16. Wewnętrzne Demony.

"Posiedźmy tu dziś wieczór, choćby nie było nam sądzone nigdy już zasiąść razem."

Charlotte Brontë "Dziwne losy Jane Eyre"

            Mokrą dłonią przetarła zaparowane lustro, pozostawiając na chropowatej powierzchni zimne krople. Przez zaledwie chwilę spoglądała na swoje odbicie - podkrążone oczy były wyraźnym znakiem zmęczenia  po nieprzespanej nocy, a także wylanych nad ranem łez. Gdy wróciła z biegania - o brzasku - Ino już nie spała i ku zdziwieniu Sakury, nawet nie zadawała zbędnych pytań: gdzie była i co robiła. I po raz kolejny - była jej za to dozgonnie wdzięczna. Nawet śniadanie na nią czekało, a tego już zupełnie się nie spodziewała. Pamiętała, jak wtedy z przyjaciółką wymieniały się szczerymi uśmiechami i chichrały przy posiłku.

            Teraz jednak nie mogła uwierzyć, że taki poranek w ogóle miał miejsce. Na pierwszy rzut oka było widać, jak to wszystko wyczerpało ją zarówno fizycznie, jak i psychicznie - zwłaszcza te ciężkie łzy, które nie chciały przestać spływać po jej zaróżowionych policzkach. Ino nie była głupią osobą, ale nadal nie skomentowała wyglądu swojej przyjaciółki. A nawet nie istniała możliwość, by Yamanaka nie spostrzegła, że płakała. Nie istniała!

            Chociaż może jednak?, zastanowiła się Sakura, lecz po chwili pokręciła przecząco głową. Ino na pewno to nie umknęło. Jej spostrzegawczość była niekwestionowana.

            Pomimo, iż Sakura w głębi duszy cieszyła się, że uniknęła drażniących pytań, to z drugiej strony ogarniał ją wewnętrzny niepokój o przyjaciółkę. Z rana Ino wydawała się być zupełnie inną osobą niż wczoraj, czy dzień wcześniej. W dodatku miała wrażenie, że  ich poranna rozmowa była szybka i dość okrojona. Ino była w stanie trajkotać o wszystkim i niczym przez długie godziny, a także - o la Boga! - całe dnie. A jej ulubionym tematem zazwyczaj było właśnie jej życie prywatne. Dlatego też Sakura miała dziwne wrażenie, że Ino nie była szczera z nią do końcą, bądź też nie powiedziała wszystkiego. Z jakich powodów mogła postąpić tak a nie inaczej, to nie miała bladego pojęcia. Nic a nic nie przychodziło jej do głowy. Nawet marznięcie pod zimnym prysznicem nie przywróciło jej myślom żadnego zdrowego toku rozumowania. Wręcz przeciwnie, w jej głowie panowała kompletna pustka.

            Dłonią przeczesała mokre włosy, z których końcówek jeszcze skapywały krople wody, po czym spuściła wzrok w dół, czując pewnego rodzaju wstręt do samej siebie. Po powrocie do Konoha planowała - miała! - odżyć, a nie jeszcze bardziej zamykać się w swoim kokonie, odizolowując niemalże od wszystkich w okół. A w obecnej chwili wyglądała jak cień samej siebie. Nigdy nie przypuszczała, że po powrocie do miasta w którym się urodziła i wychowała, sprawy aż tak bardzo zaczną się komplikować. To wszystko pomału zaczynało ją przerastać. Szalę zaczęła przechylać niespodziewana śmierć Satoru, o którą przez kilka godzin była posądzona. I pewnie gdyby nie zeznania Sasuke nadal by siedziała w ciemnej, obskurnej celi w oczekiwaniu na swój pierwszy posiłek dzisiejszego dnia. Sasuke miał rację - wczorajszej nocy zachowała się gorzej niż dziecko, starając się za wszelką cenę nie dopuścić do tego, aby jej mały sekret wyszedł na jaw. Nie obchodziło ją wtedy, co by się stało gdyby nie miała alibi. Nie liczyło się nic innego oprócz udowodnienia wszystkim, że tamtej nocy nie spędziła z Uchiha. Dopiero teraz zrozumiała wszystkie powiązane z tą decyzją konsekwencje i przyznała się do błędu, uznając swoje wczęśniejsze zachowanie za godne głupca.

            Tak, bała się że jej duma ucierpi. Sasuke nie mógł tego lepiej ująć.

            Jednak z drugiej strony nie potrafiła postąpić inaczej. Działała w obronie własnej, nie chcąc by ktokolwiek posądził ją o to, że miała cokolwiek wspólnego z Uchihą. Nie liczyło się wtedy jego imię, a nazwisko, które najbardziej jej ciążyło w policyjnej celi. Nie wspominając już o (nie)spodziewanej wizycie Obito.

            Gubiła się - czuła to i musiała przyznać, że nie za bardzo podobała jej się taka sytuacja. Nie znosiła znajdować się pomiędzy młotem a kowadłem, o wiele bardziej preferowała prostą ściężkę, którą mogłaby podążąć z uniesioną głową. Ale tak jak powiedziała już kiedyś Ayanami: życie było suką i zawsze zaskakiwało nas w najmniej oczekiwanym momencie. A najlepszym tego przykładem był wczorajszy dzień. Nigdy nie spodziewała się usłyszeć takich a nie innych wieści, chwilę po tym jak znalazła się w gabinecie Tsunade. Czuła się, jakby został wylany na nią kubeł lodowato zimnej wody.

            Chwyciła za ciemno granatowy ręcznik, jaki leżał na koszu na brudną bieliznę a następnie zaczęła się nim pośpiesznie wycierać. Miała dziś zdecydowanie zbyt dużo na głowie, by móc pozwolić sobie na stratę czasu nad użalanie się nad samą sobą przed starym, obskurnym lustrem.

            Kilkanaście minut temu podjęła decyzję - decyzję o spotkaniu z Sasuke.

            Musiała się z nim zobaczyć. Musiała z nim porozmawiać.

            Opatulona wilgotnym ręcznikiem, pośpiesznie wyszła z łazienki i nie chcąc tracić cennego czasu, wrzuciła kromkę chleba do tostera, w między czasie ubierając na siebie wąskie jeansy i luźny biały top na ramiączkach. Potykając się o ręcznik, który zaledwie chwilę temu znalazł się na podłodze, chwyciła za szmacianą torbę wypełnioną kilkoma zeszytami. Tuż przed wyjściem z domu złapała jeszcze w zęby świeżo zrobionego tosta i w mgnieniu oka opuściła wynajmowane mieszkanie.

            Południe wybiło już jakiś czas temu, wiec musiała się śpieszyć. W końcu szła dziś do kawiarni na drugą zmianę, a Sasuke mógł być wszędzie.

Wpierw nogi zaprowadziły ją prosto do parku, gdzie o wschodzie słońca dostrzegła go leżącego na trawie. Wtedy z początku spodziewała się najgorszego. Ale jak tylko zdrowy rozsądek ponownie zaczął się w niej odzywać, zauważyła jak jego klatka piersiowa unosiła się w miarowy sposób. Ponadto, kare tęczówki były skupione na zazielenionych konarach drzew, a w uszach miał małe białe słuchawki. Jedyne czego nie mogła spostrzec, to dłoni chłopaka, która najbardziej ucierpiała we wcześniejszym wybuchu gniewu w łazience na komisariacie. Nadal nie wiedziała i nie potrafiła zrozumieć, co tak bardzo go wzburzyło. Osoba w łazience nie była tym w miarę opanowanym Sasuke, którego poznała, a zupełnie inną osobą.

Ale go tam nie było. Nigdzie go nie dostrzegała.

Za każdym razem gdy słyszała ryk silnika motoru, odwracała się z nadzieją, że to może jednak on, co kończyło się zawodem. Jedyne miejsce jakiego nie sprawdzała w pobliżu kampusu, były akademiki.

            Na samą myśl, że mogłaby teraz się tam pojawić wykrzywiła usta grymaśnie. Co jak co, ale to było ostatnie miejsce w jakim teraz chciała się znaleźć. I nie tylko ze względu na artykuł w uniwersyteckiej gazecie. Pomimo iż nie miała nic wspólnego ze śmiercią Satoru, to nadal obawiała się spotkać twarzą w twarz z Ayanami.

            Z impetem kopnęła mały kamyk, który przeleciał kilka metrów w przód, bez przerwy wykrzywiając usta to na prawo to na lewo. Nie miała czasu na błądzenie po mieście, Ino ją zje jeśli i dzisiaj spóźni się do pracy, a biorąc pod uwagę jaki to był dzień, nie zamierzała ryzykować. Kątem oka zerknęła na delikatny zegarek na jej nadgarstku - miała zaledwie godzinę do rozpoczęcia pracy.

            - Raz kozie śmierć - westchnęła ciężko, przyśpieszając kroku. Nie miała pojęcia, czy godzina wystarczy jej na znalezienie Sasuke i przeprowadzenie z nim jakiejkolwiek rozmowy z nim, zwłaszcza że wypadałoby powiedzieć więcej niż tylko dwa zdania.

            Szła główną ulicą Konohy, rozglądając się gdzie tylko mogła i przeklinając w myślach Sasuke. Gdy go unikała, zawsze pojawiał się w najmniej odpowiednim momencie, natomiast gdy go szukała, przepadał niczym kamfora. Zupełnie jakby robił to specjalnie!

            Sakura parsknęła śmiechem pod nosem, kiedy doszła do małego skrzyżowania, na którym miała pierwszą ostrą konfrontację z Sasuke. Siniak na jej kolanie zagoił się zaledwie kilka dni temu. Otaksowała wzrokiem asfalt przy chodniku, gdzie twardo wylądowała i nie potrafiąc wytłumaczyć dlaczego, oba kąciki jej ust uniosły się subtelnie. Doskonale pamiętała, jak nawrzeszczała wtedy na niego, a on wyraźnie nic sobie z tego nie zrobił - jakby mało co go to interesowało, co pewnie nie mijało się z prawdą. Sakura ponownie prychnęła, tym razem nieco ostrzej. Poprawiając torbę na ramieniu, odwróciła się z zamiarem ponownego rozejrzenia po okolicy, gdy nagle  jej uwagę przykuło ogłoszenie na sklepowej witrynie.

            Faktem było, że koniec roku akademickiego zbliżał się wielkimi krokami, a co za tym szło - godziny jej pracy w kawiarni zostaną drastycznie zredukowane. Prędzej czy później i tak byłaby zmuszona do szukania nowej pracy, więc dlaczego miała nie skorzystać z nadarzającej się okazji, gdy na witrynie sklepu wisiało ogłoszenie o prace? Bez chwili zawahania skierowała kroki do sklepu motoryzacyjnego, gdzie oprócz pracy chciała również znaleźć Sasuke. W końcu czy to nie było wręcz idealne miejsce, w którym mógłby przebywać w obecnej chwili?

            Jeśli wszystko pójdzie po jej myśli, to będzie w stanie upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

            Pewnie otworzyła drzwi, a po całym sklepie momentalnie rozszedł się dźwięk dzwoneczka. Nie widząc nikogo za ladą, zainteresowanym wzrokiem zaczęła skanować wnętrze sklepiku, z każdym krokiem wchodząc bardziej w głąb. Zerkała ciekawskim spojrzeniem na równo poukładane na półkach puszki farb samochodowych, spray’ów i lakierów, nie potrafiąc nawet zdefiniować czym tak naprawdę się różniły. Nie znała się na tym, a widząc regał z przerożnymi kablami, zatrzymała się w miejscu a na skórze poczuła gęsią skórkę. Nie rozumiała nawet, dlaczego przyszło jej do głowy, że mogłaby tu kiedykolwiek pracować. Wiadomo, żadna praca nie hańbiła, jednak w sklepie motoryzacyjnym występowała taka różnorodność produktów, z którymi nigdy wcześniej się nie spotkała, że obawiała się totalnej kompromitacji.

            - Nie znajdziesz go dzisiaj nigdzie.

            Sakura, słysząc dziwnie znajomy głos, odwróciła się jak oparzona w stronę przybysza. Jej brew delikatnie drgnęła, kiedy trzy metry przed sobą dostrzegła umieśnionego blondyna. Byłą pewna, że już kilkakrotnie widziała go w towarzystwie młodszego brata Itachiego.

            - Słucham? - spytała skonfundowana, lustrując uważnie całą jego sylwetkę. Bez cienia wątpliwości mogła stwierdzć, iż Juugo nie przyszedł tutaj na zwykłe zakupy. Plakietka po lewej stronie jego klatki piersiowej, która notabene przypomniała jej jego imię, wyraźnie świadczyła o jego pracy tutaj.

            - Tutaj go dziś nie znajdziesz. Ani tu, ani nigdzie indziej - powtórzył ze stoickim spokojem i jak gdyby nigdy nic, zabrał się za rozkładanie nowego towaru, który przywiózł najprawdopodobniej z zaplecza w dużym sklepikowym wózku.

            - Ale kogo? - zapytała skonsternowana, spogladając na niego z niezrozumieniem.

            Tak szybko jak zadała to pytanie, jej wściekłe alter ego postanowiło się odezwać: Sasuke, inteligencie! Po to tu przyszłaś!

            - Sasuke - odparł Juugo, zaprzestając swoich ruchów i zerkając na nią kątem oka.

            Sakura czuła się doszczętnie obdarta ze skóry, a wszystkie jej - nawet te najmniejsze - tajemnice zaczęły wypływać na wierzch właśnie tu, przed człowiekiem, którego widziała zaledwie kilka razy w życiu. Czy to było aż tak oczywiste, że przyszła tu w poszukiwaniu Sasuke?

            Nie chcąc kłamać, postanowiła odpowiedzieć dość kolokwialnie.

            - A niby skąd miałam wiedzieć, że tu będzie? Nigdy mi się nie zwierzał - wypowiadając drugie zdanie, miała najszczerszą ochotę pracnąć sobie otwartą dłonią prosto w czoło. Ale nadal… chciała go tu spotkać. Wewnętrzne przeczuwała, iż właśnie tak mogło być. I chyba nawet nie odbiegła daleko od prawdy.

            Na twarzy Juugo nie pojawił się nawet minimalny uśmiech, jedynie obserwował ją uważnie przenikliwym wzrokiem. Sakura miała dziwne wrażenie, że nad czymś głęboko dumał.

            - On nigdy się nikomu nie zwierza - skomentował cicho, odkładając ostatnią z nowo co przybyłych puszek na półkę. - A więc w czym mogę ci pomoc?

            - Ehmm… - zająkała się niepewnie, po czym prawym kciukiem wstała na witrynę sklepu. - Widziałam wywieszone na oknie ogłoszenie o pracę, ale to chyba jednak nie jest najlepszy pomysł - dodała grymaśnie.

            Widząc ponownie to dziwne spojrzenie, jakim zerkał na nią Juugo, miała najszczerszą ochotę wziąć nogi za pas i uciec gdzie tylko pieprz rósł.

            - Dlaczego? Wypełnij aplikację i zobaczymy, nie jesteś pierwszą dziewczyną jaka by tu pracowała - powiedział niespodziewanie, oddalając się od niej w kierunku lady.

            Niepewnym krokiem, Sakura podażyła tuż za nim i gdy tylko stanęła niedaleko kasy, Juugo położył na blat jednostronnicową aplikację i długopis. Otaksowała sceptycznym wzrokiem kartkę papieru i czarny druk. Jakoś nie widziała siebie pracującą w tym miejscu. I nie tylko ze względu na brak jakiejkolwiek wiedzy w dziedzinie motoryzcaji.

            - Nie powiem mu. Zresztą i tak nie jest tu częstym gościem - powiedział ni z gruchy ni z pietruchy, zbijając tym samym Sakurę z pantałyku.

            Usta różowowłosej studenki otworzyły się w zdziwieniu. Nie potrafiła omieszkać w przypuszczeniu, że dziś była niczym otwarta księga, z której każdy mógł sobie czytać do woli. Nawet nie próbowała myśleć dlaczego Juugo sądził, że: a) przyszła tu w poszukiwaniu Sasuke - co poniekąd było prawdą i b) wahała się nad wypełnieniem aplikacji o pracę także z powodu Sasuke.

            I weź tu teraz bądź człowieku mądry.

            Kątem oka zerknęła na duże sklepowe okno, by móc się upewnić czy aby na pewno nie miała na czole żadnej nalepki, która wyjaśniałaby wiedzę posiadaną przez Juugo. Ale i wczorajszego dnia - gdy mijani przez nią studenci przyglądali się jej ciekawskimi spojrzeniami - i dziś również, nie miała na twarzy kompletnie nic.

            Sakura burknęła kilka nic nieznaczących słów pod nosem, a następnie chwyciła za długopis i dokładnie zaczęła wypełniać każdą napotkaną rubrykę. Tak jak powiedziała wcześniej: raz kozie śmierć! Nawet jeśli jakimś cudem dostałaby tę pracę, nie była by zmuszona do częstych wizyt Sasuke, w końcu Juugo sam tak powiedział. Ale z drugiej strony, czuła pewnego rodzaju zawód. Zawód, że go tu nie zastała i zawód, że nie przychodził tu wystarczająco często.

            - Gotowe - powiedziała, odkładając długopis i przesuwając kartkę papieru z powrotem do Juugo.

            - Nie było aż tak strasznie, co?

            Sakura wywróciła lakonicznie oczami, po czym zaprzeczyła jednym kiwniecięm głowy.

            - Żeby było jasne, nie weszłam tu w poszukiwaniu Sasuke - powiedziała nagle, chcąc wyjaśnić to małe zamieszanie.

            Po raz pierwszy dostrzegła jak Juugo posyła jej niezrozumiały uśmieszek.

            - Nie musisz się tłumaczyć. Zresztą już powiedziałaś, że przyszłaś tu za pracą - skomentował uważnie przyglądając się jej aplikacji, którą dopiero co wypełniła z wyraźnym zainteresowaniem.

            - Dokładnie - odparła z naciskiem, nie za bardzo chcąc by jej dzisiejsza pogawędka z Juugo dotarła do uszu brata Itachiego. I miała cholerną nadzieję, że i to Juugo był w stanie bez problemu z niej wyczytać. Zdecydowanie niepotrzebowała aby Sasuke się z niej zaczął nabijać przy pierwszej lepszej okazji z błahego powodu. Ani co więcej żeby zaczął zadawać masę niepotrzebnych pytań takich jak na przykład “dlaczego mnie szukałaś?”, gdy miała zaledwie pół godziny do rozpoczęcia pracy.

            - Muszę lecieć, Ino mnie ukatrupi jeśli się spóźnie do roboty - mruknęła i od razu zaczęła wycofywać się w stronę wyjścia.

            - Uważaj na siebie - zawołał za nią  Juugo, co musiała przyznać wprowadziło ją w osłupienie. Te słowa zazwyczaj były zarezerwowane dla jej rodziców, a także młodszego brata. Nigdy nikt obcy, kogo ledwo co znała nie powiedział jej by uważała na siebie. I to tak, o! Bez żadnego ostrzeżenia! W dodatku nie brzmiało to w żadnym wypadku jako groźba. Wręcz przeciwnie, jego słowa i ton z jakim je wypowiedział brzmiały szczerze.

            Sakura zatrzymała się przy drzwiach i obróciła się do znajomego Sasuke przez ramię z uśmiechem na twarzy. Juugo w odpowiedzi skinął głową, przymykając na ułamek sekundy powieki.

            Rozumiał i tyle Sakurze wystarczyło, wyszła ze sklepiku na świeże powietrze przenosząc rozwesolony wzrok na bezchmurne niebieskie niebo. Spędziła kilka godzin na bezowocnym poszukiwaniu Sasuke, ale to nie znaczy, że po pracy nie mogła kontynuować swoich poszukiwań. Znajdzie go. Musiała.

            Niespodziewanie ktoś zarzucił na jej ramieniu swoją rękę. Zaskoczona tym fenomenem, spojrzała w bok i od razu tego pożałowała. Cała krew odpłynęła z jej twarzy w zastraszająco szybkim tempie, powodując iż jej lico stało się bledsze niż pierwszy śnieg.

            - Witaj, złotko - oznajmił zadziornie znajomy, zaciagając ją siłą w zaułek na tyłach sklepu motoryzacyjnego. Niemalże od razu do nozdrzy Sakury dotarł odór z niedalekich śmietników, w których bez wątpienia znajdowały się odpadki z pobliskiej knajpki. Ale nie była nawet w stanie myśleć o nieprzyjemnym zapachu. W normalnych okolicznościach pewnie zakryłaby dłońmi usta i nos, a następnie wybiegła z powrotem na ulicę. Lecz to nie były normalne okoliczności.

            Wysoki szatyn chwycił ją mocno dłońmi za ramiona, a następnie przycisnął ją do betonowej ściany sklepu, w którym pracował Juugo.

            - Dawno się nie widzieliśmy, nie sądzisz? Powiedziałbym nawet, że zbyt długo. - Zlustrował ją przenikliwymi, bladoniebieskimi tęczówkami, przez co czuła się jak mały, natrętny bachorek.

            Sakura nie była w stanie powiedzieć ani słowa - doznała zbyt wielkiego szoku. Mogła spodziewać się każdego w Konoha, ale nie jego. Taksowała przybysza bez przerwy drżącymi ślepiami, chcąc by to spotkanie okazało się jednym wielkim koszmarem, z jakiego zaraz wybudzi się z krzykiem spocona. Ale tak długo jak chciała by mężczyzna zniknął, tak ten nie poruszył się ani o krok, nieustannie się w nią wpatrując.

            - Rodzinne miasto chyba nie służy ci najlepiej, Sakuro. Jesteś blada i bez życia, ucieczka z Kyoto raczej nie była twoim najlepszym pomysłem w ciągu ostatnich miesiący, nie sądzisz?

            Czuła, jak mała żyłka na jej czole zaczęła pulsować. Zniosłaby wszystko, tylko nie swoje imie wypowiadane przez tego osobnika z czystą kpiną.

            - Makuro - wysyczała w istnej wściekłości, zniżając nieco głowę i spoglądając na niego spode łba.

Ludzie niejednokrotnie mieli problem z rozróżnieniem braci Mori, lecz jej przychodziło to z dziecinną łatwością. Makuro był o kilka centymetrów wyższy od swojego młodszego o rok brata, ale wyglądem byli niemalże identyczni. Różniła ich blizna Miyaviego, jaką posiadał tuż nad łukiem brwiowym - bliznę, którą zawdzięczał jej samej.

            - Jeszcze chwila, a pomyślałbym, że zamieniłaś się w niemowę, Sakuro.

            Znowu to samo - ta irytująca kpina, którą zazwyczaj kierował tylko i wyłącznie do swoich wrogów. Nim się właśnie stała, gdy pod osłoną nocy wsiadła w samochód Tsunade i wyjechała kilka miesięcy temu z Kyoto. Nie żałowała, chociaż dałaby wszystko, aby móc na własne oczy ujrzeć wyraz twarzy Miyaviego, Makuro i jeszcze kilku osób, gdy dowiedzieli się o złamaniu danej im obietnicy. Wiedziała, że nie tak to sobie zaplanowali, jednak ona miała dość bycia zwykłym pionkiem w ich rękach, którego pozbyliby się od razu gdy sprawa by ucichła. Pomimo iż Miyavi okazywał nikłe oznaki dające jej nadzieję na lepsze jutro, to zachowanie Makuro obracało je w nicość.

            - Oczywiście, że nie. Dając ci tę satysfakcję straciłabym całą zabawę - odparła z udawaną stanowczością, błagając w myślach, żeby szatyn nie dosłyszał drżenia w jej głosie.

            Dałaby wszystko, aby móc stąd uciec jak najszybciej, nie odwracając się w ogóle za siebie. Lecz chwilowo ta opcja nie wchodziła nawet w grę. A co jej pozostawało, to postępować jak jej Makuro zagrał, starając się zarazem przejąć kontrolę nad sytuacją, co przy jej obecnym przerażeniu nie było aż takie proste.

            Makuro prychnął złowieszczo pod nosem, nie spuszczając z niej ani na chwilę swojego chłodnego spojrzenia.

            - Od dłuższego czasu zastanawiałem się, co z tobą mogę zrobić. Ta ucieczka była bardzo głupim posunięciem z twojej strony, Sakuro - powiedział, zupełnie nie kryjąc się ze swoją wściekłością w stosunku do niej.

            A ona nie potrafiła powstrzymać wypływającego na jej usta, cynicznego uśmiechu.

            - Nie zamierzałam gnić w kiciu i wierz mi albo nie, ale nie zamkniecie mnie za coś, czego nie zrobiłam - odbiła piłeczkę, unosząc wysoko głowę.

Nagle poczuła w sobie ogromny przypływ wiary w umiejętności Kakashiego i Yamato. Ufała Tsunade dozgonnie, dlatego zamierzała powierzyć swoje życie w ręce wykładowców uniwersytetu. W końcu to Hatake wyciągnął ją z policyjnego aresztu, nawet się przy tym nie trudząc. Wystarczyła odrobina kooperacji z jej strony i zdażył się cud - nie spędziła nocki w celi, co w Kyoto byłoby nawet nie do pomyślenia. Do tej pory doskonale pamiętała, jak wtedy prawnik z urzędu trudził się dniami by móc ją stamtąd wyciągnąć.

            - Nie bądź taka pewna siebie, Sakuro - tym razem Makuro warknął poddenerwowany. - Nie zapominaj z kim masz do czynienia.

            Sakura przygryzła delikatnie policzek od środka. Ani przez jeden dzień od wydostania się z miasta, gdzie pełniła rolę domowego więźnia, nie była w stanie zapomnieć zarówno o nich, jak o ich przeklętym nazwisku.

            Miała wrażenia, jakby duże rodziny prześladowały ją od jakiegoś czasu. Najpierw Mori, a następnie Uchiha i jak na złość w każdym z obu rodów znajdywał się jeden osobnik płci przeciwnej, który samym spojrzeniem drastycznie podnosił jej libido.

            - A ty czemu jesteś taki pewny wygranej? Z tego co wiem, apelacja nawet się nie zaczęła - mówiła dumnie, ani na chwilę nie wahając się przed wypowiedzeniem słów. Dawna pewność siebie pomału zaczynała do powracać, ale już zaledwie po krótkiej chwili została stłamszona przez starszego Moriego.

            Makura złapał ją mocno za krtań, a palce wokół jej szyi zacieśniały się z każdą upłyniętą chwilą.

            Źrenice Sakury zwężyły się w przerażeniu. Odruchowo uniosła dłonie, łapiąc za jego nadgarstek, z desperacją głupca próbując rozluźnić żelazny uścisk. Wszystkie próby jednak kończyły się niepowodzeniem, a jej strach eskalował na wcześniej nieznany poziom. Gdy tylko zaczęło brakować jej tchu, ze łzami w oczach z rozpaczą szarpała się jeszcze bardziej.

Tyle że uścisk Makuro nie zelżał. Ze spojrzeniem szaleńca spoglądał z satysfakcją w jej przerażone oczy, uśmiechając do niej zadziornie.

I niespodziewanie, gdy była już u kresu sił, brat Miyaviego puścił ją, robiąc tym samym krok w tył.

Sakura wątpiła by kiedykolwiek dane było jej wymazać z pamięci jego twarz, kiedy ją z premedytacją podduszał. Opadła, uderzając kolanami o ziemię, jakby jej torba miała w sobie nie wiadomo jak ciężkie kamienie, zachłannie łapiąc powietrze w płuca. Obiema dłońmi chwyciła się za szyję, jaką jeszcze przed chwilą była zakleszczona w uścisku Makuro. Wdychając powietrze, za którym tak bardzo się stęskniła w ciągu tylko kilku długich sekund, zaczęła kasłać niekontrolowanie.

- Niestety jeszcze trochę musisz pożyć, Sakuro - usłyszała ponownie jak czysta kpina wydobywa się z jego ust.

Z przerażeniem, a także wściekłością wymalowaną na twarzy, spojrzała na niego z drzemiącą w niej  w stosunku do niego odrazą. On nie był Miyavim, z nim te same gadki i sztuczki nigdy nie działały. I co najgorsze - jeszcze ani razu, nie udało jej się samej przechytrzyć Makuro.

Nagle poczuła, jak Mori chwyta ją za przegub i zmusza jej trzesącę się ciało do uniesienia, po czym ponownie przygwoździł ją ramionami do najbliższej ściany.

- To była taka mała przestroga byś trzymała język za zębami, Sakuro. Chyba tyle dla mnie możesz zrobić, nie sądzisz?

Szmaragdowe tęczówki świdrowały z abominacją jego parszywy wyraz twarzy, który powodował u dziewczyny odruch wymiotny.

Jedyne, co ją w tej chwili pocieszało, była ważna informacja, czy też insynująca, iż w rzeczywistości dzisiaj Makuro nic jej nie mógł zrobić. Dzięki temu strach nieco zelżał, chociaż mężczyzna nadal znajdował się bardzo blisko.

- Chrzań się, Makuro - warknęła zachrypinięta, próbując chociaż w małym stopniu przejąć kontrolę nad sytuacją. - Musisz poczekać do apelacji. Dopiero wtedy dowiesz się, czy trzymałam język za zębami, czy też nie - zironizowała, dłonią rozmasowując bez przerwy gardło.

Makuro wyraźnie nie spodobały się słowa studentki medycyny. Skrócił dzielącą ich odległość o krok, niemalże czubkami nosów się z nią stykajac.

- Nie radzę igrać z ogniem, Sakuro, bo jak wiesz on potrafi mocno poparzyć - wyszeptał mrożącym krew w żyłach głosem, co bezsprzecznie było groźbą. - I niekoniecznie musi poparzyć on ciebie - dodał, subtelnie dotykając kosmyk włosów, swobodnie opadający na jej ramię.

Sakura zmarszczyła nieprzychylnie brwi, obdarzając go ostrzegawczym spojrzeniem.

Grozić jej mógł dowoli, lecz zupełnie czymś innym było grożenie osobom trzecim, którzy nie mieli nic wspólnego z wydarzeniami z Kyoto.

- Na przykład ta twoja rozgadana przyjaciółeczka. Jak jej tam było... - celowo udał chwilowe zamyślenie, obserwując uważnie jak ciało Haruno sztywnieje pod naciskiem jego słów. - Chyba Yamanaka Ino, mam rację?

- Nie odważysz się - wrzasnęła, odrywając się od ściany z zamiarem rzucenia na niego. Mimo iż bardzo chciała wierzyć w wypowiedziane przez siebie słowa, to intuicja, zdrowy rozsądek a nawet uparte alter ego, podpowiadały jej zupełnie co innego: Makuro nie zawaha się przed niczym.

Dłonie mężczyzny po raz kolejny zacisnęły się na jej ramionach, chcąc ponownie przygwożdzić do solidnej ściany, jednak tym razem Sakura zwinnie mu się wywinęła. Wystarczył mały kontratak, blokujący ruchy jego dłoni i bez najmniejszego problemu uwolniła się z uścisku.

Nigdy w Kyoto nie poruszyła tematu Ino przy braciach Mori, dlatego też wzmianka o niej wzbudziła w niej obawy i podejrzenia, co do obecności Makuro w Konoha.

- Oj Sakuro, dlaczego tak na mnie patrzysz? - zaśmiał się cynicznie, unosząc teatralnie dłonie do góry. - Górę informacji jaką posiadam możesz zawdzięczać Miyaviemu, chociaż i tak mam dziwne wrażenie, że nie powiedział mi wszystkiego - dodał z przekąsem.

Tego się nie spodziewała.

Wydawało jej się, iż dostrzegła Miyaviego w wesołym miasteczku, gdzie zabrała Daichiego. Jednak nigdy by nie pomyślała, że była obserwowana przez dłuższy okres czasu. Pytanie tylko, czego Miyavi był świadkiem? Jej źrenice rozszerzyły się gwałtownie, kiedy przypomniała sobie kilka ostatnich spotkań z Sasuke i to, jak w oskarowy sposób uchlała się dwie noce wstecz. Te opcję szybko wyrzuciła z głowy - Miyavi nie mógł tego widzieć.

- Widzę, że mój brat nie zaszczycił cię swoją wizytą - prychnął zawiedziony. - Ale wiedz, że miał na ciebie oko praktycznie cały czas.

No dobra, może jednak widział, pomyślała w istnej rozpaczy. Och, jak bardzo nienawidziła takich sytuacji.

- W takim razie, czy czasami nie wpakowujesz się właśnie w kłopoty? Skąd pewność, że i teraz mnie nie obserwuje? - spytała, sama będąc zaintrygowana odpowiedzią. Skoro on sobie tak pogrywał to i ona mogła spróbować szczęścia.

Makuro fuknął ze złości, opierając się plecami o ścianę, a jego bladoniebieskie oczy bez przerwy się jej przyglądały.

- Gdyby był w Konoha, pewnie byłoby tak jak powiedziałaś. Ale musiał sobie zrobić małe wakacje od tego zadupia i w rezultacie masz na karku mnie. A ja, złotko, w przeciwieństwie do niego będę cię często odwiedzać, więc radzę się przyzwyczaić do mojej obecności - mruknął złośliwie, posyłając jej zadziorny uśmieszek. - Ach, i kolejna rada z mojej strony: uważaj co zrobisz w następnych dniach - dodał i chcąc skończyć tą (nie)miłą pogawędkę, wyprostował się z zamiarem wyjścia z ciemnego zaułku. Wtedy niespodziewanie Sakura złapała go stanowczo za nadgarstek.

- Nie skończyłam - powiedziała hardo.

Pomimo iż to wcale nie ona zainicjowałą rozmowę, miała mu jeszcze kilka słów do powiedzenia i nie zamierzała pozwolić mu zrobić kolejnego kroku, dopóki jej nie wysłucha.

Makuro spojrzał na nią przez ramię, a blask słońca, przedzierający się przez budynek sklepiku motoryzacyjnego i małej knajpki, padł na jego twarz, tworząc szatański widok.

W mgnieniu oka chwycił za jej dłoń, wykręcił do tyłu i z impetem uderzył nią o betonową ścianę.

Sakura syknęła z bólu, gdy tylko zahaczyła policzkiem o naderwany tynk fasady.

- Czyżbyś już zapomniała, czego cię nauczyłem? - syknął wściekły do jej ucha, napierając mocniej od tyłu na ciało. - Stałaś się słabsza, niż kiedykolwiek bym pomyślał - warknął z dezaprobatą będąc zawiedzionym jej obecnym stanem fizycznym jak i psychicznym.

- Pamiętaj Sakuro o naszej umowie zawartej w Kyoto, inaczej następnym razem mój uścisk na twojej szyi będzie o wiele mocniejszy i nie zaprzestanę dopóty, dopóki nie oddasz ostatniego tchu. - Przez ciało Sakury przeszły dreszcze grozy.

- Więc uważaj - dopowiedział, puszczając ją i bez powiedzenia słowa więcej, zaczął  się oddalać. Jego kroki echem odbijały się po wąskiej, długiej przestrzeni pomiędzy dwoma budynkami.

Sakura pomału odepchnęła się dłońmi od fasady budynku, drżącymi tęczówkami odprowadzając sylwetkę chłopaka aż do momentu, w którym całkowicie zniknęła jej z widoku. Stała zamroczona jeszcze przez chwilę, kompletnie nie wiedząc, co miała teraz zrobić. Pojawienie się Makuro w Konoha nie było czymś dobrym. Już wolała Miyaviego i jego stałą kontrolę! Na tę myśl szybko pokręciła głową, zmieniając zdanie, gdy tylko przypomniała sobie wydarzenia z ostatnich kilku tygodni. Obecność Miyaviego i Makuro w Konoha - czy to w tym samym czasie, czy też osobno - nie wróżyła niczego dobrego.

Nie chcąc nawet spoglądać na zegarek, podniosła z ziemi pół pustą torbę, która ześlizgnęła się z jej ramienia tuż przy pierwszej szarpaninie ze starszym z braci Mori. I tak była już spóźniona, nie potrzebowała jeszcze dodatkowego przypomnienia. Zaczęła grzebać w szmacianym materiale w poszukiwaniu niewielkiej fiolki z lekami - dwie małe tabletki już po chwili znalazły się w jej oraniźmie. Gdy ukojenie wreszcie nadeszło, nie pozostawało jej nic innego, jak gnanie do kawiarni, gdzie pewnie Ino rzucała w klientów piorunami.

Gdy zmierzała ku głównej ulicy, niespodziewanie tuż za sobą usłyszała szczęk zamykanych metalowych drzwi. Nastraszona, odwróciła się pośpiesznie, ale nie dostrzegła nawet żywej duszy.

- Halo? - zawołała niepewnie, spoglądając na dwie pary drzwi po przeciwległych sobie stronach, które bez wątpienia prowadziły na zaplecza sklepu i małej restauracji.

Odpowiedziała jej głucha cisza.

Wzruszając ramionami, wznowiła swój krok, chcąc jak najszybciej oddalić się od tego miejsca. Bez przerwy czuła palące uczucie w lewym policzku, jednak nie zamierzała się tym przejmować - już nie takie obtarcia posiadała.

Idąc pośpiesznym krokiem w stronę kawiarni, co chwilę obracała się za siebie, sprawdzając czy czasami nikt - a zwłaszcza Makuro - za nią nie szedł. Jeszcze nigdy wcześniej nie bała się tak mocno chodząc główną ulicą miasta. Wiedziała, że Makuro nie żartował - to nie leżało w jego naturze. Makuro był typem osoby, która  z a w s z e  robiła to, co mówiła - bez wyjątków.

Po kilku minutach niczym huragan weszła przez podwójne drzwi do kawiarni, od razu spotykając się z karcącym spojrzeniem Ino. Przyjaciółka próbowała jakoś sobie poradzić ze zbyt dużą ilością klientów. Sakura szybko czymchnęła na zaplaczę, nim Yamanaka zdążyła cokolwiek powiedzieć na temat pobrudzonych na kolanach spodni i czerwonych obtarć na poliku. Nie wspominając nawet o opuchnięciu na szyi, gdzie Makuro solidnie zakleszczył swoją dłonią.

Otworzyła szafkę i czym prędzej zaczęła przebierać się w uniform do pracy, dziękując w duchu, że ostatnio przyszykowała sobie czarną koszulę z większym kołnierzem, który od razu postawiła, kiedy tylko pozapinała małe guziczki.

Bez zbędnych ceregieli wyszła zza zaplecza, tuż po upewnieniu się, iż kołnierz skutecznie zakrywał ślady po dłoni Makuro.

- Czemu mam wrażenie, że za każdym razem jak jesteś spóźniona, to wchodzisz poobijana? - spytała Ino, gdy tylko podała klientce zamówioną kawę.

Sakura uśmiechnęła się delikatnie, wyczuwając w jej tonie zwykłą ironię a nie złość.

- To nic takiego - skłamała, machając dłonią. Chciała jak najszybciej zbyć ten temat, by przez przypadek przyjaciółka nie zagłębiła się bardziej w jej wygląd. - Następny, proszę - zwróciła się do kolejnego klienta z kolejki.

- I tak chyba nie chcę wiedzieć - szepnęła Ino, rzucając Sakurze zadziorny uśmieszek, po czym poszła jej śladami i również zaczęła obsługiwać następną osobę stojącą za kawą.

Niezliczony już raz była wdzięczno Ino, że potrafiła trzymać język za zębami, gdy tylko była taka potrzeba. Chociaż wątpiła, żeby później nie powiedziała nic na ślady palców na jej szyi. Obtarcie na policzku było łatwe do wyjaśnienia, mogła się potknąć i upaść bądź też przywalić w latarnie, co już jej się zdarzało. Jednak oznak podduszania nie dało się rozsądnie wyjaśnić, blondynka na pewno zada jakieś zbędne pytania, kiedy spostrzeże siniaki. Na szczęście póki co Ino była zbyt zajęta obsługiwieniem klientów, by przyjżeć się jej dokładniej.

Z uśmiechem na twarzy, który przyszedł jej z dziwną łatwością, całkowicie oddała się pracy, co rusz obsługując nową osobę. Nie była nawet w stanie powiedzieć, skąd tyle studentów brało się w ich małej kawiarence. Widocznie przed zbliżającą się sesją każdy potrzebował większej niż zwykle dawki  kofeiny. Co ponownie przypomniało Sakurze o tym, że nawet jeszcze nie otworzyła książek. Zamiast przez pół dnia, zanim pojawiła się w pracy, robić notatki, ona szukała Sasuke, który przepadł niczym kamfora. Dosłownie jakby chciał zrobić jej dziś na złość. Po prostu pięknie!

Nalewając do filiżanki gorącego cappuccino, widziała go leżącego w parku, jakby to działo się teraz. Co więcej, miała wrażenie jakby właśnie w tej chwili próbował ponownie uderzyć zaciśniętą dłonią w lustro w łazience na komisariacie. W dodatku to jego “Niczego nie widziałaś, Haruno”, doprowadzało ją na małego szału. A dzisiejsze spotkanie w parku jeszcze bardziej ją skonfundowało. Widziała go, tak samo jak i on dostrzegł ją. Nie miała wątpliwości, że przez dłuższą chwilę bacznie ją obserwował. Ale nie powiedział nic. Nie odezwał się słowem - ona również milczała, kompletnie nie wiedząc co powiedzieć. Zresztą nie była nawet w stanie czegokolwiek z siebie wydusić. Znajdowała się rozsypce, co było widoczne już z daleka. I chociaż bardzo tego nie chciała, tお Sasuke ponownie dostrzegł ją, gdy jej żalazna kurtyna pękała.

Z drugiej strony, on sam też nie wyglądał najlepiej.

Na jego twarzy nie zobaczyła żadnych łez, ale zamiast tego dostrzegła wyraźne oznaki świadczące o tym, że coś go trapiło. Kolejny dowód, który upewniał ją o jego człowieczeństwie. Kolejny dowód, który mówił, że nie był taki jak Madara i Obito, z czym nadal biła się w swojej podświadomości - a jej alter ego podważało, każdy argument o którym pomyślała.

Widząc zmniejszającą się kolejkę, posłała Ino porozumiewawcze spojrzenie i wyszła zza lady, biorąc do ręki pustą tacę. Chodząc od stolika do stolika, zaczęła zbierać puste kubki po kawach i ewentualne talerzyki po zakupionych słodkościach. Kiedy po krótkiej chwili  nie miała gdzie stawiać brudnych naczyń, skierowała się z nimi na zaplecze, a tam odetchnęła na spokojnie.

Chodzenie i stanie jak na szplikach, by tylko Ino przez przypadek nie dostrzegła, co znajdywało się na jej szyi ją wyczerpywało. Ale musiała przetrwać zaledwie do końca dnia, jutro miała wolne od pracy, więc zawsze mogła użyć naukę jako wymówki na nie wychodzenie z domu. Trzeciego dnia natomiast planowała powiedzieć, że chusta na jej szyi to oznaka bolącego gardła i chrypy.

- O, i to jest plan! - mruknęła do siebie, ustawiając przepełnioną tacę na kuchennym blacie.

Kłamczucha, stwierdziło bez ogródek jej alter ego, co przyprawiło Sakurę o cieżkie westchnienie.

            Wkładając brudne naczynia do zmywarki, kątem oka zerknęła na duży zegar - dwie godziny, tyle jeszcze musiała skrupulatnie pilnować by Ino nie dostrzegła pamiątek zostawionych na jej ciele przez Makuro. Pozostawało jej skrzyżować palce i modlić się, by cały misterny plan przebiegł pomyślnie.

Gdy taca była pusta, zaczęła nakładać na nią czyste kubki, a następnie wyszła z powrotem do kawiarni. A widząc, kto stał po drugiej stronie lady, przystanęła w miejscu oniemiała. Szukała go pół dnia, a on pojawiał się tutaj jak gdyby nigdy nic! Za to wyraz jego twarzy był bardziej nieprzychylny, niż kiedykolwiek wcześniej. Plus miała bardzo dziwne wrażenie, że Sasuke chciał ją pożreć wzrokiem.

            I niby co takiego ja znowu zrobiłam?, spytała samą siebie w myślach, widząc jego przenikliwe spojrzenie.

            Czuła jak kurczy się z każdą kolejną sekundą pod naporem karych tęczówek.

            Zły bądź też wściekły w jego przypadku były niewystarczającymi określeniami.

            Rozchyliła delikatnie usta, chcąc coś powiedzieć, lecz po krótkiej chwili ponownie je zamknąła, nie mając bladego pojęcia, co takiego mogłaby powiedzieć w zaistaniałej sytuacji, skoro nawet nie potrafiła wytłumaczyć jego wściekłości, która chyba była skierowana ku niej. Wszystko o czym chciała z nim porozmawiać, ulotniło sie w mgnieniu oka z jej głowy. Zresztą i tak zamierzała ową rozmowę przeprowadzić na osobności, a nie w połowie pełnej kawiarni.

            - Mocną kawę - fuknął hardo do Ino, nie przestając przeszywać Haruno mrożącym krew w żyłach wzrokiem.

            - Zacząłeś coś wcześniej mówić… - szepnęła zdziwiona Yamanaka, chwytając niepewnie za biały kubek.

            Sasuke machnął dłonią, nie zamierzając wracać do poprzednio poruszonego tematu.

            Nie wiedząc, co ma zrobić czy też powiedzieć, Sakura zrobiła kilka kroków za ladę, gdzie Ino rozpoczynała wykonywać zamówienie Sasuke i odstawiła na blat tacę z czystymi naczyniami. Niemalże od razu przyjaciółka spojrzała na nią kątem oka niezrozumiale. Haruno ponownie ogarnęło dziwne przeczucie, że zrobiła coś nie tak. Pozostawało tylko pytanie, co?

            Fakt, wczorajszego dnia była dla Sasuke opryskliwa i kilka dobrych godzin zaprzeczała, że nie znajdowała się w jego towarzystwie tuż po incydencie w barze, ale to chyba nie były wystarczające powody do rozwalania w łazience luster  i pożerania jej wzrokiem. Odwróciła się, chcąc za wszelką cenę uniknąć spojrzenia Uchiha, a także zamierzając ponownie opróżnić tacę.

            Ino bez słowa podała Sasuke zamówioną kawę, a Sakura w między czasie w żółwim tempie rozkładała porcelanę na półkach. Gdy tylko usłyszała oddalające się od lady kroki, oddetchnęła z ogromną ulgą. O dziwo było jej dziwnie dobrze z tym, że Sasuke nie odezwał się do niej słowem.

            - No dobra, kawa na ławę co to miało być? - spytała ledwo słyszalnym głosem Ino, podchodząc do niej i zaczynając pomagać w rozkładaniu ostatnich kubków - każdy pretekst był dobry.

            - Niby co? - mruknęła skonfundowana Sakura, wzruszając ramionami i przede wszystkim unikając kontaktu wzrokowego z przyjaciółką.

            - To nie dzień, w którym Sasuke ma w zwyczaju wchodzić do kawiarni i jak gdyby nigdy nic popijać sobie kawkę przy stoliku w tłumie ludzi - stwierdziła, bez chwili zawachania, Ino.

            Sakura niechętnie zerknęła na Yamanakę, wyłapując kilka interesujących słów z jej wypowiedzi. Juugo również wspominał coś o dzisiejszym dniu, a teraz ona je powtarza. Ale co najbardziej w niąuderzyło, to dwa ostatnie słowa: przy stoliku. To oznaczało, że nadal znajdował się w pomieszczeniu, a to wcale nie pomagało jej narastającym - bez znanych jej powodów - nerwom.

            - A co to ma wspólnego ze mną? - burknęła pod nosem, wyczuwając jakiś kuriozalny podtekst do jej osoby.

            - Napewno więcej, niż ze mną - odparła ostro. - Zresztą próbował coś powiedzieć, dopóki ty nie weszłaś - zauważyła słusznie, a dostrzegając brak nowych szklanek, oparła się bokiem o blat i splotła ramiona pod piersiami.

            - Najwidoczniej nie chciał czegoś przy mnie powiedzieć, ale to i tak nie dowodzi, że mam cokolwiek wspólnego z jego pojawieniem się tutaj - powiedziała z niesamowitym nawet dla niej spokojem.

            - Och, nie odwracaj kota ogonem, Sakura - warknęła poirytowana Ino. - Nadal nie powiedziałaś, co takiego się wczoraj stało, że oboje wylądowaliście w areszcie. Poza tym…

            Nie kłóciły się nawet pięciu minut, a Sakura już miała tego dość.

            - Nic się nie wydarzyło. Koniec, kropka!- zakomunikowała hardo z nutką irytacji w głosie. Nie wiedziała, co tak bardzo nią wzburzyło, ale po prostu nie była w stanie już dłużej ciągnąć tematu wczorajszego dnia.

            Nie czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony Ino, wyszła zza lady i zabrała się za czyszczenie niezajętych stolików, Sasuke unikając jak ognia. Wskazówki zegara nieubłaganie zbliżały się do godziny zamknięcia, a on nawet się nie poruszył. Ale tak długo jak była w pracy, tak zamierzała się na niej skupić. Cały świat zewnętrzy zostawiła za drzwiami kawiarni, zanim jeszcze do niej weszła kilka godzin temu.

            Gdy tylko skierowała się w stronę zaplecza, Ino chwyciła ją za rękaw i zaciągnęła za ladę.

            - Nie wściekaj się, no - burknęła Yamanaka, spogladając na czubki swoich butów. - Chodziło mi tylko, że dziś go tu nie powinno być, a przynajmniej nigdy go w ten dzień nigdzie nie było. Zazwyczaj przepadał gdzieś na całe dwadzieścia cztery godziny, a nawet dłużej.

            Brwi Sakury ściągnęły się ze sobą, tworząc idealnie prostą linię. Nie rozumiała ani słowa z tego co powiedziała Ino.

            - Co masz na myśli? - zapytała z zaciekawieniem, a także niewiedzą.

            Z ust studentki dziennikarstwa wydobyło się ciężkie westchnięcie.

            - Ty o niczym nie wiesz - bardziej stwierdziła, niż zapytała.

            - O czym nie wiem?

            Ino uniosła głowę, spoglądając prosto w szmaragdowe tęczówki przyjaciółki. Jej palec wskazujący również powędrował ku górze i po krótkiej chwili zaczął poruszać się na prawo i lewo.

            - O nie, ja ci nic nie mówie. Jeśli będzie chciał, to sam ci powie, ode mnie nie usłyszysz ani słowa. Ty ciągle od powrotu Kyoto walczysz ze swoimi wewnętrznymi demonami, a on toczy z nimi walkę już od kilku lat - wyjaśniła tajemniczo, nie uchylając ani rąbka tajemnicy Sasuke, co zaowocowało grymasem na twarzy Sakury.

            Dlaczego zawsze było tak, że człowiek swoje mniejsze i większe sekreciki trzymał szczelnie pod kluczem, natomiast innych łaknął jak niczego innego?

            Sakura była tak pogrążona w myślach, że nawet nie dostrzegła, kiedy Ino zaczęła krzątać się przy ladzie ze smakołykami, przynajmniej dopóki ta nie podstawiła jej pod nosem małego talerzyka z szarlotką.

            Różowowłosa dziewczyna zamrugała kilkakrotnie wachlarzem długich rzęs, kompletnie nie rozumiejąc, po co jej szarlotka. Nie zamierzała jej jeść, z wszystkich ciast to właśnie szarlotka smakowała jej najmniej i Ino doskonale o tym wiedziała. Fakt, wyglądała nienajlepiej - była w stanie to przyznać bez żadnego problemu, ale nadal nie sądziła by był to wystarczający powód, aby karmić ją szarlotką dla uzupełnienia cukru we krwi.

            - Idź i zanieść mu to - oznajmiła spokojnie Yamanaka, szczerząc się do niej jak do sera.

            Sakura spojrzała na nią jak na skończoną wariatkę.

            Doskonale zdawała sobie sprawę o kim była mowa i na pewno nie zamierzała tego robić. Po podłym humorze w jakim znajdował się Uchiha, wiedziała, że równało się to ze skazaniem na śmierć.

            - Nie patrz tak na mnie - skarciła ją przyjaciółka, wciskając jej mały talerzyk do ręki. - Skoro o niczym nie wiesz, to ciebie nie pogryzie za tę małą oznakę pocieszenia - powiedziała Ino, spoglądając na nią stanowczym wzrokiem.

            Pocieszenia?!, krzyknęła w myślach jednocześnie ze swoim alter ego.

            - To jest oczywiście, jeśli nie ma dobrego powodu by cię pogryźć - zasugerowała, zmuszając przyjaciółkę do obrócenia się.

            Oczy Sakury samoistnie się wywróciły. Wiedziała, że Ino nie odpuści, dopóki nie znajdzie się z ciastem przy Sasuke, więc pomału zaczęła kierować się ku niemu z niezadowoloną miną. Paradoksalnie, według Haruno Sasuke właśnie posiadał świetny powód by ją pogryźć, chociaż nadal nie była pewna, jaki.

            Idąc w jego stronę zaczęła bacznie studiować sylwetkę chłopaka. Dopiero teraz dane jej było dostrzec, że dłoń, którą wczoraj z impetem kilkakrotnie rozwalił lustro, była zabandażowana, ale niewystarczająco dobrze - krew prześwitywała w kilku miejscu. Co więcej, nie było to jedyne miejsce okryte białym materiałem, szczelnie okrywał on również całe przedramię, a ten opatrunek Sakura była w stanie rozpoznać wszędzie. Był on stosowany tuż po wytatuowaniu danej części ciała. Ku jej uciesze, Sasuke był zbyt zajęty swoim telefonem, żeby móc dostrzec zbliżającą się do niego w ślimaczym krokiem, Sakurę.

            Niepewnie postawiła na stoliku tuż obok niego mały, biały porcelanowy talerzyk, czym zwróciła na siebie jego uwagę; czarne ślepia od razu wlepiły się w nią, a złowroga aura ponownie zaczęła go otaczać.

            - Powinieneś iść do szpitala aby zszyli ci rany na dłoni, zamiast szlajać się z rana po parku.

            Nie wiedziała skąd wzięło jej się na prawienie kazań, słowa same opuściły jej krtań.

            Sasuke odłożył telefon na blat stolika i oparł się wygodnie na drewnianym krześle, splatając ramiona na klatce piersiowej.

            Sakura natomiast ponownie poczuła na sobie jego kare tęczówki, które bacznie skanowały każdy, nawet ten najdrobniejszy skrawek jej ciała. Raz jeszcze czuła się przed nim kompletnie naga. W dodatku nadal nie potrafiła pojąć, co kryło się za jego enigmatycznym spojrzeniem. Był wściekły - chociaż tego była w stu procentach pewna.

            - Widziałam cię, więc nie masz nawet po co zaprzeczać - dodała z wyrafinowaną ostrością, co nawet dla niej samej było niemałym zaskoczeniem.

            Jedna z jego brwi drgnęła minimalnie.

            Nie minęła chwila, a Sakura usłyszała dźwięk odsuwanego krzesła, z tą różnicą, iż Sasuke nie poruszył się ani o milimetr - nadal siedział niczym pieczołowicie wyrzeźbiony posąg. Lecz gdy zerknęła w bok, dostrzegła odsunięte krzesło po drugiej stronie stolika i gdyby nie znajdująca się na nim stopa Sasuke, nie omieszkałaby w stwierdzenie, że w kawiarni znajdowały się - o zgrozo! - duchy.

            - Siadaj - rozkazał aż nazbyt hardo Sasuke, postanawiając wreszcie przerwać swoje milczenie.

            Skłamałaby gdyby stwierdziła, że po raz pierwszy od bardzo dawna przeleciała ją trwoga w najczystszej postaci. Miała już dość tego cholernego uczucia strachu. Dwa razy w jeden dzień to zdecydowanie zbyt dużo, nawet jak na nią. W dodatku byłaby bardzo wdzięczna, gdyby osoby w okół przestały ją straszyć i  skłaniać do czegoś, czego napawdę nie chciała robić.

            Takim oto sposobem z podkulonym ogonem usiadła naprzeciwko Sasuke, cierpliwie czekając aż kat zada jej finalny cios. Teraz to naprawdę miała wrażenie, że zrobiła coś bardzo, bardzo  złego. Na tyle złego, by dać Sasuke powód do zjedzenia jej żywcem. Niepewnie zerknęła w stronę lady, za którą nadal krzątała się Ino, w ogóle niezainteresowała ich rozmową.

            A jeśli naprawdę mnie zje?, pytała przerażona samą siebie, otwierając aż z wrażenia usta. Odrzucając te niepotrzebne i nieodpowiednie jak na tę chwilę myśli, wbiła w Uchihe ciekawskie spojrzenie.

            - Ino kazała ci podać ciastko - mruknęła pod nosem, czując się jakby czekała na ścięcie.

            Sasuke kompletnie zignorował jej słowa, jakby zupełnie nie uważał ich za interesujące.

            - Jesteś naprawdę irytującą osobą, Haruno, zdajesz sobie z tego sprawę? - fuknął nagle, całkowicie zmieniając temat.

            Powtórnie rozdziawiła usta zszokowana jego słowami. Niby jaki miał powód do nazywania jej irytującą akurat teraz? Już naprawdę wolała mieć nieprzyjemną rozmowę z Tsunade, Kakashim i Yamato, niż z wkurzonym Sasuke, który najwyraźniej postanowił wyżyć się na jakimś koźle ofiarnym, jakim okazała się ona sama.

            Wręcz zajebiście, warknęła rozdrażniona w myślach.

            Nim jednak zdążyła zaprotestować na głos, Sasuke wznowił swoją wypowiedź w momencie, gdy jej już ślina niosła na języka kilka ciętych słówek.

            - Nie masz nic lepszego do roboty, że gnijesz w pracy? - spytał ostro, nadal nie ujawniając powodu swojej wrogości.

            - Niektórzy z nas muszą pracować, by móc ustrzymać się bez pomocy swojej dzianej rodzinki - odparła zbulwersowana, rzucając mu przy okazji grymaśny uśmieszek. Nie była w stanie powstrzymać się od powiedzenia tego niemalże od razu, w końcu jego słowa brzmiały jak bezpodstawne oskarżenie.

            - A co z tobą, Sasuke, co? - syknęła złośliwie, czując jak jej alter ego podrzucało jej odpowiednie słowa. - Nie miałeś wczoraj nic lepszego do roboty, niż demolowanie łazienki? Czy też może, byłeś naprawdę aż tak bardzo znudzony siedzeniem w policyjnej celi, że postanowiłeś się po prostu wyżyć na niczemu winnym lustrze? A potem jak zwykła przybłęda postanowiłeś włóczyć się całą noc i ranek po mieście. Tak było?

            Nie potrafiła określić, skąd wzięły się w niej te nieposkromione pokłady złości, które bez żadnego wyrzutu w niego skierowała. Skoro on bez powodu wyżywał się na niej to i ona miała do tego prawo.

            Jednak na Sasuke słowa podziałały jak kubeł zimnej wody, co bez dwóch zdań pogłębiło jego wściekłość jeszcze bardziej.

            I co żeś narobiła?!, krzyknęło jej alter ego, które samo zaczynało obawiać się złowieszczej aury Uchihy.

            - Chyba zapomniałaś, że ty również włóczyłaś się o bladym świcie  bez konkretnego celu - powiedział oschle, przyglądając jej się zawzięcie. - I z tego co zaobserwowałem, wyglądałaś o wiele gorzej niż ja - stwierdził, przechylając delikatnie głowę w bok.

            - Nie mam z czego ci się tłumaczyć - odpowiedziała poważnie, mimikując jego pozę i splatając ramiona na swojej klatce piersiowej.

            - A ja tobie - skwitował, wzruszając ramionami.

            Ten gest utwierdził Sakurę w stwierdzeniu, że Sasuke jeszcze nie zamienił się w solidną skałę, pomimo wszystkich wcześniejszych oznak.

            Kącik ust Sakury uniósł się zadziornie.

            - A więc dlaczego jeszcze ciągniemy tę rozmowę? - prychnęła sarkastycznie wstając od stolika. Najwyższa pora by wróciła do pracy i pomogła Ino przy dzisiejszym zamknięciu kawiarni. Jednak nim zdążyła zrobić więcej niż krok, poczuła na swoim nadgarstku mocny uścisk Sasuke.

            - Siadaj - mechanicznie powtórzył swoją komendę sprzed kilku minut.

            Sasuke nie był dziś sobą, Sakura stwierdziła to już gdy ich spojrzenia spotkały się ze sobą przy ladzie. Ale jego obecne zachowanie było już lekką przesadą.

            Szarpnęła ręką, chcąc jak najszybciej wyswobodzić się z jego uścisku, lecz to nic nie pomogło.

            - Jaki jest twój problem, co? - warknęła drżącym głosem, poddenerwowana.

            Pomału różowowłosa studentka zaczynała zamieniać się w głębek nerwów. Naprawdę miała dość wrażeń jak na dzisiaj, w każdym tego słowia znaczeniu.

            Sasuke milczał dłuższą chwilę, obserwując jak furia wkrada się na jej twarz.

            Bez słowa pociągnął ją niespodziewanie ku sobie i gdy tylko znajdowała się milimetry od niego, uniósł drugą dłoń. Opuszkami palców dotknął niepewnie jej szyi, po czym wsunął je pod jej kołnierz, który następnie subtelnie odchylił. Źrenice Sakury rozszerzyły się gwałtownie, gdy tylko poczuła dotyk Uchihy na swej nagiej skórze.

            - Dlaczego tego nie zgłosiłaś? - spytał nagle, nieco łagodniej niż wcześniej.

            Wiedział.

            On wiedział!

            Ale jak?!

            Skąd?!

            Myśli naraz zaczęły prześcigiwać się wzajemnie, tworząc tym samym istny mętlik w jej głowie. Nie potrafiła nawet odpowiedzieć na proste, zadane przez siebie czy też swoje alter ego, pytania. Przecież pytanie “Skąd on to wie?” wydawało się wręcz banalne! Tyle że wszystko komplikował jakże ważny fakt, że przecież Sasuke nie było przy jej rozmowie z Makuro. Nikogo tam nie było. Więc na pewno nie widział tego osobiście. Zresztą gdyby był naocznym świadkiem tego wydarzenia, miała dziwne przeczucie, że niewątpliwie sprawy mogłyby się potoczyć zupełnie inaczej. Jedyną realną opcją jaka przychodziła jej teraz do głowy, to spotkanie Uchihy z Makuro, ale przecież to było niemożliwe! Chociaż z drugiej strony, skoro widział się już z Miyavim, to wszystko było możliwe. I to właśnie w tej chwili najbardziej ją przerażało.

            Przestraszona wyrwała nadgarstek z jego uścisku, cofając się kilka kroków do tyłu.

            - Skoro ty nie rozmawiasz ze mną, ja z tobą również nie zamierzam - szepnęła, a drżenie w jej głosie powróciło bez uprzedzenia.

            Wiedziała, że jej słowa były dość dziecinne, ale mało co ją to obchodziło. Nie chcąc słyszeć już nic więcej, zaczęła wycofywać się od stolika. I dopiero w połowie drogi odwróciła się do niego plecami i czym prędzej udała się na zaplaczę.

Oparła się o zamknięte drzwi, przykładając otwartą dłoń do miejsca tuż nad piersiami, chcąc uspokoić nerwy i serce, które dudniło o jej żebra, jakby przebiegła niewiadomo jaki dystans. Przymknęła powieki, pragnąc nieco ustabilizować, również niebezpiecznie szybki, oddech. Z powątpieniem przesunęła dłoń nieco wyżej, tam gdzie zaledwie chwilę temu Sasuke ją dotknął, a jeszcze wcześniej Makuro mocno ścisnął. Przełknęła zalegającą w krtani ślinę, uchylając lekko powieki. Zamglonym wzrokiem zlustrowała opustoszałe pomieszczenie, w którym jedyne co można było usłyszeć, to chodzącą zmywarkę.

Nie chcąc dalej rozmyślać nad tym co wydarzyło się w zaułku pomiędzy sklepem motoryzacyjnym a restauracją, oderwała dłoń od krtani i chaotycznie rozczochrała włosy.

- Weź się w garść, Sakura - skarciła samą siebie, zaciskując mocno pięści i biorąc kilka większych oddechów.

Po upewnieniu się w lusterku, że kołnierz skrupulatnie zasłaniał ślady na jej szyi, wyszła z zaplecza. Ale jakie było jej zdziwienie, gdy dostrzegła jak Sasuke opuszcza kawiarnię. Chociaż z drugiej strony, nie wiedziała, czego innego mogła - a raczej chciała - się spodziewać. Z listy bez zastanowienia wykreśliła opcję, jakoby Sasuke nadal siedział przy swoim stoliku, wlepiając w nią swoje wkurzone, a zarazem tajemnicze, spojrzenie. To zdecydowanie odpadało, a przynajmniej w obliczu targającej nim niepohamowanej furii.  

- Dobra, jak to zrobiłaś? - spytała oniemiała Yamanaka, zjawiając sie przed nią jakby właśnie wyrosła z ziemi.

Sakura wydęła na chwilę policzki, po raz enty dzisiejszego dnia zastanawiając się, o co im wszystkim dzisiaj chodziło. Jakby nikt - wliczając ją samą - nie potrafił mówić wprost.

- Zrobiłam co?

- Wepchnęłaś mu to ciastko na siłę do ust, czy jak? - zapytała tym razem z wyraźnym oskarżeniem.

- Hę? - zaledwie na tyle było stać Sakurę. Miała wrażenie, że zaraz całkowicie sfiksuje od dzisiejszego dnia.

Ten dzień to jeden wielki żart, pomyślała ze złością, wsłuchując się w dalszą wypowiedź przyjaciółki, która dokładnie zaczęła streszczać, że oprócz słodyczy, Sasuke niecierpiał, a nawet nieznosił, wszelkich rodzajów ciast. I wytłumaczenie, że a nuż może coś mu się odwidziało, również nie przekonywało Ino do skończenia tematu Sasuke i słodkich łakoci.

Wielkie halo o nic, skomentowała w myślach, wywracając przy okazji oczami.

- Idź do niego i sama się zapytaj, dlaczego tak nagle zjadł tą przeklętą szarlotkę - warknęła poirytowana tym pół godzinnym wykładem Yamanaki. Podskoczyła, chwytając za metalową okiennicę, jaką następnie szczelnie zasunęła przednią fasadę kawiarni.

- To zaoszczędzi ci biadolenia, a mi nerwów - dodała, przekręcając klucz z małym zamku tuż przy żaluji, by nikt nieodopowiedni nie przyszedł sobie i ot tak, dla zachcianki nie otworzył kawiarni.

- Odpada, pewnie i tak już jest zalany w trupa - powiedziała jak gdyby nigdy nic, a następnie zarzuciła plecak na plecy i pomału zaczęła oddalać się w stronę akademików. - To do jutra! Ach! Wszystko na Inuzumę mam już załatwionę, nie martw się! - krzyknęła i zniknęła, jakby wyczuwała pytania kłębiące się w głowie Haruno.

Osoba, która wyszła zaledwie pół godziny temu z kawiarni, nie mogła w tak krótkim odstępie czasowym zalać się w trupa. Przecież to nie było nawet możliwe. Prawda?

Wzrokiem zaczęła rozglądać się po owianej mrokiem, głównej uliczce kampusu. Pierwszy raz od dawna musiała przyznać, że mrok ją niepokoił, a w głowie zaczęły się pojawiać irracjonalne myśli. Nawet blask padający ze znajdujących się nieopodal latarni, które były porozstawiane zaledwie dwa metry od siebie, nie potrafił ukoić jej zszarganych nerwów. Delikatny, późno wiosenny wiatr zaczął bawić się kosmykami różowych włosów, przyprawiając ją o gęsią skórkę. Pomimo przechadzających się tu i ówdzie studentów, perspektywa spaceru do domu zdecydowanie jej się nie uśmiechała, a rower - albo raczej jego rama - nadal był przypięty do barierki tuż obok kawiarni.

Nie wiedzac nawet kiedy, wyciągnęła telefon z kieszeni i zadzwoniła po taksówkę, która przyjechała pięć minut później. Nie lubiła takiego marnotractwa, lecz wolała wydać trochę pieniędzy, niż ponownie spotkać się przez przypadek z Makuro. Zwłaszcza w ciemności.

Będąc już w swoim mieszkaniu, zamknęła drzwi na trzy spusty, a także przysunęła pod nie rozwalającą się komodę - tak na wszelki wypadek. Znała Makuro na tyle dobrze by wiedzieć, że jego groźby były prawdziwe i ponad to, był zdolny do wszystkiego. Dwa nowe zamki w jej drzwiach wydały się bardziej niż przydatne, ale o tym - stwierdziła - będzie myśleć jutro.

Nie potrafiąc opanować drżenia rąk, które zachowywały się tak od Bóg wie jak dawna, skierowała się do aneksu kuchennego i zaczęła przeszukiwać dolną, narożną półkę. Sporo się natrudziła przy schowaniu właśnie poszukiwanego pakunku, żeby nie walał się nigdzie na widoku. Nie chciała by niepotrzebnie ją korciło, lecz na wszelki wypadek - na okazję taką jak ta - wolała mieć nieco zapasu w domu. Zza małego garnka wyciągnęła butelkę alkoholu owiniętą reklamówką, którą czym prędzej rozwinęła.

- Zobaczymy czy w pół godziny można zalać się w trupa - powiedziała, odkręcając butelkę whisky. Po wzięciu pierwszego łyka oddaliła szyjkę od warg, wykrzywiając grymaśnie usta. Gorycz alkoholu zaczęła rozprzestrzeniać się po jej ciele, dając łudzące uczucie ciepła. Mimowolnie wstała z podłogi i z butelką w ręce zaczęła kierować się w stronę swojego salonu i sypialni w jednym. Spod łóżka wyciągnęła zasłużony już laptop, z którego następnie puściła internetową, starą jak świat playlistę.

Popijając whisky, zaczęła rozglądać się po małym mieszkaniu przymrużonym wzrokiem. Skoro jakiś czas temu wyzbyła się piosenki, jaka ją prześladowała od dłuższego czasu, przyszła również pora na kolejne zmiany w jej życiu.

Krok pierwszy: usunięcie wszystkiego co miało związek z życiem z Kyoto.

Nie zastanawiając się dwa razy, chwyciła za wielki czarny worek na śmieci i po kolei zaczęła wrzucać do niego rzeczy spod łóżka.

Głównie były to pamiątki skryte w pudełkach po butach. Zdjęcia, koncertowe bransoletki, przeróżne bilety i nawet rozdawane w barach korkowe podkładki pod piwo. Wszystko bez zawahania wylądowało w worze, który na ten wieczór wydawał się nie mieć dna. Nie znosiła wyrzucać książek, ale skoro kojarzyły się jej z Miyavim, musiała się ich pozbyć i nie było żadnego “ale”.

Stojąc przed ścianą, na której znajdowała się pokaźna mapa świata wraz z kolorowymi pinezkami, przechyliła ostro butelkę, pozwalając by kolejne porcje alkoholu znalazły się w jej organiźmie.

Odstawiając butelkę na bok, zrobiła dwa kolejne kroki i zerwała mapę, nie cackając się z ładnym ściągnięciem jej. Zamierzała być tak samo brutalna, jak Makuro dzisiejszego dnia - zero litości. Chcąc pokazać swoją wyższość nad śliskim papierem, podarła mapę na drobne kawałeczki z twarzą seryjnego mordercy.

- A masz, kreaturo! - powiedziała z wyższością, ciskając kawałki papieru do wora na śmieci.

Ponownie złapała za chwilowo najlepszą przyjaciółkę, pochłaniąjąc kolejne porcje alkoholu, jakby to był zwykły soczek. Wystarczyło kilka pierwszych łyków, a przyzwyczaiła się ponownie do specyficznego smaku niezmieszanego z niczym whisky.

W rezultacie po wysprzątaniu mieszkania ze wszystkich wspominek z Kyoto i wyrzuceniu wora do kontenera na dworze, usadowiła się na podłodze w kuchni, przymierzając się do kolejnego kroku w swojej dzisiejszej terapii - tym razem - jej autorstwa.

Krok drugi: użalanie się nad samą sobą i nad swoim parszywym życiem.

Bez słów “O jaki świat jest okrutny!”, również się nie obyło.

Muzyka huczała przyjemnie w tle, pomagając jej tym samym zrelaksować się po raz pierwszy dzisiejszego dnia.

Po wzięciu kolejnego łyka alkoholu, przyjrzała się uważnie pięciu nożom, niedawno wyciągniętym z szuflady i ułożyła je jeden obok drugiego. Opuszkami palców, w zadumie przejechała ostrożnie po każdnym z ostrzy z osobna. Kątem oka zerknęła na trzy cienkie blade blizny, znajdujące się na jej lewym nadgarstku.

- Ale byłam tępa - warknęła wściekła, chwytając za trzon noża i bez przemyślenia swojego czynu, rzuciła nim prosto w drzwi od łazienki znajdujące się tuż naprzeciwko niej. Ku jej zdziwieniu ostrze wbiło się idealnie w imitację drewna.

Krok trzeci: wyzbycie się wszystkich wspomnień.

- Przeklęty Miyavi - syknęła, chwytając za kolejny nóż, który podzielił los swojego poprzednika.

Przy każdym kolejnym rzucie wypowiadała imię nowej to osoby - Makuro, Obito, Madara - i tak w kółko. Po skończonej serii wstawała i wyciągała wbite w drzwi noże, powtarzając   cykl niekończącego się kręgu.

            Po wypiciu pół butelki whisky - co zajęło jej o wiele więcej niż trzydzieści minut - teoria Ino runęła, a Sakura zaśmiała się głośno. Pomimo iż było jej blisko do zalanego trupa, takowym jeszcze nie była, więc nie było możliwości by Sasuke był pijany w trzy dupy w momencie, kiedy one zamykały kawiarnię.

            Sakura uderzyła się otwartą dłonią w czoło, zastanawiając się, dlaczego swoje obecne pijaństwo zwalała na Sasuke; teoretycznie nie miał z tym nic wspólnego.  T e o r e t y c z n i e . W praktyce natomiast wszystko wyglądało kompletnie inaczej, niż by tego chciała. W praktyce wszystko łączyło się z jego osobą idealnie.

            Krok czwarty: oczernianie obecnego problemu.

            - Przeklęty Sasuke - powiedziała ponownie rzucając nożem, lecz tym razem ostrze nie wbiło się jak wcześniej. Teraz jedynie odbiło się od drzwi i z pustym hukiem opadło na podłogę.

            Sakura zmarszczuła niebezpiecznie brwi, taksując znienawidzony nóż tym samym wzrokiem, co mapę. Dlaczego akurat wszystko musiało przestawać działać, gdy w grę wchodził młodszy brat Itachiego, to nie wiedziała - jej mózg robił się kompletnie opustoszały.

            - I tak nie zmienię zdania - burknęła, ponownie przykładając szyjkę butelki do ust. Alkohol był dla niej dzisiaj idealną ucieczką w nieznane. Wystarczyłoby jeszcze zaledwie kilka większych łyków, by ułożyła się na podłodze i zasnęła w towarzystwie rozwalonych noży i podziurawionych drzwi, ale pukanie jakie rozeszło się po jej mieszkaniu skutecznie jej to nie umożliwiło.

            Wiedząc, że było grubo po północy, pobladła niczym pierwszy śniego, a jej dolna warga zaczęła niekontrolowanie drżeć.

            Makuro, pomyślała przerażona.

            Pukanie nie ustępowywało, aczkolwiek nie było to głośne dobijanie się do drzwi, raczej spokojne, ciche i niepewne.

            Z targającą nią trwogą wstała z podłogi, trzęsąc się niczym osika. Ściskając mocno w dłoni jeden z noży, a w drugiej bez przerwy trzymając butelkę whisky, sceptycznie zaczęła kierować się w stronę drzwi. Ktokolwiek stał na korytarzu, wiedział, że była w domu - głośna muzyka wydobywającą się z jej laptopa wyraźnie ją zdradzała. Przeklnęła siarczyście pod nosem na samą siebie i swoją głupotę, jakby nie mogła wcześniej po prostu przyciszyć albo wyłączyć całkowicie laptopa. Wtedy bez problemu mogłaby udawać nieobecność w lokum, a tak to dupa zbita.

            Wspięła się na palce i jednym, zamglonym okiem spojrzała przez judasza, powtarzając w głowie jak mantrę, by nie był to Makuro.

            I tak bardzo jak obawiała się dostrzec jego kasztanowe włosy, tak niedowierzała temu, co dostrzegła. Na chwilę przeniosła wzrok w bok, debatując w myślach, czy czasami alkohol nie zaczął płatać jej figli i zaczęła potrząsać głową.

            - Nie może być - szepnęła, ponownie szykując się do wyjrzenia przez judasza.

            Jednak widok nadal się nie zmienił.

            Poruszając szczęką na prawo i lewo, zaczęła analizować w swojej podpitej główie wszystkie za i przeciw. Jej alter ego nie odezwało się ani raz przy tej wewnętrznej konwersacji, jakby miało pewność co do wyboru Sakury.

            - Niech sobie pójdzie - powiedziała pod nosem, odkładając nóż i butelkę na kuchenny blat. Robiąc na przekór wypowiedzianym przez siebie właśnie słowom, chwyciła za krańce komody odsuwając ją od drzwi frontowych.

            Wzięła dwa głębsze oddechy, po czym przekręciła zamek i otworzyła drzwi.

            - Co ty tu robisz? - spytała z konsternacją, uważnie przyglądając się późnemu gościowi.

            Sasuke, słysząc głos Sakury, skierował kare tęczówki na jej twarz, zauważając, że była równie podpita jak on sam.

            - Nie wiem - szepnął, nie odrywając od niej spojrzenia i nie poruszając się ani o milimetr.

            Sakura obserwowała go ostrożnym spojrzenie. Pomimo tych samych ubrań, wyglądał zupełnie inaczej niż przed kilkoma godzinami w kawiarni. Ciuchy były poszarpane i gdzieniegdzie  pobrudzone, jakby wdał się w jakąś uliczną bójkę. Biorąc pod uwagę alkoholowy odór jaki czuła - chociaż może to ja - nie odrzucała tej możliwości. Wzrok tym razem na pewno spłatał jej filga, kiedy spostrzegła, że jego włosy w kilku miejscach wydawały się być ciemniejsze.

            To tylko gra światła, Sakura, tłumaczyła sobie spokojnie.

            Nie odezwała się słowem, przyglądając mu się z progu. W jej głowie ponownie zapanowała pustka, w której pojawiło się zaledwie jedno pytanie: I co teraz? Sasuke po raz pierwszy zjawił się w jej domu bez zapowiedz i bez powodu.

            - Piłaś - zauważył z podejrzanym rozbawieniem.

            Sakura nie potrafiła się cicho nie zaśmiać.

            - Ty również - odparła ze śmiechem, opierając się ramieniem o ościeżnicę i skupiając wzrok na jego zabandażowanych kłykciach. Opatrunek wyglądał dzisięć razy gorzej niż w kawiarni, co z medycznego punktu widzenia ją zaniepokoiło - a co jeśli wda się zakażenie?

- Naprawdę powinieneś iść do lekarza by zerknął na tą dłoń - powiedziała szeptem, zerkając na niego niepewnie.

            Sasuke nie odpowiedział ani gestem, ani słowem. Jedynie przyglądał jej się tym swoim tajemniczym spojrzeniem, który był w stanie przejrzeć wszystko.

Ponownie zapanowała między nimi głucha cisza, ale żadne nie kwapiło się do prędkiego jej przerwania.

Za to ktoś postanowił to zrobić za nich.

Słysząc skrzypnięcie frontowych drzwi od korytarza, źrenice Sakury zadrżały i nie myśląc dwa razy, chwyciła Sasuke za przedramię i wciągnęła do mieszkania. Pesymistyczne myśli ponownie zagościły w jej głowie, powodując iż zaczął ją ogarniać strach. W obecnej chwili nie myślała o niczym innym jak o Makaro i jego słowach, które co chwile ją nawiedzały. Nie chciała nawet myśleć, jakie mogłyby być konsekwencje, gdyby Makaro dostrzegł ją rozmawiającą z Sasuke. Niby to nic wielkiego, lecz nie zamierzała ryzykować. Igranie z Makaro i Miyavim już i tak nie skończyło się dobrze.

Nie zwracając uwagi na pytające spojrzenie Sasuke, pośpiesznie zaczęłą zamykać zamki, po czym ponownie przysunęła komodę do drzwi.

- Czego się boisz? - wychrypiał nagle Uchiha, zbliżając się do niej powoli. Zamglonym wzrokiem zlustrował ich bliskie otoczenie. Mieszkanie Sakury tym razem wydawało mu się dziwnie puste, jakby brakowało tu sporo rzeczy, które wcześniej u niej widział. Ale bardziej niż brak kilku rzeczy, niepokoiły go noże porozwalane po podłodzę, jakby ktoś nimi przed chwilą rzucał.

Sakura obróciła się do niego niepewnie, opierając pośladkami o solidną komodę.

- Niczego - stwierdziła mimowolnie, odbiegając hen daleko od prawdy.

- Kłamiesz - wtrącił pewny siebie Sasuke, zmniejszając jeszcze bardziej dystans pomiędzy nimi i stając tuż przed nią.

Sakura parsknęła śmiechem, po czym zadarła subtelnie głowę, spoglądając na niego z bladym uśmiechem.

- Ty również kłamiesz mówiąc, że nie wiesz co tu robisz - skontrargumentowała bez grama złości. Rozmawiała z nim nader spokojnie, jakby był Itachim, Ino czy nawet jej młodszym bratem - Daichim. Ale nie widziała powodu by kierować na niego bezpośrednią złość, nawet po wzięciu pod uwagę ich małą pogawędkę w kawiarni, która skończyła się tak jak się skończyła.

Tym razem Sasuke nie zwlekał z odpowiedzią.

Uniósł dłoń i delikatnie dotknął jej podbródka.

- Masz rację, wiem - powiedział ze stoickim spokojem, wprowadzając ją w osłupienie. Pomimo oskarżenia go o małe kłamstewko, którego sama się dopuściła, nie spodziewała się z jego strony takiej bezpośredniej odpowiedzi.

Kciukiem przejechał subtelnie po jej wargach, spoglądając bezpośrednio w szmaragdowe tęczówki.

- Jesteś jedną wielką tajemnicą - szepnął.

Sakura  nie powiedziała słowa. Jej serce znowu zaczęło bić w wyścigowym tempie, a poziom libido wzrósł gwałtownie. Znowu doprowadzał ją do tego wewnętrznego szału samym spojrzeniem. Ta więź była nie do zniesienia. Sasuke niczym magnes przyciągał ją do siebie, tak jak ona przyciągała wszelkie kłopoty. Czując go tak blisko siebie, zadrżała niekontrolowanie. Wyprostowała się i unosząc się delikatnie na palcach, wpiła się bez zawachania w jego spierzchnięte usta.

Momentalnie poczuła, jak jego ramiona oplatają się w okół niej i przyciągają jeszcze bliżej siebie. Czuła ciepło bijące z jego ciała, a także woń alkoholu ulatniającą się od nich obojga.

I to właśnie na alkohol zwalała swoją obecną zachciankę.

Zachciankę bycia bliżej niego.

Sasuke chwyciła ją za pośladki i usadowił na komodzie blokującej drzwi tuż za nią. Po zaledwie chwili poczuł, jak Sakura oplata nogi w jego pasie, zmuszając ich ciała do bliskiej kolizji. Miał deja vu, które pewnie dzielił w obecnej chwili z różowowłosą studentką. W końcu zaledwie kilka dni temu, znaleźli się w dość podobnej - jak nie identycznej - sytuacji w łazience pubu.

Sakura dłońmi rozpoczęła wędrówkę po jego plecach, wodząc nimi coraz to wyżej. Bez jakichkolwiek skrupułów, czy też wachań, oddawała jego pocałunki, które zresztą sama rozpoczęła. Odchyliła delikatnie głowę, czując jak Sasuke zamierza skupić się na całowaniu jej szyi. Mimowolnie wsunęła dłonie w jego krucze włosy, a wyczuwając lepką maź pod palcami, zmarszczyła minimalnie brwi. Nie przejęła się tym, dopóki ilość cieczy nie zaczęła się powiększać. Zaintrygowana, pomiędzy pocałunkami Sasuke, uchyliła jedną powiekę zerkając na opuszki swoich palców.

Widząc krew całe jej ciało zesztywniało, a oczy rozszerzyły się do nienaturalnych rozmiarów.

Zdrowy rozsądek w mgnieniu oka do niej powrócił, a tym samym wyparowała wszelka rozkosz.

Niechętnie odepchnęła go od siebie, od razu spotykając się z jego zdezorientowanym wzrokiem.

- Krwawisz - powiedziała przestraszona, pokazując mu swoją dłoń.

Sasuke wydawał się być mało zainteresowany, jakby to, co zrobiła przed chwilą Sakura było zbrodnią, za którą groziła najsurowsza kara - śmierć. Jednak wyczuwając jej niezrozumiały dla niego strach, dotknął się potylicy. Widząc krew także na opuszkach swoich palców, westchnął niechętnie.

- Zajebie ich - warknął, a jego wcześniejsza wściekłość powróciła, nim Sakura zdążyła powiedzieć “a”.

- Swoje groźby zachowaj na później - odparła równie zła Sakura, zeskakując z komody i posyłając mu karcące spojrzenie. - Siadaj i nie marudź - rozkazała władczo, otwierając podziurawione drzwi od łazienki. Wchodząc do małego pomieszczenia, od razu skierowała się do szafki pod zlewem, z której następnie wyciągnęła drżącymi dłońmi małą apteczkę.

- Mówiłam byś siadał - powiedziała hardo wychodząc z łazienki.

Sasuke spojrzał na nią z uniesioną brwią, jakby mówiła do niego po marsjańsku.

- Na łóżku - dodała sarkastycznie, wskazując na niepościelony mebel.

Słysząc ciche parsknięcie z jego strony, wręcz musiała wywrócić oczami, domyślając się, co mniej więcej właśnie zrodziło się w jego podpitej głowie.

            - Bez podtekstów - zawyrokowała, nie chcąc bardziej się pogrążać.

            Sasuke pod naporem jej wzroku, usiadł z grymasem pięcioletniego dziecka na łóżku.

            Sakura podeszła do niego i bez słowa chwyciła za głowę, zmuszając do pochylenia się. Palcami skrupulatnie zaczęła przebierać w karych pasmach włosów w poszukiwaniu źródła krwi. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że wcześniej jednak wzrok nie spłatał jej figla. Włosy Sasuke wydawały się ciemniejsze ze względu na krew jaka gdzieniegdzie je  posklejała.

            - Gdzie się tak załatwiłeś? - spytała spokojnie, fiksując swój wzrok na tyle jego głowy.

            - W barze - odparł zdawkowo. Ale odpowiedział! I to się liczyło.

            Sakura przytaknęła w skupieniu, lecz gdy tylko znalazła ranę, wykrzywiła usta. Niepewnie zbliżyła palec wskazujący do głębokiego rozcięcia, ale nim zdążyła cokolwiek zrobić, Sasuke syknął i wyrwał się jej unosząc wysoko głowę. Bolało go.

            - Oj, nie bądź dzieckiem, trzeba było się nie bić - warknęła nieco rozbawiona jego zachowaniem, po czym ponownie zmusiła jego głowę do pochylenia się.

            Niemalże od razu odnalazła z powrotem ranę, której zaczęła się uważnie przyglądać z ogromnym sceptyzmem.

            - Trzeba to zszyć - powiedziała, a dostrzegając zadrę, uniosła obie brwi w zdziwieniu. Oh, już miała doskonały obraz tego co wydarzyło się w barze. Nie zważając na reakcję Sasuke, wyciągnęła kolec z jego rany, cofając się krok do tyłu, gdy tylko ponowne syknięcie wydobyło się z jego ust.

            - Zgłupiałaś? - spytał ostro, podrywając się z miejsca i dłonią łapiąc się za potylicę.

            Sakura spojrzała na niego niewzruszonym wzrokiem, pokazując mu drzazgę, jaką wyciągnęła z jego rany.

            - Tylko nie mów, że oberwałeś krzesłem - stwierdziła nieporuszonym głosem, jakby akurat tego się podświadomie spodziewała, ale nadal ten fakt ją dziwił.

            - Nawet jeśli tak, to co? - spytał sztywno.

            Normalnie myślała, że go rozszarpie na drobne kawałeczki! Było przecież tyle konsekwencji związanych z uderzeniem potylicą o krzesło, a raczej w tym wypadku na odwrót. Wstrząs mózgu był bardziej niż prawdopodobny! W takich przypadkach skan głowy był wskazany. W jej głowie zaczęło krążyć multum stwierdzień na raz, powodując iż ona sama nie za bardzo wiedziała od czego zacząć.

            - Oj, nie myśl tyle. Nic mi nie jest - wtrącił lakonicznie. - Nie musisz się martwić - dorzucił zadziornie.

            Sakura momentalnie poczuła jak jej policzki zaczynają ją palić. Chwyciła za czystą ściereczkę, którą następnie w niego rzuciła.

            - Nie martwię się, a teraz przyłóż to do rany - burknęła, odwracając się od niego w poszukiwaniu swojego telefonu. Widząc przedmiot leżący na podłodze pośród noży, przykucnęła, zbierając z posadzki wszystko po kolei. Kiedy noże znalazły się w szufladzie, gdzie było ich miejsce, ponownie wybrała ostatnie połączenie, dodzwaniając się tym samym na taksówkę.

            Słysząc jej rozmowę z dyspozytorką, Sasuke podszedł do niej i wyrwał telefon z ręki.

            - Nie jadę do szpitala - zakomunikował nieustępliwie.

            - Trzeba to zszyć, tak samo jak i twoje rany na dłoni - argumentowała, nie zamierzając tak łatwo przegrywać z nim tej walki. - Teraz to ty zachowujesz się jak dzieciak - upierała się, tym samym przyznając się przed nim, iż wczorajszej nocy w areszcie jej zachowanie nie było adekwatne do jej wieku.

            Sasuke ponownie wzurszył ramionami, doprawadzając pomału Sakurę do szału. Miała wrażenie, że dzisiaj nie robił nic oprócz tego irytującego gestu i zbywania jej słowami.

Och! I jeszcze do listy można byłoby dopisać jego nieokiełznaną wściekłość i całowanie cie - dopowiedziało jej wstrętne alter ego, mając w swoich słowach dużo racji.

Uchiha wyminął ją bez słowa i znajdując się w kuchni, chwycił za w połowie pełną butelkę whisky, którą następnie otworzył i zaczął z niej sączyć gorzki alkohol.

- Zagoi się prędzej czy później - skwitował, nie zamierzając dłużej ciągnąć tego tematu. - Tak samo jak te twoje siniaki na szyi.

Ten komentarz akurat mało co się jej spodobał. Nie wiedziała czemu, ale miała cholerne przeczucie, że Sasuke wiedział o całym zajściu spod sklepu, w którym pracował Juugo. Po raz kolejny odwróciła się od niego, tym razem jednak szukając ucieczki od jego enigmatycznego spojrzenia. Makuro nie był tematem, jaki chciała poruszać przy Sasuke. Nawet Ino nie wiedziała o jego istnieniu!

Nie wiedząc nawet kiedy, Sasuke znalazł się tuż za nią i prawie ją obejmując pokazał swój telefon.

- Boisz się drania - zauważył słusznie, wciskając równocześnie play.

Wideo rozpoczęło się od czarnego obrazu, z którego Sakura nie za bardzo była wstanie cokolwiek wyłapać - jakby ktoś filmował czarno-szare ściany. Lecz zaledwie po chwili dostrzegła to, o co się rozchodziło - jej własna sylwetka ukazała się w kadrze w momencie, gdy dłoń Makuro zacisnęła się na jej szyi. Nie chcąc oglądać dalej zatrzymała wideo, odwracając się do Sasuke.

Nie dzieliły ich nawet dwa kroki, a jej wzrok był bardziej niż urażony. Nie winiła go, aczkolwiek nie była w stanie patrzeć w tej chwili inaczej.

- Nie mieszaj się. Im mniej wiesz, tym lepiej dla ciebie - powiedziała drżącym głosem, po raz kolejny starając się uniknąć jego spojrzenia. Spojrzenia, którego tym razem nie była w stanie rozszyfrować.

Nie czuła się na siłach, żeby wywalić Sasuke ze swojego mieszkania. Ba! Nie chciała tego. W pewnym sensie czuła się o wiele bezpieczniej z nim tutaj, niż sama. Wyminęła go spokojnym krokiem, zaczynając kierować się do łazienki, gdy niespodziewanie poczuła jak Sasuke kładzie dłoń na jej ramieniu. Zatrzymała się mimowolnie, zerkając na niego niepewnie przez ramię.

- Dziś… - zaczął z brakiem pewności, nie do końca wiedząc, jak dobrać odpowiednie słowa do wypowiedzi.

Sakura zerknęła na niego z małym niedowierzeniem. Nie spodziewała się dostrzec zagubionego w słowach Sasuke, ale nie poganiała go. Dzisiejszy dzień im obojgu dał w kość; czuła to.

- Wczoraj na komisariacie… - rozpoczął podejście numer dwa do sensownej wypowiedzi. - W tej łazience, gdy mnie widziałaś - westchnął, a jego pewność siebie pomału zaczęła do niego powracać. - Chwilę wcześniej Itachi mi coś przypomniał, przez zupełny przypadek. Dlatego zobaczyłać to, co zobaczyłaś.

Dla Sakury sytuacja nadal nie była przejrzysta, ale pomału szła za sznurkiem kociego kłębku, jaki Sasuke podsuwał jej pod nos. Lepsze to, niż nic - chociaż jeszcze nie rozumiała, do czego ta rozmowa prowadziła.

- Dwa lata temu o tej porze leżałem w śpiączce farmakologicznej. Wprowadzili mnie w nią lekarze po wypadku samochodowym. Podczas niego zginął mój ojciec. Ja prowadziłem.

Nie tego się spodziewała. Wszelkie przypuszczenia i teorie, jakie kiełkowały w jej głowie od ich konwersacji w kawiarni, rozpuściły się w powietrzu.

Nagle wszystko zaczęło układać się w idealną układankę. Rozumiała wszystko, zaczynając od słów Juugo, kończąc na zagmatwanych wypowiedziach Ino.

Kilka razy próbowała cokolwiek powiedzieć, ale nie wiedziała za bardzo co. Bezsprzecznie, niejednokrotnie Sasuke słyszał już słowa typu “przykro mi”, a ona nie chciała być kolejną z wielu. Nie wnikała w szczegóły wypadku, pomimo iż widziała, jak bardzo Sasuke obwiniał się o śmierć ojca. Czuła, że to nie on tak naprawdę zawinił.

- Napewno był wspaniałym ojcem - szepnęła szczerze.

Nie obchodziło jej teraz kim była osoba naprzeciw niej, a raczej jakie nosiła nazwisko. Uchiha, czy nie, Sasuke i Itachi byli wyjątkowymi braćmi, nic a nie nie przypominającymi duetu Madara - Obito.

Sasuke nie krył zdziwienia słowami Sakury i tak samo jak jej przed chwilą, i jemu zabrakło słów na sensowną odpowiedź. W przeciwieństwie do niej, nie był w stanie nic powiedzieć nawet po dłuższej chwili.

Wyczuwając niezręczną sytuację, Sakura po powiedzeniu krótkiego “Zaraz wracam” weszła do łazienki. Dopiero wtedy doskonale była wstanie zrozumieć słowa Ino, mówiące o wewnętrznych demonach z jakimi oboje walczyli - i Yamanaka miała niepodważalnie rację.

Nie wiedziała, jak miała dokładnie zdefiniować wyznanie Sasuke i czy miała prawo zwalać winę na alkohol, pod którego działaniem obje byli. Lecz miała wrażenie, że wyznanie o rocznicy śmierci jego ojca wiązało się również z ich rozmową w kawiarni. Ich dziecinna wymiana zdań typu “ja tobie nie musze się tłumaczyć, ani ty mi”, zakończyła swój żywot przed kilkoma sekundami.

Zmywając w zlewie jego krew ze swojej dłoni, debatowała w myślach nad tym, czy wyjawić mu całą prawdę na temat kłopotów w jakie się wplątała w Kyoto, czy też nie. Orzech nie był aż taki twardy do zgryzienia, gdyż zaledwie po chwili podjęła satysfakcjonującą ją decyzję: powie mu.

Z ledwie widocznym uśmiech opuściła łazienkę, aczkolwiek nim powiedziała choć słowo, przystanęła ze zdziwienia w miejscu.

To jakaś kpina?, dopytywało jej alter ego, również niedowierzając temu, co widziało przez szmaragdowe oczy Sakury.

Nie było jej nawet dwie minuty, a Sasuke - zupełnie jakby był u siebie - zasnął na jej łóżku z głową wtuloną w poduszkę, a już pusta butelka whisky leżała na podłodze tuż obok.

Ramiona Sakury uniosły się, a następnie opadły mimowolnie, obserwując uważnie chłopaka. Podeszła do laptopa i wyłączyła go całkowice, mając dość bezsensownych brzdęków muzyki. Chcąc nieco ukoić swoje nerwy związane z obrażeniami jego głowy, namoczyła ostatni czysty ręcznik w wodzie i niepewnie zaczęła obmywać jego ranę, tak by przy okazji go nie zbudzić. Jednak widząc głębokość jego snu, raczej o to się nie obawiała. Spał jak kamień. Wypity wcześniej alkohol, pomału zaczynał wyparowywać z jej organizmu, powodując iż jej myśli zaczęły stawać się coraz to przejrzyste. I nawet wtedy nie żałowała tego, że sama rozpoczęła tę krótką chwilę uniesienia z Sasuke.

Zmieniając pozycję na krańcu łóżka, niespodziewanie dotknęła czegoś pod kołdrą. Tak szybko jak uderzyła w krawędź grubego notesu, wiedziała co to jest - pamiętnik. Że też wcześniej sobie o nim nie przypomniała! Jak mogła o nim zapomnieć? Nie wiedziała. To on powinnien być pierwsza rzeczą jaką wylądowała w worku na śmieci, lecz z jakiegoś powodu tak się nie stało.

Kontemplując, Sakura odłożyła ręcznik na bok, odplątując z kołdry swój pamiętnik, który skrywał każdy sekret z Kyoto. Dłonią niepewnie przejechała po okładce, zastanawiając się, czy pomysł jaki właśnie zrodził się w jej głowie był odpowiednim rozwiązaniem.

Nie chcąc zastanawiać się zbyt długo, przeniosła pamiętnik na komodę przy drzwiach. Jeśli Sasuke ponownie ulotni się z jej mieszkania zanim ta się obudzi, będzie musiał najpierw stawić czoła jej wspomieniom, które specjalnie zostawia na wierzchu, by się z nimi zapoznał.

Krok piąty: zakochanie się po uszy w kimś innym.

- Teraz ja się tobie wytłumaczę.

Od Autorki:

Napisanie tego rozdziału, było prawdziwą walką z czasem a teraz piszę do was siedząc na kartonie z garnkami! Więc dzisiaj tak szybciutko: rozdział jednak nie tak długi jak spodziewałam się gdy zaczynałam pisać, ale jestem z niego zadowolona :) A teraz chwilowo bez odbioru, bo pora dokończać pakowanie, rano sie przeprowadzam i zamieszanie jest że szkoda gadać hihi. Ale bez obaw w sobotę powracam do łaski internetów. 17’stkę pewnie zacznę pisać w tygodniu jakoś, ale nie wiem jak szybko mi ona pójdzie – sesja za 2 tygodnie, fuck =.=’

Dobra, teraz to naprawdę się żegnam i czekam na wasze relację jak wam widzi się postać Makuro xD Bajooo! ;*

Ahh, i dziękujcie Chustii, bo gdyby nie ona, czekalibyście z korektą aż BC napisałaby maturkę ;)