18. (Nie)odporny rozum.

"Kontakty z rodzajem męskim wymagają zdumiewająco dużo cierpliwości." J.A. Krentz

            Chmurka białego dymu wyleciała z jej ust, unosząc się na tle ciemnogranatowego nieboskłonu. W zamyśleniu spoglądała na rzekę Kamo, jaka przepływała przez Kyoto, opierając się łokciami o metalową barierkę. Światła emanujące z restauracji i barów znajdujących się na drugim brzegu odbijały się na idealnie gładkiej tafli wody.            

            - Miyavi wszędzie cię szuka.

            Sakura wybudzona z zamyślenia przeniosła zadziorny wzrok na przyjaciela.

            - Przestań ściemniać Hachiro, on doskonale wie, że tu jestem - powiedziała z niekrytym rozbawieniem.

            - Achh… no tak, mogłem się domyślić - zaśmiał się, stając tuż przy niej i oparł się plecami o balustradę. - A więc jak udał się wypad do Konohy? - zapytał, zabierając jej z pomiędzy palców małe zawiniątko, którym już po chwili sam zaczął się zaciągać.

            Haruno westchnęła ciężko, wypuszczając ze świstem powietrze. Na samo wspomnienie o miasteczku, w którym się wychowała, napowietrzyła w niezadowoleniu policzki. Ich mała wycieczka do Konohy nie była aż taka udana, jak sobie życzyła - była beznadziejna. Jej najlepsza przyjaciółka po chwili olała ją, bo pan idealny wzywał, kimkolwiek w rzeczywistości był. Ino ani przez chwilę nie wyjawiła, o kim była mowa, twierdząc, że nie chciała niczego zapeszyć, bo dopiero zaczęli się spotykać. Sakura musiała przyznać, że jeszcze nigdy nie widziała Ino aż tak tajemniczej, aczkolwiek wierzyła, że dzięki temu może nauczy się trzymać buzię na kłódkę na dłużej niż pięć minut. W dodatku ani jej rodzice, ani jej mały brat nie poprawili sytuacji, która była więcej niż napięta, gdy bez zapowiedzi pojawiła się w domu w towarzystwie Miyaviego. Jej oczekiwania legły w gruzach, gdy Daichi bez żadnych pohamowań zaczął manifestować swoją niechęć względem Mori.

            Hachiro szturchnął ją ramieniem.

            - Coś tak zamilkła? Czyżby miały diabełek dał wam popalić?

            - Och, przymknij się - mruknęła z niesmakiem, odbierając od niego skręta, z którego praktycznie nic już nie zostało.

            Hachiro nigdy nie poznał Daichiego, ale w przeciwieństwie do reszty ekipy wiedział o nim wyjątkowo dużo.

- Czyli trafiłem w samą dziesiątkę - odparł z szerokim uśmiechem. - Po tym, co mi opowiadałaś, nie spodziewałem się po nim niczego innego. Co tym razem? Balony z wodą?

Na samą wzmiankę o wybrykach młodszego brata, kącik jej ust uniósł się mimowolnie. Pomimo iż była teraz zła, to nie potrafiła się nie zaśmiać.

- Gorzej, ropuchy.

Akiyama sparował to niekontrolowanym napadem śmiechu.

- Mogłem się domyślić, że nie obędzie się bez jego uroczych zwierzątek - odpowiedział pomiędzy głośnymi salwami śmiechu.

- I nie powiem, że Miyavi w jakikolwiek sposób był zadowolony z mojej pociesznej rodzinki - westchnęła, wyrzucając pomarańczowy filter do głębokiej wody.

Hachiro przyjrzał się jej uważnie czekoladowym spojrzeniem, które nagle wydawało się wyostrzyć.

- Nie powinnaś go ze sobą brać - powiedział bez zawahania.

Ramiona Sakury poruszyły się spokojnie w górę i w dół.

- Nie mogłam mu zabronić. Chciał jechać, to pojechał, a i tak zniknął gdzieś na kilka godzin.

            Mężczyzna prychnął pod nosem, jakby niczego innego się nie spodziewał.

            - To było do przewidzenia - odparł, powodując, iż Sakura otaksowała go niezrozumiałym spojrzeniem, za co w ogóle jej nie winił. Jeszcze mało wiedziała o otaczającym ją środowisku.

- Wbrew pozorom miasto, z którego się wywodzisz nie jest im nieznane, chociaż praktycznie nigdy tam nie jeżdżą osobiście. W Konoha mieszkają ich prawnicy - wyjaśnił pokrótce, wyciągając z tylniej kieszeni spodni paczkę papierosów. - Uchiha, mówi ci to coś? - spytał wyciągając szluga z papierowego pudełeka i włożył go do ust.

- Nadziana, zadufana w sobie rodzinka gburów, ale ponoć są dobrzy w tym co robią - skwitowała spoglądając na przyjaciela zadziornie kątem oka.

- Czyżbyś miała już z nimi doczynienia? - spytał rozbawiony, ponownie szturchając ją ramieniem.

Sakura zaśmiała się głośno.

- Za kogo mnie masz, Hachiro? Nigdy im do pięt nie dorastałam i wątpię, bym nawet kogokolwiek z nich widziała na oczy. Ale za to dużo słyszałam. Osoba taka jak ja jest dla nich nikim.

- Nie gadaj bzdur Sakura, nie jesteś gorsza od nich tylko dlatego, że nie masz tyle pieniędzy, co oni - powiedział z niekrytą złością, odpalając papierosa.

Jednak twarz różowowłosej studentki nie wyrażała akceptacji wobec jego słów, wręcz przeciwnie - nadal szła w zaparte z tym, co powiedziała.

Hachiro, chcąc postawić na swoim, wypuścił z płuc większą ilość powietrza z dymem papierosowym, po czym niespodziewanie chwycił ją dłońmi za nogi i plecy i uniósł do góry.

- A chcesz popływać? - powiedział łobuzersko, przekładając ją przez barierkę oddzielająej ich od rzeki Kamo.

Źrenice Sakury rozszerzyły się w przerażeniu, a swe ramiona automatycznie oplotła wokół jego szyi.

- Hachiro! - wrzasnęła na całe gardło, świdrując go bez przerwy trzęsącymi się tęczówkami. - Postaw mnie!

- Co Haruno, strach cię obleciał? - zażartował, wyciągając dłonie jeszcze bardziej przed siebie.

- Postaw mnie Hachiro! Nie umiem pływać! - powiedziała przerażona, spoglądając na niego z rosnącym w niej strachem. Doskonale wiedziała, że rzeka, nad którą w zasadzie wisiała, była o kilka metrów za głęboka jak dla niej. Nigdy nie wchodziła do wody mającej więcej niż półtora metra głębokości i nigdy nie zamierzała.

- Żartujesz sobie ze mnie? - spytał z wyraźnym rozbawieniem Akiyama.

- To nie jest śmieszne Hachiro! Postaw mnie!

Jej panika i strach zaczął eskalować o wiele szybciej, niż sama by tego chciała. Z drugiej jednak strony, nie potrafiła nic poradzić na własne lęki, nad którymi, jak każdy, nie panowała.

- Sakura niepotrafiąca pływać, a to mi nowość. Powiem, że nie spodziewałem się tego po tobie - drażnił się z nią, ani na chwilę nie nosząc się z zamiarem postawienia jej nóg na stałym gruncie.

- Przestań się nabijać i mnie postaw - warknęła zła, mając dość powtarzania mu w kółko jednego i tego samego, w końcu ile można.

Hachiro z cwaniackim uśmieszkiem nachylił się delikatnie nad nią i wyszeptał do jej ucha:

- Wtedy miałbym pretekst, żeby cię uratować.

Sakura uniosła głowę do góry, spoglądając ze zdziwieniem w czekoladowe, tajemnicze oczy Akiyamy. Nie rozumiała jego obecnego postępowania - wystarczył ułamek sekundy a nie poznawała go.

Nie poznawała własnego przyjaciela.

- Przestań się zgrywać i mnie postaw - powiedziała spokojnym, drżącym głosem, nie przerywając z nim kontaktu wzrokowego. On natomiast przyglądał się jej uważnie, jakby badał wzrokiem każdy, nawet ten najmniejszy skrawek jej twarzy, chcąc utrwalić ten widok w pamięci na dłuższy czas.

- Hachiro… - upomniała go stanowczo, nie do końca wiedząc, o co mu w tej chwili chodzi.

- Dobrze się bawicie?

Donośny głos Miyaviego spowodował, iż głowa Hachiro odsunęła sie od lica Sakury, a następnie przerzucił ją z powrotem przez barierkę i wreszcie postawił na nogach.

- Nigdy więcej tego nie rób - burknęła pod nosem tak, by tylko on to usłyszał. - Załatwiłeś już to, co miałeś załatwić z Makuro? - zwróciła się do swojego chłopaka, zaczynając powoli zbliżać się do niego z uśmiechem.

Miyavi skinął, natychmiast obejmując Sakurę ramieniem i posyłając chłodne spojrzenie towarzyszowi, który właśnie wsadził dłonie w kieszeń z niezrozumiałym wyrazem twarzy.

- My będziemy się zbierać, a Makuro chciał zrobić z tobą jeszcze rundkę - oznajmił ze stoickim spokojem Mori.

Hachiro tylko wzruszył ramionami, a następnie wyminął parę z zamiarem znalezienia drugiego z braci. Im prędzej będzie miał to za sobą, tym lepiej dla niego samego.

- Przebywaj mniej w jego towarzystwie - powiedział niespodziewanie Miyavi, gdy tylko jego przyjaciel zniknął w budynku.

Sakura spojrzała na niego z uniesionymi wysoko brwiami.

- Oj przestań, tylko się wygłupialiśmy - stwierdziła, wywracając oczami, po czym dała mu kuksańca w ramię.

- Może ty, ale on raczej nie - skontrargumentował hardo, zaczynając prowadzić ich z powrotem w stronę budynku.

Sakura już nic nie powiedziała, gdyż w ogóle nie widziała sensu w ciągnięciu tej do niczego nie prowadzającej rozmowy. O wiele bardziej wolała przemilczeć całe zajście i nigdy już do niego nie wracać. Przechodząc przez obszerny magazyn, w którym wszyscy lubili się spotykać po różnych imprezach albo po prostu według zachcianki, od razu byli w stanie usłyszeć krzyki Makuro. Nie było to nic nowego, dlatego też niewzruszeni kontynuowali swoją wędrówkę przez budynek.

Kątem oka Sakura dostrzegła Hachiro wymieniającego się ciosami z bratem Miyaviego. Z jakiegoś niewyjaśnionego dla niej powodu złość emanowała od Akiyamy, że nawet i ona sama obawiała się go, obserwując ich zmagania.

Walcząc z Makuro na ringu wydawał się inny. Otaczała go dziwna, niezrozumiała dla niej aura.

- Sakura - powiedział półkrzykiem Makuro, nie zaprzestając swej walki z Hachiro. - Bierz rękawice.

Zdezorientowana Sakura spojrzała pytająco na Miyaviego, nie za bardzo rozumiejąc, co jego brat starał się jej przekazać. Była tancerką a nie jakąś podszywającą się wojowniczką, która nawet nie potrafiła uderzyć.

- Ze mną walczysz - fuknął Hachiro, zamachując się na Makuro, aczkolwiek ten bez najmniejszego problemu zablokował jego cios.

- Ciebie nie ma już czego uczyć, za to świeżaka jak najbardziej tak - oznajmił rzucając przelotne spojrzenie Sakurze, po czym niespodziewanie uderzył Hachiro posyłając go tym samym na deski.

Szmaragdowe tęczówki w przerażeniu z powrotem przeniosły się na Miyaviego, który wydawał się kontemplować nad słowami brata.

- Idź - szepnął nagle, pewny swych słów.

- Co? - spytała zdumiona, zupełnie się tego nie spodziewając.

Lecz żadne protesty z jej strony się nie opłaciły. Już po chwili stała na prowizorycznym ringu z ochraniaczami na głowie i dłoniach, zupełnie nie wiedząc co ma robić. Nikt nie powiedział jej, jak ma trzymać gardę, ani też w jaki sposób uderzać, zapomnieli również wspomnieć że ważna jest praca nóg. Dlatego też nie zdziwiła się, gdy zaledwie przy pierwszym uderzeniu Makuro podzieliła los Hachiro, lądując nieprzytomna na twardych materacach…

            Sakura stała oszołomiona poczynaniami Hachiro, nie będąc w stanie nawet drgnąć. Ani razu nie oddała jego pocałunku, tylko stała jak słup soli z szeroko otwartymi oczami. Czuła się jak prawdziwa idiotka.

            - Zawsze chciałem to zrobić - wyszeptał Hachiro, a w Sakurze coś pękło.

            Niepotrzebowała kolejnej osoby obdarzającej ją gorącymi pocałunkami. Tę opcję mogła już odznaczyć z Sasuke, który na domiar złego znajdował się niedaleko i bez wątpienia wszystko widział.

            Potrzebowała przyjaciela, jakim Hachiro był w Kyoto, ale wyraźnie pomyliła się co do jego osoby.

            Nie myśląc dwa razy, odepchnęła go od siebie a następnie jej dłoń uniosła się w górę i poleciała w kierunku jego policzka.

            - Pogięło cię, Hachiro? - spytała ledwo słyszalnym głosem, gdy patrzyła na niego skołowana. Wewnętrzna część dłoni piekła ją niemiłosiernie od uderzenia i gdyby nie stała właśnie przed Hachiro, bez wątpienia klnęłaby siarczyście.

            Kompletnie nie wiedziała, co to miało znaczyć i na obecną chwilę nie potrzebowała jego wymówek i zbędnego tłumaczenia. Traktowała go tylko i wyłącznie jako przyjaciela, a po tym, co zrobił, oprócz tego czuła sie oszukana.

            Akiyama zdecydowanie nie spodziewał się takiej reakcji z jej strony. Otwierał usta, chcąc cokolwiek powiedzieć, lecz Haruno pokręciła w niedowierzaniu głową i zaczęła wycofywać się bez przerwy na niego spoglądając. Nie chciała z nim teraz rozmawiać. Ku swojemu niezadowoleniu w szmaragdowych tęczówkach nie widział nic oprócz zawodu i nie chcąc tak kończyć ich spotkania po prawie roku, chwycił ją za przedramię z zamiarem zatrzymania.

            - Sakura, czekaj - powiedział zły sam na siebie, ale w tym samym momencie ktoś inny chwycił go za nadgarstek dłoni, która cały czas trzymała w swym potrzasku przyjaciółkę.

            - Radzę trzymać łapy przy sobie.

            Oops, powiedziało jej alter ego, doskonale znając tę chłodną i nieprzyjemną tonację. Sama spotkała się z nią, gdy starała się udawać przed Sasuke, że spotkanie z Makuro nie miało miejsca, a siniaki na jej szyi to tylko jego wybujała wyobraźnia.

            Niepewnie spojrzała kątem oka na stojącego tuż obok Sasuke, który wyglądał, jakby ktoś właśnie nadepnął mu na odcisk. Ale nie dziwiła mu się. Jakiekolwiek były ich relacje na dzisiaj, to nadal widok, którego przed chwilą doświadczył, musiał wyprowadzić go z równowagi. I mogła orzec wszem i wobec, że bez wątpienia odbije się to na niej samej.

            Nie patrzył na nią, gdyż jego kare tęczówki śledziły tylko i wyłącznie Akiyamę, tak jakby chciały przedrzeć się przez niego i w trybie natychmiastowym dowiedzieć się, kim był i jakim prawem spoufalał się z Sakurą. Za to Hachiro spoglądał na nią i na Sasuke intensywnie, a ona czuła się, jakby była pomiędzy młotem a kowadłem. Nienawidziła tego uczucia. Z łatwością dziecka była w stanie wyczytać z twarzy przyjaciela, jak bardzo chciał poznać odpowiedź na nękające go w obecnej chwili pytania. Bez wątpienia tak samo jak i Sasuke, chciał poznać tożsamość drugiego mężczyzny, a także jego powiązania z nią samą.

            - Przestaniecie mordować się spojrzeniami? - spytała w miarę spokojnie, chcąc jak najszybciej przerwać narastającą niezręczną sytuację.

            Hachiro spojrzał głęboko w jej oczy, po czym tak jak chciała, puścił ją a wraz z tym Sasuke puścił go.

            - Tak - odpowiedział po dłuższej chwili Hachiro, przenosząc na Sakurę o wiele łagodniejszy wzrok. - Przepraszam. Nie wiem, co mnie napadło. Możemy porozmawiać… na osobności? - zapytał zerkając na nieznanego mężczyznę, który na jego słowa prychnął pod nosem.

            Sakura nerwowo zaczesała włosy do tyłu, czując niezrozumiałe napięcie pomiędzy dwoma osobnikami płci przeciwnej. Wystarczyło tylko przelotne spojrzenie na Sasuke, by widzieć, jak bardzo był teraz wkurzony, czego nawet nie próbował maskować.

            - Ehm… niech będzie - westchnęła, obracając się ku Sasuke, chcąc i jemu stawić czoła, lecz nim zdążyła otworzyć usta, on ją uprzedził, mówiąc:

            - Wypadałoby najpierw znaleźć miejsce namiotowe, a nie ucinać pogawędki. Chyba że chcesz spać na parkingu. Sama.

            Jak to sama?!

Protestowała głośno przeciwko byciu i nocowaniu w pojedynkę, a jej naburmuszony wyraz twarzy zdradzał mu wszystko, dzięki czemu Sasuke posłał jej tryumfalny uśmieszek - wiedział, że wygrał tę rozgrywkę.

Sama, a inaczej mówiąc: nici z seksu, mruknęło jej alter ego, które było równie niezadowolone jak ona sama. Pierwszy raz od bardzo dawna była w stanie zgodzić się ze swoim wewnętrzym głosem, który lubił ją dręczyć praktycznie każdego dnia.

- Później w takim razie - powiedziała spokojnie, zwracając się do Hachiro, co już nie spodobało mu się tak bardzo jak jej wcześniejsza wypowiedź. - Spotkamy się i porozmawiamy później - powtórzyła pewniejszym głosem i jak za starych czasów posłała mu czuły uśmiech, który miał za zadanie utwierdzić go w przekonaniu, że mówi szczerze. Nadal miała mu za złe pocałunek sprzed chwili. Ani razu w przeszłości nie zastanawiała się, jakby to było całować się z Hachiro, ale za to bezwstydnie cały dzień śniła o gorących igraszkach z Sasuke i tylko z nim. Naprawdę w tym wszystkim pomału zaczynało brakować logiki.

Wyciągnęła ze swego plecaka długopis i kawałek niezapisanej kartki, jaką wyrwała z ostatnich stron pamiętnika i zapisała na niej swój numer telefonu.

- Nie przedstawisz nas, Sakura? - spytał nagle Hachiro, przyglądając się małej karteczce z jej numerem.

- Uchiha Sasuke - wtrącił brat Itachiego, nim Sakura zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować na słowa przyjaciela.

Akiyama nie krył zdziwienia tymi słowami, doskonale pamiętając, co niegdyś Sakura powiedziała o rodzinie Uchiha. Nigdy nie przypuszczał, że znajdzie się w ich towarzystwie poza salą sądową. Spojrzał pytająco na Sakurę, która wyraźnie klnęła pod nosem na samowolkę swojego towarzysza i posłała karookiemu karcące spojrzenie.

- Akiyama Hachiro, przyjaciel Sakury - powiedział blondyn, skinąwszy głową w stronę Haruno.

Hachiro nie potrafił nie dopowiedzieć, kim jest dla różowowłosej, co Sasuke pominął w swojej wypowiedzi. Przez to Akiyama zyskał swego rodzaju przewagę w ich niemym konflikcie ze znajomym Sakury, kimkolwiek dla niej był.

- A ty…? - spytał ostentacyjnie, korzystając z chwilowej dominacji.

Brew Sasuke drgnęła minimalnie, przejrzawszy zagrywkę Hachiro, ale prawda była taka, że sam nie znał odpowiedzi na zadane właśnie pytanie. Nie spoglądając na Sakurę, zacisnął mocniej szczękę, mierząc się wzrokiem z jej przyjacielem, jak to sam nie zawahał się określić. On sam wątpił, by należała się mu etykieta przyjaciel Sakury, ale nic oprócz zwykłego znajomego nie przychodziło mu do głowy. Szkopuł polegał jednak w tym, że taki przydomek mu się nie podobał. Czy znajomym można nazwać kogoś, kogo kilkakrotnie całuje się ze wzajemnością?

- Chodźmy już, bo rzeczywiście nie będziemy mieli gdzie spać - wtrąciła Sakura, której aluzja Hachiro również nie była obca. I tak samo jak Sasuke, nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Prawdę mówiąc, do tej pory się nad tym nie zastanawiała i raczej nie chciała dumać na tym akurat w takiej chwili.

Czuła na sobie pytające spojrzenie Hachiro, które za wszelką cenę starało się ją rozszyfrować, ale bez powodzenia. Wiedziała, że w jego oczach nie zmieniła się nic a nic, choć rzeczywistość wyglądała całkiem inaczej. Rozmowa na osobności to jednak był dobry pomysł. Nie potrzebowała wtrącania się Sasuke, gdy będzie wyjaśniać z Hachiro kilka spraw, włączając w to pocałunek, który w jej mniemaniu nigdy nie powinien mieć miejsca.

Sasuke przytaknął, lecz nie zamierzał pozwolić, by nowo poznany mężczyzna panował nad sytuacją, dlatego też powiedział spokojnie do Sakury:

- My też będziemy musieli porozmawiać.

- Hę? - Nie rozumiała, o czym mieliby w tej chwili rozmawiać, a sprawy z Kyoto na pewno nie zamierzała mu tłumaczyć podczas festiwalu wśród tłumu nieznanych sobie ludzi. Do tego zdecydowanie potrzebna im była chwila prywatności, której na Inazumie na pewno nie dostaną.

- Stanowczo musisz wymienić materac w swoim łóżku, bo kark boli mnie do tej pory - wyjaśnił, wzruszając ramionami.

Sakura przejechała dłonią po twarzy, nie wierząc własnym uszom.

Znów to zrobił! Ot tak, jakby to było nic!

            Po raz kolejny bez najmniejszego problemu, zainsynuował, że łączą ich bliższe fizyczne stosunki.

            Cholera! Nie mówiła, że nie chciała tego, ale żeby mówić takie rzeczy przed czasem? Niech to szlag! W żadnym stopniu nie potrafiła zrozumieć Sasuke.

            Dostrzegając, jak twarz Hachiro tężeje, a jego czekoladowe oczy z wściekłością spoglądają na Sasuke, wiedziała, że to najlepszy moment, by się ulotnić. Hachiro bez najmniejszego problemu połknął haczyk Sasuke i tylko czekał na zaprzeczenie Sakury, które nigdy nie nadeszło. Nie zamierzała kłamać, bo pewnie i tak jeszcze bardziej by się pogrążyła, a tego na dzień dzisiejszy miała serdecznie dość.

            - Czepiaj się swojego łóżka - burknęła w niezadowoleniu.

            - Tak, wiem, że spało ci się wtedy o wiele lepiej.

            Mocno chwyciła Sasuke za przedramię i pociągnęła za sobą.

            - Idziemy.

            To zdecydowanie nie była sytuacja, na którą była przygotowana. Pocałunek Hachiro i napięta atmosfera pomiędzy nim a Sasuke, to zdecydowanie było zbyt dużo nawet jak na nią. Ale i tak najbardziej nie spodziewała sie takiej reakcji Sasuke, przez którego wyraźnie musiała przemawiać zazdrość. Rzuciła mu łobuzerskie spojrzenie, wiedząc, że nawet jeśli zaczęłaby się z nim droczyć na ten temat i tak wyparłby się tego i kazał jej iść do diabła.

            W żaden sposób nie zamierzała tłumaczyć Hachiro, że nie sypia z Uchihą, bo czuła, że tylko pogorszyłaby obecną sytuację. Chociaż patrząc na to z innej strony, raczej nie miała z czego tłumaczyć się Hachiro z prostego powodu: oprócz zwykłej przyjaźni nic ich nigdy nie łączyło. A przynajmniej tak myślała jeszcze pięć minut temu.

            Sasuke nie protestował, gdy Sakura odciągnęła go od Hachiro, wręcz przeciwnie - na jego twarzy zakwitł zawadiacki uśmiech. Wrócili się do motoru, od którego odpieli dwie podróżne torby i zaczęli kierować się w głąb pola namiotowego w poszukiwaniu wolnego miejsca.

            - Nie mogę uwierzyć, że znowu tak insynuowałeś - syknęła zła dając upust swojej wściekłości, gdy tylko Hachiro zniknął z ich pola widzenia.

            - Powiedziałem prawdę. Serio powinnaś pomyśleć nad zmianą materaca - powiedział ze stoickim spokojem, idąc jako pierwszy. Skupionym spojrzeniem rozglądał się po otaczających ich namiotach, starając się zlokalizować niezajęte jeszcze miejsce. Przydałoby się rozbić nim słońce całkowicie zajdzie za horyzont, bo rozkładanie namiotu po ciemku nie jest aż takie fajne, jak się wydaje.

            - Zrobiłeś to specjalnie - zaargumentowała oskrażycielsko.

            - Nawet jeśli, to co? - spytał, rzucając jej zadziorne spojrzenie przez ramię. - Skoro jest twoim przyjacielem, to taka wiedza w żaden sposób nie powinna mu w niczym przeszkadzać. Chociaż… Wybacz, mój błąd. Przyjaciele chyba nie całują się na przywitanie?

Sakura miała ochotę zaśmiać mu się w twarz, ale mimo wszystko na jej czole pojawiła się mała niebezpiecznie pulsująca żyłka. Toż to Uchiha był zazdrosny! Ale pewnie jakakolwiek aluzja z jej strony wywołałaby u niego napad niepohamowanego śmiechu.

Z irytacją prychnęła pod nosem złośliwie, dostrzegając w całej sytuacji drugą stronę monety.

- A tym bardziej ze sobą nie sypiają. Wiesz coś o tym? - powiedziała stanowczo, wyprzedzając go i nieoglądając się za siebie.

I kto tu jest zazdrosny? - śmiało się jej alter ego, ale ona nie zwracała na to uwagi.

Tak, była zazdrosna! I była zła na fakt, że Ayanami była w stanie go dotykać, była wściekła na samą siebie, że nadal nie potrafiła myśleć o niczym i nikim innym jak o nim.

Sasuke nie odpowiedział nic na jej zaczepne słowa i gdyby nie jego głośne kroki, które słyszała za sobą, byłaby skora pomyśleć, że zniknął. On jednak nadal szedł jej śladem.

Głośna muzyka huczała w tle ze znajdującej się kilkaset metrów dalej sceny, ale z każdym postawionym krokiem przemieniała się w zwykły szum. Setki, jeśli nie tysiące namiotów rozprzestrzeniały się przed nimi na prawo i na lewo, przez co znalezienie jakiegokolwiek wolnego miejsca nie było aż takie łatwe. Z grymasem na twarzy poprawiła ciążący jej już plecak. Nie wiedziała, co było już gorsze - niespodziewany ból pleców czy cisza, jaka zastała pomiędzy nimi po jej krótkim komentarzu. Jednak nie miała sobie tego za złe - powiedziała prawdę.

Tak samo jak i on, dopowiedziało jej wewnętrze ja.

Westchnęła ciężko, niepewnie zerkając na niego przez ramię, lecz Sasuke był za bardzo zajęty szukaniem wolnego miejscca na rozbicie namiotu, by zwrócić na nią uwagę.

Po chwili jednak Sakura przystanęła w miejscu, dostrzegając dwa wolne miejsca, które były oddzielone od siebie trzema innymi rozłożonymi już namiotami. Dwa znalezione właśnie przez nich miejsca musiały im wystarczyć, a Sakura musiała przeboleć samotność tej jednej nocy.

- Daj mi namiot Ino - przerwała ciążącą ciszę, odwracając się do niego.

Sasuke zatrzymał się w miejscu, uważnie się jej przyglądając.

- Jaki namiot?

Z ust Sakury wydobył się krótki, nerwowy śmiech.

- Jak to jaki namiot? - dopytywała zdumiona. - Ino miała wziąć namiot dla mnie i dla niej.

- Jakbyś nie zauważyła Ino tu nie ma, a ja niczego od niej nie dostałem - powiedział zadziornie, powodując iż twarz Sakury nagle pobladła, a ona sama myślała, że zaraz rozszarpie przyjaciółkę na drobne kawałeczki.

- Nie masz dla mnie namiotu?!

Cholerna Ino! Już po niej! Niech no tylko jutro się pojawi na Inazumie, a ona już sobie z nią porozmawia. Jak mogła ukartować wyjazd z Sasuke bez dania mu namiotu? Niby gdzie miała teraz spać?

- Czyli jednak musisz spać na parkingu. Albo dzwoń do... Właśnie, jak ma na imię, bo jakoś mi umknęło?

A to niby kobiety są marudne, przemknęło jej przez myśli a cała złość z Ino przeszła na Sasuke.

- Nie spodziewałam się, że będziesz cierpiał na sklerozę, to do ciebie niepodobne, Sasuke - skwitowała z ironią, splatając ramiona na klatce piersiowej i piorunując go wzrokiem.

- Staram się wyrzucać z pamięci wszystkie śmieci.

Czuła, jak czerwieni się ze złości. Nie było dla niej tajemnicą, że Sasuke robił to specjalnie, zresztą tak samo było z jego uwagą odnośnie miękkości jej materaca. Sasuke był wściekły, nie musiała być guru, by to wiedzieć i widzieć, a swoją złość wyrażał na swój raczej niespotykany u innych sposób; tak jak przypuszczała wszystko odbijało się na niej. W rezultacie wiedziała, że musiała się bardzo natrudzić, by noc spędzić w jakimkolwiek namiocie, ale nadal obecny komentarz tak bardzo wyprowadził ją z równowagi, że aż musiała stanąć z nim twarzą w twarz. Teraz to ona emanowała wściekłością, a jej szczęka zaciskała się mocno, wyraźnie świadczcąc o tym, że Sasuke ciut przesadził.

Nie zamierzała biegnąć do Hachiro, tak jak właśnie specjalnie zasugerował. Powód był prosty - przypuszczała, że jej przyjaciel dażył ją uczuciami, których nie była w stanie odwzajemnić. Lecz to nadal nie usprawiedliwiało takiego komentarza ze strony Sasuke.

- A na jakiej podstawie czujesz się lepszy i określasz go “śmieciem”, hm?  - powiedziała ze złością, wpatrując się intensywnie w czarne jak smoła oczy.

Czarnowłosy parsknął, wymiajając ją i kierując się do znalezionego przez nich wolnego miejsca oddalonego zaledwie o kilka kroków. Zrzucił na ziemię dwie podróżne torby, kątem oka obserwując zbliżającą się ku niemu Sakurę ze skupionym na nim spojrzeniem.

- Przestań robić sceny zazdrości i rzucać obelgami na prawo i lewo - warknęła zła, stając tuż obok niego.

Sasuke spiorunował ją wściekłym spojrzeniem, wychwytując irytujące słowo na literę z.

            - I może cię to ucieszy i nieco uspokoi, ale to ty będziesz zmuszony spędzić ze mną kolejną noc - oznajmiła mu, spoglądając na niego z wyższością. Co jak co, ale pod gołym niebem nie zamierzała nocować.

            - Wiesz, że na tym świecie nie ma nic za darmo - zagaił, rozpakowując pomału torbę, w której znajdował się mały namiot.

            Sakura zmarszczyła groźnie brwi, klnąc na jego wredny dzisiejszego wieczoru humor. I dlaczego nie mogła odrzucić uczucia, że gdyby nie spotkanie z Hachiro, Sasuke byłby potulny jak baranek? Na pewno byłby mniej wredny, gdyby nie ten nieszczęsny pocałunek.

            - Czego chcesz w zamian? - spytała chłodno, stukając paznokciami o łokieć.

            Przeboleje to! Ten jeden, jedyny raz zrobi, jak Sasuke jej zagra! Niech mu już będzie. Ale odwdzięczy mu się za to pewnego dnia i wtedy będzie żałował.

            - Jesteś kreatywna, wymyśl coś - odparł spokojnie, zaczynając grzebać w drugiej torbie. Wyciągnął z niej dużą, litrową butelkę z bursztynowym płynem, którą następnie wręczył jej. - To powinno ci pomóc w myśleniu.

            Bez najmniejszego pytania Sakura chwyciła za butelkę, uważnie przyglądając się świecącej naklejce.

            - Rum - skwitowała, odkręcając butelkę, z której już po chwili zaczęła sączyć alkohol.

            - To nie fair - wypaliła niespodziewanie, przyglądając się Sasuke jak zaczyna rozkładać jednoosobowy namiot. Z naburmuszoną miną zbliżyła się do niego, dumając w myślach nad rzuconą przez niego propozycją.

            Sasuke zabrał jej na chwilę butelkę z ręki, również zaczynąjąc pić rum, lecz już po chwili butelka wróciła w posiadanie różowowłosej.

            - Co nie jest fair?

            Sakura zaczęła zastanawiać się nad doborem słów, które ewentualnie byłyby w stanie przekonać Sasuke do uznania, że jej jedna noc w jego namiocie została już opłacona. Chociaż ona sama doszukała się już nawet nadpłaty.

            - Spałeś u mnie już dwa razy, a ja u ciebie raz - zauważyła słusznie, na co Sasuke przytaknął, zgadzając się z nią. - W dodatku niejednokrotnie widziałeś mnie już bez ubrania a nawet ośmieliłeś się nabijać z mojej bielizny, co zdecydowanie powinno opłacić moje dzisiejsze nocowanie w twoim namiocie - powiedziała zawzięcie, bez przerwy się na niego wpatrując.

            Mały czerwony namiot już prawie stał, zresztą postawienie jednoosobowego lokum tego typu nie było czymś trudnym. Było wręcz dziecinnie proste.

            - Dziesięć punktów za dedukcję, ale nic z tego. Wiem, że stać cię na więcej, więc postaraj się i mnie zaskocz - oznajmił zaczepnie. - Po za tym, wcale się nie nabijałem - zaznaczył.

            Musiała się napić. I wątpiła, by dzisiejszego wieczoru jedna butelka rumu wystarczyła.

            W zrezygnowaniu usiadła po turecku na ziemi z butelką rumu, uparcie główkując nad czymś, co wykupiłoby jej nocleg.

            Powiedz, że się z nim prześpisz. Nie może się nie zgodzić.

            Słysząc wewnętrzny głos alter ego ponownie przystawiła butelkę do ust, łapczywie zaczynając wlewać w siebie jej zawartość. Nie było nawet takiej możliwości, by doszło między nimi do takich rzeczy - był zbyt wredny, zbyt seksowny, zbyt pociągający, w dodatku za bardzo ją prowokował. I ten alkohol! Robił to specjalnie. Czuła to! Tak! Uchiha Sasuke chciał ją upić i wykorzystać!

            Zaśmiała się pod nosem, gdy tylko ta abstrakcyjna myśl zakorzeniła się w jej umyśle.

            Sasuke spojrzał na nią zdziwiony, po czym podszedł do niej i zabrał jej butelkę. Widząc, jak nie ma już jednej czwartej pokręcił z rozbawieniem głową.

            - Wystarczy kilka większych łyków, a już chichrasz się do samej siebie - skwitował.

            - Ale wiem, co opłaci mój dzisiejszy nocleg - powiedziała tajemniczo, posyłając mu zadziorne spojrzenie. Odchyliła się do tyłu, opierając dłonie na ziemi i uważnie lustrując Sasuke od stóp do głowy.

            Brew Sasuke uniosła się w zaciekawieniu, cierpliwie wyczekując, aż podzieli się z nim tym, co wymyśliła.

            - Niech ci będzie, Sasuke. Przez tydzień będę sprzątać ci pokój, paradując w tych cholernych majtkach - oznajmiła, wyciągając jedną rękę chcąc odzyskać alkohol.

            Nie wyobrażała sobie siebie samej paradującej w jego pokoju w samej bieliźnie, w dodatku z odkurzaczem w dłoni, ale zdążyła zauważyć, że Sasuke jest zwolennikiem dziwnych pomysłów. Modliła się tylko, by to wystarczyło, aby zagwarantować jej spanie w namiocie.

            Sasuke upił kolejny łyk alkoholu i podał jej butelkę, po czym wydął usta w zamyśleniu, wyraźnie debatując w myślach nad jej propozycją.

            - Te majtki są naprawdę kuszące, ale sprzątanie? Naprawdę, Sakura? Tylko na tyle cię stać?

            Myślała, że zaraz mu lutnie.

            - Czyli majtki tak, sprzątanie nie. Zrozumiałam. Więc czego ode mnie rządzasz Sasuke, jeśli ciągle kręcimy się wokół tematu moich uroczych majtek w kropki? - spytała złośliwie, nawet nie zwracając uwagi na dwuznaczność swoich słów. Otrzepała dłonie z piachu i wstała z ziemi, bez przerwy przyglądając się, jak obserwował ją z rozbawieniem. - A więc, czego tak naprawdę chcesz, co? - spytała ponętnie, pomału zbliżając się do niego z butelką rumu. - I nie, Uchiha, nie prześpię się z tobą - powiedziała nader spokojnie, nie będąc do końca pewna, czy to mówiła ona, czy też może alkohol. Nigdy wcześniej rumu nie popijała, najwyraźniej ten trunek dość szybko na nią działał.

            Oczywiście, że się z nim prześpisz! Prędzej czy później! - krzyknęło jej rozdrażnione alter ego.

            Sasuke parsknął śmiechem, z zaciekawieniem obserwując, jak staje zaledwie dwa kroki od niego.

            - Myślisz, że o to mi chodzi? - szepnął, odgarniając kosmyk różowych włosów za ucho.

            Szmaragdowym spojrzenie przyglądała się, jak jego palce znajdują się niebezpiecznie blisko jej policzka. Rozchyliła delikatnie usta, lecz nim zdążyła odpowiedzieć, Sasuke odezwał się jako pierwszy.

            - Śpisz w namiocie, ale w samej bieliźnie. Tyle mi wystaczy - zakomunikował, z uniesionym kącikiem ust.

Droczył się z nią. Cały czas się z nią droczył, a ona ot tak wypaliła, że się z nim nie prześpi. Tak jakby tylko czekał na akurat te słowa.

Pięknie, warknęła w myślach, gromiąc jego plecy wzrokiem, gdy tylko odwrócił się od niej.

- Zamiast grać urażoną, chodź coś zjeść. Po za tym dzisiaj są jeszcze trzy koncerty - powiedział, ściągając z siebie skórzaną kurtkę, a nastepnie ciemny podkoszulek. Sakura uważnie lustrowała jego obandażowane przedramię, uparcie zastanawiając się, co takiego skrywały pod sobą białe opatrunki. Lecz tak bardzo jak chciała skupić się na jego tatuażu, tak bardzo jego naga klatka piersiowa ją rozpraszała. Tylko on mógł mówić o jedzeniu w trakcie rozbierania się. Tylko i wyłącznie on.

            Sakura ledwo mogła złapać oddech.

            I jak tu miała nie myśleć o obcowaniu z nim, gdy on w tak bezczelny sposób - ponownie! - pobudzał jej nieokiełznaną wyobraźnię, powodując iż jej policzki stopniowo zaczęły się subtelnie rumienić.

            - Co żeś sobie wytatuował? - spytała, ściągając swój plecak i wrzucając go do otwartego namiotu, za wszelką cenę starając nie gapić się na jego wyeksponowany tors. Widziała go już kilka razy, ale wywoływany efekt był ciągle taki sam.

            Alter ego Sakury wrzeszczało w jej podświadomości, ponownie próbując przejąć kontrolę, by mówić i robić co mu się żywnie podobało, wszystko by tylko nie stać jak kołek, gdy Sasuke…

            …zaczął rozpinać pasek od spodni.

            - Co, ciekawość znowu cię zżera? - spytał, rzucając jej zadziorne spojrzenie i jak gdyby nic pozbył się paska, a jego ciemne spodnie ułożyły się seksownie na jego biodrach.

            - Mogę się zapytać, co ty do cholery wyprawiasz? Mówisz, że idziemy jeść, a sam… sam…

            Sakura warknęła zezłoszczona, nie będąc w stanie dokończyć rozpoczętego przez nią zdania.

            - Przebieram się? - wtrącił patrząc prosto na nią i jej rumieniającą się twarz. - Powiedziałaś, że z seksu nic z tego, a jednak o nim myślisz? Nieładnie, Haruno. Nie sądziłem, że taki z ciebie perwers.

            Ty idiotko, zostałaś nakryta! - wrzeszczało alter ego, ale było już za późno - skompromitowała się na całej linii.

            - Przypominam, że to Ty bezczelnie gapiłeś się na mnie w moim domu. I każesz spać mi w samej bieliźnie. To ty tu masz jakieś dzikie myśli - mówiła, próbując uratować resztki honoru Sakury Haruno.

            - Dzikie? Sądzisz, że aż tak dobrze mnie znasz?

            - Nie, Uchiha. Nie znam cię wcale a wcale. I vice versa. Zresztą… Jesteś facetem.

            Po raz kolejny upiła bursztynowego trunku, nie spuszczając z oczu twarzy jej dzisiejszego towarzysza.

            - Nie zapominaj Haruno, że jeszcze wisisz mi opowiastkę o swojej przeszłości. Obiecałaś - rzekł spokojnie.

            Znów zachowała się zdecydowanie zbyt spokojnie jak na nią - bez słowa przechyliła butelkę, a czując, jak zaczyna jej szumieć w głowie, przysiadła na ziemi. W takim tempie będzie pijana w przeciągu pół godziny i znowu z winy Sasuke. Nie omieszkała nawet stwierdzić, że niedługo przez niego popadnie w alkoholizm. Istna paranoja!

            - Wiesz, że na tym świecie nie ma nic za darmo, Uchiha?

            Uśmiechnął się łobuzersko i przykucnął tuż naprzeciw niej, obserwując ją zaciekawionym spojrzeniem.

            - Widzę, że się uczysz, Haruno. A więc mów, czego ty ode mnie rządzasz w zamian za uchylenia choć rąbka tajemnicy o samej sobie? - wyszeptał spokojnie, przypatrując się jej. Chwycił za butelkę, która zaczęła pustoszeć w zaskakująco szybkim tempie i sam zaczął wlewać w siebie zakupiony rano rum.

            Sakura w zamyśleniu spojrzała z uśmiechem na czerniejące z minuty na minutę niebo.

            - Tatuaż. Pokaż mi go - rozkazała stoicko, nadal obserwując pojawiające się na niebie jasne gwiazdy.

Tatuaż? Mogłaś zarządać wszystkiego - striptizu, seksu, alkoholu, zwierzeń, a ty wybrałaś akurat tatuaż, wariatko?! Nie było skali, w jakiej mogłaby zmierzyć oburzenie jej wewnętrznego ja, które nie wytrzymało i wybuchło, gdy tylko Sakura wyjawiła, co chce w zamian za własne zwierzenia.

Sasuke również wydawał się zaskoczony tym, co powiedziała.

- Za coś tak cennego jak wspomnienia, chcesz zobaczyć, co sobie wytatuowałem? - zapytał, nie kryjąc się z ogarniającym go zdziwieniem.

Sakura spojrzała na niego z nadal widniejącym na jej twarzy szczerym uśmiechem i przytaknęła, ignorując buzujące w niej alter ego.

- Moje wspomnienia nie są cenne, Sasuke. To okropna, zła przeszłość, którą za wszelką cenę staram się wymazać z pamięci. Ale to nie jest takie proste, jak bym chciała.

            Karooki westchnął i na wpół odziany usiadł naprzeciwko niej. Zerkając na nią co chwilę, zaczął pomału odwijać opatrunek, jaki został mu założony w gabinecie tatuażu, gdzie był już nie raz. Ani razu nie umknęło mu, z jaką delikatnością wypowiedziała jego imię. Nie wątpił w jej słowa - bolącą przeszłość było bardzo trudno zaszufladkować, by móc o niej w ogóle nie myśleć. Nawet jemu się to nie udało.

            Sakura w napięciu oczekiwała, aż jej oczom ukaże się tatuaż, nad którym od wczoraj główkowały niemal bez przerwy. Jej alter ego miało rację - mogła zarządać wszystkiego, nawet tego, by móc spędzić noc w luźnych ubraniach a nie zwykłej, skąpej bieliźnie. Ale nie czułaby się wtedy dobrze, Sasuke również był dla niej chodzącą zagadką, tak samo jak i ona dla niego. Najwyższa pora zacząć rozwiązywać łamigówki, jakimi oboje bezsprzecznie byli.

            Czuła na sobie jego spojrzenie, ale była zbyt zajęta przypatrywaniem się, jak odsłania opatrunek, nie chcąc przegapić żadnego fragmentu tatuażu. Może dla niego to nie była ważna chwila, lecz dla niej tak.

            Czarny tusz wmalowany w jego jasną skórę już po chwili był dla niej widoczny. Rozchyliła nieznacznie usta, przyglądając się z fascynacją każdemu wytatuowanymi detalowi. Nie wiedząc nawet, kiedy zaczęła delikatnie dotykać fragmentów tzw. rękawa, wodząc po nim opuszkami palców. Linia po lini przejeżdżała z oczarowaniem po jego przedramieniu, badając dokładnie świeży malunek.

            - Labirynt - szepnęła urzeczona prostotą tatuażu.

            - Jedna wielka komplikacja.

            Niepewnie uniosła wzrok, napotykając od razu bacznie przypatrujące się jej kare tęczówki, których właściciel znajdował się jak zwykle zbyt blisko, by mogła racjonalnie myśleć. Jego oddech drażnił jej skórę, powodując, iż temperatura jej ciała zaczęła wzrastać, a serce przyśpieszyło.

            - Enigma - odparła z nieschodzącym z jej twarzy uśmiechem.

            Głowa Sasuke poruszyła się minimalnie; tym razem to on przytaknął.

            Nie będąc w stanie wytłumaczyć dlaczego, Sakura przeniosła prawą dłoń za swoje ucho, gdzie znajdował się jej tatuaż. Ona w przeciwieństwie do Sasuke nie posiadała sensownego znaczenia malunku, na jaki zgodziła się po naleganiach Miyaviego. Pomimo iż podobała jej się gałązka kwiatu wiśni, to nadal żałowała tatuażu i żałowała wszystkiego, co było związane z Miyavim.

            - Nigdy go nie chciałam. On go chciał. Cheri, tak się do mnie często zwracał, gdy byliśmy sami - szepnęła pod impulsem, zrywając z wcześniejszym postanowieniem o nierozmawianiu o Kyoto na Inazumie. - Czuję się jak wytatuowane zwierze, które należy tylko i wyłącznie do niego - mruknęła pod nosem zła na swoją głupotę.

Sasuke obserwował, jak Sakura zagryza zęby po wspomnieniu jej wcześniejszego chłopaka.

- Powiedz mi jedno Sakura, bo czegoś nie rozumiem… - dodał, przypominając sobie nagranie, jakie podesłał mu Juugo. Widząc, jak skupia się na nim, kontynuował. - Kim była osoba, przed którą dzisiaj uciekliśmy? Z początku myślałem, że to on, ale nazwałaś go Makuro, nie Miyavi.

            - Bracia - skrzywiła się, a następnie wypluła z ust zalegająca z krtani ślinę.

            Tak, pluła na braci Mori i miała ich w głębokim poważaniu, nawet jesli ten gest był skrajnie nieelgancki jak na kobietę.

            Dłoń Sasuke ponownie zaczęła śledzić siniaki znajdujące się na jej szyi. Sakura przymknęła powieki, delektując się delikatnym dotykiem jego twardych dłoni.

            - Nie karz mi wszystkiego mówić na raz, bo nie dam rady - powiedziała nagle, ponownie otwierając oczy i wpatrując się w czarną otchłań.

            - Powiesz, jak będziesz chciała - odparł.

            Cholernie chciał wiedzieć, co takiego skrywała przed nim Sakura. Ale dopiero teraz widział, jak bardzo męczyła się z własną przeszłością, która wyraźnie zaczęła ją doganiać. Cierpiała. A skoro cierpiała, nie pozostawało mu nic innego, jak cierpliwie czekać, aż się przed nim otworzy, choć czuł, że zajmie to jeszcze spory kawałek czasu. Ale to nic. Jakoś da radę. Chcąc ją zapewnić o swojej prawdomówności, dotknął miejsca za jej uchem, gdzie przed chwilą samą się dotykała.

            - A to… da się z łatwością usunąć - powiedział o tatuażu, jaki posiadała na sobie. - Albo przekształcić w coś innego.

            Uśmiech Sakury poszerzył się jeszcze bardziej.

            - Nie powiem, że nie odkładam na to gdzieś pokryjomu - zaśmiała się, nadal opuszkami lewej dłoni błądząc po jego wytatuowanym przedramieniu.

            Dzień, w którym pozbędzie się tego tatuażu, będzie upragnionym przełomem w jej życiu. Jedynym aspektem, który ograniczał jej plan rozpoczęcia nowego etapu w życiu, były fundusze finansowe.

            - Robisz to specjalnie, co? - zagaiła zadziornie, widząc, jak Sasuke ponownie zaczyna zmniejszać dzielącą ich odległość.

- Nic nie robię bez powodu - odpowiedział, łącząc ich usta w namiętnym pocałunku.

Sakura zachichotała cicho, bez zawahania zaczynając oddawać pożądliwe pocałunki Uchihy. Motylki w brzuchu wraz z uporczywymi cherubinkami powróciły w mgnieniu oka. Dawno już nie czuła się tak dobrze, oddając z przyjemnością pocałunki, jakimi była obdarzana. Pomału zaczynała tracić rozum, który najwyraźniej uodpornił się już na Sasuke i jego humorki. Będąc całowana przez głównego bohatera jej niedawnych zbereźnych snów, była nawet w stanie pokusić się o przyznanie Ino racji - tak, była zakochana.

Dziwna, abstrakcyjna myśl, ale jakże adekwetna do obecnej sytuacji.

I pewnie jeszcze sekunda, a przyznałaby się przed swoim alter ego do uczuć żywionych do Sasuke, który zuchwale pogłębiał ich czułości, gdyby nie kobiecy rozweselony krzyk nawołujący męskie imię.

Sakura oderwała się od Sasuke z niedowierzeniem spoglądając w kierunku usłyszanych krzyków.

Hachiro.

Hachiro znajdował się kilkanaście metrów dalej, przy jednym z większych na polu namiotów wraz z grupką co najmniej pięciu innych osób. Kobieta, która krzyknęła jego imię, wyraźnie chciała zwrócić na siebie jego uwagę, ale bez skutku; właściciel dołeczków w policzkach, do którego Lily bez przerwy wzdychała, intensywnie wpatrywał się w siedzącą na ziemi Sakurę.

- Czy on naprawdę musiał rozbić się dziesięć metrów od nas? - z nutką złości spytał w niedowierzaniu Sasuke. Wstał mimowolnie z ziemi odtrzepując tyłek z ciemnego piachu i spoglądając z wyraźną pogardą w stronę Akiyamy. Bezsprzecznie Sasuke go nie lubił i to z wzajemnością. Sakura  natomiast wiedziała, że w pewnym sensie Sasuke był zły też i na nią za to, że przerwała.

- Możemy iść już coś zjeść? - zapytała spokojnie, zerkając z dołu na Sasuke.

Jeszcze kilkanaście minut temu była w stanie rzucić się Hachiro na szyję, dziękując w duchu za to niespodziewane spotkanie. Była tak zamroczona chęcią odzyskania przyjaciela, że z początku nawet nie zwracała uwagi na resztę wydarzeń, jakie miały miejsce w Kyoto, a przysięgała sobie nigdy o nich nie zapomnieć. Hachiro zostawił ją. Zniknął, nim jej piekło w Kyoto rozpętało się na dobre. Pozostawił ją na pastwę losu i nigdy potem się do niej nie odezwał, nawet gdy gniła w policyjnej celi. A teraz bezmyślnie całuje ją przy pierwszym spotkaniu, wywracając jej życie do góry nogami?

Ktoś tu wyraźnie był niepoważny. I tym razem to nie była ona. Zmieniła zdanie, nie zamierzała z nim dziś rozmawiać. Jutro może i będzie gotowa na coś takiego, ale zdecydowanie nie teraz. Tego wieczoru nie mogła pozwolić sobie na wysłuchiwanie jego tłumaczeń. A może po prostu bała się tego, co miał jej do powiedzenia.

Póki co zamierzała zrobić to, po co tu przyjechała - zaszaleć i posłuchać dobrej muzyki.

Sasuke podał jej dłoń, którą Sakura bez wahania chwyciła i wstała na równe nogi. Spodziewał się, że gdy tylko dostrzeże swojego przyjaciela, to rzuci się biegiem w jego kierunku, tak jak zrobiła to na parkingu, ale zamiast tego stanęła tuż przed nim, a widząc, jak nic jej nie odpowiada, upiła większy łyk rumu.

            - Sam przed chwilą mnie poganiałeś, a teraz stoisz jak słup - burknęła pod nosem naburmuszona, starając się skupić wzrok na jego twarzy a nie nagim torsie.

- Ten, jak mu tam, ten cały twój przyjaciel się przygląda i wyraźnie rwie się do rozmowy. - Sasuke nie potrafił nie zaszydzić. Po prostu nie mógł, zwłaszcza kiedy Akiyama zaczął kierować się w ich stronę, a grupka osób, z którą przyjechał, bacznie obserwowała go z oddali. A widząc ich twarze, mógł bez ogródek stwierdzić, że nie mieli bladego pojęcia, co wyprawia ich towarzysz.

- Przyjaciel nie zostawia przyjaciela w potrzebie - skwitowała, ponownie przechylając butelkę do ust, lecz tym razem Sasuke zabrał jej ją, nim ta zdążyła skosztować choć kropelkę. - To co z tym jedzeniem? - spytała, nie będąc w ogóle urażona z powodu odebranej butelki.

- Jesteś niemożliwa - skomentował z westchnięciem, widząc jak szmaradowe tęczówki uważnie się mu przyglądają. W obecnej chwili mało rozumiał z jej zachowania względem pojawionego się nagle przyjaciela. Raz cieszy się jak małe dziecko na jego widok, a zaledwie kilka minut poźniej traktuje go jak najgorszego wroga - i weź tu człowieku zrozum kobiety.

- Dwie minuty i idziemy - powiedział, schylając się do torby, z której od razu wyciągnął luźną koszulkę na ramiączkach i bojówki.

- Skoro już się rozbiłaś, możesz łaskawie ze mną porozmawiać? - wtrącił nagle Hachiro zjawiając się tuż przy nich. Jednak jego uwaga była skupiona tylko i wyłącznie na lekko podpitej Sakurze.

Sasuke natomiast wywrócił oczami, usłyszawszy jak blondyn zwrócił się do Sakury w liczbie pojedynczej; jakby jego tu w ogóle nie było.

- Jutro, Hachiro - odparła, wzdychając ciężko. - Nie mam siły dziś z tobą rozmawiać.

Zważywszy na przeszłość, te słowa niełatwo przeszły jej przez gardło, ale musiała je powiedzieć. Hachiro był zawsze tam, gdzie go potrzebowała aż do momentu, w którym tak po prostu uciekł z Kyoto, nie zostawiając jej nawet żadnej wiadomości. Stchórzył, gdy tylko wyczuł czające się w pobliżu niebezpieczeństwo.

- Sakura do cholery… - warknął zdenerwowany jej odmową.

- Nie! - powiedziała hardo, nie chcąc dłużej ciągnąć tego tematu. - Obleciał cię cykor w najmniej odpowiednim momencie i nie licz teraz, że bez najmniejszego problemu będę chciała z tobą rozmawiać.

- Trzeba było jej nie wkurzać, to by z tobą gadała - wtrącił sarkastycznie Sasuke, nakładając na siebie czystą koszulkę i biorąc się za przebranie spodni. Sasuke doskonale zdawał sobie sprawę, że w obecnej chwili miał wyraźną przewagę nad sytuacją i nawet Hachiro nie był w stanie temu zaprzeczyć.

- Ty się zamknij - syknął z wściekłością, co tylko potwierdziło tezę Sasuke. - Zbawi cię pietnaście minut? - zwrócił sie ponownie do Sakury.

- Mnie nie, ale jego tak - odparła, wskazując kciukiem na Sasuke wkładającego na tyłek spodnie. - Nie mam zamiaru całą noc słuchać jego narzekania. Potrafi zrzędzić gorzej niż baba.

            Sasuke od razu posłał jej karcące spojrzenie. Ostatnie zdanie mogła pozostawić tylko i wyłącznie dla siebie, nawet jeśli się z nim nie zgadzał.

            - Od kiedy zadajesz się z Uchiha? Myślałem, że unikasz gburów, którym nie dosięgasz do pięt.

- Hej - wtrącił ostro Sasuke, pomału zbliżając się do kłócących się znajomych. - To, że nie chce z tobą gadać, nie daje ci prawa do ubliżania komukolwiek - warknął, mierząc go wściekłym wzrokiem.

            Sakura zaśmiała się krótko, rzucając Sasuke pobłażliwe spojrzenie. Zaledwie kilka chwil temu to on rzucał obelgami na prawo i lewo pod adresem Hachiro, bez większego powodu.

            - Lepiej się nie wtrącaj, rozmawiam z nią, nie z tobą - odparł równie zdenerwowany.

            - Nagle zrobiłeś sie taki odważny? Trzeba było myśleć w ten sposób, jak zwiewałeś z Kyoto - sparowała poważnie Sakura. - Będziemy rozmawiać jutro, dzisiaj nie mam na to najmniejszej ochoty - oznajmiła, zakańczając tym samym ich krótką pogawędkę. Widząc gotowego już Sasuke, nawiązała z nim kontakt wzrokowy i chwytając za rozpoczętą butelkę rumu, wraz z nim zaczęła się oddalać.

            Hachiro raz jeszcze wypowiedział jej imię, lecz Sakura nie odwróciła się. Nie była gotowa na rozdrapywanie starych ran. Po wczorajszej i dzisiejszej potyczce z Makuro zdecydowanie miała dość wrażeń jak na te dwa dni.

            - Hej, nie goń tak - zawołał Sasuke, doganiając ją. Widząc, jak po raz kolejny tego wieczoru podnosi butelke rumu, złapał za nią i pociągnął w dół. - I nie zapijaj smutków, bo to w niczym nie pomaga. Tak jak ja powinnaś to wiedzieć z doświadczenia.

            Sakura  z wściekłością spojrzała na niego przez ramię.

            - Jestem głodna, chodź jeść - powiedziała, a głos niespodziewanie zaczął jej drżeć. Przygryzła dolną wargę i ze spuszczonym wzrokiem, wznowiła swój chód.

            Sasuke bez słowa ruszył za nią, lecz cały czas obserwował ją i to, jak co chwilę popijała jego rum, którym nawet zapomniała się dzielić. W związku z tym przy zamawianiu posiłku w niedalekiej budce zmuszony był kupić także kilka piw. Ze zdziwieniem obserwował jak Sakura pochłania burgera w zastraszająco szybkim tempie, ale za to z każdym gryzem jej humor wydawał sie poprawiać. Wystarczyło dać jej jedzenie, a promienny uśmiech zaczął pojawiać się na jej twarzy.

            - Goni cię ktoś? - spytał, zajadając się spokojnie frytkami.

            Sakura niemalże od razu zaczęła odpowiadać, lecz jej usta były na tyle pełne, że żadne normalne słowo nie zostało przez nią wypowiedziane.

            - Aha - powiedział wraz ze skinięciem głowy, nie będąc nic a nic zaskoczonym jej zachowaniem.

            Siedząc przy wysokim stoliku, wyraźnie słyszeli dudniącą za nimi muzykę i pewnie gdyby nie tłumu imprezowiczów, byłoby im dane dostrzeżenie sceny.

            Kończąc swojego burgera, Sakura skonsternowanym wzrokiem zaczęła przyglądać się towarzyszowi stojącemu i opierającego się tuż naprzeciw niej o drewniany stolik.

            - To co, widzimy się później w namiocie? - spytała tuż po przełknięciu ostatniego kęsa.

            Dłoń Sasuke, która dzierżyła właśnie dwie frytki zatrzymała się tuż przed jego ustami.

            - W ciągu następnej godziny schlejesz się pewnie tak, że nie będziesz znać drogi powrotnej do namiotu - odparł, na co ta wydęła w niezadowoleniu policzki.

            - Od razu schleje - fuknęła, lecz nie zaprzeczyła, bo wiedziała, że są duże szanse na to, by skończyła tak, jak Sasuke właśnie przewidział.

            - Po za tym nie mam zamiaru słuchać męczącej Ino, gdy coś ci się stanie - dodał, po czym skonsumował stygnące w jego palcach frytki. Specjalnie użył słowa gdy, zamiast jeśli, pomału zaczynając przekonywać ją do swoich racji.

            - Skąd powód, że coś mi się stanie? - spytała zaciekawiona, dobierając się palcami do porcji jego frytek.

            Sasuke niemal nie zakrztusił się jedzeniem.

            - Żartujesz sobie ze mnie?

            Haruno westchnęła ciężko, a następnie zaprzeczyła, kręcąc głową. Doskonale zdawała sobie sprawę, do czego właśnie dążył i nawet nie chciała, by kontynuował, gdyż bez wątpienia dowiedziałaby się, jak to pewnego razu próbowała się zabić, skacząc z wysokości.

            - Gdy jutro pojawi sie Ino, będziesz sobie z nią chlała i szwędała się ile wlezie, póki co znosisz moje towarzystwo, no chyba, że opcja spania na parkingu bardziej ci odpowiada.

            Sakura nie odezwała się więcej na ten temat. Wiedziała, że i tak Sasuke postawiłby na swoim, zresztą czuła się lepiej będąc na Inazumie z kimś, kogo zna. Nie musiała się obawiać, że się zgubi i zabłądzi, jak to nawet sam zainsynuował. I co było najważniejsze: w grupie nie dość, że jest raźniej, to i bezpieczniej. W taki oto sposób była zmuszona spędzić resztę późnego wieczoru i nocy w towarzystwie Sasuke. Niemniej jednak nie miała nic przeciwko temu. Szturchanie Sasuke do pobujania się trochę przy scenie w towarzystwie tysiąca innych osób było dość ciekawym zajęciem. I nawet dotrwali do końca ostatniego piątkowego koncertu.

            - Teraz to ty się guzdrasz, Sasuke! - krzyknęła melodyjnym głosem Sakura, idąc przodem niepewnym, wręcz chwiejnym krokiem. Butelka rumu, do której wręcz przykleiła się przed kilkoma godzinami została opróżniona już jakiś czas temu. Ale na tym Sakura nie zaprzestała - piwa poszły w ruch tak szybko, jak butelka wysokoprocentowego alkoholu.

- Można wiedzieć, gdzie tak ochoczo zmierzasz?

- Przed siebie - odparła wesolutko, wskazując dłonią na rozprzestrzeniającą się przed nimi przestrzeń.

- Ciekawe, jak daleko zajdziesz - parsknął, dostrzegając tuż naprzeciw nich sporej wielkości jezioro.

- Jeszcze cię zaskoczę, zobaczysz - zaśmiała się, figlarnie spoglądając na niego przez ramię.

- W to nie wątpię - skwitował, pomału zaczynając ją doganiać.

Ludzie wokół nich rozchodzili się w różnych kierunkach po zakończonym przed kilkoma minutami koncertem, ale Sakura i tak gnała przed siebie jak opętana.

- Przestań zrzędzić i chodź - poinstruowała go, idąc do tyłu i uśmiechając się do niego zadziornie. - Sam zresztą stwierdziłeś, że dziś zamierzasz mi towarzyszyć przez całą noc.

- I pomału zaczynam tego żałować - mruknął pod nosem ledwo słyszalnym głosem. - Zamierzasz chodzić tak bez celu resztę nocy? - spytał, zrównując z nią krok.

- Tylko chwilkę i możemy wracać - powiedziała, szczerząc się do niego, po czym przeniosła spojrzenie na osnute gwiazdami niebo. - Chcę tylko popatrzeć - dodała radośnie, wskazując na ciemny nieboskłon.

Sasuke zmierzwił włosy, powodując, iż kosmyki karych włosów były zwrócone w niemalże każdym kierunku.

- Pół godziny i wracamy - oznajmił głosem nieznoszącym sprzeciwu, ale Sakurze pół godziny w zdecydowaniu wystarczy.

W zasięgu ich wzroku ponownie znalazł się Hachiro wraz ze swoimi nowymi znajomymi, aczkolwiek tym razem nie próbował podejmować żadnej konwersacji ze starą przyjaciółką; skoro chciała poczekać do jutra, to on okaże cierpliwość i uszanuje jej zdanie.

Sakura widząc złowieszcze spojrzenie Sasuke rzucane w ich kierunku, zmniejszyła dzielącą ich odległość i zabrała mu piwo z ręki z zamiarem upicia kilka większych łyków.

- Przestań patrzeć na niego z piorunami, jakby zrobił ci coś, czego nie powinien - powiedziała, oddając mu półpełną puszkę. Skoro on wcześniej impertynencko mógł się z nią droczyć,  to teraz ona mogła się mu odwdzięczyć. Fakt, promile alkoholowe cały czas w niej buzowały, ale doskonale wiedziała, co robiła i mówiła.

- W końcu to mnie całował, a nie ciebie, więc nie masz się na co wściekać - dodała psotnie, wznawiając swój niepewny krok ku znajdującemu się tuż przed nimi pomostowi.
            - Do tej pory była to raczej moja rola.

Sakura przystanęła przed nim, machając mu przed twarzą wyciągniętym palcem wskazującym.

- Ale to nie znaczy, że masz na to monopol, zazdrośniku.

Sasuke prychnął, nie komentując jej uwagi.

- O! Widzisz? Właśnie o tym mówię. Nie jestem zazdrosny! Nie jestem zazdrosny! A ciskałeś się do niego jak teściowa do znienawidzonego zięcia.

- Jesteś kompletnie pijana - stwierdził, patrząc na nią z pobłażaniem.

- Może jestem troszkę pijana, ale mówię prawdę. Nie jesteś o mnie zazdrosny, Uchiha?

Z ust Sasuke wydobyło się kolejne w ciągu ostatniej minuty prychnięcie.

- Twoja wyobraźnia zdecydowanie pracuje na zbyt wysokich obrotach - powiedział, po czym sam zaczął sączyć piwo w poddenerwowaniu.

Sakura spojrzała na niego przez ramię, robiąc minę obrażonego dziecka i zrobiła pierwsze kroki na starym drewnianym pomoście.

- A o nią byłeś zazdrosny? - spytała odważnie ponownie odwracając się do niego, idąc do tyłu. Dłonie splotła z tyłu ciała, spoglądając co chwilę to na niego, to na siedzącego w oddali Hachiro, który ani razu nie spuścił z niej spojrzenia. Siedział na niedalekich skałach, wraz z nieznanymi siebie ludźmi, lecz nie była w stanie określić, czy w ogóle ich słuchał.

Sakura nie musiała wypowiadać imienia Hayashi, by uświadomić mu, o kim mówiła -  wiedział to.

- Dlaczego miałbym być o nią zazdrosny, skoro nigdy z nią nie byłem? - spytał poważnie, idąc za nią spokojnym krokiem.

Kącik ust Sakury uniósł się kokieteryjnie do góry.

- Może z prostego powodu, że z nią sypiałeś?

- A co ma piernik do wiatraka? - parsknął.

Sakura nie wytrzymała i westchnęła ciężko, wyrzucając ręce w powietrze.

- Normalnie gorzej niż z dzieckiem - stwierdziła, przewracając oczyma. - Jeszcze gdybyś nie insynuował mu, że ze mną spałeś, to jeszcze byłabym skora ci uwierzyć, ale za to sam się przyznałeś wcześniej, że zrobiłeś to celowo.

- Zdecydowanie powinnaś przestać pić - powiedział, a po ułamku sekundy jego wyraz twarzy zmienił się nagle. - Czekaj, czekaj… To chyba był jeden z zakazów twojej matki.

Sakura rozplotła swoje dłonie i wytknęła go palcem.

- Nawet nie zaczynaj tego tematu - zaśmiała się.

Zakazy jej mamy naprawdę przyprawiały ją o napady śmiechu, ale wiedziała, że jej rodzicielka martwiła się o nią niemal na każdym kroku. A gdyby przez przypadek dowiedziała się, gdzie obecnie jest, bez wątpienia czekałaby ją ostra remprymenda.

- Bo? - spytał frywolnie, zbliżając się do niej pomału.

- Bo najpierw chcę ci uświadomić, jak to bardzo należy ci się nalepka “zazdrośnik” - powiedziała z szerokim uśmiechem. - Później możesz drążyć temat zakazów mojej matki do woli, ale póki co ja tu prowadzę z tobą konwersację a nie na odwrót - zaznaczyła, a jej buzia nie przestawała się ani na chwilę śmiać.

- Jesteś niemożliwa.

- Już to dzisiaj mówiłeś… zazdrośniku - odparła, wystawiając mu po raz kolejny dzisiejszego dnia język. Jak się droczyć, to się droczyć. Niby kto jej zabroni? Lecz tak bardzo jak miała zaplanowaną w głowie dalszą część ich konwersacji, tak bardzo nie przewidziała następnego ruchu Uchihy.

- Idź wytrzeźwiej - powiedział srogo i tak po prostu wepchnął ją dłonią do wody.

Z ust Sakury wyrwał się cichy krzyk nim runęła do wody i rozległo się głośne plusk.

Sasuke odstawił pustą puszkę po piwie na pomost, po czym wsadził dłonie w kieszeń i pomału zaczął się oddalać. Da sobie radę, powtarzał w myślach

Jednak nagle dostrzegł biegnącego i wrzeszczącego w jego stronę Hachiro. Przystanął momentalnie, a gdy tylko dotarło do niego, co takiego krzyczy przyjaciel Sakury, przeklnął siarczyście pod nosem i od razu wskoczył do wody.

Nie miał bladego pojęcia, że Sakura nie umie pływać. Żadne z nich nie zwierzało się sobie z takich rzeczy, ale nigdy nie zwątpiłby w jej umiejętności pływackie. Przez to gdyby nie wrzaski Hachiro, Sakura tonęłaby, zanim zdążyłby zejść z pomostu.

Dostrzegając, jak kobieta zmaga się z otaczającą ją cieczą, próbując za wszelką cenę wypłynąć na powierzchnię, chwycił ją mocno za dłoń.

Sakura zaczęła szamotać się w panice, lecz widząc wyraziste rysy Sasuke otworzyła usta, z których wydobył się niemy krzyk wraz z bąbelkami powietrza.

Trzymając ją pewnie jedną ręką, przyciągnął ją bliżej i bez najmniejszego problemu wypłynął z nią na powierzchnię. Pierwsze, co usłyszał, to głośny kaszel Sakury.

- Trzymaj się - powiedział, obejmując jej ciało silnymi ramionami.

Spojrzała na niego załzawionymi tęczówkami, zaciskając mocno palce na jego dłoniach, nie chcąc, by ponownie ją puścił. W pierwszej chwili myślała, że zabije go za to, co zrobił, ale ta ochota przeszła jej tak szybko, jak tylko złapał ją za dłoń i wyciągnął na powierzchnię. Oddychając ciężko i nierówno, obserwowała gwiazdy, podczas gdy Sasuke płynął z nią w stronę pomostu, od którego oddaliła się nie wiadomo kiedy.

Sasuke pewnie chwycił za belkę pod pomostem, opierając o nią Sakurę.

- Żyjesz? - zapytał skonsternowanym głosem, bacznie się jej przyglądając. Dłonią odgarnął mokre różowe kosmyki, które całkowicie przyległy to jej twarzy.

- Jeśli po tym sądzisz, że będę spała w samej bieliźnie, to się grubo mylisz - wychrypiała, ponownie zaczynając kasłać, czując pieczące uczucie na płucach.

            Morał z całej historii był krótki i prosty: Sasuke mógł nabijać się i droczyć z tobą do woli, ale ty już z nim nie.

            - Sugerujesz, że będziesz spać bez? - zapytał, cały czas podtrzymując ją, a jego wyraz twarzy kompletnie nic nie wyrażał.

            Haruno zachichotała cicho.

            - W tym towarzystwie to raczej ty jesteś niemożliwy - skwitowała, a jej usta ułożyły się w minimalnym uśmiechu. - To nie znaczy, że zamierzam wybaczyć ci niemal utopienie mnie - dodała, wymuszając na sobie groźny ton.

            Kącik ust Sasuke uniósł się szelmowsko.

            - Ale cię uratowałem - szepnął, napierając na nią własnym ciałem.

            - Uratowałeś - potwierdziła, zatapiając się w jego enigmatycznym spojrzeniu. - Znowu - zaznaczyła, przypominając sobie, jak zaledwie kilka tygodni temu, złapał ją w ostatniej chwili, gdy zachciało jej się skakania z wysokości.

            Sasuke nic nie odpowiedział, jedynie skinął glową na znak, że potwierdza jej słowa. Ponownie. Ponownie uratował jej życie, z tą różnicą , że tym razem to życie mogła stracić przez niego.

- Podsadze cię, a ty chwycisz się pomostu i podciągniesz, zrozumiano? - spytał tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Uslyszawszy jej krótką odpowiedź, mocno trzymając za dłoń Sakury zamierzał zanurkować, gdy nagle po raz kolejny dzisiejszego dnia Hachiro postanowił się wtrącić.

- Nie trzeba. Podaj mi rękę, Sakura, a cię wyciągne.

Sakura wymieniła się krótkim spojrzeniem z Sasuke, po czym złapała za dłoń leżącego na pomoście blondyna i już po krótkiej chwili została wciągnięta na stare, drewniane deski. Drogą dedukcji wywnioskowała, że Hachiro musiał rzucić się na pomoc, gdy tylko dostrzegł, jak Sasuke wrzucił ją do głębokiej wody.

- Dzięki - powiedziała zachrypnięta, zarzucając mokre włosy do tyłu. Klęczała na mokrym pomoście zerkając co chwilę na rozciągającą się wokół nich wodę, w oczekiwaniu aż ponownie ujrzy zarozumiałego Sasuke. Już po chwili jej życzenie zostało spełnione - karooki wynużył się o własnych siłach z wody i wspiął z powrotem na pomost. Lecz tak szybko, jak jego stopy zetknęły się z w miarę stabilnym podłożem, tak szybko powalił go na deski cios w wykonaniu Hachiro.

Sasuke przetarł usta zewnętrzną stroną dłon, podnosząc się z twardych desek. Dostrzegając na ręcę ciemno czerwoną ciecz, parsknął złowieszczo pod nosem.

- Pożałujesz tego - zapowiedział, przecierając kąciki ust z krwi, po czym z zaciśniętą pięścią rzucił się na niego.

Źrenice Sakury zwężyły się w przerażeniu, a oczy rozszerzyły w szoku.

- Hej! - krzyknęła, nadal zachrypniętym głosem. - Przestańcie! - wrzasnęła, ale oni ani myśleli jej słuchać, będąc zbyt zajętymi wymienianiem się ostrymi ciosami.

Studentka medycyny zaczęła podnosić się z klęczek z zamiarem rozdzielenia ich. Wiedziała, że było to czystą głupotą. Nie ma chyba nic gorszego niż wtrącenie się w bójkę dwóch wściekłych facetów, których uderzenia nigdy nie były do przewidzenia.

- Postradaliście rozum? - warknęła zła, odzyskując pomału normalną tonację głosu. Próbowała chwycić któregoś z nich na oślep, ale nic nie skutkowało. Miała najszerszą ochotę przywalić obu, może wtedy łaskawie powstrzymaliby buzujący w nich testosteron. Kiedy tylko była skora do wtrącenia się z pięśćmi pomiędzy nich, niespodziewanie tuż obokpojawiała się para nieznajomych jej ludzi, których widziała w towarzystwie Hachiro niedaleko pomostu.

- Zgłupiałeś, Hachiro? - zapytał rudowłosy chłopak, odtyłu chwytając za ramiona chłopaka

Korzystając z sytuacji Sakura znalazła się tuż pomiędzy nimi, starając się za wszelkę cenę uspokoić młodszego brata Itachiego. Otwartymi dłońmi uderzyła w jego klatkę piersiową, zadzierając głowę wysoko i spoglądając iskrzącymi oczami w kare tęczówki.

- Hej! - wrzasnęła do niego, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę. Ale Sasuke zajęło chwilę, by spojrzeć  na nią wzrokiem emanującym ślepą wściekłością i irytacją.

Sakura zupełnie nie wiedziała, co ma powiedzieć. Wzrokiem wodziła pomiędzy Sasuke a Hachiro, dopiero teraz dostrzegając obtarcia po ich szarpaninie. Obaj mieli na twarzach wyraźne ślady walki i pozdzierane kostki na dłoniach od silnych ciosów, jakimi postanowili się wymieniać.

- Co to miało być? - spytała ich półkrzykiem, gdy wreszcie była w stanie cokolwiek powiedzieć. Czuła się, jakby cały alkohol, który piła od długich godzin dawno już z niej wyparował, a wszystko przez niespodziewaną kąpiel w jeziorze i wydarzenia, które po tym nastąpiły.

- Nie umiesz pływać - burknął Hachiro, wyczuwając bijącą od Sakury złość.

- Ja to wiem, ty to wiesz, ale on nie - odparła ostro, ponownie uderzając dłonią o klatkę Sasuke z wściekłością wpatrując się teraz w przyjaciela. - Tak, może wiesz o mnie sto razy więcej niż on, ale gdyby nie on, to pewnie siedziałabym teraz w miszkaniu, pilnując i błagając, by Makuro nie przekroczył progu, co, jak oboje wiemy, byłoby dość trudne. Mam dość tego pieprzonego bagna i chociaż na kilka godzin chcę mieć spokój! Czy to tak wiele?!

Nie potrafiła w tej chwili nie krzyknąć, po prostu nie mogła. Perspektywa teg,o co by się teraz mogło dziać, gdyby Sasuke nie zjawił się w jej mieszkaniu zaledwie kilka minut przed Makuro, była zbyt przygnębiająca. Nie chcąc nawet kontynuować dalej tego tematu, westchnęła, ściągając dłonie z torsu Sasuke i wyminęła go.

- Skoro chcecie dalej lać się po mordach to proszę bardzo. Ja umywam ręcę i idę spać - fuknęła do niego, oddalając się pomału od małego zbiegowiska.

Pomimo głośnej konwersacji, jaka właśnie toczyła się za jej plecami pomiędzy Hachiro a dwójką jego znajomych, Sakura ani razu nie spojrzała za siebie. Widziała reakcje Hachiro na wzaminkę o Makuro. Wiedziała, że chciał coś powiedzieć, ale nie miała ochoty go słuchać ani teraz, ani później. Przeszłość ciążyła jej coraz bardziej z każdym koleknym dniem, a ona nie była gotowa stawić jej czoła. Bała się sromotnej porażki w starciu z nią, które i tak zaczynało zbierać krwawe żniwo.

Naprawdę potrzebowała długiego snu, którego i tak pewnie nie zazna dzisiejszej nocy, ale zawsze mogła spróbować.

Wyczuwając obecność Sasuke tuż obok siebie, posłała mu złowieszcze spojrzenie.

            - Z tobą też nie zamierzam gadać.

            Sasuke wsadził dłonie w kieszeń i wzruszył jedynie ramionami.

            Sakura ponownie zdała się na instynkt, mając nadzieję, że chociaż raz zaprowadzi ją w dobre miejsce, a wnioskując po ciszy ze strony jej towarzysza wiedziała, że idzie w dobrym kierunku. Kiedy tylko minęli prowizoryczny las składający się z kilku rosłych drzew ich oczom ponownie ukazała się duża opuszczona już i pograżona w mroku scena. Skierowała swe kroki w stronę rozprzestrzeniającego się przed nimi pola namiotowego. Z tego co pamiętała to ich namiot znajdował się na szarym końcu pola, tuż za małym wzgórzem. Ruszyła w prawo, lecz wnet głos Sasuke zatrzymał ją.

            - Tędy - oznajmił, głową wskazując kompletnie inny kierunek, niż sobie obrała. Nie protestowała, tylko ruszyła za nim, tym razem zdając się tylko i wyłącznie na niego. Nie zdziwiła się nawet, gdy po chwili dostrzegła w oddali mały czerwony namiot. Na Inazumie była pierwszy raz, przez co nie była w ogóle obeznana. Natomiast Sasuke za każdym razem wydawał się wiedzieć, gdzie iść, tak jakby był tu już niejednokrotnie, co, jak mniemała, musiało byc prawdą. Zero zaskoczenia.

            Wokół nich rozchodziły się śmiechy i chichry z co niektórych namiotów, co nie było niczym specjalnym biorąc pod uwagę, że znajdowali się na festiwalu. Były również namioty pogrążone w kompletnej ciszy, albo takie, z których wydobywało się zaledwie głośne chrapanie. Na Inazumie nic nie dziwiło człowieka.

            Znajdując się przed namiotem Sakura zaczęła zrzucać z siebie kompletnie przemoczoną jeansową kurtkę, co nie było aż tak łatwym zadaniem. Ciężki, mokry materiał, który na domiar złego zaczął przyklejać się do jej ciała, nie był prosty do ściągnięcia. Kiedy tylko uporała się z uciążliwym materiałem, spojrzała kątem oka na Sasuke, który tak samo jak i ona zaczął pozbywać się ciuchów, mokrych od ich nieplanowanej kąpieli.

            Niepewnie zrobiła kilka kroków w jego stronę i przyłożyła mu zimną, mokrą katanę do podpuchniętej części twarzy.

            - Żeby nie było siniaka - wytłumaczyła, widząc jego zaskoczonie. Kiedy tylko Sasuke przytaknął i chwycił za zwiniętą kurtkę, Sakura puściła ją, a następnie zrzuciła z siebie resztę przemoczonych ubrań i w samej bieliźnie weszła do namiotu z zamiarem przebrania ostatnich skrawków mokrego odzienia.

            Ubrała się w luźne ciuchy, jakie również ze sobą przywiozła i, czekając na Sasuke, który po wzięciu swoich ciuchów postanowił się przebrać gdzie indziej, usiadła na jedynej kalimacie i podkuliła nogi, obejmując je ramionami. Pogrążyła się w zamyśleniu, opierając podbródek o kolana. Była wredna dla Hachiro praktycznie bez powodu, pomimo iż na samym początku niemalże rzuciła mu się na szyję. Nie potrafiła wytłumaczyć swojego zachowania. Tak, cieszyła się, że ponownie go spotkała, ale zawsze myślała, że to spotkanie będzie wyglądać nieco inaczej. Nie spodziewała się żadnych namiętnich pocałunków z jego strony, a, co więcej, jego wyraźnej niechęci względem Sasuke. Nigdy wcześniej nie podejrzała Hachiro o jakiekolwiek głębsze uczucia względem jej osoby. Była ślepa. Była zaślepiona Miyavim. W zadumie przygryzała co chwilę raz dolną, raz górną wargę, kompletnie nie wiedząc, jak ma rozmówić się z Hachiro za kilka godzin. Z głębokiej kontemplacji wyrwał ją dopiero Sasuke wchodzący do małego namiotu, w jakim ledwo co oboje się mieścili. Sakura podsunęła się jeszcze bardziej w kąt chcąc zrobić im więcej miejsca.

            - Myślałem, że już śpisz - rozpoczął spokojnie, zamykając za sobą zamek.

            - Dumałam - odparła niemrawo, układając niedaleko siebie swój plecak, który dzisiejszej nocy będzie robił za jej poduszkę, na której zaraz się ułożyła. Z kolei Sasuke bez słowa położył się tuż obok niej, stykając się z nią ramieniem.

            Oboje leżeli pogrążeni w błogiej ciszy, spoglądając na rozprzestaniający się nad nimi materiałowy sufit namiotu.

            - Nie podoba mi się to - wyznał półszeptem.

            Sakura leniwnie spojrzała na niego kątem oka.

            - Hm?

            - To, że on wie o tobie więcej niż ja.

            Zaśmiała się cicho pod nosem, obracając się na bok i opierając głowę na dłoni.

            - I ty nadal chcesz się upierać, że nie jesteś zazdrosny? - spytała rozbawionym głosem, przypatrując się mu w ciemności.

            - Zdecydowanie tak - odparł stanowczo, nie zamierzając dłużej debatować nad tematem zazdrości. Zazdrość zawsze kojarzyła mu się z niezdefiniowanym uczuciem miłości, a to był już kolejny szczebel drabiny, na którą nie za bardzo miał ochotę wchodzić. Mimo wszystko, kolejne słowa zaczęły wypływać z jego ust - Ale wkurzył mnie, gdy zaczął cię całować. Wkurzył mnie swoją egoistyczną gadką i wkurzył mnie, gdy po wrzuceniu cię do wody, on od razu rzucił się do biegu, a mi zajęło chwilę, by zajarzyć, co się dzieje - warknął i ani przez chwilę nie krył się ze swoją złością w stosunku do jej przyjaciela.

            Sakura wykrzywiła usta grymaśnie, przygryzając z brakiem pewności wewnętrzną stronę policzka.

            - Nie powiem, że i mnie nie wkurzył pocałunkiem, bo wkurzył - przytaknęła, przyznając mu rację. Kto by pomyślał, że kiedykolwiek przyzna mu rację! - Ale serio, aż bójka, zazdrośniku? - mruknęła zadziornie, nie potrafiąc nie oprzeć się pokusie nazwania go po raz kolejny zazdrośnikiem.

            - Och przymknij się, Sakura - warknął i ot tak wplótł swoją dłoń w jej włosy, przysuwając ją bliżej siebie, a następnie wpił się zachłannie w jej usta.

            Nie zawahała się przed ani jednym oddanym pocałunkiem. Zresztą tu nie było nawet o czym myśleć. On całował ją, a ona całowała jego z równą zachłannością i namiętnością.

            Bez przerywania słodkich pocałunków z pomocą Sasuke ulokowała się na jego podbrzuszu i zaledwie chwilę później poczuła jego chłodne dłonie pod swoją koszulką. Czując bijącego od jego dłoni zimno rozchyliła usta, mimowolnie spięła mięśnie. Wiedziała, że tego samego uczucia doznała zaledwie nad ranem, śniąc o ekstrawaganckim seksie z Sasuke w warsztacie jego brata. Z każdym kolejnym jego dotykiem pożądanie Sakury eskalowało w zastraszająco szybkim tempie i ani myślała o przerywaniu upragnionych pieszczot. Chciała go tak samo jak we śnie. Pragnęła go tu i teraz, zresztą z pełną wzajemnością. Dłonie Sasuke powędrowały ku górze, ściskając raz po raz skryte w staniku piersi, zaraz chwyciły za krawędzi jej koszulki, unosząc ją do góry. Sakura spojrzała pewnie w iskrzące kare tęczówki, a jej głowa minimalnie przytaknęła. W kolejnym momencie jej za duża koszulka, która skrywała pod sobą zaledwie bieliznę, znalazła się tuż obok nich.

            Układając dłonie na jej nagich plecach przeturlał się z nią na drugą stronę, znajdując się tym razem na górze. Pocałunkami zaczął obdarzać jej szyję, opuszkami palców natomiast przejeżdżał po jej udzie, potęgując rosnące w niej libido.

            - Chcę mieć monopol na ciebie, Haruno - wyszeptał, po czym delikatnie nadgryzł płatek jej ucha. Cichy śmiech ulotnił się z jej krtani. Nie miała nic przeciwko takiej wyłączności także dlatego, że wiązało się to z jej monopolem na jego obecność, pieszczoty i pocałunki. Uwielbiała czuć na swoim ciele dotyk jego szorstkich dłoni, słyszeć jego głos, doświadczać z nim takich uniesień. Perspektywa takich przeżyć była zbyt kusząca, by ją odrzucić.

            Nie chciała być mu dłużna. Ściągnęła z niego podkoszulek, ponownie napawając się jego umięśnionym ciałem. Ale kto by teraz na to patrzył, skoro wkoło działo się o wiele więcej lepszych rzeczy? Podkuliła jedną nogę, przymykając powieki i delektując się tą jedyną w swoim rodzaju chwilą.

            Sasuke dłońmi badał dokładnie każdy skrawek jej ciała, zapamiętując go w najmniejszych detalach. Wpijając się ponownie w usta Sakury, delikatnie uniósł ją do góry i nie widząc żadnego protestu z jej strony odpiął stanik niezidentyfikowanego koloru, który zaraz podzielił losy jej koszulki.

            Sakura odtworzyła w głowie słowa Sasuke sprzed kilku minut, jednocześnie nieprzestając rozkoszować się pocałunkami, jakimi właśnie zostały obdażane jej nabrzmiałe, jędrne piersi. Westchnęła cicho w rozkoszy, ponownie napinając całe swoje ciało. Tak bardzo chciała poczuć go całego, że nie potrafiła uwierzyć w to, co uczyniła - nagle ułożyła dłonie na jego torsie, delikatnie odpychając go i, dusząc kolejne westchnienie, powiedzieć:

- Nie, poczekaj.

            Wariatka! Iditoka! TERAZ ci sie zebrało na wątpliwośćie?! - wrzeszczało jej rozwścieczone alter ego, które tak samo jak i ona gotowało się z ogarniającego ją pożądania.

            - Co jest? - spytał Sasuke, oddychając nierówno i uważnie przyglądając się jej zarumienionym polikom.

            Zażenowana Sakura nerwowo przeczesała w połowie mokre włosy, po czym niepewnie podniosła się na łokciach, zmuszając tym samym Sasuke do położeniu się z boku.

            - Nie jestem taka jak ona - westchnęła, zakrywając kompletnie nagie piersi, mimo że w namiocie było ciemno jak diabli. - Nie jestem twoją przyjaciółką - dokończyła, a uczucie kompletnej idiotki ponownie zawładnęło jej myślami. Wiedziała, jaki układ był pomiędzy Sasuke a Ayanami, sam zresztą jej to powiedział. Pomimo, iż nie miała pojęcia, co dokładnie dzieje się pomiędzy nimi, to nadal nie chciałaby, żeby za kilka miesięcy Sasuke potraktował ją w taki sam sposób jak ją. Nie była na tyle silna, by robić dobrą minę do złej gry, jak to czyniła na każdym kroku Hayashi. Ani razu nie odczuła od niej nienawiści pod tym względem, nawet dziś. Nadal nie szukała i goniła oślepiona za miłością. Czuła się rozdarta w tej chwili. Niby chciała jednego, ale z drugiej strony nadal nie porafiła odrzucić mysli o tym, że może naprawdę Sasuke traktują ją jak - dosłownie - obiekt pożądania jedynie cielesnego.

            - Nigdy nie powiedziałem, że nią jesteś - usłyszała w odpowiedzi.

            Sasuke doskonale wiedział, co chodzi Sakurze i nawet nie zamierzał udawać, że jest inaczej. Niegdyś nazwał Ayanami swoją przyjaciółką głównie z powodu ich nocnych ekscesów. Ale gdy tylko usłyszał o przyjacielu Sakury myślał, że trafi go szlag, nawet jeśli między nimi nie było kompletnie nic podobnego.

            - W takim razie kim jestem? - zapytała niemrawo.

            W żadnym wypadku nie spodziewała się usłyszeć z jego ust romantycznej gadki o byciu tą jedyną. Takie ckliwe momenty zdecydowanie wolała pozostawić scenarzystom filmowym, którzy mają to opanowane do perfekcji. Nie była nawet w stanie powiedzieć, na jaką odpowiedź liczyła, ale nie mogła nie zadać tego pytania. Czuła na sobie jego przenikliwe spojrzenie.

            - Kimś zupełnie innym - odpowiedział spokojnie.

Sakura ponownie opadła na karimatę, wzdychając ciężko. Kimś zupełnie innym? Świetnie, skwitowała w myślach, nie mając bladego pojęcia, co chciał przez to zasugerować, a tym bardziej czy miała mu cokolwiek odpowiedzieć. Po głębszej debacie z samą sobą stwierdziła, że przemilczenie wszystkiego byędzie najbezpieczniejsze.

Nagle obróciła się w jego stronę, spoglądając na niego skonsternowanym wzrokiem. Było to niesamowicie głupie posunięcie z jej strony, biorąc pod uwagę buzujące w niej bez przerwy pożądanie. Pomimo ogarniających ją ciemności widziała, jak i bacznie ją obserwuje.

Pieprzyć to, warknęła rozgoryczona, wiedząc, że ani chwili dłużej nie będzie w stanie trzymać na uwięzi swojej dzisiejszej chcicy.

Odrzucając wszelakie myśli, które porównywały ją do Hayashi, tym razem to ona zaczęła go całować. Zawahał się, zauważyła to, ale już po chwili przyciągnął ją bliżej siebie. Naparła na niego ciałem, a wyczuwając jego dłonie niebezpiecznie blisko jej dolnej części bielizny, dotknęła ich, pomału pomagając mu pozbyć się z niej majtek. Jeszcze chwilę temu stchórzyła przed irracjonalnymi myślami, ale teraz zamierzała słuchać serca i swojego ciała, które wyraźnie jej przed chwilą zainsynowało, jak beznadziejnie przed chwilą postąpiła.

Gdy była już całkiem naga, Sasuke ponownie obrócił ich.

- Nie jesteś nią i nigdy nie będziesz - zapewnił ze spokojem, chociaż, prawdę mówiąc, sam nie wiedział, o czym dokładnie mówił. Sakura w odpowiedzi pocałowała jego dolną wargę, a następnie żuchwę, szyję i wiele innych fragmentów jego ciała. Nie kwestiowała słów Uchihy i nie zamierzała tego robić. Liczyło się to, co teraz, nie to, co kiedyś, a ona nie jest już głupiutką nastolatką, która nie potrafiłaby sobie poradzić z ewentualnym odrzuceniem.

Gdy pozbyli się ubrań Sasuke, ciało Sakury naprężyło się w oczekiwaniu. Czując go w sobie wygięła się z niepohamowanej rozkoszy, a cichy, nieokiełznany krzyk wydobył się z jej krtani. Sasuke splótł ich dłonie nad głową Sakury, rozpoczynając tym samym bardzo długą, niezapomnianą dla nich noc.

           

Od autorki i redaktorki: Ja dziś króciutko. Przy ostatniej publikacji zapomniałam bardzo wam podziękować za to, że jesteście ze mną tyle czasu. Podczas mojej nieobecności na blogu, gdy miałam sesję, minął rok od prologu i jaaaaaa, nie mogłabym sobie wyobrazić lepszego roku! Jesteście wielcy! Komentarze, lajki na Facebooku, te prywatne wiadomości, a zwłaszcza ilość wejść na Shannaro powoduje, że nie moge pohamowac swojego szczęścia. Dziękuje, bo wierzcie mi ale nikt nie ma lepszych czytelników <3

A teraz głos oddaje BC-redaktor, a sama lecę oglądać mecz :)
Dobra, to ja też krótko i bardzo, ale to bardzo treściwie.

A) Wiem, że byłam wredna w ostatnich minutach przed publikacją, ale naprawdę jestem po pracy, więc musiałam odreagować. W zamian za to sprawdziłam dzisiaj, więc chyba warto trochę mnie poznosić. :D
B) DLACZEGO TO ZAWSZE KOBIETA JEST ROZEBRANA JAKO PIERWSZA? (BO JA TAK MOWIE - MIKU)
JA MYŚLĘ, że to i tak dowód na to, że faceci to dzicy napaleńcy.

Tyle ode mnie. Powiem jeszcze, że fabuła, choć zaczyna się kończyć, to robi się coraz bardziej treściwa. :)
No chyba, że Miku znowu dostanie jakiegoś natchnienia i wymyśli kolejny wątek poboczny. XD (Miku: ty się śmiej.... Nic z tego rozdziału nie było planowane. xd Cztery punkty główne mam na Inazume, a nic nie wykorzystałam haha xd dobra pisanie z tel nie jest fajne, wiec się już zamykam. xd )

P.S. Tak szybkiej korekty to jeszcze nie było. :P Jestem z siebie dumna. <3

P.S. nr 2              Tytuł 19. Zazdrośnik w akcji.