17. Ucieknij! Ucieknij ze mną!

“Robisz mi nieporządek w chaosie.” M.Świetlicki

            Nie wiedziała, dlaczego jej nogi przywiodły ją akurat tu.

            Nie wiedziała, co robiła.

            Nie wiedziała, po co tu przyszła.

            Lecz wewnętrzny głosik podpowiadał jej by nie zatrzymywała się - i tak też robiła. Słuchała szeptu własnej duszy idąc środkiem nocy przez miasteczko, w którym się wychowała. Po raz pierwszy od dłuższego czasu nie obawiała się nocnej przechadzki, nie czuła potrzeby odwracania się za siebie. Nie rozumiała, co wywołało u niej taką zmianę, ale dziwnym zbiegiem okoliczności nie wyczywała już żadnego zagrożenia ze strony braci Mori. Jakby przestali istnieć. Wizja mroczna, ale jak bardzo prawdziwa. Chciała, by przestali istnieć! Chciała, by oboje palili się w piekle za krzywdy wyrządzone zarówno jej, jak i jej bliskim. Gdyby tylko była do tego zdolna, sama wymierzyłaby im karę.

Ale nie była do tego zdolna.

Nie była taka jak oni.

Nie była morderczynią.

Późno wiosenny podmuch zerwał się niespodziewanie, podrywając krańce jej sukienki. Delikatny materiał tańczył na wietrze, uwydadniając przy tym kształy Sakury.

Przystanęła przed znajomym sobie budynkiem, w którym wiedziała, że go znajdzie. Skąd? Tak jej podpowiadała dusza.

Nie alter ego. Dusza.

Zaczesała za ucho kosmyk włosów jaki uciekł z jej kucyka przez nieznośne wiatrzysko, wzrokiem niepewnie lustrując obdartą fasadę budynku. Obejrzała się w obie strony, obserwując zupełnie opustoszałą ulicę oświetlaną blaskiem latarń i sklepowych neonów. Nikogo tu nie było. Nikogo oprócz niego. Była tego pewna.

Uniosła delikatnie głowę do góry, spoglądając na szyld sklepu informującym o jego typie - warsztat motoryzacyjny, a kącik jej ust mimowolnie również powędrówał ku górze. Bez zbędnego w tej chwili wahania, chwyciła za klamkę od sklepiku i weszła do środka. Były otwarte, tak jak zawsze. Niczego innego się nie spodziewała. Pewnym siebie krokiem przeszła przez małą izbę i poczekalnię dla klientów, wchodząc tym samym bezszelestnie do warsztatu.

Słyszała, jak Sasuke niedaleko majstruje coś przy motorze jednego z klientów Itachiego. Powolnym krokiem zaczęła zakradać się po cichutku niczym zwykły pospolity zbój. I za taką osobę właśnie została wzięta, kiedy tylko znalazła się tuż za nim.

Sasuke, wyczuwając intruza, bez zawahania wymienił obcęgi na śrubokręt. Odwracając się wymierzył w akcie obrony narzędzie w jej stronie, celując w prawą stronę szyi.

Dostrzegając, kto tak naprawdę przed nim stoi, wypuścił z dłoni śrubokret, który następnie odbił się dwa razy o pobrudzoną smarem posadzkę, po czym przeturlał się pod rozebrany do połowy motor.

- Zgłupiałaś? - fuknął zły, spoglądając na nią twardo.

Ramiona Sakury poruszyły się nieznacznie w odpowiedzi, nie robiąc sobie nic z bliskiego spotkania ze śrubokrętem. W końcu to tylko niewinne narzędzie, którego życiowym celem było odkręcanie gwiazdkowych śrubek. I tyle w tym temacie.

Sasuke chwycił za walającą się na stoliku szmatę, w którą skrupulatnie zaczynał wycierać ubrudzone czarną mazią dłonie. Wyciągnięcie i przeczyszczenie gaźnika wbrew pozorom nie było aż takim łatwym zajęciem.

- Co ty tu w ogóle robisz? - spytał, bez przerwy skupiając na niej swoje enigmatyczne spojrzenie.

Sakura ponownie wzruszyła ramionami, jakby to miało wyjaśnić wszystko.

- Nie wiem - odpowiedziała niemrawo, opuszkami palcami gładząc materiał dziennej sukienki. Czuła jakby już gdzieś kiedyś odbywali podobną, o ile nie taką samą rozmową.

Deja vu.

Instynktownie zrobiła dwa kroki do przodu, zmniejszać dzielącą ich odleglość.

Głowa Sasuke przechyliła się delikatnie w bok, w zaciekawieniu obserwując poczynania różowowłosej kobiety. Znał ją lepiej, niż sądziła i dlatego też bez najmniejszych skrupułów wypowiedział jedno, jakże banalne słowo:

- Kłamiesz.

Kącik ust Sakury zadarł się zadziornie ku górze, wiedząc, że właśnie została przyłapana na gorącym uczynku. Tak, kłamała. Wbrew wcześniejszym zapewnieniom doskonale wiedziała, po co tu przyszła. Nie, błąd. To jej dusza znała powody jej nocnej przechadzki do warsztatu, a nie ona sama. Aczkolwiek, nawet ona nie była w stanie powiedzieć, dlaczego ta konwersacja wydawała się im obu dziwnie znajoma.

- Kłamię - przytaknęła, przyznając się tym samym do winy, której w żaden sposób w sobie nie wyczuwała. Nie czuła się winna, więc skruchy również nie było.

Sasuke parsknął pod nosem, zbliżając się do niej powoli, bez przerwy starając się pozbyć smaru z dłoni - bez rezultatów.

- A więc, po co przyszłaś? - zapytał szeptem, nachylając się nad nią i drażniąc ciepłym oddechem jej delikatną skórę.

Szmaragdowe tęczówki zatopiły się w ciemnej otchłani jego spojrzenia powodując, iż wszelki zdrowy rozsądek wyparował. Nie tracąc czasu, zmniejszyła dzielącą ich zaledwie pół kroku odległość i namiętnie wpiła się w jego usta. Od razu poczuła, jak Sasuke oddaje jej spragnione pocałunki z równą zażyłością.

            Wszystkie jej najskrytsze pragnienia już nie były mu obce.

            Nie przejmując się smarem na dłoniach, odrzucił podstarzałą szmatę na bok, gwałtownie chwytając Sakurę za biodra i unosząc do góry. Ona, świadoma wszystkich czynów, oplotła nogami jego pas, napierając na jego górną partią ciała, ocierając się o niego płynnymi, seksownymi ruchami. Instynktownie odchyliła się do tyłu, czując jak Sasuke zaczyna składać na jej żuchwie i szyi pełne pożądania pocałunki.

            Na oślep zgarnął ze stolika porozrzucane narzędzia, usadawiając na nim Sakurę. Ani na chwilę nie zaprzestając obdarzać ją pocałunkami, wsunął dłoń pod jej sukienkę. Jęknęła cicho, a jej ciało naprężyło się, kiedy tylko wyczuła bijący od jego dłoni chłód, co jeszcze bardziej potęgowało jej pożądanie.  Jego dotyk na jej nagich nogach powodował, iż pragnęła go jeszcze bardziej. Wyczuwając, jak jej libido stopniowo zaczyna wzrastać, wsunęła dłonie pod jego brudny, przepocony podkoszulek, który ściągnęła bez zbędnych ceregieli. Chciała go. Tu i teraz.

            Spojrzała się na niego zadziornie, jeszcze bardziej napierając na jego ciało. Nie opierał się, a nawet wręcz przeciwnie. Tym razem to jej karmazynowe usta zetknęły się ze skórą jego ciała, pomalutku całując każdy skrawek jego klatki piersiowej. Nie za długimi paznokciami jeździła subtelnie po plecach Uchihy, delektując się dotykiem jego chłodnych dłoni na jej podbrzuszu.

            Opuszkami palców złapał za krańce jej dolnej bielizny, pomału zaczynając zsuwać koronkowe majtki. Czarne jak noc oczy przenikały jej najbardziej perwersyjne myśli, wyrażając niemą aprobatę.

            - Doskonale wiem czego pragniesz, pani Uchiha - wyszeptał jej subtelnie do ucha, które następnie przygryzł, po raz kolejny przyciągając ją do siebie jednym, stanowczym ruchem...

            Sakura obudziła się nagle, a jej powieki wystrzeliły w górę jak kula z armaty. Niczym sparaliżowana spoglądała ze strachem w oczach na sufit wynajmowanego przez nią mieszkania. Ostatnie dwa słowa wypowiedziane przez Sasuke we śnie odbijały się echem w jej głowie. A cały sen wydawał jej się zwykłą, niewytłumaczoną bzdurą.

            Przełknęła zalegającą w krtani ślinę, z trwogą odtwarzając go w myślach niczym starodawny film, klatkę po klatce. Miała wrażenie, że nadal była w stanie wyczuć na swoim ciele dotyk jego chłodnych dłoni. Odruchowo dotknęła opuszkami palców swych ust, które wydawały jej się dziwnie spuchnięte, jakby rzeczywiście spędziła namiętną noc z Sasuke.

            Jednak to, co przeraziło ją najbardziej to sposób, w jaki została przez niego nazwana tuż przed brutalną pobudką. Pani Uchiha. Na samą myśl przechodziły ją dreszcze.

            Wyczuwając pod sobą miękkość materaca, zamyśliła się na dłuższą chwilę, powracając w pamięci do wydarzeń z poprzedniej nocy. Gdy tylko wszystko do niej powróciło, pobladła niczym najczystsza kartka papieru.

            Bezkarnie śniła sobie o gorącym i pełnym namiętności seksie z Sasuke, gdy ten znajdował się w tym samym pomieszczeniu co ona sama. Oj biada jej, biada. Kompromitującego życia Haruno Sakury nastąpił właśnie ciąg dalszy. Lily w Kyoto, tak samo jak i jej brat, wiele razy powtarzali jej już, że czasami zdarza jej się bełkotać przez sen. Jeśli to samo wydarzyło się dzisiejszej nocy, zamierzała zastanowić się nad przeprowadzką na jakąś bezludną wyspę, gdzie wreszcie dane będzie jej zaznać ciszy i spokoju.

            Obawiając się, że dostrzeże go tuż obok siebie, przymknęła powieki pragnąc zarzucić na siebie pelerynę niewidkę i tak po prostu zniknąć. Nie chciała nawet wiedzieć, jakim cudem znalazła się na swoim łóżku. Z tego co pamiętała - a pamiętała sporo - w ogóle nie kładła się na łóżku, tylko postanowiła uciąć sobie długą drzemkę na twardej podłodze. Wytłumaczenie jej teleportacji było banalnie proste, ale Sakura za wszelką cenę odrzucała tę możliwość. W końcu nie byłoby nic gorszego niż przenoszący ją na łóżko Sasuke, gdy ta mamrotałaby dwuznaczne teksty pod nosem, bądź też wzdychała co rusz.

            Niepewnie uchyliła prawą powiekę, otaksowując z miną skarconej osoby swoje mieszkanie.

            Ku jej zdziwieniu po Sasuke nie było ani śladu.

            Nie widząc go nigdzie, poderwała się, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody i czym prędzej przebiegła trzy metry do odsuniętej od drzwi komody. Pamiętnik, który zostawiła mu do przeczytania leżał w dokładnie tym samym miejscu, w którym go zostawiła. Nie wiedziała, czy przeczytał go i dla niepoznaki odłożył tam, gdzie go znalazł, czy też może zignorowował jedyną próbę wyjawienia mu przez nią wydarzeń z Kyoto, które nawiedzały ją po dziś dzień.

            Mając dziwne wrażenie, że jej plan spalił na panewce, niczym pięciolatek napowietrzyła policzki, niedbale rzucając pamiętnik na łóżko.

            Znowu to zrobił.

            Spędził u niej już drugą noc. I drugi raz zniknął, nim ona sama zdążyła otworzyć powieki. I nie, nie podobało jej się to.

            Bardzo możliwe, że chodziłaby teraz zła jak osa, gdyby nie jego wczorajsze wyznanie. Pozory po raz kolejny zmyliły ją na tyle, by nie dostrzegła, że to, co złe nie tylko przydarzało się jej samej, ale i innym osobom, również Sasuke. Nawet po przespanej nocy nie żałowała słów skierowanych do niego tuż po jego zwierzeniu. Naprawdę miała wrażenie, że ojciec Sasuke i Itachiego był wspaniałym rodzicem. Jednakże nie widziała reakcji kruczowłosego na swoje słowa, bo tuż po ich wypowiedzeniu ulotniła się i zamknęła w łazience. Po jej opuszczeniu zaś ten spał już twardo na jej własnym łóżku, nie pozostawiając właścicielce ani centymetra wolnego miejsca.

            Sakura raz jeszcze rozejrzała się skonsternowanym wzrokiem po całym mieszkaniu, ale nic, co się w nim znajdowało, nie pozwalało jej określić, o której Sasuke opuścił jej dom.

            Wzdychając ciężko, otworzyła jedyne w całym pomieszczeniu okno, po czym zabrała się za pakowanie kilku ubrań na wieczorny wyjazd z Ino na Inazumę. Starała się robić wszystko, by tylko nie myśleć w tej chwili o Sasuke, a zwłaszcza o irracjonalnym śnie, którego do tej pory nie była w stanie pojąć.

            Niespodziewanie jej telefon zaczął wibrować na podłodze, gdzie przez noc był podpięty do ładowania.

            - Gotowa na wieczór? - spytała Sakura tuż po odebraniu połączenia od przyjaciółki.

            - Ehmm… tak, przyjadę po ciebie o szóstej, pasuje?

            Sakura uniosła brew w zdziwieniu. Nie było niczego złego w tym, co powiedziała, zresztą  już wcześniej umówiły się wstępnie. Nie rozumiała tonu głosu przyjaciółki - kryło się za nim zdecydowanie zbyt dużo. A może…

Przypominając sobie wczorajsze ostrzeżenie Makuro, Sakurę obleciał cykor.

            - Ino, wszystko w porządku? - zapytała zaniepokojna, a w jej głowie zaczęły pojawiać się przeróżne wizję zwiazane z Makuro i Ino. Żadna nie była przyjemna.

            Yamanaka w odpowiedzi wypuściła z płuc większą ilość powietrza, powodując iż w słuchawce przez chwilę słychać było tylko szum.

            - Czy ty zawsze musisz mnie przejrzeć - burknęła oburzona, a głos wyraźnie jej drżał. - Nie! Nic nie jest w porządku! Wszystko się pieprzy! - krzyknęła panicznie. - Ale wszystko powiem ci później. Będę u ciebie o szóstej, więc masz być gotowa. Kawiarnia dziś zamknięta, więc nawet nie masz mnie co szukać i dopytywać wcześniej, co i jak. Zobaczymy się i pogadamy wtedy, a póki co, leniu śmierdzący, idź do biblioteki i zacznij uczyć się do sesji. Pa!

            Oszołomiona Sakura odsunęła telefon od ucha, spoglądając w szoku na wyświetlacz i zakończone połączenie z Ino.

            Nie, Makuro na pewno nie maczał swoich obślizgłych palców w obecnym zachowaniu studentki dziennikarstwa. Sakura była tego pewna. Panikująca Ino brzmiała jak panikująca Ino tylko wtedy, kiedy wszystko ją wkurzało i nie miała co ze sobą zrobić - bez dwóch zdań, to musiał być okres. Wcale nie wątpiła w to, że wszystko opowie jej gdy tylko się spotkają za kilka godzin. Sakura była niemal pewna, że przez całą drogę na festiwal usta Ino nie zamkną się na dłużej niż pół sekundy. Cokolwiek wpłynęło na jej zachowanie, musiało ją nieźle wyprowadzić z równowagi. Tym razem Sakura postanowiła być cierpliwa, chociaż nie kryła swojego zdziwienia zamknięciem kawiarni. Lecz to już była sprawka Ino i ona nie zamierzała się w to mieszać. W zamian postanowiła zrobić to, co nakazała jej blondynka - wybrać się wreszcie do przeklętej biblioteki. Pierwszy egzamin ma już w ten wtorek, a do tej pory skutecznie unikała wszystkich książek. Najwyższa pora to zmienić.

            Nie chcąc tracić cennego dzisiaj czasu, czym prędzej chwyciła za ciemnozieloną materiałową torbę, do której upchała kilka zeszytów z potrzebnymi jej materiałami. Podczas krótkiej wizyty w łazience zatuszowała otarcie na policzku, które powinno zniknąć na dniach i upewnieniła się, że rozpuszczone włosy maskują opuchnięcie szyi spowodowane przez Makuro. Następnie ubrała się w czarne leginsy oraz kremowy podkoszulek i nie minęła chwila, a już była w drodze do akademickiej biblioteki.

            Musiała przyznać, że jej wiedza nie była na aż tak niskim poziomie, jak dotąd sądziła. Fakt, mogłoby być o wiele lepiej, ale również i gorzej. Przynajmniej miała pewność, że zda. Jakoś.

            Przez cały pobyt w bibliotece próbowała skupić się na uzupełnieniu braków w wiedzy, ale jak na złość nie potrafiła wypędzić ze swoich myśli ani Sasuke, ani Ino, ani Makuro. Poruszając bez przerwy palcami, wprawiała długopis w ruch, przez co jej narzędzie pracy w dość irytujący sposób uderzało o blat ławki.

            - Toksykometria to dział toksykologii zajmujący się badaniem ilościowych zależności między stężeniem ksenobiotyku, a efektem jego toksycznego działania na organizm, czyli badaniem stopnia szkodliwości poszczególnych substancji chemicznych - po raz trzeci przeczytała pod nosem krótki paragraf z książki, próbując pojąć i zrozumieć jego znaczenie. Lecz nawet tak banalny tekst nie chciał zagnieździć się w jej głowie na dłużej niż minutę.

            Czując, jak bezradność zaczyna przejmować nad nią kontrolę, opadła na ławkę, uderzając czołem o podręcznik.

            - Jestem beznadziejna - szepnęła przygnębiona.

            Leżała tak kilka dobrych minut, próbując przypomnieć sobie cokolwiek z tego, co przeczytała przez ostatnie cztery godziny, ale żadna sensowna myśl nie pojawiła się w jej głowie. Tak jakby w ogóle niczego się nie nauczyła przez czas spędzony w bibliotece. Gdy tylko zaczęła z powrotem podnosić się do pionu, chaotycznie zmierzwiła dłonią różowe pasma włosów.

            Z wewnętrznej kieszonki torby wyciągnęła dwa wygrane bilety na Inazumę. Zamyślonym spojrzeniem świdrowała namalowaną komputerowo scenę, na której już niedługo rozpocznie sie tegoroczny festiwal. Odkąd tylko była w wieku Daichiego, zawsze chciała tam pojechać, ale nigdy nie było ją stać, a nie zamierzała prosić rodziców o kilkanaście tysięcy yenów, które zapewniłyby jej wstęp na trzydniowy festiwal wraz z jedzeniem i miejscem namiotowym.

Inazuma była jej marzeniem, ale nie jedynym. Marzyła również o ukończeniu studiów i zdobyciu licencji lekarskiej.

Nie lubiła takich wyborów. Znajdowanie się pomiędzy młotem a kowadłem zdecydowanie nie było dla niej czymś przyjemnym.

Ino na pewno nie zareaguje zbyt przychylnie na wieść, że rezygnuje z festiwalu. Kwestia priorytetu -  musi zdać tę sesję lepiej niż przeciętnie, inaczej będzie krucho z jej przyszłością pani lekarki.

Wrzucając zeszyty z powrotem do plecaka, chwyciła również za kilka wypożyczonych przed czterema godzinami książek i wyszła z uniwersyteckiej biblioteki. Będąc poza nowoczesnym budynkiem, zaczęła miarowo wdychać świeże powietrze ze sceptyzmem patrząc na swoją przyszłość, w której sesja mogłaby nie pójść po jej myśli. Nie ma innego wyboru - zamiast chlać i świetnie bawić się na międzynarodowym festiwalu, zamierza wkuwać do bólu. Jedynym, czego się bała, to reakcji przyjaciółki, ale skoro już niejednokrotnie stawiała jej czoła, to i tym razem da radę. Innego wyboru zresztą nie miała. Czasami w życiu człowiek musiał poświęcić jedną rzecz, by móc zdobyć tę cenniejszą.

Przyciskając mocno do piersi wypożyczone książki, w zamyśleniu kierowała się ku wynajmowanemu nieopodal mieszkaniu, rozmyślając się nad słowami, które przekonają Ino do jej racji.

Przechodząc obok kawiarni, spojrzała na zasunięte metalowe rolety, które chroniły sklep przed złodziejaszkami. Szkoda tylko, że nie odstraszyły ich przed skradzeniem kół od jej roweru.

Niespodziewanie Sakura przystanęła w miejscu, spoglądając w zdziwieniu na barierkę, do której jeszcze wczoraj była przypięta zaledwie jej rama od roweru. Dzisiaj natomiast rama została zastąpiona nowiusienkim rowerem. Spodziewała się, że prędzej czy później złomiarze dobiorą się do szczątków jej środku lokomocji i widok nowego roweru nie byłby nawet taki dziwny, gdyby nie koperta z jej imieniem przyczepiona do kierownicy.

Sakura ściągnęła brwi, tworząc z niech jedną długą linię. Miała dziwne przeczucie co do tego i nie było to nic pozytywnego. Niepewnym krokiem zbliżyła się do jednośladowego pojazdu, rozglądając się co chwilę na boki. Nie podobało jej się to nic a nic. Poza tym miała swoje małe przypuszczenia co do nieznanego sobie roweru. Chcąc je potwierdzić bądź też im zaprzeczyć, bez zawahania chwyciła za kopertę, odrywając ją od kierownicy. Rozdarła górną część palcem wskazującym, po czym wyciągnęła ze środka zgiętą w pół kartkę A4. Wyrzucając kopertę do znajdującego się nieopodal śmietnika, rozchyliła kartkę, chcąc zapoznać się z jej treścią.

Tak szybko, jak to zrobiła, tak szybko pożałowała swojej decyzji. Jej przypuszczenia sprawdziły się. Rower jak i tajemniczy liścik był sprawką nie kogo innego jak Makuro we własnej osobie.

Nieobecnym wzrokiem spoglądała na krótką wiadomość zostawioną jej przez brata Miyaviego. Najwyraźniej Makuro i tym razem zamierzał dotrzymać danego jej wczoraj słowa - będzie teraz wszędzie.

            - Nie jestem żadną twoją bratową - szepnęła pod nosem lekko rozzłoszczonym, ale i przestrasonym głosem.

            Chciała krzyczeć, zdzierając sobie przy tym całe gardło. Obecność Makuro w Konoha to dla Sakury zdecydowanie za dużo. W dodatku nie pozwalał jej o sobie zapomnieć. Drogi prezent wraz z wiadomością doskonale o tym świadczyły. Treść wydrukowana na kartce papieru informowała ją o jego obawach o jej “szlajanie się” nocami i o tym, że ma na nią oko. Ponadto kpiące Sakura postanowił zastąpić równie kpiącym bratowo, co ewidentnie miało za zadanie wyprowadzić ją z równowagi.

            Nie miała wątpliwości co do tego, że najprawdopodobniej przygląda się jej z jakiejś bocznej uliczki, wyczekując tylko satysfakcynującej go reakcji. A czekał aż po raz kolejny Sakura zacznie przed nim drżeć, obawiając się jego kolejnego ruchu. W rzeczywistości Sakura nie była daleka od takiego stanu psychicznego. To że się jego bała, nie było wiadome od teraz. Najbardziej jednak przerażała ją ponowna wizja spotkania z nim sam na sam w ciemnej uliczce. Nie było nic gorszego dla niej w tej chwili.

            Wzięła kilka głębszych oddechów, po czym podarła liścik i wyrzuciła skrawki papieru do śmietnika. Nie chciała po raz kolejny dawać satysfakcji Makuro, jednak nawet jeśli musi udawać spokojną na zewnątrz, w środku cała drżała ze strachu przed nim i jego gniewem. Ze wzrokiem skupionym przed siebie wznowiła swój powrót do mieszkania, gdy niespodziewanie w oddali usłyszała dźwięk zbliżającego się motoru.

            To mógł być każdy - w końcu pełno jest motorzystów w Konoha, włączając w to społeczność studencką, ale mimo wszystko Sakura wiedziała, że to akurat on. To w końcu zawsze był on. Zawsze pojawiał się w najmniej oczekiwanym momencie. Ale bez względu na to, czy chciała jego obecności, czy nie, teraz była ona wręcz zbawienna. Usłyszała huk kamienia spadającego z jej przerażonego serca. Przynajmniej przez chwilę nie musiała obawiać się Makuro - nie grozi jej konfrontacja z nim, jesli w pobliżu są potencjalni świadkowie.

                 Aż do tej pory nie zadała sobie ani raz pytania, skąd Sasuke posiadał nagranie, w którym Makuro ją podduszał. Nie mógł być tam obecny, bo bez wątpienia wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej. Mimo iż nie znała go na tyle, to wydarzenia z pubu pomiędzy nią a Satoru przekonywały ją co do tego, że miała rację - Sasuke, gdyby widział na żywo całe zdarzenie, wtrąciłby się na swój nieoryginalny jak na faceta, ale skuteczny sposób. Będzie musiała rozmówić się z nim w sprawie owego nagrania tuż po jego powrocie z Inazumy. Do tego czasu wolała darować sobie wszelakie rozmowy z młodym Uchihą. Ze względu na wczorajszy dzień nie zamierzała w żaden sposób się mu narzucać. Oboje potrzebowali odetchnąć od nadmiaru swojej obecności, a Sakura zwłaszcza. Od kiedy tylko się przebudziła, nie potrafiła wyrzucić z myśli jego twarzy. Słowa Ino sprzed kilku dni jeszcze bardziej zaczynały zakorzeniać się w jej umyśle i duszy.

            Czy to możliwe, że rzeczywiście się w nim zakochała?

            Na obecną chwilę nie była w stanie odpowiedzieć na to pytanie, ale postanowiła dać sobie ten weekend bez niego na przemyślenie wszystkiego. To nie było rozsądne - wiedziała o tym, odkąd tylko Ino wyleciała z tą idiotyczną na tamtą chwilę myślą o zakochaniu. Ale co miała poradzić, skoro jej serce mówiło jedno, a rozum coś zupełnie innego?

            Starając się nie zwracać na niego zbytniej uwagi, szła przed siebie spokojnym krokiem, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem.

            Lecz wystarczyło zaledwie przelotne spojrzenie, a jej opanowany krok zamienił się w sprint w pościgu za motorem.

            - Sasuke! - wrzasnęła za nim, podrywając się do biegu. Przez ułamek sekundy wyczuła na sobie jego kare tęczówki, które spoglądły na nią przez rozchyloną szybkę w kasku.

            Miała najszczerszą ochotę rozszarpać go na drobne kawałeczki. Początkowy plan Sakury o nienękaniu Sasuke przez cały weekend legł w gruzach, gdy tylko wyminął ją na motorze wraz ze siedmioletnim pasażerem.

            Nie chciała nawet wiedzieć, skąd Daichi znalazł się na kampusie, a co więcej, co robił z Sasuke na motorze. A wszystko z jednego prostego powodu - wytłumaczenie jej brata bez wątpienia doprowadziłoby ją do białej gorączki.

            Biegnąc chodnikiem, przycisnęła mocniej do klatki piersiowej książki, nie chcąc zgubić żadnej z nich po drodze. Jeszcze tego jej brakowało, by miała do zapłacenia grzywnę z biblioteki. Bez przerwy wodziła wzrokiem po jezdni w poszukiwaniu jednośladowego pojazdu, który zaledwie przed chwilą zniknął jej z oczu. Dźwięk silnika również ucichł, przez co nie była w stanie ich dokładnie zlokalizować. Przyśpieszyła bardziej, wymijając przechadzających się po chodniku studentów i wykładowców, starając się za wszelką cenę w nikogo nie uderzyć. Akurat teraz nie potrzebowała indycentów, które by ją tylko spowolniły.

            W pewnym momencie nie wiedziała, gdzie ma już biec. Nie mogli odjechać zbyt daleko, w końcu dopiero co ją wymijali.

            Przebiegając przez bramę uniwersytecką klnęła w myślach na kruczowłosego i jego niezrównoważone myśli. Co go podkusiło na przejażdżkę z Daichim, skoro sam powinien znajdować się właśnie w szpitalu na badaniach, to nie miała bladego pojęcia. Jednak w tym wszystkim była pewna jednego - to jej kochaniutki braciszek pociągał za sznureczki tego wydarzenia. Głównym zadaniem Sakury natomiast było przejęcie nad nimi kontroli.

Gdy tylko dostrzegła charakterystyczne Ducati, uśmiechnęła się łobuzersko sama do siebie. Już ona da im obu popalić, a rodzonemu brata zwłaszcza. Pewnym siebie krokiem rozpoczęła wędrówkę przez jezdnię, gdy ta tylko była pusta. W myślach knuła już plan przeciwko młodszemu bratu, który skutecznie pozbawiłby Daichiego ciężkiej artylerii, jaka znajdowała się w jego posiadaniu.

Niektórzy pomyślą, że to tylko zwykły siedmiolatek jeszcze nie wiedzący nic o prawdziwym życiu. Ale Sakura doskonale wiedziała, że prawda daleko odbiegała od tego stwierdzenia. Przede wszystkim, Daichi był bardzo mądrym siedmiolatkiem, który zdawał sobie sprawę z popełnionych przez niego czynów. Dlatego też, Sakura nie omieszkała stwierdzić, że jej młodszy braciszek z piekła rodem, którego kochała ponad życie, knuł coś przebiegłego.

Nie chcąc popełnić żadnej gafy, jaka bez wątpienia przeszkodziłaby jej w rozbrojeniu Daichiego, ostrożnie weszła do sklepiku, w którym jeszcze wczoraj złożyła aplikację o pracę. Rozejrzała się pomiędzy regałami. Wiedziała, że krzyki nic tu nie pomogą. Musiała podążać za rozumem a nie dudniącym w klatce piersiowej sercem, które o mało co z niej nie wyskoczyło, gdy tylko dostrzegła Sasuke z jej własnym bratem. Ale akurat za to jeszcze Daichiemu oberwie się z nawiązką.

Ledwie weszła wgłąb sklepu, lecz gdy tylko wyjrzała za regał z oponami, czym prędzej schowała się kilka wcześniejszych półek tuż przy płynach hamulcowych. Nie chcąc wydać z siebie żadnego pisku, jaki mógłby skompromitować ją na całej linii, uniosła wypożyczone książki do góry, zatykając sobie nimi usta.

Była przygotowana na konfrontację z Sasuke i Daichim, a nie z Sasuke i Ayanami. Gdzie natomiast wsiąknął jej brat, tego nie wiedziała. Słyszeć też go nigdzie nie słyszała.

- Dzisiaj? - szorstki głos Sasuke zwrócił uwagę Sakury na toczącą się cichą rozmowę.

Nie była gotowa na jakąkolwiek rozmowę z kruczowłosą studentką dziennikarstwa. Nie wiedziała nawet, jak miałaby teraz z nią rozmawiać, gdy przecież zaledwie dwa dni temu została oskarżona o maczanie palców w morderstwie jej brata! Fakt faktem, Hayashi w całym zamieszaniu na kampusie wydawała się trzymać jej stronę, ale ona sama doskonale wiedziała, że Madara z Obito byli w stanie dotrzeć do każdego. A kiedy tak się stawało, zdanie świadków zmieniało się na to, co zostało im powiedziane przez któregoś z braci Uchiha.

- Za pół godziny mam pociąg. Rodzice odbiorą mnie z dworca - szepnęła w odpowiedzi Ayanami.

Brew Sakury drgnęła minimalnie. Nie wiedziała zbyt dużo o przyjaciółce Sasuke, ale z zaledwie jednego zdania udało jej się dowiedzieć, iż dziewczyna nie pochodziła z Konohy. I właśnie opuszczała ich małe miasteczko.

- Kiedy…?

- Za tydzień mają nam wydać jego ciało - wtąciła pośpiesznie Hayashi, nie pozwalając Sasuke wypowiedzieć tego jednego ważnego słowa. Pogrzeb. Pogrzeb Satoru.

Och, jak bardzo Sakura chciała stąd zniknąć albo przynajmniej udawać, że niczego nie słyszy. Nie powinna tego podsłuchiwać, nie powinna w ogóle stać jak słup, ale mimo wszystko nie potrafiła zmusić nóg do poruszenia się i zrobienia tych kilku kroków na zewnątrz, gdzie ewentualnie mogłaby poczekać na brata. Czuła się, jakby ktoś przykuł ją żelaznymi łańcuchami do betonowej podłogi, blokując tym samym każdy jej ruch.

- Wybacz za wczoraj, wiem, że… - Zaciekawiona tym razem Sakura spojrzała w stronę półki, za którą znajdowała się Ayanami wraz z Sasuke. Teraz mogła słuchać. Mogła podsłuchiwać ich rozmowy tak długo, jak w grę nie wchodził Satoru i jego śmierć, a także jej własna osoba. W dodatku głos studentki dziennikarstwa wyraźnie zmienił tonację z przygnębioną na nieswoją z jakiegoś jeszcze bliżej niepoznanego powodu. - Wczoraj była rocznica śmierci twojego taty, a obiecałam…

- Nieważne, Ayanami - uciął hardo Sasuke, nim Sakura zdążyła dowiedzieć się, co takiego Ayanami mu obiecała. Oj, jak bardzo chciała wiedzieć, o czym była mowa! Zdecydowanie była zbyt  ciekawską osobą i, prawdę powiedziawszy, nie wiedziała, po którym z rodziców odziedziczyła tę cechę charakteru.

Właśnie, że ważne! - krzyknęło poirytowane alter ego Sakury. Końcem końców i tak przyszedł do niej.

- Teraz masz inne zmartwienia na głowie, niż przejmowanie się mną. Ja wczoraj dałem sobie radę - wyjaśnił, nim Ayanami zdążyła jeszcze coś powiedzieć.

Sakura prychnęła śmiechem pod nosem, przypominając sobie, jak Sasuke dał sobie wczoraj radę, ale tak szybko jak tylko dotarł do niej jej czyn, przycisnęła jeszcze mocniej książki do ust. Nie było jej tu, więc musiała się zachowywać!

- Nie wątpię w to - usłyszała.

Tu Sakura nie zgadzała się z nią. Akurat pijana osoba, która przyszła do niej w środku nocy z rozwaloną głową spowodowaną uderzeniem krzesłem w potylicę nie była osobą, która poradziła sobie z targającym nim problemem. I tego stanowiska nie zamierzała zmieniać.

- Długo się upierała? - tym razem pytanie wydobyło się z krtani Ayanami, a Sasuke zawtórowała jej zadziornym prychnięciem.

- Trochę jej zajęło, by dojść do zdrowych myśli, ale w końcu jej szare komórki się uruchomiły.

Sakura zamrugała raz i drugi,  w głowie analizując ich krótką wymianę zdań na temat osoby trzeciej. To, że mówili o niej samej było więcej niż pewne.

- Wierzę, że nie okłamałbyś mnie, Sasuke. Dlatego jeżeli twierdzisz, że byłeś jej alibi... Chcę poznać mordercę mojego brata, by móc spojrzeć mu z nienawiścią w oczy.

Szmaragdowe tęczówki spoglądały beznamiętnie na półkę wypełnioną różnymi płynami. Wiedziała, że tak będzie i nie miała jej tego za złe. Kto wie, czy na jej miejscu nie zachowywałaby się tak samo. Na pewno nie chciała zamienić się w tej chwili z nią miejscami. Nie wiedziała, co by zrobiła, gdyby ktoś zamordował Daichiego. Nie chcąc dłużej przysłuchiwać się ich rozmowie, której temat wyraźnie przeniósł się na nią, zerwała wyimaginowane łańcuchy, jakie ją przytrzymywały i pomalutku zaczęła wycofywać się ze sklepu motoryzacyjnego. Z każdym krokiem uważała, gdzie staje, nie chcąc przez przypadek czegoś ruszyć czy też strącić. Chyba nie byłoby teraz nic gorszego, niż zdemaskowanie Sakury, która zaledwie sekundę temu przysłuchiwała się rozmowie Sasuke i Ayanami.

Będąc w progu, odetchnęła z ulgą. Udało jej się przedrzeć przez tę małą odległość bez niepotrzebnego zwrócenia na siebie uwagi. Ale niestety przeliczyła się, gdyż wskazówka zegara ledwo co zdążyła się przechylić, a wszyscy mogli usłyszeć krzyk siedmiolatka nawołujący swoją siostrę.

Sakura, gdyby mogła, najchętniej chwyciłaby teraz za pistolet i strzeliła sobie w łeb.

- Nee-chan! - powtórzył donośnie Daichi, powodując, iż Sasuke z Ayanami wychylili się zza ostatniego regału, a Sakura czym prędzej odwróciła się w stronę Daichi’ego. - Co ty tu robisz? - spytał oskrażycielsko, dobiegając do niej z lodem w rożku, wyraźnie się jej tu niespodziewając.

Nie tylko czuła na sobie spojrzenie brata, ale i Sasuke, Ayanami i w dodatku Juugo, który to najwyraźniej towarzyszył Daichiemu na trasie do lodziarni i z powrotem. Nie chcąc nawet zerkać za siebie, skupiła całą swoją uwagę na młodszym bracie. Miała wrażenie, że gdyby tylko na nich spojrzała, oboje przejrzeliby ją na wylot.

- O to samo mogłabym się ciebie spytać. Powinieneś być w szkole - oznajmiła, fiksując na nim spojrzenie nieznoszące sprzeciwu, za wszelką cenę próbując nie krzyczeć. Musiała utrzymać spokój tak długo, jak tylko się dało. A przede wszystkim, musiała podążać za swoim pierwotnym planem.  

Nim Daichi, zdążył skontrargumentować wypowiedź siostry, Ayanami postanowiła odezwać się jako pierwsza.

- Czas na mnie. Miło było cię poznać, Daichi.

Nikt nie zaprotestował.

Młody Haruno uśmiechnął się do niej szczerze, po czym ponownie przeniósł wzrok na starszą siostrę.

- Ostatnie lekcje odwołali, a rodziców jeszcze nie ma w domu, więc co innego miałem zrobić? - spytał niewinnie, co chwilę oblizując z ogromną przyjemnością czekoladowego loda.

Wystarczyło jedno, krótkie zdanie z ust Daichiego, a Sakura myślała, że zaraz eksploduje. Przecież w pierwszej kolejności powinien skontaktowaś się z nią! Skąd w ogóle posiadał numer kontaktowy do Sasuke, nie miała pojęcia i to pytanie również dopisała do listy rzeczy, których nie chciała wiedzieć.

Ayanami wyminęła ich z bladym uśmiechem, który był skierowany tylko i wyłącznie do siedmiolatka. Oddalając się w ciszy, po chwili odwróciła się obserwując każdego z osobna.

- Jeśli będę coś wiedzieć, to się odezwę - powiedziała na odchodne.

Hę? - spytała sama siebie Sakura, czując się, jakby coś ją właśnie ominęło. I nie tylko ona miała takie odczucie, gdyż tuż po zerknięciu na Juugo i Daichiego, wiedziała, że oni również nie za bardzo wiedzieli, o co chodziło Hayashi. Czyli pozostawał tylko i wyłącznie Sasuke, który gdy tylko Sakura zerknęła na niego kątem oka, przytaknął na słowa kruczowłosej. Widocznie ominęło ją coś, gdy postanowiła dłużej nie podsłuchiwać ich rozmowy, co ją irytowało i zaraz dziękowała, że zmusiła się do wyjścia stamtąd. Jeśli Daichi przyłapałby ją na tym haniebnym uczynku, nie wytłumaczyłaby się mu do końca swojego życia. Nie wspominając już o Sasuke, którego to zachciało jej się podsłuchiwać po raz drugi. I za pierwszym razem o mało co wraz z Ino nie zostały przez niego nakryte.

- Guzdrałaś się - wypalił niespodziewanie Sasuke, wprowadzając ją w istne osłupienie.

- To ja wracam do pracy - wtrącił Juugo, czując wiszącą w powietrzu sprzeczkę.

Jej usta rozchyliły się delikatnie w szoku. Ona się guzdrała? Biegła na złamanie karku szukając ich bez przerwy!

- Nie było was aż tak łatwo znaleźć - fuknęła butnie, nie zamierzając się mu tłumaczyć. Jedyne osoby, które będą się tu tłumaczyły są Daichi i Sasuke, nie ona - koniec i basta!

- A ty… - zwróciła się do brata, wytykając go palcem. - Zgubiłeś nagle mój numer telefonu? Od kiedy to najpierw dzwonisz do obcych zamiast do mnie? - pytała z wyraźnym poirytowaniem. Jeszcze tydzień temu dzwonił do niej z płaczem po niemiłych rozmowach z rówieśnikami, a teraz nagle ciężko było mu wybrać numer do własnej siostry.

- Oj tam nee-chan, ale ty nie przewiozłabyś mnie motorem - powiedział ze stoickim spokojem, jakby w rzeczywistości to nie było nic takiego, wyminął ją i siadł na progu.

Sakura natomiast pomału zaczynała tracić cierpliwość do młodszego brata. Jeśli ich rodzicielka dowie się o jego wagarowaniu to będzie po niej. W bajeczkę o odwołanych zajęciach dla pierwszoklasistów nie wierzyła i nie zamierzała zmieniać zdania tylko dlatego, że Daichi mówił jej tak a nie inaczej.

- Ja po pijaku nie wsiadłabym za kierownicę - stwierdziła bez namysłu, ale tak szybko jak to powiedziała, przygryzła nerwowo dolną wargę.

- Rodzice mówili co innego - zauważył słusznie Daichi, wystawiając siostrze złośliwie język.

Dłonią przeczesała nerwowo różowe kosmyki włosów, wiedząc że zaczyna stąpać po niebezpiecznie cienkim lodzie. Zdawała sobie sprawę, że Daichi wiedział o wiele więcej, niż wszyscy sądzili. Był zbyt sprytny i bystry, by zwyczajnie nie interesować się tym, co działo się wokół.

- Niby kto tu jest pijany? - wtrącił Sasuke kąśliwie.

Sakura spojrzała na niego pobłażliwie, nadal będąc w stanie widzieć przed oczyma jego wczorajszy stan. Lecz zatapiając się w karych tęczówkach, przypomniała sobie o wiele więcej, niż początkowo planowała. Kiedy tylko znowu pomyślała o durnym śnie, ponownie czuła, jak temperatura jej ciała zaczyna drastycznie wzrastać, co nie wróżyło zbyt dobrze obecnej sytuacji. W dodatku pozostawała niewyjaśniona sprawa jej pamiętnika. Przeczytał go? Nie przeczytał go?

Wprost nie zamierzała go pytać, zwłaszcza, że Daichi znajdował się tuż obok. Ale byłaby bardzo wdzięczna Sasuke, gdyby zdradził cokolwiek zamiast stać z niewzruszoną posturą, bacznie przyglądając się jej swoim tajemniczym spojrzeniem, które przyprawiało ją pomału o palpitację serca.

- Chuchnij.

Sasuke uniósł brwi w zaskoczeniu, nie spodziewając się takiego stanowczego rozkazu z jej strony. Widząc, jak wyraz twarzy Sakury zaostrza się, wiedział, że nie żartowała. Odważył się nawet stwiedzić, iż gdy tylko dobro Daichiego wisi na włosku, to Sakura zamienia się w lwicę.

- Jeśli ja jestem teraz pijany, to ty również. Też nie próżnowałaś w nocy - powiedział, wzruszając ramionami beznamiętnie. Zdecydowanie nie zamierzał jej chuchać, by tylko udowodnić, że zdążył do tej pory już wytrzeźwieć.

Sakura wiedziała, że nie powinien tego mówić. Nie przy Daichim. Przeczuwając, co zaraz nastąpi, przymknęła powieki czekając na protest brata, który nastąpił zaledwie sekundę później.

- Nee-chan! Powiem mamie! - krzyknął obruszony.

To nie ona miała się tłumaczyć, ale raczej bez tego się nie obędzie.

- Obiecałaś!

Wywróciła teatralnie oczami, mając pomału dość tej szopki, którą notabene sama przez przypadek rozpoczęła. Kiedy tylko otworzyła oczy, spojrzała na Sasuke z niekrytym wyrzutem, zwalając całą winę na niego. Gdyby nie zgodził się na szaleńczą zachciankę Daichiego, nie doszłoby do tego spotkania i nie musiałaby tłumaczyć się z kłamstw naopowiadanych rodzicom, by tylko dali nie drążyli prawdziwych wydarzeń z Kyoto.

- Jestem dorosła a ty smarkaty, to ciebie czeka rozmowa z mamą. Ciekawe, jak wytłumaczysz jej przejażdżkę na motorze z nieznajomym!

Tak, Sakura straciła cierpliwość do brata. Zamiast pozbawić brata jego ciężkiej artylerii, musiała wyciągnąć niewidzialną tarczę i odpierać jego ataki.

Sasuke prychnął rozbawiony pod nosem, słysząc jak po raz drugi Sakura nazwała go obcą osobą.

- Jakby był nieznajomym, nie przyprowadziłabyś go do nas do domu - upierał się cały czas. - A ja chciałem tylko zobaczyć węże! Są takie duże - dopowiedział szybko, rozprzestrzeniając ramiona najmocniej jak tylko potrafił. A wszystko po to by przekonać starszą nieugiętą siostrę o swoich racjach.

Ale tu Sakura trzymała asa w rękawie.

- Kłamiesz. Są o wiele mniejsze - skwitowała chłodno.

Do tej pory pamiętała swoją pobudkę w pokoju Sasuke. Widok pełzających w terrarium gadów, nie był czymś, co chciałaby podziwiać codziennie i miała najszczerszą nadzieję, że już nigdy nie stanie oko w oko ze zwierzątkami Uchihy. To był o jeden raz za dużo.

- Widziałaś je? - zapytał zaciekawiony, tuż po pochłonięciu ostatnich kawałków lodowego wafelka.

Przytaknęła?

Przytaknęła.

Przytaknęła!

I to było jej błąd.

- Głośno krzyczała? - rozradowany Daichi skierował swoje pytanie tym razem do Sasuke, który wydawał się równie rozbawiony całym zajściem, jak i ona.

- Niedało się wytrzymać - odparł, posyłając Sakurze łobuzerskie spojrzenie.

- Ha ha ha, bardzo śmieszne - zironizowała.

- Nee-chan, przestań robić siarę. To tylko niewinne wężyki.

Jej obecna niechęć do Sasuke i Daichiego była wręcz nie do opisania. I zamierzała bronić swojej osoby, aż do samego końca.

- To krwiopijcze węże - powiedziała z odrazą w stronę brata, a kiedy tylko wyobraziła sobie je, nieprzyjemna gęsia skórka pojawiła się na jej ciele. - A ty mogłeś odprowadzić mnie do domu, a nie targać do siebie. Wtedy nie musiałbyś wysłuchiwać moich porannych krzyków - zaargumentowała pewnym siebie głosem, ale tak szybko jak wypowiadziane słowa utrwaliły się w jej pamięci, wiedziała, że ma zbyt długi język.

- Ooo. To też powiem mamie! Złamałaś kolejny zakaz! Dostaniesz szlaban!

Och, jak bardzo żałowała, że rzuciła się za nimi biegiem. Mogła zostawić brata samego sobie, a sama wrócić do swojego małego mieszkanka. Wtedy nie musiałaby się niczym przejmować. Ale oczywiście nie mogła tak postąpić, bo w końcu to był jej malutki braciszek, który nie był w stanie poradzić sobie bez niej. Tak przynajmniej myślała jeszcze pół godziny temu.

Iskrzące spojrzenie zwróciła na Sasuke, który wyraźnie tylko prowokował ją, by skompromitowała się jeszcze bardziej. A słysząc o regułach jej rodzicielki, których i tak nie przestrzegała, bez wątpienia ośmieszyła się na całej linii.

- Dużo ma tych zakazów? - spytał Sasuke, spoglądając z rozbawieniem na Sakurę, która wyraźnie miała ochotę rozszarpać go na drobne kawałeczki.

Głowa Daichiego niebezpiecznie zaczęła poruszać się do przodu i do tyłu, lecz nim cokolwiek zdążył powiedzieć Sakura pośpiesznie przy nim ukucnęła i zatkała dłońmi mu usta, w czego rezultacie książki runęły na ziemię.

- Ani słowa, bo skończę z rolą dobrej siostry - syknęła zła do brata.

- Ktoś tu nie jest w humorze - skwitował zadziornie Sasuke.

- Ciekawe dlaczego - burknęła pod nosem, chcąc wręcz zapaść się pod ziemię.

Nie chciała nawet myśleć, o czym rozmawili wcześniej, ale skoro teraz Daichi był taki rozgadany, to nie wróżyło niczego dobrego. Widząc godzinę na zegarku, przeraziła się - Ino miała zaraz u niej być! W dodatku jeszcze nie wymyśliła solidnej wymówki, by Yamanaka dała jej spokój z festiwalem. A jeszcze miała Daichiego do odstawienia do domu - misja wręcz nie do wykonania. Nie potrafiła się rozdwoić.

- Wsadzę cię zaraz do autobusu i masz jechać prosto do domu, zrozumiano? - spytała o wiele spokojnie, ściągając dłoń z jego ust.

Daichi markotnie przytaknął. Widząc to, Sakura podniosła z ziemi wypożyczone książki i podniosła się z kucek.

- Skoro go tu przywiozłem, to go odwiozę. Mam jeszcze trochę czasu - oznajmił, chwytając za dodatkowy kask, który już wcześniej Daichi miał na głowie i podał go siedmiolatkowi.

- Nee-chan, nee-chan, a wiesz co?! - wtrącił niespodziewanie radośnie Daichi, najwidoczniej sobie coś przypominając.

Sakura spojrzała na niego z uniesioną brwią, cierpliwie wyczekując, aż jej młodszy brat łaskawie dokończy rozpoczęty przez siebie temat.

- Sasuke jedzie na Inazumę!

A to mi niespodzianka, skwitowała w myślach. Nie była to dla niej żadna nowość, gdyż o jego obecności na festiwalu wiedziała od Ino. Ale pozory trzeba było trzymać do końca.

- Też kiedyś pojadę - odparła zadziornie wystawiając mu język. “Kiedyś” było doskonale ujętym przez nią słowem. Nie dziś, ale kiedyś. Na samą tę myśl na jej ustach pojawił się uśmiech. Daichi doskonale zdawał sobie sprawę z fascynacji Sakury owym festiwalem, do tej pory w ich niegdyś wspólnym pokoju znajdywały się stare plakaty promujące Inazumę.

Sakura nie protestowała przeciw propozycji Sasuke, ale ostrzegła brata, że jeśli piśnie mu choć słówko na jej temat, to nie pojawi się w domu przez kolejny rok i to wydawało się na niego zadziałać - Daichi milczał niczym grób. Nadal nie była w stu procentach przekonana co do tego pomysłu, zwłaszcza gdy oboje wsiedli na Ducati należące do Sasuke.

- Nic mu się nie stanie - mruknął student prawa, widząc z jakim zaniepokojeniem Sakura spogląda na brata. - Dam ci znać, jak go dowiozę - dodał, po czym zamknął przyciemnianią szybkę od kasku.

Sakura niemrawo skinęła głową. Wolała sama odwieźć brata do domu, ale stąd tułaczka autobusem zajęłaby im co najmniej godzinę w jedną stronę. To był również powód braku protestów z jej strony. Niepewnym spojrzeniem spoglądała na odjeżdżającego Daichiego wraz z Sasuke, w stronę oddalonej o dobre kilka kilometrów dzielnicy Ueno, skąd pochodziła.

Poprawiała kilka wypożyczonych z biblioteki książki, jakie miały pomóc jej w nauce przez ten weekend, gdy niespodziewanie Juugo odezwał się tuż zza jej pleców:

- Nie powinnaś dawać sobą tak pomiatać.

Przestraszona Sakura odwróciła się pośpiesznie w jego stronę, spoglądając na niego niezrozumiałym wzrokiem. Przecież Daichi nią nie pomiatał! To była tylko i wyłącznie mała draka pomiędzy rodzeństwem. Zresztą siedmiolatek nie powiedział nic, co mogło zasłużyć sobie na miano pomiatania. Sasuke, choć drażnił ją swoimi docinkami przy jej bracie, również względnie nią nie pomiatał.

- Chodzi mi o to, co wydarzyło się wczoraj - powiedział poważnym tonem, wskazując rękę na zaułek pomiędzy sklepem w jakim pracował, a sąsiadującą knajpą.

Usta studentki rozchyliły się w zdumieniu, kompletnie niespodziewając się usłyszeć takich słów z jego ust. Teraz już wiedziała, co musiało się wydarzyć i skąd Sasuke miał to nagranie i miała rację. To nie Sasuke był autorem tego nagrania tylko Juugo. To jego słyszała, gdy zamierzała opuścić ciemne, cuchnące miejsce po tym, jak Makuro wreszcie sobie poszedł.

- To byłeś ty… - szepnęła przerażona, mimo iż zaledwię chwilę wcześniej w głowie doszła do odpowiedniej konkluzji.

- Pokazał ci? - spytał Juugo, nie kryjąc swojego zdziwienia.

Tak, pokazał. Ale jakie to miało znaczenie? Cholernie chciała poznać odpowiedź na to pytanie.

- Najpierw się na mnie wyżył, jakbym coś mu zrobiła, ale tak, później łaskawie pokazał mi, co nagrałeś - skwitowała grymaśnie, nie będąc wcale zadowolona z wczorajszych wydarzeń, które miały miejsce tuż obok. Nie była dumna z tego, jak dała sobą pomiatać, jak to ujął Juugo. Z drugiej jednak strony była mowa o Makuro, więc powinna się cieszyć, że wyszła z tego zaledwie z siniakami.

- Nie sądziłem, że tak szybko zareaguje. Widocznie wzburzył się tym, co zobaczył i tu się mu nie dziwię. Ja nie wtrąciłem się z prostego powodu. Wiem, że masz problemy z prawem i teraz masz coś, co może pomóc w wybieleniu kartoteki.

Źrenice Sakury zadrżały tuż po usłyszeniu słów brązowowłosego mężczyzny. Kij z tym, że powiedział, że ma dowód. Bardziej interesowało ją o jakich jej problemach z prawem wiedział i, co najważniejsze, skąd.

- Mój ojciec jest gliną, przez przypadek natknąłem się na twoją teczkę z Kyoto - wyjaśnił, widząc jej zakłopotanie, które pogłębiło się jeszcze bardziej. - Nie bój się. To nie moja sprawa i nikomu nie mam zamiaru nic mówić - dopowiedział, co wydawało się uspokoić Sakurę na trochę.

Zaskoczył ją. Nie mogła spodziewać się, że tutejsi policjanci posiadają informację na temat jej wszystkich przewinięć z Kyoto, a tym bardziej, że Juugo może mieć z tym coś wspólnego. Ale skoro w Kyoto wszystko wiedzą, oznacza to, że strona Miyaviego dokładnie zaczęła przygotowywać się do apelacji. Gorzej już być nie mogło.

Wierzyła w Tsunade i adwokatów, których ma tylko i wyłącznie dzięki niej. Ale jakaś mała cząsteczka niej lubiła odzywać się nagle, szepcąc jej najskrytsze obawy. Wbrew pozorom, to mogą być jej ostatnie tygodnie na wolności, jeśli tylko plan braci Mori się powiedzie. Ta myśl coraz bardziej zaczynała zapuszczać długie korzenie w jej sercu.

- Muszę już lecieć - powiedziała zmieszana, pragnąc w tej chwili zostać sama.

Juugo skinął delikatnie.

- Jeśli będziesz chciała tę pracę, odezwij się po weekendzie, a coś ogarnę.

Odchodząc, Sakura obdarzyła go szczerym uśmiechem, po czym w szybkim tempie zaczęła oddalać się od sklepiku motoryzacyjnego. Przez całe to małe zamieszanie z Daichim, w ogóle nie myślała o Makuro, który, kto wie, mógł się im wtedy przyglądać. I w tej chwili, również postanowiła nie przejmować się jego osobą. Miała wszystkiego dość i jedyne, czego chciała, to zamknąć się w swoim mieszkaniu na cztery spusty i nigdzie nie wychodzić.

Walić Inazumę.

Walić naukę.

            Chandra jest ważniejsza.

            Po pietnastominutowej przechadzce dotarła wreszcie do domu, gdzie następnie ściągnęła buty i rozebrała się do bielizny, po czym runęła na łóżko twarzą w dół. Ku jej zdziwieniu, pościel nadal nosiła męski zapach, jaki pozostawił po sobie Sasuke. Nie wiedząc czemu, zaczęła robić się senna pod wpływem miękkości łóżka i zapachu drażniącym jej nosł. Chcąc zapomnieć o otaczającym ją świecie, wtuliła się w poduszkę, na jakiej zasnął wczoraj Sasuke i chcąc, czy nie chcąc przymknęła powieki prosząc w myślach o sen podobny do ostatniego.

            Gdy tak spokojnie śniła o kolejnych łóżkowych przygodach z Sasuke, niemalże imitujących wymyśloną przez jej wyobraźnię scenerię z nocy, po jej mieszkaniu niespodziewanie rozległ się dzwonek do drzwi. Przewidując rozpoczęcie trzeciej wojny światowej, Sakura poderwała się z łóżka w iście bojowym nastawieniu. Lecz gdy tylko zorientowała się, że to dzwonek wyrwał ją z jakże słodkiego snu, w którym ponownie delektowała się subtelnym dotykiem Sasuke na swym ciele, zeszła z łóżka wykrzywiając usta w niezadowoleniu. A mogło być tak pięknie!

            Przeczuwając, że to Ino, zaczęła kroczyć leniwym krokiem w stronę drzwi, nie kłopocząc się w ogóle ubraniem na siebie czegokolwiek. Przecież niejednokrotnie widziały siebie bez odzienia - w końcu należały do tej samej płci i były najlepszymi przyjaciółkami. Palcami zaczesując włosy do tyłu, zaczęła skrupulatne otwieranie zamka. Czując jak kolejna fala zmęczenia w nią uderza, rozdziawiła usta ziewając i, bez myślenia dwa razy, otworzyła drzwi na oścież.

            Z wrażenia aż ręce jej opadły!

            Chcąc mieć pewność, że właśnie otworzyła drzwi prawie naga, spojrzała w dół na swoje ciało, które oprócz kilku skrawków czarnej bielizny było zupełnie nagie. W kompletnej kompromitacji przymknęła powieki i zacisnęła mocno usta.

            - Niezłe... majtki - oznajmił bezemocjonalnie Sasuke, dokładnie badając wzrokiem każdy skrawek jej ciała.

            Wystarczył jeden komentarz z jego strony, a twarz Sakury od razu przybrała kolor purpury. Oczywiście, że Sasuke nie był w stanie pozostawić jej nagości bez komentarza, ale żeby tak od razu wyrażać opinię o jej bieliźnie w kropki - nie do przyjęcia. Cofnęła się do tyłu o krok i trzasnęła drzwiami, błagając w myślach, że to tylko jakiś koszmar. Dopiero co ponownie perwersyjnie śniła sobie o nim, jakby było to coś normalnego, a on bezczelnie zaczął dobijać się do jej drzwi. Zaszlochała teatralnie, opierając się o pobliską ścianę, ani na chwilę nie próbując otworzyć oczu.

            - Powiedz, że jesteś tylko złą zjawą - szepnęła z udawaną desperacją.

            Albo, że to tylko kolejna część twojego zboczonego snu, w której Sasuke przychodzi spełnić twoje najskrytsze seksulane fantazje, dodało przebiegle jej alter ego.

            Ku zdziwieniu Sakury, ona sama była w stanie pokusić się o taką możliwość. Kobieta w końcu też usychała, gdy brakowało jej seksu. W dodatku jej pożądanie zaczynało pomału dawać o sobie znać, w czego rezultacie miała już dwa perwerysjne sny w ciągu zaledwie jednego dnia.

            - Zdecydowanie nie jestem złą zjawą - skwitował Sasuke i, jak gdyby nigdy nic, wszedł do jej mieszkania bez zbędnego - jego zdaniem - pukania, z dwoma kaskami w ręku.

            - Ej! - krzyknęła zbulwersowana, otwierając pośpiesznie powieki, dłońmi starając zakryć swoje nagie ciało. Czując, że brakuje jej rąk wyrzuciła nimi w powietrze, nie wiedząc już zupełnie, co sama wyprawiała.

            Sasuke przyjrzał się jej uważnie z uniesioną brwią, lecz nie skomentował jej niezdecydowanego zachowania.

            - Czemu nie powiedziałaś, że też jedziesz na Inazumę? - spytał, opierając się barkiem o podziurawione przez nóż drzwi do łazienki.

            Tak jak nie miała bladego pojęcia, dlaczego Sasuke ponownie ją naszedł bez najmniejszego problemu, tak niespodziewała się jakiejkolwiek wzmianki o festiwalu. Nawet Daichi nie wiedział!

            - Bo nie jadę - stwierdziła, splatając ramiona tuż pod piersami, które uwydatniły się przez to jeszcze bardziej.

            - Ino twierdzi coś innego - odparł, nadal uważnie przyglądając się jej nieodzianej sylwetce, co nie uszło uwadze dziewczyny. - Zbieraj się, nie mam całego wieczoru. Chcę tam być zanim się ściemni.

            Sakura zamrugała kilkakrotnie wachlarzem długich rzęs. Miała wrażenie, jakby Sasuke mówił do niej właśnie w jakimś obcym, bliżej nieznanym jej języku.

            Jak to miała się zbierać?

            Że co? Że jak?

            Z NIM?!

            Nie, to było zupełnie za dużo informacji, nawet jak na nią.

Czując, że język stanął jej kołkiem, również zamierzała powodzić wzrokiem po jego osobie. Skoro on może robić to w taki widoczny i perfidny sposób, to kto jej zabroni?

I tak, bardzo chciała w tej chwili zedrzeć z niego tę skórzaną, motocyklową kurtkę, by tylko móc zobaczyć, co takiego wytatuował sobie wczoraj na przedramieniu. No ileż można było skrywać jeden tatuaż? W sklepiku również nie była w stanie niczego zobaczyć, gdyż ta sama kurtka skutecznie skrywała to, co tak bardzo chciała zobaczyć.

- Przestaniesz się gapić i zaczniesz się zbierać? - spytał Sasuke, nie poruszając się ani o krok.

- Nie jadę - powtórzyła stanowczo. - I przestanę się gapić, jak ty przestaniesz się gapić.

Sasuke prychnął śmiechem pod nosem.

- Patrzę się, bo mam na co.

Sakura nie sądziła, że może zrobić się jeszcze bardziej czerwona.

- Perwers! - skomentowała.

- Nie perwers, tylko facet - odparł, jak gdyby nigdy nic.

Zabrakło jej już jakichkolwiek argumentów - Sasuke miał rację. Facet to facet i jego natury nikt nie zmieni.

            Widząc, że wygrał ich krótką wymianę zdań, Sasuke posłał jej łobuzerski uśmiech.

            - To jak, zbierasz się... - ponowił po raz kolejny swoje pytanie, ale gdy tylko Sakura chciała odpowiedzieć, ten dokończył swoją wypowiedź. - Czy rozbierasz?

            - Mówię przecież, że nie jadę - odparła rozjuszona, czując, że jest czerwona jak dorodny burak.

            Nie, nie i jeszcze raz nie! Nawet Sasuke nie namówi jej na Inazumę, podjęła już drastyczną decyzję i nie zamierzała zmieniać zdaniać. Sam diabeł jej nie przekona.
            Bo podoba Ci się ta druga opcja - usłyszała złośliwą uwagę swojego alter ego.

            - Co w ogóle Ino ci nagadała? Miałeś dać znać jak odwiozłeś Daichi’ego - powiedziała zmieniając ton na bardziej agresywny i udając, że jego perwersyjna propozycja nie zrobiła na niej najmniejszego wrażenia.

            Słysząc jej słowa, Sasuke pomału zaczął zmniejszać dzielącą ich odległość, bez przerwy fiksując enigmatycznym spojrzeniem duże szmaragdowe tęczówki. Z impetem oparł lewą dłoń o ścianę tuż za jej głową, blokując tym samym drogę ucieczki. Był zdecydowanie zbyt blisko. Nie dzieliło ich więcej, niż podczas snu, w którym chwilę później sama zaczęła go namiętnie całować.

- Trzeba było odbierać telefon - odparł spokojnie.

Sakura spojrzała na zegar wiszący na ścianie i jakie było jej zdziwienie, gdy dostrzegła jak wskazówki wskazywały grubo po dziewiętnastej. Nie spała pięciu minut, tylko prawie dwie godziny! To było zdecydowanie nieplanowane posunięcie z jej strony.

- To jak, jedziesz czy nie? Ino powiedziała, że dojedzie później. Coś jej wypadło. Dzwoniła, ale najwidoczniej postanowiłaś wszystkich olać - powiedział ponownie tym stoickim, opanowanym tonem głosu.

- Zasnęłam - szepnęła grymaśnie.

Nie sądziła, że perwersyjne sny zajmują aż tak dużo czasu!

- To widać - skwitował parsknięciem. - To jak? Tak czy nie?

Uniosła głowę subtelnie, ponownie pozwalając sobie na bezkarne zatopienie się w jego spojrzeniu, którego jeszcze nigdy nie potrafiła rozszyfrować. Nie chciała jechać, z oczywistych powodów - miała się uczyć. Ale obecna propozycja Sasuke brzmiała niczym zachęta na seks, a przynajmniej tak sobie ubzdurała. Równanie zresztą nie było trudne: on plus ona sami - wszystko mogło się wydarzyć, zwłaszcza z ich buzującymi hormonami. Przełknęła zalegającą w krtani ślinę, kompletnie nie wiedząc co mu odpowiedzieć.

Tak? Nie?

Jakie było pytanie?

- Ale, że co? - spytała, próbując wybudzić się z amoku.

Wolną dłonią, Sasuke pstryknął palcami tuż przed jej oczami.

- Inazuma. Jedziesz? Ino będzie jutro - powiedział, a jej źrenice niespodziewanie rozszerzyły się niebezpiecznie. W głowie Sakury zaczęło huczeć ostatnie wypowiedziane przez niego słowo - jutro. Jutro jest jutro. A jutro i dziś dzieliła długa noc.

Sakura miała najszczerszą ochotę pacnąć sobieotwartą dłonią w czoło, ale mimo to nadal nie była w stanie komunikować sukcesywnie z otaczającycm ją światem, czy raczej z Sasuke. Przynajmniej dopóki po jej mieszkaniu nie rozeszło się głośne pukanie. Nikogo, prócz Ino, której i tak już nie będzie, nie spodziewała się dzisiejszego wieczoru. Momentalnie wydawała się odzyskać zdrowe rozumowanie. Obdarzyła Sasuke hardym spojrzeniem, chcąc by łaskawie cofnął się o kilka kroków, by łaskawie mogła sprawdzić, kogo znowu licho przywiało do niej.

Bez przemyślenia otworzyła drzwi, nie przejmując się zdziwionym spojrzeniem Sasuke.

- Czego? - warknęła, ale gdy tylko dostrzegła kasztanowe włosy, bladoniebieskie tęczówki i ten przebiegły lisi uśmiech, zamarła w bezruchu, a cała krew odpłynęła w mgnieniu oka z jej twarzy.

- No takiego przywitania z twojej strony to się nie spodziewałem. No chyba, że oczekiwałaś mojego braciszka - powiedział kpiąco Makuro.

Sakura czym prędzej zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, zamykając dom na wszystkie możliwe zamki. Pojawienie się tutaj Makuro nie oznaczał nic dobrego. Właśnie takiej chwili się bała najbardziej, bała się, gdy ponownie samej przyjdzie jej stanąć z nim twarzą w twarz. Z przerażeniem wymalowanym na twarzy spojrzała na Sasuke, zupełnie nie wiedząc, co ma teraz zrobić. Przypominając sobie wczorajsza spotkanie z Makuro zaczęła niekontrolowanie drżeć i nie z zimna, lecz z ogarniającego ją strachu.

- Kto to? - spytał Sasuke, wbijając nieprzychylne spojrzenie w zamknięte drzwi. Miał przeczucie, iż wiedział, kto niespodziewanie zjawił się w mieszkaniu Sakury - wystarczyło tylko przyjrzeć się jej reakcji, by wiedzieć, że coś jest bardzo nie tak. Widział ją już w takim stanie kilkakrotnie i nigdy nie kończyło się to zbyt dobrze.

Z jej ust nie padła żadna odpowiedź. Milczała, wpatrując się w niego z trwogą, jakby wcale nie była Sakurą, tylko kimś kompletnie innym. Wyglądała niczym zastraszony psiak, bojacy się swojego właściciela.

- Juhuuuu, Sakuro, nie bądź taka. Mi nie otworzysz?

Sasuke, słysząc szyderczy głos nieznajomego, zmarszczył gniewnie brwi i zaczął kroczyć w stronę drzwi, z zamiarem ucięcia sobie nieprzyjemnej pogawędki z nieznajomym. Jednak Sakura nie miałą zamiaru na to pozwolić. Naparła na niego, chcąc go zatrzymać.

- Nie, nie ma cię tu - szepnęła, niekryjąc się ze swoim strachem.

- Puść mnie - odparł gniewnie, siłując się z nią. Lecz ona naparła na niego jeszcze bardziej. Nie wiedziała, co Makuro mógłby zrobić, gdyby dostrzegł tu Sasuke, ale sytuacja wyglądała bardzo niekorzystnie dla niej.

- Sakura… - warknął Sasuke, próbując odczepić ją od siebie, ale ta w odpowiedzi, tylko wtuliła się mocniej w jego tors.

- Nie! - powtórzyła nieco ciut za głośno, powodując rechoczy śmiech Makuro.

- Nieładnie, tak przede mną chować gościa.

- Nie - powiedziała Sakura i spoglądając prosto w oczy Sasuke, wynajdując w sobie ostatnie pokłady stanowczości. Nie zamierzała pozwolić, by Sasuke stanął twarzą w twarz z Makuro. Pomimo iż spotkał się już z Miyavim, to Makuro był zupełnie inną osobą. Makuro nie obchodziło nic, oprócz jego własnych pobódek, co również oznaczało, że miał w głębokim poważaniu, że Sasuke może być Uchiha. W Kyoto niejednokrotnie była świadkiem, do czego Makuro był zdolny. Tyle jej wystarczyło, by próbować powstrzymać Sasuke przed jakąkolwiek ingerencją z jego strony.

Odetchnęła, nie czując już jego oporu.

- Zamierzasz cały czas się chować? - syknął Sasuke przyciszonym głosem z niekrytą złością. Nie do końca wiedział, co się działo wokół niego. Pozostawały mu jedynie zwykłe domysły, które niekoniecznie musiały się sprawdzić, lecz biorąc to, co wiedział już o Sakurze, wszystko było możliwe.

- Nie - odparła hardo. Ściągnęła ramiona, jakimi go oplatała i zrobiła kilka kroków w tył. - Ale nie mam zamiaru cię narażać.

Drżącymi tęczówkami, zaczynając rozglądać się po małym mieszkanku, zawieszając wzrok na małym plecaku, jaki wcześniej spakowała na koncert, gdy jeszcze była pewna, że jedzie. I ta pewność nagle powróciła do niej ze zdwojoną siłą.

- Jadę z tobą na Inazumę - powiedziała z dziwną nawet jak dla niej samej zaciętością, nim Sasuke zdążył cokolwiek odpowiedzieć. Nie czekając na komentarz z jego strony, otworzyła szafę wyciągając z niej parę leginsów z materiału imitijącego skórę. Miała w nosie, że Sasuke bacznie przyglądał się jej poczynaniom, gdy próbowała założyć na siebie ciasny materiał.

- Mówiłem już, że masz fajną bieliznę? - szepnął zadziornie, na co Sakura posłała mu karcące spojrzenie i przystawiła palec do swych ust. Jeszcze tego brakowało, by Makuro usłyszał perwersyjne zdania Sasuke. Jednak nie była w stanie uciszyć wrednego, rozbudzonego alter ego, które co rusz sypało kąśliwymi uwagami, zwłaszcza przy Sasuke i jego uwagach.

Po zarzuceniu na siebie krótkiego, odsłaniającej jej brzuch czerwonego topu, chwyciła za jeansową katane i wypełniony ciuchami i zupkami-instant plecak, będąc w pełni gotową do długiej podróży. Narzuciła go na ramię i odwróciła się gwałtownie, wpadając na Sasuke obserwującego każdy jej ruch.

Na co czekasz? Całuj - podszeptywało alter ego, gdy niechcący znalazła się w jego ramionach.

            - Coś tak nagle zacichła, Sakuro? Nie chcesz dokończyć naszej wczorajszej rozmowy?

            Słysząc dalsze nawoływanie Makuro, chwyciła Sasuke za przedramię, widząc jak ten przygotowowuje się już do natarcia na drzwi.

            - Zdecydowanie nie! - powiedziała podniesionym głosem, próbując przekonać Makuro, że nigdzie się nie wybiera.

            - Wiesz, mam sporo czasu. Poczekam, aż zmądrzejesz trochę i wrócisz do dawnej siebie, gdy byłeś o wiele bardziej przydatniejsza i, muszę przyznać, że zabawniejsza - skwitował Makuro.

            Sasuke uniósł swoją dłoń, a opuszkami palców dotknął niepewnie jej szyji, na której znajdowały się ślady podduszenia.

            - On? - szepnął nader poważnym tonem.

            Sakura wzięła głęboki oddech, czując, że jeśli teraz odpowie pozytywnie Sasuke to ten i tak zrobi po swojemu, mając w dupie jej osobiste zdanie.

            - Nie liczyłabym na to, Makuro - odparła mężczyźnie koczującymi na nią za drzwiami, aczkolwiek swego spojrzenia ani na chwilę nie ściągnęła z czekającego niecierpliwie na jej odpowiedzieć Sasuke. Lecz taka nigdy nie nadeszła, zamiast tego Sakura ułożyła usta w jedno krótkie słowo, po czym wskazała na otwarte okno.

            Widząc, jak Sasuke ani drgnie, pociągnęła go mocniej za ramię, ale nawet to nie podziałało na uparciucha. Nie musiała już nic mówić. Znał odpowiedź i wyglądał na niezadowolonego, a nawet na wściekłego.

            Zdenerwowana chwyciła go za koszulkę i wspięła się na palce, chcąc spojrzeć mu w oczy na równi.

            - Później ci wszystko opowiem, ale nie tu ani nie teraz - szepnęła desperacko wręcz błagalnym tonem, znajdując się zaledwie milimetry od jego twarzy. Nie wierzyła, że to powiedziała. Ale mimo wszystko mówiła nader szczerze i nie, nie zamierzała cofać tych słów. Skoro już wczoraj podjęła decyzję o wytłumaczeniu się mu, to dlaczego miała teraz wycofywać się z podjętych już wcześniej postanowień? Nie była tchórzem, ale czasami naprawdę zachowywała się jak jeden z nich. Jednak to musiało poczekać jeszcze trochę, gdyż z Makuro stojącym i przysłuchującym się zza ściany nigdy nic nie było pewne - był nieprzewidywalny w całej swojej okazałości.

            Czarne jak noc ślepia przypatrywały się Sakurze uważnie, analizując w głowie odważne, wypowiedziane przez nią dopiero co słowa. Widział zbierające się w jej oczach niekontrolowane łzy spowodowane ogarniającą ją od środka desperacją.

            Ich intensywne spojrzenia taksowały siebie nawzajem z nieustępującą zaciętością. Obu było ciężko zmienić podjętą już przez siebie decyzję. Ale jeśli Sakura miała wybierać pomiędzy Sasuke a Makuro, odpowiedź była oczywista. Nie miała zamiaru spędzać nocy przy czychającym za drzwiami psychopatą. Niespodziewanie jednak pod presją napięcia, jakie się między nimi nawiązało, ich usta złączyły się ze sobą.

            Sasuke pewnie ułożył dłoń na jej talii, a następnie przyciągnął ją bliżej siebie pogłębiając zachłanne i słodkie pocałunki.

            Oderwali się od siebie po jakże niespodziewanej - trzeźwej - niewyobrażanie krótkiej chwili uniesienia.

            - Chodź - warknął zły, chwytając ją za dłoń i prowadząc ku ościeżnicy.

            Im szybciej stąd znikną, tym lepiej dla nich obojga.

            Nie byl zły na nią. Był wściekły na samego siebie, że pozwolił jej zmienić swoje zdanie. Ale było już za późno na kolejną zmianę decyzji.

            Sakura uśmiechnęła się do niego przytakując, po czym założyła na siebie plecak i pozwoliła mu pierwszemu przejść przez okno. Na pewno nie zamierzała korzystać z przywileju kobiety i iść jako pierwsza, pozostawiając Sasuke samego w jej mieszkaniu. Zawsze pozostawała ta mała możliwość, że Sasuke jednak pozwoliłby sobie dać upust swojej złości otwierając drzwi, za którymi stał niewzruszony Makuro.

            Sasuke zwinnie przeskoczył przez okno, stając na dachu sklepiku, nad którym znajdowało się mieszkanie Sakury i gdy tylko ona przeszła przez parapet, chwycił ją za przed ramię i poderwał się wraz z nią do biegu, chcąc zeskoczyć z pierwszego piętra w jak najbezpieczniejszy sposób. Miał czekać na nich festiwal, a nie szpital. Kare tęczówki zaczęły rozglądać się w poszukiwaniu idealnego miejsca do zejścia. Widząc schył na dachu, skierował ich w tamtą stronę, po czym zeskoczył na ziemię jako pierwszy.

            - Nie było czegoś niższego? - mruknęła Sakura, spoglądając niechętnie w dół.

            Rzadko kiedy stawiała czoła swojemu lękowi wysokości na trzeźwo.Procenty zawsze dawały jej złudną nadzieję, że jest w stanie zrobić wszystko; teraz jednak nie była tego aż taka pewna. Czując, jak zaczyna kręcić się jej w głowie, przymknęła powieki biorąc kilka głębszych oddechów.

            - To był twój pomysł - skwitował Sasuke z dołu. - Pośpiesz się.

            - I chyba zaczynam go żałować - dodała pod nosem, niepewnie siadając na rozgrzanym dachu, przygotowując się mentalnie do zejścia. Wzrokiem otaksowała dachy rozprzestrzeniających się przed nią domów i święcące wysoko nad nimi śłońce. Nigdy wcześniej nie wchodziła tutaj, ale gdy wróci po festiwalu do domu pokusi się o opcję spędzenia wieczoru na dachu. Widok, niby niczym nie zachwycał, ale dla niej osobiście był nieziemski. Ponownie czuła jak żyła.

            - No skacz!

W tym samym czasie, gdy Sasuke ponaglał ją, stało się to, czego najbardziej nie chciała. Krzyk Makuro wołający jej imię dobiegł jej bębenków. Z przerażeniem spojrzała w stronę otwartego na oścież okna, z którego wychodził właśnie Mori. Wiedząc, że nie ma zbytniego wyboru, zamknęła mocno powieki o, nie chcąc patrzeć w dół, zeskoczyła wprost w ramiona Sasuke.

            - Powinnaś się zastanowić, czy zamierzasz nadal udawać twardą, czy być prawdziwą sobą - powiedział poważnie, wypuszczając ją ze swoich objęć i stawiając na równe nogi.

Nie chcąc się teraz z nim kłócić, postanowiła potraktować go jak własnego brata - wystawiła mu język.

            - Bardzo dorosłe zachowanie - skwitował Sasuke, kiwając głową, po czym wskazał na znajdujący sie nieopodal motor, do jakiego były przypięte dwie torby podróżne.

            Nie myśląc dwa razy z ubranymi kaskami wsiedli na motor odpalony przez Sasuke.

Sakura słysząc ryk silnika, spojrzała przez ramię na Makuro, który był niemalże na wyciągnięcie reki, lecz w tej chwili poczuła, jak motocykl rusza z miejsca. Widząc wściekłe spojrzenie starszego z braci Mori, posłała mu zadziorny uśmieszek, którego nie był w stanie dostrzec, ale za to Sakura nie wytrzymała i wystawiła mu odpowiedni palec - kolejna oznaka buntu, którego Makuro nie tolerował.

Miała świadomość konsekwencji ich dziecinnego wybryku, ale w obecnej chwili miała to gdzieś. Nic oprócz wyjazdu na Inazumę z Sasuke się nie liczyło.

            - A Suigetsu? - krzyknęła do Sasuke, by mógł ją usłyszeć.

            - Nadal ze mną nie gada - usłyszała w odpowiedzi, co tylko spowodowało, iż zaśmiała się cicho pod nosem. A myślała, że to baby kłócą się bez powodu, chociaż z drugiej strony Suigetsu faktycznie go miał. Nie potrafila zrozumieć, dlaczego Sasuke zasugerował mu, że się ze sobą przespali, ale nie zamierzała dłużej dążyć tego tematu. Czy właśnie nie o tym śniła dzisiaj już dwukrotnie?

            Kto by pomyślał, że będzie w takim dobrym humorze, uciekając na weekend z własnego miasta i to w dodatku bez wyrzutów tuląc się na motorze do Sasuke. Nigdy nie myslala, że to bedzie takie proste - wsiąść na motor i po prostu odjechać w siną dal, bez najmniejszych obaw. Już o wiele trudniej było uciec jej z Kyoto, ale tam nigdy nie zamierzała wracać, do Konohy natomiast wróci w niedzielę bądź też poniedziałek.

            - Nie zatrzymuj się - powiedziała donośnie, zaciskując mocniej ramiona w jego pasie i spoglądając na rozprzestrzeniający się przed nimi horyzont z szerokim usmiechem.

            Nie zatrzymał się ani razu, tak jak chciała. Po prostu jechał w spokojnym tempie do oddalonego o kilkdziesiąt kilometrów Tokio, na którego to obrzeżach dwie godziny temu zaczął się festiwal. Ale oni mieli czas. Nigdzie im się nie śpiszyło. Chociaż Sakura musiała przyznać, że po półgodzinnej przejażdżce jej nogi już wysiadały. Kompletnie nie była przyzwyczajona do długich i wyczerpujących podróży na motorze, w przeciwieństwie do Sasuke, który wydawał się być do tego stworzony.

            Po trzech godzinach w upalnym słońcu, wreszcie dojechali na Inazumę, akurat gdy ognista kula postanowiła chylić się ku zachodowi. Sasuke chciał przyjechać nim się ściemni i tak też się stało.

            Trzymając się cały czas motocykla, Sakura zaczęła rozglądać się po tłumie rozweselonych i podpitych już młodych ludzi. Wszyscy wydawali się kierować w jedno i to samo miejsce - na dużą scenę, gdzie za godzinę miała wystąpić gwiazda tego wieczoru. Szeroki uśmiech zawitał na jej ustach, gdy tylko dotarło do niej, że wreszcie udało jej się przyjechać na Inazumę - tyle lat na to czekała, że teraz nie mogła uwierzyć.

            - Trzeba znaleźć miejsce parkingowe - powiedział Sasuke, próbując przekrzyczeć dudniącą w oddali głośną rockową muzykę.

            Sakura zaczęła pośpiesznie przytakiwać, już nie mogąc doczekać się momentu, w którym dane będzie jej zejście z motoru i stanięcie na tej świętej ziemi.

            Jeszcze chwilka, jeszcze chwilka, powtarzała sobie bez przerwy w myślach niczym małe dziecko, które nie mogło doczekać się otworzenia  pierwszego prezentu urodzinowego.

            Gdy tylko Sasuke przedarł się motorem przez tłum imprezowiczów zajmujących całą szerokość ulicy, przyśpieszył chwilowo w stronę parkingu, który wreszcie był w zasięgu ich wzroku.

            Natomiast Sakura odliczała już czas, aż Sasuke wreszcie się zatrzyma i wyłączy silnik. Kiedy tak się wreszcie stało, rozradowana Sakura wręcz zeskoczyła z motocyklu, nie myśląc ani razu o pozostawionym w Konoha Makuro, który nawet nie wiedział, gdzie jest i co robi. I jej nie znajdzie.

            Nie tylko oni dopiero co przyjechali, gdyż ludzie zjeżdżali się jeszcze z praktycznie całej Japonii. Korek samochodów ciągnął się kilometrami, dlatego też po raz pierwszy dziękowała Sasuke za jego motor.

            Nagle zatrzymała się w pół kroku, dostrzegając w oddali ciemną blond czuprynę, która wydała jej się dziwnie znajoma. Przyglądała się bezczelnie dłuższą chwilę, z oddali próbując dostrzec jego twarz, ignorujac pytające spojrzenie Sasuke. Gdy po chwili oddalony o pięć metrów osobik obrócił delikatnie głowę w bok, Sakura aż rozchyliła usta z wrażenia.

            Wszędzie rozpozna te dołeczki w policzkach!

            Podrywając się do truchtu, zaczęła pośpiesznie kroczyć w jego stronę.

            - Hachiro! - krzyknęła, lecz kask tłumił jej głos, co jednak jej nie powstrzymało.

            Znalazła go!

            Znalazła!

            Odnalazła jedynego przyjaciela z Kyoto, z którym wiązała dobre wspomnienia. Znajdując się tuż za nim, dotknęła mocno jego ramienia, zmuszając jego całą sylwetkę do odwrócenia się.

            Hachiro spojrzał na kobietę w kasku niezrozumiałym spojrzeniem.

            - To ja! - powiedziała, chwytając za kask od dołu z zamiarem ściągnięcia go. Minęła zaledwie chwila, a różowe kosmyki wyswobodziły się i opadły na ramiona.

            - To ja - powtórzyła radośnie, spoglądając prosto w zdziwione brązowe tęczówki.

            - Sakura - szepnął zaskoczony Hachiro, nie będąc w stanie okiełznać swojego zdziwienia jej osobą.

            Natomiast Sakura nie kryła swojego szczęścia.

            Była na Inazumie!

            I to w dodatku z Sasuke, z którym miała już kilka perwersyjnych snów. Nie wspominając już o ich ucieczce. Teraz jeszcze spotkała Hachiro - przyjaciela, który gdy zaczęły się jej kłopoty, zniknął gdzieś bez słowa, a ona sama obawiała się o niego. Wiedział zdecydowanie zbyt dużo, by Miyavi z Makuro mogli się go pozbyć, ale nadal był ten cień szansy.

            Niczego więcej do szczęścia tego wieczoru nie potrzebowała.

            Miała Sasuke, miała swojego przyjaciela i była na Inazumie!

            SHANNARO!

- Sakura - powtórzył ponownie w szoku, nie dowierzajac własnym oczom. Wyglądał jakby spotkał właśnie promieniującego szczęściem ducha.

Hachiro zrobił krok ku niej i niespodziewanie subtelnie ułożył dłonie na jej policzkach, bez przerwy zatapiajac się w otchłani jej iskrzacego i trochę zdezorientowanego jego poczynaniami spojrzenia.

- To naprawde ty - dodał i niespodziewanie wpił się zachłannie w jej usta, jakby nic i nikt inny się nie liczył.

Świat Sakury natomiast legł w gruzach, potłuczony na tysiące małych kawałeczków...

Od Autorki: YEAH! Wracam do akcji xD I nie, nie wiem czemu mi podkresla wlasnie tekst, whatever... Wybaczcie za zwolke, no ale wiecie jak sytuacja wygladala... ;) 24'tego czerwca wylatuje na tydzien na wakacje, do tego czasu ukaza sie jeszcze conajmniej 2/3 rozdzialy, a przynajmniej je napisze xD Nierozpisuje sie za bardzo bo nie mam sily, ide zjesc obiad by wieczorem zabrac sie za 18'tke ;] Tak mam wene! Ahhh i jeszcze jedno... tak wiem, krotkie! Ale jesli bede pisac po 40 stron, to wierzcie mi nie bedzie nawet 25'tego rozdzialu (Y). I tak chcialam zakonczyc na tym momencie i tak, wiec niczego nie pominelam ;)

A jesli chodzi o to zamieszanie na chacie przez weekend, to dodam tylko, ze nie zarabiam na blogu by moc zatrudnic sobie BC na etat i by jej placic, by mogla byc na kazde moje zawolanie. Kazdemu z nas moze cos wypasc, mi tez niejednokrotnie cos wypadalo, ze nie moglam pisac no coz i nic nie mozna bylo na to poradzic ;)

Ahh... i jak podabalo sie, podobalo? Chce wiedziec!