15. Tylko człowiek.

"Właśnie pomogłeś. Nawet nie wiesz jak bardzo mi pomogłeś. Teraz odejdź, proszę. Zostaw mnie samą. Odejdź, zanim do końca rozwalisz mój świat".

Andrzej Sapkowski - Chrzest ognia

'(...) jestem jeszcze trochę zakochana resztkami bezsensownej miłości i jest mi tak cholernie smutno teraz.' Janusz Leon Wiśniewski - Samotność w sieci.

            Bez słowa weszli do wskazanych im cel znajdujących się tuż obok siebie, przedzielonych zaledwie kratami. Pomimo iż nie odezwali się do siebie przez całą drogę, ona ciągle czuła na sobie dociekliwe spojrzenie Sasuke, za którym kryło się zdecydowanie zbyt wiele pytań. Jak bardzo by chciała, żeby zamiast krat pojawiła się tam solidna ściana. Chciała wreszcie odpocząć od jego męczącej niemej obecności. Z każdą nową minutą spędzoną z nim w radiowozie nowa żelazna kotara zaczęła otulać ją swoimi warstwami. Zamknęła się w szczelnym kokonie i za nic nie miała zamiaru próbować się z niego wydostać. Czuła dziwny spokój i bezpieczeństwo bijące od chłodnych wyimaginowanych warstw, które skrupulatnie jeszcze bardziej zacieśniała wokół siebie.

Czy ktoś prosił go o interwencję? Miała ochotę rwać sobie włosy z głowy. Im bardziej chciała zachować swoją przeszłość i apelację tylko dla siebie, tym trudniejsze stawało się odcięcie od Uchihy i jego ciągłej - niechcianej - obecności. Ostatnie czego chciała, to by uniwersytet Konohy huczał od kolejnych gorących ploteczek związanych z jej osobą. Osobiście wolała spasować na dzisiejszym artykule w uniwersyteckiej gazetce i basta! Ale tym razem nie da się podejść Sasuke w żaden sposób - nic mu nie powie. Jego wiedza na jej temat i tak była już więcej niż wystarczająca, nowych życiowych rewelacji ani głupstw nie musiał wiedzieć. Ta wiedza była mu zupełnie do niczego niepotrzebna.

            Stwierdzenie faktu, że Sasuke był wszędzie, pomału zaczynało przechodzić na zupełnie inny poziom. Wcześniej mówiła tak w zaledwie przenośni, lecz w ciągu tych kilku ostatnich dni naprawdę tak było. Nawet nie mogła zaznać choć chwili samotności w policyjnej celi, która, musiała przyznać, w Konoha była dość prymitywna. W Kyoto przynajmniej mogła liczyć na cztery ściany i zaryglowane od zewnątrz drzwi, a tu? Zwykłe cholerne kraty, na które co chwilę klęła pod nosem.

Zero prywatności!

            Chcąc za wszelką cenę zignorować jego natarczywe spojrzenie, położyła się na niewygodnej pryczy, wbijając szmaragdowe tęczówki w szarawy sufit. Słysząc skrzypnięcie kilka metrów obok, wiedziała, że wykonał tę samą czynność, jednakże nie miała odwagi spojrzeć na niego. Nie tu i nie teraz. Potrzebowała chwilowo zapomnieć o otaczającym ją świecie i problemach jakie co rusz pojawiały się w jej życiu.

            Zastanawiała się, dlaczego chociaż raz nie da jej choć chwili spokoju?

            Dlaczego ten jeden, jedyny raz, gdy chciała być szczerze jak najdalej od niego, by móc wydusić z siebie, co leży jej na sercu, on ponownie musiał pokrzyżować jej plany. W związku z czym nie była w stanie wrzeszczeć, płakać i ubolewać nad swoim losem, jak to przypuszczała, że zrobi, gdy tylko policjant założył jej kajdanki na nadgarstki. I najchętniej właśnie te czynności by teraz wykonywała, gdyby nie fakt, że zaledwie dwa metry dalej siedział niewzruszony niczym Sasuke.

            Tłumiąc w sobie wszystkie negatywne emocje, zacisnęła mocniej usta, które ułożyły się w długą i prostą linię. Czemu do jasnej cholery nawet teraz była w stanie czuć na sobie jego przeszywające spojrzenie? Dlaczego do cholery musiał bez najmniejszego zawahania uderzyć tego policjanta? Co mu to w ogóle dało? Nockę w areszcie i chyba tylko tyle, gdyż mogła się domyślić, że przez nazwisko, jakie nosił, wszystkie winy zostaną mu odpuszczone w mgnieniu oka, gdy tylko ktoś z jego rodziny dowie się o całym zajściu. Jednak tym, co najbardziej denerwowało ją w tej sytuacji, była niemoc w odpowiedzeniu sobie na pytanie, dlaczego w ogóle to zrobił. Bez wątpienia była to najgłupsza rzecz, na jaką mógł się wtedy zdobyć.

Pomimo iż ciekawość zżerała ją od środka, a jej alterego dolewało co chwilę swoimi docinkami oleju do ognia, nie zamierzała poddawać się pokusie zadania dręczącego ją pytania - dlaczego to zrobiłeś?

- Przestaniesz się gapić? - warknęła zezłoszczona zarówno na niego, jak i na siebie.

Jak na złość nie usłyszała żadnej odpowiedzi z jego strony, co zaowocowało gwałtownym skokiem jej ciśnienia.

Wyraźnie słyszała wrzaski swojego alterego, które było tak samo zestresowane całą tą sytuacją jak ona sama - tylko dzięki swojemu uporowi udawało jej się skutecznie zakamuflować to przed siedzącym tuż obok Sasuke. Lecz nie mogła określić, jak długo będzie w stanie podtrzymywać całą tę farsę.

Minutę?

Godzinę?

Pięć godzin?

Czy może do momentu, w którym ktoś wyciągnie Sasuke z aresztu, a ona wreszcie zazna jakże pożądanej prywatności.

Westchnęła głęboko, mając dość tej niewiedzy i jego obecności tutaj. Chciała wrzeszczeć, zdzierając sobie przy tym gardło i wyklinąc na swoje cholerne szczęście, ale  p rzy nimnie była w stanie tego zrobić. Nie była w stanie ponownie podnieść żelaznej kurtyny, odgradzającej jej wnętrze od świata zewnętrznego. Nie przy nim.

Sakura nie wiedziała, czy zaczynała popadać w paranoję, ale z każdą przemijającą sekundą coraz wyraźniej czuła na sobie jego spojrzenie, jakby miał zamiar związać ją samą jego siłą.

Zaczynała dostawać szału.

Miała najszczerszą ochotę wejść pod starą, pozdzieraną kozetkę, by móc wreszcie skryć się przed spojrzeniem młodszego Uchihy. Zrobiłaby wszystko, by tylko znaleźć się jak najdalej od niego. Nie pogardziłaby nawet izolatką, a opcję zamknięcia w zakładzie psychiatrycznym o zaostrzonym rygoże również rozważała z ogromną powagą.

- Przestań! - syknęła ostro, podrywając się do siadu.

Pośpiesznie odwróciła się w stronę natarczywego Uchihy, mierząc go iskrzącym szmaragdowym spojrzeniem.

Sasuke siedział spokojnie na pryczy, opierając się plecami o murowaną ścianę, a jego niewzruszony wyraz twarzy nie zdradzał żadnych emocji. Lecz Sakura nie myliła się - kare, twarde tęczówki śledziły ją bez skrupułów, nawet teraz.

- A czy ja coś robię? - Lodowata tonacja przecięła i tak ociężałe dla niej powietrze.

Sakura zmarszczyła gniewnie brwi, przyglądając mu się z tą samą zaciętością, co on jej.

- Gapisz się - odparła sfrustrowana.

- Po to mam oczy, nie sądzisz? - sparował, a Sakura myślała, że zaraz eksploduje niczym bomba nuklearna. Cięta riposta Uchihy zdecydowanie nie przypadła jej do gustu.

Zaczęła poruszać żuchwą na prawo i lewo, pragnąc za wszelką cenę utrzymać swe nerwy na wodzy. Nie zamierzała odpowiadać na jego pytanie owiane sarkazmem i czystą ironią - nie chciała dawać mu tej satysfakcji. Tak bardzo jak chciała teraz wrzeszczeć i dać upust swoim emocjom, tak wolała, by Sasuke nie był tego świadkiem, a nie miała cienia wątpliwości, że Uchiha wyjdzie z celi dziesięć razy szybciej niż ona. Więc nie było potrzeby, by znowu widział coś, czego nie powinien. Nie potrzebowała kolejnego pocieszenia z jego strony i zapewnienia, że wszystko będzie w porządku, bo doskonale wiedziała, że tak nie będzie.

Zacisnęła mocno dłonie na kolanach, również opierając się plecami o chłodną ścianę, przy jakiej znajdowała się jej kozetka, którą okupywała od jakiegoś czasu. I po raz pierwszy od wejścia do aresztu przymknęła powieki z zamiarem odizolowania się od Sasuke. To był jedyny sposób, by w tej chwili móc wymazać z myśli jego osobę i  tajemnicze spojrzenie - które cały czas starało przedrzeć się przez warstwy, jakimi szczelnie się opatuliła, byle tylko skryć przed światem swoje tajemnice. Nie zamierzała mu ulegnąć, niech Uchiha obejdzie się smakiem. Po raz pierwszy od bardzo dawna zapragnęła pogrążyć się w wspomnieniach. Ku swojem zdziwieniu zrobiła to z ogromną chęcią, w tej chwili perspektywa spotkania się w Miyavim we wspomikach była o wiele bardziej przyjazna, niż obecność Sasuke w sąsiadującej celi.

Upartym spojrzeniem spoglądała na bilę, nachylając się cały czas nad zielonym stołem. Miała twardy orzech do zgryzienia i zaledwie jedną szansę, by móc wygrać tę partię, a przy okazji zgarnąć pokaźną ilość gotówki - studentce takiej jak ona przyda się każdy grosz, nie wspominając już o tysiącach yenów, które są stawką w tej rozgrywce. Miesięczny zapas jedzenia miałaby z głowy, co bardzo ułatwiłoby jej uczelniane życie. Takiej okazji na pewno nie zamierzała zmarnować. Uniosła kącik ust, zadziornie uśmiechając się do samej siebie, po czym delikatnie poruszyła kijkiem, wprowadzając białą bilę w ruch.

Trzask po zderzeniu się białej z czarną bilą rozszedł się po pomieszczeniu, a następnie uderzona ciemna kula zniknęła w narożnej siatce, co jeszcze bardziej poszerzyło jej uśmiech.

Hachiro spojrzał w zdziwieniu na prostującą się dumnie Sakurę. Po pierwsze primo, nie spodziewał się, że nowa znajoma będzie potrafiła grać w bilarda. Po drugie primo, nie sądził, że będzie grała na tyle dobrze, by ograć nawet jego. Po trzecie primo, przegrał właśnie kilka dobrych tysięców yenów, co nie wróżyło zbyt dobrze jego osobistemu budżetowi na najbliższy miesiąc.

Grymaśnie przyglądał się, jak studentka pierwszego roku staje tuż przed nim, a następnie bez skrępowania wystawia przed siebie szeroko otwartą dłoń.

- Wygrałam - zakomunikowała mu z szerokim uśmiechem, czekając na swoją zapłatę.

Akiyama westchnął ciężko, sięgając do portfela znajdującego się w tylniej kieszeni.

- Jesteś niemożliwa - burknął pod nosem, wyciągając kilka grubszych banknotów, które następnie wcisnął w jej ręke.

- Jestem sobą - zaśmiała się perliście i tuż po przeliczeniu pieniędzy włożyła je do swojej kieszeni.

- Niech zgadnę, jesteś miłośniczką hazardu?

- Od razu miłośniczką, - burknęła pod nosem, po czym dodała z rozbawieniem -  po prostu lubię wygrywać, zwłaszcza w billarda.

- To co, rewanż? - zagaił ze śmiechem Hachiro. - Tym razem nie dam ci się tak łatwo ograć.

Z krtani Sakury ponownie wydobył się cichy śmiech.

- Nic z tego, nie mam zamiaru przegrać miesięcznego zapasu żarcia - odparła, po czym wystawiła mu łobuzersko język. Nie miała nic przeciwko kolejnej partii dobrego billarda, ale swojej świeżej wygranej nie zamierzała zastawiać, w końcu nie codziennie przytrafia się jej taka okazja.

Nagle poczuła jak Lily zarzuca na jej barki swoje ramię, chichrając się bez przerwy pod nosem.

- Patrz, co za dupek - szepnęła prosto do jej ucha, tak by tylko ona mogła to usłyszeć.

Sakura zerknęła na nią ze zdziwieniem kątem oka, nie przypominając sobie by kiedykolwiek wcześniej jej współlokatorka użyła tego określenia w stosunku do Hachiro. Zazwyczaj skupiała się na słówkach takich jak “ciacho”, “gorący towar”i “fajna dupa”, a “dupek” nawet jej jakoś nie pasował w odniesieniu do blondyna o nieziemskich dołeczkach w policzkach.

Widząc zdezorientowany wzrok Sakury, Lily nie traciła ani chwili w wytłumaczeniu jej o co, a raczej o kogo dokładnie jej chodzi.

- Przystojny, arogancki dupek pożera cię pożądającym wzrokiem od dobrych kilku minut.

Jak to zdarzało się w takich przypadkach, Sakura poczuła nieposkromioną ochotę rozejrzenia się po lokalu, by móc zlokalizować osobnika, o którym tak zacięcie poinformowała ją właśnie Lily. Lecz ta skrupulatnie jej to uniemożliwała, chwytając ją obiema dłońmi mocno za twarz, nie zamierzając pozwolić jej poruszyć się choć centymetr.

- Nawet się nie waż. To pierwszy krok do kompromitacji - powiedziała przerażona, nadal trzymając wspólokatorkę w ryzach. - Skoro się nadal przygląda, to widzi, że z tobą rozmawiam, więc wyluzuj na chwilę - zachichotała i puściła ją, gdy Sakura bez protestu zaprzestała jakichkolwiek prób spojrzenia za siebie - prznajmniej jak na razie.

Po dłuższej chwili, tuż po kilku zaczepkach ze strony Hachiro i po denerwującej ją niepewności, wreszcie było dane jej dostrzec osobnika, którego przed chwilą Lily określiła pospolitym mianem “dupka”. Sakura widząc studenta siedzącego przy narożnym stoliku z kolegami, sączącego w międzyczasie piwo, nie była w stanie ukryć swego zdziwienia, gdy tylko ponownie napotkała te blade niebieskie tęczówki i niewzruszony wyraz twarzy...

Mogłaby o wiele dłużej zatracać się we wspominkach z przeszłości - zwłaszcza, że doskonale pamiętała jak skończył się ten wieczór - bez ani grama żalu, gdyby po pomieszczeniu nie rozległ się szczęk otwieranego zamka do aresztu. Fakt, żałowała kilku rzeczy, ale przecież nie da się cofnąć wskazówek zegara, by móc wymazać to i owo. Człowiek w końcu uczy się na błędach i ona również zamierzała wyciągnąć lekcję z bolesnej przeszłości.

Pomału uchyliła powieki i leniwie spojrzała w stronę drzwi, kiedy przez próg przechodził właśnie jeden z policjantów, który dokonał na nich aresztu - oczywiście ten niepoturbowany przez młodszego brata Itachiego.

- Macie możliwość wykorzystania dwóch telefonów. Które pierwsze? - spytał hardo odpinając od paska pęd kluczy na dużej obręczy przygotowując się do otwarcia którejś z cel.

Musiała przyznać, że propozycja była bardziej niż kusząca, ale niestety były dwa powody, dla których była zmuszona odmówić. Pierwszy, jakże banalny – nie zamierzała mówić o swoich kłopotach przez telefon, gdy Sasuke znajdował się zaledwie dwa metry dalej. Drugi, już nieco poważniejszy – nie miała bladego pojęcia jaki jest numer telefonu Kakashiego czy też Yamato. Natomiast Ino nie zamierzała niepokoić, nie wspominając już o Tsunade, która starała się jej pomóc, jak tylko mogła. Także została sama - opcja telefonu do rodziców nie wchodziła w grę. Co to, to nie.

W końcu pewnie po przesłuchaniu  i tak warunkowo zostanie zwolniona, a jeśli nie, to dopiero wtedy zacznie kombinować co dalej. Może nawet pozwolą jej przekartkować książkę telefoniczną, w poszukiwaniu telefonu do konohańskiego uniwersytetu? Jednak wtedy była święcie przekonana, że wisiałaby na jednym połączeniu trzy razy dłużej niż to było dozwolone na dwie rozmowy. Takie już było jej szczęście.

Jednak nim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Sasuke odezwał się jako pierwszy.

- Ja pasuje.

Sakura spojrzała z niekrytym zdziwieniem w jego stronę – nie tego się spodziewała. Sądziła, że jako pierwszy wyrwie się do rozmowy ze swoją kochaną rodzinką, by ci  jak najszybciej go stąd wydostali. Rozchyliła usta z zamiarem skomentowania jego wypowiedzi, lecz po chwili ponownie je zamknęła bez wypowiedzenia słowa.

I nie tylko ona była w takim stanie, gdyż wyraz twarzy policjanta wyraźnie wyrażał emocje, jakie nią w tej chwili targały.

- Ja również pasuję – wtrąciła Sakura, gdy tylko odzyskała mowę, spoglągadając ze zdumieniem na osobnika z sąsiadującej celi.

Sasuke nadal uparcie wpatrywał się w nią ze swoim nieustępliwym wyrazem twarzy.

Policjant natomiast opuścił areszt kręcąc głową w niezrozumieniu i mrucząc pod nosem coś w stylu “strata czasu” wraz z kilkoma przekleństwami.

Sakura ponownie przymknęła powieki, chcąc po raz kolejny zatracić się we wspomnieniach, lecz tym razem chłodny baryton kruczowłosego uprzedził ją.

- Dlaczego nie skorzystałaś z telefonu? -  Najwyraźniej i on był zdziwiony usłyszaną odpowiedzią.

Uniosła leniwie powieki i spojrzała na niego ze znużeniem. A już miała nadzieję, że nie odezwą się dziś do siebie ani słowem. Przyjrzała mu się uważnie w bladym świetle, jakie panowało w całym areszcie. Ktoś tu oszczędza na elektyczności, pomyślała.

- O to samo mogłabym się ciebie spytać - skontrargumentowała.

Ciche prychnięcie wydobyło się z krtani Uchihy i nie minęła chwila, a na jego ustach zagościł cwaniacki uśmieszek.

            - Obojemy wiemy, że mogę stąd wyjść w każdej chwili. W przeciwieństwie do ciebie.

            Sakura ściągnęła ze sobą brwi i zgromiła go iskrzącym spojrzeniem.

            - Wreszcie przestałeś zaprzeczać – skiwitowała złośliwie, ściągając z niego spojrzenie szmaragdowych tęczówek i przenosząc je na kraty naprzeciwko - widok zdecydowanie przyjemniejszy dla jej oczu.

            - Zaprzeczać czemu? – warknął, spoglądając na nią z konsternacją.

            - Że jesteś taki sam jak reszta twojej rodzinki – westchnęła, nie kryjąc się z sarkazmem, a jej ramiona poruszyły się subtelnie wraz z wypuszczeniem powietrza z płuc.

            Wyraz twarzy Sasuke zaostrzył się w mgnieniu oka, tak samo jak i wstał, a następnie pokonał odległość pomiędzy leżanką a przegrodą z krat. Gdyby tylko mógł przejść przez pręty, zrobiłby to bez najmniejszego zawahania, tak samo jak nie zawahałby się chwycić ją za ramiona, podnieść i zarządać prawdy, a wszystko to z morderczymi iskrami, jakie były wyraźnie widoczne w jego oczach. I pewnie by tak zrobił, gdyby nie kraty, na które klął bez przerwy na głos zbijając tym samym Sakurę z pantałyku.

            Jego dłonie zacisnęły się mocniej na chłodnych, metalowych prętach a lodowate spojrzenie nie opuszczało jej ani na krok.

            - Powiesz mi wreszcie dlaczego tak bardzo czepiasz się mojej rodzinki? - parsknął ze złością. Miał dość tego ciągłego cyrku i tego, iż na niemal każdym kroku wypominała mu jego rodowód. Tak jakby był w stanie coś na to poradzić - śmiech na sali. Faktem było, że członkowie jego rodziny nie byli święci, ale przecież żadna rodzina taka nie jest. Nie był idealnym bratem, tak samo jak i Itachi, ale mieli matkę, a niegdyś ojca. Reszty nie był w stanie nazwać mianem “rodziny”. To tylko nic nie znaczące więzy krwi, które ostatnio więcej wadziły niż pomagały. Zwłaszcza gdy w grę wchodziła ona.

            Lecz jej odpowiedź była taka, jak mógł się spodziewać - chłodna i nie zdradzająca nic a nic z jej intencji. - Nic ci nie powiem. Mam swoje powody, a tobie nic do tego.

            Oh, ile  by dał, by tylko pozbyć się dzielących ich krat.

            - W takim razie przetań się czepiać mojej rodziny - rozporządził warknięciem.

            - Bo?

            Sasuke zwęził oczy, spoglądając na nią coraz bardziej nieprzychylnym wzrokiem.

            - Bo szala może się przechylić na twoją niekorzyść. Zawsze to ja mogę zacząć się czepiać twojej rodziny, którą poznałem. Ty moją wręcz przeciwnie - zaznaczył bez mrugnięcia okiem. - Jedynie znasz się z Itachim, a to nie czyni cię ekspertem w tej dziedzinie.

            Po raz pierwszy od pojawienia się w areszcie na jej twarzy pojawiła się istna furia. Nie zważając na to, iż Uchiha specjalnie ją właśnie sprowokował, niczym hiena podeszła do krat.

            - Od mojej rodziny wara - syknęła przez zaciśnięte zęby, mierząc go morderczym wzrokiem.

            Jego usta rozchyliły się z zamiarem wypowiedzenia czegoś uszczypliwego, gdy niespodziewanie drzwi od aresztu ponownie się otworzyły i tym razem to nie policjant wszedł do środka. Jednak żadne z nich nie uraczyło nawet przelotnym spojrzeniem nowego przybysza, gdyż za bardzo byli poświęceni taksowaniego siebie nawzajem iskrzącymi tęczówkami.

Obito, gdy tylko dostrzegł bratanka, stanął w progu osłupialy.

- Co…? - Nie wiedział nawet co ma powiedzieć na obecność Sasuke w areszcie.

- Sasuke - powiedział w złości, wreszcie zdobywając ich uwagę

Lecz nim Sasuke zdążył obudzić się z chwilowego amoku po zobaczeniu wuja - przecież po nikogo nie dzwonił! - Sakura odezwała się jako pierwsza, niepotrafiąc nic nie powiedzieć w zaistniałej sytuacji.

- Tylko jeden? - zadrwiła, puszczając kraty i cofając się kilka kroków do tyłu. - A pan prokurator gdzie? - Przełknęła zalegającą w krtani ślinę, będąc poniekąd wdzięczną za obecność jedynie młodszego z braci. Drugi przyprawiał ją wręcz o gęsią skórkę. Ale znając jej szczęście, to pewnie Madara lada moment również wkroczy do aresztu.

Uniosła głowę ciut wyżej, nie spuszczając z prawnika swego dumnego spojrzenia.

            - Jest za miastem - odpowiedział zbywając ją chwilowo. Pomimo iż przyszedł tu ze względu na nią, to jego cała uwaga była skupiona tylko i wyłącznie na bratanku. - Co ty tu robisz, młody? - zapytał hardo.

            Sasuke wzruszył ramionami nieprzejęty zbytnio sytuacją. Skoro Madary nie było w Konoha, nie miał się czego obawiać - Obito zawsze dało się jakoś udobruchać w przeciwieństwie do najstarszego brata Fugaku. Jednak co go najbardziej intrygowało w tej chwili, to krótka wymiana zdań pomiędzy Sakurą a jego wujem - nie brzmiało to jak pogawędka nieznajomych; w dodatku ta wyraźna niechęć dwóch stron.

            - Przywaliłem glinie - odparł ot tak, jakby nie było to nic wielkiego, uważnie przyglądając się Obito.

            Obito zamrugał raz, drugi, trzeci...

            - Co żeś zrobił? - warknął, po raz pierwszy nie ukrywając przy nim swojej złości.

            - Uderzyłem policjanta - powiedział bez szkopułów, lecz na tym nie zamierzał kończyć. - Znacie się? - Sasuke mógłby przysiąc, że dostrzegł kątem oka, jak Sakura cała sztywnieje, a jego wuj zamienia się w słup soli. Przez chwilę stali w niezręcznej atmosferze, mierząc się wzajemnie we trójkę spojrzeniami, które nic nie zdradzały.

            - Ponieważ? - spytał wreszcie Obito przerywając ciszę, lecz skupił się na pierwszych słowach bratanka. Natomiast jego pytanie postanowił zignorować, niezamierzając przez ani chwilę wdrążać się w temat, który nie dotyczy Sasuke.

            Sasuke prychnął złowieszczo pod nosem, a następnie machnął dłonią wskazując na studentkę w sąsiadującej celi.

            - Jej tu nie powinno być - syknął niezadowolony. - Ale nikt mnie nie chciał słuchać.

            Obito uniósł brew w zdziwieniu, obejmując wzrokiem dwójkę studentków. Sasuke stał tuż naprzeciw niego z mocno zaciśniętą szczęką, spoglądając na niego hardo. Tymczasem stojąca kilkanaście kroków za nim Sakura, napowietrzyła policzki niczym dziecko, gdy tylko jej temat został poruszony przez jej rówieśnika.

            - Chyba nie zdajesz sobie sprawy ze stawianych jej oskarżeń - zaargumentował ostro Obito, zerkając na różowowłosą kątem oka, która tym razem wywróciła lakonicznie oczyma - oczywiście, akurat tego się spodziewała tuż po pojawieniu się prawnika.

            - Zostałem mniej więcej wprowadzony w temat - odparł cynicznie. - I nadal nie zmieniłem stanowiska w tej sprawie, jej tu nie powinno być - warknął stanowczo, tym razem spoglądając na wuja spode łba. Wiedział swoje, mając również swoje racje i przy tych postanowieniach zamierzał twardo stać.

            Krótki, wyrachowany śmiech wydobył się z krtani Sakury. Zdecydowanie nie potrzebowała obrony ze strony Sasuke i, co najważniejsze, nie miała zamiaru zaakceptować żadnej pomocy z jego strony. To mogłby się skończyć nie najlepiej tak samo dla niej jak i dla niego. Nie to, żeby się o niego w jakiś sposób troszczyła, czy też go kryła… ale zamierzała kryć swój tyłek.

            - Z tego co mi wiadomo, jeszcze nie posiadasz świstka uprawniającego cię do obrony bądź też oskarżenia, więc się łaskawie przymknij - wtrąciła grymaśnie Sakura, chcąc by Obito po prostu zabrał stąd Sasuke i by więcej nie musiała spoglądać na studenta prawa. I czy nie byłoby przyjemniej wreszcie móc powydzierać się do pustych, osamotnionych ścian?

            - Oh, zamknij się Sakura - wycedził przez zaciśnięte zęby Sasuke, nie zaszczycając jej nawet przelotnym spojrzeniem.

            Źrenice studentki rozszerzyły się na jego słowa. Była w takim osłupieniu, że nawet nie wiedziała, jak miała zareagować. Ton, z jakim kazał jej się zamknąć i fakt, że właśnie to zrobił, jeszcze bardziej ją skołował. Nikt - nawet Miyavi! - nigdy nie kazał jej się zamknąć.

            Nawet Obito wydawał się być zaskoczonym słowami bratanka, ale dopiero to, co powiedział po chwili, wprowadziło go w jeszcze większe zdumienie i poniekąd wyjaśniało zachowanie młodego Uchihy.

            - Nie mogła nic zrobić Satoru, bo po zamieszaniu w pubie była cały czas ze mną. Jestem jej alibi i mogę zaręczyć, że nie miała z tym nic wspólnego.

            - Ej! Jesteś niczyim alibi - zaprotestowała głośno Sakura, odzyskując wreszcie panowanie nad swoim językiem. Nie chciała tego, nie chciała jego i jego pieprzonego alibi, które notabene mogło wyciągnąć ją z tego całego bagna. - Przestań się wpierdalać w moje życie!

            - Jesteś naprawdę irytująca, doskonale wiesz, co wtedy robiłaś ale i tak nie jesteś w stanie przyznać się do prawdy. Zachowujesz się jak dzieciak. Boisz się, że duma ci ucierpi? - wrzasnął, odwracając się do niej, a jego kare tęczówki tym razem przeszyły jej osobę w istnej furii.

            Krew odpłynęła z twarzy kobiety, lecz ani na chwilę nie spuściła z niego swojego spojrzenia, również taksując go wściekłym spojrzeniem i powtarzając w głowie jak mantrę: z n i k n i j !

            - Ciekawe, nie powiem - wtrącił Kakashi, który niespodziewanie również znalazł się w areszcie, przechodząc przez drzwi niezauważenie. Tuż za nim wkroczył do aresztu wyraźnie rozjuszony Itachi.

            Sakura westchnęła ciężko. Nie wiedziała, jakim cudem i Hatake dowiedział się o jej spektakularnym aresztowaniu, ale w pewnym sensie była mu wdzięczna. Może wreszcie zakończy się ta szopka z nią i Sasuke w rolach głównych.

            - Chyba wszyscy wyraźnie usłyszeliśmy, że moja klientka ma alibi na nieszczesną noc, której zginął Hayashi Satoru - powiedział Hatake z ostoją, na co Sakura od razu zamierzała zaprotestować, jednak wykładowca uciszył ją zaledwie gestem dłoni, nie zamierzając słuchać w tej chwili jej kłamstewek.

            - Czyżbyś miał problem ze słuchem, Kakashi? - spytał ze stoickim spokojem Obito, zwracając się bezpośrednio do swojego starego znajomego. - Twoja klientka raczej zaprzeczyła słowom mojego bratanka.

            Kakashi spojrzał niezrozumiałym spojrzeniem na Sakurę, ale ona wiedziała, co się za nim kryło - zawód. I nie miała mu tego za złe, w końcu zaledwie kilka godzin temu okłamała go, spoglądając mu prosto w oczy. Okłamała osobę, której zadaniem było wyciągnięcie jej ze wszystkich kłopotów, w jakie się wplątała w tak krótkim czasie. Mogła nawet wyczuć w powietrzu reprymendę od Tsunade potępiające jej - jak to ujął Sasuke - dziecinne zachowanie.

            - Emocje mają prawo zawładnąć każdym - wtrącił nagle Itachi, obserwując intensywnie każde z osobna. - I wątpie, by to przesłuchiwanie ich tu wspólnie miało jakikolwiek sens. - Jako jedyny z wszystkich zebranych osób wydawał się zachować trzeźwość umysłu.

            I dzięki tym słowom, Sakura (znów w kajdankach) została wyprowadzona z celi i skierowana do pokoju przesłuchań, w którym na spokojnie mogła porozmawiać z Kakashim na osobności. Tak jak się spodziewała, był zdenerwowany. Ale za to wreszcie udało jej się uwolnić od towarzystwa Sasuke.

            - Okłamałaś mnie? - zapytał, gdy tylko zostali sami.

            Usadowiwszy się przy obdartym stoliku, spuściła wzrok, lustrując każdy szczegół blatu i w międzyczasie rozmasowując swoje nadgarstki od otarć metalowych obręczy, które zostały z niej ściągnięte po nalegniach ze strony Hatake. Po dłuższym milczeniu przytaknęła grymaśnie głową. Czuła się jak małe dziecko karcone właśnie przez rodziców za kradzież cukierka. A nie zrobiła przecież niczego złego - jedynie zatuszowała fakt, iż po tym, jak Satoru ją uderzył, Sasuke się nią zajał i był przy niej niemal cały czas.

            - Jesteś nierozważna - skomentował Hatake, wzdychając. Chwycił za krzesełko, które obrócił i usiadł na nim okrakiem. Ani na chwilę nie spuszczał z niej wzroku.

. - Co dokładnie się tam wydarzyło? I tym razem bez żadnych numerów, bo wtedy będziesz mogła porozmawiać z Tsunade o tym, dlaczego tak bardzo utrudniasz nam wszystkim pracę. No chyba, że chcesz wylądować w więzieniu na kilkanaście dobrych lat, w takim razie raczej nie mam co tu robić - mówił z taką zaciętością i złością, że nawet ona bała się podnieść wzrok by na niego spojrzeć.

            Wiedziała, że stała teraz przed decydującym momentem - powiedzieć, jak było i trzymać się nadziei, że Kakashi wraz z Yamato jakoś wyciągną ją z tych niezliczonych tarapatów, które mogła zawdzięczać tylko sobie i poniekąd również Miyaviemu. Natomiast opcją drugą było po prostu poddanie się bez żadnej walki.

            Sakura wzięła głęboki wdech, a słowa same zaczęły wypływać z jej gardła. Nie zaprzeczyła i nie zmieniła wersji wydarzeń, którą już powiedziała mu kilka godzin temu w gabinecie Tsunade. Zmianie uległo tylko to, że wcale nie wróciła sama do domu, a w towarzystwie Sasuke. Tak bardzo jak nie chciała, tak potwierdziła wcześniejsze słowa młodego Uchiha. Nie łatwo przyszło jej dokonanie tego wyboru, ale ta opcja była o wiele bardziej przyjemniejsza od spędzenia większej części swego życia w więzieniu.

~***~

            - Czyś ty do reszty zgłupiał? - warknął Obito, gdy tylko Kakashi wraz z Sakurą zniknęli za metalowymi drzwiami prowadzącymi do głównego lokalu komisariatu, gdzie znajdowały się pokoje do przesłuchiwań. - Ostrzegałem cię, młody - dopowiedział, wytykając go palcem, ani na chwilę nie spuszczając z tonu.

            Słyszący wszystko Itachi natomiast nie potrafił się powstrzymać od ponownego wtrącenia się.

            - Nie widzę nic złego w tym, co powiedział. Skoro twierdzi, że był z nią to lepiej i dla niej, a policja może wznowić poszukiwania mordercy grasującego gdzieś na wolności - stwierdził zgodnie z prawdą.

            Obito spojrzał na niego lodowato. Młodsze pokolenie doskonale zdawało sobie sprawę z tego, że brat ich ojca nie był zbytnio zadowolony z obecności Itachiego. Zresztą a kto byłby w tej sytuacji?

- Nawet ty Itachi nie podniosłeś nigdy ręki na policjanta - stwierdził chłodno Obito, chcąc zejść chwilowo z tematu Haruno.

Itachi zacisnął mocno szczękę na słowa wuja.

- Wyraźnie brakuje mu piątej klepki - skwitował, wbijając w brata wściekłe spojrzenie. Nie tego się spodziewał, gdy tylko doszły do niego słuchy, że jego brat znowu trafił do aresztu. Spodziewał się raczej, że Sasuke ponownie przedobrzył ze swoją jazdą na motocyklu, ale nic tego.

Sasuke jednak nie był ani trochę przejęty pretensjami brata i wujaszka, o wiele bardziej interesowało go, co działo się w pokoju obok. Czy Sakura nadal uparcie zaprzeczała? Czy jednak może po raz pierwszy udało jej się przełknąć dumę i odpuścić? W cuda nie wierzył, ale może jednak? Zawsze można mieć nadzieję.

- Ale to nie zmienia faktu, że jest alibi Sakury. Zastanawiam się tylko, co ty i Madara zrobiecie z tym fantem? - powiedział z konsternacją, udając głębokie zamyślenie.

Sasuke po raz pierwszy odkąd Sakura zniknęła za drzwiami, wydawał się zwracać uwagę na to, co się dzieje wokół niego. Słowa Itachiego wyraźnie go zaciekawiły. Zmarszczył brwi spoglądając na nich ciekawsko, wyczekując rozwinięcia tematu.

- Co masz na myśli? - zapytał nie Obito, a właśnie Itachiego.

Wczorajszego wieczoru Itachi nie kwapił się do wyjawienia mu czegokolwiek, co Ino mogła mu powiedzieć odnośnie Sakury i jej tajemnic. Teraz jednak sytuacja wydawała się nieco inna, tak jakby Itachi starał się w jakiś sposób pomóc bratu w ogarnięciu tego małego chaosu, jaki zagościł dla nich w Konoha po pojawieniu się Sakury.

Czuł to.

Obito posłał Itachiemu ostrzegawcze spojrzenie, domyślając się, o co mogło mu chodzić.

- Nasz wujaszek nie przyszedł tu, by cię wyciągnąć z aresztu. Nawet nie wiedział, że tu jesteś. Mylę się? - Zerknął z cwaniackim uśmiechem na Obito, do którego to skierował pytanie.

Sasuke przeniósł ostrożnie wzrok z brata na wuja, uważnie mu się przyglądając.

- Madara jest prokuratorem, nie Ty... - mruknął pod nosem i nie musiał już nic więcej mówić. Wiedział, że Obito nie przyszedł tu do niego, lecz do niej. Był tego pewny.

Jedyne czego jeszcze nie pojmował to: dlaczego?

Pierwsze słowa Sakury po dostrzeżeniu Obito huczały mu w głowie, odbijając się długim echem  - znali się.

- Nie muszę się wam z niczego tłumaczyć - uciął ostro Obito. - Ostatni raz wyciągam cię z aresztu, Sasuke, tak by Madara się nie dowiedział. Ostrzegałem cię już raz, młody i nie będę się powtarzać.

            Sasuke powoli podszedł do krat, mocniej zaciskając na nich dłonie.

            - Nie potrzebuję, byś mnie stąd wyciągał - stwierdził, spoglądając na wuja hardo. - Ona was nienawidzi. Nas nienawidzi. I wątpie by było to bez powodu. Nie wiem, w co pogrywacie wraz z Madarą, ale na odległość śmierdzi mi to czymś grubszym.

            Ramiona Obito poruszyły się, a z krtani wydobyło się westchnięcie. Przbyliżył się bliżej krat, a następnie zaczął szeptać do młodszego bratanka, by Itachi go w tej chwili nie usłyszał.

            - Ten jeden jedyny raz zrób coś dla mnie i nie utrudniaj, młody. Jeśli ona nadal będzie zaprzeczać, po prostu cofnij swe słowa - wyszeptał z westchnięciem, obserwując kątem oka, jak Itachi im się uważnie przygląda.

            Sasuke parsknął pod nosem na słowa wuja.

            - Nic z tego - odpowiedział z rozbawieniem. - Nie zamierzam cofać swoich słów - powtórzył bardziej stanowczo. Nie był na tyle pozbawiony mózgu, by nie wiedzieć, co może stać się z Sakurą, jeśli tylko przystanąłby na prośbę młodszego brata Fugaku. Bez wątpienia Sakura wtedy mogłaby być sądzona o morderstwo Satoru, co było dla niego chore. To nie były żadne przelewki. Życie ludzkie to nie była jakaś zwykła gra. Nie można wrzucać do wiezięnia osób niewinne. To nieetyczne, niemoralne, nieludzkie a nawet barbarzyńskie. Nikt nie zasłużył sobie na spędzenie życia za kratami bez winy.

            Sfrustrowany Obito oddalił się od Sasuke.

            - Uważaj, młody i módl się, by Madara prędko się o tym nie dowiedział, bo dowiedzieć to się na pewno dowie.

            - Czy to groźba? - wtrącił chłodno Itachi, splatając ramiona na klatce piersiowej.

            - Zaledwie przestroga - odparł spokojnie i tuż po chwyceniu za skórzany nesesser, zaczął wycofywać się z aresztu. Stając przy drzwiach, po raz ostatni spojrzał przez ramię na dwóch synów swojego zmarłego brata. - Za chwilę któś cię wypuści - powiedział, opuszczając areszt.

~***~

            Jakie było zdziwienie Obito, gdy Sakura wreszcie przyznała się do spędzenia czasu z Sasuke. Nie zawahała się nawet przed powiedzeniem mu, iż Sasuke do samego bodajże ranka był u niej w mieszkaniu. Widok jego twarzy został wymalowany w pamięci Sakury i już dawno nie czuła takiej satysfkacji. Aczkolwiek nadal nie była zbyt pewna czy dobrze zrobiła, wciągając w to Sasuke. W końcu i on był Uchiha - a z nimi to nigdy nie było nic wiadomo. Czas pokaże, ale na pewno na dzisiejszym dniu kończy się jej znajomość z młodszym bratem Itachiego. Koniec i basta! Postanowione.

            - Skoro moja klientka ma wiarygodne alibi, nie wydaje mi się, by musiała dalej spędzać swój czas tutaj. Nie sądzisz, Obito? - spytał Kakashi ze stoickim spokojem, spoglądając kątem oka na Uchihę opierającego się o lustro weneckie.

            Sakura bez przerwy przyglądała się obu mężczyznom, odkąd wuj Sasuke pojawił się w pokoju przesłuchań. Nie wiedziała czemu, ale miała dziwne wenwętrze przekonanie, że oboje doskonale się znają. W dodatku ta bezpośredność pomiędzy nimi. Fakt, krąg adwokacki zazwyczaj jest wystarczająco ciasny, by wszyscy w mieścinie wielkości Konohy znali się na wylot. Lecz w tym wypadku i Kakashi, i Obito wydali się znać o wiele bardziej, niż tylko z relacji czysto biznesowych. W dodatku sam Obito nie wydawał się być zbyt zadowolonym z faktu, iż stawiał czoła wykładowcy prawa.

            Usta Obito wykrzywiły się w wyraźnym grymasie. Wiedział, że Kakashi ma całkowitą rację.

            - No chyba, że macie jeszcze inne dowody na to, iż moja klientka brała udziała w morderstwie Hayashi Satoru.

            Sakura od razu skupiła swoją uwagę na Hatake, mierząc go twardym spojrzeniem. Nie dość, że była kłębkiem nerwów, to czasami słowa padające z ust Kakashiego wcale jej nie pomagały - przynajmniej ona tak sądziła.

            - Osobiście radziłbym szukać śledczym prawdziwego mordercy - kontynuował dalej swój wywód Kakashi, aż do momentu w którym Obitio postanowił mu go przerwać.

            - Dobra, skończ już, Kakashi - warknął, machając od niechcenia dłonią. - Dziewczyna póki co jest wolna, nie ma podstaw by została przetrzymywana dłużej w areszcie - skwitował, bardziej niż niechętnie, co nawet nie zdziwiło Sakury. Przyzwyczaiła się już do takiego traktowania przez braci Uchiha, którzy najwyraźniej za wszelką cenę starali się ją wsadzić do więzienia.

            Tyle wystarczyło Kakashiemu, by wstać i skierować się do wyjścia, nawet zrobił to szybciej niż Sakura zdążyła zarejestrować, iż aktualnie jest wolna - i to o wiele prędzej, niż się tego spodziewała.

            - Sakuro…? - ponaglił ją do wyjścia.

            Oniemiała studentka medycyny po usłyszeniu swojego imienia, spojrzała przez ramię na reprezentującego ją prawnika , po czym wstała z zajmowanego przez siebie miejsca i podążyła jego krokiem.

            - W takim razie widzimy się na apelacji - odparł na odchodne Kakashi.

            Kątem oka Sakura dostrzegła, jak ciało Uchihy napina się, a jego szczęka zaciska się mocno. Oj, nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy, nie był - można by to wyczuć na odległość. Wzdrygnęła się, gdy tylko pomyślała o reakcji drugiego z braci. Skoro Obito zareagował tak a nie inaczej, to Madara bezsprzecznie wpadnie w furię. Nie chcąc dłużej o tym nawet myśleć, wyminęła Kakashiego, który otworzył dla niej drzwi i czym prędzej wyszła z pokoju przesłuchań prosto na huczliwy komisariat.

            Pragnęła jak najszybciej opuścić budynek, dlatego też czym prędzej skierowała swe kroki ku głównemu wyjściu, które znajdowało się zaledwie kilka metrów przed nią. Kakashi wydawał się wyczuć jej intencje, gdyż bez słowa kroczył tuż za nią. Jednak nagle tuż przed nią niczym duch pojawił się Itachi.

            - Ino stwierdziła, że będziesz chciała się przebrać - powiedział, podając jej małą reklamówkę, w której znajdowało się kilka ciuchów.

            Sakura otworzyła usta by zaprzeczyć, jednak zatrzymała się zerkając na swoje odbicie w szybie - wyglądała tragicznie. I to było mało powiedziane. Przydługawa koszulka Sasuke sięgała jej do połowy uda, spod której ledwo można było dostrzec jej jeansowe szorty. Niewspominając o nagich, brudnych i pozdzieranych stopach, a także rozczochranych we wszystkie strony świata włosach.

            Obdarzyła Itachiego zawstydzonym spojrzeniem, a następnie bez słowa chwyciła za reklamówkę i szybkim chodem zaczęła iść za odpowiednimi strzałkami w stronę łazienek. Po raz kolejny dziękowała niebiosom za intuicję Ino.

            - Poczekam i odwiozę cię do domu - zawołał Kakashi, nim zdążyła się zbytnio oddalić.

            Tuż po znalezieniu się w łazience, zablokowała się w ciasnej kabinie i czym prędzej zamieniła koszulkę Sasuke, na krótki ciemny podkoszulek Yamanaki i cienką bluzę. Ino nawet pomyślała o stopkach i tenisówkach, które założyła na nogi z ogromną ochotą. Wreszcie wyglądała i czuła się jak normalny człowiek. Była w łazience może minutę, góra trzy, lecz gdy tylko wyszła z łazienki tylko dla kobiet, od razu usłyszała z sąsiadującego pomieszczenia huk tłuczącego się szkła. Przystanęła w miejscu zdziwiona, skupiając swój wzrok na zamkniętych drzwiach. Ku jej zdziwieniu żaden policjant czy ktokolwiek inny nie przybiegł zaniepokojony nawet po drugim huknięciu.

            Skonfundowana Sakura przygryzła kącik ust przerzucając przez ramię koszulkę, a następnie zrobiłą krok w przód i niepewnie uchyliła drzwi do męskiej łazienki. Z powątpieniem wsunęła głowę pomiędzy framugę a cienkie drzwi, chcąc zlokalizować źródło hałasu, lecz to, co dostrzegła, przeraziło nawet ją samą.

            Mężczyzna nachylał się nad umywalką, a jego zaciśnięta pięść była wbita w lustro znajdujące się po przeciwległej stronie drzwi. Jego ramiona poruszały się co chwilę mimowolnie. Odsunął pięść od potłuczonego lustra, zakleszczając palce na starej umywalce na której zostawiał ślady krwi. Głowę cały czas miał schyloną, a kare kosmyki włosów wyglądały jakby zaledwie chwilę temu ktoś za nie targał. Nagle i reszta jego ciała zaczęła trząść się z niezrozumiałego dla niej powodu.

            Uchyliła szerzej drzwi, wchodząc nieco pewniej do środka. Lecz nie była w stanie wejść głębiej do pomieszczenia, niż zaledwie kilka kroków.

            Jeszcze godzinę temu miałą dość jego osoby i natarczywej obecności, która z każdą chwilą zaczynała jej coraz to bardziej ciążyć. A teraz…? A teraz te wszystkie odczucia wyparowały w mgnieniu oka, jakby ich w ogóle nie było. Nie wiedziała co się stało w przeciągu tej godziny, że postawa Sasuke tak diametralnie się zmieniła. Godzinę temu był daleki od załamania, w którym wydawał się właśnie być. A tym bardziej był daleki od osoby, która na oślep uderzała w lustro nie bacząc na swoje zdrowie.

            Karmazynowe krople krwi skapywały z jego knykci na czarną linolenową podłogę, gdzie gubiły się w ciemnościach.

            Przyglądała mu się z szeroko otwartymi oczami, nie będąc w stanie nic powiedzieć - nie wiedziała nawet, o co chodzi. Była bardziej bezradna niż małe raczkujące dziecko.

            Niespodziewanie student prawa ponownie się zamahnął z zamiarem uderzenia po raz trzeci w postarzałe lustro. Sakura wstrzymała oddech i resztkami rozsądku, jakie gdzieś tam jeszcze w niej tkwiły, przerwała ciszę…

            - Przestań - szepnęła.

            Lecz to wystarczyło, by Sasuke zastygł w bezruchu. Jej głos podziałał na niego jak kubeł zimnej wody.

            - Przestań - powtórzyła z desperacją, chcąc by opuścił uniesioną pięść.

            Była zbyt daleko by móc ocenić stan jego dłoni, ale po dwóch solidnych uderzeniach niespodziewała się niczego innego jak szycia ran, a kolejne uderzenie mogłoby tylko pogorszyć sytuację.

            Sasuke gwałtownie obrócił głowę, przeszywając jej sylwetkę wściekłym spojrzeniem. Ostatnim, czego chciał, było przyłapanie przez nie kogo innego jak Sakurę. Zwarł mocno zęby, ani na chwilę nie spuszczając z niej wzroku. W rozciągającej się pomiedzy nimi ciszy miał wrażenie, że coraz więcej krwi odpływało z jej twarzy. Wyglądała, jakby się go bała. Miał ochotę prychnąć i wyśmiać ją przy okazji, a ona bez wątpienia odwarknęłaby jakąś cienką ripostą, ale nie zrobił tego - nie powiedział do niej ani słowa. Zamiast tego wyprostował się, odwracająć się w jej stronę i nie przerywając z nią kontaktu wzrokowego, zaczął kierować się w jej kierunku.

            Sakura zamarła - nie wzdrygnęła się, nie zatrzepotała rzęsami, nie pisnęła słówka, gdy tylko Sasuke stanął dwa kroki od niej bez przerwy przypatrując się jej nieprzychylnym spojrzeniem.

            - Niczego nie widziałaś, Haruno - wychrypiał chłodno, a następnie ściągnął z jej ramienia swoją koszulkę i wyminął ją, obwijając cienki materiał wokół zranionej dłoni.

~***~

            Gdy tylko wysiadła z samochodu Kakashiego, dostrzegła  siedzącą w połowie betonowych schodów Yamanakę, która bez przerwy podpierała twarz na otwartych dłoniach.

            - Już myślałam, że cię dziś nie wypuszczą - powiedziałą grymaśnie, wstając z zimnego stopnia i czym prędzej zbiegła w dół, rzucając się przyjaciółce na szyję. - Dupki, pacany, imbecyle - warczała bez przerwy pod nosem. - Jak oni w ogóle mogli cię tak potraktować? - spytała tuż po odklejeniu się od różowowłosej studentki.

            Sakura wzruszyła ramionami, nie mając zbytnio chęci i siły do tłumaczenia jej się ze wszystkiego, co działo się na komisariacie czy też wcześniej. Jedyne, czego w tej chwili pragnęła, to rzucenia się na łóżko i oddania się wymarzonym ramionom Morfeusza.

            - Jest trzecia w nocy, co ty tu w ogóle robisz? - spytała ledwo co słyszalnym głosem.

            Nie przypuszała wcześniej, by była aż tak zmęczona, ale widocznie to emocje i adrenalina sprawiały, że czuła się obudzona. Tuż po otrząśnięciu się z tego, czego była świadkiem w męskiej łazience i wsiąściu do auta Hatake, wszystkie negatywne emocje, jakie w sobie dusiła przez większą część wieczoru, stopniowo wyparowywały. Dopiero wtedy zaczęła odczuwać pierwsze oznaki zmęczenia.

            - Czekam na ciebie, odkąd tylko Itachi pojechał z Kakashim na komisariat - wytłumaczała.

            Usta Sakury rozchyliły się w zdziwieniu. Nie chciała nawet myśleć, ile dokładnie Ino kwitła pod jej mieszkaniem, ale na pewno zdecydowanie za długo.

            - Żebyś ty widziała, jakie poruszenie się zrobiło, gdy tylko Ayanami wpadła do kawiarni po tym, jak was aresztowano. Kompletny chaos, nikt nie wiedział zbytnio, co się dzieje - powiedziała z nutką przerażenia i ekscytacji w swoim głosie.

            Sakura zmarszczyła nieznacznie brwi. Ino wydawała się nie mieć pojęcia, co stało za powodem, dla którego została z Sasuke “zapuszkowana” na kilka godzin na komisariacie.

            - Ayanami nie powiedziała ci, dlaczego policjanci pojawili się na kampusie? - spytała szeptem, podpierając się otwartą dłonią o starą metalową balustradę.

            Ino zaprzeczyła kręcąc głową.

            - Sądziłam, że miało to coś wspólnego z Miyavim, ale i tak nie mogłam pojąć, dlaczego Sasuke też zabrali - powiedziała na jednym oddechu, wyczytując z twarzy przyjaciółki, że jej wcześniejsze przypuszczenia były fałszywe.

            - Chodź do mnie, tam ci wszystko powiem przy ciepłej herbacie - westchnęła ciężko, rozpoczynając swoją wspinaczkę po schodach. Ino bez słowa podążyła tuż za nią, ale nie kryła swojego zdziwienia, gdy stojąc na małej klatce pomiędzy jednymi z trzech drzwi prowadzących do różnych mieszkań, Sakura odwróciła się do niej i poprosiła, by ta ją podsadziła.

            - Że co proszę? - spytała skonfundowana, nie za bardzo rozumiejąc sytuacji.

            - Klucz zgubiłam, muszę dostać się do zapasowego, a więc ziup, podstać mnie.

            Ino parsknęła pod nosem, a następnie splotła palce dwóch dłoni i nachyliła się delikatnie, by następnie złapać mocno stopę Sakury i podnieść przyjaciółkę, by ta mogła dosięgnąć sufitu.

            Będąc na odpowiedniej wysokości, Sakura popchnęła do środka kwadratową płytę i odsunęła ją na bok.

            - Nie miałaś gdzie tego schować? - fuknęła Ino przez zaciśnięte zęby, starając się nie puścić Haruno.

            - To miejsce wydało mi się idealne - odpowiedziała ze śmiechem, chwytając za mały woreczek, w którym znajdował się jej chwilowo jedyny klucz. - Mam! - dodała z zadowoleniem.

            - Dobra, nie wyleguj się tam, tylko złaź - mruknęła Ino, czując jak zaczynają drętwieć jej palce.

            Sakura zasunęła otwór w suficie, a następnie zeskoczyła.

            Po znalezieniu się w mieszkaniu Sakura od razu nastawiła wodę na herbatę, a Ino rozsiadła się na jej pościelonym łóżku, czekając cierpliwie aż ta podejmie temat.

Wbrew pozorom Sakurze nie było aż tak łatwo powiedzieć tylko kilku słów, które bez wątpienia wyjaśniłyby wszystko Yamanace. Gdy tylko podała jej kubek z gorącą zieloną herbatą, przysiadła się do niej, obejmując obiema dłońmi swoje naczynie z parującą cieczą.

- Satoru nie żyje, ktoś… ktoś go zabił - powiedziała przyciszonym głosem spoglądając na zawartość kubka nieobecnym wzrokiem.

Ino milczała przez dłuższą chwilę, starając zaakceptować się słowa, jakie padły z ust jej przyjaciółki. Sakura natomiast nie odważyła się spojrzeć w stronę Yamanaki, bez przerwy przypatrując się niestabilnej tafli herbaty w kubku.

- Jak to ktoś go zabił? - spytała wreszcie szeptem, a słowa dziwnie smakowały w jej ustach.

- W sobotę po zamieszaniu w pubie i po tym jak mnie uderzył - powiedziała Sakura. Wiedziała, że nie do końca odpowiedziała na zadane przez Ino pytanie, ale nie potrafiła zatrzymać wypowiadanych przez nią słów. - Oni myśleli, że to ja miałam coś wspólnego z jego śmiercią - kontynuowała, a głos zaczął coraz bardziej się jej załamywać. - Dlatego… dlatego… - nie wiedziała nawet, kiedy gorzkie łzy zaczęły zbierać sie w jej oczach. Jeszcze kilka razy próbowała dokończyć rozpoczęte przez siebie zdanie, ale nie była w stanie. Krystaliczne krople zaczęły znaczyć mokre ślady na jej zaróżowionych policzkach. Czując to dziwne mdlenie w żołądku odstawiła nietkniętą herbatę na parapet za sobą i objęła ramionami swoje nogi, nieprzestając ani na chwilę płakać. Minęła zaledwie chwila, a ramiona Ino objęły ją całą, a z jej ust padały ciche szepty proszące, by się uspokoiła.

Ino nie była głupia, po informacji o morderstwie brata Ayanami, mogła domyślić się, jak to łączyło się z aresztowaniem Sakury. Nadal jednak nie była w stanie umiejscowić Sasuke z tymi wydarzeniami, a nawet z aresztowaniem. Zreszta dla niej było czystą głupotą, że Sakura została aresztowana na pierwszym miejscu. To była kompletna bzdura! Sakura nie była w stanie tego zrobić! Nie jej Sakura, którą znała od kołyski! To było chore i idiotyczne zarazem!

Jednak tak bardzo jak wrzeszczała w myślach i wyrywała włosy z głowy, gdy tylko myślała o podejściu policjantów, zdała sobie sprawę, że Sakura, którą niegdyś znał, odeszła. Odeszła wraz z rozpoczęciem edukacji uniwersyteckiej na uniwersytecie w Kyoto. Natomiast Sakura, którą teraz obejmuje, jest zupełnie inną osobą.

            - Zawsze się zastanawiałam, jak to się stało, że jesteś z Itachim? - zapytała Sakura, gdy tylko się uspokoiła, a temat rozmowy został zmieniony za obupólną zgodą. Widząc zdziwione spojrzenie przyjaciółki, pośpiesznie dodała:

- Nie zrozum mnie źle. Oczywiście nie mam nic przeciwko waszemu związkowie, no ale… oj wiesz, o co mi chodzi - powiedziała sfrustrowana, nie potrafiąc dobrać odpowiednich słów do swojej wypowiedzi.

            Z ust Yamanaki wydobyło się ciche westchnięcie.

            - Wiem,  o co ci chodzi - przytaknęła.

            Sakura nie była pierwsza i pewnie nie będzie ostatnią osobą, jaka zadała jej to pytanie.

            - Tak jakoś wyszło po prostu. Zaczęliśmy się spotykać jako zwykli znajomi, aż pewnego razu wylądowaliśmy razem w łóżku - odparła, jak gdyby nigdy nic, wzruszając ramionami, po czym zatopiła usta w chłodnawej już herbacie.

            Szmaragdowe tęczówki Sakury zlustrowały uważnie sylwetkę przyjaciółki.

            - Ta kobieta z pubu to była jego eks, co?

            Głowa Ino poruszyła się mimowolnie.

            - Chikaru - westchnęła. - Tak, to jego była.

            - Ale chyba…? - zaczęła Sakura, jednak urwała, szybko uświadamiając sobie jak bardzo głupie pytanie właśnie chciała zadać. To przecież była Ino, a ona nie poszłaby do łóżka z zajętym facetem. Prawda?

            - Nie, nie był już wtedy z nią, jeśli o to zamierzałaś spytać - odpowiedziała z bladym uśmiechem, dopijając całą zawartość kubka.

            - Nie chciałam - powiedziała nagle Sakura, czując, że popełniła małą gafę.

            - Nie masz za co przepraszać, przecież nic złego nie powiedziałaś - stwierdziła, a uśmiech na jej twarzy poszerzył się jeszcze bardziej. Chwytając pusty kubek Sakury wstała z łóżka i skierowała się do małego aneksu kuchennego, który znajdował się zaledwie cztery kroki dalej.

            - Zresztą po tej pyskówce z Chikaru na twoim miejscu też bym o to zapytała - stwierdziła, odkładając brudne kubki do zlewu i w trymiga ponownie znalazła się na małym łóżku.

            - Ano, nie wyglądała na zadowoloną, gdy tylko cię zobaczyła - zachichotała cicho Sakura.

            - Nie mój problem, ja jej związku nie rozbiłam - skomentowała, wzruszając ramionami. - Ale wydaje mi się, że tak to już jest z nami kobietami.

            Zaintrygowana Sakura uniosła subtelnie lewą brew, przyglądając się skonfundowanej twarzy przyjaciółki. Nim zdążyła zapytać o głębsze wyjaśnienie tego czego miała na myśli, Ino postanowiła sama się odezwać - jakby wyczuwała tłumione w Sakurze pytanie.

            - Ciężko nam jest się pogodzić ze stratą bliskiej osoby, kogoś, z kim było się długo. Chodzimy nadal zakochane resztkami bezsensownej miłości, trzymając się jej jak ostatniej deski ratunku nawet wtedy, gdy jest nam z tym źle i popadamy w paranoję i depresję.

            Sakura miała dziwne wrażenie, że w tej chwili Ino nie mówiła tylko i wyłącznie o Chikaru. Czuła, że jej słowa były skierowane do niej samej. W końcu czy nie tak zachowywała się czasami, wspominając te dobre czasy, a przynajmniej początki z Miyavim? Napowietrzyła policzki, analizując dokładnie każde słowo ze zdania opisującego kobiece zachowanie po rozpadzie związku, próbując wyszukać się w nich dalszych aluzji na swój temat.

            Gdy wreszcie postanowiła zapytać się jej wprost o swoje przypuszczenia, dostrzegła, że Ino odpłynęła w najlepsze na jej łóżku. Zresztą nie było co się jej dziwić, w końcu zegarek od dawna wskazywał godzinę piątą nad ranem.

            Jednak z Sakury zmęczenie wyparowało na tyle, że nawet łóżko nie przyciągało jej na tyle intensywnie, by mogła zasnąć. Herbata zamiast pomóc jej zasnąć, jeszcze bardziej ją rozbudziła. Po bezowocnej próbie zaśnięcia przez kolejne następne czterdzieści minut, sfrustrowana Sakura wstała z łóżka, nakrywając kołdrą Ino, po czym ubrała na nogi stare, poobdzierane buty do biegania. Przed wyjściem z domu upewniła się jeszcze, że jej przyjaciółka rzeczywiście śpi jak suseł - ostatnie czego teraz potrzebowałą, to jej srogiej reprymendy. Widząc zielone światło, wybiegła z domu, zamykając Ino na klucz i sprintem zaczęła kierować się swoją normalną trasą. Potrzebowała przewietrzyć myśli, w których nadal huczały słowa Ino, jakby co chwilę były one szeptane do jej ucha.

            Ino ma rację, usłyszała od swojego alterego, które aż do teraz siedziało cicho.

Sakura od razu przyśpieszyła, nie chcąc słyszeć ani słów Ino, ani swojego przeklętego alterego. Pomału miała dość tego wewnętrznego demona, który zalęgnął się w niej dawno temu.

Pomimo iż od ostatniego wypadku, jaki przytrafił jej się w parku, to właśnie tam bez żadnych obaw skierowała swoje kroki.

Nie akceptowała słów Ino. Ale mimo to, pewna cząstka jej - i tym razem nie jej alterego - podpowiadała, iż jest w błędzie. Gdzieś tam głęboko nadal trzymała się wspomnień z Miyavim, do których chętnie powracała. I ciężko było jej wymazać z pamięci te dobre chwile z nim spędzone. Chociaż z dugiej strony, mądry człowiek powiedziałby, że nigdy nie było dobrych i miłych chwil z Miyavim, że wszystko w prostej linii chyliło się upadkowi. Lecz ona nawet nie chciała o tym słyszeć. Wiedziała swoje i mimo wszystko zamierzała pamiętać - bo w końcu człowiek uczy się na błędach.

Czując, jak brakuje jej tchu i sił, przystanęła przy najbliższym drzewie, podpierając się dłońmi o kolana. Sapała, jakby przebiegła nie wiadomo ile kilometrów, pomimo iż w rzeczywistości dystans, jaki zrobiła, nie był aż taki duży. Uniosła głowę nieco wyżej, a poranne promienie słoneczne wychylające się zza horyzontu zaczęły oblewać swym pomarańczowo-żółtym blaskiem park i jej zarumienioną twarz.

Lily wsiąkła niczym kamfora.

Sakura chodziła od godziny, szukając współlokatorki w kątach baru, który nawet nie był na tyle duży, by móc się w nim zgubić. Telefon natomiast odpowiadał głuchym tonem. Rozjuszona studentka medycyny chwyciła za swoją małą torebkę i przerzucając ją przez ramię zaczęła kierować się ku wyjściu z lokalu. Każdy zrobiony przez nią krok wydawał się robić dziurę w podłodze - miała najszczerszą ochotę rozszarpać Lily na drobne kawałeczki, gdy ją tylko znajdzie.

Chłodny październikowy wiatr uderzył w nią, gdy tylko przekroczyła próg. Niemalże od razu splotła ramiona na klatce piersiowej, dłońmi pocierając raz po raz ręce, które były skryte pod cienkim swetrem. Nie minęła chwilą, a już żałowała, że nie ubrała na siebie czegoś grubszego. Jak to mówią, człowiek jest zawsze mądrzejszy po szkodzie. Poprawiła długi pasek od torebki, kierując się leniwym krokiem w stronę akademików. Z tego, co pamiętała to dojście tam zajmie jej co najmniej pietnaście minut i to przy dobrych wiatrach, a biorąc pod uwagę jej jakże ogromne w tej chwili chęci, z pewnością podwoi ten czas.

Nierozglądając się po pozasłanianych szczelnie witrynach sklepów, szła wolnym krokiem, gdy niespodziewanie do tej uszu doszedł dźwięk kopniętej pustej puszki. Cykor obleciał ją  niemalże od razu. Ścisnęła mocniej torebkę, odwracając się za siebie, a w myślach powtarzała sobie, że to tylko zwykły wiatr. Ale nie! Wyraźnie słyszała kopnięcie. Daichi niejednokrotnie kopał puste puszki jak i inne dziwne przedmioty przed ich domem w rodzinnej Konoha.

Z przymrużonymi oczami otaksowała najbliższe otoczenie i już miała kontynuować swoją podróż do akademików, gdy ponownie dzisiejszego wieczoru skrzyżowała spojrzenie z nieznajomym, którego niejednokrotnie przyłapała na przyglądaniu się jej. Uniosła brwi w zdziwieniu, kompletnie niespodziewając się takiego spotkania.

- Hachiro zabrał Lily do waszego pokoju - powiedział nagle.

Sakura rozchyliła delikatnie usta, a jej uścisk na torebce zelżał.

- Co? - spytała skołowana.

Nie wiedziała skąd nieznajomy znał imię jej współlokatorki, ani skąd wiedział, że to właśnie z nią przyszło jej dzielić pokój przez następne trzy lata. Z tego, co wiedziała, Lily nie znała go tak samo jak i ona.

- Hachiro ją zabrał. To jej szukałaś w barze, a gdy jej nie znalazłaś, postanowiłaś wyjść.

Sakura była na tyle zbita z tropu, że nawet nie mogła określić, czy przystojny szatyn zadał jej pytanie, czy po prostu to stwierdził.

Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, poczuła na swoim nadgarstku jego chłodne palce i nim się zorientowała, pociągnął ją w znanym tylko sobie kierunku. Co rusz otwierała i zamykała usta, chcąc zaprotestować, a także zażądać, by ją łaskawie puścił - w końcu co on sobie myślał? Ot tak chwyta ją i prowadzi Bóg wie gdzie. Nawet nie zna jego imienia! Nie ma bladego pojęcia, kim jest! Ale mimo wszystko jego uścisk wydawał się być dziwnie kojący.

Minęła dłuższa chwili, nim odzyskała racjonalny tok myślenia i gdy przystanęła gwałtownie, nie zamierzając robić kolejnego kroku naprzód, dopóki nie zostanie poinformowana, o co właściwie chodzi. Zmarszczyła groźnie brwi, gdy tylko bladoniebieskie tęczówki ponownie skupiły na niej całą swoją uwagę.

Jej wzrok i zacięta mina mówiła wszystko - nigdzie nie idzie.

- Jest rave - powiedział, jakby miało to wszystko wyjaśnić.

- Rave?

Co jak co, ale nawet ona nie wiedziała, co to jest. A wnioskując z tego, iż Lily o tym nie trajkotała oznaczało, że i ona pewnie teraz była równie skołowana co i ona.

- Zobaczysz - oznajmił i po zaledwie sekundzie, ponownie pociągnął ją.

Tym razem jednak Sakura zatrzymała się tuż po zrobieniu jednego kroku.

- Nigdzie nie idę. Nie znam cię. Nie wiem, gdzie mnie ciągniesz i tym bardziej nie wiem, co to jest rave - mówiła srogo, zapierając się nogami o asfalt.

Miała po dziurki w nosie, że brzmiała teraz jak rozkapryszony bachor, który chciał za wszelką cenę iść do swojego tymczasowego lokum, by móc opierniczyć współlokatorkę a następnie położyć się spać w wygodnym łóżku.

Czuła na sobie jego przenikliwe spojrzenie, które wydawało się badać każdy skrawek jej twarzy.

- Zaufaj mi - powiedział nagle przyciszonym głosem.

Tego się nie spodziewała. Tak samo jak i niespodziewała się, by jej nogi poddały się jego słowom, by podążyła za nim bez obiekcji.

Będąc w stanie normalnie oddychać, wznowiła swój bieg z ogromną gulą w gardle. Zaufaj mi - słowa, które usłyszała zaledwie raz z ust Miyaviego. Nawet jeśli jeszcze kiedykolwiek usłyszałaby cos takiego, bez wątpienia by w to nie uwierzyła. Zbyt dużo się pomiędzy nimi wydarzyło, by była w stanie pomyśleć inaczej. Lecz mimo wszystko, nie żałowała, że wtedy obdarzyła go szczerym zaufaniem.

Przyśpieszyła jeszcze bardziej, zaciskajac mocniej oczy, w których zaczęły zbierać się niechciane łzy.

- Czemu mnie tu przyprowadziłeś? - wzrzasnęła mu do ucha oniemiała, próbując przekrzyczeć dudniącą z głośników muzykę. Spoglądała jak zaklęta na bawiący się wokół nich kilkutysięczny tłum przy blasku laserów i kolorowych lamp. Jeszcze nigdy w życiu nie była aż tak przemoknięta z potu i hektolitrów piwa, jakie się w niej znajdowały. Niewspominając już o jakikolwiek świeżym powietrzu, które nie było dostępne.

- Byś zobaczyła świat - wyszeptał do jej ucha, powodując, iż po jej ciele przeszły zimne dreszcze.

I zobaczyła. Miyavi pokazał jej najcudowniejsze i te najgorsze zakątki świata.

Nie była w stanie dłużej biec. Zatrzymała się gwałtownie, przystawiając obie dłonie do ust, by tylko nie szlochać na głos. Łzy ponownie pojawiły się na jej policzkach. A wszystko przez słowa, które tamtego wieczoru również powiedział.

- Jesteś moja, cheri. Tylko moja.

Wtedy myślała, że zapadnie się ze wstydu pod ziemię. Do tej pory była w stanie poczuć, jak bardzo paliły ją wtedy policzki. Nie wspominając już o tym, do czego doszło później…

Instyktownie dotknęła opuszkami palców swych pełnych ust, które wtedy były przez niego całowałe. Które oddawały z całą zażyłością każdy pocałunek.

Pocałunek z bezimiennym nieznajomym.

Zaszlochała ponownie, a głośny lament wydobył się z jej krtani. Mocniej przycisnęła dłonie do ust, klękając na ściółce w parku. Poranne promienie słoneczne zaczynały opatulać jej ciało jasną kotarą.

Gdy czuła, że zbiera jej się na kolejny lament, zamarła w bezruchu. Przygryzła środkowy palec  po wewnętrznej stronie dłoni, błagając w myślach, by to uchroniło ją przed głośnym krzykiem.

Trzy metry przed nią, na trawie okrytej rosą leżał kruczowłowy mężczyzna.

Sasuke.

Od Autorki: To była najdłuższa przerwa na Shannaro! O.O Publikując poprzedni rozdział, nie sądziłam, że aż tak ciężko mi będzie zabrać się za pisanie z kilku powodów:

- prace grupowe doprowadzały mnie do nerwicy, a trochę ich było do napisania i publicznego przedstawienia.

- laptop i komputer postanowiły odmówić posłuszeństwa w tym samym czasie, przez co pogrążyłam się w czytaniu książek. 13 ich przeczytałam od poprzedniego rozdziału ^^”

- ah! wylądowałam w szpitalu z taką okropną anginą, że trafiłam na oddział odwodniona i nie będąc w stanie powiedzieć słowa.

            Wiem, że rozdział krótki, ale pozmieniałam to i owo, kilka rzeczy przeniosłam do kilku przyszłych rozdziałów i wyszło jak wyszło. W tym rozdziale nie dało się napisać nic więcej. Marudom, które będą marudzić, że za krótko po takiej przerwie, mogę powiedzieć, że w niektórych tych książkach co przeczytałam zdażały się rozdziały, które miały nie więcej niż pół strony - więc wiecie…. ;) Po prostu rozdział trzeba wyczuć i tyle ;)

            Za 16’tkę planowałam zabrać się w przyszły weekend, bo w piątek mam do oddania ostanią pracę i ustny z japońskiego, ALE…. muszę szukać nowego mieszkania emm… jak najszybciej? Więc, wiecie… będę się starała jak najszybciej coś naskrobać bo prawdę mówiąc 11’tego kwietnia kończę drugi rok studiów - zostaną tylko majowe egzaminy i woooolne!

            I tak wiem…. mam mega zaległości na blogach, o których pamiętach! Więc Chusteczko (która co chwilę mi się przypomina XD) i Mitshie i cała reszto nie martwcie się! Lada chwila zacznę nadrabiać, niech tylko wkuję na blaszkę co mam mówić na ustnym w piątek i będzie gitara :)

            Nie rozpisuję się już dłużej… ;)

            Trzymajcie kciuki bym napisała rozdział jeszcze w tym miesiącu ;) I pamiętajcie, że BC ma maturę 5’tego maja, no i chwilowo jest zakaz poganiania jej ;P Ten rozdział był opóźniony z mojej winy bo nie oddałam go jej na czas, przez co nie mogła go sprawdzić we wtorek, jak to wcześniej uzgodniłyśmy ;)

            Bajoooo! ;*