.

            - Oh, zamknij się - warknęła szeptem złowieszczo pod nosem, po czym wstała leniwie z brudnej posadzki i chwyciła za rzuconego przed chwilą buta.

            - Nic mnie nigdy nie będzie łączyło z Sasuke i to, co wydarzyło się wczorajszego wieczoru na pewno się nie powtórzy - dodała stanowczo, jednak nie wiedziała, kogo bardziej zamierzała zapewnić - siebie czy Ino?

            Blondynka spojrzała na nią wymownie, niezgadzając się w ogóle z drugą częścią jej wypowiedzi, zwłaszcza po tym, gdy nie powiedziała nazwiska studenta a jego imię.

            Haruno Sakura zmieniała się i ulegała Sasuke z każdym nowym dniem, ale póki co sama nie była w stanie tego dostrzec. Znając ją, Ino wiedziała, że wszystko uświadomi sobie dopiero gdy będzie za późno.

            - Przetestujemy w weekend. Ponoć Sasuke i Suigetsu też jadą na Inazumę - wypaliła niespodziewanie, a twarz Haruno ponownie pobladła w przeciągu zaledwie kilku sekund.

            Że jak?! - wrzasnęła zdezorientowana. To nie mogło się dziać naprawdę! Miała przecież jechać na festiwal z Ino, by móc chociaż trochę odpocząć od Konohy i spraw z Kyoto. Miała się wyluzować, nie musieć w obawie spoglądać co chwilę przez ramię!

            I już była gotowa zaprostestować jak jeszcze nigdy, gdy niespodziewanie jej telefon zaczął nachalnie dzwonić. A słysząc dzwonek alarmowy, jaki był przypisany dla tylko jednej osoby, aż się wzdrygnęła. Pośpiesznie wyciągnęła komórkę z kieszeni i odebrała połączenie od Tsunade. Znała kobietę na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie lubiła być ignorowaną, dlatego też każda zwłoka działała na jej niekorzyść.

            - Halo? - spytała, ramieniem przyciskając telefon do ucha, próbując w międzyczasie założyć drugiego trampka.

            - Gdzie jesteś? - spytała dość zdenerwowana Senju.

            - W kawiarni - odparła, kącikiem ust delikatnie przygryzając wargę. A co jeśli Tsunade wie o jej megadługim spóźnieniu i kacu gigancie, który to spowodował? W końcu to ona jej załatwiła tę pracę i teoretycznie była również jej szefem. I tu mógł pojawić się problem niemozliwych do opisania rozmiarów. Chociaż nadal pamiętała, że miała jeszcze do przeprowadzania z nią rozmowę o tym, dlaczego jej sprawa została wykorzystana przez Kakashiego podczas ostatniego wykładu

            - Chcę cię widzieć jak najszybciej u siebie w gabinecie. To jest sprawa nie cierpiąca zwłoki - oznajmiła tajemniczo, a ciało różowowłosej studentki zamarło na dłuższą chwilę. Nie była na tyle głupia, by nie domyślać się o co może chodzić - Miyavi.

W gardle poczuła ogromną gulę, w której to uwięzły wszystkie słowa i której jak na złość nie była w stanie przełknąć.

- Zaraz będę - szepnęła po dłuższej chwili, chwytając telefon ponownie w dłoń. Nie miała bladego pojęcia, czego może się spodziewać, gdy tylko pojawi się u Tsunade. Ale za to miała nadzieję, że chociaż raz dla odmiany będą to dobre wieści.

Ino domyśliła się, z kim Sakura odbyła tę krótką rozmowę telefoniczną i jedynie skinęła głową, mówiąc spokojnie:

- Idź, a później daj znać, co ci powie. Ja dam sobie radę w kawiarni.

Na twarzy studentki medycyny pojawił się blady uśmiech, którym obdarzyła przyjaciółkę. Nie było sensu kłócić się z nią teraz. W dodatku nie miała prawa wątpić w słowa Tsunade, że ta sprawa nie mogła czekać.

Jednak nim jeszcze wyszła, Ino wygrzebała ze swojej torebki bejsbolówkę i ciemnę okulary.

- To chyba ci się przyda na dzisiaj - dodała, wysilając się na cichy śmiech. Sakura skwitowała to przeciągniętym dzięki, a następnie wyszła z kawiarni skrywając włosy pod czapką Ino, a na nos zakładając markowe aviatorskie okulary.

Przechodząc koło swojego roweru bez kół, ktory nadal był przypięty do barierki przed kawiarnią, wzięła głęboki wdech, obiecując sobie, że najpóźniej jutro poświęci się i zatarga go do domu. Nie ważne było jak, liczyło się, że to zrobi.

Ku jej zdziwieniu kamuflaż zaserwowany jej przez Ino, pozbył się tych dziwnych spojrzeń, jakimi była wcześniej obdarowywana. Aż mogła chwilowo odetchnąć z ulgą, przynajmniej niepostrzeżona doszła do gabinetu Tsunade, przed którym stanęła z trwogą wypisaną na twarzy. Wszystkie obawy powróciły w zaledwie ułamku sekundy. Pomimo iż nadal liczyła na wieści, to ni stąd, ni z owąd przeszło ją dziwne przeczucie, że będzie zupełnie na odwrót. Nie chcąc dłużej tkwić w tej cholernie denerwującej niewiedzy, zapukała i tuż po usłyszeniu krótkiego proszę weszła do środka, ściągając czapkę i okulary.

Jakim zaskoczeniem było dla niej, gdy oprócz dyrektorki uniwersytetu w pomieszczeniu dostrzegła dwóch wykładowców, którzy notabene byli od niedawna jej nowymi prawnikami.

- Usiądź - oznajmiła z fałszywie spokojnym głosem, za którym kryło się wiele niewiadomych.

Sakura niepewnie zaczęła robić kroki ku fotelowi obitemu ciemną skórą, znajdującego się tuż naprzeciwko biurka. Nie podobał jej się ton, z jakim Tsunade wyraźnie rozkazała jej usiąść. Coś tu bardzo nie grało, ale za cholerę nie potrafiła domyślić się co takiego. Przecież ostatnimi dniami była grzeczna! Nic złego nie zrobiła! Uważała na swe czyny i słowa. No... może nie przy Sasuke, ale on był takim małym wyjątkiem. Każdy ma jakieś grzeszki.

- Zaczynając na dobrą nutę, dostaliśmy potwierdzenie, że apelacja odbędzie się za miesiąc - powiedział Yamato, opierając się o parapet okna, który był tuż po lewej stronie biurka biuściastej blondynki.

Jest i dobra wiadomość, pomyślała, starając się trzymać nerwy na wodzy, gdyż czuła, iż jej obecność tutaj miała jakieś podwójne dno. Przecież Tsunade bez najmniejszego problemu mogła poinformować ją o tym przez telefon, zresztą taki był początkowy plan. Więc co poszło nie tak?

- Co robiłaś w sobotę w nocy? - wtrącił nagle Kakashi, uważnie przyglądając się jej zaciekawionym spojrzeniem. Bez problemu skojarzył ją z dziewczyną, która to we wtorek z rana wybiegła na samym początku jego wykładu. Teraz już nawet wiedział dlaczego, chociaż kolejne pytanie nadal kotłowało się w jego głowie, ale był pewien, że niedługo dostanie odpowiedź.

Sakura spojrzała na niego ze zdziwieniem, a pierwsze, o czym pomyślała, to “spałam”. Ale jednak nie taka była prawda.

- Byłam w barze z Ino - powiedziała ze spokojem, przenosząc wzrok co chwilę z Kakashiego na Tsunade i Yamato. Nie za bardzo wiedziała, dlaczego chcieli dowiedzieć się czegoś takiego, jednak z ich spojrzeń wynikało, że wynikało z tego sporo niedobrego.

- O co chodzi? - spytała wreszcie, chcąc zaspokoić ciekawość.

- Wolałabym, gdybyś odpowiedziała, że byłaś w domu - westchnęła ciężko Tsunade, która aż do tej pory łudziła się, że jednak Sakura nie postawiła nogi w tamtym lokalu.

- Ale o co chodzi? - ponowiła swoje pytanie skonfundowana studentka, rozglądając sie po pozostałych.

Senju wymieniła się spojrzeniem z dwoma wykwalifikowanymi adwokatami, a następnie skinęła głową.

- Mamy teraz nieco większe problemy niż samą apelację - rozpoczął dość niechętnie Yamato, nie wiedząc zbytnio, jak ma przejść do sedna całego tego spotkania. Jednak jego towarzysz nie miał z tym najmniejszego problemu.

- Policja podejrzewa, że możesz mieć coś wspólnego z morderstwem Hayashi Satoru, które miało miejsce zaraz po burdzie, jaka ponoć nastąpiła wtedy w barze - wtrącił Kakashi.

Usta Sakury rozszerzyły się w niedowierzaniu, a krew odpłynęła z jej twarzy, powodując, iż stała się bledsza niż kiedykolwiek wcześniej. W jej przypadku stwierdzenie, że może mieć coś wspólnego z morderstwem było równoznaczne z tym, iż to cała wina leżała po jej stronie.

- Dziś w nocy znaleziono jego ciało, a koroner stwierdził godzinę zgodną na drugą, trzecią nad ranem w nocy z soboty na niedzielę - dodał, chcąc, by Sakura jak najszybciej miała pełen obraz wydarzeń, jakie zostały przedstawione przez policję. Jednak nim zaczną wysuwać wnioski, muszą poznać jej wersję.

- Ale morderstwo? - spytała przerażona Sakura drżącym głosem.

Nadal nie dochodziła do niej ta informacja. Nie wiedząc nawet, dlaczego pomyślała o Ayanami i o tym, co teraz musi przechodzić po tym, jak dowiedziała się o śmierci brata. Pomimo jego paskudnego charakteru to w końcu nadal był jej rodzony brat.

Dłonie zaczęła miec mokre od potu i nawet wycieranie i nie pomagało nawet ciągłe wycieranie ich w koszulkę Sasuke. Była przerażona. Bała się, że pomimo iż nie miała z tym nic wspólnego, to będzie jej gwóźdź do trumny. Spuściła wzrok w dół, bojąc się spojrzeć się na dyrektorkę, której tak dużo zawdzięczała i ostatnim czego chciała, to rozczarowanie jej. Lecz kolejne oskarżenie o takiej skali na pewno nie przysporzy jej niczego dobrego.

Tsunade bacznie przyglądała jej się z zatroskanym spojrzeniem. Współczuła jej, domyślając się, co teraz musi przechodzić.

- Co się wtedy stało, Sakuro? - spytała łagodnie, widząc, jak dziewczyna podkula nogi pod siebie i obejmuje ramionami kolana.

- Według informacji, jakie zebrali z rana policjanci wynika, że mogłaś mieć motyw. Ponoć cię uderzył, a ty zaczęłaś mu grozić - powiedział ze spokojem Yamato.

- Przystawiał się, uderzył, a ja krzyknęłam co nieco - szepnęła cicho, potwierdzając tym samym powiedzianą właśnie wersję wydarzeń - Ale nic mu nie zrobiłam! Nawet palcem go nie tknęłam - krzyknęła zdesperowana, spoglądając na wszystkich rozszerzonymi oczami, w których można było dostrzec krople łez. - Był kompletnie pijany i gadał bzdury, a jego niby-zakochanie spowodowała zbyt duża ilość alkoholu.

- Kiedy widziałaś go po raz ostatni? - wtrącił Kakashi, raz po raz notując coś w czarnym notesie, a Sakura nawet nie zauważyła, kiedy wyciągnął.

- Jak Ayanami z Suigetsu i Juugo wyprowadzili go z baru, po tym jak Sasuke… - urwała, wyczytując z wyrazu twarzy szarowołosego wykładowcy, że powiedziała o jedno imię zbyt dużo.

- Sasuke, co? - zapytał zaintrygowany Yamato, który tak jak jego kolega doskonale znał to imię.

Sakura przeklnęła siarczyście na samą siebię, wiedząc, że nie powinna była w ogóle wypowiadać imienia Uchihy. Bardzo złe posunięcie Haruno, bardzo - pomyślała.

- Przegonił go - ucięła, nie sądząc, by słowa “stanął w mojej obronie” zostały w jakiś sposób dobrze odebrane. Zresztą taka skrócona wersja wydarzeń o wiele bardziej jej odpowiadała.

Hatake uniósł brew w zdziwieniu i ponownie coś zanotował, a Sakura zrobiłaby wszystko, by tylko móc zerknąć w ten jego gigantyczny zeszyt i przeczytać jego zapiski.

- Sasuke… - zamyśliła się Tsunade, dumając krótką chwilę nad tym imieniem. A gdy tylko doznała olśnienia i ona spojrzała na Sakurę w szoku. - Ten Sasuke? Uchiha Sasuke? - spytała zaskoczona. - Co ty robiłaś w jego towarzystwie?

Dobre pytanie - parsknęła w myślach.

Świętowałaś jego zwycięstwo, ale najpierw sama mu dopingowałaś podczas wyścigu, wtrąciła jej druga połówka, która nawet teraz nie zamierzała dać jej odsapnąć od swoich wkurzających - i prawdziwych! - stwierdzeń.

- A żebym ja to wiedziała - mruknęła zniesmaczona i ponownie zaczęła czochrać swoje włosy, z których najchętniej zrobiłaby teraz kotarę, za którą mogłaby się bez najmniejszych skrupułów schować. Można było nawet powiedzieć, że jak za dawnych lat zanim jeszcze zapoznała się z Ino.

- Jest dość obiecującym studentem. Pytanie tylko czy wdał się w brata, czy w resztę rodziny - rozważał na głos Kakashi, osobiście znając kilku członków tego rodu.

Sakura w tym momencie nie była w stanie powstrzymać się od parsknięcia. W końcu Itachi i Sasuke byli jak ogień i woda.

- Do Itachiego mu daleko, nawet mu do pięt nie dorasta - zaśmiała się melodyjnie, lecz zaraz ponownie spochmurniała. W końcu to nie był czas na śmiechy i chichry. Sprawy zaczęły się jeszcze bardziej komplikować. Zastanawiała się tylko, czy i tym razem we wszystko wmiesza się jej znienawidzony pan prokurator wraz ze swoim bratem.

- Nie mam zielonego pojęcia, jak się z nim zapoznałaś i chyba nie chcę nawet pytać, ale trzymaj się w takim razie od niego z daleka - sparowała poważnym tonem Tsunade, a Sakura wyczuła, iż nie tylko ona nienawidzi tego nazwiska.

Jednak ciężko było jej odpowiedzieć od razu. Chciała się trzymać od niego z daleka. Niejednokrotnie zapierała się nawet, że tak będzie. Ale tak jak powiedziała już to Ino, wszystko było o wiele silniejsze niż ona sama. Przygryzła od środka policzek, wahając się nad odpowiedzią, aż wreszcie z jej ust wydobyło się krótkie zdanie:

- Z przyjemnością.

Nie planowała powiedzieć tego z oschłością i z brakiem uczuć, ale tak też wyszło.

- Jednak… - wtrącił ponownie Kakashi, a nad głową różowowłosej kobiety pojawiła się mała alarmująca żarówka. To pierwsze słowo nie mogło wróżyć niczemu dobrego, była tego święcie przekonana. - Może i Sasuke nie jest taki jak Itachi, ale też wątpie, by był taki sam jak jego wujowie. Jak wiesz, poruszyłem anonimowo twoją sprawę apelacyjną na wykładzie, zastanawiając się, co młodzi myślą na ten temat. I dziś z samego rana Sasuke przyniósł mi swoją opinię i przyznam, że zaciekawił mnie. Nadał wszystkiemu nieco innego światła.

Sakura siedziała jak oniemiała, zastanawiając się, kiedy on to zrobił? Przecież wrócili z baru o bóg wie której godzinie, a ona sama przespała dość spory kawałek dnia. Jedynym wyjściem było to, że Sasuke zostawił ją samą w pokoju, by móc oddać Kakashiemu swoją opinię. Ponownie zaczęła klnąć na siebie, tym razem żałując, że nie obudziła się właśnie wtedy. W końcu to był idealny moment na ucieczkę. Oczywiście tak jednak się nie stało, bo ten, który siedzi  na chmurkach i spisuje przyszłość, jest dla niej bezlitosny.

Aczkolwiek wiedząc, że przeszłości już nie zmieni, skupiła się bardziej na tym, co przed chwilą powiedział Kakashi. Doskonale pamiętała, jaki był cel tej opinii studentów, a skoro wykładowca był zachwycony tym, co napisał Sasuke, to nie wróżyło to nic dobrego dla niej samej.

- I ma pomagać przy mojej sprawie? - parsknęła ze złością, nie dopuszczając nawet takiej myśli do siebie. - Uchiha przeciw Uchiha? Jeszcze tego brakuje. Protestuję i nie zgadzam się. - Wiedziała, że jej wypowiedź brzmiała nieco dziecinnie, ale skoro do tego poziomu musiała się zniżać, by móc postawić na swoim, to niech tak będzie - będzie zachowywać się jak rozpieszczony bachor. W dodatku nie omieszkała zgromić wszystkich zebranych morderczym spojrzeniem.

Tsunade również skupiła swój wzrok na adwokatach, którzy to właśnie ją zadziwili. Nic wcześniej o tym nie słyszała.

- Najpierw skupmy się na nowym oskarżeniu. Do przygotowania się do apelacji mamy miesiąc - zarządziła, ale i tak zamierzała rozmówić się z Kakashim na osobności na temat młodego Uchihy.

Hatake skinął głową, nie podważając opinii Senju, skoro była ona jak najbardziej trafna.

- Mówisz, że ostatni raz widziałaś Satoru, gdy wychodził z baru, ale co ty później robiłaś? Siedziałaś ze znajomymi? - zapytał spokojnie Yamato, który to bardziej przypominał biernego słuchacza.

A teraz opowiedz im wszystko ładnie, zagaiło ze śmiechem jej alterego.

- Pojechałam taksówką do domu - odpowiedziała tym razem o wiele ostrożniej. Nadal była, delikatnie mówiąc, niespokojna, ale musiała uważać, by ponownie nie wypowiedzieć imienia brata Itachiego. Jeszcze tego brakowało, by był jej alibi. Nie zamierza się jeszcze bardziej pogrążać.

- Sama? - tym razem pytanie wydobyło się z krtani Hatake.

Bez najmniejszego zawahania Sakura skinęła głową, przymykając w międzyczasie powieki.

- Tak, sama - skłamała, zerkając na niego po chwili kątem oka.

Nie wierzyła, że to kłamstewko przyszło jej tak lekko, jednak tak było lepiej dla wszystkich.

Nastała cisza, podczas której każdy spoglądał na Sakurę w zadumie. Brak alibi nie był czymś dobrym. Ale zawsze jeszcze mogli liczyć na zeznania taksówkarza.

- Jutro rano spotkamy się tutaj i pojedziemy na komisariat złożyć zeznania - zadecydował wreszcie Kakashi. - Z Yamato postaramy się teraz nieco powęszyć, by być gotowym na ewentualne jutrzejsze pytania policjantów. A ty, Sakuro, póki co wróć do domu i odpocznij. Jutro czeka nas długi dzień.

Sakura przytaknęła niechętnie, mając wrażenie, że Kakashi jeszcze dzisiaj może odkryć, że jej brak alibi, to tak naprawdę zwykła ściema. Chociaż musiała przyznać, że ciekawiło ją, jakby wtedy zareagowali jej prawnicy. Ale tak szybko, jak o tym pomyślała, tak szybko odgoniła tę myśl. Zawsze mogła mieć nadzieję, że Kakashi nie odganie prawdy, ale wtedy udowodniłby, że tak naprawdę nie zna się na swoim zawodzie, czego nie chciała. W końcu on i Yamato to jej ostatnia deska ratunku! W wyraźnym zakłopotaniu opuściła gabinet dyrektorki, a następnie pokaźny budynek, w jakim mieścił się gabinet Tsunade. Napisała krótkiego smsa do Ino przepraszając ją, że nie jest w stanie wrócić do pracy i musi nieco pomyśleć.

Kakashi miał rację. Jutrzejszy dzień może okazać się najdłuższym, od kiedy tylko wyjechała z Kyoto.

Nawet nie kłopotała się z czapką i okularami, gdyż, prawdę powiedziawszy, miała w nosie to, co myślą teraz o niej pospiloci studenci. Wiedziała, że nie przespała się z Sasuke i że absolutnie nic ją z nim nie łączyło. Teraz bardziej zastanawiała się, jak może wydostać się z bagna związanego ze śmiercią brata Ayanami.

I jak na zawołania kątem oka dostrzegła burzę długich, czarnych, kręconych włosów. Gdy tylko wyostrzyła swój słuch, wyraźnie słyszała jej gromki płacz. Przystanęła w miejscu, obserwując, jak studentka dziennikarstwa wypłakuje się w biały podkoszulek Sasuke, uderzając raz po raz w jego muskularną klatkę piersiową, szepcąc niezrozumiałe dla niej słowa pomiędzy salwami płaczu. A on obejmował ją mocno, próbując w jakiś sposób ją uspokoić, co było rzeczą prawie niemożliwą. Po raz pierwszy Sakura nie miała najmniejszej ochoty zamieniać się z nią miejscami. Wątpiła, by przeżyła śmierć Daichiego, a jeszcze bardziej jego morderstwo.

Mimo współczucia wobec Ayanami czuła mały zawód, że jej własne remedium stało się lekarstwem smutki kogoś innego, a zwłaszcza Hayashi. To on był przy niej, gdy Satoru ją uderzył, to nią się wtedy zajął i ją odwiózł do domu. Był w jej rodzinnym domu. To z nią wczoraj się upił, a następnie ponownie się nią zajął. To ją całował zaledwie kilka godzin temu.

Przymknęła powieki, kręcąc głową na boki. Jej myśli i odczucia przedstawiały wyraźnie osobę samolubną. A naprawdę nie chciała tego. Nie chciała być egoistką w obliczu takiej tragedii jak utrata brata.

Biorąc pod uwagę fakt, że póki co była jedyną osobą, z którą policja chciała rozmawiać na ten temat i która była jedyną podejrzaną w tej sprawie, nie powinno jej tu być. Nie chciała, by Ayanami publicznie ją zlinczowała a tym bardziej oskarżyła o cokolwiek.

Przeczyściła gardło cichym kaszlnięciem i wznowiła swój chód. Wtedy dostrzegła, jak kare tęczówki przyglądają się jej sylwetce. Nie chcąc nawet w żaden sposób analizować jego spojrzenia, odwróciła wzrok w bok, zaczęła kierować się w stronę parku obejmując się ramionami. Nieobecne szmaragdowe spojrzenie wbiła w kostkę brukową, chcąc jak najszybciej znaleźć się z dala od tego miejsca.

Bijąc się w myślach z samą sobą, przyśpieszała chód z sekundy na sekundę. Nie myśl o tym, ulotnij się stąd, myślała, idąc ze wzrokiem ciągle wbitym w ziemię.

- Haruno Sakura?

Zatrzymała się gwałtownie, wzdrygając się. Z zamyślenia wyrwał ją niski męski głos zza jej pleców.

- Tak - odpowiedziała niemrawo, odwracając się w jego stronę. Lecz już po chwili pożałowała swojej odpowiedzi - tuż przed nią stało dwóch umundurowanych policjantów i na pewno nie przyszli do niej na miłą pogawędkę.

- Jesteś aresztowana w związku z morderstwem Hayashi Satoru - oznajmił barytonem drugi z policjantów, odczepiając w międzyczasie kajdanki z grubego czarnego paska. - Masz prawo zachować milczenie. Wszystko co powiesz może być użyte przeciwko tobie.

~***~

           

            Z początku nie wiedział, co się stało, gdy Ayanami wybiegła jakby znikąd i wtuliła się w niego z głośnym płaczem. Nigdy jeszcze nie widział jej w takim stanie. Przez dłuższą chwilę stał jak otumaniony, nie za bardzo wiedząc, co się dzieje. Jej płacz nie był czymś wymuszonym, był przerażająco prawdziwy. Nie wiedząc nawet kiedy, objął ją niepewnie, przyciągając bliżej siebie.

Hayashi mocno zacisnęła dłonie na jego koszulkce, a gorzkie łzy nasiliły się, mocząc tym samym materiał. Dopiero po dłuższej chwili, gdy  uspokoiła się nieco, a raczej gdy wyczerpała wszelkie pokłady łez, jakie w sobie posiadała, była w stanie cokolwiek mu powiedzieć. Słowa nie przychodziły jej łatwo, a gdy wreszcie jakieś przedarło się przez jej krtań, pełne było bezgranicznej rozpaczy i cierpienia.

Sasuke ciężko było uwierzyć w to, czego się właśnie dowiedział. Nie miał podstaw do tego, by jej nie wierzyć - w końcu była siostrą Satoru i na pewno nigdy nie zmyśliłaby czegoś takiego, a mimo to nadal nie potrafił przyswoic tej informacji. Tak, był w stanie przyznać, że Satoru to był kawał skurwysyna, ale że został przez kogoś zamordowany? To nie mieściło mu się w głowie! Kto byłby w stanie w ogóle coś takiego zrobić? Nie znał Satoru na tyle dobrze, by móc podejrzewać, że wdał się w jakieś porachunki. Mógł tylko przypuszczać, że tak właśnie było, bonic innego nie przychodziło mu na myśl.

Jednak póki co nie zamierzał niczego wypowiadać na głos. Przynajmniej nie przy Ayanami, która ponownie zaczęła zanosić się gromkim płaczem. Dłonią przejechał po jej plecach, chcąc, by wbrew swoim przekonaniom zaczęła się uspokajać. Lecz doskonale wiedział, że na to potrzeba czasu. I nie czasu mierzonego w minutach, czy też sekundach, ale czasu mierzonego w tygodniach, jak nie i w miesiącach.

Niespodziewanie przed oczyma mignęły mu kosmyki różowych włosów, a gdy przyjrzał się dokładnie, dostrzegł nieopodal ich właścicielkę. Sakura przyglądała się im ze skonsternowanym wyrazem twarzy. Nie umknęło mu, iż nadal miała na sobie jego koszulkę, co, musiał przyznać, zdziwiło go nieco. Był przekonany, że czym prędzej wróci do domu i się przebierze, ale tak szybko, jak o tym pomyślał, tak szybko odrzucił tę myśl. W końcu zgubiła klucz. Pytanie tylko, czy posiadała zapasowy.

Nie był nawet w stanie wyjaśnić, dlaczego w jednej chwili całą swoją uwagę przerzucił z Ayanami na Sakurę, która, gdy tylko spostrzegła, że ją obserwuje, odwróciła wzrok i bez wątpienia zapragnęła uciec. I tak też by się stało, gdyby nie została zatrzymana przez dwóch umundurowanych policjantów, którzy wydawali mu się dziwnie znajomi. Sasuke zmarszczył niebezpiecznie brwi, przyglądając się sytuacji, która zaczęła rozwijać się w mgnieniu oka. Ledwo co do niej podeszli, zamienili zaledwie słowo, po czym jeden z nich sięgnął do specjalnego futerału przeczepionego na pasku z zamiarem wyciągnięcia z nich metalowych obręczy.

Rozchylił usta w szoku, a jego uścisk na Ayanami zelżał po kilku sekundach, gdy tylko dostrzegł, że wcale się nie mylił - Sakura została odwrócona agresywnie do tyłu, a jej dłonie zostały wykręcone i tuż po chwili została zakuta w kajdanki. Nie potrafił pojąć, co się właśnie dzieje. Tak jak się nie spodziwał, że Satoru zostanie zamordowany, tak samo nie spodziewał się, by Sakurę zakuto w kajdanki i zaczęto prowadzić ku stojącemu nieopodal radiowozowi. A wszystko miało miejsce w ciągu zaledwie jednego dnia.

            Ayanami wyczuwając, że coś jest nie tak, spojrzała zapłakanymi oczami najpierw na Sasuke, a potem za siebie za jego spojrzeniem i tak jak on nie wiedziała, co właśnie się dzieje. Rozumiała z całej sytuacji tyle samo co brat Itachiego, jak nie i mniej.

            Nie zamierzając tracić cennego czasu, Sasuke pośpiesznie zaczął kierować swoje kroki w stronę oddalającej się Sakury w eskorcie policji. Pokonując ten niezbyt duży dystans, zastanawiał się, czy to czasami ma coś wspólnego ze złą dziewczynką i jego podejrzeniami odnośnie tajemniczej sprawy Kakashiego. Nie dowie się, jeśli będzie jedynie obserwował wszystko z boku. Musi zainterweniować. A gdy tylko rozpoznał policjantów, z którymi już miał do czynienia w przeszłości, kącik jego ust uniósł się zadziornie.

            - Ej! - powiedział głośnie, zwracając na siebie ich uwagę, a także uwagę Sakury, która spojrzała na niego w szoku. A jej wzrok mówił jedno - spadaj stąd. Lecz on najzwyczajniej w świecie nie zamierzał się tym przejmować. - Dlaczego ją zabieracie? - spytał chłodno, spoglądając na policjantów spode łba.  

            Służbowi wymienili się spojrzeniami, doskonale wiedząc, z kim właśnie rozmawiają. W końcu już niejednokrotnie mieli z nim do czynienia, kiedy wszystkie jego winy zawsze zostawały usunięte z kartotek i raportów. To było na porządku dziennym. A wszystko to było robotą jakże dobrych wujaszków-prawników.

            - Jest oskarżona, musimy ją pilnie przesłuchać na komisariacie - wyjaśnił pokrótce jeden z policjantów, po czym otworzył tylnie drzwi służbowego samochodu, do którego Sakura wsiadła dobrowolnie i w dziwnym pośpiechu.

            Ale nim została zamknięta w samochodzie, Sasuke chwycił za metalowe drzwi, nie zamierzając na tym zakończć rozmowy z nimi.

            - O co? - spytał, nie zmieniąc ani na chwilę tonu swojego głosu.

            - Otwórz popołudniową gazetę albo włącz telewizję, a dowiesz się o morderstwie, jakie nastąpiło kilka dni temu - odparł zdawkowo policjant numer jeden, na co Ayanami stanęła przy nich jak słup soli, spoglądajac z przerażeniem na Sakurę, która skrupulatnie unikała ich spojrzeń i zerkała gdzieś w bok. Sasuke również zamarł w niedowierzaniu. A owe oskarżenia wydały mu się chore, zwłaszcza po tym, co wcześniej wyjawiła mu Ayanami odnośnie śmierci brata.

            Parsknął złowieszczo pod nosem, a gdy policjant numer dwa zamierzał zamknąć drzwi, ten mocniej chwycił za nie, nie puszczając ich ani na chwilę.

            - Jestem jej alibi. W sobotnią noc była cały czas ze mną. Sprawdzając mój billing telefoniczny dowiecie się, że tuż przed szóstą rano odebrała mnie taksówka spod jej domu - powiedział pewny siebie, mając nadzieję, że zakończy to wszelkie spekulacje i całe to nieporozumienie. - W tym czasie Satoru już nie żył, a powiedziała mi to jego siostra - warknął, widząc zdezorientowane spojrzenia policjantów.

Hayashi pociągnęła mocno nosem, a jej głowa zaczęła pośpiesznie się poruszać.

- On mówi prawdę, ona nie miała nic wspólnego ze śmiercią mojego brata - wypowiedziała drżącym głosem. Wiedziała, że nie miała prawa wątpić w jego słowa. Przecież to był Sasuke, a w niego nigdy się nie wątpiło. Ani w niego, ani w to, co mówi. Dlatego pomimo iż policjanci twierdzili co innego, ona nadal zamierzała ślepo wierzyć w młodego Uchihę.

Sakura jednak wydawała się nie reagować na jej słowa,choć wyraz jej twarzy odzwierciedlał całkowite oszołomienie - coś, czego oni nie byli w stanie dostrzec. Nie chciała i nie miała odwagi patrzeć na nich w takiej chwili. Chciała, by policjanci zamknęli już drzwi i odwieźli ją na komisariat, gdzie najpewniej wyląduje w areszcie.

- Mamy ją sprowadzić na komisariat - oznajmił srogo pierwszy z nich.

- Przecież mówię, że jestem jej alibi! - wycedził przez zaciśnięte zęby, mając dość już tej chorej sytuacji.

- A my mamy swoje rozkazy! - warknął ten sam policjant. - I nawet ty nas nie powstrzymasz.

Sasuke parsknął pod nosem, będąc wyraźnie rozbawionym, co jeszcze bardziej zdziwiło Ayanami i Sakurę, która nadal nie odważyła się odwrócić w drugą stronę.

- Nie? - zakpił cynicznie. - To w takim razie inaczej - powiedział tajemniczo i nim ktokolwiek zdążył zareagować, Sasuke zamachnął się i z impetem uderzył pierwszego z brzegu policjanta. Jeśli nie zamierzają go słuchać, to w takim razie będą musieli to zrobić, gdy zamkną go w areszcie razem z Haruno.

Z ust Ayanami wydobył się krzyk przerażenia, wypowiadający jego imię.

W mgnieniu oka został powalony na ziemię i został zakuty w kajdanki, czemu zresztą nie protestował.

Sakura bezwiednie spojrzała w ich stronę, słysząc ton głosu Uchihy a potem krzyk Ayanami. Jej źrenice rozszerzyły się mimowolnie, gdy ujrzała, jak młody Uchiha zostaje zakuty w kajdanki i wsadzony na tylnie siedzenie tuż obok niej. Czy on aby na pewno właśnie strzelił policjantowi i nie protestował przy aresztowaniu? Nie wierzyła temu, co widzi. Patrzyła na niego jak na szaleńca z mieszaniną zaskoczenia, zdenerwowania i niezrozumienia wymalowaną na twarzy. Zgłupiała jeszcze bardziej, widząc jego cwaniacki uśmiech i pewne siebie spojrzenie, którym obdarzył ją tuż po tym, jak wsiadł do radiowozu.

- No - zaczął, usmiechając się jeszcze bardziej zawadiacko. - Spędzisz ze mną kolejną noc, Haruno, czy ci się to podoba, czy nie.

- I tym razem nawet będę trzeźwa - mruknęła pod nosem, przenosząc wzrok na widok za oknem.

Od Autorki: Po pierwsze..... ANN!!! Łap obiecanego dedyka!!! :D Ręczniczek jest dla ciebie haha :D

Drugie primo... Just Me! Dziękuje ci bardzo za te cytaty na chacie i wiem, że obiecałam, że tamten cytat Lowella będzie tutaj, ale na ostatnią chwilę ten dostrzegłam i musiałam zmienić. Ale nie bój żaby Lowell też zostanie wykorzystany za którymś razem, tak samo jak i reszta - one po prostu są genialne :)

Mam nadzieję, że rozdział choć w małym guście przypadł do gustu i tak Mitshie wiem, co powiesz.... ale no nie dało się uniknąć niektórych rzeczy przy dialogach :X 

I nie wysyłajcie mnie na szubienicę za końcówkę...! Dopiero co zmartwywstałam po zdanej prezentacji grupowej, więc wiecie dajcie się nacieszyć jeszcze trochę życiem! :) 

Normalnie wygladałam tak jak wyszłam z auli z dziewczynami: 

Ahh... wiecie, że to tak na oko połowa opowiadania? Climax się zbliża! :D Miku idzie teraz spiskować z BC odnośnie dalszych wydarzeń, bo jak zwykle nauka nie ucieknie - a i tak kolejne zaliczenie w następny piątek :P
To chyba wszystko na dziś... A nie chwila!!!

Ja cię julku ! Dziękuje za tą statystkę, za ilość obserwatorów i polubień na facebooku!!! *___* Normalnie, aż mogłabym pisać i pisać, ale niestety są też inne obowiązki życiowe. 

Dodam jeszcze na koniec, że na Shannaro jednak nie zakończe swojej 'blogerskiej kariery' kolejne opowiadanie, tym razem w świecie Shinobi zrodziło się w mojej głowie i planuję nim was zmiażdżyć, tak samo jak i przejść samą siebie ;] No cóż... AMBICJE :D Zobaczymy tylko jak to wyjdzie w praktyce xDDD Dobra już się nie rozpisuję, bo mnie zjecie na chacie, że rozdziału nadal nieeeee ma!

Ahh wybaczcie tą zwłokę, ale wiadomo BC ma niedługo maturkę, ja w cholerę zaliczeń na uczelni i tak póki co w nieskończoność :)

A teraz czekam jak na szpilkach na wasze reakcje!!!! 

Sayounara!!!